Ρούντολφ Ες

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Ρούντολφ Βάλτερ Ρίχαρντ Ες, [Γερμανικά: Rudolf Walter Richard Heß], Γερμανός Εθνικοσοσιαλιστής πολιτικός, ένα από τα ηγετικά στελέχη του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, δεύτερος στην ιεραρχία του Γ' Ράιχ, το αμέσως σημαντικότερο στέλεχος μετά τον Αδόλφο Χίτλερ, στενός συνεργάτης και εν δυνάμει διάδοχος του στην ηγεσία του κόμματος και του κράτους, υπαρχηγός του κόμματος από το 1933 μέχρι το 1941, μέλος του Γερμανικού Υπουργικού συμβουλίου, γεννήθηκε στις 26 Απριλίου 1894 στο προάστιο Ιμπραμίγιε, [Ibrahimieh], ένα θέρετρο λίγα χιλιόμετρα ανατολικά της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου, που τότε βρίσκονταν στα όρια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και αυτοκτόνησε, ή σύμφωνα με άλλη άποψη δολοφονήθηκε, στις 16:10 το απόγευμα της 17ης Αυγούστου 1987, όντας πολιτικός κρατούμενος στις φυλακές του Σπαντάου στο Δυτικό Βερολίνο. Κηδεύτηκε στις 17 Μαρτίου 1988, στο Προτεσταντικό κοιμητήριο της πόλεως του Βούνζιντελ, [Wunsiedel] της Βαυαρίας, στην οποία κατοικούν περίπου 10.000 άνθρωποι και βρίσκεται κοντά στα σύνορα με την Τσεχία, όπως ήταν η επιθυμία του, και όπου ήταν ο τάφος των γονέων του. Στον τάφο του Ρούντολφ Ες ήταν γραμμένη η φράση «Ich hab's gewagt», [«Τόλμησα»].

Στις 20 Δεκεμβρίου του 1927 ο Ες παντρεύτηκε την Ίλζε Πρελ, [Ilse Minna Berta Anna Carola Pröhl] α, με την οποία γνωρίστηκαν τον Απρίλιο του 1920, όταν εκείνη σπούδαζε. Μάρτυρας στο γάμο τους, από τον οποίο στις 18 Νοεμβρίου 1937 απέκτησαν ένα γιο, τον Βολφ Ρούντιγκερ Ες, [Wolf Rüdiger Hess] β, ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ που ήταν και ο ανάδοχος του γιου τους.

Ρούντολφ Βάλτερ Ρίχαρντ Ες
Συνοπτικές πληροφορίες
Γέννηση: 26 Απριλίου 1894
Τόπος: Ιμπραμίγιε, Αλεξάνδρεια (Αίγυπτος)
Αυτοκτονία / δολοφονία: 17 Αυγούστου 1987
Τόπος: Φυλακές Σπαντάου, Δυτικό Βερολίνο
(Γερμανία)
Υπηκοότητα: Γερμανική
Ασχολία: Επιχειρηματίας, Πολιτικός.

Βιογραφία

Η οικογένεια Ες κατάγεται από τη Βοημία και τη δεκατία του 1760 εγκαταστάθηκε στην πόλη Wunsiedel στην Άνω Φραγκονία, όπου ο Peter Hess δημιούργησε παράδοση ως υποδηματοποιός. Ο Johann Christian Hess, ο παππούς του Rudolf Hess, εγκαταστάθηκε στην Τεργέστη το 1849 και το 1861 παντρεύτηκε τη Margaretha Bühler, κόρη ενός Ελβετού προξένου. Μετά τη γέννηση του γιου του, του Johann Fritz Heß, η οικογένεια μετακόμισε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Πατέρας του Ρούντολφ ήταν ο Φριτς Ες, [Johann Fritz Heß], που ασχολούνταν με το εμπόριο στην Αίγυπτο, όπου διατηρούσε την εταιρεία «Hess & Co», η οποία ήταν ένα από τα κορυφαία εμπορικά ονόματα της πόλεως το 1888, όταν ανέλαβε τη διεύθυνση της ο Johann Fritz Hess ο οποίος είχε περιουσία στη Βαυαρία, κοντά στη Νυρεμβέργη. Μητέρα του Ρούντολφ ήταν η Κλάρα Μυνχ-Ες, [Klara Münch-Hess], κόρη του Αγγλικής καταγωγής εμπόρου Rudolf Münch και της Adelheid Ferber, μια γυναίκα που είχε παθιασμένη αγάπη για την επιστήμη και το Διάστημα, την οποία ενστάλαξε και στο γιο της.

Σπουδές

Ο Ρούντολφ, που είχε μικρότερα τρία αδέλφια, τον Alfred, την Margarete και τον Adolf, έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην Αλεξάνδρεια, όμως η οικογένεια διατηρούσε κατοικία στο Reicholdsgrün της Βαυαρίας για τις καλοκαιρινές της διακοπές. Ο Ρούντολφ φοίτησε από το 1900 έως το 1908 στο Γερμανικό Προτεσταντικό σχολείο στην Αλεξάνδρεια, όπως και μαθήματα στο σπίτι, μαζί με τον αδελφό του, με δάσκαλο τον Γερμανό Rudolf Haffner. Το 1908 στάλθηκε από την οικογένεια του στο σημερινό Κιρχενλάμιτς, στην περιοχή της Βορειοανατολικής Βαυαρίας, και από το Σεπτέμβριο του 1908 έως το 1911 παρακολούθησε μαθήματα στο Προτεσταντικό σχολείο Otto Kuhne στο Μπαντ Γκόντεσμπεργκ, [Bad Godesberg], κοντά στη Βόννη, όπου αποφοίτησε από το Γυμνάσιο. Σύμφωνα με τους καθηγητές του έδειξε ενδιαφέρον για την αστρονομία, τη φυσική και τα μαθηματικά και ήθελε να γίνει αστρονόμος.

Ο Ες φοίτησε για ένα χρόνο και αποφοίτησε από το École Superieur de Commerce στο Νοσατέλ, [Neuchâtel], της Ελβετίας, μία υψηλού επιπέδου, αναγνωρισμένη εμπορική σχολή της εποχής. Μετά την αποφοίτηση του ασχολήθηκε με το εμπόριο στο Αμβούργο, όπου εργάστηκε στην εταιρεία Feldt Stein & Co, ακμάζουσα εμπορική επιχείρηση εισαγωγής κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων, στην οποία εντάχθηκε ως μαθητευόμενος και έκτοτε δεν επέστρεψε ποτέ στην Αίγυπτο. Μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου πολέμου, ειδικότερα από το Φεβρουάριο του 1919, σπούδασε πολιτική οικονομία, ιστορία και γεωπολιτική στο Μόναχο, με καθηγητή τον Καρλ Χαουσχόφερ, τον μεγάλο γεωπολιτικό αναλυτή του Εθνικοσοσιαλισμού, έναν από τους σημαντικότερους στρατηγιστές του Χίτλερ, αυτόν που συμβούλεψε τον Χίτλερ στην γραφή του βιβλίου του «Ο αγών μου». Ο Ες συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον καθηγητή Καρλ Χαουσχόφερ το καλοκαίρι του 1919 σε κοινωνική εκδήλωση και διατήρησε φιλική σχέση όλα τα επόμενα χρόνια, αργότερα δημιούργησαν και οικογενειακή σχέση, ενώ ο Ες και ο Άλμπρεχτ Χαουσχόφερ, ο γιος του καθηγητή, ανέπτυξαν ισχυρή φιλία.

