Ιστορία του Φασιστικού Κινήματος
Στο έργο του «Ιστορία του Φασιστικού Κινήματος» ο Ιταλός εθνικιστής κορυφαίος ιστορικός και Πανεπιστημιακός καθηγητής Ιωακείμ Βόλπε αναφέρει ότι «Ο Φασισμός είναι περισσότερο πολιτική θρησκεία». Εν τούτοις στις μέρες μας, η χρήση του όρου Φασισμός έχει καταστεί εντελώς αυθαίρετη, με αποτέλεσμα ο καθένας να την χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, μέσα σε ένα πεδίο ακαθοριστίας και γενίκευσης. Όλοι μπορούν να είναι «φασίστες» ανάλογα με τους σκοπούς των κατηγόρων τους. Έτσι, κρίνεται αναγκαία η καινούρια έκδοση από τις εκδόσεις «Λόγχη» του βιβλίου του σημαντικού ιστορικού Volpe ούτως ώστε να τεθεί το ζήτημα στην σωστή του βάση. Είναι μια πράξη αντίθετη στην παραπληροφόρηση και στην πνευματική ασυδοσία που επικρατεί.
Η «Ιστορία του Φασιστικού Κινήματος» του Volpe, το βιβλίο «Ο Φασισμός και αι ιδεολογικαί του βάσεις» του Γεωργίου Παμπούκα και το «Κορπορατιβιστικό Κράτος», αποτελούν μια τρίλογία μέσω της οποίας ο απροκατάληπτος αναγνώστης μπορεί να εξαγάγει χρήσιμα και καίρια συμπεράσματα για το ιστορικό φαινόμενο του Φασισμού και να συμπεράνει τους λόγους για τους οποίους κατέληξε η έννοια αυτή να χρησιμοποιείται σήμερα με αυτόν τον τρόπο.
Το φασιστικό φαινόμενο μέχρι την αποκρυστάλλωση των βασικών του αρχών, ακολούθησε μια πολύπλοκη διαδικασία, πέρασε από διάφορα στάδια, από συγκρούσεις και αμφιλεγόμενες ιστορικές συγκυρίες. Όμως εκείνο που είναι βέβαιο, είναι ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του 20ου αιώνα καθώς χωρίς την εμφάνιση και ανάπτυξή του, θα ήταν τελείως διαφορετική η ροή των ιστορικών γεγονότων. Πλήθος πνευματικών ανθρώπων ταυτίστηκαν με τις αρχές και συνέδεσαν το όνομά τους και το έργο τους με τους σκοπούς της κοσμοθεωρίας του φασισμού, που σίγουρα υπήρξε κάτι πολύ ευρύτερο από μία απλή πολιτική θεωρία, από ένα απλό πολιτικό σύστημα. Πολλοί τον αναφέρουν ως μια πολιτική θρησκεία, κι αυτό γιατί προσπάθησε να σηκώσει στο άρμα των οραμάτων του ολόκληρο το εύρος της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής του ατόμου.
Είναι προφανές, ότι η κατάληξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο στο πώς ο σύγχρονος άνθρωπος αντιδρά απέναντι στο άκουσμα της λέξης «φασισμός». Είναι πάντα ωφέλιμο να ανατρέχουμε στις πρώτες πηγές για να εντοπίζουμε την αλήθεια των πραγμάτων. Τέτοιος είναι κι ο σκοπός του ιστορικού τεκμηρίου η «Ιστορία του Φασιστικού Κινήματος» του Ιωακείμ Βόλπε. Μέσα από την ανάλυση ενός ιστορικού που είναι καθιερωμένος ακόμα και μετά την ήττα της Ιταλίας στον πόλεμο, μπορούμε να παρακολουθήσουμε όλα τα ιστορικά γεγονότα αλλά και τις ιδεολογικές πτυχές που ανέδειξαν αυτήν την κοσμοθεωρία σε σημείο αναφοράς, ακόμα και σήμερα, έστω και με ανεστραμμένους τους όρους.
Η διαφορά Φασισμού-Μπολσεβικισμού
Όπως γλαφυρώς εξιστορεί ο Gioacchino Volpe, ως χαρακτηριστικά της ιταλικής εκδοχής του Φασισμού μπορούν να θεωρηθούν τα εξής :
- Απόρριψη του Φιλελευθερισμού γενικώς και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ιδιαιτέρως, διότι «και ο ένας και η άλλη βασίζονται σε αναχρονιστικές πολιτικές θεωρίες» και χαρακτηρίζονται από χειροπιαστή «ανικανότητα ικανοποίησης και των βασικών έστω αναγκών του κοινωνικού συνόλου». Ειδικά ως προς τον κοινοβουλευτισμό μάλιστα, καίριο μειονέκτημα είναι ότι «ποτέ δεν ανευρίσκεται ο υπεύθυνος».
- Απόρριψη της καθολικής ψηφοφορίας, γιατί αυτή αποτελεί ένα «κατά συνθήκη πλάσμα», που «δεν σημαίνει απολύτως τίποτα».
- Αναγνώριση της ευθύνης την οποία υπέχει ο λαός σχετικώς με τις πολιτικές επιλογές του.
- Οικοδόμηση ισχυρού Κράτους, που βέβαια μόνο αυταρχικώς επιτυγχάνεται. Εδώ –κατά τον Μπενίτο Μουσολίνι- έγκειται και η βασική διαφορά μεταξύ Φασισμού και Μπολσεβικισμού: Ο δεύτερος επιβάλλει τη δικτατορία μιας και μόνης «κοινωνικής τάξης», της εργατικής, σε όλες τις άλλες· αντίθετα ο Φασισμός επιβάλλει τη δικτατορία του Κράτους σε όλες ανεξαιρέτως τις κοινωνικές τάξεις –με επιθυμητό αποτέλεσμα τη μεταξύ τους συνεργασία προς όφελος της κοινής Πατρίδας.
- Επιβολή κρατικού ελέγχου στην οικονομική ζωή, χωρίς όμως να μεταβάλλεται το Κράτος και σε «διαχειριστή» αυτής της τελευταίας.
- Ανάληψη θυσίας –ακόμα και της ίδιας της ζωής- προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι αυτοί· και ακριβώς την προθυμία για θυσία συμβολίζει το μαύρο χρώμα που είχανε οι Φασιστές υιοθετήσει, ιδίως όσον αφορά την κομματική τους στολή (μελανοχίτωνες). Σκοπός υπέρτατος του ανθρώπου, πράγματι, είναι να σπάσει, να τσακίσει μέσω της ανάληψης κινδύνων (vivere pericolosamente) ό, τι εμφανίζεται ως «πεπρωμένο» του και να βιώσει αυτό που του επιτρέπουν οι μεγάλες και εν πολλοίς αναξιοποίητες δυνατότητές του.
