Μητροπολίτης Σεβαστιανός

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Κυρός Σεβαστιανός, [κατά κόσμον Σωτήριος Οικονομίδης], Έλληνας εθνικιστής, εθνικός αγωνιστής του Βορειοηπειρωτικού ζητήματος, ο Ιεράρχης του οποίου το όνομα συνδέθηκε άμεσα με το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα, θεολόγος, που εκλέχθηκε και διατέλεσε Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης [1], Υπέρτιμος και έξαρχος πάσης Βορείου Ηπείρου, που επικέντρωσε τις προσπάθειες του στην Εθνική και Θρησκευτική ανεξαρτησία των Ορθοδόξων Χριστιανών στην περιοχή της Βορείου Ηπείρου στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών του κομμουνιστικού καθεστώτος της Αλβανίας, γεννήθηκε στις 20 Ιουνίου 1922 στο χωριό Καλογριανά του νομού Καρδίτσης στη Θεσσαλία και πέθανε [2] στις 06:35 το πρωί της 12ης Δεκεμβρίου 1994 στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο Ιωαννίνων στη Νότιο Ήπειρο, μετά από μακροχρόνια ασθένεια και νοσηλεία.

Η εξόδιος ακολουθία του τελέστηκε το μεσημέρι της 14ης Δεκεμβρίου στον Ιερό Ναό Αγίου Κοσμά [3] [4] στην Κόνιτσα. Η σορός του τάφηκε στον περίβολο της Ιεράς Μονής Παναγίας Μολυβδοσκεπάστου στα όρια με την Βόρειο Ήπειρο.

Μητροπολίτης Σεβαστιανός (Οικονομίδης)

Βιογραφία

Ο Σωτήριος ήταν μέλος πολύτεκνης οικογένειας. Πατέρας του ήταν ο δάσκαλος Αχιλλέας Οικονομίδης και μητέρα του η Χρυσούλα Οικονομίδη, των οποίων ήταν το πέμπτο από τα έξι παιδιά τους, τρία αγόρια και τρία κορίτσια, ένα από τα οποία πέθανε σε βρεφική ηλικία. Η μητέρα του η Χρυσούλα Οικονομίδη πέθανε είκοσι ημέρες μετά τη γέννηση της τρίτης κόρης της, που ήταν και το τελευταίο από τα παιδιά της, όταν ο Σωτήρης ήταν δύο ετών. Μεταξύ των αδελφών του ήταν η Σταυρούλα, ο Χρήστος και η Κλεοπάτρα. Ο πατέρας του, ο Αχιλλέας Οικονομίδης παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο από τον οποίο γεννήθηκε μια κόρη. Η δεύτερη σύζυγος του Αχιλλέα Οικονομίδη πέθανε στις 15 Ιανουαρίου του 1939 και πέντε ημέρες αργότερα, στις 20 Ιανουαρίου, πέθανε και ο ίδιος.

Σπουδές & Στρατιωτικές υποχρεώσεις

Ο Σωτήρης Οικονομίδης έδειξε την κλίση του προς την Ορθόδοξη Εκκλησία και συχνά διατύπωνε την επιθυμία να ακολουθήσει τον ιερατικό κλάδο. Παρακολούθησε τα μαθήματα του Δημοτικού στη γενέτειρα του και στο ημιγυμνάσιο Φαρσάλων, ενώ φοίτησε στο Ιεροδιδασκαλείο Κορίνθου και το 1941 έλαβε το απολυτήριο του από το Γυμνάσιο Καρδίτσας. Στη συνέχεια φοίτησε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη διάρκεια των σπουδών του εργάζονταν ως νεωκόρος τον Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ομονοίας, όπου προϊστάμενος ήταν ο αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης, μετέπειτα Μητροπολίτης Αργολίδος και Πειραιώς, που άσκησε βαθύτατη επίδραση στον νεαρό φοιτητή. Την περίοδο από τους τελευταίους μήνες του 1947 έως και το 1949 υπηρέτησε 28μηνη στρατιωτική θητεία στη Θρησκευτική υπηρεσία του Ελληνικού Στρατού και το Δεκέμβριο του 1949 ανακηρύχθηκε πτυχιούχος της Θεολογικής σχολής.

Κοινωνικό & Εκκλησιαστικό έργο

Το 1952 έγινε μέλος της ημιμοναστικής Ορθοδόξου Αδελφότητος Θεολόγων «Η Ζωή» και υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας, στην Καλαμάτα. Το 1956 εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη και στις 30 Αυγούστου του ίδιου χρόνου χειροτονήθηκε Διάκονος από τον τότε Μητροπολίτη Λήμνου [μετέπειτα Τρίκκης και Σταγών] Διονύσιο. Τον Απρίλιο του 1957 διορίστηκε Ιεροκήρυκας στην Ιερά Μητρόπολη Ιωαννίνων, όπου στις 26 Ιουνίου του ίδιου χρόνου χειροτονήθηκε πρεσβύτερος-Αρχιμανδρίτης από τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Δημήτριο. Δίδαξε για δέκα χρόνια ως καθηγητής θεολογικά μαθήματα στο κατώτερο ιεροδισκαλείο της Ιεράς Μονής Βελλάς καθώς και και το μάθημα της Θρησκειολογίας και της Ερμηνείας της Καινής Διαθήκης στη Ζωσιμαία Παιδαγωγική Ακαδημία Ιωαννίνων. Ως ιεροκήρυκας [5] της Μητροπόλεως Ιωαννίνων συνεργάστηκε με τον μετέπειτα Μητροπολίτη και Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Σεραφείμ Τίκα. Το 1960 αποχώρησε από την Αδελφότητα Θεολόγων «Η Ζωή» και προσχώρησε στην Αδελφότητα Θεολόγων «Ο Σωτήρ».

Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

Ο Σεβαστιανός εξελέγη Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, από την Αριστίνδην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 24 Ιανουαρίου 1967, σε διαδοχή του «αυτοδικαίως αποχωρήσαντος του Μητροπολιτικού του θρόνου», λόγω συμπληρώσεως του ισχύοντος τότε ορίου ηλικίας, Μητροπολίτη Χριστοφόρου Χατζή. Αρχικά αρνήθηκε [6] την εκλογή του, πιστός στον όρκο του στην Αδελφότητα. Στις 3 Ιουνίου 1967 υπογράφηκε [7] το Βασιλικό Διάταγμα για το διορισμό του και ο Σεβαστιανός αποδέχθηκε την εκλογή του υπό την απειλή της καθαιρέσεως. Χειροτονήθηκε στις 11 Ιουνίου στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, ενώ η ενθρόνισή του [8] έγινε στις 29 Ιουνίου 1967 το απόγευμα, στο Δελβινάκι, όπου τον ενθρόνισε ο Τοποτηρητής Μητροπολίτης Ιωαννίνων Σεραφείμ, ο οποίος του έδωσε και την ποιμαντορική ράβδο.

Στον ενθρονιστήριο λόγο του ο Σεβαστιανός διακήρυξε την προσήλωσή του στο όραμα της απελευθερώσεως των σκλάβων Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα: «...Κατά την στιγμήν αυτή καθ' ην το πρώτον ανέρχομαι τον θρόνο τούτον, η σκέψις μου στρέφεται... προς τους αλύτρωτους αδελφούς μας της Βορείου Ηπείρου, τους στενάζοντας υπό τον ζυγόν της πικράς δουλείας, διά να τους διαβεβαιώσωμεν ότι, όχι μόνον αι προσευχαί μας θα τους συνοδεύουν καθημερινώς, αλλά και παν το δυνατόν θα πράξωμεν, όπως λυτρωθούν των δεσμών της δουλείας και συντόμως να επανέλθουν εις τους κόλπους της Μητέρας Ελλάδος» ενώ ανέθεσε στον Αγιορείτη μοναχό και Υμνογράφο της Εκκλησίας Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη τη σύνθεση ειδικού παρακλητικού κανόνα για τους Αγίους της Βορείου Ηπείρου, ο οποίος εγκρίθηκε από την Εκκλησία της Ελλάδος. H επιλογή της ευαγγελικής περικοπής που διαβάζεται στον Παρακλητικό Κανόνα για τους Αγίους της Βορείου Ηπείρου, δείχνει τον τρόπο που ο Σεβαστιανός χειρίστηκε το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα, καθώς η εν λόγω ευαγγελική περικοπή είναι η παραβολή του «Κριτή της αδικίας» στην οποία η αδικημένη χήρα καταφέρνει τον κριτή να εκδώσει την απόφαση του, μόνο και μόνο για να απαλλαγεί από τις συνεχείς οχλήσεις της. Το 1968, ο Σεβαστιανός δημιούργησε το πρώτο Γηροκομείο στην Κόνιτσα, ενώ το επόμενο έτος στο ίδιο οίκημα στέγασε και το εκκλησιαστικό-μαθητικό Οικοτροφείο της Μητροπόλεως. Το 1970 παρουσία του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερώνυμου τέθηκε ο θεμέλιος λίθος για τον Ιερό Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στην Κόνιτσα, που είναι ο μοναδικός ναός σε όλη την Ήπειρο και ο μεγαλύτερος σε όλη την Ελλάδα.

Βορειοηπειρωτικό ζήτημα

Το όνομα του Σεβαστιανού κατέστη παγκοσμίως γνωστό χάρις στην μαχητικότητά του για τη διεκδίκηση των δικαίων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, καθώς είχε επισκεφθεί το Αμερικανικό Κογκρέσο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, καταγγέλλοντας τις αλβανικές θηριωδίες. Με έδρα την Κόνιτσα, αγωνίσθηκε για τα Εθνικά Δικαιώματα των Ελλήνων της Αλβανίας σε μία περίοδο που η Αλβανία δεν ήταν απλώς μία κομμουνιστική δικτατορία, αλλά από το 1967 είχε ανακηρυχθεί ως το πρώτο αθεϊστικό κράτος στον κόσμο. Οι Ορθόδοξοι Ναοί γκρεμίστηκαν ή μετατράπηκαν σε σταύλους, οι ιερείς φυλακίσθηκαν ή δολοφονήθηκαν και οι εικόνες κρύφτηκαν. Συσχέτισε τον αγώνα του Έθνους με την Εκκλησία, γεγονός που αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στην προσθήκη στην μεγάλη συναπτή [«Ειρηνικά»] των ιερών ακολουθιών του αιτήματος «...ὑπὲρ τῶν ἐν Βορείῳ Ἠπείρῳ δεινῶς χειμαζομένων ὁμοδόξων ἀδελφῶν ἡμῶν, καὶ τῆς σωτηρίας αὐτῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν», αλλά και στις αγρυπνίες προσευχής που διοργάνωνε για τη Βόρειο Ήπειρο.

Μεγάλη υπήρξε η προσφορά του με την ίδρυση του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Ράδιο Δρυϊνούπολη» με εκπομπές για τον ελληνισμό και την Ορθοδοξία, ο οποίος κάλυπτε τις περιοχές της Δρόπολης, Αργυροκάστρου, Τεπελενίου, Πρεμετής, Πωγωνίου, Αγίων Σαράντα και Χειμάρας στη Βόρειο Ήπειρο. Το 1982 ίδρυσε, οργάνωσε και ενίσχυσε οικονομικά την Συντονιστική Φοιτητική Ένωση Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, [Σ.Φ.Ε.Β.Α.], ενώ το 1987 ίδρυσε τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, [ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.], με έδρα την Κόνιτσα, στον οποίο συμμετέχουν επιστήμονες, στελέχη του διπλωματικού χώρου και άλλες προσωπικότητες. Στον τότε δημοσιογράφο της Αθηναϊκής εφημερίδος «Καθημερινή» και μετέπειτα βουλευτή Πάνο Παναγιωτόπουλο δήλωσε ότι την Μητρόπολη στην Κόνιτσα «...δεν την αλλάζω με καμία άλλη σε ολόκληρη την Ελλάδα. Μία μόνο κίνηση δέχομαι. Να φύγω από την Κόνιτσα και να μεταφέρω την έδρα μου εκεί πού ήταν και πριν. Στο Αργυρόκαστρο!», αποδεικνύοντας ότι ο αγώνας του για τη Βόρειο Ήπειρο ήταν θέμα εθνικής τάξεως.

Στα πλαίσια των προσπάθειών του συναντήθηκε με τον Μάικλ Σωτήρχο, τον Ελληνικής καταγωγής τότε πρεσβευτή των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στην Ελλάδα, ο οποίος μετά την ολοκλήρωση της συναντήσεως του με το Μητροπολίτη Σεβαστιανό, δήλωσε στους δημοσιογράφους : «...Η απλότητα του χώρου με εντυπωσίασε, αλλά εκείνο, που θα μου μείνει αξέχαστο είναι η απλότητα της καρδιάς του Δεσπότη». Στα χρόνια του κομμουνιστικού αθεϊστικού καθεστώτος, ο Σεβαστιανός ταξίδεψε σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος, αλλά και στο εξωτερικό, διοργάνωσε συνέδρια, έγραψε βιβλία, ενώ το Πάσχα και το Δεκαπενταύγουστο έστηνε μεγάφωνα στο Μαυρόπουλο ή στην Ιερά Μονή Παναγίας Μολυβδοσκεπάστου Κονίτσης για να ακούν τη Θεία Λειτουργία τα χωριά των καταπιεζομένων Βορειοηπειρωτών. Κάθε Φεβρουάριο, επ’ ευκαιρία της επετείου της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου το 1914, διοργάνωνε «τριήμερον πένθους και προσευχής», τον δε Δεκαπενταύγουστο τελούσε αγρυπνία στο μοναστήρι της Μονής Παναγίας Μολυβδοσκεπάστου Κονίτσης, την οποία αφιέρωνε στα εθνικά θέματα. Η δράση του στο Βορειοηπειρωτικό ζήτημα υπήρξε τόσο έντονη που τέθηκε θέμα ασφαλείας του, καθώς υπήρχαν διαρκείς πληροφορίες ότι Αλβανοί πράκτορες είχαν εντολή να τον δολοφονήσουν, κάτι που το κομμουνιστικό καθεστώς της Αλβανίας και προσωπικά ο Εμβέρ Χότζα προσπάθησαν να διαψεύσουν.

Είχε προβλέψει ότι και μετά την πτώση του Κομμουνισμού οι αλβανικές κυβερνήσεις θα κάνουν το παν για να διώξουν τους Έλληνες από τη Βόρειο Ήπειρο και το 1990, μετά το άνοιγμα των συνόρων με την Αλβανία, προσπάθησε να πείσει ώστε να παραμείνουν οι Έλληνες ομογενείς στα χωριά της Βορείου Ηπείρου και να μην τα εγκαταλείψουν. Στις ομιλίες και τις επαφές του με αρμόδιους παράγοντες, τόνιζε τον κίνδυνο του ξεριζωμού και θύμιζε στους Έλληνες πολιτικούς τα προβλήματα της Βορείου Ηπείρου. Οργάνωσε αποστολές εκατοντάδων τόνων ανθρωπιστικής βοήθειας στη Βόρειο Ήπειρο, λόγος για τον οποίο η οργάνωση «Ομόνοια» Αργυροκάστρου, σε επιστολή της το 1991, τον είχε χαρακτηρίσει «Σύμβολο του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου». Πρώτος αυτός επεσήμανε μετά την αλλαγή καθεστώτος στην Αλβανία ότι «...Οι Αλβανοί πολιτικοί είναι το ίδιο μισέλληνες, είτε δεξιοί είναι είτε αριστεροί.».

Συνοπτικά και στα πλαίσια του εθνικού αγώνος για την Ελληνικότητα της Βορείου Ηπείρου, ο Σεβαστιανός ίδρυσε το 1982 και στη συνέχεια οργάνωσε και ενίσχυσε οικονομικά τη μοναδική φοιτητική οργάνωση για το βορειοηπειρωτικό - τη Συντονιστική Φοιτητική Ένωση Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (ΣΦΕΒΑ). Το 1987 ίδρυσε τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Βορειοηπειρωτικού Αγώνα (ΠΑΣΥΒΑ) με έδρα την Κόνιτσα, σύνδεσμο στον οποίο έκτοτε συμμετέχουν επιστήμονες και στελέχη του διπλωματικού χώρου. Ο ΠΑΣΥΒΑ διοργάνωσε στην Κόνιτσα δύο επιστημονικά συνέδρια (1987 & 1990). Περίπου δεκαπέντε ήταν οι εκδόσεις του Μητροπολίτου για το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα, πολλές απ' τις οποίες έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά και Αλβανικά, ενώ υπήρξε εκδότης της εφημερίδας «Βορειοηπειρωτικό Βήμα». Παράλληλα επισκέφθηκε το Αμερικανικό Κογκρέσο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, καταγγέλλοντας τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Βορειοηπειρωτών. Θεσμοθέτησε τον εορτασμό της επετείου της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου του 1914. Το 1992 τέλος ηγήθηκε του Παγκόσμιου Συνεδρίου Ηπειρωτικών και Βορειοηπειρωτικών Οργανώσεων, κατά τη διάρκεια του οποίου συντάχθηκε το Ψήφισμα για την αυτονόμηση της Βορείου Ηπείρου. Το 1190 μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος και την απομάκρυνση των ηλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων στην Αλβανία, ο Σεβαστιανός συνέταξε ανοιχτές επιστολές-εκκλήσεις που διανεμήθηκαν σε χιλιάδες αντίτυπα για επιστροφή των Βορειοηπειρωτών στον τόπο τους.

Συγγραφικό έργο

Ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός έγραψε και δημοσίευσε:

  • «Η Εσταυρωμένη Βόρειος Ήπειρος», το 1984,
  • «Βόρειος Ήπειρος. Το δράμα ενός λαού», Οκτώβριος 1988,
  • «Βόρειος Ήπειρος. Το συνεχιζόμενο δράμα ενός λαού και το χρέος μας», το 1991.

Το τέλος του

Τον Φεβρουάριο του 1994 ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός συμμετείχε σε εκδήλωση για τα 80 χρόνια από την ανακήρυξη της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, το 1914, με εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν στο Δελβινάκι και στο μεθοριακό φυλάκιο της Κακαβιάς. Η εκδήλωση αυτή υπήρξε και το κύκνειο άσμα του αφού μετά από λίγο άρχισε η τελευταία φάση της πολύμηνης βασανιστικής ασθένειάς του. Η εκδήλωση της ασθένειας του Σεβαστιανού επέβαλε τη μεταφορά του σε νοσηλευτικό ίδρυμα και για το λόγο αυτό μεταφέρθηκε για νοσηλεία σε νοσοκομείο των Αθηνών, όμως στα τελευταία στάδια της νόσου του νοσηλεύθηκε στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο Ιωαννίνων όπου και εξέπνευσε. Μετά το θάνατο του Σεβαστιανού για να τον αλλάξουν οι συνεργάτες του, αναζήτησαν ένα παντελόνι και βρήκαν ένα, αυτό που φορούσε διαρκώς που ήταν μπαλωμένο, κι έτσι αναγκάστηκαν να αγόρασαν ένα παντελόνι, ενώ μόλις γνωστοποιήθηκε ότι κοιμήθηκε ο Σεβαστιανός, συγκεντρώθηκαν γιατροί, νοσοκόμες και καθαρίστριες και έκλαιγαν για κείνον σαν να ήταν δικός τους άνθρωπος. Η σορός του Σεβαστιανού μεταφέρθηκε και εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στις 12 Δεκεμβρίου στον Ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου της Μητροπόλεως Ιωαννίνων όπου το επόμενο πρωί ο τότε Μητροπολίτης Ιωαννίνων Θεόκλητος Σεττάκης έψαλε τρισάγιο.

Στη συνέχεια η σορός του με πομπή μεταφέρθηκε στον Ιερό Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στον Κόνιτσα, όπου παρέμεινε σε λαϊκό προσκύνημα ως το μεσημέρι της 14ης Δεκεμβρίου. Η νεκρώσιμη ακολουθία του τελέστηκε χοροστατούντος του Μητροπολίτου Παραμυθιάς Τίτου και παρουσία χιλιάδων πιστών από όλη τη Ελλάδα που συνέρρευσαν για να τιμήσουν τον μακαριστό Ιεράρχη, μεταξύ τους και ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Η σορός του μεταφέρθηκε με νεκροφόρο αυτοκίνητο και τάφηκε στην Ιερά Μονή Μολυβδοσκαπάστου. Η προτομή του Σεβαστιανού κοσμεί την αυλή του Ιερού Ναού του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στην Κόνιτσα. Άλλη προτομή του βρίσκεται στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού του Αγίου Παντελεήμονος, στην οδό Αχαρνών 113-117 στην Αθήνα [9]. Τα αποκαλυπτήρια της έγιναν το 2003, είναι κατασκευασμένη από ορείχαλκο κι είναι έργο του του γλύπτη Αχιλλέα Βασιλείου. Αποτελεί δωρεά του Πανελλήνιου Συλλόγου Εφέδρων Αξιωματικών και Οπλαρχηγών Εθνικής Αντιστάσεως [Ε.Ο.Ε.Α.] «Ναπολέων Ζέρβας».

Μνήμη Μητροπολίτη Σεβαστιανού

Τάφος Σεβαστιανού

Ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός υπήρξε μια από τις σημαντικότερες εκκλησιαστικές φυσιογνωμίες του 20ου αιώνα και συνέδεσε το όνομα του με την ενασχόληση της Εκκλησίας της Ελλάδος με τα Εθνικά ζητήματα, και ιδιαίτερα με το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα, το οποίο ανέσυρε από την περιφρόνηση και την αφάνεια. Άρθρωσε λόγο εθνικό, με εθναρχικά χαρακτηριστικά. Έκτισε τον Ιερό Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στην Κόνιτσα, που είναι ο μοναδικός στην Ήπειρο, αλλά και ο μεγαλύτερος ναός του Αγίου σε όλη την Ελλάδα. Την 1η Σεπτεμβρίου 1970, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Κοτσώνης έθεσε το θεμέλιο λίθο του Ναού του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στην Κόνιτσα. Στις 23 Αυγούστου την παραμονή των εγκαινίων του Ναού, ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός μετέβη στο χωριό Χιονιάδες και παρέλαβε τεμάχιο του λειψάνου του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, το οποίο είχαν μεταφέρει στο χωριό, το 19ο αιώνα, μάστορες που εργάζονταν στο Κολικόντασι της Βορείου Ηπείρου, όπου μαρτύρησε ο Άγιος. Το λείψανο έκτοτε φυλάσσεται στον Ιερό Ναό του Αγίου Κοσμά στην Κόνιτσα, όπου στις 24 Αυγούστου 1975, ανήμερα της εορτής του Αγίου, εγκαινιάστηκε ο Ναός. Στα όρια της Μητροπόλεως του ο Σεβαστιανός ίδρυσε Γηροκομείο, Οικοτροφεία Αρρένων-Θηλέων και Πνευματική Στέγη.

Χαρακτηριστικό της σεμνότητος, της χρηστότητος και του ακεραίου του χαρακτήρα του Μητροπολίτη Σεβαστιανού είναι το περιστατικό που διαδραματίστηκε στην Κόνιτσα, το απόγευμα της 17ης Δεκεμβρίου 1991. Σύμφωνα με την μαρτυρία στενού συνεργάτη του [10]: «Ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός αφήνει το φτωχό γραφείο του, με τις παμπάλαιες καρέκλες και την ξυλόσομπα, πηγαίνοντας στον ραδιοσταθμό της Μητροπόλεως, ..{..}.. Ενώ ο φλογερός Δεσπότης είναι στο στούντιο έξω χιονίζει. Τελειώνει την εκπομπή και, αφού εξετάζει και μερικά άλλα φλέγοντα ζητήματα με τους συνεργάτες του, ανοίγει την πόρτα για να φύγει. Βλέποντας το χιόνι, σταματάει απότομα. Γυρίζει πίσω και κάθεται σε καρέκλα, όπου μένει σκεπτικός για αρκετή ώρα, χωρίς να μιλάει. Ένας συνεργάτης του νοιώθει την ανάγκη να τον ρωτήσει τι συμβαίνει και δεν φεύγει. Τότε ο ασκητικός Δεσπότης, του απαντάει:
– «Ειδοποιήσατε, παρακαλώ, αν είναι εύκολο κάποιον να έλθει με αυτοκίνητο για να με πάρει, γιατί είναι αδύνατον να περπατήσω μέσα στο χιόνι».
Την αιτία που δεν μπορεί να βαδίσει στον χιονισμένο δρόμο δύσκολα την φαντάζεται κάποιος. Οι σόλες των παπουτσιών του είναι γεμάτες τρύπες. Και όταν μάλιστα, από τα χέρια του περνούσαν εκατομμύρια για φιλανθρωπικούς σκοπούς, όμως τίποτε δεν κρατούσε για τον εαυτό του, και τον μισθό του τον διέθετε για τους άλλους»
.

Στη διαθήκη του ο Σεβαστιανός αναφέρει «...Ζητῶ, τώρα, συγγνώμην ἀπό ὅλους, ὅσους ἐλύπησα ἤ ἐπίκρανα καθ’ οἱονδήποτε τρόπον. Παρέχω δέ καί ἐγώ τήν ἐξ ὅλης ψυχῆς καί καρδίας μου συγχώρησιν εἰς ὅσους, ἄθελά τους, μέ ἐλύπησαν καί μάλιστα ἐξ αἰτίας τοῦ ἐθνικοῦ θέματος τῆς Β. Ἠπείρου. Τώρα, ἀσφαλῶς, ὅπως ἐξελίχθησαν τά πράγματα, ὅλοι, ὑποθέτω, θά ἀντελήφθησαν τήν ἁγνότητα τῶν προθέσεών μου ... θ) Περιουσίαν ατομικήν κινητήν ή ακίνητην δεν έχω να αφήσω. Ούτε εκληρονόμησα, ούτε απέκτησα με την Ιερωσύνην μου. Ο,τι χρήματα ευρεθούν εις το γραφείον μου, γνωρίζουν οι στενοί μου συνεργάται ότι ανήκουν εις φιλανθρωπικούς σκοπούς...Και τώρα, Συ Κύριέ μου, τον οποίον, παρά την εν γένει αμαρτωλότητά μου, Σε ηγάπησα, Γενού Ίλεως εις την αμαρτωλήν μου ψυχήν και αξίωσόν με μετά του ευγνώμονος ληστού της επουρανίου σου Βασιλείας...». Σε δημοσίευμα του συνεργάτης του μακαριστού Μητροπολίτου γράφει: «...Ο Σεβαστιανός αν και απουσιάζει δεν απουσιάζει. Αν και λείπει, δεν λείπει. Και αυτό, διότι έκρυβε μέσα στην καρδιά του μεγαλείο, πίστη, ταπεινότητα και ευγένεια. Αυτόν που κάποιοι, χωρίς να τον ξέρουν τον χαρακτήριζαν σκληρό και συντηρητικό, ήταν ένα κομμάτι μάλαμα, με τα ευαίσθητα χαρακτηριστικά ενός παιδιού. Ή καλύτερα ήταν ένας επίγειος άγγελος, που συνεχώς φτερούγιζε προς τον ουρανό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η φωνή του εισακούσθηκε και βρήκε παρηγοριά ενώπιον του Θεού. Και για αυτό δεν πέθανε ζει και βασιλεύει εκεί για πάντα ο Μέγας Ιεράρχης των ποιμένων ο Πατέρας Σεβαστιανός...».

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Διαβάστε τα λήμματα

Παραπομπές

  1. [Η Δρυϊνούπολη, ερειπωμένη πόλη της Βορείου Ηπείρου, ταυτίζεται με την Αδριανούπολη της Ηπείρου στην επαρχία Αργυροκάστρου. Στις πηγές απαντάται άλλοτε ως Δρυϊνούπολη και άλλοτε ως Αδριανούπολη. Το 1923, όταν έγινε ο καθορισμός των ελληνοαλβανικών συνόρων, περιωρίστηκε στά εντός της Ελλάδος ελάχιστα χωριά της στην περιφέρεια Πωγωνίου, ενώ το κυριότερο αποτέλεσε την εντός της Αλβανικής επικράτειας συσταθείσα κατά τό 1937 Επισκοπή Αργυροκάστρου. Τον Νοέμβριο του 1924, το Οικουμενικό Πατριαρχείο ίδρυσε με την υπ' αριθμ. 4427/8-11-1924 πράξη, προσωρινές Μητροπόλεις. Έτσι συστήθηκαν στην Ήπειρο οι Μητροπόλεις α) Μετσόβου, β) Φιλιατών και γ) Δρυϊνουπόλεως και Πωγωνιανής, με έδρα το Δελβινάκι υπό τον τίτλο Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως καί Αργυροκάστρου Βασίλειος, «Υπέρτιμος καί Έξαρχος Βορείου Ηπείρου». Στις 10 Μαρτίου 1936, με την υπ' αριθμ. 961/1070 πράξη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, προσαρτήθηκε στη Μητρόπολη και η τέως Μητρόπολη Βελλάς καί Κονίτσης, όμως η Ιερά Μονή Βελλάς και τα γύρω της 42 χωριά, προσαρτήθηκαν στη Μητρόπολη Ιωαννίνων. Η Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης, όπως και όλες οι Μητροπόλεις των ονομαζόμενων Νέων Χωρών, υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, αλλά από το 1928, διοικείται επιτροπικώς από τήν Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, όμως ο Οικουμενικός Πατριάρχης διατηρεί τα πνευματικά του δικαιώματα.]
  2. [Περιοδικό «Κόνιτσα», Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1994, τεύχος 59ο, σελίδες 631η-636η.]
  3. [Ιερός Ναός Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Ιερά Μητρόπολις Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης.]
  4. [Ο Ναός του Αγίου Κοσμά στην Κόνιτσα θεμελιώθηκε το 1970 και εγκαινιάστηκε το 1975 από τον Μητροπολίτη Σεβαστιανό. Είναι αφιερωμένος στον Ισαπόστολο, Μάρτυρα του Έθνους και της Πίστεως Άγιο Κοσμά, που κήρυξε στα μαρτυρικά χώματα της Βορείου Ηπείρου.]
  5. [Ο Κυρός Σεβαστιανός αναφέρει στη διαθήκη του γι' αυτή την περίοδο της ζωής του ότι, «......Ἡ θητεία μου εἰς Ἰωάννινα ὡς Ἱεροκήρυκος ἀποτελεῖ τὴν ὡραιοτέραν ἐποχὴν τῆς ζωῆς μου. Εὐχαριστῶ φίλους, συνεργάτες, καθὼς καὶ ὅλον τὸν γενναῖον Ἠπειρωτικὸν λαὸν διὰ τὴν ἀγάπην τους καὶ τὴν ἐκτίμησίν τους....».]
  6. [Ο Σεβαστιανός στο τηλεγράφημά του προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Κοτσώνη και την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος αναφέρει: «....Μετ’ ευγνωμοσύνης βαθυτάτης ευχαριστώ θερμότατα δι’ εκλογήν μου εις το ύψιστον αξίωμα του επισκόπου. Αισθάνομαι όμως την τεραστίαν ευθύνην της τοιαύτης αποστολής και θεωρών εμαυτόν ουχί ικανόν και ενδεδειγμένον δια το αξίωμα τούτο, λίαν ευλαβώς και ταπεινώς παρακαλώ, όπως η Αγία και Ιερά Σύνοδος δεχθή την παραίτησίν μου και προκρίνη έτερον υποψήφιον αντί της ταπεινότητός μου». Συναισθανόμενος, μάλιστα, το βάρος της επισκοπικής του ευθύνης, παρατηρεί στον χειροτονητήριο λόγο του: «Οι καιροί είναι χαλεποί. Η πίστις των πολλών κλυδωνίζεται. Η αμαρτία αποθρασύνεται. Το κακόν κορυφούται. Χρειάζονται επομένως επίσκοποι ικανοί, με πίστιν, με αγιότητα, με αυταπάρνησην, με πύρινο ζήλον, με μόρφωσιν....».]
  7. [Ποιοι Ιεράρχαι τοποθετούνται εις τας πέντε Μητροπόλεις Εφημερίδα «Μακεδονία», 3 Ιουνίου 1967, σελίδα 1η.]
  8. [Ενεθρονίσθη ο Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Εφημερίδα «Μακεδονία», 30 Ιουνίου 1967, σελίδα 4η.]
  9. [Μητροπολίτης Σεβαστιανός-Bishop Sevastianos Γλυπτά της Αθήνας.]
  10. [Ομιλία του πατρός Ηλία Μάκου για τον «Φτερωτό άγγελο», τον Μητροπολίτη ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ: 7 περιστατικά]