Πολεμική δράση

Το 1914, σε ηλικία 20 ετών, ο Ες κατατάχθηκε εθελοντής στον Γερμανικό στρατό και με το 7ο Βαυαρικό Σύνταγμα Πεδινού Πυροβολικού στάλθηκε στο μέτωπο για να συμμετάσχει στον πόλεμο των χαρακωμάτων. Σύντομα μετατέθηκε στο Πεζικό και έγινε Υποδεκανέας, ενώ το 1915, πολέμησε στη μάχη του Υπρ. Τον Μάιο του ίδιου χρόνου προβιβάστηκε σε Δεκανέας και τον Αύγουστο στάλθηκε στα μετόπισθεν για να εκπαιδευτεί ως αξιωματικός. Στη συνέχεια, επανήλθε στο μέτωπο ως Λοχίας και πολέμησε στο Ντουαμόν, όπου τραυματίστηκε όταν ένα θραύσμα καρφώθηκε στο αριστερό μπράτσο του και ως τον Αύγουστο του 1915 προήχθη στο βαθμό του Υπολοχαγού. Στη συνέχεια, μετατέθηκε στη Ρουμανία, όπου τραυματίστηκε ξανά άλλες δύο φορές, την πρώτη επιπόλαια από ένα θραύσμα και τη δεύτερη σοβαρότερα, όταν ένας Ρουμάνος στρατιώτης τον πυροβόλησε στο στήθος με ένα Nagant, το καλοκαίρι του 1917 και μια σφαίρα που διαπέρασε τον αριστερό του πνεύμονα, τον καθήλωσε στο νοσοκομείο για αρκετούς μήνες. Οι γιατροί έκριναν ότι ο τραυματισμός του Ες ήταν τόσο σοβαρός, ώστε δεν ήταν δυνατό να συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πατρίδα του ως Πεζικάριος. Ωστόσο, η επιθυμία του να συνεχίσει να βρίσκεται κοντά στο μέτωπο, τον οδήγησε να δοκιμάσει την τύχη του στη γερμανική αυτοκρατορική πολεμική αεροπορία. Την Άνοιξη του 1918 ο Ες υποβλήθηκε σε πτητική εκπαίδευση αεροσκάφους στην αεροπορική βάση Lechfeld στο Augsburg.. Ως μέλος του Bavarian Jagdstaffel 35, όπως κι άλλος ένας μετέπειτα κορυφαίος εθνικιστής πολιτικός, ο Χέρμαν Γκαίρινγκ, ο Ες διακρίθηκε ως πιλότος, πετώντας με ένα αεροσκάφος τύπου Fokker DVII στη μοίρα Jagdstaffel 35, συμμετείχε στις τελευταίες μάχες στη Βαλενσιέν, [Valenciennes], και διακρίθηκε στις αερομαχίες. Μέχρι το τέλος του πολέμου, ο Ες παρέμεινε στην αυτοκρατορική αεροπορία και έγινε δεινός πιλότος. Αποστρατεύθηκε στις 16 Οκτωβρίου 1918 με το βαθμό του Υπολοχαγού, ενώ στις 11 Νοεμβρίου 1918 υπογράφηκε συνθήκη ειρήνης και ο πόλεμος έληξε. Στον A' Παγκόσμιο Πόλεμο ο Ες τιμήθηκε με τον Σιδηρού Σταυρό B' Τάξεως, που του απονεμήθηκε για τη δράση του ως πεζικάριου και συγκεκριμένα για τη δράση του στο Υπρ.

Πολιτική δράση

Μετά τη συνθηκολόγηση και τη λήξη του πολέμου ο Ες είδε την πατρίδα του να καταρρέει εν μία νυκτί, αλλά και την ιδιαίτερα προσοδοφόρα επιχείρηση του πατέρα του στην Αίγυπτο να καταστρέφεται και να την αναλαμβάνουν οι νικητές Άγγλοι. Τον Νοέμβριο του 1919 ο Ες επέστρεψε στη Βαυαρία και συνέχισε τις σπουδές του στη διάρκεια των οποίων έγινε μέλος της εθνικιστικής οργανώσεως «Σιδερένια Γροθιά», [«Eiserne Faust»] και στα «Freikorps», [«Ελεύθερα Σώματα»], που στόχος τους ήταν η επικράτηση της Δεξιάς στη διαμάχη που είχε ξεσπάσει με την Αριστερά. O Ες εντάχθηκε με ενθουσιασμό στα «Freikorps», για να πολεμήσει τον μπολσεβικισμό, καθώς τα «Ελεύθερα Σώματα» συγκρούονταν με τους Σπαρτακιστές και τις οργανώσεις της Αριστεράς, σε μία σύγκρουση που καθόρισε το μέλλον της Γερμανίας. Ο Ες εντάχθηκε κι έγινε μέλος της «Εταιρείας της Θούλης», [«Thule-Gesellschaft»] γ. Το ίδιο διάστημα γνώρισε τον λοχαγό Ερνστ Ρεμ, αργότερα ηγέτη των «S.A.», αλλά και τον Χάινριχ Χίμλερ, αργότερα ηγέτη των «S.S.». Στις 19 Μαΐου 1920, παρουσία του Χάουσχοφερ, ο Ες συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Χίτλερ σε συγκέντρωση του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος σε μπυραρία μιας εργατικής συνοικίας του Μονάχου και σύμφωνα με τη σύζυγο του γοητεύτηκε αμέσως από τον Χίτλερ. Έτσι, την 1η Ιουλίου 1920 έγινε μέλος του κόμματος, έλαβε κάρτα μέλους με αύξοντα αριθμό 1600 και εντάχθηκε στο «Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα». Το Φθινόπωρο του 1920 ο Ες ίδρυσε τον «Εθνικοσοσιαλιστικό Σύνδεσμο Φοιτητών» στο Μόναχο κι εκείνη την εποχή εντάχθηκε στον στενό πυρήνα των φίλων και συνεργατών του Αδόλφου Χίτλερ.

Ο Ες διαδραμάτισε καίριο ρόλο στο Κίνημα της Μπυραρίας καθώς ήταν εκείνος στον οποίο ο Χίτλερ είχε αναθέσει να συγκεντρώσει τους επικεφαλής της Βαυαρικής κυβερνήσεως. Την εποχή αυτή, ο Ες έφερε τον τίτλο του υπεύθυνου του σπουδαστικού κλάδου των Sturmabteilung, [S.A.], του N.S.D.A.P. Στις 9 Νοεμβρίου 1923 ο Ες, μαζί με τον Αδόλφο Χίτλερ, τον Χέρμαν Γκαίρινγκ και τον Ερνστ Ρεμ, που τους ακολούθησαν άλλοι 3000 εθνικιστές, συμμετείχαν στο αποκαλούμενο «Κίνημα της Μπυραρίας» και προσπάθησαν -κατά το πρότυπο του Μπενίτο Μουσολίνι στην Ιταλία το 1922, να καταλάβουν την εξουσία στην Γερμανία. Μετά την καταστολή του Κινήματος ο Ες κατέφυγε στο διαμέρισμα της οικογένειας του καθηγητού Haushofer στην Κολμπέργκερ στράσε, όπου κρύφτηκε για μερικές ώρες και στη συνέχεια διέφυγε στην Αυστρία. Την άνοιξη του 1924 ο Ες συνελήφθη, δικάστηκε, καταδικάστηκε σε 15 μήνες φυλακίσεως και μαζί με τον Αδόλφο Χίτλερ φυλακίστηκε στο φρούριο του Λάντσμπεργκ, όπου βοήθησε {[ref|δ|δ}} τον Χίτλερ να γράψει το πρώτο μέρος του έργου «Ο αγών μου», [«Mein Kampf»]. Στην απομόνωση της φυλακής σφυρηλατήθηκε η φιλία του Ες με τον Χίτλερ, μία φιλία που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη νεότερη γερμανική ιστορία. Τακτικός επισκέπτης τους αυτό το διάστημα ήταν ο καθηγητής Χάουσχοφερ,

Ο Ες μετά την αποφυλάκιση του στις αρχές του 1925, επανεντάχθηκε στο N.S.D.A.P., έλαβε τιμητική κάρτα μέλους με τον αριθμό 16 και για κάποιο διάστημα εργάστηκε ως βοηθός του καθηγητή Haushofer στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Στη συνέχεια ανέλαβε καθήκοντα γραμματέα του Αδόλφου Χίτλερ, για τον οποίο το 1924 είπε: «Δεν θα βρεις παρά μόνο μια φορά στην ζωή σου έναν άνθρωπο ικανό ώστε σε κάποια μαζική συγκέντρωση να μπορεί να αιχμαλωτίσει τα ανώτατα στελέχη τόσο της ακροδεξιάς όσο και της ακροαριστεράς...». Μετά το 1925 ο Ες αφιέρωσε την καθημερινότητα του στην διεκπεραίωση των υποθέσεων του Χίτλερ, προγραμματίζοντας ραντεβού, απαντώντας σε επιστολές και γενικότερα φρόντιζε για όλες τις εκκρεμότητες και τις διαδικασίες που αφορούσαν τον Χίτλερ. Το 1931 παραχωρήθηκε στον Ες δικό του γραφείο στο Brown House, όπου ήταν τα γραφεία της Κεντρικής Διοικήσεως του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, ενώ τον Δεκέμβριο του 1932 και μετά την αποπομπή του Gregor Strasser, ο Χίτλερ μεταβίβασε στον Ες την προεδρία της νεοσυσταθείσας Πολιτικής Κεντρικής Επιτροπής του NSDAP και ο Ες απέκτησε δύναμη ως ο δεύτερος ισχυρότερος άνθρωπος στην ιεραρχία του κόμματος. Το 1932 ο Ες επικράτησε στον αθλητικό διαγωνισμό πτήσεως «Around the Zugspitze» σε μονοπλάνο τύπου BFW M35b, το 1934 κατέκτησε τη δεύτερη θέση και επικράτησε για μία ακόμη φορά στο τέλος της δεκαετίας, ενώ πέταξε με Messerschmitt Bf 108 και Messerschmitt Bf 110, το οποίο έμαθε να πετά υπό την κηδεμονία του πιλότου Willi Stör.

