Λεωνίδας Ανδριανόπουλος
Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής γνωστός ως «Στραβοσουγιάς», του συλλόγου «Ολυμπιακός» Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς και μετέπειτα επιχειρηματίας, γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου 1911 στον Πειραιά, όπου και πέθανε στις 25 Οκτωβρίου 2011. Η νεκρώσιμη ακολουθία του έγινε [1] στις 27 Οκτωβρίου από τον ναό της Αγίας Τριάδας Πειραιά και η ταφή του στον οικογενειακό τάφο, στο νεκροταφείο της Αναστάσεως.
Ήταν παντρεμένος με την Θεοδώρα Ανδριανοπούλου και είχαν αποκτήσει δύο κόρες τη Νανά και την Ελένη.
Περιεχόμενα
Βιογραφία
Γεννήθηκε στο σπίτι της οικογένειας Ανδριανόπουλου στη συμβολή των οδών Αλκιβιάδου και Μπουμπουλίνας και ήταν ο μικρότερος από τα αδέλφια της οικογένειας που ήταν ο Γιώργος ή «ποδάρας», ο Κωνσταντίνος ή «μπουλούκος», ο Βασίλειος ή «κελεμές», ο Ιωάννης ή «δάσκαλος», ο Στυλιανός και ο Αριστείδης. Από το 1930 με τα αδέλφια του είχαν ιδρύσει επιχείρηση λιανικής πωλήσεως ενδυμάτων στον Πειραιά και αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 1936 προκειμένου να ασχοληθεί αποκλειστικά με την επιχειρηματική του δραστηριότητα. Είχε δηλώσει ότι «Σε κάθε παιχνίδι …[…]… έπαιρνα μαζί και έναν αριθμό κουστουμιών και μετά το ματς τα πουλούσα». Με την ιδιότητα του εμπόρου ανέλαβε χωρίς αμοιβή την ένδυση της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου.
Ως νέος διατηρούσε δεσμό με την μετέπειτα γνωστή ηθοποιό του θεάτρου και του κινηματογράφου Δέσπω Διαμαντίδου, μυστικό που διαφύλαξε για δεκαετίες και το αποκάλυψε μετά το θάνατό της. Υπηρέτησε επανειλημμένα στρατιωτική θητεία, έλεγε μάλιστα χαρακτηριστικά ότι «Έχω κάνει τέσσερις φορές στρατιώτης, δύο ναύτης, ενώ έχω υπηρετήσει και πέντε μήνες στο μέτωπο!». Δήλωνε Εθνικιστής, η αφοσίωσή του στην ιδέα του Έθνους ήταν παροιμιώδης και σύμφωνα με τις δηλώσεις του, «...Εμείς ...{...}... είχαμε ιδανικά και πήγαμε στον πόλεμο με χαρά και για τη νίκη της πατρίδας….{…}….»
Στον πόλεμο του 1940 υπηρέτησε στην πρώτη γραμμή του μετώπου και συμμετείχε στις επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού, στη διάρκεια των οποίων υπέστη κρυοπαγήματα στα πόδια του και νοσηλεύτηκε στα κινητά νοσοκομεία του μετώπου. Αν και για ένα μικρό χρονικό διάστημα εγκαταστάθηκε στην Κηφισιά, ακολουθώντας την υπόλοιπη οικογένειά του, εντούτοις επέστρεψε στον Πειραιά. Από τις αρχές του 2010 αντιμετώπιζε κινητικά προβλήματα. Πραγματοποίησε την τελευταία δημόσια εμφάνισή του στις 21 Μαΐου 2011, σε εκδήλωση της Πανελλήνιας Ενώσεως Φίλων Ολυμπιακού, όπου βραβεύθηκε μαζί με τον τέως πρόεδρο της ΠΑΕ Ολυμπιακός Σταύρο Νταϊφά και τον ιδιοκτήτη και πρόεδρο Βαγγέλη Μαρινάκη. Στις 10 Οκτωβρίου 2011 εισήλθε για εξετάσεις στο «Ιπποκράτειο» νοσοκομείο και κρίθηκε απαραίτητη η μόνιμη νοσηλεία του. Σύμφωνα με τη γνώμη των οικείων του «...έφυγε όπως ήρθε. Γλυκά και ανώδυνα, σαν να έπεσε για ύπνο...».
