Άρης Βελουχιώτης

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Άρης Βελουχιώτης ή Μιζέριας, τα δύο ψευδώνυμα της παρανομίας του μαρξιστή κατά συρροή δολοφόνου Θανάση Κλάρα που διατέλεσε στρατιωτικός αρχηγός των κομμουνιστικών συμμοριών του εγκληματικού Ε.Λ.Α.Σ., γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου 1905 στη Λαμία και αυτοκτόνησε στις 16 Ιουνίου 1945 κοντά στο χωριό Μεσούντα της Νότιας Άρτας, με χρήση χειροβομβίδας.

Στις 30 Δεκεμβρίου 1944 ο Βελουχιώτης παντρεύτηκε με την κομμουνίστρια αντάρτισσα Ειρήνη Λελέκου, την μετέπειτα διάσημη ηθοποιό Ειρήνη Παππά, όπως προκύπτει από ληξιαρχική πράξη γάμου που συντάχθηκε στο ληξιαρχείο Υπάτης στη Φθιώτιδα, και από το γάμο τους φέρεται ότι γεννήθηκε μια κόρη, η Αικατερίνη, σύζυγος Αθανασίου Μακρυγιάννη. Σύμφωνα με την μαρτυρία του κομμουνιστή Χαράλαμπου Ρούπα [1] -μέλους των Μαυροσκούφηδων της προσωπικής φρουράς του κομμουνιστή καπετάνιου, ο Βελουχιώτης απέκτησε έναν γιο, εκτός γάμου από την Κατερίνα Λεφούση, τον Βλαδίμηρο Κλάρη, στέλεχος της Ελληνικής Εμπορικής Ναυτιλίας που τάφηκε στο 2ο νεκροταφείο της Μασσαλίας όπου βρίσκεται η με αριθμό 8359 τεφροδόχος του.

Θανάσης Κλάρας
Συνοπτικές πληροφορίες
Γέννηση: 27 Αυγούστου 1905
Τόπος: Λαμία (Ελλάδα)
Αυτοκτονία: 16 Ιουνίου 1945
Τόπος: Μεσούντα, Άρτα (Ελλάδα)
Υπηκοότητα: Ελληνική
Ασχολία: Γεωπόνος,
Κομμουνιστοσυμμορίτης.

Βιογραφία

Πατέρας του Αθανάσιου Κλάρα ήταν ο δικηγόρος Δημήτριος Κλάρας, που διατέλεσε πρόεδρος του Δι­κηγορικού Συλλόγου Λαμίας, ενώ η μητέρα του Αγλαΐα Ζέρβα, ήταν κόρη συμβολαιογράφου. Οι γονείς του ήταν οικονομικά ισχυροί, η πατρική του περιουσία περιελάμβανε κτήματα, ελαιοτρι­βείο και σαπωνοποιείο στην περιοχή της Στυλίδας, αντιμοναρχικοί με πλούσια οικιακή βιβλιοθήκη, όμως ο Άρης δεν κατάφερε να αποπερατώσει τις τάξεις του Γυμνασίου και για το λόγο αυτό, από το 1919, φοίτησε στην «Αβερώφειο» Μέση Γεωργική Σχολή Λάρισας, που κτίστηκε με χρήμα­τα του Μετσοβίτη εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ, από την οποία αποφοίτησε το 1922, ως Πρακτικός Γεωπόνος, γεωργοτεχνίτης, με επίδοση «καλώς» και διαγωγή «καλώς». Μετά την αποφοίτηση τοποθετήθηκε στη Γεωργική Υπηρεσία στο χωριό Μπουκιά (Παρανεότιον) στην περιοχή της Δράμας, όπου μυήθηκε στον κομμουνισμό.