Υπουργός του Ράιχ

Μετά από την ανάληψη της εξουσίας από το «Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα» και την ανάδειξη του Χίτλερ στη θέση του Καγκελάριου, το 1933, ο Ες ανέλαβε καθήκοντα Υπουργού χωρίς χαρτοφυλάκιο και με διαταγή του Χίτλερ απέκτησε το δικαίωμα να φορά την ηγετική στολή των «S.S.». Στις 21 Απριλίου 1933 ο Ες ορίστηκε επισήμως αναπληρωτής «Φύρερ» του Αδόλφου Χίτλερ, ο οποίος το 1939 τον ονόμασε δημοσία διάδοχό του στην ηγεσία του κόμματος σε περίπτωση θανάτου του. Παράλληλα του ανατέθηκαν ελεγκτικά καθήκοντα των Υπουργείων Οικονομίας, Υγείας, Παιδείας και Δικαιοσύνης, ενώ είχε δικαίωμα εγκρίσεως νόμων, με την εξαίρεση αυτούς που αφορούσαν τον Γερμανικό στρατό, την Αστυνομία και την εξωτερική πολιτική. Παράλληλα συνέγραφε και συνυπέγραφε πολλές από τις διαταγές του Αδόλφου Χίτλερ.

Την 1η Σεπτεμβρίου 1939, την ημέρα που η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία και ξεκίνησε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Αδόλφος Χίτλερ ανακοίνωσε ότι, αν συμβεί οτιδήποτε στον ίδιο καθώς και στον Hermann Göring, ο Rudolf Hess θα είναι ο επόμενος στη σειρά διαδοχής. Ο Ες ήταν απολύτως αντίθετος με την ιδέα του πολέμου μεταξύ Γερμανίας και Αγγλίας, που και ο ίδιος ο Χίτλερ δεν επιθυμούσε, και αποφάσισε το 1941, μετά τις μεγάλες νίκες της Γερμανίας στη Δύση, που απέληξαν στη συνθηκολόγηση της Γαλλίας, να επιχειρήσει μια συνδιαλλαγή με την Αγγλία, ώστε να σταματήσει ο μεταξύ των δύο χωρών πόλεμος και να μπορέσει η Γερμανία να στραφεί κατά της Σοβιετικής Ενώσεως, αφού αυτός ήταν ο τελικός σκοπός του Εθνικοσοσιαλισμού, τόσο από ιδεολογική, όσο και από γεωπολιτική άποψη. Φαίνεται ότι ο Ες έθεσε το ζήτημα στον Χίτλερ και αυτός τον εξουσιοδότησε να προβεί σε βολιδοσκοπήσεις της αγγλικής πλευράς μέσω του Άλμπρεχτ Χάουσχοφερ, Γερμανού διπλωμάτη και γιου του διάσημου καθηγητού Καρλ Χαουσχόφερ που είχε επιστρέψει το το 1911 στη Γερμανίας, αφού είχε διατελέσει επί τρία έτη στρατιωτικός ακόλουθος στο Τόκιο.

Πτήση στη Σκωτία / Σύλληψη

Το Σάββατο 10 Μαΐου 1941, ο Ες ενημέρωσε τη σύζυγο του ότι φεύγει για κυβερνητικό ταξίδι, χωρίς να της αποκαλύψει πού πηγαίνει. «Θα γυρίσω τη Δευτέρα, το αργότερο» της είπε. Αλλά εκείνη του απάντησε: «Δεν το πιστεύω. Δεν θα γυρίσεις τόσο γρήγορα!» Όλη την ημέρα ο Ες ήταν νευρικός με μεταπτώσεις στη διάθεσή του και πριν φύγει πήγε στο δωμάτιο του γιου του, να του δώσει ένα τελευταίο φιλί. Στις 6 το βράδυ, έδωσε στον υπασπιστή του ένα γράμμα για τον Χίτλερ, με εντολή να το παραδώσει την επομένη ημέρα. Ο Ες απογειώθηκε από το αεροδρόμιο του Άουγκσμπουργκ, με ένα αεροσκάφος Messerschmitt Bf 110 το οποίο είχε εξοπλίσει με επιπρόσθετες δεξαμενές καυσίμου προκειμένου να αυξήσει την εμβέλειά του, με κατεύθυνση προς τη Βόρειο Θάλασσα. Πέταξε από το Άουγκσμπουργκ με κατεύθυνση τα νησιά Shetland. Στις 22:08 της ίδιας ημέρας το αεροσκάφος του εντοπίστηκε από τα ραντάρ του σταθμού της RAF του Ouston, βόρεια του Newcastle-upon-Tyne, όταν ήταν σε απόσταση 70 μιλίων, (110 χιλιόμετρα), από τις ακτές της Σκωτίας και κατευθυνόταν προς βορειοδυτικά προς το νησί Lindisfarne. Το Messerschmitt Bf 110 του Ες χαμήλωσε μετά την διέλευση από την ακτή και στις 22:25 που πετούσε σε ύψος μόλις 50 πόδια (15 μέτρα) ήταν ορατό από ένα παρατηρητήριο της Royal Corps πλησίον του Chatton στο Northumberland. Ο Ες φθασε στις ακτές της Σκωτίας με κατεύθυνση τον πύργο του Λόρδου Χάμιλτον, στο Ντουνγκάβελ. Τότε δύο Σπίτφαϊρ, άρχισαν να τον παρακολουθούν. Από τα δύο, ο Ες αντελήφθη το ένα και κατόρθωσε να του ξεφύγει, πετώντας με ταχύτητα 450 μιλίων την ώρα πολύ χαμηλά. Φθάνοντας στην περιοχή του πύργου, ο Ες προσπάθησε να βρει το μικρό ιδιωτικό αεροδρόμιο που υπήρχε εκεί, αλλά λόγω της ομίχλης δεν το κατόρθωσε. Τότε αποφάσισε να εγκαταλείψει το αεροπλάνο και να πέσει με αλεξίπτωτο, ενώ το παρατηρητήριο ανέφερε στις 23:09 ότι το αεροσκάφος κατέπεσε νότια της Γλασκόβης κοντά στο χωριό Eaglesham. Ο Ες έπεσε άγαρμπα στο έδαφος τραυματίζοντας τον αστράγαλο του κατά την προσγείωση.

Όπως γράφει [1] ο Ιάκωβος Χονδροματίδης: «...Ο Ες είχε ήδη πραγματοποιήσει δύο ανάλογες προσπάθειες, η πρώτη στις 10 Ιανουαρίου και η δεύτερη στις 30 Απριλίου 1941. Ο υπασπιστής του Καρλ Χαϊντς Πιντς, στο τέλος της δεκαετίας του 1950, αφηγήθηκε στον Άγγλο δημοσιογράφο James Leasor, ότι στις 10 Ιανουαρίου 1941, πριν ο Ες απογειωθεί με ένα «Me 110» από το αεροδρόμιο του Άουγκσμπουργκ -Χάουντεττεν, του παρέδωσε ένα σφραγισμένο φάκελο. Ο Πιντς θα τον άνοιγε τέσσερις ώρες μετά την αναχώρηση του αεροπλάνου, εάν ο Ες δεν είχε επιστρέψει. Εντός του υπήρχε ένα σφραγισμένο γράμμα προς τον Χίτλερ και ένα σημείωμα προς τον Πιντς ότι ο προϊστάμενός του είχε πετάξει στην Αγγλία για να διαπραγματευθεί την ειρήνη. Η 30η Απριλίου 1941 ήταν μια εορταστική ημέρα για το εργοστάσιο Messerschmitt στο Άουγκσμπουργκ–Χάουνστεττεν και ο χώρος είχε σημαιοστολιστεί καθώς την Πέμπτη 1η Μαΐου, ο Χίτλερ θα μιλούσε στο προσωπικό. Εκείνη την ημέρα παρουσιάστηκε στο αεροδρόμιο του εργοστασίου ο Ρούντολφ Ες με ένα Me 110 που τον ανέμενε στην πίστα του αεροδρομίου με γεμάτες τις δεξαμενές. Έλαβε το δελτίο καιρού, κάθισε στη θέση του πιλότου, έδεσε τις ζώνες ασφαλείας, φωτογραφήθηκε από κάποιον υπασπιστή του και άνοιξε τους κινητήρες. Εκείνη τη στιγμή ένας νεαρός αξιωματικός έτρεξε και σκαρφάλωσε στη σκάλα του αεροπλάνου και του έδωσε ένα σημείωμα του Χίτλερ που ζητούσε από τον Ες να προσφωνήσει εκείνος τους εργάτες.