Ήταν ο τελευταίος της προπολεμικής γενιάς του Ολυμπιακού, που πέρασε στην αιωνιότητα. Είχαν προηγηθεί ο Σπύρος Δεπούντης, το καλοκαίρι του 2008 και ο Αχιλλέας Γραμματικόπουλος που πέθανε την Πρωτοχρονιά του 2009. Στο βιβλίο «Ο τελευταίος των πέντε» του Δημήτρη Καπράνου διηγούνταν, «...Στον αγώνα της 1 Μαΐου 1930 με τον Παναθηναϊκό ηττηθήκαμε πανηγυρικά (2-8). Εκεί που δεν το περιμέναμε. Όμως ήμασταν όλοι μια παρέα. Ακόμα με τους Παναθηναϊκούς. Με τον θρυλικό Άγγελο Μεσσάρη είχαμε πολύ καλές σχέσεις και κάναμε πλάκες όλη την ώρα. Αγαπούσαμε τον Παναθηναϊκό και ο Παναθηναϊκός εμάς. Να φανταστείτε ότι κάποια χρονιά που οι «πράσινοι» είχαν μπλεξίματα και έπρεπε να ψηφίσουμε για το αν θα πρέπει να υποβιβαστούν, ο αδελφός μου ψήφισε κατά. Δεχτήκαμε πολλές απειλές και αποδοκιμασίες από τους φιλάθλους και εγώ με τη σειρά μου ρώτησα τον Γιώργο, γιατί εκανες κάτι τέτοιο. Ξέρετε τι μου απάντησε; Ρε Λεωνίδα, αν υποβιβασθεί ο Παναθηναϊκός με ποιον θα παίζουμε;...».
Αθλητική δράση
Ξεκίνησε από τον κλασικό αθλητισμό και σύμφωνα με διήγηση του ίδιου «...Έκανα σκάμμα, έτρεχα 100 μέτρα [ήταν ιδιαίτερα ταχύς με χρόνο κάτι λιγότερο από 11 δευτερόλεπτα], και εμπόδια, πηδούσα 1,85 μέτρα στο ύψος. Μέχρι και βόλεϊ έπαιζα...», ενώ ασχολήθηκε και με το τριπλούν. Αργότερα ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο και αρχικά αγωνίστηκε στην ομάδα «Αήττητος», στον Πειραιά. Ήταν ταχύτατος έξω αριστερά, με δυνατό σουτ, ακρίβεια στη σέντρα και δυναμισμό στο παιχνίδι του. Για το παρατσούκλι «Στραβοσουγιάς», ο αρχηγός του ‘50 Ηλίας Ρωσσίδης, δήλωσε σε συνέντευξή του «...Ήταν πολύ γρήγορος ποδοσφαιριστής. Έτρεχε σαν άνεμος και δεν τον έπιανε κανένας. Καθώς έτρεχε το σώμα του έγερνε μπροστά και έτσι βγήκε το στραβοσουγιάς, λέξη πολύ συνηθισμένη στα παλιά πειραιώτικα...».
Ολυμπιακός Σ.Φ.Π.
Όταν ιδρύθηκε ο Ολυμπιακός στις 10 Μαρτίου του 1925, του απαγόρευσαν την είσοδο στην ταβέρνα «του Μοίρα», καθώς ήταν μικρός, δεν είχε καν συμπληρώσει τα δεκατέσσερα χρόνια. Στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό ανήκε από το τέλος του 1926, όμως αγωνίστηκε στην ενδεκάδα την περίοδο 1927-28, όταν ο Τσέχος προπονητής Γιαν Κοψίβα, τον χρησιμοποίησε στη θέση του τραυματία Καραντίνα και στις 20 Φεβρουαρίου 1927, οι «ερυθρόλευκοι» συνέτριψαν με 6-2 το Φαληρικό Σύνδεσμο για το πρωτάθλημα Πειραιά, έπαιξε βασικός και σκόραρε ένα τέρμα. Την 11άδα απάρτιζαν οι Καλογερόπουλος, Χορέν, Γεροντάκης, Λεκκός, Πανόπουλος, Πεζώνης, Χατζηαντωνίου, Βοζικιάν, Γιώργος, Βασίλης και Λεωνίδας Ανδριανόπουλος,
Συμμετείχε για πρώτη φορά σε αγώνα της τελικής φάσεως του πανελλήνιου Πρωταθλήματος στις 18 Μαΐου 1930, όταν ο Ολυμπιακός συνέτριψε με 5-0 τον Άρη Θεσσαλονίκης στο Ποδηλατοδρόμιο. Τα γκολ πέτυχαν ο Γιώργος (2), ο Ντίνος (2) και ο Βασίλης Ανδρισνόπουλος (1) και αγωνίστηκαν οι Γραμματικόπουλος, Κουράντης, Σοφράς, Λεκκός, Πανόπουλος, Βιολετής, Τερεζάκης, Ντίνος, Γιώργος, Βασίλης και Λεωνίδας Ανδριανόπουλος. Συνέχισε να αγωνίζεται έως την περίοδο 1935-36 που αποσύρθηκε από την ενεργό δράση σε ηλικία 25 ετών. Έδωσε το τελευταίο του παιχνίδι στις 8 Δεκεμβρίου 1935, όταν ο Ολυμπιακός νίκησε με 2-0 την ΑΕΚ για την τελική φάση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος με γκολ του Κορσιάνου και του Δεπούντη. Στον τελευταίο του αγώνα έπαιξαν οι Θεοδωρίδης, Χρυσαφόπουλος, Κουράντης, Κορσιάνος, Γιάνναρος, Βαγιακάκος, Δεπούντης, Θεολόγος Συμεωνίδης, Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, Παπαντωνίου, Ταμπακέας.
