Ζαν Ζιλ Μαλλιαράκης

Ο Jean Gilles Malliarakis, [Ζαν Ζιλ Μαλλιαράκης], εθνικοσοσιαλιστής πολιτικός, εκδότης και ακτιβιστής με Ελληνική καταγωγή από την πλευρά του πατέρα του, γεννήθηκε στις 22 Ιουνίου 1944 στο Παρίσι.

Jean Gilles Malliarakis

Βιογραφία

Παππούς του ήταν ο Γιάννης Μαλλιαράκης, με καταγωγή από το νησί της Κάσου, μηχανικός έργου στην Εταιρία του Καναλιού του Σουέζ στην Αίγυπτο. Πατέρας του ήταν ο ζωγράφος, διακοσμητής, δημιουργός ντεκόρ και κουστουμιών για κινηματογραφικές ταινίες Αντώνιος Μαλλιαράκης, που σπούδασε αρχιτεκτονική, γνωστός ως Antoine Mayo, [Α.Μαγιό] , με το οποίο υπέγραφε τις ταινίες του. Ο πατέρας του Ζαν-Ζιλ ήταν Έλληνας με Γαλλίδα μητέρα, που διατηρούσε πάντα την ελληνική ιθαγένεια και μόνο λίγα χρόνια πριν το θάνατό του πολιτογραφήθηκε Γάλλος υπήκοος. Μεταξύ των στενών του φίλων του πατέρα του ήταν ο Γάλλος εθνικιστής συγγραφέας Robert Brasillach, τον οποίο εκτέλεσαν οι Γάλλοι δημοκράτες και ο Ιταλός εθνικιστής ζωγράφος Giorgio de Chirico, με τον οποίο είχαν εκθέσει έργα τους, από κοινού, στη Γερμανία. Μητέρα του Ζαν-Ζιλ ήταν η Γαλλίδα Jacqueline Labusquiere, που παντρεύτηκε τον πατέρα του το 1942, σ' ένα γάμο που διάρκεσε έως το 1946, ενώ έχει κι έναν ετεροθαλή αδελφό, τον Nikita Malliarakis, ο οποίος γεννήθηκε από το δεύτερο γάμο του πατέρα του.

Πολιτική δράση

Ο Ζαν Ζιλ παρακολούθησε τα μαθήματα της υποχρεωτικής και Μέσης εκπαιδεύσεως στο Παρίσι, όπου έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του. Στην εφηβεία του συμμετείχε ως μέλος στο Δυτικό κίνημα έως το Νοέμβριο του 1967, όταν απαγορεύτηκε η δράση της οργανώσεως. Σπούδασε και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στο «Institut d'Etudes Politiques de Paris», [Sciences Po], απ' όπου αποφοίτησε το 1970, ενώ στη διάρκεια των σπουδών στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών στο Παρίσι, ίδρυσε τη δική του εθνικιστική κίνηση, τη «L'Action nationaliste». Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, συμμετείχε σε μικρές οργανώσεις και πρωτοβουλίες και γίνεται μέλος του «Jeunes Independants de Paris», της Παρισινής πτέρυγας του «Centre National des Indépendants et Paysans», στο οποίο συμμετείχαν και οι Jean-Mari Le Pen καθώς και ο εθνικοσοσιαλιστής Charles Luca. Αργότερα θα επιλέξει να ενταχθεί στην ιδεολογική τάση του François Duprat και του Pierre Vial, αισθανόμενος περισσότερη γοητεία εντός του νεοσύστατου ακτιβιστικού εθνικιστικού ρεύματος, το οποίο δεν είχε σχέσεις με τους εθνοσυντηρητικούς. Στην συνέχεια άρχισε ακτιβιστικές ενέργειες μέσω της εθνικιστικής ομάδας «Occident» κι έγινε μόνιμος αρθρογράφος στην εφημερίδα «Le Soleil». Ορισμένες εσωτερικές διαμάχες τον ανάγκασαν να απομακρυνθεί από το γκρουπ τον Νοέμβριο του 1967, όμως μη θέλοντας να μείνει αμέτοχος συνεργάστηκε εκ νέου με τον Le Pen και ασχολήθηκε με το Εθνικό Μέτωπο, το «Front National». Η έλλειψη επαναστατικότητας τον έκανε να ασφυκτιά και το 1977 αποχώρησε ισχυριζόμενος πως δεν υπάρχει αρκετή ριζοσπαστικοποίηση στις τάξεις του κόμματος κι άνοιξε ένα βιβλιοπωλείο στο Παρίσι, με βασικό αντικείμενο τα βιβλία που σχετίζονται με την άρνηση του ολοκαυτώματος. Εκείνη την εποχή γνωρίστηκε με τον Ροζέ Ολέντρ, συγγραφέα, δημοσιογράφο και βετεράνο των πολέμων της Ινδοκίνας και της Αλγερίας, ο οποίος παράλληλα διατηρούσε ένα εστιατόριο στο Παρίσι, που ήταν στέκι των Εθνικιστών κάθε τάσεως.