Το πρωί της 10ης Μαΐου, ο Ες ζήτησε από τον υπασπιστή του Πιντς να τηλεφωνήσει σε έναν μετεωρολόγο για να του αναφέρει το χαμηλότερο ύψος των νεφών επάνω από τη Σκωτία. Ο υπασπιστής τηλεφώνησε στο Υπουργείο Αεροπορίας και ζήτησε να του φέρουν έναν συγκεκριμένο ραδιοφάρο τύπου Electra. Ο Πιντς στη συνέχεια παρέδωσε στον Ες χάρτες και έναν φάκελο. Στις 5:42 μ.μ. το Me 110 απογειώθηκε με κατεύθυνση το βορρά. Στις 9:45 ο Πιντς αποκάλυψε στους συναδέλφους του: «Δεν έγινε κανένα τηλεφώνημα κι έτσι, η πτήση του συντρόφου Ες φαίνεται ότι πέτυχε». Έβγαλε από το χαρτοφύλακά του ένα πακέτο που περιείχε έναν οδικό χάρτη -στον οποίο ήταν σημειωμένη μια διαδρομή που κατέληγε κάπου στη Σκωτία- και πολλές επιστολές, χειρόγραφες και δακτυλογραφημένες, προς τον Φύρερ, τον Χίμλερ, έναν διευθυντή του εργοστασίου «Messerschmitt» και κάποια μέλη της οικογένειας του. Το ίδιο βράδυ, στο κέντρο ελέγχου της RAF διαπιστώθηκε η προσέγγιση ενός αγνώστου αεροσκάφους πάνω από τη Σκωτία. Λίγο αργότερα, κοντά στο Λάνκασιρ, ένας γεωργός ο Ντέηβιντ Μακλήν, είδε έναν αλεξιπτωτιστή να προσγειώνεται στο κτήμα του. Ο Μακλήν πήρε το δικράνι στο χέρι του και έτρεξε προς τον άγνωστο πιλότο που προσπαθούσε να απελευθερωθεί από το αλεξίπτωτο. «Είσαι ναζί, εχθρός ή δικός μας;» ρώτησε ο χωρικός. "Όχι ναζί εχθρός. Βρετανός φίλος", απάντησε ο ξένος που έδειχνε να πονά καθώς είχε χτυπηθεί στον αστράγαλο. Ο χωρικός τον βοήθησε να φτάσει ως το σπίτι του. Εκεί ο ξένος του συστήθηκε ως Άλφρεντ Χορν και ζήτησε να τον οδηγήσουν στον δούκα του Χάμιλτον στον οποίο έπρεπε να μεταφέρει ένα σημαντικό μήνυμα. Ο Χάμιλτον ήταν τότε βουλευτής του Συντηρητικού κόμματος στην Βουλή των Λόρδων και αξιωματικός της RAF.

Μέσα σε λίγη ώρα ενημερώθηκαν οι Μυστικές υπηρεσίες και ο στρατός και ανέλαβαν την ανάκριση και τη φρούρηση του Ες. Επειδή ο Τσόρτσιλ διατηρούσε αμφιβολίες για την ταυτότητα του έστειλε στον Ες τον Άιβον Κιρκπάτρικ ο οποίος είχε χρηματίσει αρχιγραμματέας της βρετανικής πρεσβείας στο Βερολίνο μέχρι το τέλος του 1939. Ο Κιρκπάτρικ είχε γνωρίσει τον Ες προσωπικά. Το βράδυ της 12ης Μαΐου 1941 πέταξε προς το Μπιουκάναν Κασλ με ένα μικρό αεροσκάφος «φλαμίνγκο», με κυβερνήτη το δούκα του Χάμιλτον. Εκεί, στο στρατιωτικό νοσοκομείο, βρισκόταν ο Ρούντολφ Ες. Οι δύο επισκέπτες έκατσαν σε σκληρές ξύλινες καρέκλες και ο αντιπρόσωπος του Φύρερ έβγαλε ένα δέμα από χαρτιά γραμμένα με το χέρι. Έπειτα, άρχισε μια διεξοδική διατριβή επάνω στη βρετανική πολιτική προς τη Γερμανία, στο παρελθόν και το παρόν. Ο Κιρκπάτρικ βγήκε από το δωμάτιο μόνο μία φορά για να τηλεφωνήσει στον Τσόρτσιλ ότι άνθρωπος με τον οποίο συνομιλούσε ήταν ο Ρούντολφ Ες, ο οποίος μετέφερε προτάσεις ειρήνης. Είπε ότι είχε έλθει χωρίς την άδεια του Χίτλερ, όμως λόγω της μακροχρόνιας φιλίας του με τον Χίτλερ, οι Άγγλοι μπορούσαν να βασισθούν στον λόγο της ανδρικής του τιμής πως ο Φύρερ δεν σχεδίαζε τίποτε εναντίον της βρετανικής αυτοκρατορίας, ούτε αγωνιζόταν για την παγκόσμια υπεροχή. Ως λύση για τη γερμανοβρετανική διαμάχη, ο Ες πρότεινε τον ήδη γνωστό καταμερισμό του κόσμου σε σφαίρες επιρροής. Η Αγγλία θα έπρεπε να αφήσει «ελεύθερα τα χέρια στην Ευρώπη» για τη Γερμανία ενώ η Γερμανία θα άφηνε στους Άγγλους «απόλυτη ευχέρεια στην αυτοκρατορία».

Μερικές εβδομάδες μετά από αυτή τη συνάντηση η ανάκριση συνεχίστηκε από τον λόρδο Σάιμον, μέλος της κυβέρνησης του Τσόρτσιλ, ο οποίος γνωρίζοντας πως η Αμερική θα εισερχόταν στον πόλεμο, ήταν ανένδοτος. Στις 17 Μαΐου, ο Άγγλος πρωθυπουργός πληροφόρησε τον Ρούσβελτ με ένα μυστικό τηλεγράφημα για την ουσία των συνομιλιών του Κιρκπάτρικ με τον Ες στη Σκωτία: «Αν πρέπει να τον πιστέψουμε, περιμένουμε να συναντήσει παράγοντες ενός ειρηνευτικού κινήματος τους οποίους θα βοηθούσε να ρίξουν την παρούσαν κυβέρνηση... Δεν θα τον κακομεταχειριστούμε, αλλά υπάρχει η επιθυμία να μη τον περιβάλλουμε και με ρομαντισμούς, αυτόν και την περιπέτειά του. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι μοιράζεται την ευθύνη για όλα τα εγκλήματα του Χίτλερ και είναι ένας πιθανός εγκληματίας πολέμου, του οποίου η μοίρα τελικά θα εξαρτηθεί από την απόφαση των συμμαχικών κυβερνήσεων».

Η Γερμανική αντίδραση

Ο Ες μεταφέρθηκε για ανάκριση στους στρατώνες του Μαίρυχιλ, στη Γλασκώβη κι από εκεί σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Στην ανάκριση που υποβλήθηκε μετέφερε στους ανακριτές του την άποψη ότι η αγγλική πολιτική στάθηκε εγκληματική απέναντι στην Γερμανία, πως ο αγγλικός λαός εξαπατήθηκε από τους τους ηγέτες του που εμπόδισαν μια αγγλο-γερμανική συμμαχία εναντίων των μπολσεβίκων και ότι ο πόλεμος μεταξύ τους είναι μεταξύ αρείων λαών. Τους πρότεινε να μεταφέρουν στην Αγλλική ηγεσία ότι είναι καλλίτερα να υπογραφεί μια ανακωχή και στη συνέχεια συμφωνία για το μοίρασμα του κόσμου, μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας. Έξι ημέρες μετά την πρώτη του ανάκριση και αφού δεν έλαβε καμιά απάντηση ο Ες ζήτησε να επιστρέψει στην Γερμανία, καθώς θεωρούσε ότι ήταν διαπραγματευτής, όμως η η Αγγλική ηγεσία τον φυλάκισε. Ο Τσόρτσιλ, ο φανατικός αντικομουνιστής, κομουνιστοφάγος σύμφωνα με τους βιογράφους του, απέρριψε δίχως ενδοιασμό τον κλάδο ελαίας που έτεινε η Γερμανία. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Ες παρέμεινε υπό κράτηση σε διάφορες φυλακές στην Αγγλία και όταν έληξε ο πόλεμος στάλθηκε στη Γερμανία για να δικαστεί στην Δίκη της Νυρεμβέργης.

Ο Χίτλερ φέρεται ότι έμεινε κατάπληκτος όταν, στις 11 Μαΐου 1941, ο υπασπιστής του Ες του ανακοίνωσε την μετάβαση του προϊσταμένου του στην Αγγλία και του σκοπούς του ταξιδιού. Ταυτόχρονα, ο Χίτλερ πήρε στα χέρια του την επιστολή του Ες, που έγραφε μεταξύ άλλων: «Φύρερ μου, όταν θα λάβεις αυτή την επιστολή, εγώ θα βρίσκομαι στην Αγγλία. ...{...}... Και αν, φύρερ μου, το σχέδιο αυτό -το οποίο, ομολογώ, έχει πολύ μικρή πιθανότητα επιτυχίας- καταλήξει σε αποτυχία και η μοίρα αποφασίσει εναντίον μου, αυτό δεν θα έχει βλαπτικά αποτελέσματα είτε για Σας, είτε για τη Γερμανία, θα είναι πάντα δυνατόν για Σας να αρνηθείτε κάθε ευθύνη. Απλώς να ειπήτε ότι είμαι τρελός....». Αμέσως ο Χίτλερ συνεκάλεσε σύσκεψη των Γκαίρινγκ, Μπόρμαν και Ρίμπεντροπ για ν' αποφασίσουν. Η πτήση του Ες, όχι όμως ο προορισμός ή η τύχη του, ανακοινώθηκε για πρώτη φορά από το ραδιόφωνο του Μονάχου το βράδυ της Δευτέρας 12 Μαΐου 1941. Σύμφωνα με την ανακοίνωση η πτήση του Ες ήταν αποτέλεσμα «....προσωπικών παραισθήσεων και οραμάτων, από τις οποίες πάσχει το σημαντικό στέλεχος του ναζιστικού κόμματος», εκφράζοντας τη λύπη του που «ο ιδεαλιστής αυτός έπεσε θύμα της ασθένειάς του». Η επίσημη ανακοίνωση της Καγκελαρίας έκανε λόγο για «...το μέλος του κόμματος Ρούντολφ Ες, που έπασχε από βαριάς μορφής ψυχολογική ασθένεια, η οποία είχε αναγκάσει τον Φύρερ να του απαγορεύσει τις πτήσεις με αεροπλάνο» κι ότι σε κάθε περίπτωση το διάβημα του Ες «...δεν έχει καμία επιρροή στη συνέχιση του πολέμου, ο οποίος επεβλήθη στη Γερμανία». Είναι γεγονός ότι ο Χίτλερ, αντίθετα με την τακτική του, δεν ενόχλησε την οικογένεια του Ες, την οποία τίμησε και φρόντισε και μόνο ο Υπασπιστής του Ες μετατέθηκε δυσμενώς στο Ανατολικό μέτωπο.

Κρατούμενος στην Αγγλία

Με διαταγή της Αγγλικής κυβερνήσεως ο Ες κρατήθηκε στον Πύργο του Λονδίνου. Ο Τσόρτσιλ έδωσε εντολές ώστε ο Ες να είναι απόλυτα απομονωμένος, αλλά με αξιοπρέπεια και κρατήθηκε στον Πύργο μέχρι τις 20 Μαΐου 1941. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Maryhill και στο Mytchett Place κοντά στο Aldershot, όπου παρέμεινε υπό συνεχή και αυστηρή φρούρηση, καθώς σύμφωνα με τις οδηγίες του Τσόρτσιλ ο Ες έπρεπε να είναι απόλυτα απομονωμένος. Ως αιχμάλωτος πολέμου, ο Ες έζησε στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Maindiff Court στο Abergavenny της Ουαλίας όπου του χορηγήθηκε θεραπεία για παραφροσύνη και ασχολήθηκε με τη ζωγραφική. Ο Ες επιχείρησε δύο φορές να αυτοκτονήσει όσο ήταν κρατούμενος. Στις 15 Οκτωβρίου 1941, πραγματοποίησε την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας, πέφτοντας από το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου, όμως απλά έσπασε το πόδι του. Στο νοσοκομείο ήταν κάτω από την ιατρική φροντίδα του ψυχιάτρου John Rawlings Rees, ο οποίος είχε εργαστεί στην κλινική Tavistock πριν καταταγεί ως Ταξίαρχος στο Βρετανικό στρατό. Ο Rees κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Ες δεν ήταν παράφρων, αλλά ήταν σίγουρα ψυχικά άρρωστος και έπασχε από κατάθλιψη πιθανώς λόγω της αποτυχίας της αποστολής του. Από την πλεύρα του ο Ρούντολφ Ες στο Ημερολόγιο από τη φυλάκιση του στη Μεγάλη Βρετανία κάνει συχνές αναφορές στις επισκέψεις του Rees, ο οποίος δεν του άρεσε και τον κατηγορούσε ότι τον δηλητηρίαζε. Αργότερα έζησε σε μία έπαυλη ενός μεγάλου αγγλικού κτήματος, με αξιοση-μείωτη ελευθερία κινήσεων μέσα στην καλά φυλαγμένη περιοχή. Περνούσε τις περισσότερες ώρες του διαβάζοντας Γερμανούς κλασικούς και τελειοποιώντας τα Αγγλικά του.

Δίκη της Νυρεμβέργης / Απόφαση

Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στον Ες απαγγέλθηκαν κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος και παραπέμφθηκε σε δίκη στη Νυρεμβέργη. Από την πρώτη ημέρα της δίκης, η οποία διήρκησε επτά μήνες και στη διάρκεια της πραγματοποιήθηκαν 403 ανοικτές συνεδριάσεις, ο Ες είχε ένα χαρακτηριστικά αόριστο βλέμμα, κοίταζε στο ταβάνι, στους δικαστές ή στους μάρτυρες, χαμογελούσε χωρίς εμφανή λόγο και κάποια στιγμή ξεκίνησε να διαβάζει ένα μυθιστόρημα, προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση του Χέρμαν Γκαίρινγκ που επανειλημμένα ζήτησε να τον απομακρύνουν από κοντά του. Οι δικηγόροι του Ες έθεσαν στο δικαστήριο ζήτημα ψυχικής διαταραχής και αμνησίας, όμως εκείνος σηκώθηκε και είπε ότι η μνήμη του επανήλθε κι ότι απλά προσποιούνταν για λόγους τακτικής, ενώ δήλωσε ότι θεωρεί αναρμόδιο το δικαστήριο για να τον δικάσει. Στην απολογία του ο Ες εξέφρασε το θαυμασμό του για τον Αδόλφο Χίτλερ και δήλωσε ότι οι μάρτυρες και οι δικαστές παραπλανήθηκαν κι επίσης ότι αισθάνεται υπερήφανος που υπηρέτησε «..κάτω από την ηγεσία του μεγαλύτερου γιου που έβγαλε ο λαός μου στα χίλια χρόνια της ιστορίας του..».

Στην τελευταία του δήλωση στην δίκη είπε μεταξύ άλλων: «...Δεν υπερασπίζω τον εαυτό μου ενάντια σε κατηγόρους, στους οποίους δεν παραχωρώ το δικαίωμα να κατηγορήσουν εμένα και τους συμπατριώτες μου. Δεν ασχολούμαι με κατηγορίες, οι οποίες αποτελούν εσωτερικά θέματα των Γερμανών και επομένως δεν αφορούν τους ξένους. Δεν προβάλλω καμία αντίρρηση ενάντια στις εκφράσεις, οι οποίες στρέφονται κατά της τιμής μου και της τιμής ολόκληρου του γερμανικού λαού. Αντιθέτως, θεωρώ τιμή τις κατηγορίες αυτές. Είχα την τύχη να δράσω πολλά χρόνια της ζωής μου κάτω από την ηγεσία του μεγαλύτερου γιου που έβγαλε ο λαός μου στα χίλια χρόνια της ιστορίας του. Ακόμη και αν μπορούσα, δεν θα ήθελα να σβήσω τα χρόνια αυτά από την ύπαρξή μου. Είμαι ευτυχισμένος γνωρίζοντας ότι εκπλήρωσα την υποχρέωσή μου απέναντι στο λαό μου, την υποχρέωση μου ως Γερμανός, εθνικοσοσιαλιστής και πιστός σύντροφος του ηγέτη μου. Δεν μετανοώ για τίποτα. Εάν βρισκόμουν πάλι στην αρχή, θα ενεργούσα πάλι καθώς ενέργησα, ακόμα κι αν ήξερα, ότι στο τέλος θα βρω τον θάνατο στις φλόγες. Δεν έχει σημασία τι θα κάνουν οι άνθρωποι, αφού κάποτε θα βρεθώ μπροστά στο δικαστήριο της αιωνιότητας. Μόνο απέναντί του θα λαμβάνω ευθύνη, και ξέρω πως θα αθωωθώ...». Με την απόφαση του δικαστηρίου, η οποία εκδόθηκε την 1η Οκτωβρίου 1946, ο Ες βρέθηκε ένοχος και για τις δύο από τις τέσσερις κατηγορίες που του αποδόθηκαν, δηλαδή εγκλήματα κατά της ειρήνης (σχεδιασμός και προετοιμασία επιθετικού πολέμου) και συνωμοσία με άλλους Γερμανούς ηγέτες για να διαπράξουν εγκλήματα, όμως αθωώθηκε για εγκλήματα πολέμου ή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, λόγος για τον οποίο απέφυγε την θανατική ποινή και του επιβλήθηκε αυτή των ισοβίων δεσμών.

Φυλακισμένος στο Σπαντάου

Την 1η Οκτωβρίου 1946 ο Ες φυλακίστηκε στις φυλακές Σπαντάου στο Βερολίνο, τη Συμμαχική Φυλακή «Εγκληματιών Πολέμου», και έλαβε τον αριθμό κρατουμένου 7. Ο Ες παρέμεινε φυλακισμένος ως το θάνατο του, συνολικά 46 χρόνια, καθώς οι κατά καιρούς προσπάθειες να αποφυλακιστεί συναντούσαν τη σθεναρή αντίδραση των εκάστοτε επικεφαλής της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ενώσεως. Ο Ρούντολφ Ες από το 1966, όταν ο Baldur von Schirach και ο Albert Speer ολοκλήρωσαν την έκτιση της ποινής τους και αφέθηκαν ελεύθεροι, παρέμεινε μοναδικός έγκλειστος μέχρι το τέλος της ζωής του στη φυλακή του Spandau, χωρητικότητος 600 ατόμων. Τα 600 κενά κελιά της φυλακής και οι 100 εργαζόμενοι πλήρους απασχολήσεως για έναν μόνο φυλακισμένο ανέρχονταν ετησίως στο ποσό των 100 εκατομμυρίων δολαρίων ή με την ισοτιμία του 2017 στα 85 εκατομμύρια ευρώ που αντιστοιχούν σε ημερήσιο κόστος 233 χιλιάδων ευρώ, ποσό που κατέστησε τον Ες τον ακριβότερο κρατούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητος.

Οι περιορισμοί επικοινωνίας του Ες στη φυλακή ήταν αυστηροί. Οι οικογενειακές συναντήσεις ορίστηκαν σε μια επίσκεψη μισής ώρας το μήνα και ο Ες που την θεώρησε απαράδεκτη αρνήθηκε αυτού του είδους τις σύντομες συναντήσεις μέχρι το 1968. Στη δεκαετία του 1970 το επισκεπτήριο με μέλη της οικογένειας του επεκτάθηκε σε μία ώρα το μήνα. Στη διάρκεια του επισκεπτηρίου ο Ες δεν είχε τη δικαίωμα να συζητήσει οτιδήποτε σχετίζονταν με την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ή με το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα και σύστημα. Οι επιστολές του και οι κάθε είδους και μορφής επικοινωνίες του υποβάλλονταν σε αυστηρή λογοκρισία, καθώς ο Σοβιετικός επίτροπος των φυλακών θεωρούσε ότι ακόμη και τα γράμματα του Ες στη σύζυγο του θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την συγγραφή ενός προπαγανδιστικού δοκίμιου. Παράλληλα στα αρχεία των φυλακών είναι καταγεγραμμένη μια αντιδικία του Ες με τον Σοβιετικό επίτροπο της φυλακής που διέταζε να αφαιρούνται τα γυαλιά οράσεως του, κατέστρεφε τα σημειωματάρια του, αύξανε την αυστηρότητα της λογοκρισίας και παρεμπόδιζε τις επισκέψεις του δικηγόρου του.

Ως το 1974 ο κύριος σύντροφος του Ες ήταν ο φύλακας Eugene K. Bird, με τον οποίο δημιούργησε στενή φιλική σχέση. Εκείνο το χρόνο ο Bird έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Ο πιο μοναχικός άνθρωπος στον κόσμο, η εσωτερική ιστορία της 30ετούς φυλάκισης του Rudolf Hess», το οποίο αποτελεί ένα χρονικό της σχέσεως τους. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, οι κυβερνήσεις Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, Αγγλίας και Γαλλίας προσέγγισαν την Σοβιετική κυβέρνηση και ζήτησαν την απελευθέρωση του Ες για ανθρωπιστικούς λόγους λόγω της ηλικίας του. Η επίσημη Σοβιετική απάντηση ήταν αρνητική, όπως αρνητική ήταν οι Σοβιετικοί και σε κάθε αίτημα για μείωση της ποινής που επιβλήθηκε στον Ες. Ο Αμερικανός πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον τάχθηκε υπέρ της απελευθερώσεως του Ες και δήλωσε ότι οι Η.Π.Α., η Βρετανία και η Γαλλία θα πρέπει να συνεχίσουν να παροτρύνουν τη Σοβιετική Ένωση για την απελευθέρωση του. Το 1977, ο Sir Hartley Shawcross, ο Άγγλος Γενικός εισαγγελέας στη Νυρεμβέργη, χαρακτήρισε τη συνεχιζόμενη φυλάκιση του Ες ως σκάνδαλο και το 1987, η Σοβιετική ηγεσία υπό τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ συμφώνησε ότι ο Ες πρέπει να απελευθερωθεί για ανθρωπιστικούς λόγους.

Το τέλος του Ες

Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, το απόγευμα της 17ης Αυγούστου 1987 ο Ες, μισότυφλος, με σοβαρά πνευμονολογικά και καρδιολογικά προβλήματα, πήγε στο υποστατικό του κήπου της φυλακής, όπου συνήθιζε να κάθεται. Ο φύλακας τον άφησε μόνο του για λίγο, όμως όταν επέστρεψε, μερικά λεπτά αργότερα, είδε τον Ες στραγγαλισμένο με ένα ηλεκτρικό καλώδιο που είχε δέσει στο χερούλι του παράθυρου, τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό του. Μεταφέρθηκε στο Βρετανικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του, που αποδόθηκε σε αυτοκτονία, αφού ο Βρετανός ιατροδικαστής Τζέιμς Κάμερον, [James Cameron], εξέτασε τη σορό του Ες. Το απόγευμα της ίδιας μέρας ο γιος του Ες δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από τον Ντάρολντ Κην, τον Αμερικανό διευθυντή της φυλακής του Σπαντάου, ο οποίος τον ενημέρωσε ότι ο πατέρας του εξέπνευσε. Όπως γράφει [2] ο Ιάκωβος Χονδροματίδης: «….Το βράδυ εκείνης της αυγουστιάτικης μέρας, ο νοσοκόμος των φυλακών βρήκε τον 93χρονο πρεσβύτη στραγγαλισμένο στο πάτωμα. Η επίσημη εκδοχή των αρχών ήταν πως ο Ες, βαριά άρρωστος και μισότυφλος, αυτοκτόνησε. Όταν η Αστυνομία του Βερολίνου ανέλαβε να εξιχνιάσει τα αίτια του θανάτου του, το Βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών σταμάτησε την έρευνα. Η στάση των βρετανικών κυβερνήσεων παραμένει μέχρι σήμερα δηλωτική των προθέσεών τους να συγκαλύψουν την υπόθεση Ες κρατώντας σφραγισμένα δεκάδες έγγραφα που αφορούν την υπόθεσή του, και τα οποία αναμένεται να δοθούν στη δημοσιότητα το 2017.»

Σύμφωνα με την οικογένεια του, ο Ες δολοφονήθηκε από τη Βρετανική μυστική υπηρεσία, για να μην αποκαλύψει την ύποπτη συμπεριφορά των Βρετανών με ενέργειες που κατέληξαν στην κήρυξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Δύο ημέρες μετά τον θάνατο του Ες, με πρωτοβουλία της οικογένειας του και μετά τους ισχυρισμούς του γιου του ότι ο πατέρας του δολοφονήθηκε, ο Γερμανός ιατροδικαστής Βόλφγκαγκ Σπαν, [Wolfgang Spann], ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τη δεύτερη αυτοψία, δηλαδή εξέτασε κι εκείνος τη σορό του Ρούντολφ Ες, κατέληξε σε συμπεράσματα τα οποία αμφισβητούσαν και διέψευσαν -εν μέρει- τα συμπεράσματα της πρώτης νεκροψίας. Η φυλακή του Σπαντάου κατεδαφίστηκε μετά τον θάνατο του Ες προκειμένου να μην μετατραπεί σε τόπο προσκυνήματος εθνικιστών από ολόκληρο των κόσμο.

