Γεώργιος Βεντούρης

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Γιώργος Βεντούρης Έλληνας γιατρός που ως φοιτητής ήταν ο ηγέτης της Εθνικοσοσιαλιστικής τάσεως της Ελληνικής φοιτητικής οργανώσεως «Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας», [Ε.Σ.Ε.Σ.Ι.], γεννήθηκε το 1946 στη συνοικία Ταμπούρια του Πειραιά στο Νομό Αττικής.

Γεώργιος Βεντούρης

Βιογραφία

Πατέρας του ήταν ο Αντώνιος Βεντούρης, έφεδρος ανθυπολοχαγός του Ελληνοϊταλικού πολέμου, ο οποίος πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο και παρασημοφορήθηκε. Ο Γεώργιος Βεντούρης ολοκλήρωσε τα μαθήματα του Δημοτικού και του Γυμνασίου στον Πειραιά. Στις 4 Ιουλίου 1964 μετά από προεκλογική συγκέντρωση του Γεωργίου Πλυτά, υποψήφιου δήμαρχου της Ε.Ρ.Ε., η οποία διοργανώθηκε στην Πλατεία Κλαυθμώνος συνελήφθη μαζί με άλλους εθνικιστές για την επίθεση και την κατάληψη της Ελληνικής Βουλής [1]. Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου παρακολούθησε τα μαθήματα της Ιταλικής γλώσσας στη Νάπολι της Ιταλίας, τα οποία ολοκλήρωσε με άριστα και στη συνέχεια γράφηκε στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Ferrara στη Βόρεια Ιταλία.

Πολιτική δράση

Το 1968 ανέλαβε την καθοδήγηση του φοιτητικού εθνικιστικού κινήματος, όλων των πολιτικών τάσεων από κεντροδεξιούς πατριώτες έως και τους Μαοϊκούς, προσπαθώντας να υπερισχύσει των κομμουνιστών. Αρχικά κατόρθωσε να δημιουργήσει την «Ένωση Εργαζομένων Φοιτητών», γνωστή ως «U.L.S.R.F.», με σκοπό την περισυλλογή των Φρούτων, ιδιαίτερα των μήλων στις περιοχές της Βόρειας Ιταλίας κι έχοντας δίπλα του περί τους 1.000 εθνικιστές φοιτητές, επιδόθηκαν στη συγκομιδή μήλων. Παράλληλα, η δράση του σε συνδυασμό μες τις ρητορικές του ικανότητες και τη στέρεη ιδεολογική του συγκρότηση, προκάλεσε το ενδιαφέρον πατριωτικών και εθνικιστικών εντύπων, όπως οι εφημερίδες «Il Secolo», «Resto», «Del Carlino», «Gazzetta Di Ferrara», «Il Tempo», στις οποίες δημοσίευσε ιδεολογικά και πολιτικά κείμενα.

Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών-«LEGA ESESI»

Ήταν συνιδρυτής, μαζί με τους Σπύρο Σταθόπουλο, Θόδωρο Καραμπέτσο, Χρήστο Κατσιμπίνη, Σάββα Γιαννίκη, Μάριο Ζαχαρούλη, Τάκη Μιχαλόλια και Θόδωρο Κολιγιάννη, της εθνικιστικής φοιτητικής οργανώσεως «LEGA-Ε.Σ.Ε.Σ.Ι.» Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας & Νέων Επιστημόνων Δυτικής Ευρώπης, στις τάξεις του οποίου συντάχθηκαν περίπου 15.000 μέλη. Πολλά από τα μέλη της ηγεσίας του συνδέσμου, στερήθηκαν στη διάρκεια του Ελληνικού στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου, είτε της δυνατότητας να δέχονται εμβάσματα σε συνάλλαγμα, είτε τα διαβατήριά τους, μεταξύ τους και ο ίδιος, ο Σταθόπουλος, ο Καραμπέτσος και άλλοι. Ο σύνδεσμος είχε εξαπλωθεί σ' ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη και για το λόγο αυτό, στο Α΄ Πανευρωπαϊκό Συνέδριο το 1968, μετετράπη σε «Εθνικό Σύνδεσμο Ελλήνων Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Δυτικής Ευρώπης». Στο Πανευρωπαϊκό του συνέδριο που έγινε στη Νάπολι, ο Σταθόπουλος εκλέχθηκε Πρόεδρος, ενώ Αντιπρόεδροι εκλέχθηκαν οι Θόδωρος Καραμπέτσος και Βαγγέλης Χαραλαμπίδης. Στο επόμενο συνέδριο, η έδρα του συνδέσμου για γεωγραφικούς λόγους, μεταφέρθηκε στο Παρίσι. Ευρωπαϊκά περιοδικά της εποχής, μεταξύ τους τα «Espresso», «Panorama», «Europeo» αλλά και το μαρξιστικό «Manifesto», συμπεριλαμβάνουν τον Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. μεταξύ των τριών μεγαλυτέρων επαναστατικών κινημάτων της εξεγέρσεως του 1968, ώστε να γράφει η εθνικίστρια δημοσιογράφος Gianna Preda, να προτείνει να γίνει η Ελλάδα η «Κούβα» του Εθνικισμού.

