Απόστολος Δοξιάδης

Ο Απόστολος Δοξιάδης Έλληνας εθνικιστής, γιατρός γενικός παθολόγος, πολιτικός, υπουργός και γερουσιαστής γνωστός για την εθνική και κοινωνική δράση του, γεννήθηκε το Φεβρουάριο του 1874 στο χωριό Στενήμαχος [Ασένοβγκραντ, Asenovgrad] της Ανατολικής Ρωμυλίας, λίγα χιλιόμετρα από την Φιλιππούπολη, που ήταν υπό Βουλγαρική κατοχή και πέθανε στις 10 Ιουλίου 1942 στην Αθήνα. Η κηδεία του έγινε με την παρουσία του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, ο οποίος εκφώνησε τον επικήδειο λόγο, και ενταφιάστηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Απόστολος Δοξιάδης
Γέννηση: Φεβρουάριος 1874
Τόπος: Στενήμαχος Ανατολικής Ρωμυλίας
Σύζυγος: Ευανθία Αποστ. Μεζεβύρη
Τέκνα: Θωμάς, Κύρκος, Κωνσταντίνος, Σπυρίδων
Υπηκοότητα: Ελληνική
Ασχολία: Ιατρός, πολιτικός
Θάνατος: 10 Ιουλίου 1942
Τόπος: Αθήνα, Αττική (Ελλάδα)

Το 1905 παντρεύτηκε με την Ευανθία Μεζεβύρη, κόρη του μεγαλοκτηματία και τραπεζίτη Απόστολου Μεζεβύρη, και από το γάμο τους γεννήθηκαν το 1907 ο Θωμάς Δοξιάδης, γιατρός Κλινικός Παθολόγος, καθηγητής της Ειδικής Νοσολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και γιατρός της Ελληνικής Βασιλικής οικογένειας, το 1908 ο Κύρκος Δοξιάδης, στις 14 Μαΐου 1913 ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης, γνωστός πολεοδόμος, αρχιτέκτων μεγάλων έργων, διδάκτορας Μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Charlottenburg του Βερολίνου, και το 1917 στην Αθήνα ο Σπυρίδων Δοξιάδης, παιδίατρος που διατέλεσε και υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών. Ένα ακόμη αγόρι της οικογένειας πέθανε σε βρεφική ηλικία.

Βιογραφία

Πατέρας του ήταν ο Θωμάς Δοξιάδης και μητέρα του η Ευρυδίκη Ελληνίδου, που πέθανε στις 7 Μαΐου 1922, των οποίων ήταν το πρώτο από τα οκτώ παιδιά τους. Ο Απόστολος ήταν άριστος μαθητής στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο, το οποίο περάτωσε στο Γυμνάσιο Φιλιππούπολης και ως οικότροφος στα «Ζαρίφεια» Διδασκαλεία. Σπούδασε ιατρική στη Βιέννη, όπως και ο αδελφός του Λεωνίδας, ο οποίος μετά τις σπουδές του, παρέμεινε κι εργάστηκε στη Γερμανία, αποφοίτησε με βαθμό άριστα και έλαβε ειδικότητα παιδιάτρου. Στη διάρκεια των σπουδών του παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα και αργότερα ανέλαβε και καθήκοντα ιεροψάλτη στον Ορθόδοξο ναό του Αγίου Γεωργίου, που ήταν ένας από τους δύο, που λειτουργούσαν στην Βιέννη. Όταν πήρε το πτυχίο της ιατρικής, επίσης με άριστα, ρωτήθηκε από τον καθηγητή του «πού σκόπευε να εγκατασταθεί και να εργασθεί». Ο Δοξιάδης απάντησε: «Στην Σόφια», όμως ο καθηγητής, του είπε: «Η Σόφια είναι πολύ μικρό μέρος γιά σένα.»

