Γεώργιος Μαυρομιχάλης
Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης, γνωστός ως Μπεηζαντές Γιωργάκης, Έλληνας μέλος της Φιλικής Εταιρείας, αγωνιστής της Επαναστάσεως του 1821, Πρόεδρος της τριμελούς Αντικυβερνητικής Επιτροπής, ένας από τους δολοφόνους του Ιωάννη Καποδίστρια, γεννήθηκε το 1798 ή, σύμφωνα με άλλη πηγή, το 1800 στη Μάνη και εκτελέστηκε το Σάββατο 10 Οκτωβρίου 1831 στο φρούριο του Παλαμηδίου, παρουσία του πατέρα του, Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, που ήταν εκεί φυλακισμένος μετά από απόφαση του Ιωάννη Καποδίστρια.
Ήταν παντρεμένος µε την Διαμαντούλα Νοταρά, κόρη του κοτζάμπαση της Κορινθίας Σωτήρη Νοταρά, που μετά την εκτέλεση του πραγματοποίησε άλλους δύο γάμους, με την οποία απέκτησαν μια κόρη την Αικατερίνη Μαυρομιχάλη μετέπειτα πρώτη σύζυγο του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου.
| Συνοπτικές πληροφορίες αξιώματος * Πρόεδρος Εκτελεστικού * |
|---|
| Έναρξη Θητείας : 14 Απριλίου 1827 |
| Λήξη θητείας : 18 Ιανουαρίου 1828 |
| Προκάτοχος |
|
|
| Διάδοχος |
|
|
Περιεχόμενα
Βιογραφία
Πατέρας του ήταν ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, του οποίου ήταν ο τριτότοκος γιος. Αδέλφια του ήταν ο Ηλίας, η Παναγιωτίτσα σύζυγος του Δημητρίου Σαχίνη, ο Αναστάσιος, ο Ιωάννης και ο Δημήτριος. Το 1816, μετά την ανάδειξη του πατέρα του σε μπέη της Μάνης, ο Γεώργιος μαζί με το μικρότερο αδελφό του Αναστάσιο, στάλθηκε όμηρος στην Κωνσταντινούπολη ως εγγυητής πίστεως προς τον Τούρκο σουλτάνο. Διέμεινε στο Πατριαρχείο, όπου απέκτησε σχετική μόρφωση με την υποστήριξη του πατριάρχη Γρηγορίου Ε’ και στις 28 Ιουλίου 1818, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία [1], στην οποία μύησε τον αδελφό του Αναστάσιο.
Το Φεβρουάριο του 1821, μετά την έκρηξη της Επαναστάσεως στη Μολδοβλαχία και τους διωγμούς εναντίον των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη, ο Πατριάρχης τον βοήθησε να δραπετεύσει με Ιονικό πλοίο, ώστε στις 12 Μαρτίου 1821, να επιστρέψει στη Μάνη. Η άφιξη του, όπως και άλλων καπετάνιων και Φιλικών στην περιοχή, προκάλεσε τις υποψίες των Τούρκων και ο πατέρας του, για να μην προκαλέσει τις υποψίες του βοεβόδα της Καλαµάτας Σουλεϊµάν Αγά Αρναούτογλου, τον έστειλε μετά δύο ημέρες στην Ύδρα, όπου δραστηριοποιήθηκε ως Φιλικός και προσπάθησε να πείσει τους κατοίκους του νησιού να κηρύξουν την επανάσταση.
Επαναστατική δράση
Στις 23 Μαρτίου 1821, μετά την κατάληψη της Καλαμάτας από τα σώματα των Μανιατών, κινήθηκε επικεφαλής των σωμάτων της οικογένειας Μαυρομιχάλη προς την Τρίπολη Αρκαδίας, όπου και συμμετείχε στις επιχειρήσεις για την κατάληψη της, ενώ μετά την κατάληψη ανέλαβε τη φύλαξη των χαρεμιών του Χουρσίτ Πασά, θέση από την οποία εξοικονόμησε σημαντικό πλούτο. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1822, μαζί με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, ταξίδεψε στην Αγκόνα, µε σκοπό να συναντηθεί µε τον Πάπα, για παροχή δανείου, διπλωματικής υποστηρίξεως αλλά και συζητήσεις για την προσέγγιση των δύο Εκκλησιών. Η αποστολή τους δεν ολοκληρώθηκε αφού οι Ιταλικές αρχές απαγόρευσαν τη μετάβαση της αντιπροσωπείας από την Αγκόνα προς τη Ρώμη.
Το 1823 πήρε μέρος στις επιχειρήσεις εναντίον του Μαχμούτ Πασά Δράμαλη και στις 12 Ιουλίου, μετά από μάχη έξω από το Άργος, µε τις δυνάμεις του Ερίπ Αχμέτ Πασά, του Μεχμέτ Χασάν Πασά και του Τουρκατσή Αλή Πασά, κατέλαβε, μαζί µε τους άνδρες του Παναγιώτη Γιατράκου και του Πάνου Κολοκοτρώνη, το φρούριο της πόλεως, όπου αμύνθηκαν έως τις 23 Ιουλίου και στη συνέχεια, αφού πραγματοποίησαν έξοδο, διέφυγαν δίχως απώλειες. Τον ίδιο χρόνο, μαζί µε τον εξάδελφό του Ηλία Κατσάκο Μαυρομιχάλη, πολέμησαν, στη μάχη στα Κλένια της Κορινθίας µε τα υπολείμματα του στρατού του Δράμαλη κατά την αποχώρησή τους από την Κόρινθο.
Πολέμησε τις δυνάμεις των Αιγυπτίων του του Ιμπραήμ Πασά στη νότια Πελοπόννησο και ανέλαβε την άμυνα του Νεόκαστρου Πυλίας, όπου στις 14 Μαρτίου 1825, σκοτώθηκε πολεμώντας ο μικρός αδελφός του Γιάννης, όμως στις 11 Μαΐου, αναγκάστηκαν να παραδώσουν το κάστρο, ενώ ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης και ο Παναγιώτης Γιατράκος πιάστηκαν αιχμάλωτοι, και απελευθερώθηκαν με τη μεσολάβηση του Άγγλου ναύαρχου Χάμιλτον στις 25 Αυγούστου 1825, σε ανταλλαγή µε τους αιχμάλωτους πασάδες Σελήμ και Αλή, αφού υποσχέθηκε την υποταγή της Μάνης, υπόσχεση που δεν τήρησε. Μαζί με τον Δημήτριο Υψηλάντη εκλέχθηκαν διαιτητές στην έριδα μεταξύ των Ρουμελιώτικων στρατευμάτων που αιματοκύλισαν το Άργος και το Ναύπλιο. Ένα χρόνο αργότερα στις 27 Αυγούστου 1826, νίκησε τους Αιγύπτιους στην Μανιάκοβα Γυθείου, μαζί µε τον Ηλία Κατσάκο Μαυρομιχάλη, ενώ από τις 22 έως τις 24 Ιουνίου 1826, είχε συντελέσει στις νίκες στη Βέργα και στο Πολυ(τσ)άραβο, που στο σύνολο τους ανάγκασαν τον Ιμπραήμ να παραδεχθεί την αδυναμία του να υποτάξει τη Μάνη.
Πολιτική δράση
Στις 3 Ιουλίου 1827, εκλέχθηκε µέλος και Πρόεδρος της τριμελούς Αντικυβερνητικής Επιτροπής, μαζί µε τον Ανατολικοελλαδίτη Ιωάννη Νάκο και τον Ψαριανό Ιωάννης Μαρκή-Μιλαήτη, από την Γ' Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνος. Η επιτροπή ανέλαβε τη διαχείριση των Ελληνικών πραγμάτων, μέχρι την κάθοδο στην Ελλάδα του Ιωάννη Καποδίστρια, από τον οποίο χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να πειστεί και να μεταβεί στο Ναύπλιο ο θείος του Κατσής Μαυρομιχάλης, που φυλακίστηκε μόλις αφίχθηκε εκεί. Η σύλληψη του Κατσή Μαυρομιχάλη και η προσπάθεια του Καποδίστρια να ελέγξει τα προνόμια των προυχόντων, άλλαξε τη στάση της οικογένειας Μαυρομιχάλη και ο Γιώργος εντάχθηκε στους αντιπάλους του κυβερνήτη και του περιβάλλοντος του, κυρίως του Αυγουστίνου Καποδίστρια. Η οικογένεια Μαυρομιχάλη, με τους ηθικούς και πολιτικούς διωγμούς που υπέστη, αλλά και το οικονομικό αδιέξοδο [2] στο οποίο οδηγήθηκε, πήρε την αφορμή να σχεδιάσει και να εκτελέσει τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, σύμφωνα με τον άγραφο μανιάτικο νόμο του «γδικιωμού». Ο Γεώργιος ευθυγραμμίστηκε µε την αντικαποδιστριακή στάση της οικογένειας και το 1830, συμμετείχε στην εξέγερση στο Λιμένι, που είχε ως αποτέλεσμα τη φυλάκιση του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη.
Δολοφονία Καποδίστρια
Η οικογένεια θεώρησε τη φυλάκιση βαριά προσβολή, και στις 27 Σεπτεμβρίου 1831, ο Γεώργιος από κοινού µε το θείο του Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη δολοφόνησαν, έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο, τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ο θείος του τραυματίστηκε από σφαίρα που προήλθε από το όπλο του σωματοφύλακα του Καποδίστρια, ξυλοκοπήθηκε άγρια από το εξαγριωμένο πλήθος και ξεψύχησε με μια σφαίρα του στρατηγού Φωτομάρα, ενώ ο Γεώργιος, σύμφωνα με τον Νικόλαο Κασομούλη, κατέφυγε αρχικά στο σπίτι του πρέσβυ της Γαλλίας βαρώνου Ρουάν, λέγοντας, «..Σκοτώσαμε τον τύραννο. Μπιστευόμαστε την τιμή της Γαλλίας. Να τα άρματά μας..» [3], όμως οι Γάλλοι τον παρέδωσαν στις ελληνικές αρχές.
Δικάστηκε από στρατιωτικό δικαστήριο, στο οποίο συμμετείχε και ο Ιωάννης Κωλέττης, ανέλαβε την ευθύνη για την πράξη του και καταδικάστηκε αυθημερόν και με συνοπτικές διαδικασίες σε θάνατο. «...Η ποινή ώφειλε να εκτελεσθή 24 ώρες μετά την απόφασιν και ο οποίος επρόκειτο σχεδόν αμέσως μετά την γραφήν της διαθήκης αυτού να υποστή πρώτον την ποινήν πατροκτόνου δια της κοπής της δεξιάς χειρός [4] και αμέσως έπειτα να δεχτή τας σφαίρας του εκτελεστικού αποσπάσματος..». Χαρακτήρισε άδικη την απόφαση του Δικαστηρίου και είπε «..αποθνήσκω υπέρ Πατρίδος», ενώ φυλακίστηκε σε υπόγειο και σκοτεινό κελί στον Προμαχώνα στο Παλαμήδι, όπου ήταν φυλακισμένος και ο πατέρας του.
Ο αξιωματικός Κάρπος Παπαδόπουλος, του Τακτικού στρατού και Φρούραρχος του Παλαμηδιού, τον μετέφερε τα μεσάνυχτα στο παρεκκλήσι του Αγίου Ανδρέα και του επέτρεψε να προσευχηθεί και να γράψει την διαθήκη του, ενώ στη συνέχεια ειδοποιήθηκε ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, ο «Δημόσιος μνήμων» [συμβολαιογράφος], του Ναυπλίου. Στην παραλαβή της ιδιόχειρης διαθήκης που συνέταξε ο Μαυρομιχάλης παρέστησαν ως μάρτυρες ο Δημήτριος Ζώρας κάτοικος Ναυπλίου και ο Ηλίας Αθαν. Κόκκινος από τα Σάλωνα, έμποροι στο Ναύπλιο.
Μνήμη Μαυρομιχάλη
Ήταν πολύγλωσσος με γραμματικές γνώσεις και πολιτική εμπειρία μιας και το Φαναριώτικο περιβάλλον που έζησε ως νέος τον βοήθησε προς αυτή την κατεύθυνση. Στην διαθήκη του, την οποία έγραψε παραμονές της εκτελέσεως του, ζητούσε από τη γυναίκα του, «...να μην υπανδρευθής, να µε ενθυμήσαι και να µε λειτουργής, να αγαπάς και να περιποιήσαι τα παιδιά µας, να δώσης ευθύς τα ψυχικά, να κάθεσαι μαζί µε τον πενθερόν σας...», διαφορετικά την απειλούσε ότι «...να γίνω βάτος να σε πιάσω και να σε κρίνω εις τον άλλον κόσμον...». Ο Αλέξανδρος Σούτσος, ποιητής και δεδηλωμένος εχθρός του Καποδίστρια, έγραψε και του αφιέρωσε τους στίχους:
«Μιμητής του Αρμόδιου και Αριστογείτωνος νέος
σκέπασε, Μαυρομιχάλη το σπαθί σου με μυρσίνη,
τον προδότη της Πατρίδος κτύπα,
κτύπα και γενναίως πέθανε καθώς εκείνοι».
Οι ιστορικοί, αναφέρονται σ΄αυτόν είτε ως «..στυγνό δολοφόνο» είτε ως «..τυραννοκτόνο», αν και όλοι συμφωνούν για τη γενναιότητα και την στρατιωτική ικανότητα του, προσθέτοντας όμως ότι ήταν «..αδίστακτος και επιπόλαιος» ο Samuel Hawe, «...θερμοκέφαλος» ο Νικόλαος Κασομούλης, «...ανήθικος» ο Gerwin και «..εξαχρειωμένος» αλλά αντιμετώπισε το θάνατο με γενναιότητα και έδωσε ο ίδιος το παράγγελμα του πυρός αφού προηγουμένως είπε στους παριστάμενους «Αδέρφια, Ομόνοια και Αγάπη», σύμφωνα με τη μαρτυρία του Μέντελσον Μπαρτόλντυ, [Mendelssohn-Bartholdy].
Εσωτερική αρθρογραφία
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- Γεώργιος Μαυρομιχάλης, (Μάνη, 1799-Ναύπλιο, 1831)
- Γεώργιος Μαυρομιχάλης- Μπεηζαντές Γιωργάκης
- Μαυρομιχάλης Γεώργιος του Πετρόμπεη–Η πορεία του δολοφόνου του Καποδίστρια και η διαθήκη του Αργολική Βιβλιοθήκη
Παραπομπές
- ↑ [Στον κατάλογο Φιλικών του Παναγιώτη Σέκερη, αναφέρεται ως Μπεϊζαδές Μαυρομιχάλης, υιός του Μπέη της Μάνης, σπουδάζων εις την Κων/πολιν, χρόνων 20, με αύξοντα αριθμό 69]
- ↑ [«...τους πλάκωσαν οι δανειστές τους, τους γύρευαν το δικό τους. Δεν είχαν ούτε ψωμί να φάνε…»] Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη, τόμος 2ος, σελίδα 273η.]
- ↑ [Νικόλαος Κασομούλης, «Ενθυμήματα Στρατιωτικά της Επαναστάσεως των Ελλήνων (1821-1833)-Τόμος Γ΄», σελίδα 440]
- ↑ [O ακρωτηριασμός του δεξιού χεριού του χαρίστηκε από τον Αυγουστίνο Καποδίστρια, «..αδελφόν του υψηλοτάτου θύματος»]