Καταστροφή του τάφου του Ες

Οι Γερμανοί αλλά και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι εθνικιστές, πραγματοποιούσαν συγκεντρώσεις και πορείες μνήμης στο νεκροταφείο της πόλεως Βουνζίντελ, [Wunsiedel], κάθε χρόνο στην επέτειο του θανάτου του Ες. Οι συγκεντρώσεις τους απαγορεύτηκαν από το 1991 έως το 2000 και οι εθνικιστές αποφάσισαν να πραγματοποιούν συγκεντρώσεις μνήμης και πορείες σε άλλες χώρες, όπως η Ολλανδία και η Δανία, ενώ οι συγκεντρώσεις και οι πορείες στο Wunsiedel νομιμοποιήθηκαν το 2001, όμως το Μάρτιο του 2005, μετά την θέσπιση αυστηρότερης νομοθεσίας στη Γερμανία, σχετικά με τις εθνικιστικές εκδηλώσεις, οι διαδηλώσεις αυτού του είδους απαγορεύτηκαν εκ νέου. Τον Οκτώβριο του 2011, η οικογένεια Ες υπέβαλε αίτηση για παράταση 20 ετών στη χρήση του οικογενειακού της τάφου και πήρε αρνητική απάντηση. Μετά από διαπραγματεύσεις μεταξύ του της προτεσταντικής εκκλησιαστικής ενορίας και της εγγονής του Ες, η οικογένεια συμφώνησε να απομακρύνει τα οστά των προγόνων της από την πόλη. Ο τάφος της οικογένειας του Ες ανοίχθηκε πριν το πρώτο φως της ημέρας της 20ης Ιουλίου 2011 [3] και υπό άκρα μυστικότητα έγινε εκταφή των οστών του, όπως και των οστών των γονέων του. Η εκταφή έγινε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητος και χωρίς να έχουν ενημερωθεί τα μέσα ενημερώσεως, ενώ στη συνέχεια ο τάφος καταστράφηκε, τα οστά αποτεφρώθηκαν και η τέφρα τους σκορπίστηκε σε μια κοντινή λίμνη.

Μνήμη Ρούντολφ Ες

Ο Ρούντολφ Ες, που ήταν το τελευταίο επιζών μέλος του υπουργικού συμβουλίου του Αδόλφου Χίτλερ, είχε καλή φήμη στη Γερμανία αλλά και στις υπόλοιπες χώρες καθώς θεωρούνταν πιστός πλην όμως μετριοπαθής εθνικοσοσιαλιστής, λόγος για τον οποίο ο Αδόλφος Χίτλερ προτιμούσε να στέλνει τον Ες στις ανεπίσημες διαπραγματεύσεις. Η επί τόσο μακρό διάστημα παραμονή του στις φυλακές αποτελεί εξαιρετική περίπτωση καθώς δεν αναμείχθηκε σε κανένα από τα φερόμενα εγκλήματα των Γερμανών εθνικιστών στη διάρκεια του B' Παγκοσμίου Πολέμου, τα οποία όλα φέρονται ότι τελέστηκαν μετά την αιφνιδιαστική πτήση του Εσ στη Βρετανία. Η ενέργεια του αυτή εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα πιο παράξενα περιστατικά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το επίκεντρο εκτεταμένης συζητήσεως τα χρόνια που ακολούθησαν σε ότι αφορά τα κίνητρα και τους στόχους της. Ο Βρετανός ιστορικός Μάρτιν Άλεν υποστηρίζει ότι ο Χίτλερ πρέπει να ήταν ενήμερος για τα σχέδια του Ες αφού τον είχε συναντήσει λίγο πριν ξεκινήσει την πτήση του προς την Σκωτία, όμως στην Γερμανία, το εθνικιστικό καθεστώς ερμήνευσε την πτήση του ως προδοσία, τουλάχιστον στις δημόσιες τοποθετήσεις των εκπροσώπων του. Ο Ες φυλακίστηκε ήδη από το 1941 και στη συνέχεια καταδικάστηκε και παρέμεινε κρατούμενος μόνο επειδή τόλμησε. Πίστευε, έμεινε πιστός στις ιδέες του και στάθηκε γενναίος στην αναζήτηση της ειρήνης, λόγος για τον οποίο οι θαυμαστές του τον αποκαλούν κρατούμενο της ειρήνης. Στα χρόνια που ήταν φυλακισμένος, ο Ες μετατράπηκε σ' ένα είδος συμβόλου για τους εθνικιστές, που τον ονόμασαν, «O πιο πιστός σύντροφος», ο «άνθρωπος που δεν πρόδωσε ποτέ» και «ο πιο μοναχικός άνθρωπος στον κόσμο», καθώς έζησε τέσσερις δεκαετίες σε πλήρη απομόνωση.

Η σύζυγος του Ες, Ίλζε Προλ, πιστή εθνικοσοσιαλίστρια ως το τέλος της ζωής της, σκιαγράφησε ως εξής τη στάση του συζύγου της σχετικά με τον πόλεμο: «...θεωρούσε τον εαυτό του στρατιώτη της πρώτης γραμμής του μετώπου όλα τα χρόνια από το 1933, και ως τέτοιος στρεφόταν με νοσταλγικές εκκλήσεις προς τους στρατιώτες, Γερμανούς, Γάλλους και Άγγλους, του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Θεωρούσε μια νέα στρατιωτική αντιπαράθεση μεγάλη καταστροφή για όλους τους λαούς της Ευρώπης και γενικά του κόσμου. Κι αλήθεια, όταν η πολεμική μηχανή τέθηκε σε κίνηση, έκανε ότι ήταν εφικτό γι' αυτόν χωρίς παρέκκλιση, για να εξασφαλισθεί μια γερμανική νίκη που, κατά τη γνώμη του, θα τερμάτιζε άκαρπους και καταστρεπτικούς πολέμους αιώνων μεταξύ των λαών της ευρωπαϊκής ηπείρου και θα εγκαινίαζε μία μακρά περίοδο ειρήνης μεταξύ εθνών, με ίσα δικαιώματα. Από την πρώτη κιόλας ημέρα του πολέμου, οι μύχιες σκέψεις του στόχευαν στη σύντομη πραγμάτωση μιας τέτοιας ειρήνης...». Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είπε για τον Ρούντολφ Ες πως «'Όποια και αν είναι η ηθική ενοχή ενός Γερμανού που άνηκε στο άμεσο περιβάλλον του Χίτλερ ο Ες κατά την γνώμη μου την εξαγόρασε με μια πράξη τρελής γενναιότητας και παράφορης αφοσιώσεως. Ήρθε σε εμάς με δική του πρωτοβουλία, ελεύθερα και χωρίς εξουσιοδότηση...». Η αρχική θέση των Βρετανών ήταν ότι ο Ες δεν αποφυλακιζόταν, επειδή επέμεναν γι' αυτό οι Σοβιετικοί. Για τον Στάλιν και τους διαδόχους του στην ηγεσία της Σοβιετικής Ενώσεως, ο Ες αποτελούσε ένα ζωντανό εθνικοσοσιαλιστικό σύμβολο κι ήταν αυτός ο άνθρωπος που είχε επιδιώξει συμφωνία με την Δύση για να εξασφαλίσει την ανενόχλητη Γερμανική επίθεση κατά της Σοβιετικής Ενώσεως, όμως ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ είχε αποφασίσει να απελευθερώσει τον Ες στο πλαίσιο της Γκλάσνοστ και δήλωσε [4] ότι θα δώσει άδεια για την απελευθέρωση του Ες. Σε γερμανικές εφημερίδες εμφανίστηκε η είδηση ότι ο Ες θα απελευθερωθεί στα 93α γενέθλιά του, στις 26 Απριλίου 1987, όμως τα γενέθλια του Ες πέρασαν και η απελευθέρωση δεν έγινε.