Το 1923 παραιτήθηκε από τη θέση του και κατέβηκε στην Αθήνα, όπου αρχίζει την παράνομη κομμουνιστική δράση του. Υπηρέτησε τη θητεία του ως δεκανέας Πυροβολικού, πλην όμως αποκαλύφθηκε η κομμουνιστική-ανατρεπτική δράση του εντός του Στρατεύματος και καθαιρέθηκε από τον βαθμό του δεκανέα σ' αυτόν του στρατιώτη. Ταυτόχρονα, έγινε όργανο του γραφείου πληροφοριών της Μονάδας του, στο οποίο κατέδιδε όσους στρατιώτες είχαν μυηθεί από αυτόν στον κομμουνισμό. Μετά την απόλυσή του, επανήλθε στην Αθήνα και καθώς προσλήφθηκε στην έκδοση της εφημερίδας «Ριζοσπάστης».

Προσωπικότητα

Από το 1925 ο Βελουχιώτης επιδόθηκε σε κλοπές, πλαστογραφίες, ψευδείς ένορκες μαρτυρικές καταθέσεις, αλλά και κάθε είδους παρανομίες, όπως προκύπτει από το υπ' αριθμ. 21.722 πιστοποιητικό του ποινικού του μητρώου, στο οποίο περιλαμβάνονται έντεκα καταδίκες σε φυλακίσεις μέχρι και τεσσάρων ετών. Η πρώτη καταδίκη του για κλοπή, έγινε την 24η Ιουλίου 1925, οπότε καταδικάστηκε από το Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης σε φυλάκιση 2 ετών, ενώ στις 25 Σεπτεμβρίου 1929, καταδικάστηκε εκ νέου για κλοπή, από το Πλημμελειοδικείο Αθηνών σε φυλάκιση 20 ημερών.

Oι θαυμαστές και οι θιασώτες του Βελουχιώτη προσπαθούν να μειώσουν τη σημασία των εγκληματικών πράξεών του και θεωρούν τη δημοσίευση του δελτίου εγκληματικότητας του ως «...επιχείρηση σπίλωσης των μεγάλων προσωπικοτήτων της εθνικής αντίστασης..» [2]. Ο Γιάννης Ιωαννίδης, δεύτερος στην ιεραρχία του ΚΚΕ, παραδέχεται ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν «πορτοφολάς», καθώς γράφει, «...Από το 1923-1925 μπήκε (ο Θανάσης Κλάρας) στη νεολαία, στην Ο.Κ.Ν.Ε. Είχε μπλέξει παλιά με κάτι πορτοφολάδες. Εμείς δεν το ξέραμε βέβαια αυτό. Κάποτε όμως οι αντιδραστικές εφημερίδες γράψαν ότι οι κομμουνιστές είναι αλήτες σαν τον Κλάρα» [3]. Στο θεωρητικό όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., περιοδικό «Νέος Κόσμος» δημοσιεύθηκε [4], το εισηγητικό έγγραφο του Βασίλη Μπαρτζιώτα προς την Γ’ Συνδιάσκεψη του Κ.Κ.Ε. με τίτλο «Η πολιτική μας των στελεχών στο ΚΚΕ τα τελευταία δέκα χρόνια», με το οποίο παραδέχεται ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν γνωστός στην ηγεσία του Κ.Κ.Ε. «...για τις αλήτικες εκδηλώσεις του..» και συνεχίζει, «...Η κομματική καθοδήγηση τοποθέτησε καπετάνιο του Γενικού Στρατηγείου (του Ε.Λ.Α.Σ.) τον Θανάση Κλάρα (Μιζέρια) που έκανε δήλωση και αποκήρυξε το Κ.Κ.Ε. στην 4η Αυγούστου και ήταν γνωστός για τις αλήτικες εκδηλώσεις του. Δίπλα στον Κλάρα, καπετάνιοι των περισσότερων Μεραρχιών και Ταξιαρχιών (του Ε.Λ.Α.Σ.) τοποθετήθηκαν πρώην δηλωσίες και διαγραμμένοι από το ΚΚΕ για ύποπτοι (Ξυνός, Καραπαναγιώτης κλπ). Η κατάσταση ήταν πιο χειρότερη στις πιο κάτω οργανώσεις. Εκεί πραγματικά ήταν «μπάτε σκύλοι αλέστε, και αλεστικά μη δίνετε». Μια μάστιγα της εποχής εκείνης ήταν τα οικονομικά. Εκατοντάδες τυχοδιώκτες πλούτισαν σε βάρος του Κόμματος. Οι γραμματείς των οργανώσεων ήταν ανεξέλεγκτοι. Αρκεί να αναφέρουμε τις «προίκες» που παίρναν τέτοιου είδους στελέχη στη Ρούμελη, στο Κιλκίς, στη Βέροια κλπ, για να αντιληφθούμε πως χαλούσαμε τότε τους ανθρώπους..».

Σύμφωνα με απόσπασμα του ποινικού του μητρώου είχε καταδικαστεί,

  • με την υπ’ αριθμόν 988/24ης Ιουλίου 1925 απόφαση του Πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης, σε δύο ετών φυλάκιση για κλοπή.
  • με την υπ’ αριθμόν 1254/20ης Σεπτεμβρίου 1929 απόφαση του Πλημμελειοδικείου Αθηνών, σε εικοσαήμερη φυλάκιση για αυτοδικία.
  • με την υπ’ αριθμόν 509/23ης Μαΐου 1930 απόφαση του Πλημμελειοδικείου Αθηνών, σε δύο μήνες φυλάκιση για αντίσταση κατά της αρχής.
  • με την υπ’ αριθμόν 108/25ης Ιουνίου 1934 απόφαση του Πλημμελειοδικείου Αθηνών, σε τέσσερις μήνες φυλάκιση για πλαστογραφία.
  • με την υπ’ αριθμόν 849/05ης Σεπτεμβρίου 1934 απόφαση του Πλημμελειοδικείου Μυτιλήνης, σε ενός μηνός φυλάκιση για πλαστογραφία.
  • με την υπ’ αριθμόν 13030/20ης Σεπτεμβρίου 1934 απόφαση του Πλημμελειοδικείου Αθηνών, σε δυόμιση μήνες φυλάκιση για ψευδορκία.
  • με την υπ’ αριθμόν 1835/03ης Νοεμβρίου 1937 απόφαση του Πλημμελειοδικείου Αθηνών, σε τριών μηνών φυλάκιση για πλαστογραφία.
  • με την υπ’ αριθμόν 1989/1939 απόφαση του Πλημμελειοδικείου Αθηνών, σε έξι μηνών φυλάκιση για ψευδορκία.

Ομοφυλοφιλία

Ο Βελουχιώτης πέραν όλων των άλλων, ήταν μπεκρής, σαδιστής και ανώμαλος. Σύμφωνα με όσα γράφει ο Βρετανός λοχαγός Ντένις Χάμσον «..Η πρώτη μου εντύπωση από τον Άρη -ο οποίος αργότερα θα ήταν τόσο φιλικός μαζί μου όσο δεν ήταν ποτέ με οποιοδήποτε ξένο– ήταν δυσάρεστη. Μέσα σ’ εκείνες τις στιγμές κατάλαβα κάπως το ποιόν του, ήταν κάποιος που δε σεβόταν ανθρώπους, ένας σκληρός, ψυχρός άνθρωπος. Νομίζω πως ήταν ο πιο αδίστακτος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ, ο πιο σκληρός, ο πιο ψύχραιμος .... Ένας έξυπνος, ικανός άντρας χωρίς καρδιά, χωρίς ανθρώπινη συμπόνια, ένας θαυμάσιος ψυχολόγος, ένας φανατικός ηγέτης. Αργότερα, όταν τον γνώρισα καλύτερα δεν είχα καμία αμφιβολία πως μετά από οινοποσία μαζί μου μιας ολόκληρης μέρας, μέσα στην πιο φιλική ατμόσφαιρα, θα με είχε κυριολεκτικά γδάρει ζωντανό αν νόμιζε πως αυτό τον συνέφερε. Εξακολουθούσε να είναι παιδεραστής και πέθανε από βίαιο θάνατο το 1945, όταν αντιφρονούντες κομμουνιστές τον σκότωσαν, αυτόν και το αγόρι σύντροφό του, με μία χειροβομβίδα. Τα κεφάλια τους τα είχαν καρφώσει σε πασσάλους και τα είχαν εκθέσει στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας...» [5]. Συνεχίζοντας την περιγραφή του γράφει, «..Ο Άρης ήταν διάσημος για την γενναιότητα του, αλλά και τη σκληρότητά του. Αιμοβόρος και σαδιστής, διεκπεραίωνε τη «βρώμικη δουλειά» του κομμουνιστικού αγώνα. Είχε δολοφονήσει πολλούς συμπατριώτες του. Αντιπροσώπευε τον, βασικά, τούρκικο τύπο του τραμπούκου στην ελληνική του εκδοχή..» [6].