Το 1979 έγινε ο ηγέτης του Κινήματος «Nationaliste Révolutionnaire», μιας ομάδας που αποτελούσε μια μίξη από τη δική του ομάδα, τη «Group Action-Jeunesse», του «Groupes Nationalistes Rrévolutionnaires de Base» και την οργάνωση «Lutte du Peuple», του χριστιανού εθνικοεπαναστάτη Christian Bouchet. Η καινούρια ομάδα είχε φασιστικές απόψεις, σοσιαλιστικό οικονομικό προσανατολισμό και υποστήριζε τη στενή συνεργασία των λαών της Ευρώπης. Η οργάνωση ανέπτυξε θέσεις σχετικές με τον Τρίτο Δρόμο, είχε ως μότο της το σύνθημα «Ni trusts,ni soviets», κι ήταν αντίθετη στον κομμουνισμό, τον σιωνισμό, την σοσιαλδημοκρατία και τον καπιταλισμό, ενώ έμβλημα της ήταν η Τρίαινα. Ο Μαλλιαράκης άλλαξε το όνομα της οργανώσεως σε «Troisième voie», [«Τρίτος Δρόμος»], ενώ το 1991 διέταξε την οργάνωση να αποτραβήξει στελέχη του «Front National» ώστε να το αποδυναμώσει και να αξιοποιήσει τους απογοητευμένους από την πολιτική ορθότητα, όμως ο Christian Bouchet και οι οπαδοί του αποσχίστηκαν τη «Nouvelle Résistance», καθώς ο Μαλλιαράκης, αντιτάσσονταν στην πολιτική εισοδισμού που ακολούθησαν απέναντι στο «Front National». Όσοι ακολούθησαν τον Christian Bouchet, θεώρησαν την επιθυμία του Μαλλιαράκη ως ιδεολογικά λανθασμένη, και αποχώρησαν δημιουργώντας πολιτικές ομάδες με εθνομπολσεβικική ιδεολογική κατεύθυνση, όμως ο Τρίτος Δρόμος παρέμενε στα χέρια του Μαλλιαράκη ο οποίος πέτυχε να δημιουργήσει και ομάδες κρούσης από Skinheads. Ο Ζαν Ζιλ διατηρεί σχέσεις με την Νέα Δεξιά, θαυμάζει τον Μπενίτο Μουσολίνι και δηλώνει ότι είναι ορθόδοξος παγανιστής.

Στις μέρες μας, συνεχίζει τις επαφές του τόσο με το Εθνικό Μέτωπο, όσο και με μικρότερες οργανώσεις, κόμματα και ακτιβιστικές ομάδες. Διαθέτει μια ιστοσελίδα, αρθρογραφεί σε έντυπα και είναι συγγραφέας βιβλίων. Παράλληλα, είναι αντίθετος στην επιρροή του Τεκτονισμού στη Γαλλία και αγωνίζεται για τον περιορισμό της. Από το 1991 παρουσίαζε μια δεκαπενθήμερη εκπομπή, τη «Libre Journal», στο δεξιό ραδιοφωνικό σταθμό «Radio Courtoisie», την οποία διέκοψε στις 23 Φεβρουαρίου του 2007, μέχρι να «...απελευθερωθεί το Radio Courtoisie...», όπως εξήγησε στους ακροατές του. Λίγες ημέρες νωρίτερα, είχε επέλθει ο θάνατος του Jean Ferré που ήταν ο ιδρυτής του σταθμού.

Το 2008 σε μία από τις επισκέψεις του στην Ελλάδα, πήρε μέρος στην ετήσια Συνάντηση των Δελφών -από τις 4 έως και τις 12 Ιουλίου- και συμμετείχε στο τριήμερο συμπόσιο με θέμα «Πολιτισμός και Περιβάλλον», που διοργανώθηκε από το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δελφών και το Ινστιτούτο Νεολαίας της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς. Στα πλαίσια του συμποσίου διοργανώθηκε έκθεση με θέμα «A. Mayo, Ένας Έλληνας στο Παρίσι», αφιερωμένη στον πατέρα του στην οποία παρουσιάστηκαν 34 έργα ζωγραφικής σε λάδι, μελάνι ή τέμπερα και τα εγκαίνια της έγιναν το Σάββατο 12 Ιουλίου. Είχε προηγηθεί ημερίδα με τίτλο, «Η μεταπολεμική γενιά Ελλήνων καλλιτεχνών στο Παρίσι» .

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Chronique sociale, culturelle, économique et politique en toute liberté Ο ιστότοπος του Jean Gilles Malliarakis
• Jean-Gilles Malliarakis Présentation temporaire

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org