Δημήτριος Καμπούρογλου

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Δημήτρης Καμπούρογλου, Έλληνας λαογράφος, ποιητής, πεζογράφος και ιστοριοδίφης, Ακαδημαϊκός [1] και Πρόεδρος [2] της Ακαδημίας Αθηνών, γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1852 στην Αθήνα όπου και πέθανε στις 21 Φεβρουαρίου 1942.

Το 1884 παντρεύτηκε με την Καλλιόπη Μαράτου και από το γάμο του απέκτησε τρία παιδιά, το Γρηγόρη, την Ελένη και την Τζένη.

Δημήτριος Καμπούρογλου

Βιογραφία

Η καταγωγή του Δημήτρη ήταν από την Κωνσταντινούπολη. Ήταν γιος και το μοναδικό παιδί του δημοσιογράφου Γρηγορίου Καμπούρογλου, ιδρυτή της Εθνικής Σκηνής και διευθυντή του εντύπου «Ευτέρπη», και της λογίας Μαριάννας Σωτηριανού-Γέροντα, κόρης του Άγγελου Γέροντα, η οποία επιμελείτο την έκδοση «Αθηναϊκά παραμύθια και παροιμίας». Οι ρίζες της οικογένειάς του βρίσκονται στην Ήπειρο, το δε πραγματικό επίθετο τους ήταν «Στρούμπος». Ένας από τους προγόνους του στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη ως βεκίλης, διακρίθηκε και παντρεύτηκε την κόρη γνωστής Φαναριώτικης οικογένειας και έμεινε εκεί. Ονομάστηκαν «Καμπουρογλού» δηλαδή ο γιος του καμπούρη, οι γιοι του Ιωάννης και Κωνσταντίνος. Ο προπάππος του Ιωάννης Καμπούρογλου, ήταν ευεργέτης του Πανάγιου Τάφου και ιδρυτής σχολής. Ο Δημήτριος βαπτίστηκε στη μονή Πεντέλης ή στις 15 Μαΐου, την ημέρα ταφής της Δούκισσας της Πλακεντίας ή στις 12 Ιουλίου 1853, από τον Π. Νοταρά, Αυλάρχη του βασιλιά Όθωνα

Επαγγελματική σταδιοδρομία

Το 1871 γράφηκε και σπούδασε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, εργάστηκε στο πρωτοδικείο και ως δικηγόρος, ενώ το 1877 αναγορεύτηκε διδάκτορας της Νομικής. Σύντομα εγκατέλειψε τη Νομική επιστήμη καθώς θεωρούσε ότι «...η δικηγορία δεν είχε πελάτας αλλά μπελάτας». Στη συνέχεια εργάστηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία ενώ παράλληλα άρχισε να δημοσιογραφεί και να γράφει ποιήματα. Διακρίθηκε στον «Βουτσιναίο» διαγωνισμό ενώ σε μεγάλη ηλικία τιμήθηκε με το «Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών», και ασχολήθηκε με ιστορικές και λαογραφικές μελέτες. Από το 1884 έως το 1887 είχε τη διεύθυνση της εκδόσεως της εφημερίδας «Εβδομάς», η οποία ανήκε στον πατέρα του, λογοτεχνικού και λαογραφικού κυρίως περιεχομένου. Διατέλεσε επιμελητής χειρόγραφων και διευθυντής από το 1904 έως το 1917, της Εθνικής βιβλιοθήκης.

Σε συνέντευξή του στις 13 Απριλίου 1910, στην εφημερίδα «Εμπρός», μετά την αυτοκτονία του εθνικιστή λογοτέχνη Περικλή Γιαννόπουλου, έλεγε:

«Τὸν θεωρῶ ὡς τὸν τελευταῖον Ἀθηναῖον τῶν καλῶν χρόνων. Ὡς ἕνα πλόκαμον κισσοῦ ἑρπίζοντα ἐπάνω εἰς ἀρχαῖον μάρμαρον. Δὲν θὰ ἴδῃ πλέον ὁ ναὸς τῆς Ἀπτέρου Νίκης ρόδα κάθε πρωί προσφερόμενα ὡς θυσίαν, καὶ ἂν αὐτὸ τὸ κάμει ἄλλος τις θὰ εἶναι μίμησις, θὰ εἶναι προσποίησις. Αἱ ἄκανθαι τῆς Ἀττικῆς, τὴν μυστηριώδη καλλιτεχνικὴν γοητεία τῶν ὁποίων τόσον εἶχεν ἐννοήσει, δὲν θὰ εὔρουν πλέον θαυμαστὴν καὶ συλλέκτην, εἰς τὸν τόπον ὅστις παρήγαγε τὸ γλυκύτερον μέλι καὶ τὸ πικρότερον κώνειον. Ὅταν ἔβαζε λευκὰ γάντια καὶ φορτωμένος ἀπὸ ἄνθη ἀνήρχετο εἰς τὴν Ἀκρόπολιν διὰ νὰ προσευχηθῇ εἰς τὸν ναὸν τοῦ ὑπάτου Κάλλους [...]» 

Στις 26 Δεκεμβρίου του 1920 προσκάλεσε φίλους του για τη σύσταση του εκδρομικού σωματείου, «Οδοιπορικός Σύνδεσμος οι 12 Απόστολοι», ο οποίος ιδρύθηκε στις 21 Μαρτίου του 1921 στην μπυραρία του «Φιξ», με προορισμό της πρώτης εξορμήσεως την Πεντέλη. Το 1927 έγινε μέλος [3]. Στις 14 Μαρτίου 1927 το Κέντρο Ερεύνης των Νεοελληνικών Διαλέκτων και Ιδιωμάτων [Ι.Λ.Ν.Ε.], υπήχθη και τυπικά στη δικαιοδοσία της Ακαδημίας Αθηνών, όπου ανήκε [4]. Η Διοίκηση του Κέντρου ασκείται από την Εφορευτική Επιτροπή, την οποία αποτελούν Ακαδημαϊκοί και στην πρώτη Εφορευτική συμμετέχουν οι Αντώνιος Κεραμόπουλλος, Γεώργιος Ν. Χατζιδάκις, Δημήτριος Καμπούρογλου, Σωκράτης Κουγέας και Κωνσταντίνος Δυοβουνιώτης. Το 1934 ο Καμπούρογλου εκλέχθηκε Πρόεδρος [5] της Ακαδημίας Αθηνών.

Μνήμη Καμπούρογλου

Ως άνθρωπος υπήρξε απλός, γλυκομίλητος και αγνός ως παιδί. Ως ποιητής έκλεινε περισσότερο προς τη σάτιρα. Ως ιστορικός διανθίζει το επιστημονικό ύφος με λογοτεχνική χάρη. Ήταν η συμπαθέστερη μορφή μεταξύ των λογοτεχνών και στο ιστορικό και αφηγηματικό του έργο ζωγραφίζει την Αθήνα της τουρκοκρατίας με αγάπη και φροντίδα, ώστε δίκαια πήρε τον τίτλο του Αθηναιογράφου, αφού αφιέρωσε το βίο του στην ανάσταση της ζωής της πρωτεύουσας, προπαντός στα σκληρά χρόνια της τουρκοκρατίας. Στις 19 Απριλίου του 1939 ενώ βρίσκονταν ακόμη στη ζωή, έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του στην πλατεία Φιλομούσου Εταιρείας στην Πλάκα.

Βραβεύσεις

  • Το 1872 κέρδισε βραβείο στο Baronzio διαγωνισμό για μια κωμωδία,
  • το 1873 για την πρώτη ποιητική του συλλογή,
  • Το 1923 πήρε το αριστείο των γραμμάτων.

Τα έργα του

Ποιητικό έργο

  • "Η φωνή της καρδιάς μου",
  • "Παλαιαί αμαρτίαι" το 1874,
  • "Μύθος και διάλογος προς χρήσιν των εφήβων" το 1881,
  • "Στίχος και μύθος διά τα παιδιά" το 1904,
  • "Περασμένα χρόνια".

Ιστορικό έργο

  • "Ιστορία των Αθηνών επί τουρκοκρατίας" το 1889-90,
  • "Εισαγωγικά μελετήματα εις το ιστορικόν αρχείον του Αγώνα" το 1901,
  • "Σύγχρονη ελληνική ιστορία-εκλογή του βασιλέως Γεωργίου" το 1905,
  • "Μελέτη περί του βίου και της δράσεως του Π. Πατρών Γερμανού" το 1911-16,
  • "Αρματολοί και Κλέφτες" το 1913,
  • "Το Ριζόκαστρον" το 1920,
  • "Το Δαφνί" το 1920,
  • "Το Αθηναϊκόν αρχοντολόγιον-Οι Μπενιζέλοι" το 1921,
  • "Τα οικόσημα των Αθηνών εις τον προφήτην Ηλίαν, τα Αττικά και η Δούκισσα της Πλακεντίας" το 1923,
  • "Χαλκοκονδύλαι" το 1926.

Διηγήματα

  • "Καλόγερου χειρόγραφον" το 1897,
  • "Διηγήματα" το 1915,
  • "Αττικοί έρωτες" το 1921,
  • "Της τύχης τα γραμμένα" το 1924,
  • "Η κυρά Τρισεύγενη και άλλα διηγήματα" το 1924,
  • "Αναδρομάρης",
  • "Παλαιαί Αθήναι",
  • "Διηγήματα",
  • "Αθηναϊκά διηγήματα",
  • "Θρύψαλα".

Θεατρικά έργα

  • "Το παιδομάζωμα" το 1896, βραβείο στο Ρετσιναίο διαγωνισμό,
  • "Στην ιτιά από κάτω" το 1898,
  • "Το ανδρείκελο" το 1898,
  • "Η νεράιδα του κάστρου" το 1925.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Βιβλιογραφία

Παραπομπές