Μαξ Πλανκ
Ο Μαξ Πλανκ, [Max Karl Ernst Ludwig Planck], Γερμανός θεωρητικός φυσικός, ιδρυτής της θεωρίας των «κβάντα», [quanta], και ο πατέρας της Κβαντικής Θεωρίας που αποτελεί τη βάση της σύγχρονης φυσικής, γεννήθηκε στις 23 Απριλίου 1858 στο Κίελο και πέθανε στις 4 Οκτωβρίου 1947 στο Γκέτινγκεν της Γερμανίας, όπου και τάφηκε.
Τον Μάρτιο 1887 ο Πλανκ παντρεύτηκε με την Μαρί Μερκ, [Marie Merck], παιδική του φίλη και αδελφή συμμαθητή του, που πέθανε τον Οκτώβριο του 1909 από φυματίωση με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά, τον Καρλ, τις δίδυμες Έμμα και Γκρέτε, και τον Έρβιν. Τον Μάρτιο του 1911 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο με την Μάργκα φον Έσσλιν, [Marga von Hoesslin], και απέκτησαν ένα γιο, το Χέρμαν.
Περιεχόμενα
Βιογραφία
Καταγόταν από οικογένεια πανεπιστημιακών θεολόγων και μηχανικών. Ο προπάππος και ο παππούς του ήταν καθηγητές της Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, ο πατέρας του καθηγητής Νομικής στα πανεπιστήμια Κιέλου και Μονάχου, ενώ ο δικαστής θείος του Gottlieb Planck, συνέβαλε σημαντικά το 1900, στην 1η έκδοση του γερμανικού Βιβλίου Ιδιωτικού Δικαίου, που έκτοτε ρυθμίζει την ιδιωτική ζωή των Γερμανών. Ήταν το έκτο παιδί του Johann Julius Wilhelm Planck και το τέταρτο της δεύτερης συζύγου του, Emma Patzig. Η οικογένεια Planck μετακόμισε το 1867 στο Μόναχο.
Οικογενειακή ζωή
Στη διάρκεια του Α Παγκοσμίου πολέμου, σκοτώθηκε στη Μάχη του Βερντέν, ο μεγαλύτερος γιος του ο Καρλ, ενώ ο άλλος γιο ο Έρβιν είχε συλληφθεί από το 1914, κι ήταν αιχμάλωτος των Γάλλων. Η κόρη του Γκρέτε πέθανε το 1917, στη γέννα του πρώτου της παιδιού, και χρόνια αργότερα πέθανε η δίδυμη αδελφή της, η οποία στο μεταξύ είχε παντρευτεί τον χήρο της Γκρέτε. Τον Ιανουάριο του 1945, εκτελέστηκε ο νεότερος γιος Έρβιν, εκτελέσθηκε από το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς της Γερμανίας, για τη συμμετοχή του τον Ιούλιο του 1945, στην αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Αδόλφου Χίτλερ.
Σπουδές
Στο Μόναχο, γράφηκε στο Königliches Maximilians gymnasium, μεταξύ των δασκάλων του ήταν ο μαθηματικός Hermann Müller, που του δίδαξε ακόμη Αστρονομία και Μηχανική. Ολοκλήρωσε τα μαθήματα της Μέσης εκπαιδεύσεως σε ηλικία 16 ετών, ενώ αν και είχε ιδιαίτερο ταλέντο στη Μουσική, καθώς έπαιζε πιάνο, εκκλησιαστικό όργανο και βιολοντσέλο, τραγουδούσε και συνέθετε τραγούδια και όπερες, αποφάσισε να σπουδάσει Φυσική, ενώ είχε ξεκινήσει να σπουδάζει οικονομικές επιστήμες. Παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και μετά του Βερολίνου, από όπου αποφοίτησε το 1879 και απέκτησε στα 21 του χρόνια διδακτορικό τίτλο με εργασία σχετική με το δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα. Ασχολήθηκε με θέματα θερμοδυναμικής και υπήρξε μαθητής του Κίρχοφ και του Χέλμχολτς και οι πρώτες μελέτες που έκανε αφορούσαν τη θερμοδυναμική.
Πανεπιστημιακή δράση
Διετέλεσε για έξι χρόνια βοηθός καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Μονάχου και το 1885 πήρε τη θέση του έκτακτου καθηγητή στην έδρα της θεωρητικής φυσικής στο πανεπιστήμιο του Κίελου. Το 1889, όταν, με το θάνατο του Κίρχοφ το 1887, έμεινε κενή η έδρα της θεωρητικής φυσικής του πανεπιστήμιου του Βερολίνου, κλήθηκε να την αναλάβει ως έκτακτος καθηγητής και το 1892 έγινε τακτικός καθηγητής και κατόπιν διευθυντής του ινστιτούτου φυσικής. Μετά τον διορισμό του στο Βερολίνο, η οικογένεια ζούσε σε μία έπαυλη στην οδό Wangenheimstraße 21, στο προάστιο Γκρίνεβαλντ, [Berlin-Grunewald], της πόλεως, όπου παρέμεινε μέχρι το 1928 και δημιούργησε τις περισσότερες από τις εργασίες του. Το 1927 αποσύρθηκε από τη διδασκαλία και το 1930 κλήθηκε να διευθύνει το Kaiser-Wilhelm-Gesellschaft Institut, το σημερινό σήμερα Max-Planck-Gesellschaft Institut.
Εργογραφία
Θεωρείται ως ο πατέρας της Κβαντικής Θεωρίας κι ένας από τους πιο σημαντικούς φυσικούς του εικοστού αιώνα. Το 1896 άρχισε να ασχολείται με το πρόβλημα της εξήγησης του φάσματος της ραδιενέργειας που εκλύεται από ένα λεγόμενο "μαύρο σώμα" που εκείνη την εποχή παρουσίαζε πολλά κενά. Η ανακάλυψή του ότι η ενέργεια σε μικροσκοπικό επίπεδο υπάρχει σε κβάντα όπως η ύλη αποτελείται από μόρια, αποτέλεσε τη βάση της Φυσικής Επιστήμης τα τελευταία εβδομήντα πέντε χρόνια. Η άρτια κατάρτισή του σε θέματα θερμοδυναμικής του επέτρεψε να αντιληφθεί πως η ενέργεια που παράγεται από ένα σύστημα ταλαντωτών έχει άμεση σχέση με την εντροπία του συστήματος και να υποθέσει πως η ακτινοβολία που εκπέμπεται παρουσιάζει ασυνέχεια. Για να δικαιολογήσει την κατανομή της ενέργειας στις ακτινοβολίες του μέλανος σώματος χρησιμοποίησε ένα μαθηματικό τύπο, στον οποίο εισήγαγε την παγκόσμια σταθερά h, η οποία έχει τεράστια σημασία στη σύγχρονη κβαντομηχανική. Η σταθερά του ή παγκόσμια σταθερά της θεωρίας των «κβάντα», [quanta], που στη Λατινική σημαίνει «πόσα» ισούται με 6,625 x 10-27 εργιοδευτερόλεπτα. Ένα κβάντα με συχνότητα ν έχει ενέργεια που ισούται με h x ν. Στα πλαίσια της κλασικής φυσικής είναι αδύνατο να εξηγηθεί η σταθερά του Π., γι` αυτό και οι επιστήμονες της εποχής του θεώρησαν τις εργασίες του μαθηματικά τεχνάσματα. Ωστόσο η θεωρία του επαληθεύτηκε πειραματικά από τη Γερμανική Εταιρία Φυσικής το 1900 και ενισχύθηκε σημαντικά με συμπληρωματικές εργασίες του Αϊνστάιν και του Μπορ, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την ίδρυση της κβαντικής μηχανικής το 1925 και την επεξήγηση πολλών φαινομένων της ατομικής φυσικής.
Διακρίσεις
Από το 1930 μέχρι το 1937 διατέλεσε διευθυντής του Ινστιτούτου Γουλιέλμου Κάιζερ, που σήμερα ονομάζεται Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ. Υπήρξε επίσης μέλος της Ακαδημίας Επιστημών του Βερολίνου από το 1894. Μαζί με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν έκαναν το Βερολίνο το επίκεντρο θεωρητικής φυσικής στον κόσμο. Για το έργο του τιμήθηκε το 1918 με το βραβείο Νόμπελ Φυσικής [1] και το 1929, με το βραβείο Ροκφέλερ.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παραπομπές