Επιστρέφοντας από τις σπουδές του εγκαταστάθηκε στην Στενήμαχο κι αργότερα άνοιξε ιατρείο στην Φιλιππούπολη, το οποίο λειτουργούσε ορισμένες ημέρες της εβδομάδας. Η φήμη του γρήγορα έφθασε ως την Σόφια κι ο διάδοχος του βουλγαρικού θρόνου Βόρις αρρώστησε βαριά, η βασίλισσα Λουίζα κάλεσε τον Δοξιάδη στα ανάκτορα για να αναλάβει την θεραπεία του, όπως και τη θεραπεία του πρίγκηπα Κύριλλου. Το 1903 εκλέχθηκε πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας Στενημάχου και πρόεδρος της Εφορίας των Σχολείων της κοινότητος, θέση στην οποία διαδέχθηκε τον Αθανάσιο Επιτρόπου. Την ίδια χρονιά, πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Ελληνικού Φιλαρμονικού Ομίλου «Ορφεύς», που λειτουργούσε τμήματα θεατρικών παραστάσεων, εκδρομών, μουσικής, αθλοπαιδιών, οργανωμένη βιβλιοθήκη και αναγνωστήριο. Παράλληλα με τις άλλες δραστηριότητες κατηχούσε νεαρούς Στενημαχίτες στον Μακεδονικό Αγώνα.

Τον Σεπτέμβριο του 1885 η Ανατολική Ρωμυλία, η Βόρεια Θράκη, προσαρτήθηκε με πραξικόπημα που έκανε ο Βούλγαρος Ηγεμόνας Αλέξανδρος, παρά την Συνθήκη του Βερολίνου, και με τη βία οι Έλληνες κάτοικοί της έγιναν Βούλγαροι υπήκοοι. Κατά την επιστράτευση του Βουλγαρικού Στρατού στις 7 Σεπτεμβρίου 1912 ο Δοξιάδης επιστρατεύθηκε και κατατάχθηκε ως Έφεδρος Υπίατρος. Τότε η 7η Βουλγαρική Μεραρχία μεταφέρθηκε από την Θεσσαλονίκη, με πλοία του Ελληνικού στόλου στην Αλεξανδρούπολη, όπου ο Δοξιάδης, συναντήθηκε με τον Φίλιππο Νίκογλου, Έλληνα ιατρό του Βουλγαρικού Στρατού. Οι δύο τους επισκέφθηκαν τον θωρηκτό «Αβέρωφ» στο λιμάνι της Αλεξανδρουπόλεως και ο Σοφοκλής Δούσμανης, κυβερνήτης του Θωρηκτού, σημειώνει στο ημερολόγιό του, «..Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 1912. Ήρθαν να επισκεφθούν το πλοίο δύο Βούλγαροι Αξιωματικοί-ιατροί (Νίκογλου-Δοξιάδης) εξ Ανατολικής Ρωμυλίας Έλληνες ακραιφνείς πατριώτες βαρέως φέροντες ότι υπηρετούν υπό τους Βουλγάρους είναι βέβαιο πως παρά τον ενθουσιασμό για την ήττα των Τούρκων οι Ανατολικό-Ρωμυλιώτες δεν μπορούν να διαγράψουν την απάνθρωπη συμπεριφορά και τις σφαγές-διώξεις που έγιναν το 1906 στην Αν. Ρωμυλία (Β. Θράκης) ήταν ακόμη νωπές...».

Την περίοδο από το 1900 έως το 1915, ο Δοξιάδης ανέπτυξε μεγάλη εθνική δράση στην Βουλγαρία όπου υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των Ελλήνων της Ανατολικής Ρωμυλίας, ενώ ήταν και ο τελευταίος Έλληνας πρόεδρος της κοινότητας στη Στενήμαχο. Μετά την ήττα των Βουλγάρων στο Β' Βαλκανικό Πόλεμο, το 1913 και την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1914, οι διωγμοί εις βάρος των Ελλήνων της Ανατολικής Ρωμυλίας είχαν ενταθεί. Ο Δοξιάδης, συχνά καλούνταν στην αστυνομία για ανάκριση, ενώ κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία και παρέμεινε προφυλακισμένος επί μεγάλο χρονικό διάστημα, όμως αποφυλακίστηκε καθώς οι Βουλγαρικές αρχές δεν μπόρεσαν να στηρίξουν την κατηγορία. Η εγκατάσταση στην Ελλάδα της οικογένειας του Δοξιάδη, άρχισε τον Αύγουστο του 1914, όταν έφυγε από την Στενήμαχο η Ευανθία, η οποία εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με τα τρία ανήλικα παιδιά τους.