Ο Νεοζηλανδός λοχαγός Ουίλιαμ Τζόρνταν στο βιβλίο του «Η Αλήθεια για την Ελλάδα» αποκαλεί τον Βελουχιώτη σαν τον «κόκκινο φύρερ της Ελλάδος». Υποστηρίζει ότι «διώχτηκε νέος από το πατρικό του σπίτι που το είχε ατιμά­σει με τις αποτρόπαιες και αναίσχυντες εκδηλώσεις της σε­ξουαλικής του διαστροφής». Γράφει επίσης ότι ο Άρης «έφτασε στην ομοφυλοφιλία και ήταν εκ γενετής διεστρα­μμένος και σαδιστής, προ παντός όμως εγκληματίας. Ένας από τους απαισιότερους εγκληματίες που γέννησε ποτέ, σε ώρα συμφοράς για τους ανθρώπους η φύση. Ήταν κάτι χει­ρότερο από εγκληματίας. Ήταν κακούργος σαδιστής. Και πρέπει να ομολογήσουμε πως ο Αθανάσιος Κλάρας ήταν αναντίρρητα κορυφή στην επιστήμη των βασανιστηρίων. Το μαστίγωμα ήταν η αβρότερη από τις εκδηλώσεις του προς εκείνους που είχαν την δυστυχία να τον δυσαρεστήσουν. Το αγαπημένο μαρτύριο του Άρη, η μεγαλύτερή του διασκέ­δαση, ήταν να χαράζει βαθιά το κορμί των θυμάτων του και να χύνει καυτό λάδι μέσα στις πληγές. Συχνά για ποικιλία προτιμούσε να παραγεμίζει τις τομές με αλάτι. Ένα άλλο ήταν να κόβει τους μαστούς των γυναικών ή να ξεριζώνει τα αυτιά των δημάρχων και των προέδρων κοινοτήτων, των χωριών που δεν είχαν εκδηλώσει μεγάλο εαμικό ενθουσια­σμό».

Ο Ναπολέων Ζέρβας στα «Απομνημονεύματα» του γράφει ­ότι ο Βελουχιώτης έσφαξε με τα χέρια του σε ορεινό χωριό της Φθιώτιδος ένα 12χρονο κοριτσάκι, επειδή σύμ­φωνα με το αρρωστημένο του μυαλό ήταν πράκτορας των Γερμανών, ενώ ο κομμουνιστής καθηγητής Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος που διετέλεσε και βουλευτής της ΕΔΑ, παραδέχτηκε σε συνέντευξη του ότι, «άσχετα προς τα αίτια της παθήσεως, συνάγεται πως ο ελαττωματικός «πρωτοκαπετάνιος» θανάτωνε για να επιδει­κνύει τον ανδρισμό του ή για να εκδικείται το ελάττωμά του...{...}...Σαν τελικό συμπέρασμα που μπορώ να πω, ...{...}... ότι ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ ήταν μία δυνατή, αλλά διχασμένη προσωπικότητα. Υπέφε­ρε από ψυχικά τραύματα, π.χ από ισχυρό πλέγμα μειονεξίας, λόγω της διαγραφής του από το Κ.Κ.Ε, εξ αιτίας μιας «δηλώσεως μετανοίας» που είχε κάνει στο απώτερο παρελθόν.» [7].