Εθνική ομάδα
Χρίστηκε 11 φορές διεθνής με την Εθνική Ποδοσφαίρου και πέτυχε δύο γκολ, με πρώτη συμμετοχή στις 30 Ιουνίου 1929, όταν η Ελλάδα ήρθε ισόπαλη 1-1 με τη Βουλγαρία στη Σόφια και την 11άδα της αποτελούσαν οι Γιάμαλης, Φερλέμης, Κουράντης, Κωνσταντινίδης, Κλεάνθης Βικελίδης, Νίκος Βικελίδης, Ναμίας, Ντίνος, Βασίλης, Γιώργος και Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, [τέσσερα αδέλφια στην ίδια Εθνική]. Πέτυχε το πρώτο του γκολ ως διεθνής το 1934, όταν η Ελλάδα επικράτησε με 2-1, επί της Γιουγκοσλαβίας στο γήπεδο της Λεωφόρου, με τον Βάζο να ισοφαρίζει το γκολ του Σέκουλιτς και τον -αρχηγό- Λεωνίδα Ανδριανόπουλο να πετυχαίνει το 2-1 στο 67ο λεπτό. Την ενδεκάδα της Εθνικής αποτελούσαν οι Ρίμπας (Γραμματικόπουλος), Χρυσαφόπουλος, Παπαδόπουλος, Σιδηρόπουλος, Δανελιάς, Κρητικός, Μηγιάκης, Βάζος, Χούμης, Τριανταφύλλης και Λεωνίδας Ανδριανόπουλος.
Δηλώσεις
Με αφορμή το θάνατό του, η ΠΑΕ Ολυμπιακός εξέδωσε την εξής ανακοίνωση:
«Φτωχότερη είναι από σήμερα η Ολυμπιακή οικογένεια, καθώς το πιο παλαιό εν ζωή μέλος της, ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 100 ετών. [….]….Ο μικρότερος από τα αδέλφια της οικογένειας των Ανδριανοπουλαίων, …[…]…..Ο Λεωνίδας, ο «στραβοσουγιάς»..[…]…έζησε για να δει όχι μόνο την ίδρυση του μεγαλύτερου ελληνικού αθλητικού και όχι μόνο, οργανισμού, του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, του οποίου τη φανέλα όχι απλά φόρεσε αλλά τίμησε μαζί με τα υπόλοιπα αδέλφια του, της θρυλικής πεντάδας, αλλά και τους παίκτες που ξεκίνησαν και έβαλαν τις βάσεις για αυτό που βλέπουμε και αγαπάμε όλοι οι Ολυμπιακοί, αλλά τον ακολούθησε και τον παρακολουθούσε μέχρι τώρα σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε στιγμή του. Έζησε για να δει 38 πρωταθλήματα, 23 Κύπελλα και δεκάδες διακρίσεις και τίτλους από τη γιγάντωση και των άλλων τμημάτων του συλλόγου και σίγουρα έφυγε ήσυχος ότι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, του οποίου κομμάτι ήταν σε όλη αυτή την ιστορική διαδρομή μέχρι σήμερα, θα συνεχίσει να πρωταγωνιστεί και να τιμά τη φανέλα, τους φιλάθλους, τον Πειραιά και την Ελλάδα….[…] έφυγε για να συναντήσει τα αδέλφια του και τους τότε συμπαίκτες του. …[…]…. ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος…[….]…. Ερχόταν στο Καραϊσκάκη και περήφανος έβλεπε την ομάδα της καρδιάς του να έχει μετατραπεί σε έναν γίγαντα του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο οποίος διακρίνεται και στην Ευρώπη….[…]……. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει».