Εγκατάσταση στην Ελλάδα

Τον Απρίλιο του 1915, ο Δοξιάδης κατάφερε να ξεφύγει από την επιτήρηση της βουλγαρικής αστυνομίας και μέσω Σερβίας ήρθε στην Ελλάδα. Στην Αθήνα ανέλαβε τη διεύθυνση του Παιδιατρικού Τμήματος της Πολυκλινικής Αθηνών. Τον Μάιο του 1916 τοποθετήθηκε Σύμβουλος του Τμήματος Υγιεινής του Πατριωτικού Συνδέσμου Ελληνίδων και το Νοέμβριο του 1917 διορίσθηκε ιατρικός σύμβουλος του νεοϊδρυθέντος «Πατριωτικού Ιδρύματος Προστασίας Παιδιών». Διατέλεσε πρόεδρος της «Επιτροπής Αλυτρώτων» μετά το 1918 με βασικό πρόγραμμα την απελευθέρωση της Θράκης, επόπτης της υγιεινής καταστάσεως των προσφύγων, που ήταν εγκατεστημένοι στην περιοχή Αθηνών-Πειραιώς και επικεφαλής της Υγειονομικής Οργανώσεως των Ελληνικών περιοχών που απελευθέρωνε ο Ελληνικός στρατός, αλλά και για τους πρόσφυγες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1922 πέθανε στην Αθήνα η σύζυγος του. Ο Δοξιάδης δεν παντρεύτηκε ξανά και μεγάλωσε τα τέσσερα αγόρια του, με τη βοήθεια της Φρόσως Νικολαΐδη-Μεζεβίρη, αδελφής της Ευανθίας Δοξιάδη.

Πολιτική δράση

Συμμετείχε στις κυβερνήσεις

• του Αναστάσιου Χαραλάμπη από τις 16 έως τις 17 Σεπτεμβρίου 1922 ,
• του Σωτηρίου Κροκιδά από τις 17 Σεπτεμβρίου 1922 έως τις 12 Μαρτίου 1924 , και
• του Στυλιανού Γονατά, από τις 14 Νοεμβρίου 1922 έως τις 11 Ιανουαρίου 1924 ,

στις οποίες ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Περιθάλψεως και αντιμετώπισε τα προβλήματα των προσφύγων της Μικράς Ασίας μέσα από την Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων. Ειδικά, στην κυβέρνηση Γονατά ανέλαβε το νεοσύστατο υπουργείο Πρόνοιας και Αντιλήψεως, καθώς και από τις 18 Οκτωβρίου 1923 μέχρι την παραίτηση του τον Ιανουάριο του 1924 το Υπουργείο Γεωργίας, το οποίο συγκέντρωνε όλες τις αρμοδιότητες των υπηρεσιών δημοσίας υγείας. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1922 ο Δοξιάδης «...ενετάλη να προβή δικτατορικώ δικαιώματι εις την εντός οκτώ ημερών στέγασιν των προσφύγων». Με απόφαση του επιτάχθηκαν σχολικά κτίρια, επίσης τα θέατρα Ολύμπια και Εθνικό προστέθηκαν στα ήδη επιταγμένα Δημοτικό και Βασιλικό, ενώ ακόμη και οι χαρτοπαικτικές λέσχες χρησιμοποιήθηκαν για να στεγάσουν όσους πρόσφυγες δεν είχαν τη δυνατότητα να φροντίσουν μόνοι τους τις οικογένειές τους. Η απόφαση της επιτάξεως μετατράπηκε σε νόμο στα τέλη Νοεμβρίου δίνοντας στον υπουργό Περιθάλψεως τη δυνατότητα να ολοκληρώσει την προσπάθεια που είχε ξεκινήσει . Σύμφωνα με το Δοξιάδη, ο νόμος του ήταν «...εφαρμόσιμος, διότι είναι συνεταγμένος κατά τρόπον, ώστε και τους πρόσφυγας να ανακουφίση, και τους εντοπίους να μη ενοχλήση..».