Καθεστώς 4ης Αυγούστου / Δήλωση μετανοίας

Το 1938 στη διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, συνελήφθη από την αστυνομία κατηγορούμενος για ανατρεπτική δράση, καταδικάστηκε σε φυλάκιση τεσσάρων χρόνων και κρατήθηκε στις φυλακές της Αίγινας, ενώ το 1939 μεταφέρθηκε στις φυλακές της Κέρκυρας, απ' όπου αφού υπέγραψε δήλωση μετανοίας, απαρνήθηκε και αποκήρυξε την κομμουνιστική ιδεολογία, καταδίκασε τη δράση του Κ.Κ.Ε. σαν αντεθνική κι αφέθηκε ελεύθερος. Η δήλωση μετανοίας προκάλεσε τη διαγραφή του από το Κ.Κ.Ε. κηρύχθηκε ανεπιθύμητος στις τάξεις του και χαρακτηρίστηκε «δηλωσίας». Ο χαρακτηρισμός θεωρούνταν για τους κομμουνιστές ως ανεξίτηλο ηθικό στίγμα προδοσίας, ως ατίμωση και δειλία. Ο Ζήσης Ζωγράφος, σε άρθρο του με τίτλο «Το ΚΚΕ και οι δηλωσίες» [8] γράφει, «..Οι δηλώσεις μετανοίας δεν σήμαιναν μόνο μία προδοτική πράξη. Ο «δηλωσίας» μαζί με την πολιτική, έχανε και την ανθρώπινη και την ατομική του αξιοπρέπεια. Και καταντούσε άβουλο ηθικό και ψυχικό ερείπιο..».

Ο Βελουχιώτης, κρατούμενος στις φυλακές της Κέρκυρας, υπέγραψε διπλή δήλωση μετανοίας και αποκηρύξεως του κομμουνισμού. Η πρώτη δήλωση έγινε στις φυλακές της Κέρκυρας στις 8 Ιουνίου του 1939, όμως ο τότε υπουργός Ασφαλείας Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, δεν την έκρινε επαρκή και του ζήτησε να υπογράψει και μια συμπληρωματική δήλωση, για να τον αφήσει ελεύθερο, η οποία έχει ημερομηνία 27 Ιουνίου 1939. Οι υποστηρικτές του δηλωσία Θανάση Κλάρα επιχείρησαν, κατά καιρούς, να μειώσουν τους δυσμενείς σε βάρος του χαρακτηρισμούς. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι «..βασανίστηκε άγρια χωρίς να απαρνηθεί τις ιδέες του..». Άλλοι πάλι, αποφαίνονται ότι δήθεν υπέγραψε «δήλωσιν μετανοίας» κατόπιν εντολής του Νίκου Ζαχαριάδη, προκειμένου να βγει από τη φυλακή και να συνεχίσει τη δράση του, όμως ο Ζαχαριάδης, ο αρχηγός του Κ.Κ.Ε., ο οποίος κρατούνταν την εποχή εκείνη στις φυλακές της Κέρκυρας, και κατά συνέπεια είχε προσωπική αντίληψη για τη συμπεριφορά του Βελουχιώτη, στη διάρκεια της τελικής ομιλίας του, της 14ης Οκτωβρίου 1950, ενώπιον της 3ης Συνδιάσκεψης του Κ.Κ.Ε., είπε, «...Ο Βελουχιώτης (Κλάρας), εκτός από τα άλλα, ήταν και «δηλωσίας». Ο Κλάρας, που είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, ίσως κάτι παραπάνω, σαν κομματική φυσιογνωμία ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώσει το Κόμμα μπορούσε. Καθόταν και έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον Ε.Λ.Α.Σ. Παρ’ όλο ότι κι αυτός σε ορισμένα σημεία μπορεί να είχε δίκιο, στη βάση τάχτηκε ενάντια στο Κόμμα. Ήταν ένας μικροαστός τυχοδιώκτης. Όταν σφίχτηκε λιγάκι στην Κέρκυρα, ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε. Και έπειτα είχε αξιώσεις ηγέτη και καθοδηγητή!..» [9].

