Σπυρίδων Παπαγεωργίου

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Σπύρος Παπαγεωργίου, Έλληνας εθνικιστής, αγωνιστής του απελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. στην Κύπρο, δημοσιογράφος Ελληνικών, Κυπριακών και ανταποκριτής ξένων εφημερίδων, πολιτικός αναλυτής, ιστορικός και συγγραφέας ιστορικών και πολιτικών βιβλίων κυρίως το ζήτημα της Κύπρου, μέλος του πολιτικού και ιδεολογικού φορέα Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα, γεννήθηκε το 1940 στο χωριό Τριμιθούντα, [Τρεμετουσιά], της επαρχίας Λάρνακας στην Κύπρο και πέθανε [1] στις 9:30 το πρωί της Παρασκευής 3 Οκτωβρίου 2014, στο σπίτι του στη Ραφήνα. Η κηδεία του έγινε τη Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014, στις 11:00 το πρωί, στον Ιερό Ναό της Παναγιάς Παντοβασίλισσας Ραφήνας, και τάφηκε στο νεκροταφείο Ραφήνας.

Ήταν παντρεμένος και από το γάμο του απέκτησε δύο παιδιά, από τα οποία η κόρη του Ελίζα είναι γνωστή δημοσιογράφος Αθηναϊκών εφημερίδων και ηλεκτρονικών Μέσων Ενημερώσεως.

Σπύρος Παπαγεωργίου

Βιογραφία

Παρακολούθησε τις εγκύκλιες σπουδές στη γενέτειρα του και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Το 1959 εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και ξεκίνησε τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, την οποία δεν ολοκλήρωσε καθώς από νωρίς στράφηκε στη δημοσιογραφία, την οποία σπούδασε σε σχολή της Αθήνας. Πιστός στην ιδέα της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα, συμμετείχε σε όλες τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις εναντίον των προδοτικών συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου και όλων όσοι τις αποδέχονταν.

Δημοσιογραφική καριέρα

Το 1958 άρχισε να εργάζεται ως αρθρογράφος σε Κυπριακές εφημερίδες στη Λευκωσία. Εργάστηκε ως συντάκτης στις κυπριακές εφημερίδες «Θάρρος», «Εθνική» και ως αρχισυντάκτης στην Κυπριακή εφημερίδα «Πατρίς», πολιτικός συντάκτης στην εφημερίδα «Ελευθερία» από το 1961 έως το 1974, ενώ από το 1966 ήταν ανταποκριτής της Αθηναϊκής εφημερίδας «Εστία» στη Λευκωσία. Την περίοδο της διακυβερνήσεως της Ελλάδος από το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου, του είχε απαγορευτεί η είσοδος στην Ελλάδα, όμως το 1974 επέστρεψε στην Ελλάδα και από το 1975 ανέλαβε καθήκοντα αρχισυντάκτη στην εφημερίδα «Εστία», όταν την εξέδιδε και διηύθυνε ο Άδωνις και η οικογένεια Κύρου, μέχρι τη συνταξιοδότηση του. Διατέλεσε επίσης, διευθυντής της εκκλησιαστικής εφημερίδος «Ορθόδοξος Τύπος». Συνταξιοδοτήθηκε το 1995 και τα τελευταία χρόνια της ζωής ήταν κορυφαίος αρθρογράφος της εφημερίδος «Σημερινή» της Λευκωσίας στην Κύπρο και διακρίθηκε για τη διορατικότητα, την αξιοπιστία και το αναλυτικό του βάθος. Έχει δημοσιεύσει κείμενα του, κυρίως ιστορικού περιεχομένου, με το ψευδώνυμο «Ιστοριομνήμων» στην εφημερίδα «Σημερινή» και με το ψευδώνυμο «Αρχειοδίφης» δημοσίευσε κείμενα στην εφημερίδα «Εστία», ενώ δημοσίευε επίσης, κείμενα με το όνομα «Διονύσιος Καρδιανός» [2]. Ήταν μέλος στο επαγγελματικό δημοσιογραφικό σωματείο, στην «Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών», [Ε.Σ.Η.Ε.Α.] [3].

Εθνική δράση

Σε νεαρή ηλικία εντάχθηκε στην «Εθνική Οργάνωση Κυπριών Αγωνιστών», [Ε.Ο.Κ.Α.], και συμμετείχε στον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων κατά της Αγγλικής κατοχής του νησιού, από την αρχή έως το τέλος του αγώνα και την αυτοδιάθεση της Κύπρου. Στην ανταρσία των Τουρκοκυπρίων κατά της νόμιμης Κυπριακής ηγεσίας την περίοδο 1963-64, εντάχθηκε εθελοντικά στην Κυπριακή εθνοφρουρά και ως χειριστής πολυβόλου Βίκερς 0.303΄΄, υπηρέτησε στο Πενταδάκτυλο και στις μάχες της Πάφου [4]. Ήταν συμμαχητής και στη συνέχεια έγινε στενός φίλος και συνεργάτης του Γεωργίου Γρίβα-Διγενή στην Οργάνωση «Χ» και στον Κυπριακό απελευθερωτικό αγώνα, ενώ υπήρξε από τα κορυφαία στελέχη της Ενωτικής Παρατάξεως και σφοδρός πολέμιος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Μούσκου. Στις 29 Ιουλίου 1973 το ονομαζόμενο εφεδρικό σώμα, που το αποτελούσαν υποστηρικτές του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, επιτέθηκε και κατέστρεψε τα γραφεία των αντιπολιτευόμενων εφημερίδων στην Κύπρο, ενώ συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στις Κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας, όσοι δημοσιογράφοι, μεταξύ τους και ο Σπύρος Παπαγεωργίου, ήταν αντίθετοι με την πολιτική του Αρχιεπισκόπου. Το 1974 κατά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ήταν διευθυντής στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου, [Ρ.Ι.Κ.], και με την έναρξη της επιθέσεως εγκατέλειψε τη θέση του και πολέμησε ως απλός στρατιώτης στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Στην περίοδο της προεδρίας του Νίκου Σαμψών στη Κύπρο, διατέλεσε από τις 15 έως τις 23 Ιουλίου 1974, διευθυντής του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών [5], ενώ μετά την εισβολή κυνηγήθηκε από τους υποστηρικτές του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και αναγκάστηκε να αναζητήσει καταφύγιο και στήριγμα στην Ελλάδα, όπου συνέχισε την εθνική του δράση και συμμετείχε ενεργά σε πολιτικούς και ιδεολογικούς αγώνες, μέσα από τις τάξεις της εθνικιστικής οργανώσεως «Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα», [«ΕΝ.Ε.Κ.»] και διατέλεσε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Κινήματος στο οποίο Πρόεδρος ήταν ο Στρατηγός Μιχαήλ Οικονομάκος, ενώ δημοσίευσε κείμενα του στο περιοδικό «Μαχόμενος Ελληνισμός». Μετά το 2005, αντιμετώπισε σημαντικά προβλήματα υγείας εξ αιτίας ζαχαροδιαβήτη, κυρίως με τη σταδιακή μείωση της οράσεως του, αποτέλεσμα της πολύωρης ασχολίας του με την μελέτη των Κυπριακών Αρχείων. Τον ίδιο χρόνο ο Τάσσος Παπαδόπουλος, τότε Πρόεδρος της Κύπρου, φανατικός αναγνώστης των βιβλίων του Παπαγεωργίου του είχε αποκαλύψει ότι το 1994 [6], όταν ο γιος του του ζητούσε ιστορικά βιβλία για την Κύπρο, του έστελνε στο εξωτερικό τα βιβλία του Παπαγεωργίου. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος πρότεινε τον Σπύρο Παπαγεωργίου ως υποψήφιο για την απονομή κρατικού βραβείου συνολικής ιστορικής προσφοράς, όμως ο Παπαγεωργίου αρνήθηκε για λόγους που δημοσιοποίησε σε συνέντευξή του στην Ελληνική Εθνικιστική εβδομαδιαία εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος», που κυκλοφορεί στην Αθήνα.

Στο τέλος του Μαΐου 2007, κατέθεσε στην επιτροπή της Βουλής για το «Φάκελο της Κύπρου» και σε συνέντευξή του [7] υποστήριξε ότι, «...Το πραξικόπημα υπήρξε αμερικανικό έργο. Και χρησιμοποιήθηκαν οι Ενωτικοί σ’ αυτήν την προσπάθεια, εν αγνοία τους, ως χρήσιμοι ηλίθιοι, για την καταστροφή της Κύπρου. Από τους Ενωτικούς δεν εξαιρώ, βεβαίως, τον εαυτό μου. Ποτέ! Εμείς πιστεύαμε στην Ένωση και στην Ελλάδα. Αυτός ήταν ο οδηγός μας πάντοτε. Και η Ελλάς, δυστυχώς, και τότε ήτο συνεργός στην τραγωδία μας, αλλά και μέχρι σήμερα δεν είναι καν ουδέτερη. Επί του Κυπριακού είναι σύμμαχος των Τούρκων. Το λέω με πλήρη γνώση των πραγμάτων κι ας φαίνεται βαρύ..». Στην ίδια ραδιοφωνική συνέντευξη είχε ζητήσει, μετά το θάνατό του να γραφεί στον τάφο του η φράση, «Σπύρος Παπαγεωργίου-Ένας Ατυχήσας Έλλην».

Η κατάσχεση του αρχείου του

Την Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007, οπλισμένοι άνδρες της Κυπριακής Αστυνομίας, οι οποίοι συνοδεύονταν από υπαλλήλους του Δημοσίου Αρχείου, με εντολή της Έφης Παρπαρίνου, τότε διευθύντριας του Δημοσίου Αρχείου της Κύπρου, με την ανοχή και την έγκριση της Κυπριακής Κυβερνήσεως, περικύκλωσαν το βιβλιοπωλείο και την αποθήκη του εκδότη Κώστα Επιφανίου στην Λευκωσία και κατάσχεσαν μέρος από το αρχείο του Σπύρου Παπαγεωργίου, το οποίο κάλυπτε την περίοδο από το 1960 έως το 1974, με το επιχείρημα ότι περιλαμβάνει Απόρρητα Κρατικά Έγγραφα της Κυπριακής Δημοκρατίας, τυχόν δημοσιοποίηση των οποίων θα βλάψει τα Κυπριακά συμφέροντα. Το αρχείο αποτέλεσε την βάση των πηγών του Παπαγεωργίου για την συγγραφή των βιβλίων «Από την Ζυρίχη στον Αττίλα» και «Επιχείρηση Κοφίνου» που εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος του Κώστα Επιφανίου.

Το μέρος του αρχείου του της περιόδου 1960-74, το οποίο κατασχέθηκε από την Κυπριακή Αστυνομία, είχε στείλει στον Επιφανίου, για να βρίσκεται σε ασφαλή χέρια. Η αστυνομική επιχείρηση κατασχέσεως έγινε γνωστή στις 7 Σεπτεμβρίου, από δημοσίευμα της εφημερίδος «Σημερινή» της Λευκωσίας. Ο Σπύρος Παπαγεωργίου, με επιστολή που έστειλε σε εφημερίδα της Κύπρου [8], διευκρίνιζε ότι τα ντοκουμέντα του αρχείου του έχουν εξωκυπριακή προέλευση και του τα παραχώρησαν ο Στέφανος Στεφανόπουλος, πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδος, ο Πέτρος Γαρουφαλιάς, υπουργός Εθνικής Αμύνης Κυβερνήσεως Ενώσεως Κέντρου, ο Τζών Σωσίδης, διαπραγματευτής του σχεδίου Άτσεσον, καθώς και πολλοί άλλοι, συνεπώς οι Αρχές της Κύπρου δεν νομιμοποιούνταν για την κατάσχεση τους, ενώ απέδωσε την κατάσχεση στον τρόμο των Κυπριακών Αρχών για το περιεχόμενο του αρχείου του, οι οποίες ανησυχούν μην βγουν στην δημοσιότητα απόρρητα έγγραφα που καταρρίπτουν οριστικά τον Μύθο του «Εθνάρχη» Μακαρίου και των συνεργατών του.

Το τέλος του

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ταλαιπωρήθηκε από ζαχαροδιαβήτη, ασθένεια η οποία τον είχε σχεδόν τυφλώσει κι έγραφε με ειδικό φακό, στην αρχαιοελληνική γλώσσα [9], σύμφωνα με τη μαρτυρία του παιδικού φίλου του και δημοσιογράφου Γιάννη Σπανού [10], ενώ είχαν παραλύσει τα κάτω άκρα του. Το 40ήμερο μνημόσυνο του έγινε στις 9.00 το πρωί του Σαββάτου 8 Νοεμβρίου 2014 στον Ιερό Ναό Παναγίας Παντοβασίλισσας στην Ραφήνα.

Εργογραφία

Ο Σπυρίδων Παπαγεωργίου ως συγγραφέας έγραψε γεγονότα που κανένας άλλος δεν αποπειράθηκε, καθώς αισθάνονταν θωρακισμένος αφού όσα αποτύπωνε στο χαρτί τα στήριζε τα έγγραφα της Ε.Ο.Κ.Α., της Ε.Ο.Κ.Α. Β' καθώς και στο Ημερολόγιο του Γρίβα το οποίο κατείχε. Έγραψε και δημοσίευσε 28 ιδιαιτέρως σημαντικά έργα για την Εθνική Οργάνωση της «Χ», για την «Εθνική Οργάνωση Κυπριών Αγωνιστών», [Ε.Ο.Κ.Α.], τα οποία φωτίζουν το ρόλο που διαδραμάτισαν πρόσωπα που ηγήθηκαν στην Ελλάδα και την Κύπρο, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Πρεσβύτερος και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, καθώς και αρκετές ποιητικές συλλογές.

Μεταξύ τους είναι τα έργα,

Ιστορικά-Διηγήματα-Μελέτες

  • «Ο αγών της Κύπρου, Αρχείον των παρανόμων εγγράφων του Κυπριακού Αγώνος», Αθήναι, 1961, Εκδόσεις «Γ.Λαδιά», Β΄ έκδοση 1984, εκδόσεις «Κώστας Έπιφανίου»,
  • «Ντούρας ο Τουρκομερίτης», το 1963, διήγημα, τιμήθηκε με το Α' Βραβείο Διαγω­νισμού Διηγήματος του ΕΠΟΚ το 1964,
  • «Πικρά κείμενα», το 1964, Δημοσιογραφικά άρθρα και σχόλια,
  • «Ματιές στη Σοβιετική Ένωση», το 1964, εντυπώσεις από ένα ταξίδι,
  • «Τέσσερα διηγήματα, Λυρική Κύπρος», το 1964, μεταξύ τους το διήγημα «Το κρησφύγετο» που τιμήθηκε με το Α' Βραβείο Πιεριδείου Διαγωνισμού Διηγήματος,
  • «Η παρούσα φάσις του Κυπριανού ζητήματος», το 1967,
  • «Δια χειρός ηρώων», το 1968, κείμενα ηρώων της Ε.Ο.Κ.Α., Β' έκδοση 1978, εκδόσεις «Κώστας Επιφανίου»,
  • «Έτσι φτάσαμε στο Εικοσιένα», το 1971, μελέτη,
  • «Χώμα της Κύπρου», το 1974, διηγήματα, περιέχονται τα «Στέφανος Κοσμίδης», Α' Βραβείο Πιεριδείου Διαγωνισμού Διηγήματος, και «Πίεσις 200 τόννων», Βραβείο Ελληνικού Πνευματικού Ομίλου Κύπρου,
  • «Ο Αττίλας πλήττει την Κύπρο», το 1976 στην Αθήνα, εκδόσεις «Γ. Λαδιάς»,
  • «Μακάριος, πορεία διά πυρός και σιδήρου», το 1976 στην Αθήνα, εκδόσεις «Γ. Λαδιάς»,
  • «Ο Καποδίστριας και οι ρίζες του Κυπριακού», το 1977 στην Αθήνα, μελέτη, εκδόσεις «Γ. Λαδιάς»,
  • «Κυπριακή Θύελλα 1955-59», το 1977, εκδόσεις «Κώστας Επιφανίου», επανέκδοση «Νέα Θέσις»,
  • «Ζήδρος, η θαυμαστή ζωή και ο ηρωικός θάνατος του Γρηγόρη Αυξεντίου», το 1978, εκδόσεις «Γ. Λαδιάς» και σε 2η έκδοση από τις εκδόσεις «Κώστας Επιφανίου»,
  • «Από την Ζυρίχη στον Αττίλα», το 1980, έργο σε τρεις τόμους, εκδόσεις «Γ. Λαδιάς»,
  • «Τα κρίσιμα ντοκουμέντα του Κυπριακού», το 1983, έργο σε τρεις τόμους, εκδόσεις «Γ. Λαδιάς»,
  • «Πεθαίνοντας στην Κύπρο», το 1984, εκδόσεις «Κώστας Επιφανίου», επανέκδοση «Νέα Θέσις»,
  • «ΑΚΕΛ το άλλο ΚΚΕ», το 1984, εκδόσεις «Κώστας Επιφανίου»,
  • «Επιχείρηση Κοφίνου», το 1987, εκδόσεις «Κώστας Επιφανίου».

Στο βιβλίο αποκαλεί το Γεώργιο Γρίβα, όπως και τη στρατιωτική κυβέρνηση των Αθηνών, «θύμα του Μακαρίου» και κατηγορεί τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο ως υποκινητή της επιχειρήσεως στην Κόφινο, η οποία θεωρεί ότι είχε στόχο την απομάκρυνση του Γρίβα, τον αφοπλισμό της Κύπρου καθώς και την απόσυρση της Ελληνικής μεραρχίας από το νησί. Για το γεγονός της αποσύρσεως δημοσίευσε ένα ιδιαίτερο άρθρο την εφημερίδα «Πατρίς» [11], με την οποία συνεργάζονταν εκείνη την εποχή.

  • «Καραμανλής και Φάκελος», το 1987, εκδόσεις «Νέα Θέσις»,
  • «Καραμανλής και Κυπριακό», το 1988, εκδόσεις «Νέα Θέσις»,
  • «Δια χειρός ηρώων», εκδόσεις «Νέα Θέσις»,
  • «Ο Γρίβας και η «Χ»-Το χαμένο αρχείο», το 2004, Εκδόσεις «Νέα Θέσις»,
  • «Από την ΕΟΚΑ στην ΕΟΚΑ Β΄, Αναμνήσεις κι αποτιμήσεις», το τελευταίο από τα έργα του, εκδόσεις «Κώστας Επιφανίου».

Το έργο έμεινε ημιτελές και κυκλοφόρησε μόνο ο πρώτος τόμος, καθώς ο συγγραφέας αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, κυρίως όμως, επειδή δεν ήθελε να ενσπείρει διχασμό στην ιδιαίτερη πατρίδα του.

Ποιητικές συλλογές

Στο ποιητικό έργο του ανήκουν

  • «Σπονδές», το 1963, τιμήθηκε με το Α' Βραβείο Πιεριδείου Ποιητικού Διαγω­νισμού,
  • «Φυλακισμένα Μνήματα» και
  • «Αγία Τηλλυρία» [12], το 1972, τα οποία μελοποίησε ο Γιώργος Κοτσώνης. Το έργο παρουσιάστηκε σε συναυλίες και γράφτηκε σε δίσκο μακράς διαρκείας.
  • «Ο θρήνος του Κάϊν», το 1972,
  • «...η πατρίς μου αδελφοί, είναι η Κύπρος», το 1976 στην Αθήνα, εκδόσεις «Γ. Λαδιάς»

