Κωνσταντίνος Ουράνης

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Κωνσταντίνος Ουράνης, Έλληνας εθνικιστής πεζογράφος, ποιητής, μεταφραστής και δημοσιογράφος, που το πραγματικό του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Νιάρχος, γεννήθηκε το 1890 στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε στις 12 Ιουλίου του 1953 από καρδιακή ανακοπή, στο «Σανατόριο Παπανικολάου» στα Μελίσια της Αττικής.

Παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο με την Πορτογαλίδα Μανουέλα Σαντιάγκο, την οποία γνώρισε στο Νταβός της Ελβετίας και απέκτησαν μια κόρη, τη Μα­ρία Αγγε­λι­κή Wild, ενώ ετά το χωρισμό του περί το 1930, παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο με την κριτικό Ελένη Νεγρεπόντη-Ουράνη, γνωστή στην ιστορία της λογοτεχνία με το φιλολογικό ψευδώνυμο Άλκης Θρύλος.

Κώστας Ουράνης

Βιογραφία

Γονείς του ήταν ο Νικόλαος Νιάρχος, με καταγωγή από την Κουνουπιά Κυνουρίας του νομού Αρκαδίας και η Αγγελική Γιαννούση από το Λεωνίδιο του νομού Λακωνίας, όπου μεγάλωσε και πήγε δημοτικό σχολείο και ο ποιητής. Τελείωσε το Γυμνάσιο στο Ναύπλιο και πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να σπουδάσει στη Ροβέρτειο Σχολή και στο ιδιωτικό Λύκειο Χατζηχρήστου από όπου και αποφοίτησε. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι και το 1908 επέστρεψε στην Αθήνα, όμως στη συνέχεια ταξίδεψε στο εξωτερικό, όπου παρέμεινε ως πρόξενος ή ακόλουθος πρεσβειών, ενώ παράλληλα εργάζονταν ως ανταποκριτής ελληνικών εφημερίδων, στις οποίες δημοσίευσε άρθρα, μελέτες, ταξιδιωτικές εντυπώσεις. Στο Παρίσι αρρώστησε από φυματίωση και αναγκάστηκε να παραμείνει για δύο χρόνια στο Νταβός της Ελβετίας.

Το 1920 διορίστηκε γενικός πρόξενος στη Λισσαβώνα της Πορτογαλίας όπου έζησε για τέσσερα χρόνια, ενώ το 1924 εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και ασχολήθηκε κυρίως με τη δημοσιογραφία. Διεύθυνε την αθηναϊκή εφημερίδα «Ελεύθερος λόγος», συνεργάστηκε με το «Ελεύθερο Βήμα», ενώ ήταν τακτικός συνεργάτης των εφημερίδων «Ελεύθερος Τύπος», «Ακρόπολις», «Καθημερινη», «Αθηναϊκά Νέα», ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε και για την εφημερίδα της ομογένειας «Ελευθερος Κήρυκας» στην Αμερική καθώς και με πολλά περιοδικά. Ήταν επίσης ανταποκριτής της μεγάλης εφημερίδας «Αλ Αχράμ» του Καΐρου, στην Αθήνα, ενώ χρησιμοποίησε και το λογοτεχνικό ψευδώνυμο «Νέαρχος» [1], μια παραλλαγή του επιθέτου του.

«Εθνική Εταιρεία Λογοτεχνών»

Στις 24 Απριλίου 1948, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος προσκάλεσε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στην οδό Πατησίων 47, λογοτέχνες της εποχής, με σκοπό να ιδρύσουν μία λογοτεχνική Εταιρία. Εκεί ο Λίνος Καρζής και μαζί του οι Αλκιβιάδης Γιαννόπουλος, Νίκος Προεστόπουλος, Γεώργιος Ι. Φουσάρας και Γιάννης Χατζίνης, ανέλαβαν να φροντίσουν για τη σύνταξη και την έγκριση από το Πρωτοδικείο Αθηνών του Καταστατικού του σωματείου που αρχικά έφερε τον τίτλο «Ελληνική Εταιρία Λογοτεχνών», το οποίο αργότερα μετονομάσθηκε σε «Εθνική Εταιρεία των Ελλήνων Λογοτεχνών».