Ο Γιάννης Ιωαννίδης γράφει στο βιβλίο του, «..Ο Άρης πάντα ήταν νταής, ωσότου κάνει τη δήλωση. Όταν ένοιωθε την πλάτη του εξασφαλισμένη, σ’ αυτά τα πράγματα πάντα ήταν εντάξει. Όμως πάντα είχε και το αλήτικο στοιχείο πάνω του. Τον ξέραμε, είχε μια τάση προς την αλητεία. Μ’ αυτόν γνωρίστηκα αργότερα όταν μπήκα στο Πολιτικό Γραφείο. Αυτούς τους ήξερε καλά ο Ζαχαριάδης από τη νεολαία. Κάτι τέτοιους τύπους τους μάζευε ο Ζαχαριάδης, γιατί μ’ αυτούς μπορούσε να κάνει και φασαρίες κλπ. Αυτός τους κρατούσε… Τον χρησιμοποιούσαμε σε ορισμένες παράνομες δουλειές. Να παρακολουθήσουν κανέναν για τον οποίον είχαμε υποψίες ότι ήταν χαφιές για να τον πιάσουν στα πράσα. Η δουλειά αυτή ήταν μέσα στη φύση του, μέσα στο αίμα του… Τον πιάσαν, τον βάλανε φυλακή (1936), έκανε τη δήλωση και βγήκε. Τάκανε δηλαδή μούσκεμα. Αυτός ο άνθρωπος, τώρα, βρέθηκε στο βουνό, επικεφαλής του αντάρτικου. Μπορούσες να ‘χεις εμπιστοσύνη; Δεν μπορούσες...» [10], ενώ αλλού σημειώνει, «..ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε... Ο Άρης πάντα ήταν νταής, ωσότου να κάνει τη δήλωση...{...}... είχε το αλήτικο στοιχείο πάνω του. ..{..}...είχε μια τάση προς την αλητεία....{...}...Κάτι τέτοιους τύπους τους μάζευε ο Ζαχαριάδης, ...{...}... Τον χρησιμοποιούσαμε σε ορισμένες παράνομες δουλειές. Να παρακολουθήσουν κανέναν για τον οποίον είχαμε υποψίες ότι είναι χαφιές...{...}... Η δουλειά αυτή ήταν μέσα στη φύση του,...{...}.... Τον πιάσαν, ...{...}... έκανε τη δήλωση και βγήκε....» [11].

Ανταρτική δράση

Στη διάρκεια του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου, ο Βελουχιώτης επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε ως απλός στρατιώτης σε μία πυροβολαρχία Αντιαεροπορικού Πυροβολικού, υπό τον τότε Λοχαγό Μάδρα. Στις 26 Μαΐου 1942, στη διάρκεια της τριπλής κατοχής στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ανέβηκε στα βουνά πολεμώντας τους κατακτητές και μαζί με 15 ακόμη ενόπλους στρατοπέδευσαν στην θέση Γιαλιμά, δημιουργώντας την πρώτη ένοπλη ομάδα του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, [Ε.Α.Μ.]. Αναδείχθηκε ο στρατιωτικός αρχηγός του, κορυφαίος στην παράταξη των κομμουνιστοσυμμοριτών, από τους οπαδούς της οποίας λατρεύτηκε όσο κανείς άλλος. Το 1944 ο Βελουχιώτης, συνεπής στην πολιτική μειοδοσίας που είχε χαράξει το κομμουνιστικό κόμμα ήδη από τα χρόνια πριν την Μικρασιατική καταστροφή, δήλωνε πως τα σύνορα της Ελλάδος είναι κάτω από τον Όλυμπο.