Σχετικά με τις συνθήκες της αυτοκτονίας του Ες ο γιος του, ο Wolf Hess, επέμενε ότι ο πατέρας του ήταν αδύνατο να κατορθώσει να κρεμαστεί από το ύψος στο οποίο φέρεται ότι το έκανε καθώς έπασχε από αρθρίτιδα, ενώ μετά την δεύτερη νεκροψία του πατέρα του προστέθηκαν στοιχεία που έδειχναν ότι είχε τοποθετηθεί πλήρης θηλιά γύρω από το λαιμό του Ες πριν τον πνιγμό του. Ένας Νοτιοαφρικανός δικηγόρος, βασισμένος σε πληροφορίες ενός αξιωματικού της Ισραηλινής Αεροπορίας, ισχυρίστηκε ότι ο Ες δολοφονήθηκε από δύο μέλη των Βρετανικών Μυστικών Υπηρεσιών. Τον Μάιο του 2009 ο Αμπντάλα Μελάουχι, ο Τυνήσιος νοσηλευτής του Ες, σε συνέντευξη του στη γερμανική εφημερίδα «NationalZeitung» ισχυρίστηκε ότι ο επικεφαλής της Σοβιετικής φρουράς και ο Ρώσος διευθυντής των φυλακών του Σπαντάου του αποκάλυψαν ότι ο Γκορμπατσόφ σχεδίαζε να απελευθερώσει τον Ες. Ο Μελάουχι μετέφερε την είδηση στον Ες κι εκείνος του είπε «Μελάουχι, αυτό θα αποτελέσει την θανατική μου καταδίκη». Οι αποκαλύψεις του Μελάουχι ενόχλησαν τη γερμανική κυβέρνηση. Το κανάλι SAT 1 υποχρεώθηκε να αποσύρει το ενδιαφέρον του για μια αποκλειστική συνέντευξη, υπό τηνν απειλή της υποβολής μηνύσεων, από το Γερμανικό κράτος, ενώ ο νοσηλευτής αποκλείστηκε από τον γερμανο-τυνησιακό σύνδεσμο, παρ’ όλο που ανήκε στα ιδρυτικά του μέλη, και στη συνέχεια παραιτήθηκε από τη συμβουλευτική επιτροπή μεταναστών στον δήμο Βερολίνου-Μπράντενμπουργκ. Ο Μελάουχι που συνέχισε τις έρευνες έγραψε και δημοσίευσε βιβλίο με τίτλο: «Είδα τους δολοφόνους στα μάτια». Τέλος, στις 7 Σεπτεμβρίου 2013, ο Βρετανικός Τύπος δημοσίευσε είδηση σύμφωνα με την οποία στην Σκότλαντ Γιάρντ είναι γνωστά από το 1989 τα ονόματα των Βρετανών πρακτόρων που δολοφόνησαν τον Ες.

Σημειώσεις

  • Η Ilse Minna Berta Anna Carola Pröhl, η σύζυγος του Ρούντολφ Ες γεννήθηκε στις 22 Ιουνίου 1900 στο Αννόβερο στην Κάτω Σαξωνία της Γερμανίας και πέθανε στις 7 Σεπτεμβρίου 1995 στο Lilienthal της Κάτω Σαξωνίας. Πατέρας της ήταν ο πλούσιος ιατρός Gottlieb Friedrich Emil Karl Pröhl και μητέρα της η Elisabeth Wilhelmina Klara Emilia Meinecke και αδέλφια της ήταν η Ingeborg Pröhl και η Irmgard Beinert, μετέπειτα σύζυγος του ηρωικού τενόρου Paul Beinert.
  • Ο Wolf Rüdiger Hess, ο γιος και το μοναδικό τέκνο του ζεύγους Ες γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1937 στο Μόναχο της Βαυαρίας όπου και πέθανε στις 24 Οκτωβρίου 2001.
  • Η οργάνωση «Thule-Gesellschaft» ήταν μία οργάνωση δεξιών, βετεράνων του πολέμου και διανοουμένων, ένα θερμοκήπιο ιδεών και πολιτικών,που αποδείχτηκε επί της ουσίας πρόγονος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Ιδρυτής της ήταν ο Ρούντολφ φον Σεμπότεντορφ, ένας Γερμανός αποκρυφιστής, ονόμασε με αυτό το ευφάνταστο -και με τις ρίζες του στην ελληνική μυθολογία περί έσχατης Θούλης- όνομα τον κλάδο του Μονάχου του γερμανικού τάγματος Βάλβατερ, [Germanenorden Walvater], που ήταν ένα παρακλάδι του Germanenorden που είχε δημιουργηθεί το 1911. Αν και αρχικά οι στόχοι της Θούλης ήταν κατά βάση αποκρυφιστικοί -και ο ίδιος ο Σεμπότεντορφ είχε δηλώσει κάτι παρόμοιο σε ανύποπτο χρόνο- στην πορεία χρησίμευσε ως όχημα προαγωγής εθνικιστικών, δεξιών και αντισημιτικών θέσεων και πολιτικών. H βάση της Εταιρείας της Θούλης ήταν φυλετική. Η Εταιρεία προωθούσε την υπόθεση του αρειανισμού, δηλαδή της θεωρίας περί Αρείας φυλής. H Θούλη για τους αρχαίους Ελληνες ήταν η βορειότερη χώρα και η Έσχατη Θούλη η βορειότερη άκρη της. Εθνικιστές αποκρυφιστές που είχαν υιοθετήσει τη θεωρία περί Αρείων, τοποθετούσαν τη Θούλη είτε στη Σκανδιναβία είτε σε μία άγνωστη, τώρα καταποντισμένη, ήπειρο στο Βόρειο Ατλαντικό, όπου βρισκόταν η πατρίδα όλων των Αρείων. Με την Εταιρεία της Θούλης είχαν ιδεολογικές και άλλες σχέσεις οι θεοσοφιστές, το κίνημα που δημιούργησε η περίφημη αποκρυφίστρια Έλενα Μπλαβάτσκι τον προηγούμενο αιώνα, οι οποίοι υποστήριζαν ότι η Ατλαντίδα του Πλάτωνα ήταν η χαμένη πατρίδα των Αρείων. Μέλη της Εταιρείας της Θούλης ήταν μεταξύ των άλλων ο Άντον Ντρέξλερ. Αλλα ονόματα μελών της Θούλης, που αργότερα θα γινόταν πολύ γνωστά για τη δράση τους στο πλαίσιο του εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος, ήταν οι Ντίτριχ Έκαρτ, Χανς Φρανκ, Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ και Γκότφριντ Φέντερ. Σύμφωνα με πηγές ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν μέλος της Θούλης, ωστόσο, η πληροφορία ελέγχεται, καθώς οι πιο αξιόπιστες πηγές δεν τον περιλαμβάνουν στους καταλόγους μελών και δεν αναφέρουν την παραμικρή παρουσία του στις τακτικές συναντήσεις της οργανώσεως. O Ντρέξλερ διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην αγορά από την Εταιρεία της εβδομαδιαίας εφημερίδας, του Munchener Beobachter (Παρατηρητής του Μονάχου), η οποία αργότερα έγινε ευρύτερα γνωστή ως Völkischer Beobachter (Λαϊκός Παρατηρητής), και η επίσημη εφημερίδα του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος. O Ντρέξλερ ίδρυσε το εθνικοσιαλιστικό κόμμα, ως Deutsche Arbeiterpartei (DAP, Κόμμα των Γερμανών Εργατών). Το κόμμα έναν χρόνο μετά, αφού είχε ενταχθεί σε αυτό και ο Αδόλφος Χίτλερ, μετονομάστηκε σε Nationalsoziali-stische Deutsche Arbeiterpartei (NSDAP-Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανών Εργατών). O ιδρυτής της Θούλης είχε ήδη αποχωρήσει την εποχή που το DAP γινόταν NSDAP και ουδέποτε μετείχε στον εθνικοσοσιαλιστικό πολιτικό φορέα. O ομφάλιος λώρος που συνέδεε την Εταιρεία με το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα άρχισε να κόβεται από τον ίδιο το Χίτλερ μέσα στο 1920 και η Θούλη πέρασε σε μία φάση παρακμής, πριν διαλυθεί οριστικά το 1925.]</ref>.
  • Ο καθηγητής Χάουσχοφερ μετά τον πόλεμο, ανακρινόμενος από τους Αμερικανούς, υποστήριξε ότι ο Ες είχε επί της ουσίας συντάξει μόνος του αρκετά από τα κεφάλαια του βιβλίου «Ο αγών μου» του Χίτλερ.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Διαβάστε τα λήμματα

Παραπομπές

  1. [Ιάκωβος Χονδροματίδης, «Αινίγματα της Ιστορίας», τεύχος 10ος-12ος/2009 Εκδόσεις «Περισκόπιο».]
  2. [Ιάκωβος Χονδροματίδης, «Αινίγματα της Ιστορίας», τεύχος 10ος-12ος/2009 Εκδόσεις «Περισκόπιο».]
  3. Καταστράφηκε ο τάφος του Ρούντολφ Ες Εφημερίδα Το Βήμα, ηλεκτρονική έκδοση, 21 Ιουλίου 2011.
  4. [O Γκορμπατσόφ, σε συνάντησή του με τη Μάργκαρετ Θάτσερ, της δήλωσε -μετά την απροθυμία της να επιτρέψει την αποφυλάκιση του Ες- ότι σκοπεύει να αποσύρει τους Σοβιετικούς φρουρούς από τη φυλακή. Η αποκάλυψη της δηλώσεως του Γκορμπατσόφ, όπως και της δηλώσεως του Ες στον Μελάουxι, στον Τυνήσιο νοσηλευτή του, έγινε στο πλαίσιο δημοσιογραφικής έρευνας του BBC.]