Αναλόγου ύφους ήταν και η ανακοίνωση του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού:
«…[….]….. Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος ήταν ο Βενιαμίν της θρυλικής πεντάδας των Ανδριανοπουλαίων, των ιδρυτών του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ Σ.Φ.Π., υπήρξε τεράστιο κεφάλαιο της ολόχρυσης ιστορίας μας, όπως επίσης υπήρξε σύμβολο της κοινωνίας και του επιχειρηματικού κόσμου του Πειραιά. Η κληρονομιά που αφήνει σε όλους μας είναι μεγάλη. Οφείλουμε, μαζί με τα εκατομμύρια των φιλάθλων μας, να την αξιοποιήσουμε στη μνήμη όλων αυτών που ‘χαν «καρδιά μες στα στήθια και δώσαν θριάμβους σαν τα παραμύθια». Ο πρόεδρος και το Δ.Σ. του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ Σ.Φ.Π. εκφράζουν τα θερμά τους συλλυπητήρια στην οικογένεια του...»
Ανακοίνωση εξέδωσε και ο Σύνδεσμος Βετεράνων ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού:
«Ο θρυλικός Λεωνίδας Ανδριανόπουλος είναι από σήμερα.…[...].…. στο πάνθεον των ηρώων της θρυλικής ιστορίας του Ολυμπιακού και του ελληνικού ποδοσφαίρου μαζί με τα αδέρφια του που συγκροτούσαν τη μοναδική στα παγκόσμια χρονικά επιθετική πεντάδα των θρυλικών Ανδριανοπουλαίων Γιάννη, Ντίνου, Γιώργου, Βασίλη, Λεωνίδα….[…]…… ήταν στην κυριολεξία η ζωντανή ιστορία του Ολυμπιακού που από μικρό 14 ετών παιδί έζησε την ίδρυση του με τα αδέρφια του και τις ιστορικές ιδρυτικές μορφές του Ολυμπιακού. Επίτιμος πρόεδρος του συνδέσμου βετεράνων ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού ήταν πάντα κοντά στον Σύνδεσμο, όπως δίδοντας το εναρκτήριο λάκτισμα του αγώνα της Μεγάλης Παρασκευής στα 99 του χρόνια, συμμετέχοντας στην επίσημη επίσκεψη στο Προεδρικό Μέγαρο με την αποστολή των βετεράνων, καθώς και στις περισσότερες εκδηλώσεις του Συνδέσμου και που προς τιμήν του το όνομα του δόθηκε στην επίσημη αίθουσα εκδηλώσεων του γηπέδου «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Το όνομα του θα είναι για πάντα χαραγμένο με χρυσά γράμματα στις σελίδες δόξας της ιστορίας του Ολυμπιακού και του ελληνικού ποδοσφαίρου. ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΘΡΥΛΙΚΟ ΛΕΩΝΙΔΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟ!».
Διακρίσεις
- Στις 8 Νοεμβρίου 2008,
ο τότε δήμαρχος Παναγιώτης Φασούλας διοργανώνει τεράστια εκδήλωση στο Δημαρχείο Πειραιά για να τιμήσει τους βετεράνους του Ολυμπιακού και το Λεωνίδα Ανδριανόπουλο.
- Στις 19 Νοεμβρίου 2008
επισκέπτεται το Προεδρικό Μέγαρο και συναντιέται με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, στον οποίο αφηγείται «..Έφτασα τα 97, κ. πρόεδρε, και δεν έχω κάτι το σοβαρό. Τόσα χρόνια, έχω δώσει και τη ζωή μου στο ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό. Και στην πατρίδα, φυσικά. Τέσσερις φορές στρατιώτης έχω πάει!..».
