Αντώνιος Μαλλιαράκης

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Αντώνης Μαλλιαράκης, [Antoine Malliarakis ή Mayo], Γάλλος ζωγράφος και σκηνογράφος, δημιουργός κουστουμιών και ντεκορ για κινηματογραφικές ταινίες, με Ελληνική καταγωγή από την πλευρά του πατέρα του, γνωστός με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο ΜΑΥΟ, γεννήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1905 στο Port Said της Αιγύπτου και πέθανε την 1η Οκτωβρίου 1990 στο Παρίσι.

Παντρεύτηκε το 1942 με τη Jacqueline Labusquiere, από το γάμο τους γεννήθηκε ο Ζαν Ζιλ Μαλλιαράκης, όμως το 1946 χώρισαν και το 1971 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο με την France Benoit και έζησαν μαζί μέχρι το θάνατό του, ενώ από το γάμο τους γεννήθηκε ο γιος τους Nikita Malliarakis.

Antoine Malliarakis ή Α.Mayo

Βιογραφία

Πατέρας του ήταν ο Γιάννης Μαλλιαράκης, με καταγωγή από το νησί της Κάσου, μηχανικός έργου στην Εταιρία του Καναλιού του Σουέζ, ενώ η μητέρα του ήταν Γαλλίδα, από τη Βουργουνδία. Παρακολούθησε τα σχολικά μαθήματα στην Ισμαηλία και την Αλεξάνδρεια.

Ο Αντώνης Μαλλιαράκης μετακόμισε το 1923, κι εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για να σπουδάσει μηχανικός, σύμφωνα με την επιθυμία του πατέρα του, όμως ο ίδιος προτιμούσε το σχέδιο και τη ζωγραφική, ενώ εισχώρησε στους κόλπους των σουρεαλιστών, όμως δεν εντάχθηκε επίσημα στην οµάδα τους. Η σύγκρουση του με τον πατέρα του ήταν αναπόφευκτη και επέλεξαν, ως συμβιβαστική λύση, την αρχιτεκτονική, την οποία εγκατέλειψε σύντομα. Οργισμένος ο πατέρας του από τις παρέες του Αντώνη Μαλλιαράκη, μεταξύ των φίλων του ήταν οι Tristan Tzara, Antonin Artaud, Andre Salmon, Rene Crevel και Foujita, Picasso, τον απομάκρυνε από το Παρίσι και τον έστειλε στη Λυόν. Ένα χρόνο αργότερα ο Αντώνης επέστρεψε στο Παρίσι και πατέρας του, αποφάσισε να διακόψει τα οικονομικά εμβάσματα. Η διακοπή της οικονομικής του στηρίξεως από την οικογένεια του, αποτέλεσε και την τυπική αφορμή να διακόψει οριστικά τις σπουδές του και να αρχίσει να εργάζεται ως ντεκορατέρ σε θέατρα. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και γνώρισε τους Louis Aragon, Robert Brasillach, Andre Breton, καθώς και τους αδελφούς Prevert, ένας από τους οποίους, ο Ζακ Πρεβέρ, [Jacques Prévert], έγινε ο στενότερος φίλος του, ενώ στενός φίλος και γείτονας του ήταν ο Henry Miller. Μεταξύ των στενών του φίλων ήταν ο Γάλλος εθνικιστής συγγραφέας Robert Brasillach, τον οποίο εκτέλεσαν οι Γάλλοι δημοκράτες.

Κινηματογραφική καριέρα

Το 1928 ταξίδεψε κι εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου γνωρίστηκε με την ηθοποιό Μάρλεν Ντίτριχ, όμως το 1929 επέστρεψε στο Παρίσι, όπου παρουσίασε έργα ζωγραφικής στη Galerie des Quatre Chemins, μαζί με τον Ιταλό εθνικιστή ζωγράφο και φίλο του Τζόρτζιο Ντε Κίρικο. Τον επόμενο χρόνο στην ίδια γκαλερί, παρουσίασε την πρώτη ατομική έκθεση έργων ζωγραφικής, ενώ τα χρόνια που ακολούθησαν ταξίδεψε και παρουσίασε έργα του, στη Βαρκελώνη, τη Μαγιόρκα και την Αίγυπτο. Στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής στη Γαλλία, εγκαταστάθηκε στις Κάννες. Το 1944, ο φίλος του Ζακ Πρεβέρ τον σύστησε στον Μαρσέλ Καρνέ, και ο Μαλλιαράκης ανέλαβε τα κοστούμια της ταινίας «Τα Παιδιά του Παραδείσου», [«Les Enfants du Paradis»], και έκτοτε εργάστηκε στον κινηματογράφο για τα επόμενα είκοσι χρόνια [1]. Σύμφωνα με το Μαρσέλ Καρνέ, «...Ήταν ένας φανταστικός συνεργάτης....Δεν βρίσκω άλλον στο επάγγελμά του καλύτερο από αυτόν...».

Ζωγραφική

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, με την έλευση του κύματος της «Nouvelle Vague», οι κινηματογραφικές ταινίες άρχισαν να γυρίζονται σε φυσικούς χώρους, δίχως ανάγκη από ντεκόρ και κουστούμια. Έχοντας όλο και λιγότερες ευκαιρίες εργασίας στον κινηματογράφο αποφάσισε να επικεντρωθεί στα έργα ζωγραφικής και στα μέσα της ίδιας δεκαετίας, μετακόμισε στη Ρώμη, όπου κατάφερε να ζει από τα ζωγραφικά του έργα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, έχασε σταδιακά την όρασή του και το 1984 επέστρεψε στην Γαλλία, όπου έζησε έως το θάνατό του. Στην Ελλάδα παρέμεινε παντελώς άγνωστος έως το 1983, όταν το Γαλλικό Ινστιτούτο παρουσίασε πίνακές του, για πρώτη φορά, στην Αθήνα, ενώ τον Ιούλιο του 2008 στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τη μεταπολεμική γενιά των Ελλήνων καλλιτεχνών στο Παρίσι που οργάνωσε το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δελφών, με τη συνεργασία της γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς, παρουσίασαν στους Δελφούς έκθεση έργων ζωγραφικής, με τίτλο «A. Mayo, Ένας Έλληνας στο Παρίσι» [2], στην οποία παρουσιάστηκαν 34 έργα του, σε λάδι, μελάνι ή τέμπερα.

Κινηματογραφικές ταινίες

Επιμελήθηκε το ντεκόρ, δημιούργησε τα κοστούμια ή και τα δύο, στις κινηματογραφικές παραγωγές,

  • «Les enfants du paradis», το 1945,
  • «Les portes de la nuit», το 1946,
  • «Rêves d'amour», το 1947,
  • «Barry», το 1949,
  • «La beauté du diable», το 1950,
  • «Juliette ou La clef des songes», το 1951,
  • «Trois femmes», το 1952,
  • «Casque d'or», το 1952,
  • «Le rideau cramoisi», το 1953,
  • «Thérèse Raquin», το 1953),
  • «Un acte d'amour» (1953,
  • «Land of the Pharaohs», το 1955, αμερικάνικη ταινία σε σκηνοθεσία Howard Hawks,
  • «Gervaise», το 1956,
  • «Sans famille», το 1958,
  • «Une vie», το 1958,
  • «Les tricheurs», το 1958,
  • «The Two Faces of Dr. Jekyll», το 1960,
  • «Comme un poisson dans l'eau, το 1962,
  • «Du mouron pour les petits oiseaux», το 1963.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές