Βασίλης Αυλωνίτης

Ο Βασίλης Αυλωνίτης, Έλληνας κορυφαίος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου που διακρίθηκε στην μουσική κωμωδία και την επιθεώρηση κι ήταν για χρόνια θιασάρχης, γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1904 στη συνοικία Θησείο της Αθήνας και πέθανε στις 10 Μαρτίου 1970 από καρδιακή προσβολή, στην Αθήνα. Η κηδεία και η ταφή του έγιναν στο Β' Νεκροταφείο Αθηνών στα Πατήσια και τα οστά του βρίσκονται σε οστεοφυλάκιο του κοιμητηρίου.

Παντρεύτηκε το 1945 με τη Γιογιό Αυλωνίτη και από το γάμο του απέκτησε δύο παιδιά, τον Γιάννη και την Ελένη.

Βασίλης Αυλωνίτης

Βιογραφία

Ήταν παιδί φτωχής οικογένειας με καταγωγή από την Κέρκυρα. Είχε ένα ακόμη αδελφό, και αναγκάστηκε να εργαστεί από μικρός, αρχικά σε εργαστήριο κατασκευής τσαντών και στη συνέχεια σε διάφορες εργασίες, ενώ όταν απολύθηκε από το στρατό, εργάστηκε ως βοηθός σκηνικών στο θέατρο «Έντεν» του Θησείου. Δεν σπούδασε υποκριτική και η πρώτη εμφάνισή του ως ηθοποιός το 1924, στην οπερέτα «Το κορίτσι της γειτονιάς» του Νίκου Χατζηαποστόλου, ήταν μετά από προτροπή του Θεατρικού επιχειρηματία Θεόδωρου Σκούρα. Η επίσημη παρουσία του στο θέατρο έγινε τον ίδιο χρόνο με τη συμμετοχή του στο θίασο του Δημήτρη Ζαφειρίου, με το έργο «Ερωτικές Γκάφες», ενώ έως το 1928, οπότε συγκρότησε δικό του θίασο και ασχολήθηκε με την επιθεώρηση, συνεργάστηκε με διάφορους θιασάρχες συμμετέχοντας κυρίως σε κωμωδίες και οπερέτες.

Το 1934 συμμετείχε σε επιθεωρήσεις του θεάτρου «Περοκέ» και το 1945 σε θίασο μαζί με τον Κυριάκο Μαυρέα, ερμήνευσε το στρατιώτη «Πολυχρόνη Περονόσπορο» στο ηθογραφικό χρονικό «Από Την Αλβανία Στο Ρίμινι». Τη δεκαετία του 1950 συμμετείχε σε επιθεωρήσεις που παρουσιάστηκαν στο θέατρο «Ακροπόλ», όπου την πενταετία από το 1956 έως το 1961, διατέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής. Την καλοκαιρινή περίοδο του 1960 μαζί με τους Νίκο Ρίζο, Γιάννη Γκιωνάκη, Τάκη Μηλιάδη και Ρένα Βλαχοπούλου, παρουσίασαν στο θέατρο «Μετροπόλιταν», το έργο του Γ. Γιαννακόπουλου «Κάθε καρυδιάς καρύδι», ενώ από το 1961 έως το 1965 συνεργάστηκε με τους Νίκο Ρίζο και Γεωργία Βασιλειάδου και παρουσίασαν θεατρικά έργα στην Ελλάδα και στη Γερμανία για τους Έλληνες μετανάστες. Ο τελευταίος θίασος στον οποίο συμμετείχε την περίοδο 1967-68, ήταν με τη συμμετοχή του Κώστα Χατζηχρήστου.

Δολοφονική απόπειρα

Τον Αύγουστο του 1931 στο θερινό θέατρο «Περοκέ», στη διάρκεια της θεατρικής παραστάσεως η «Κατεργάρα» των Κίμωνα Καπετανάκη–Μίμη Κατριβάνου με μουσική επένδυση του Γρηγόρη Κωνσταντινίδη, έγινε στόχος δολοφονικής επιθέσεως, με αφορμή την παρουσίαση σατιρικών σκηνών που αναφέρονταν στον τότε πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο καθώς και αρκετούς από τους συνεργάτες του, κυρίως όμως τον υπουργό Ευστράτιο Γαλόπουλο για το σκάνδαλο του κινίνου. Τη στιγμή που ο Αυλωνίτης ήταν στη σκηνή, και παρουσίαζε το σκετς «Από τους Υπουργούς βγήκαν τα κολοκύθια», οπαδοί του πρωθυπουργού, πίσω από τους οποίους θεωρείτο ότι βρίσκονταν ο παρακρατικός Παύλος Γύπαρης, επικεφαλής των αποκαλούμενων «Δημοκρατικών Ταγμάτων», που κατηγορήθηκε και δικάστηκε για τη δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη, ανέβηκαν στη σκηνή από την πρώτη σειρά των καθισμάτων, απ΄όπου παρακολουθούσαν την παράσταση κι άρχισαν να πυροβολούν. Ένας με περίστροφο στα χέρια πλησίασε τον Αυλωνίτη, που πρόλαβε να καταφύγει στα παρασκήνια και στη συνέχεια, βγαίνοντας από κάποιο παράθυρο στο πίσω μέρος του θεάτρου, έφτασε στο σπίτι του.