Περιλαμβάνεται [2] μεταξύ των λογοτεχνών που στις αρχές Ιουνίου 1948 αφού αρχικά παραιτήθηκαν ο ίδιος καθώς και οι Ιωάννης Μ. Παναγιωτόπουλος, Άγγελος Τερζάκης και Πέτρος Χάρης, αποχώρησαν από την «Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών» και δημιούργησαν στις 20 Ιουνίου 1948 την «Εθνική Εταιρεία Λογοτεχνών». Οι λογοτέχνες αυτοί εξέδωσαν ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε την 1η Ιουλίου 1948 στο περιοδικό «Νέα Εστία», με την οποία καταδίκαζαν την κομμουνιστική ένοπλη εξέγερση στην Ελλάδα λέγοντας, «...[...] Οι υπογραφόμενοι λογοτέχνες διακηρύσσουν πως η ανταρσία, που σήμερα αιματοκυλίζει τον τόπο , είναι ένας αντεθνικός αγώνας που υποδαυλίζεται από ξένους και από τους ίδιους ξένους συντηρείται. Κάθε αληθινός Έλληνας (sic) έχει χρέος να πάρει απέναντί της αυτή τη σαφή στάση. Πράξεις σαν το παιδομάζωμα, την αρπαγή γυναικών και το σταύρωμα των ιερωμένων, βρίσκεται σε βαθιάν αντίθεση με τις ευγενικές παραδόσεις της φυλής μας . [...]...».

«Ομάδα των 12»

Υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της «Ομάδας των 12», που η συγκρότηση της οφείλεται στη συντροφιά του ενώ αθλοθέτησε και ειδικό χρηματικό βραβείο πεζογραφίας, το οποίο μετά το θάνατο του έγινε επώνυμο στη μνήμη του, γνωστό ως «Βραβείο Κώστα Ουράνη», και το έπαθλο ανέλαβε η σύζυγός του Ελένη. Υπήρξε λάτρης των ταξιδιών, φυσιολάτρης και φανατικός κυνηγός [3]. Στο Δαφνώνα, δίπλα στο Λεωνίδιο σώζεται το πατρικό του σπίτι, στο οποίο έζησε μέρος από τα παιδικά χρόνια του.

Εργογραφία

Έγραψε ταξιδιωτικά βιβλία, ποιήματα, δοκίμια, διηγήματα και μικρές πρόζες ενώ μετέφρασε αρκτά ξένα έργα στην ελληνική. Το πρώτο του ποίημα, το εμπνεύστηκε από την καταστροφή της Αγχιάλου και το έγραψε σε ηλικία 14 χρονών, όταν φοιτούσε στη Ροβέρτειο Σχολή, ενώ ποιήματά του πρωτοδημοσίευσε τον Δεκέμβριο του 1908 στο περιοδικό «Ελλάς». Ως ποιητής ανήκει τους νεορομαντικούς και γνωστότερο από τα ποιήματά του είναι το «Ταξίδι στα Κύθηρα». Ο Μιχάλης Περάνθης, αναφέρεται σ' αυτόν λέγοντας, «....Θὰ μπορούσαμε νὰ τὸν ποῦμε ὁ τελευταῖος ρομαντικὸς τῶν Γραμμάτων μας». Το έργο του είναι επηρεασμένο από τον Κάρολο Μπωντλαίρ και διαπνέεται από ευγένεια και ρομαντική διάθεση.

Ποιήματα

  • «Σαν όνειρο», το 1909, όμως ο ίδιος την αποκήρυξε,
  • «Σπλην», [Spleen, σημαίνει μελαγχολία, υποχονδρία και πλήξη], το 1912,
  • «Νοσταλγίες» 1920.

Ταξιδιωτικές εντυπώσεις

  • «Sol u Sombra», [«Ήλιος και Σκιά»], το 1934,
  • «Σινά το θεοβάδιστον όρος» το 1944,
  • «Γλαυκοί δρόμοι» το 1947,
  • «Ταξίδια στην Ελλάδα» το 1949.

Μελέτες

  • «Κάρολος Μπωντλαίρ», [Αλεξάνδρεια, το 1918], κριτική μελέτη,
  • «Αχιλλεύς Παράσχος» το 1944, μυθιστορηματική βιογραφία.

Μετά το θάνατό του, η σύζυγός του άρχισε να εκδίδει το 1953, σε συγκεντρωτική έκδοση και σειρά 12 τόμων τα «Άπαντα» του, όπου συμπεριέλαβε παλαιότερες συλλογές και νεότερα ανέκδοτα έργα του. Τα «Ποιήματα», επανακυκλοφόρησαν από το Βιβλιοπωλείο της «Εστίας» τον Νοέμβριο του 2009, με πρόλογο της ποιήτριας Κικής Δημουλά.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές