Νίκος Ζαχαριάδης

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, Έλληνας κομμουνιστής, που χρημάτισε Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, κύριος υπεύθυνος ως φυσικός ή ηθικός αυτουργός για χιλιάδες δολοφονίες, πάσης φύσεως και παντός είδους εγκλήματα σε βάρος εθνικιστών πολιτών, τα οποία διέπραξε ο ίδιος ή μαζί με άλλους ή διατάσσοντας άλλους, αυτός ο οποίος ευθύνεται για την πολιτική και την εμμονή του στο συμμοριοπόλεμο που έβλαψε καταστροφικά την Ελλάδα και θα την καθιστούσε «λαϊκή δημοκρατία» ανάλογη των καθεστώτων των Εμβέρ Χότζα και Πολ Ποτ, καθώς ως το 1951, ζητούσε να στέκονται οι κομμουνιστές με το «όπλο παρά πόδας», αυτός που κατέδωσε στις Αγγλικές αρχές κατοχής ποιος κρύβονταν πίσω από το ψευδώνυμο «Διγενής» στην Κύπρο, γεννήθηκε στις 27 Απριλίου 1903 στην Αδριανούπολη της Ανατολικής Θράκης ή σύμφωνα με άλλη πηγή στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας στις 25 Απριλίου 1903, και αυτοκτόνησε ή πέθανε από καρδιακή προσβολή, σύμφωνα με την ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., την 1η Αυγούστου 1973, εξόριστος από το Κομμουνιστικό καθεστώς της Σοβιετικής Ενώσεως, στο Σουργκούτ της Χαντιμανσία στη Σιβηρία. Η σορός του παρέμεινε θαμμένη στην πόλη Τιουμέν, στη Σοβιετική Ένωση, έως τις 23 Δεκεμβρίου 1991, όταν τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα και ενταφιάστηκαν στις 28 Δεκεμβρίου 1991, στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, σε τάφο που παραχώρησε ο Αντώνης Τρίτσης, τότε Δήμαρχος Αθηναίων.

Ήταν παντρεμένος σε πρώτο γάμο με τη Μάνια Νοβάκαμα, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Τσεχοσλοβακίας, με την οποία γνωρίστηκαν το 1929 στη Ρωσία, και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Κύρο το 1934, και την Όλγα και σε δεύτερο γάμο με τη Ρούλα Κουκούλου, ηγετικό στέλεχος του Κομουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, με την οποία απέκτησαν ένα γιο, τον Ιωσήφ, γνωστό ως Σήφη.

Νίκος Ζαχαριάδης

Βιογραφία

Ο πατέρας του Νίκου, ο Παναγιώτης Ζαχαριάδης, ήταν απόφοιτος της Μεγάλης Σχολής του Γένους στην Κωνσταντινούπολη, κατάγονταν από μικροαστική οικογένεια της Ρούμελης, δούλεψε ως καπνεργάτης, κι έγινε υπάλληλος στη Γαλλική εταιρεία «Regie», που είχε το μονοπώλιο καπνού στην Τουρκία. Εγκαταστάθηκε στη Ελλάδα το 1927 ή 1928, και εργάστηκε ως αποθηκάριος σε εταιρίες καπνού, και στα τελευταία του χρόνια στη Δράμα, στην αποθήκη του γαμπρού του καπνέμπορα Μιχάλη Δρόσου και πέθανε στη διάρκεια της Ιταλογερμανικής κατοχής. Μητέρα του ήταν η Ερατώ Πρωτόπαπα, με πατρική καταγωγή από το Καστρί Κυνουρίας και μητρική από τη Χίο. Οι γονείς του γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν το 1899 στην πόλη Άδανα στην Κιλικία της Μικράς Ασίας. Ο Ζαχαριάδης είχε δύο μεγαλύτερες αδελφές που γεννήθηκαν το 1900, τις δίδυμες Ιφιγένεια ή Φώφη που παντρεύτηκε τον καπνέμπορο Μιχάλη Δρόσο στη Δράμα, και Αλεξάνδρα ή Σάσα που παντρεύτηκε με τον κρητικό στρατιωτικό και μετέπειτα ιδιωτικό γιατρό, Κώστα Ζαχαράκη, και ένα μικρότερο αδελφό το Δημήτρη, που γεννήθηκε το 1915, στα Άδανα.

Σπουδές

Το 1905 ο πατέρας του Νίκου Ζαχαριάδη μετατέθηκε στα Σκόπια, όπου ο Νίκος φοίτησε στο σχολείο της Ελληνικής κοινότητας, ενώ το 1912, η οικογένεια ήταν εγκαταστημένη στη Θεσσαλονίκη. Το 1913 ο πατέρας του μετατέθηκε στη Νικομήδεια, όπου ο Νίκος τελείωσε το δημοτικό εφτατάξιο σχολείο, και την περίοδο 1916-17, παρακολούθησε μαθήματα στο γυμνάσιο Αδριανουπόλεως, ακολουθώντας τον πατέρα του που είχε μετατεθεί εκεί. Τον επόμενο χρόνο διέκοψε τα μαθήματα του Γυμνασίου, επέστρεψε στη Νικομήδεια και εργάστηκε στην «Regie». Στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργάζονταν ως ναυτεργάτης, ήρθε σε επαφή με με τις ιδέες του Μαρξισμού, γνώρισε Έλληνες σοσιαλιστές και έγινε μέλος στην «Εργατική Ένωση». Στο τέλος του 1918, ο Ευριπίδης Αναστασιάδης, διερμηνέας στον αγγλικό στρατό με καταγωγή από την Κύπρο, τον έφερε σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες, τη ρωσική επανάσταση, το Λένιν και τους μπολσεβίκους. Ακολούθησε η παραίτηση του από το σώμα προσκόπων καθώς διαφωνούσε με το θρησκευτικό προσανατολισμό του προσκοπισμού. Το 1919 επιχείρησε να καταταγεί κρυφά, ως εθελοντής στον Ελληνικό Στρατό, όμως συνάντησε την αντίδραση της μητέρας του. Εργάστηκε στη συνέχεια για ένα χρόνο ως υπάλληλος στον Ανέστη Σεφεριάδη, εξάδελφό του καρβουνέμπορο της Κωνσταντινουπόλεως, επιβλέποντας τις φορτοεκφορτώσεις του εμπορεύματος, μέχρι την χρεοκοπία της επιχειρήσεως, ενώ συνέχισε τη δουλειά, ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι, αλλά και σε ρυμουλκά και καράβια, ταξιδεύοντας στη Μαύρη Θάλασσα.

Κομματική δράση

Ρούλα Κουκούλου-Ιωσήφ

Το 1919 ο Ζαχαριάδης ήρθε σε επαφή με την «Πανεργατική» αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση στην Κωνσταντινούπολη, στην οποία λειτουργούσε κομμουνιστικός πυρήνας και το 1921 δημιουργήθηκε η Νεολαία Εργατών και Υπαλλήλων, στην οποία ανέλαβε γραμματέας. Το διάστημα από το 1922 έως το 1923, ταξίδεψε ως ναυτικός δύο φορές, στη Σοβιετική Ένωση, όπου έγινε μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών. Με έξοδα του συνδικάτου Ναυτεργατών της Θεοδόσιας, του οποίου ήταν μέλος, μετέβη για σπουδές στη Μόσχα, ενώ το 1923 έγινε μέλος του Κ.Κ. Τουρκίας. Στα μέσα του 1923, άρχισε τις σπουδές του στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των εργαζομένων της Ανατολής, [Κουτβ], όπου έμεινε έως τον Απρίλιο του 1924, όταν με δική του αίτηση, τον έστειλαν στο τέλος του Μαΐου, στην Ελλάδα, ως απλό μέλος, όμως λίγο αργότερα ανάλαβε την καθοδήγηση της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Το Σεπτέμβριο του 1924 η Κεντρική Επιτροπή της ΟΚΝΕ, τον έστειλε στη Θεσσαλονίκη, αρχικά ως καθοδηγητή και στη συνέχεια ως μέλος της 3μελούς γραμματείας και ειδικό γραμματέα. Συνελήφθη στις αρχές του 1926 και φυλακίστηκε για τρεις μήνες στο Γεντί Κουλέ, όμως στο διάστημα αυτό ανακηρύχθηκε μέλος της Κ.Ε. της ΟΚΝΕ και ταξίδεψε στην Αθήνα, όπου πήρε μέρος στην Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. που συνήλθε όταν κηρύχτηκε με την κήρυξη της δικτατορίας Πάγκαλου και επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη.

Στο τέλος του 1925 ο Ζαχαριάδης πήρε μέρος στο συνέδριο της Ο.Κ.Ν.Ε. στην Αθήνα, ως εκπρόσωπος της Θεσσαλονίκης, και εκλέχθηκε στην Κεντρική της Επιτροπή, ενώ από το Μάιο του 1926 εργάστηκε ως γραμματέας, υπεύθυνος για την αντιμιλιταριστική εκστρατεία. Συνελήφθη με το όνομα Ζάδης, ως ύποπτος για το φόνο του Γεωργοπαπαδάτου, όμως σώθηκε με μια καταδίκη 15 ημερών για παράνομη οπλοφορία, κατείχε πιστόλι το οποίο βρέθηκε στη σύλληψή του, και έμεινε στη φυλακή για 12 ημέρες, όμως καθώς είχε ήδη υποδειχθεί ως κάτοχος πλαστών εγγράφων κατέφυγε στην παρανομία. Με απόφαση της συνδιασκέψεως της ΟΚΝΕ, το Φεβρουάριο του 1927, έγινε μέλος του ΚΚΕ και στα μέσα της ίδιας χρονιάς η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. τον έστειλε στο Βόλο, ως γραμματέα της Θεσσαλίας. Εκεί συνελήφθη το 1928, μαζί με όλο τον κομματικό πυρήνα και φυλακίστηκε για τρεις μήνες. Λίγο πριν εξορισθεί, αναγνωρίστηκε και στάλθηκε στην Αθήνα, όπου ο ανακριτής εξέταζε την υπόθεση Γεωργοπαπαδάτου. Φυλακίστηκε στη Λιβαδειά, ενώ η δίκη στο Κακουργιοδικείο του Πειραιά, αναβλήθηκε 6 φορές. Με απόφαση της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., και παρά τις αντιρρήσεις που εξέφρασε, στάλθηκε στα μέσα του 1929, για σπουδές στη ΕΣΣΔ, όπου έμεινε ως τον Οκτώβριο του 1931, εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό κόμμα Ρωσίας και παρακολούθησε πολιτικά και οικονομικά μαθήματα.

Γενικός γραμματέας του ΚΚΕ

Στα χρόνια που διεξήχθη η «εσωκομματική πάλη χωρίς αρχές» (1929-1931) ίσχυε ο νόμος 4229/1929, το γνωστό «ιδιώνυμο» που είχε ψηφιστεί από την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο Ζαχαριάδης επέστρεψε στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1931, όταν μετά την απόφαση της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς, που δημοσιεύτηκε στις 2 και 3 Νοεμβρίου 1931, στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης», εκλέχθηκε νέα ηγεσία, και ο Ζαχαριάδης ανέλαβε την καθοδήγηση του Κ.Κ.Ε., ενώ έγινε μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κ.Ε. μαζί με τους Γιάννη Ιωαννίδη, Νεφελούδη, Σκλάβαινα και Γιάννη Μιχαηλίδη, και στην ουσία διορίστηκε γραμματέας χωρίς εκλογές, δια «κοοπτάτσιας», όπως ονομάζεται η ενέργεια, στην διεθνή ορολογία του κομμουνισμού. Σε άρθρο του με τίτλο «Το Εικοσιένα και η “εθνική” γιορτή» που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης» και με αφορμή την 111η Επέτειο της 25ης Μαρτίου, ο Ζαχαριάδης που τότε υπέγραφε με το γράμμα «Κ» για συνωμοτικούς λόγους, όπως παραδέχονται όλοι οι ιστορικοί, γράφει : «...Το εικοσιένα είνε ένας σταθμός στη νεοελληνική ιστορία ή πιο σωστά στη ρωμαίϊκη ιστορία, γιατί οι αρχαίοι Έλληνες με τους σημερινούς ρωμηούς δεν έχουν κανένα απολύτως φυλετικό δεσμό. Ο ρωμαίικος εθνικισμός που πρωτοφανερώνεται έντονα με τα τραγούδια του Ρήγα και τις συνωμοτικές του ενέργειες στις εμπορικές πόλεις της Αυστρίας (...) Ως τόσο, μέσα στα εκατόχρονα από της Εθνικής Ανεξαρτησίας ο ρωμαίικος καπιταλισμός είδε τα ιμπεριαλιστικά του όνειρα να πραγματοποιούνται. Το μεγαλείτερο μέρος της Μακεδονίας, σχεδόν όλη η Θράκη, και ένα μεγάλο κομμάτι της Μικρασίας, βρίσκονταν κάτω απ’ τη στρατιωτική κατοχή του. Μα το μεσουράνημά του αυτό δεν βάσταξε και πολύ. Η Μικρασιατική Καταστροφή (1922) έδωσε ένα γερό χτύπημα στο ρωμαίικο ιμπεριαλισμό (...) Η σημερινή «εθνική» γιορτή είνε γιορτή της κεφαλαιοκρατίας. Επί εκατό χρόνια κάθε μέρα σαν και σήμερα, με όλα τα μέσα της προπαγάνδας, απατούσε τις πλατειές μάζες του πληθυσμού και ελανσάριζε τη Μεγάλη Ιδέα, το ρωμαίϊκο ιμπεριαλισμό, σκορπίζοντας παντού το σωβινιστικό δηλητήριο».

Στις 17 Σεπτεμβρίου 1936, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά, συνέλαβε και φυλάκισε τον Ζαχαριάδη σε απομόνωση στην Κέρκυρα. Σύμφωνα με όσα γράφει ο Στρατηγός Χρήστος Κοσιώρης:

«Τον Αύγουστο του 1939 υπεγράφη από τους Υπουργούς Εξωτερικών Γερμανίας και Ρωσίας το γνωστό σύμφωνο ‘‘Ρίμπεντροπ-Μολότωφ’’. Αυτό το σύμφωνο επέφερε αναστάτωση και πλήρη ιδεολογική σύγχυση στα κομμουνιστικά κόμματα και στο Κ.Κ.Ε., που οι εκπρόσωποί του τα έχασαν τελείως. Έμειναν με το στόμα ανοιχτό. [...] Όμως για τον Ζαχαριάδη το σύμφωνο αυτό ήταν δώρο ανέλπιστο. Ήταν ‘‘βούτυρο στο ψωμί του’’. Και τούτο, γιατί τον εκάλυπτε ιδεολογικά μέσα κι έξω από την Ελλάδα, για το σχέδιό του να μεταλλάξει το Κ.Κ.Ε. σ’ ένα κόμμα Σοσιαλιστικό. Η Μόσχα δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει τον Ζαχαριάδη γι’ αυτή την αλλαγή που σχεδίαζε, αφού η ίδια είχε υπογράψει αυτό το σύμφωνο φιλίας με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ. [...] Τον Ιανουάριο του 1940, ο Ζαχαριάδης, με εντολή του Μανιαδάκη, μεταφέρθηκε από την Κέρκυρα στα κρατητήρια της Γενικής Ασφαλείας Αθηνών. [...] Ο Μανιαδάκης ήθελε να έχει τον Ζαχαριάδη κοντά του, για να μπορεί να πάρει από αυτόν ό,τι ήταν διατεθειμένος ο Ζαχαριάδης να του προσφέρει, εξυπηρετών ταυτόχρονα τις δικές του προσωπικές επιδιώξεις. Είναι βέβαιο ότι στα κρατητήρια της Γενικής Ασφαλείας ο Ζαχαριάδης δεν πέρασε καθόλου άσχημα και από πλευράς διατροφής και από πλευράς συμπεριφοράς. Μάλιστα δεχόταν συνεργάτες του και συζητούσαν την παραπέρα πορεία του κόμματος. Ο Ζαχαριάδης άρχισε να προσφέρει στον Μανιαδάκη πριν του ζητήσει όσα είχε σκοπό να ζητήσει. Συνεργάστηκε με την ‘‘Προσωρινή Διοίκηση’’ του Κ.Κ.Ε., αυτήν που είχε ορίσει ο Μανιαδάκης και όλος ο μηχανισμός του Κ.Κ.Ε. Έπαιρνε εντολές μέσω του ‘‘παρανόμου’’ ‘‘Ριζοσπάστη’’ του Μανιαδάκη. Ο Πλουμπίδης συνελήφθη από την Ασφάλεια, τα τυπογραφεία του Κόμματος κατασχέθηκαν από την Αστυνομία, ο Σιάντος επίσης συνελήφθη τον Νοέμβριο του 1939. Ο Ζαχαριάδης κατήγγειλε τη γνησία Παλαιά Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ.Ε. ως ‘‘χαφιέδικη σφηκοφωλιά’’». 

Όταν ξέσπασε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος απεύθυνε τότε «ανοιχτό γράμμα προς το λαό της Ελλάδας» καλώντας τον σε έναν απελευθερωτικό αγώνα κατά του φασισμού, ενώ ανέπτυξε την πορεία του «προοδευτικού περάσματος στον ένοπλο αγώνα» το 1946, εναντίον των κυβερνήσεων της εποχής εκείνης.

Νταχάου

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Ριζοσπάστης», στις 27 Απριλίου 1941, παραδόθηκε από τις ελληνικές αρχές στην Γκεστάπο, με την ενημέρωση ότι πρόκειται για τον αρχηγό του Κ.Κ.Ελλάδος. Η Γκεστάπο τον παρέλαβε στις 29 Απριλίου, από την Ανωτάτη Εμπορική, όπου κρατείτο και με αυτοκίνητο τον μετέφερε στις 20 Μαΐου στο Τατόϊ, αεροπορικά στη Θεσσαλονίκη, στη συνέχεια στο Βελιγράδι και τελικά στη Βιέννη, όπου κρατήθηκε στις φυλακές «Λέζελ» για έξι μήνες, πριν τον μεταφέρουν στις Νοεμβρίου 1941, στο στρατόπεδο Νταχάου στη Γερμανία. Επειδή ο Ζαχαριάδης ήταν άριστος γνώστης της ελληνικής, της γερμανικής, της ρωσικής και της τουρκικής, χρησιμοποιείτο από τη διοίκηση του στρατοπέδου, ως διερμηνέας και εκπρόσωπος των περίπου 300 Ελλήνων κρατουμένων «κάπο» δηλαδή «υπεύθυνος θαλάμου».

Το 2008 η Φωτεινή Τομαή παρουσίασε συνέντευξη του Γιάννη Σταθόπουλου, από την Πάτρα, ο οποίος ήταν φοιτητής του Μετσοβίου Πολυτεχνείου και τον κατέδωσε στους Γερμανούς γνωστός πατρινός. Ο Σταθόπουλος οδηγήθηκε στο Νταχάου, όπου παρέμεινε έγκλειστος μέχρι τη λήξη του πολέμου και υπέστη τα ιατρικά πειράματα του γιατρού Μπέκερμαν, ο οποίος του αφαίρεσε τον ένα νεφρό και έζησε με τον άλλο, μέχρι τις 28 Οκτωβρίου 2007, που πέθανε. Στη συνέντευξή του Σταθόπουλου περιέχονται ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά στοιχεία καθώς και αναφορές σχετικά με το ρόλο του Ζαχαριάδη, ο οποίος τύγχανε ειδικής μεταχειρίσεως από τους Γερμανούς. Όπως αναφέρει ο Ζαχαριάδης ήταν υπεύθυνος για την καθημερινή επιλογή κρατουμένων, για τα τάγματα εργασίας και ήταν επικεφαλής, μαζί με αξιωματούχους Ναζί, της μπάντας που συνόδευε τους μελλοθανάτους, διότι με συνοδεία μουσικής, παρατεταγμένοι και με βηματισμό, σαν σε στρατιωτική παρέλαση, αναχωρούσαν οι κρατούμενοι, κάθε πρωί στις 06.00, το στρατόπεδο, για να οδηγηθούν στους χώρους της καταναγκαστικής εργασίας και με τον ίδιο τρόπο επέστρεφαν εξαντλημένοι αργά το απόγευμα, όσοι είχαν αντέξει και δεν είχαν πεθάνει.

Ο Ζαχαριάδης απελευθερώθηκε από τα στρατεύματα της 7ης Αμερικανικής Στρατιάς στις 29 Απριλίου 1945, έφυγε από το Νταχάου για το Μόναχο, στη συνέχεια ταξίδεψε αεροπορικά στο Παρίσι, από όπου με φροντίδα της Ελληνικής Πρεσβείας, έφτασε στις 29 Μαΐου 1945 στην Αθήνα, με πολεμικό αεροσκάφος της RAF, χρησιμοποιώντας το όνομά του, ως αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό, τον ακολούθησε η καχυποψία για την περίοδο που ήταν κρατούμενος των Γερμανικών αρχών, και κατηγορήθηκε για προδοσία και συνεργασία με τον εχθρό. Σύμφωνα με τον Πάνο Δημητρίου, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κ.Κ.Ε. μέχρι τη διάσπαση του το 1968, , συγκροτήθηκε επιτροπή που εξέτασε:

«.... όσους είχαν κάποια γνώση του θέματος, κυρίως... ομήρους... από το στρατόπεδο του Νταχάου, αυστριακούς, τσεχοσλοβάκους, πολωνούς και άλλους,.... θυμάμαι....Ένας αυστριακός, ....ηγετικό στέλεχος του Κ.Κ. Αυστρίας, ....είπε ότι δεν είχαμε καμιά ένδειξη που να τους βάζει σε υποψία ότι μπορεί ο Ζαχαριάδης να ήταν ύποπτος. Η συμπεριφορά του ήταν ομαλή και αξιόλογη, το ότι ήταν εκεί διερμηνέας αυτή είναι αστεία περίπτωση. .... Δεν αποτελεί αυτό στοιχείο που να δείχνει ότι επρόκειτο για «πράχτορα»... Το πόρισμα που είχε εκδοθεί από εκείνη την Επιτροπή του ΚΚΕ, έλεγε ότι δεν είχε αποδειχθεί τίποτα σε βάρος του...»..

Συμμοριοπόλεμος

Ο Ζαχαριάδης μετά την επιστροφή του ανέλαβε εκ νέου και ουσιαστικά την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Στις 12 Ιουνίου 1945, με ένα μονόστηλο στη δεύτερη σελίδα της κομμουνιστικής εφημερίδος «Ριζοσπάστης», αποκήρυξε τον Άρη Βελουχιώτη:

«Ο σ. Ζαχαριάδης µας ανεκοίνωσε ότι η ΚΕ του ΚΚΕ,... αποφάσισε να καταγγείλει ... την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια). Ο Βελουχιώτης και ύστερα από τη σύναψη της Συμφωνίας της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. .... που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, ....δεν επιτρέπει πια καμμιά καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη». 

Συμμετείχε στον συμμοριοπόλεμο και διεύθυνε τον αποκαλούμενο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας κατά τη διάρκεια της περιόδου από το 1946 έως το 1949, ενώ το 1947 με δήλωσή του, έθεσε ζήτημα πλήρους αποκατάστασης του «μακεδονικού λαού» ύστερα από τη νίκη του Δημοκρατικού Στρατού, προκειμένου να ικανοποιήσει τη μερίδα των σλαβομακεδόνων ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού. Το Νοέμβριο του 1948, είχαν επισκεφθεί τα Τίρανα, συμμετέχοντας στο Πρώτο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλβανίας, οι Γ. Ιωαννίδης και Β. Μπαρτζώτας. Σύμφωνα με το βορειοηπειρώτη διερμηνέα Χρήστο Βώκο, ο Μπαρτζώτας είπε στους Αλβανούς, «Εσείς μας κρατήσατε ζωντανούς.». Στις 2 Ιουλίου 1949, ο Ζαχαριάδης συναντήθηκε με τον Εμβέρ Χότζα στην Κορυτσά , με διερμηνέα το Βορειοηπειρώτη, ανώτατο αξιωματούχο της Αλβανικής Ασφάλειας, Γιώργο Κώτσια. Στη συνάντηση ζήτησε να επιτραπεί η είσοδος Ελλήνων ανταρτών στην Αλβανία, ο εξοπλισμός τους και η προώθησή τους στο μέτωπο, όμως πήρε αρνητική απάντηση, με κατηγορηματικό τρόπο, καθώς το Βελιγράδι είχε κλείσει τα σύνορα του με την Ελλάδα και η ελληνική κυβέρνηση πρότεινε στους Δυτικούς της συμμάχους, εισβολή στην Αλβανία.

Απέτυχε επίσης, η προσπάθεια του Ζαχαριάδη να επαναπροωθηθούν οι Τσάμηδες στην Ελλάδα και να επιστρατευθούν με τη βία στον Δημοκρατικό Στρατό, η οποία συνάντησε την αντίδραση της Αλβανικής ηγεσίας, που πίστευε ότι θα προκαλούσε μόνο προβλήματα. Απέτυχε επίσης και η περίπτωση της οικειοθελούς επιστρατεύσεως καθώς μόνο τριάντα άτομα εξέφρασαν επιθυμία να αποσταλούν στο μέτωπο. Η 9η Μεραρχία του Ελληνικού Στρατού ήταν αυτή που εισήλθε στο αλβανικό έδαφος και έκλεισε τη διάβαση του Πόρτα Οσμάν, κύρια πύλη του Γράμμου προς την Αλβανία. Στις 28 Αυγούστου 1949, δόθηκε εντολή στις δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού, για γενική υποχώρηση από άλλη διάβαση, παρά την πεισματική άρνηση της αλβανικής ηγεσίας. Μετά την ήττα και την κατάρρευση του μετώπου, εγκαταστάθηκε ως πολιτικός πρόσφυγας αρχικά στο Βουκουρέστι και στη συνέχεια μέσω Οδησσού στην τότε Σοβιετική Ένωση. Στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν εκδηλώθηκε η πρώτη ισχυρή αντιπολίτευση εναντίον της γραμμής Ζαχαριάδη, ενώ ο ίδιος υποστήριξε ότι «η αντικομματική φράξια στην Τασκένδη δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει αν δεν είχε την υποστήριξη ορισμένων Σοβιετικών συντρόφων»..

Καθαίρεση Ζαχαριάδη

Το 1953 συνέβη ο θάνατος του Ιωσήφ Στάλιν. Το 1955 η διαφωνία οπαδών και αντιπάλων του Ζαχαριάδη πήρε τη μορφή ανοιχτής συγκρούσεως στου δρόμους, με ξυλοδαρμούς, επιθέσεις μεταξύ ζαχαριαδικών και αντιζαχαριαδικών και εμπρησμούς γραφείων και εγκαταστάσεων. Η νέα ηγεσία της Σοβιετικής Ενώσεως, με επικεφαλής το Γενικό Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚ Νικήτα Σεργκέεβιτς Χρουστσόφ, προχώρησε στη διεξαγωγή του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (14-25 Φεβρουαρίου 1956), στο οποίο δεν δόθηκε ο λόγος στον Νίκο Ζαχαριάδη και διακηρύχθηκε η καταδίκη του σταλινισμού. Με δεδομένη τη θέληση των νέων Σοβιετικών ηγετών να ελέγξουν απόλυτα το ΚΚΕ, συστάθηκε στη διάρκεια των εργασιών του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ «Διεθνής Επιτροπή» h οποία είχε ως αποστολή την «αποκατάσταση του μαρξισμού-λενινισμού» στο ΚΚΕ. Λίγες μέρες αργότερα, η 6η «Πλατιά» Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής και της Κεντρικής Επιτροπής Ελέγχου του ΚΚΕ συνήλθε στη Ρουμανία, στις 11 και 12 Μαρτίου 1956, και καθαίρεσε το Ζαχαριάδη από τη θέση του Γραμματέα της ΚΕ και από μέλος του Πολιτικού Γραφείου και το προεδρείο της ανακοίνωσε ότι:

««...η καθοδήγηση του Κόμματος και πρώτα απ' όλα ο Γενικός Γραμματέας [....] κάνουν σοβαρά πολιτικά λάθη σεχταριστικού χαρακτήρα. [...] Για τα σοβαρά πολιτικά λάθη [....] και για τη συστηματική από μέρους του παραβίαση των αρχών της εσωκομματικής δημοκρατίας, η Ολομέλεια έκρινε απαραίτητο να καθαιρέσει τον Νίκο Ζαχαριάδη από Γενικό Γραμματέα της Κ.Ε. του ΚΚΕ και να τον βγάλει από το Πολιτικό Γραφείο». 

Στις 26 Απριλίου του 1955 ο Ζαχαριάδης κατέδωσε ποιος Έλληνας αξιωματικός κρύβονταν πίσω από το ψευδώνυμο «Διγενής» αναφέροντας το όνομα του Γεωργίου Γρίβα σε εκπομπή του κομμουνιστικού ραδιοφωνικού σταθμού «Ελεύθερη Ελλάδα», των κομμουνιστών στο παραπέτασμα. Ο Ζαχαριάδης στην προσπάθεια του να τορπιλίσει μια επαναστατική προσπάθεια η οποία δεν ήταν ταξική και δεν είχε φιλοσοβιετικό προσανατολισμό, ονόμασε το συνταγματάρχη Γεώργιο Γρίβα ως τον άνθρωπο πίσω από το αγωνιστικό ψευδώνυμο «Διγενής», ενώ ανάλογη ήταν και η στάση του Κυπριακού Κομμουνιστικού Κόμματος , που αποκήρυξε τον αγώνα για την Κυπριακή ανεξαρτησία κι αυτοδιάθεση, αποκαλώντας τους αγωνιστές «αλήτες» και «νεροπιστολάδες». Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Γρίβας στο ημερολόγιο του «...Είναι κωμικό, αλλά οι Βρεταννοί δεν πήραν στα σοβαρά αυτή την πληροφορία. ...{...}... Η ιδέα ότι ένας ηλικιωμένος συνταξιούχος αξιωματικός ήταν ο αρχηγός της ΕΟΚΑ ήταν πολύ παράδοξη για να τη δεχτούν..».

Στη συνεδρίαση της 11ης και 12ης Μαρτίου 1956 η 6η Πλατειά Ολομέλεια του Κ.Κ.Ε. καθαίρεσε, αφού τον κατηγόρησε ως «σεχταριστή», δηλαδή, κάτι σαν ξεροκέφαλος. Ο Ζαχαριάδης παραβρέθηκε στην 7η Ολομέλεια, από τις 18 έως τις 24 Φεβρουαρίου 1957, όπου μίλησε μπροστά σε εχθρικό ακροατήριο, και επέμεινε στις θέσεις του, ενώ διάβασε στα μέλη ένα κείμενο του Ιωσήφ Στάλιν, το οποίο προσδιόριζε τα αίτια της ήττας, με παρόντα και το Μάρκο Βαφειάδη. Η απόφαση στην οποία κατέληξε η 7η πλατιά Ολομέλεια, αναφέρει μεταξύ άλλων για το Ζαχαριάδη «1) Καθαιρεί τον Ν. Ζαχαριάδη από την ΚΕ του ΚΚΕ. 2) Τον διαγράφει από το Κόμμα σαν αντικομματικό φραξιονιστικό αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο. 3) Η Ολομέλεια σημειώνει πως επειδή πολλές ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη, όπως π.χ. η υπόθεση Γουσόπουλου κλπ., ξεφεύγουν από το χαρακτήρα και τα πλαίσια των συνηθισμένων λαθών, θεωρεί ότι το κομματικό συμφέρον επιβάλλει να γίνει συστηματική και λεπτομερειακή παραπέρα έρευνα από το Κόμμα πάνω σ' ολόκληρη τη ζωή και τη δράση του Ζαχαριάδη».

Η ολομέλεια τον κατηγόρησε ως αντικομματικό, φραξιονιστή (διασπαστή), αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο. Ακόμα τον «ψάξανε» μήπως ήταν και πράκτορας, ενώ τέλος κατηγορήθηκε και ως ... βρωμόνερο, φωνή του εχθρού και κουτσομπόλης. Ως λόγοι της παραπάνω αποφάσεως προβλήθηκε πως: «....Η πολιτική γραμμή που επεξεργάστηκε και επέβαλε στο ΚΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης από το 1945 ήταν αριστερίστικη, σεχταριστική, τυχοδιωκτική. [...] οδήγησε σε ήττα το ρωμαλέο ελληνικό δημοκρατικό κίνημα. [...] Με τη γνωστή θέση του στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1945 για τον "ελληνικό άξονα", αντικειμενικά δικαίωνε την επέμβαση των άγγλων ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα. [...] καλλιεργούσε συστηματικά και επίμονα τον αντισοβιετισμό και αντιδιεθνισμό. [...] επέβαλε στο ΚΚΕ ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς. [...] με την εγκληματική στάση του στα ζητήματα της παράνομης δουλειάς [...] είναι ο κύριος υπεύθυνος για τα χτυπήματα που έδωσε η Ασφάλεια στο ΚΚΕ». Παράλληλα «[....] εμπόδιζε τη συνεργασία ανάμεσα στο ΚΚΕ και τ' αδερφά κόμματα και πρώτ' απ' όλα το ΚΚΣΕ. Με το τελευταίο αντιδιεθνιστικό, αντισοβιετικό γράμμα του προς την Κ.Ε. του ΚΚΣΕ και τη στάση του στη διάρκεια των εργασιών της 7ης Ολομέλειας.... περνάει απροκάλυπτα σε εχθρικές θέσεις και ευθυγραμμίζεται με τον «εθνικό κομμουνισμό», με τη συκοφαντική, προβοκατόρικη, αντικομμουνιστική εκστρατεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και της ΚΥΠ».

Το 1957 αποφασίστηκε η διαγραφή του Ζαχαριάδη από το Κ.Κ.Ε. και η πρώτη εκτόπισή του, τον ίδιο χρόνο, καθώς και η «νομιμοποίηση» των εις βάρος του αποφάσεων από το 8ο Συνέδριο του Κόμματος το 1961, οι διαφωνούντες, δηλαδή οι «μαρξιστές-λενινιστές» άρχισαν να κλιμακώνουν την αντίδραση ενάντια στην ηγεσία του ΚΚΕ, την οποία αποκαλούσαν «διορισμένη, φραξιονιστική και οπορτουνιστική ομάδα Κολιγιάννη». Στο διάστημα από τις 9 έως τις 13 Απριλίου 1964 συνήλθε η 7η Ολομέλεια της Κ.Ε., η οποία ενέκρινε το πόρισμα της επιτροπής «για την υπόθεση του Νίκου Ζαχαριάδη». Σύμφωνα μ' αυτό πολλές από τις ενέργειες του «δημιουργούν σοβαρότατα ερωτηματικά για το πρόσωπό του σαν ύποπτο, εχθρικό και επικίνδυνο στοιχείο για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα [...] οδηγούν αναπόφευκτα σε πράξεις που αντικειμενικά δεν προκαλούν μικρότερη ζημιά στο Κόμμα και στο λαϊκό κίνημα από τις πράξεις πρακτόρων του εχθρού», ενώ του καταλόγιζε και ποινικές ευθύνες. Η 11η Ολομέλεια στο διάστημα από τις 27 έως τις 30 Ιουνίου 1967, συζήτησε νέο πόρισμα της Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου και κατέληξε ότι, «Από την εξέταση της υπόθεσης Ζαχαριάδη δεν βγαίνει ότι ο Ν. Ζαχαριάδης είναι πράκτορας του εχθρού».

Εξόριστος στη Ρωσία

Τον Μάρτιο του 1956, ο Ζαχαριάδης απομακρύνθηκε από τη Μόσχα και στάλθηκε εξορία, έχοντας μαζί του τον ανήλικο γιο του Ιωσήφ, στο Μποροβίστι του Νοβγκορόντ στην περιοχή του Λένινγκραντ, 200 χιλιόμετρα βόρεια της Μόσχας, όπου με το όνομα Νικολάι Νικολάγιεβιτς Νικολάεφ εργάστηκε στο δασαρχείο του Μπόροβιτς, αρχικά στη θέση του διευθυντή και, μετά το 1960, ως αρχιδασοφύλακας. Δραπέτευσε και πήγε στη Μόσχα και με γράμμα που έδωσε την 1 Φεβρουαρίου 1962, στην Πρεσβεία της Ελλάδας, ζητούσε από την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή, να του επιτραπεί να επιστρέψει στην Ελλάδα, και από την Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών, να δικαστεί ως υπεύθυνος «για την κομμουνιστική, επαναστατική [του] δράση ενάντια στην αστικοτσιφλικάδικη αντίδραση και την υποδούλωση της Ελλάδας στον ξένο αμερικάνικο ιμπεριαλισμό». Με επιστολές του στον Ερυθρό Σταυρό, αλλά και στο Κ.Κ.Σ.Ε., και στην Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. ζήτησε να αποδοθεί η ιδιότητα του πολιτικού πρόσφυγα, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, ενώ αρνητική ήταν στις 8 Απριλίου 1962 και η η απάντηση της Ελληνικής κυβερνήσεως να του επιτραπεί να επιστρέψει. Ο Ζαχαριάδης συνελήφθη τον Ιούνιο του 1962, από την K.G.B. τη μυστική υπηρεσία του Σοβιετικού καθεστώτος και εξορίστηκε, αρχικά στη Γιακουτία κοντά στον Βερίγκιο Πορθμό, και τον Ιούλιο του 1962 στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, όπου και έζησε με το όνομα Νικολάϊ Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ. Επιχείρησε τρεις απόπειρες διαφυγής και οι αρχές εγκατέστησαν στο σπίτι, μόνιμο φυλάκιο, με φύλαξη επί εικοσιτετραώρου βάσεως.

Ο συγγραφέας και φίλος του Αλέξης Πάρνης θυμάται ότι «...Το σπίτι του στο απόκοσμο Μποροβίτσι κοσμούσαν τρεις φωτογραφίες: μία του Λένιν, μία της συζύγου του Ρούλας Κουκούλου -που την απέσυρε όταν εκείνη τον «αποκήρυξε» μαζί με τις συγκρατούμενες κομμουνίστριες των Φυλακών Αβέρωφ-και μία του Μπελογιάννη, η κλασική με το γαρίφαλο.» . Οι συνεχείς αρνήσεις, τον οδήγησαν σε τρεις απεργίες πείνας, διάρκειας έως και 25 ημερών. Στην πρώτη και τη δεύτερη απεργία του τον επισκέφθηκε ο Ζήσης Ζωγράφος, τη δεύτερη από κοινού με το επίσης στέλεχος του ΚΚΕ, Βασίλη Σαλαμπριά ή Ζάχο, ενώ στην τρίτη του απεργία πείνας, μετά την απειλή του ότι θα αυτοκτονήσει, τον επισκέφθηκε ο Κώστας Λουλές, προσπαθώντας να τον μεταπείσει. Φεύγοντας ο Λουλές του είπε, όπως κατέγραψε ο Ζαχαριάδης στο «Μήνυμά» του: «Εγώ πιστεύω ότι δεν θα το κάνεις», και ο Ζαχαριάδης θα γράψει: «Του εύχομαι να μην ξανακάνει τέτοιο λάθος...», ενώ λίγη ώρα πριν κρεμαστεί, συμπλήρωσε: «Βγαίνει ότι ο Λουλές το 'χασε το στοίχημα» .

Το τέλος του

Ο Ζαχαριάδης νεκρός

Σύμφωνα με το γιο του Σήφη Ζαχαριάδη , τις πράξεις του αποκήρυξε και η Ρούλα Κουκούλου, δεύτερη γυναίκα του και ηγετικό στέλεχος του Κομμουνιστικού κόμματος. Στην ίδια συνέντευξη συμπλήρωσε ότι «όταν αυτοκτόνησε ήμουνα στη Βουλγαρία, είχε έλθει η μάνα εκεί. Μας πήραν τηλέφωνο από τη Μόσχα ότι είναι άρρωστος. Η κηδεία έγινε τρεις μέρες αργότερα. Ήμασταν εκεί, η μητέρα μου, εγώ, ο Κύρος και ένας αντιπρόσωπος από τη Μόσχα του ΚΚΕ, ο Γάτσος.».

Η είδηση του θανάτου του από αποπληξία όμως, έγινε γνωστή στην Αθήνα στα μέσα Αυγούστου του 1973, αρχικά στον αδελφό του Μίμη Ζαχαριάδη, με γράμμα που έστειλε από την Πράγα η πρώτη γυναίκα του, Μαρία Νοβάκοβα. Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, όπως την κατέγραψαν οι Σοβιετικές αρχές, «πάνω από την πόρτα του διαδρόμου.... στον κεντρικό σωλήνα της θέρμανσης, που περνάει σε απόσταση 20 εκατοστών από την οροφή, από ένα καραβόσχοινο διαμέτρου 12 εκατοστών, πλεγμένο σε τρεις γύρους, κρέμεται το πτώμα». Για την πιθανή αιτία θανάτου του ανακοινώθηκαν δύο διαφορετικές εκδοχές. Αρχικά η ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ τον Αύγουστο του 1973, σύμφωνα με την οποία «πέθανε την 1 Αυγούστου σε ηλικία 70 χρονών από οξεία καρδιακή προσβολή», και μια το 1990, επί Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, η οποία μιλούσε περί «αυτοκτονίας δι' απαγχονισμού», και στηρίζονταν στην ανακοίνωση-σημείωμα του αντισυνταγματάρχη της ΚGΒ Αλεξάντρ Πετρούσιν στην εφημερίδα «Τιουμένσκι Ισβέστια».

Οι οπαδοί του εξακολουθούν να μην πιστεύουν την εκδοχή της αυτοκτονίας και επιμένουν ότι δολοφονήθηκε από την Κ.G.B., αν και η οικογένεια του έχει αποδεχτεί την αυτοκτονία, ως αιτία θανάτου του σύμφωνα με μια εκδοχή, πρώην ταγματάρχη των μυστικών Σοβιετικών υπηρεσιών, Την εκδοχή της δολοφονίας του, ενίσχυσε η διευθύντρια των ρωσικών κρατικών αρχείων Ν. Τομιλίνα, η οποία έχει δηλώσει ότι ο φάκελος του θανάτου του, έχει χαρακτηρισθεί ως «άκρως απόρρητος», και αποκάλυψε ότι «οι Ρώσοι δεν έχουν δημοσιοποιήσει όλα όσα αφορούν τον Νίκο Ζαχαριάδη και κυρίως τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του...», για να προσθέσει ότι «κάτι τέτοιο θα έβλαπτε τα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας...».

Υστεροφημία

Ο Ζαχαριάδης ήταν ο κύριος και βασικός, πλην όμως όχι ο μοναδικός, υπεύθυνος για χιλιάδες δολοφονίες και εγκλήματα, τα οποία διέπραξε ο ίδιος ή μαζί με άλλους ή διατάσσοντας άλλους, όμως ευθύνεται κυρίως για την πολιτική και την εμμονή του, καθώς ως το 1951, ζητούσε να στέκονται οι κομμουνιστές με το «όπλο παρά πόδας», σχετικά με το συμμοριοπόλεμο που έβλαψε καταστροφικά την Ελλάδα και θα την καθιστούσε «λαϊκή δημοκρατία», ανάλογη των καθεστώτων των Εμβέρ Χότζα και Πολ Ποτ. Την 1η Αυγούστου του 1973 ο Χαρίλαος Φλωράκης, ανακοίνωσε ότι ο Ζαχαριάδης πέθανε από καρδιολογικά προβλήματα. Το 1989, ανακοινώθηκε ότι ο τ. Γ.Γ. αυτοκτόνησε, όμως το 2006, ο Νίκανδρος Κεπέσης, στέλεχος του Κ.Κ.Ε., στο βιβλίο του με τίτλο «Προβληματισμοί, γύρω από γεγονότα και πρόσωπα» αναφέρει ότι ο Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε, αποδεικνύοντας την ανιστόρητη μέθοδο και τον απολύτως ιδιοτελή τρόπο που το ΚΚΕ ερευνά τα γεγονότα και γράφει την ιστορία.

Σύμφωνα με την περιγραφή του Αμερικανού δολοφονημένου από τους κομμουνιστές δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ, ο Ζαχαριάδης «είναι άνθρωπος που δρα μάλλον με το μυαλό παρά με την μυϊκήν δύναμιν», είναι «φανατικά πιστόν μέλος του κόμματος και φημιζόμενος ως ο καλύτερος φοιτητής που πέρασε από την Σχολήν Ανατολικών Σπουδών της Μόσχας», ο οποίος «εκρύπτετο επί πολλά έτη, έχει φυλακισθή πολλάκις και επέρασε δέκα έτη εις στρατόπεδα συγκεντρώσεως, αρχίζων από την προ του πολέμου δικτατορίαν του Μεταξά» και «οι Γερμανοί τον μετέφεραν από την Ελλάδα εις το Νταχάου, από το οποίον απηλευθερώθη από τον αμερικανικό στρατό» και καταλήγει: «Ικανός ρήτωρ και λαμπρός οργανωτής, ο Ζαχαριάδης έχει έτοιμον σχέδιον διά την Ελλάδα -όταν και αν οι κομμουνισταί δυνηθούν να καταλάβουν την εξουσία».

Στις 16 Ιουλίου 2011, με απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Κ.Κ.Ε., ο Ζαχαριάδης αποκαταστάθηκε κομματικά και στις 2 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου έγινε τελετή μνήμης στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών . Η τότε Γενική γραμματέας Αλέκα Παπαρήγα είπε, ότι με την απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Ιουλίου αποκαθίσταται και επίσημα κομματικά, ως αφοσιωμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του προλεταριακού διεθνισμού και στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση. Παράλληλα τόνισε ότι «...αποκαθίσταται πλήρως ως γενικός γραμματέας της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., καταργώντας τις αποφάσεις που έλαβαν οι ολομέλειες του 1956-57 και τα πορίσματα του 1964 και του 1967», δηλαδή η 6η και η 7η Πλατιά Ολομέλεια της Κ.Ε. με την επικύρωση τους από το 8ο Συνέδριο, για την καθαίρεση του από το αξίωμα του γενικού γραμματέα και ακολούθως τη διαγραφή του και από μέλος του κόμματος.

Συγγραφικό έργο

Δημοσίευσε το έργο,

• «Δέκα χρόνια πάλης».

Η «Κίνηση για Ανασύνταξη του ΚΚΕ 1918-55» ψηφιοποίησε έργα του που γράφτηκαν από το 1927 έως το 1953. Πρόκειται για τα έργα,

• «Φρίντριχ Έγκελς: Λουδοβίκος Φόιερμπαχ και το τέλος της κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας», Μετάφραση Κ.[Κουντβής] Ζαχαριάδης, το 1927, 240 σελίδες,
• «Ο αληθινός Παλαμάς» , το 1945, 73 σελίδες,
• «Ο κομμουνιστής λαϊκός αγωνιστής μέλος του ΚΚΕ», το 1946, 30 σελίδες,
• «Μερικά ζητήματα από την κατάσταση και την κομματική ζωή», το 1950, 39 σελίδες,
• «Η πάλη για τη λευτεριά και τη δημοκρατία στην Ελλάδα», το 1949, 26 σελίδες,
• «Συλλογή Έργων» (1953, 667 σελ.)
• «Ο Νίκος Ζαχαριάδης μέσα από το Ριζοσπάστη» το 1945.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Νίκος Ζαχαριάδης
• Το απόρρητο αυτοβιογραφικό του σημείωμα προς την ΚΕ του ΚΚΕ Xyzcontagion.wordpress.com
• Το κουτί της Πανδώρας-1ο μέρος Ταινιοθήκη τηλεόρασης
• Το κουτί της Πανδώρας-2ο μέρος Ταινιοθήκη τηλεόρασης
• Ποιος «αυτοκτόνησε» τον Ζαχαριάδη Εφημερίδα «Το Βήμα»
• Ιωσήφ Ζαχαριάδης: «Οι Σοβιετικοί «αυτοκτόνησαν» τον πατέρα µου» Εφημερίδα «Το Βήμα»
• Αυτοκτονία στη Σιβηρία Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»
• Ο Ζαχαριάδης επέστρεψε μετά 55 χρόνια στο ΚΚΕ Εφημερίδα «Το Βήμα»

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org