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Διαβάστε τα λήμματα

ΕΟΚΑ-1955 29-02-21-image-34.jpg

ΕΟΚΑ (1η Απριλίου 1955)
  • Η Οργάνωση
  • Ο τόπος
  • Αρχηγός
  • Πολιτική Καθοδήγηση
  • Υποστηρικτές
  • Βιβλιογραφία
Εθνικοί ήρωες
  • Επιφανείς μαχητές
Ορθόδοξοι Ιερωμένοι
  • Αρχιεπίσκοποι
  • Μητροπολίτες
  • Ιερείς


Παραπομπές

  1. Απεβίωσε ο Σ. Παπαγεωργίου! «Ελεύθερος Κόσμος» online, Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014
  2. [Ο Διονύσιος Καρδιανός, από την πόλη Καρδία της Θράκης, ήταν πολεμιστής στο στρατό του Παυσανία και σκοτώθηκε το 478 π.χ. υπερασπιζόμενος την ελευθερία της Κύπρου από τους Πέρσες. Οι Κύπριοι τον τίμησαν, όπως προκύπτει από επιτύμβια στήλη που απεικονίζει πολεμιστή, που φέρει το όνομα ΔΙΟΝΥΣΙΟ[Σ] ΚΑΡΔΙΑΝΟ[Σ]. Η στήλη, η οποία φυλάγεται στο Κυπριακό Μουσείο, βρέθηκε το 1931 στη σήμερα υπό Τουρκική κατοχή Λύση, την αρχαία πόλη Ελισσώ, γενέτειρα του Γρηγόρη Αυξεντίου.]
  3. «Έφυγε» ο Σπύρος Παπαγεωργίου
  4. [Στις δικοινοτικές ταραχές και την τούρκικη ανταρσία 1963-1964, το χωριό Κόκκινα αποτελούσε τουρκοκυπριακό θύλακα και οι Τούρκοι το χρησιμοποιούσαν για λαθραίες εισαγωγές όπλων και στρατιωτών από την Τουρκία. Στις αρχές Αυγούστου του 1964 δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς επιτέθηκαν στον θύλακα Μανσούρας-Κοκκίνων και οι Τουρκοκύπριοι υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα χωριά τους και να καταφύγουν στα Κόκκινα. Η ΟΥΝΦΙΚΥΠ αδυνατούσε να επιβάλει εκεχειρία και η Τουρκία αντέδρασε βίαια με την αεροπορία της να βομβαρδίζει τις ελληνοκυπριακές θέσεις και τα χωριά με βόμβες Ναπάλμ στις 7, 8 και 9 Αυγούστου 1964. Από τους βομβαρδισμούς σκοτώθηκαν 55 Ελληνοκύπριοι, μεταξύ τους 28 πολίτες. Οι τούρκικοι βομβαρδισμοί έπληξαν κατοικημένες περιοχές, ακόμα και το νοσοκομείο στο χωριό Παχύαμμος. Η Ελλάδα αν και τέθηκε σε πολεμική ετοιμότητα, δεν επενέβη στρατιωτικά, υπακούοντας σε έκκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας για κατάπαυση του πυρός και ειρήνευση.]
  5. [Η σύνθεσή της κυβερνήσεως ήταν: Πρόεδρος Νίκος Σαμψών, Υπουργός Εξωτερικών Ντίμης Δημητρίου, Υπουργός Εσωτερικών και Αμύνης Παντελής Δημητρίου, Υπουργός Παιδείας Παναγιώτης Δημητρίου, Υπουργός Εμπορίου και Βιομηχανίας Άρης Χατζηγεωργίου, Υπουργός Γεωργίας και Φυσικών Πόρων Ανδρέας Νεοκλέους, Υπουργός Συγκοινωνιών και Έργων Κυριάκος Σαβεριάδης, Υπουργός Δικαιοσύνης Κώστας Αδαμίδης, Υπουργός Εργασίας Γιαννάκης Δρουσιώτης, Υπουργός Υγείας Οδυσσέας Ιωαννίδης, Υφυπουργός παρά τω Προέδρω Ανδρέας Παρισσινός Κυβερνητικός Εκπρόσωπος Σπύρος Παπαγεωργίου»]
  6. [Συνέντευξη στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος», 27 Ιανουαρίου 2009]
  7. «Ράδιο Πρώτο», συνέντευξη στις 31 Μαΐου 2007]
  8. [«Σημερινή», εφημερίδα της Λευκωσίας, 5 Σεπτεμβρίου 2005]
  9. [«Σπυρίδων υπερόριος Ιωάννη εντοπίω χαίρειν.
    Χαίρεις εταίρε παμφίλτατε, ιδανικέ δ’ εν πολέμω παραστάτα. Μέμνησο των εμπεπιστευμένων σοι εμών λόγων, ότι υπάνθρωποί τινές βδέλυγμα έθεντό με εαυτοίς. Κατεδίωξάν με δωρεάν ωσεί λύκοι βαρείς. Εν ω χρόνω περιπέλλονται αι του ημετέρου βίου ώραι, ταύτα επιστέλλω σοι, άτινα ξυνέγραφον ζηλώσας αναξίως δόξαν Αισχύλου του Ευφορίωνος. Δυσχερές όντως το γράφειν τυφλοίς όμμασιν».] Επιστολή της 1ης Ιουλίου 2008 προς το φίλο του και δημοσιογράφο Γιάννη Σπανό
  10. Ο μεγάλος δημοσιογράφος Σπύρος Παπαγεωργίου Εφημερίδα «Σημερινή» Λευκωσίας, Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014
  11. [«Η λόγχη θα αποσυνδεθή από τας κάννας των όπλων. Ο δείκτης της χειρός θα παύση να ψαύη το κοίλον της σκανδάλης. Το βλέμμα θα παύση να πυπρολή τον στόχον μέσω του οφθαλμιδίου και του στοχάστρου του όπλου. Οι μυς θα χαλαρωθούν και η λεβέντικη στάσις της εφορμήσεως κατά του εχθρού θα γίνη μια παθητική στάσις αναπαύσεως. Το μέτωπον θα παύση να προκαλή δια της ακτινοβολίας του τον ήλιον. Φεύγει, λοιπόν, ο Ελληνικός στρατός από την Κύπρον, εις την οποίαν εστάλη με την ιστορικήν αποστολήν να την ενώση μετά της Μητρός Ελλάδος. Και δεν είναι ούτε νικητής ή νικημένος εις το πεδίον της τιμής. Τα όπλα ουδέ εξεπυρσοκρότησαν. Αι κάνναι των δεν εμελανώθησαν από την καύσιν της πυρίτιδος. Διαλύεται η Εθνική Φρουρά. Τα όπλα που εστιλβώθησαν και συνετηρήθησαν διά τον πόλεμον θα συλλεγούν και θα τεθούν υπό κηδεμονίαν των κυανοκράνων. Τα όπλα που έκαναν τον εχθρόν να ριγήση με την παγεράν λάμψιν της λόγχης των θα γνωρίσουν τώρα το γλοιώδες «γράσσο» της συντηρήσεως και θα εναποτεθούν εις κιβώτια. Αλλ’ ημείς αθεράπευτοι λάτρεις της Ελλάδος και μανιώδεις ερευνηταί της Εθνικής Ιστορίας, δεν ευρίσκομεν ανάλογον προηγούμενον. Προηγούμενον εξαθλιώσεως εις τόσην έκτασιν. Και με ποιόν τρόπον! Με ένα φύσημά της η Τουρκία κυριολεκτικώς μας εξεπουπούλιασε. Χωρίς στρατόν, χωρίς όπλα, δίχως Διγενή, χωρίς Εθνικόν εγωισμόν και γόητρον καταντήσαμεν! Και χειροκροτούν: Τούρκοι, Κυπριακή Κυβέρνησις, ΑΚΕΛ, Ρώσοι και ποικίλοι ανά τον κόσμον ανθέλληνες. Πανηγυρίζουν