Tα μέλη του Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. το 1969, μοιράζονταν σε 34 τοπικές επιτροπές, ισάριθμες με τα αντίστοιχα Ιταλικά Πανεπιστήμια και τις πόλεις που τα φιλοξενούσαν [2]. Τα αντίστοιχα προεδρεία κατανέμονταν, 11 ελέγχονταν από το Γιώργο Βεντούρη, εκπρόσωπο της εθνικοσοσιαλιστικής τάσεως, 15 ήταν αυτά ανήκαν στην εθνικιστική τάση της 4ης Αυγούστου, την οποία εξέφραζε ο Σπύρος Σταθόπουλος τα οποία στις κρίσιμες ψηφοφορίες τάσσονταν, όπως και ο Σταθόπουλος, υπέρ των Εθνικοσοσιαλιστικών απόψεων, 5 ήταν στην επιρροή του Θόδωρου Καραμπέτσου και τα υπόλοιπα 4 ελέγχονταν από Εθνικιστές που δεν ανήκαν σε καμιά από τις παραπάνω τάσεις [3].

Ο Βεντούρης συκοφαντήθηκε και κατηγορήθηκε μαζί με άλλα εκατό περίπου στελέχη του Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. για την υπόθεση της Τράπεζας Εργασίας στο Μιλάνο, μια βομβιστική τρομοκρατική επίθεση που έγινε στις 12 Δεκεμβρίου 1969 στην οποία υπήρξαν ογδόντα νεκροί και έκτοτε παραμένει δικαστικά ανεξιχνίαστη, ότι ενήργησε στα πλαίσιο ενός «...σχεδίου αποσταθεροποιήσεως της Ιταλικής Δημοκρατίας για την επιβολή δικτατορίας» στην Ιταλία. Η υπόθεση αποτέλεσε το θέμα βιβλίου με τίτλο «Η σφαγή του κράτους», το οποίο με τη μορφή υποτιθέμενης δικαστικής έρευνας, κατηγορεί τα στελέχη του συνδέσμου, ως υπευθύνους της σφαγής. Λίγα χρόνια μετά, ο εφέτης ανακριτής Guido Salvini συνέταξε έναν κατάλογο από 124 άτομα, ως υποτιθέμενα μέλη της αποκαλούμενης «Μαύρης Διεθνούς», μεταξύ τους ο Σπύρος Σταθόπουλος και άλλοι πέντε Έλληνες, ο Τηλέμαχος Κόμπης, γραμματέας της οργανώσεως «4η Αυγούστου», ο Ανδρέας Δενδρινός στέλεχος της «4ης Αυγούστου», ο Μηνάς Μηνασσιάν επίσης στέλεχος της «4ης Αυγούστου», ο Δημήτριος Ναστούλης μέλος της εθνικιστικής οργανώσεως «Ordine Nuovo», καθώς και ο Κώστας Πλεύρης [4].

M.S.I.

Από τον πρώτο χρόνο της παρουσίας του στην Ιταλία εντάχθηκε ως στέλεχος στο «Movimento Sociale Italiano», [M.S.I., ελλην., «Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα»], και με τη F.U.A.N., το τμήμα της σπουδάζουσας νεολαίας του κινήματος, έγινε μαζί με το Σπύρο Σταθόπουλο που ήταν ο πρώτος, ένας από τους πρώτους μη Ιταλούς που εκλέχθηκε με τους συνδυασμούς της στα Ιταλικά πανεπιστήμια, όπως κι αργότερα στο «Fronte Della Gioventu». Ο Βεντούρης ανήκε ιδεολογικά στη Λαϊκή Εθνικοκοινωνική τάση του M.S.I. και συντάσσονταν με την εσωκομματική τάση, και μετέπειτα ομάδα της «Ordine Nuovo», του Pino Rauti. To 1969 πήρε μέρος στην Α' Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη για τη συγκρότηση της Ευρωδεξιάς στη Ρώμη και ήταν ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της «Costituente Europea» στην οποία συμμετείχαν στελέχη από την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία και την Ελλάδα, που αργότερα εκπροσωπήθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο, ενώ δημιούργησε εσωκομματικό ζήτημα, καθώς αρνήθηκε να καταδικάσει τον Τσε Γκεβάρα και την επανάσταση του Μάο στην Κίνα.

Στις φοιτητικές εκλογές του ίδιου χρόνου το F.U.A.N. συγκέντρωσε ποσοστό 24%, έναντι ποσοστού 32% που συγκέντρωσε το Movement Studentesco, η φοιτητική παράταξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, όμως ο Βεντούρης στο βορρά, συγκέντρωσε ποσοστά που άγγιζαν το 75% και 2.350 ψήφους, απ' όλο το εθνικοεπαναστατικό φοιτητικό στοιχείο, έχοντας ως κεντρικό σύνθημα, «Χίτλερ και Μάο ενωμένοι στον Αγώνα». Παράλληλα διακήρυττε:

«...Είμαστε σοσιαλιστές, αυτό δεν το κρύψαμε ποτέ. Μα πρώτα απ όλα είμαστε Έλληνες πατριώτες, υπερήφανοι για τις άριες φυλετικές μας καταβολές... Είμαστε Εθνικοσοσιαλιστές! Αυτό ποτέ δεν το κρύψαμε διότι μέσα από το θαύμα της γερμανικής επανάστασης του 1933, είδαμε την δύναμη εκείνη που θα λυτρώσει την ανθρωπότητα από την εβραϊκή σαπίλα, είδαμε την δύναμη που θα μας οδηγήσει σε μια νέα ευρωπαϊκή αναγέννηση, είδαμε την φυγή από τον εφιαλτικό βιομηχανικό μαζάνθρωπο, σε ένα νέο τύπο ανθρώπου, τον άνθρωπο της φιλοσοφίας και του πολέμου, τον άνθρωπο της γης και του αίματος, τον αγνό και αφελή άνθρωπο του μύθου και των ενστίκτων. Είμαστε παγανιστές γιατί είμαστε Έλληνες, γιατί μας είναι αδύνατο να παραδεχθούμε άλλες αξίες εκτός από αυτές που πηγάζουν από το θαύμα του Ελληνικού πνεύματος. Γιατί στη θέση των ηρώων και των φιλοσόφων μας, δεν μπορούμε να βάλουμε προφήτες σκοτεινούς και αιμοσταγείς βασιλιάδες ενός άξεστου και βάρβαρου λαού… είμαστε αναρχικοί και θα είμαστε μέχρι όμως την στιγμή που θα κυριαρχήσει η αρχή της εθνικοσοσιαλιστικής εξουσίας...». 

Το 1969, μπροστά στον κίνδυνο να αποτελέσει την αφορμή της διασπάσεως του «Movimento Sociale Italiano», [M.S.I., ελλην., «Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα»], δήλωσε ότι: «...κουράστηκε από την πολιτική και τον συνδικαλισμό» και παραιτήθηκε. Τον δρόμο του ακολούθησαν περί τα 260 στελέχη της εθνικοσοσιαλιστικής τάσεως, μεταξύ τους όλα τα ηγετικά στελέχη της που προέρχονταν από τον Εθνικό Σύνδεσμο Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας. Επέστρεψε ένα χρόνο αργότερα το 1970, μετά από πρόσκληση του Τζόρτζιο Αλμιράντε και βοήθησε στην αναδιοργάνωση του Κινήματος. Ξεχώρισε ως επιστήμονας και κατέλαβε τη θέση του βοηθού του τμήματος ανατομικής παθολογίας, και στις κατηγορίες ότι προωθεί Έλληνες σε θέσεις κλειδιά, απάντησε στους επικριτές του, «...Θα έπρεπε να αισθάνεστε περήφανοι για το Ελληνικό στοιχείο που κοσμεί την χώρα σας διότι όταν η Ελλάς δημιουργούσε Παρθενώνες, οι Σαμπίνοι και οι Ετρούσκοι γύριζαν με ποδιές προβάτων...».

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Ο Αλέξανδρος Κουτούζος διαμένει μόνιμα στην FIDENZA της Ιταλίας. Εργάζεται ως γιατρός αιματολόγος και επιμελητής στο γενικό νοσοκομείο της CREMONA. H έρευνα του αποτελεί τεκμήριο-ντοκουμέντο, καθώς φωτίζει τα εσωτερικά του Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. και αναφέρεται στις διεργασίες που τον κατέστησαν σημείο αναφοράς των μαζικών Ευρωπαϊκών Μέσων Ενημερώσεως και πληροφορεί για τις μετέπειτα ιδεολογικές και κατευθύνσεις των πρωταγωνιστών του.

Διαβάστε τα λήμματα

Παραπομπές

  1. Η επίθεση στη Βουλή Εφημερίδα «Το Βήμα», 11 Μαρτίου 2007
  2. Που πήγαν κείνα τα παιδιά Αλέξανδρος Κουτούζος, σελίδα 24
  3. Που πήγαν κείνα τα παιδιά Αλέξανδρος Κουτούζος, σελίδα 25 κ.ε.
  4. Ο,τι μένει από τη λάσπη Τάκης Καμπύλης, Εφημερίδα «Η Καθημερινή», 5 Απριλίου 2009