- Στις 26 Ιανουαρίου 2009
οι παλαίμαχοι του Ολυμπιακού επισκέπτονται τη Βουλή, ως υπερασπιστές των αξιών του αθλητισμού και ως πρεσβευτές του αγώνα κατά της βίας. Στην αίθουσα της Γερουσίας, μετά το τέλος της εκδήλωσης λέει «Μια ζωή, με τον Ολυμπιακό ζούμε τις καλύτερες στιγμές μας. Μια στα γήπεδα, μια στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, μια στη Βουλή»...
- Στις 16 Φεβρουαρίου 2009
ο Σύνδεσμος Βετεράνων Ολυμπιακού και η ΠΑΕ Ολυμπιακός, διοργανώνουν εκδήλωση στη διάρκεια της οποίας μια μεγάλη αίθουσα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», μετονομάζεται σε «Λεωνίδα Ανδιανόπουλου». Ο ίδιος απέσυρε τη σημαία του Ολυμπιακού που έκρυβε την είσοδο της είπε «Σας ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνετε. Από 14 ετών βρίσκομαι σε αυτό το γήπεδο. Μέχρι τα 27 μου έδωσα ότι είχα ως ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού σε αυτό το γήπεδο που τώρα έχει γίνει παλάτι. Ο Ολυμπιακός είναι μέσα μου πάντα, και σήμερα ζω μια μεγάλη χαρά».
- Στις 17 Απριλίου 2009,
ο Σύνδεσμος Βετεράνων τον τιμά πριν την έναρξη του ετήσιου αγώνα Βραδυποριακός - Ταλαιπωριακός και ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα. Μετά τον αγώνα δηλώνει, «...Το καλό είναι τον Μάιο με την ΑΕΚ. Θα τους το ξαναπάρουμε το Κύπελλο..».
- Στις 10 Ιανουαρίου 2011,
το Εμπορικό Επιμελητήριο τον τίμησε σε εκδήλωση. Δήλωσε τότε στην αθλητική εφημερίδα «ΦΩΣ», «..Δεν χάνω ματς ποτέ, και ας μην πηγαίνω τόσο συχνά στο γήπεδο όσο παλιότερα. Πιστεύω ότι θα το πάρουμε και φέτος το πρωτάθλημα, [σ.σ. είδε και το 38ο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του Ολυμπιακού]. Είμαστε φανερά καλύτεροι από όλους. Μη με ρωτάς για παίκτες και προπονητές. Εγώ βλέπω την ερυθρόλευκη φανέλα στο γήπεδο και θέλω να αποδίδει σωστά και να κερδίζει. Αυτή τη φανέλα εμείς κάποτε την είχαμε στο σπίτι μας. Την πλέναμε, τη σιδερώναμε και μετά ήμασταν έτοιμοι να την ποτίσουμε με ιδρώτα και αίμα. Αυτό πρέπει να το ξέρουν όλοι όσοι τη φορούν τώρα, που έχει παραμεριστεί η αγάπη για την ομάδα για χάρη του χρήματος...».
Για τον παλαιό Ύμνο του Ολυμπιακού
«..Είναι πολύ ωραίος. Αληθινός, δυνατός. Μου αρέσει πολύ να τον ακούω και να τον τραγουδάω. Το «φτερά στα ποδάρια, φτερά μες στα στήθια» πρέπει να ακουστεί ξανά στο Καραϊσκάκη. Επίσης, μέσα στο γήπεδο μας πρέπει να φοράμε ερυθρόλευκες φανέλες»…[….]….. Έτρεχα τα 100 μέτρα σε 11 δευτερόλεπτα. Οι μεγαλύτεροι μου έλεγαν να διαλύω τους αντίπαλους αμυντικούς με την ταχύτητα μου. Να τους... σκάω στο τρέξιμο. Και αυτό έκανα. Πέντε κούρσες πάνω, πέντε κούρσες κάτω, και χανόταν ο αντίπαλος μου».…[…]….. Πρέπει να είναι δυνατός και ο Παναθηναϊκός. Και εμείς και αυτοί πάντα γινόμασταν καλύτεροι με τον ανταγωνισμό μας και προχωρούσαμε το ελληνικό ποδόσφαιρο μπροστά..».
Εξωτερικές συνδέσεις
- Το τελευταίο αντίο στο Λεωνίδα Ανδριανόπουλο Olympiacos.org
- Κηδεύτηκε ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος Πρώτο Θέμα On Line
- Ο θείος μου Λεωνίδας Ανδριανόπουλος Onsports.gr
Παραπομπές