Αντίθετα με τον Νίκο Ζαχαριάδη και το σύνολο των Ελλήνων κομμουνιστών, ο εγκληματίας Βελουχιώτης, προσχηματικά ή αληθινά, εμφανίζονταν ως Φυλετιστής που πίστευε στην συνέχεια του αίματος της Ελληνικής Φυλής. Στις 22 Οκτωβρίου 1944 στον λόγο του από το μπαλκόνι της Πλατείας Λαού στην Λαμία, στον οποίο γίνεται συχνά αναφορά από μαρξιστικές πηγές, ο Βελουχιώτης έχοντας στο πλάϊ του τον πατέρα του Κώστα Σημίτη, Γεώργιο, ο Βελουχιώτης είπε και τα εξής που οι όψιμοι οπαδοί του θέλουν να ξεχνάνε: «... Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, οπού επί 2,5 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ' όλο τον κόσμο. Κανένας σοφός η άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας ήτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα. Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε. Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», ανάμεσα στους οποίους ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΦΑΛΜΕΡΑΓΙΕΡ, ισχυρίστηκαν πως η Ελληνική Φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ' άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή. Μα ότι κι αν πούνε, αυτό δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητα μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη...».

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος ο Βελουχιώτης διαφώνησε με την πολιτική της κομμουνιστικής ηγεσίας κι ήρθε σε ρήξη μαζί της. Αποκηρυγμένος από την επίσημη ηγεσία του Κ.Κ.Ε. [12] [13] και εγκαταλειμμένος, αυτοκτόνησε καθώς ήταν περικυκλωμένος από δυνάμεις του Εθνικού Στρατού.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές

  1. [«Στυξ», Ανεξάρτητη Πολιτική και Πολιτισμική εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου, Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016.]
  2. [Ιστορικό περιοδικό «Τότε», τεύχος 8ο, Δεκέμβριος 1983]
  3. [«Αναμνήσεις», Γιάννης Ιωαννίδης, σελίδα 158η.]
  4. [Περιοδικό «Νέος Κόσμος», τεύχος Σεπτεμβρίου 1950.]
  5. [«Με τους Έλληνες στον Γοργοπόταμο», Ντένις Χάμσον, σελίδες 77η & 78η.]
  6. [«Με τους Έλληνες στον Γοργοπόταμο», Ντένις Χάμσον, σελίδα 136η.]
  7. [Εφημερίδα «Καθημερινή», 5 Μαρτίου 1980.]
  8. [Περιοδικό «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τεύχος Σεπτεμβρίου 1945]
  9. [Κομμουνιστική επιθεώρηση «Νέος Κόσμος», τεύχος Οκτωβρίου 1950, σελίδα 818η.]
  10. [«Αναμνήσεις», Γιάννης Ιωαννίδης, σελίδα 158η.]
  11. [«Αναμνήσεις», Γιάννης Ιωαννίδης.]
  12. [Χαμένος κόπος Εφημερίδα «Ριζοσπάστης», 15 Ιουνίου 1945, σελίδα 1η.]
  13. [«...Ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας ή Μιζέριας) αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το Κ.Κ.Ε., γιατί λύγισε μπροστά στον Κώστα Μανιαδάκη, ξαναζήτησε τον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη, που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το Κ.Κ.Ε. του ’δωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα, όμως, σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί και πάλι, ξαναπροδίνει το Κ.Κ.Ε. με την τυχοδιωκτική και ύποπτη στάση του, που μόνο τον εχθρό ωφελεί...»] [Απόφαση του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ και δήλωση αποκηρύξεως του Βελουχιώτη Εφημερίδα «Ριζοσπάστης», 16 Ιουνίου 1945, σελίδα 1η.]