δια την ανέλπιστον νίκην των. Δια τον θρίαμβόν των που εξησφαλίσθη χωρίς ουδέ πυροβολισμός να ριφθή. Τα φερέφωνα των εκμαυλιστών ας προσπαθούν να μας πείσουν ότι τάχα ουδέν εχάθη. Ημείς, και μαζί μας πλέον και η πλειονότης του λαού, αντιλαμβανόμεθα ότι η ατιμωτική συνθηκολόγησις και παράδοσις προδικάζουν από τούδε την πολιτικήν λύσιν του Κυπριακού. Την λύσιν την οποίαν δια φιρμανίου θα προσπαθήσει να επιβάλει στους ραγιάδες η Άγκυρα. Προς τα γενναία τέκνα της Μητρός Ελλάδος των οποίων αντιλαμβανόμεθα το απύθμενον ψυχικόν χάσμα επί τη ακούσια αποχωρήσει των, οφείλομεν τους ύστατους ύμνους. Ομιλεί τώρα η αδελφική καρδιά προς αδελφούς απαγομένους κυριολεκτικώς. Ομιλεί η καρδιά και ανοίγουν οι κρουνοί των οφθαλμών: Αδέλφια, στο καλό. Υπήρξατε άριστοι. Επί τετραετίαν εζήσαμεν μαζί αξέχαστες στιγμές και υφάναμεν όνειρα που ηφάνισεν η αναξιότης και μηδαμηνότης άλλων. Δεχθείτε τους τελευταίους ασπασμούς και τας ευγνώμονας ευχαριστίες μας. Μας αφήνετε αναμνήσεις και δύναμιν σωμάτων και χαρακτήρων. Μας αφήνετε και κάτι πλέον πολύτιμον: κάποιους τάφους. Διότι ευτυχώς το τουρκικόν φιρμάνι ουδέν προνοεί δια την ανασκαφήν των τάφων και μετακομιδήν των οστών του Πούλιου, του Καποτά και του Παπαγεωργίου που έγιναν διάτρητοι από τας τουρκικάς σφαίρας και των άλλων Ελλαδιτών που παρεμόρφωσαν αι βόμβαι ναπάλμ εις την Τηλλυρίαν και ετάφησαν εις κοινούς τάφους. Αυτοί θα μείνουν αιωνίως εδώ. Έπεσαν δι' ημάς αυτοί. Είναι δικοί μας. Θα κρατήσωμεν τουλάχιστον αυτούς. Μας χρειάζονται αυτοί οι τάφοι δια να εξαποστέλλουν εσαεί ουρανομήκη την κραυγήν: Ζήτω η Ένωσις. Ο αγών τώρα αρχίζει...».] Άρθρο του Σπύρου Παπαγεωργίου, εφημερίδα «Πατρίς», 1η Δεκεμβρίου 1967. Αναδημοσίευση από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Ε. Νούσκα, Υποστρατήγου ε.α., «Ένα ηφαίστειο στην Μεσόγειο: το Κυπριακό ζήτημα χθές και σήμερα», έκδοση 1990, σελίδες 113-115
  12. [Η Τηλυρία είναι χερσόνησος στον Kόλπο Χρυσοχούς και τον Kόλπο του Μόρφου, στο Βορειοδυτικό ορεινό μέρος της Κύπρου. Εκτείνεται σε μήκος 6 και πλάτος 30 χιλιομέτρων, ανάμεσα στις επαρχίες Πάφου και Λευκωσίας. Από το 1974 ένα μέρος της βρίσκεται υπό κατοχή από τον Τουρκικό στρατό. Χωριά της περιοχής είναι τα Κάτω Πύργος, Πάνω Πύργος, Παχύαμμος, Πηγαίνια, Κόκκινα, Αμμαδιές, Ξερόβουνος, Λουτρός, Λιμνίτης, Γαληνή, Ποταμός του Κάμπου, Άγιο Γιωργούδι, Άγιος Θεόδωρος, Άγιος Ιωάννης, Αλεύκα, Βαρίσεια, Μανσούρα, Μοσφίλι, Σελλάδιν τ΄Άππη, και Χαλερί.] Ανδρέας Καπανδρέου