Λουί Βικτόρ ντε Μπρολί

Ο Λουί Βικτόρ 7ος Δούκας του Broglie, [Louis-Victor-Pierre-Raymond de Broglie], Γάλλος διαπρεπής θεωρητικός φυσικός, ο ιδρυτής της κυματομηχανικής, γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1892 στη Διέπη, [Dieppe], της Βόρειας Γαλλίας και πέθανε στις 19 Μαρτίου 1987 από φυσικά αίτια, στο διαμέρισμα Louveciennes στο Παρίσι. Ήταν άγαμος, δεν άφησε απογόνους κι όταν πέθανε τον διαδέχθηκε ως 8ος Δούκας του Broglie, ο Victor-François, ένας μακρινός εξάδελφος του.

Βιογραφία

Ήταν ο δευτερότοκος γιος μιας αριστοκρατικής γαλλικής οικογένειας με Ιταλική καταγωγή από το Πεδεμέντιο, η οποία εγκαταστάθηκε στη Γαλλία το 17ο αιώνα, όταν ο πρόγονος τους Francesco Maria Broglia ακολούθησε τον Καρδινάλιο Jules Mazarin. Πατέρας του ήταν ο Louis Alphonse Victor 5ος Δούκας του Broglie, διπλωμάτης και μέλος του Γαλλικού κοινοβουλίου, ενώ μητέρα του ήταν η Pauline d' Armaillé. Στην οικογένεια του ανήκαν στρατηγοί, πρεσβευτές και υπουργοί εξωτερικών. Ο Λουί είχε τέσσερα αδέλφια, την Albertine de Broglie de Luppé, τον Phillippe de Broglie, την Laure Marie Pauline de Broglie de Pange και τον Maurice de Broglie, φυσικό και 6ο Δούκα του Broglie. Από τη γέννηση του έφερε τον τίτλο του πρίγκιπα, ενώ μετά το θάνατο του αδελφού του Maurice, κληρονόμησε τον τίτλο του Δούκα. Το 1901 η οικογένεια τους μετακόμισε στο Παρίσι, όπου το 1906, πέθανε ο πατέρας τους και την κηδεμονία του ανέλαβε ο Maurice, ο αδελφός του που ήταν δεκαεπτά χρόνια μεγαλύτερος του. Παρακολούθησε μαθήματα Μέσης Εκπαιδεύσεως στο Janson de Sailly στο Παρίσι, έως το 1909 που ολοκλήρωσε τα μαθήματα. Επέλεξε αρχικά να σπουδάσει Ιστορία από το 1909 και παρακολούθησε μαθήματα στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης, αποκτώντας πτυχίο. Στη συνέχεια στράφηκε στη θεωρητική φυσική και τέσσερα χρόνια αργότερα πήρε το πτυχίο του. Στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, υπηρέτησε έως το 1919, ως χειριστής ασυρμάτου.

Πανεπιστημιακή καριέρα

Διεξήγαγε πειράματα, από κοινού με τον αδελφό του, στο οικογενειακό τους μέγαρο στο Παρίσι και στα τέλη του 1924 παρουσίασε στη Σορβόνη διδακτορική διατριβή με τον τίτλο «Έρευνες επί της θεωρίας των κβάντα» και έτσι γεννήθηκε η κυματομηχανική, η θεωρία της κυματικής φύσεως του ηλεκτρονίου, που σύμφωνα με τα λόγια του «επιχειρεί μία σύνδεση ανάμεσα στη δυναμική του υλικού σημείου και την κυματική θεωρία, θεωρούμενη κατά την άποψη Φρενέλ». Μετά το διδακτορικό του το 1928, παρέμεινε στη Σορβόννη και δίδαξε για δύο χρόνια, σαν καθηγητής της θεωρητικής φυσικής στο τότε νεοσύστατο Ινστιτούτο Ανρί Πουανκαρέ», [Henri Poincare»], ενώ από το 1932 έως το 1962, ήταν καθηγητής της θεωρητικής φυσικής στη Σχολή των Επιστημών στη Σορβόννη. Ήταν μέλος πολλών επιστημονικών ενώσεων, όπως το Γραφείο Μέτρων και Σταθμών, της Εταιρείας Γαλλικής Ατομικής Ενέργειας και άλλων. Μετά τη βράβευσή του, το 1929, εργάστηκε στην κυματομηχανική και δημοσίευσε εργασίες για τη θεωρία πάνω στο ηλεκτρόνιο του Dirac, στη νέα θεωρία του φωτός, για τη θεωρία του Uhlenbeck πάνω στο spin, και εφαρμογές της κυματομηχανικής πάνω στην πυρηνική φυσική. Το 1942 έγινε μόνιμος γραμματέας της Ακαδημίας Επιστημών και το 1944 μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Ήταν επίσης από το 1953, μέλος της Βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας, καθώς και της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών.

Διακρίσεις

Στις 12 Δεκεμβρίου 1929 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ φυσικής «...για την ανακάλυψη της κυματικής φύσεως των ηλεκτρονίων...», ενώ το 1952 τιμήθηκε από τo Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο των Ηνωμένων Εθνών, [UNESCO], με το βραβείο Kalinga, για τις προσπάθειές του στην κατανόηση από το πλατύ κοινό, της μοντέρνας φυσικής. Το 1956 τιμήθηκε με το χρυσό μετάλλιο του γαλλικού Εθνικού Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών, [Centre National de la Recherche Scientifique, C.N.R.S.], τιμητική διάκριση του απονεμήθηκε και από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ το 1961 παρασημοφορήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο της Λεγεώνας της Τιμής. Είχε ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας στα πανεπιστήμια της Βαρσοβίας, του Βουκουρεστίου, των Αθηνών, της Λωζάνης στην Ελβετία, του Κεμπέκ στον Καναδά, των Βρυξελλών και ήταν μέλος δεκαοκτώ ακαδημιών στην Ευρώπη, την Ασία και τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Εργογραφία

Έγραψε είκοσι πέντε βιβλία φυσικής, εκλαϊκευμένα βιβλία φιλοσοφίας πάνω στη μοντέρνα φυσική, έργα για τη φιλοσοφία και την ιστορία των επιστημών, καθώς και άλλα έργα επιστημονικής ενημερώσεως. Η σημαντικότερη συνεισφορά του στη φυσική ήταν η πρόταση του ότι ο δυισμός κύματος σωματιδίου δεν βρίσκει εφαρμογή μόνο στο φως αλλά και στην ύλη. Ανέπτυξε μια αλυσίδα συλλογισμών εκκινώντας από την ειδική θεωρία της σχετικότητας και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ύλη πρέπει να διαθέτει την κυματική της μετενσάρκωση. Το 1926, σκέφτηκε ότι αφού κατά τον Αϊνστάιν το φως περιγράφεται καλύτερα ως κύμα με ιδιότητες σωματιδίων, τα φωτόνια, ίσως να μπορεί να περιγραφεί και η ύλη καλύτερα ως σωματίδια με ιδιότητες κύματος, δηλαδή ότι κάθε σωματίδιο συνδυάζεται με ένα κύμα. Η ιδέα του έγινε αμέσως αποδεκτή από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, και οι φυσικοί Clinton Joseph Davisson και Lester Halbert Germer που τότε εργάζονταν στην τηλεφωνική εταιρεία Bell, καθώς και ο George Paget Thomson στο Πανεπιστήμιο του Aberdeen στη Σκωτία, πραγματοποίησαν πειράματα to 1925, τα οποία επιβεβαίωσαν την ορθότητα της.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Fondation Louis de Broglie
• Louis de Broglie-Biographical nobelprize.org

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org