Σύμφωνα με τη μαρτυρία της Πηνελόπης Δέλτα, «...Μόλις ανέλαβε το υπουργείο, έκανε μιαν ανακοίνωση, που ζητούσε από όλες τις κύριες, σωματείων και άλλων, που διέθεταν χρήματα για τους πρόσφυγες, να πάν την τάδε μέρα στο υπουργείο του, ώστε να συνεννοηθούν, για να μη σκορπιέται η δουλειά, να συντονιστεί και να γίνεται αποτελεσματικότερη η περίθαλψη. Εγώ δεν ήμουν σε κανένα σωματείο. Αλλά είχα χρήματα. Ήταν όλες βασιλικές. Ήμουν η μόνη αντίθετη....{...}... Βρέθηκα μόνη, σε κύκλο εχθρικό, όπου οι περισσότερες μου ήταν άγνωστες, με μόνο τον υπουργό ομοϊδεάτη. Ήταν μεταξύ άλλων η κυρία Κεφαλά, η Παπαδόπουλου, το γένος Καραβοπούλου (κόρη του γνωστού τσιγάρα Αλεξανδρείας), παντρεμένη με δικαστή των μικτών δικαστηρίων της Αλεξάνδρειας, που είχε γίνει το δεξί χέρι της Σόφιας, και με χαιρέτησε προστατευτικά. Ήταν ή Νάτα Μελά, που ήλθε και κάθησε κοντά μου, και άλλες που δεν θυμούμαι. Ευγενικά, με τον γλυκύτερο τρόπο, μας είπε ο Δοξιάδης πως δεν εννοούσε να πάρει από κανένα σωματείο το ταμείο, ούτε να επιβάλει τρόπο εργασίας. Ζητούσε μόνο «συνεργασία» μεταξύ των σωματείων, με τρόπο που να μην βοηθούνται δίπλα και τρίδιπλα τα ίδια πρόσωπα, ενώ άλλα έμεναν αβοήθητα.. Και ρώτησε κάθε κυρία και πόσα διέθετε. Η κάθε μία είχε φέρει τους λογαριασμούς της· δήλωνε η μια πέντε χιλιάδες δραχμές, η άλλη έξη, η άλλη δέκα, μια ένδεκα, άλλη δεκαπέντε. Δεν νομίζω καμιά να είχε είκοσι χιλιάδες. Μόνη εγώ δεν είχα μιλήσει. Τελευταία με ρώτησε ο Δοξιάδης:
«Εσείς. Κυρία Δέλτα, ποιο σωματείο αντιπροσωπεύετε;»
...{...}... - Κανένα, κύριε Υπουργέ » του αποκρίθηκα.
- Γιατί λοιπόν είστε εδώ;
- Γιατί έχω χρήματα. Διαθέτω χρήματα που μου έστειλε ο πατέρας μου.
- Πόσα;
- Ενάμισι εκατομμύριο... .

Ο Δοξιάδης συμμετείχε, από την 1η Ιανουαρίου 1924 έως τις 6 Φεβρουαρίου 1924, στην Κυβέρνηση

• του Ελευθερίου Βενιζέλου ως υπουργός Υγιεινής, Προνοίας και Αντιλήψεως .

Το 1928 ανέλαβε το υφυπουργείο Υγιεινής

• στην κυβέρνηση Βενιζέλου από τις 25 Αυγούστου 1928 έως τις 7 Ιουνίου 1929 και θέσπισε τον νόμο «περί υγιεινής και προστασίας της μητρότητας και των παιδικών ηλικιών».

Στο διάστημα της υπουργικής του θητείας ιδρύθηκε η «Υγειονομική Σχολή Αθηνών» και ήταν εισηγητής της ιδέας περί της φορολογίας των αγάμων, για την οποία κατέθεσε σχετική εισήγηση που έκανε αποδεκτή ο Βενιζέλος. Σύμφωνα με όσα έγραψε ο Δοξιάδης, ο Βενιζέλος σε συζήτηση που έγινε στο Υπουργικό Συμβούλιο υποστήριξε πως «...ουδεμίαν άλλην φορολογίαν εννοεί να επιβάλη εκτός της των αγάμων και των ατέκνων». Το νομοσχέδιο καταρτίσθηκε, οι εφημερίδες δημοσίευαν συνεντεύξεις του Υπουργού και λεπτομέρειες για την εφαρμογή του νέου φόρου. Αλλά η αποχώρηση του Δοξιάδη από το Υπουργείο προκάλεσε και τη ματαίωση ψηφίσεως του νομοσχεδίου. Ωστόσο, ο Δοξιάδης επέμεινε, ιδιαίτερα στις αρχές της δεκαετίας του '30, όταν ξέσπασε η διεθνής οικονομική κρίση που έπληξε με σφοδρότητα και την Ευρώπη. Παρουσιάζοντας τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνονταν στη Γερμανία για την αντιμετώπιση της κρίσεως, όπως η μείωση δαπανών, η ελάττωση μισθών και άλλα, ο Δοξιάδης ζητούσε να επιβληθεί άμεσα ο φόρος, συνδυάζοντας πάντα το μέτρο με την πρόνοια και την κοινωνική ασφάλιση.