Από τη βροχή των πυροβολισμών που ακολούθησαν, δολοφονήθηκε ο Παναγιώτης Μωραΐτης, 35 χρόνων τεχνικός του θεάτρου, ενώ τραυματίστηκαν ελαφρά η ηθοποιός Διαλεχτή Ρούσσου, ο λογιστής του θεάτρου Νικόλαος Λαγκαδάς, ο ηλεκτρολόγος Κλαύδιος Χατζηγεωργίου, καθώς και κάποιοι θεατές, ενώ δημιουργήθηκαν σκηνές πανικού. Επί τόπου συνελήφθησαν τρεις από τους δράστες, που κινδύνευσαν με λυντσάρισμα, ο Ανδρέας Δικώνυμος, κρατούμενος των φυλακών καταδικασμένος για φόνο, ο 33χρονος Κ. Σταφυλαράκης και ο 32χρονος καφετζής Κ. Περουλίδης. Η δολοφονική απόπειρα σε βάρος του Αυλωνίτη, προκάλεσε δήλωση καταδίκης της πράξεως, των δραστών καθώς και των ηθικών αυτουργών από την πλευρά του τότε αρχηγού της αντιπολιτεύσεως Παναγή Τσαλδάρη, του οποίου ο ηθοποιός ήταν υποστηρικτής. Η ανάκριση που ακολούθησε καταλόγισε ποινικές ευθύνες σε δύο φυσικούς αυτουργούς, ενώ θεωρήθηκε ότι η σάτιρα ήταν αυτή που προκάλεσε την επίθεση και το γεγονός στάθηκε αφορμή να εκδοθεί ο πολύ γνωστός, στα χρόνια που ακολούθησαν, νόμος «Περί Τύπου» που επέβαλλε την προληπτική λογοκρισία και στο θέατρο. Ως ηθικός αυτουργός των γεγονότων θεωρήθηκε ο Παύλος Γυπάρης και εναντίον του εκδόθηκε ένταλμα συλλήψεως, δίχως να συλληφθεί, ο οποίος εμφανίσθηκε στο δικαστήριο την ημέρα της δίκης. Μαζί με το Γύπαρη δικάστηκαν οι Α. Δικώνυμος, Μ. Σταφυλαράκης, Π. Παπαδοπετράκης και Δ. Μπαδογιάννης. Η δίκη ξεκίνησε στο Κακουργοδικείο Πειραιώς και ολοκληρώθηκε στη Χαλκίδα «προς αποφυγήν επεισοδίων», ενώ αφού προηγήθηκαν μεθοδεύσεις της κυβερνήσεως, τελικά τον Δεκέμβριο του 1932 καταδικάσθηκαν οι Δικώνυμος και Σταφυλακαράκης σε 7ετή κάθειρξη.

Εργογραφία

Καθοριστική για την καταξίωση και την τεράστια κινηματογραφική του επιτυχία ήταν η επιμονή του Αλέκου Σακελλάριου, ο οποίος παρά την αντίθετη άποψη του Φιλοποίμηνα Φίνου, που τον θεωρούσε ηθοποιό βήτα διαλογής, επέμενε και επέβαλλε την άποψη του, ότι έπρεπε να του δοθεί ο ρόλος του πλανόδιου λατερνατζή στην ταινία «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», τον οποίο ενσάρκωσε με εξαιρετικό τρόπο σημειώνοντας τεράστια επιτυχία και άλλαξε τη ροή της καλλιτεχνικής διαδρομής του.

Κινηματογραφικές ταινίες

Πήρε μέρος σε εβδομήντα πέντε κινηματογραφικές ταινίες και η πρώτη του συμμετοχή στον κινηματογράφο ήταν το 1929, στην ταινία:

• «Μαρία η Πενταγιώτισσα» του Αχιλλέα Μαδρά.

Ακολούθησαν οι ταινίες:

• «Διπλή θυσία/Σιωπηλή σύρραξη» το 1945,
• «Ο Άλλος» το 1952,
• «Χαρούμενο ξεκίνημα» το 1954,
• «Η ωραία των Αθηνών» το 1954,
• «Γλέντι-λεφτά κι αγάπη» το 1955,
• «Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο» το 1955,
• «Η καφετζού» το 1956,
• «Έχει θείο το κορίτσι/Ο θείος της Βιολέττας» το 1957,
• «Το Αμαξάκι» το 1957,
• «Λατέρνα Φτώχεια και Γαρύφαλλο» το 1957,
• «Κατά λάθος... μπαμπάς» το 1957,
• «Μπαρμπα Γιάννης ο Κανατάς» το 1957,
• «Της νύχτας τα καμώματα» το 1957,
• «Το Εισπρακτοράκι» το 1958,
• «4 νύφες 1 γαμπρός» το 1958,
• «Μακρυά απ’ τον κόσμο» το 1958,
• «Μια ζωή την έχουμε» το 1958,
• «Ο λεφτάς» το 1958,
• «Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας» το 1958,
• «Καλημέρα Αθήνα» το 1959,
• «Σαρακατσάνισα» το 1959,
• «Αγαπούλα μου» το 1959,
• «Ο Θησαυρός του Μακαρίτη» το 1959,
• «Το αγρίμι» το 1960,
• «Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο Κοντός» το 1960,
• «Η Χιονάτη και τα 7 Γεροντοπαλίκαρα» το 1960,
• «Η Κυρία Δήμαρχος» το 1960,
• «Μάνα μου τον αγάπησα» το 1961,
• «Το έξυπνο πουλί» το 1961,
• «Γαμπρός για κλάματα» το 1962,
• «Έξυπνοι και κορόιδα» το 1962
• «Η Ελληνίδα και ο έρωτας» το 1962
• «Ο Μιχαληός του 14ου συντάγματος» το 1962,
• «Όταν λείπει η γάτα» το 1962
• «Τέρμα τα Δίφραγκα» το 1962,
• «Οι Γαμπροί της Ευτυχίας» το 1962,
• «Κορόιδο Γαμπρέ» το 1962,
• «Αγάπησα και πόνεσα» το 1963,
• «Ένας βλάκας... με πατέντα» το 1963,
• «Μικροί και μεγάλοι εν δράσει...» το 1963,
• «Ο ανηψιός μου ο Μανώλης» το 1963,
• «Ο Θύμιος στη χώρα του γέλιου» το 1963,
• «Το τεμπελόσκυλο» το 1963,
• «Ψευτοθόδωρος» το 1963,
• «Άλλος... για το εκατομμύριο» το 1964,
• «Ήταν όλοι τους... κορόιδα» το 1964,
• «Μια εβδομάδα στον παράδεισο» το 1964,
• «Ο Γιάννης τάκανε θάλασσα» το 1964,
• «Ο λαγοπόδαρος» το 1964,
• «Οι προικοθήρες» το 1964,
• «Τρία κορίτσια από την Αμέρικα» το 1964,
• «Ο Παράς κι ο Φουκαράς» το 1964,
• «Η Σοφερίνα» το 1964,
• «Δύσκολοι δρόμοι» το 1965,
• «Ένα έξυπνο έξυπνο... μούτρο» το 1965,
• «Και οι... 14 ήταν υπέροχοι» το 1965,
• «Τα δίχτυα της ντροπής» το 1965,
• «Πονηρός πράκτωρ Καραγκιόζης» το 1966,
• «Διπλοπεννιές» το 1966,
• «Έχω δικαίωμα να σ’ αγαπώ» το 1966,
• «Η αδελφή μου θέλει ξύλο» το 1966,
• «Ο Μελέτης στην Άμεσο Δράση» το 1966,
• «Ο μπαμπάς μου ο τεντυμπόυς» το 1966,
• «Σκλάβοι της μοίρας» το 1966,
• «Φίφης ο ακτύπητος» το 1966,
• «Ησαΐα χόρευε» το 1966,
• «Σήκω χόρεψε συρτάκι» το 1967,
• «Ο Πεθερόπληκτος» το 1968,
• «Τόσα όνειρα στους δρόμους» το 1968,
• «Κάθε Κατεργάρης στον Πάγκο του» το 1969,
• «Φοβάται ο Γιάννης το θεριό...» το 1969,
• «Η αρχόντισσα του λιμανιού» το 1969,
• «Η Αριστοκράτισσα και ο Αλήτης» το 1970, που ήταν και η τελευταία του συμμετοχή, λίγες ημέρες πριν το θάνατο του.

Θεατρικές παραστάσεις

Συμμετείχε, μεταξύ άλλων, στις θεατρικές παραστάσεις:

• «Λοβιτούρα» το 1930,
• «Πρίγκηψ Μουρούζης» το 1944,
• «Χαρούμενες ώρες» το 1945,
• «Μπλε και άσπρο» το 1945,
• «Να τι θέλει ο λαός» το 1947,
• «Σκάνδαλα γυναικών» το 1951,
• «Γαλανός ουρανός» το 1951,
• «Βασίλισσα της νύχτας» το 1952,
• «Να τι θα πει Αθήνα» το 1952,
• «30 το δολάριο» το 1953,
• «Κοντή φούστα» το 1953,
• «Χρυσά κουτάλια» το 1953,
• «Τζώνηδες και καουμπόυ» το 1955,
• «Βρε πού πάμε» το 1966,
• «Λαγοί με πετραχήλια» το 1966.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Ιστοσελίδα για το Βασίλη Αυλωνίτη

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org