Το 1932 εξελέγη αριστίνδην γερουσιαστής. Από το 1924 έως το 1928 διετέλεσε πρόεδρος του νοσοκομείου Παίδων ΠΙΚΠΑ και από το 1924 έως το 1932 χρημάτισε πρόεδρος του Πατριωτικού Ιδρύματος [Π.Ι.Κ.Π.Α.] κι ήταν ο εμπνευστής και οργανωτής της προστασίας της παιδικής ηλικίας ενώ εισήγαγε το θεσμό των παιδικών σταθμών, την εβδομάδα του παιδιού και τις παιδικές κατασκηνώσεις στην Ελλάδα.

Πολιτικές & Ιδεολογικές απόψεις

Όπως σημείωνε ο Δοξιάδης, «...Η πατρίς μου Στενήμαχος εθεωρείτο υπό των Τούρκων ανέκαθεν ως εστία καθαρώς Ελληνική και δια τούτο επανειλημμένως υπέστη επιθέσεις υπό ατάκτων στιφών όπως τούτο αναγράφεται εις την εσχάτως εκδοθείσαν ιστορία του κου Μυρτίλου Αποστολίδου..».

Ευγονική

O Δοξιάδης αποτελεί εξαιρετική περίπτωση για την εξέταση τω ιδεών της ευγονικής στην Ελλάδα λόγω των πολύπλοκων δραστηριοτήτων και ιδιοτήτων του, όπως ιατρική πραγματογνωμοσύνη, πρωτοβουλία στην κοινωνική αρωγή σε παιδιά και οικογένειες, πολιτική καριέρα και εμπλοκή στον κρατικό μηχανισμό. Ήταν υποστηρικτής ενός συνεκτικού ευγονικού προγράμματος που στηριζόταν στη διαχείριση της κοινωνικής διαστρωμάτωσης και των κοινωνικών ανισοτήτων. Το ενδιαφέρον του εκτεινόταν σε θέματα που αφορούσαν τη ρύθμιση του πληθυσμιακού ζητήματος. Διακατέχονταν από την πεποίθηση ότι η ελληνική κοινωνία, αλλά και η ανθρωπότητα συνολικά, απειλούνταν από εκφυλισμό λόγω της δυσανάλογης αναπαραγωγής τμημάτων του πληθυσμού με διαφορετική βιολογική αξία, συγκρότησε προγράμματα οικογενειακής και πληθυσμιακής πολιτικής που στηρίζονταν στη ρύθμιση της αναπαραγωγής στη βάση της κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Όπως υποστήριζε ο Δοξιάδης, «εις τας οικογενείας εκείνας αι οποίαι διευθύνουν σήμερον τον κόσμον, και η αύξησις εκείνων που έμαθον καλώς ή κακώς να υποτάσσωνται», μαζί με τις καταχρήσεις και άλλους παράγοντες, «μας φέρουν προς τον κατήφορον εκείνον που οδηγεί εις βάθη σκοτεινά και απαίσια την ανθρωπότητα».

Το πρόγραμμα παρεμβάσεως που πρότεινε, και το οποίο ονόμαζε «πρακτική ευγονική», έθετε το στόχο «να διατηρήση τα κληρονομικά κεφάλαια των οικογενειών που τα έχουν, να καλλιτερεύση τους όρους και τας συνθήκας της ζωής των και να εξουδετερώση όλα εκείνα τα κληρονομικά στίγματα τα οποία επιβαρύνουν τόσας οικογένειας σήμερα». Επιμέρους, στα όσα πρότεινε για την επίτευξη του τελικού σκοπού συμπεριλαμβάνονταν η καταπολέμηση των αφροδίσιων νοσημάτων, ο περιορισμός της κατανάλωσης οινοπνευματωδών ποτών, κατάλληλη οικογενειακή πολιτική, μέτρα ελέγχου του γάμου και της αναπαραγωγής, και «ο αποκλεισμός από την αναπαραγωγήν όλων των οργανισμών εκείνων οι οποίοι ένεκα της ψυχικής ή σωματικής ελαττωματικότητος ειμπορούν ν’ αποβούν επικίνδυνοι διά την υγείαν της φυλής».

Καθοριστικό ρόλο απέδιδε στη κρατική πολιτική, στόχος της οποίας θεωρούσε ότι έπρεπε να είναι η ζωή συνολικά. Ο έλεγχος της αναπαραγωγής των κοινωνικών στρωμάτων έπρεπε να αποτελέσει αναπόσπαστο τμήμα και κεντρικό μέλημα μιας πληθυσμιακής πολιτικής την οποία θεωρούσε κατεπειγόντως απαραίτητη, προκειμένου να αποφευχθεί ο επαπειλούμενος εκφυλισμός και να εξασφαλιστεί η ανώτερη βιολογική ποιότητα του ελληνικού πληθυσμού. Οι απόψεις που εξέφραζε ο Δοξιάδης δεν ήταν περιθωριακές, αντίθετα, ήταν ευρέως διαδεδομένες στους διεθνείς κύκλους των ευγονιστών της εποχής του και στους ελληνικούς κύκλους των φιλελεύθερων. Ο Δοξιάδης ήταν καλά ενημερωμένος σχετικά με ευγονικά προγράμματα και τις εξελίξεις στο διεθνή χώρο, στα οποία αναφερόταν συχνά προκειμένου να ενισχύσει τα επιχειρήματά του. Όπως και οι περισσότεροι συνήγοροι της ευγονικής στην Ελλάδα, προέβαλλε τα προγράμματά του κατά κύριο λόγο στη φυλή. Το πρόταγμα της συλλογικότητας τους επέτρεπε να εμφανίζονται οι προτάσεις τους ως μέσο που εξυπηρετούσε το κοινό καλό. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές δεν έκαναν χρήση του κυρίαρχου εθνικού μύθου της κοινής αρχαίας καταγωγής, ούτε επικαλούνταν τον υποτιθέμενο κίνδυνο που ελλοχεύει στις επιμειξίες με άλλους λαούς, φυλές ή μειονότητες που ζούσαν στη χώρα. Ο Δοξιάδης πρότεινε ακόμη και τον ελεγχόμενο εποικισμό της χώρας, προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιθυμητή ισορροπία ανάμεσα στην ποσότητα και στην ποιότητα του πληθυσμού. Αυτό δεν έπρεπε όμως να γίνει ανεξέλεγκτα, αλλά να μεθοδευτεί με γνώμονα τη «βιολογική ποιότητα» των νέων πληθυσμών.

Σε διάλεξη του στις 16 Ιουνίου 1936, σε συγκέντρωση του Ροταριανού Ομίλου Αθηνών, ο Δοξιάδης συνέχισε προηγουμένη διάλεξή του περί της βιολογικής πολιτικής και επικέντρωσε το ενδιαφέρον του κυρίως στο πρόγραμμα που εφαρμόζονταν στην Ιταλία και τη Γερμανία. Αναφερόμενος σε θέματα υγιεινής τόνισε ότι «.....Η κυβέρνησις του κ. Μουσσολίνι επιδιώκει δια της βιολογικής αυτής πολιτικής αποτελέσματα ποσοτικά, δηλαδή τον πολλαπλασιασμό του πληθυσμού. Το προς τούτο μέσον είναι φόρος επί των αγάμων και των ατέκνων. [...] Η εθνικοσοσιαλιστική όμως κυβέρνησις του κ. Χίτλερ επιδιώκει όχι μόνον ποσοτικά αλλά και ποιοτικά αποτελέσματα. Ζητεί να δημιουργήση γερμανικήν φυλήν υγιά και καλυτέραν διά της απαγορεύσεως της συνάψεως γάμων μεταξύ Γερμανών και προσώπων μη ανηκόντων εις την γερμανικήν η εις συγγενή ταύτης φυλήν (την Αρίαν ή ινδογερμανικήν) και διά της αποστειρώσεως των εκ κληρονομικών σωματικών και ψυχικών νοσημάτων πασχόντων ανδρών και γυναικών. Τα αποτελέσματα της πολιτικής ταύτης δεν είναι δυνατόν να διαπιστωθώσι προ της παρελεύσεως δύο ή τριών γενεών. Εν τω μεταξύ, είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένον ότι ο γάμος μεταξύ ατόμων ανηκόντων εις φυλάς ανομοίους (Λευκών μετά μαύρων, Λευκών μετά Κιτρίνων) παράγει τέκνα βαθμιαίως εκφυλιζόμενα. Τουναντίον ο γάμος μεταξύ ατόμων ομοίων φυλών παράγει τέκνα έχοντα καλυτέρας ιδιότητας. [...]...» .

Εργογραφία

Ο Δοξιάδης άφησε σημαντικό συγγραφικό έργο με επιστημονικές διατριβές και μελέτες. Έγραψε και δημοσίευσε τα έργα

• «Επιστημονικές διατριβές»,
• «Ευγονική».

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Απόστολος Θ. Δοξιάδης: Ο ανιδιοτελής ανθρωπιστής

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org