Στυλιανός Σπεράντζας

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Στέλιος Σπεράντσας [1], Έλληνας εθνικιστής, ποιητής, λογοτέχνης και δραματουργός, γνωστός για τα παιδικά του ποιήματα που περιλαμβάνονται σε σχολικά αναγνωστικά κι επιδόθηκε στη συγγραφή και δημοσίευση θεατρικών έργων για παιδιά, στρατιωτικός γιατρός, οδοντίατρος-ορθοδοντικός, που εκλέχθηκε Πανεπιστημιακός καθηγητής, γεννήθηκε το 1888 στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας και πέθανε [2] [3] στις 11 το βράδυ της 6ης Ιουνίου 1962, από καρκίνο, στην Αθήνα. Η κηδεία του έγινε στις 17:30' το απόγευμα της Πέμπτης 7 Ιουνίου στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, όπου και ενταφιάστηκε [4].

Στυλιανός Σπεράντζας
Στέλιος Σπεράντζας.jpg
Γέννηση: 1888
Τόπος: Σμύρνη, Μικρά Ασία
Σύζυγος: Ευρυδίκη Σπεράντζα
Τέκνα: Άτεκνος
Υπηκοότητα: Τουρκική, Ελληνική
Ασχολία: Ιατρός, οδοντίατρος-ορθοδοντικός
Λογοτέχνης, Πανεπιστημιακός
Θάνατος: 6ης Ιουνίου 1962
Τόπος: Αθήνα

Ήταν παντρεμένος με την Ευριδίκη Σπεράντζα και από το γάμο τους δεν απέκτησε απογόνους.

Βιογραφία

Η καταγωγή της οικογένειας του πατέρα του ήταν από το νησί της Σίφνου. Παρακολούθησε τα εγκύκλια μαθήματα στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης στη Μικρά Ασία. Στις 22 Απριλίου 1898 ως μαθητής του Γυμνασίου της Ευαγγελικής Σχολής συμμετείχε στην παράσταση «Μήδεια» του Ευριπίδη στο πρωτότυπο υπό την καθοδήγηση του καθηγητή του Αντώνιου Βορεάδη, στην αίθουσα του Συλλόγου «Απόλλων», ενώ το ίδιο βράδυ συμμετείχε στην παράσταση της κωμωδίας «Δικηγορικά Γελοία» [5].

Μετά την αποφοίτηση του σπούδασε γιατρός στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολήθηκε με την Παιδαγωγική και το 1908 ανέλαβε την οργάνωση της λειτουργίας των Ελληνικών σχολείων της επαρχίας της Ροδόπολης του Πόντου κι ήταν για πέντε χρόνια διευθυντής της αστικής σχολής με 200 μαθητές, στη Λιβερά [Yazlık] [6]. Αποφοίτησε από την Ιατρική σχολή τον Ιούνιο του 1914 και τον Απρίλιο του 1915 αναγορεύτηκε διδάκτορας της ίδιας σχολής. Έως το 1922 υπηρέτησε ως στρατιωτικός γιατρός με ειδικότητα ακτινολόγου. Συμμετείχε στους Βαλκανικούς του 1912-13, όπου τιμήθηκε για την ανδρεία και την προσφορά του με το μετάλλιο της Στρατιωτικής αξίας, τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Γεωργίου Α΄ και με διασυμμαχικά μετάλλια. Το 1922 διορίστηκε από το Υπουργείο Υγιεινής ως διευθυντής των ακτινολογικών εργαστηρίων στο «Αντιφυματικό Νοσοκομείο» Πειραιώς. Ειδικεύτηκε στην Ακτινολογία και διετέλεσε Ακτινολόγος του ιατρείου του Πανελληνίου Συνδέσμου κατά της φυματιώσεως το 1925, καθώς και στο νοσοκομείο «Σωτηρία».

Λόγω προσβολής των χεριών του από ακτινική δερματίτιδα εγκατέλειψε την Ακτινολογία και ακολούθησε την Οδοντιατρική. Απεφοίτησε από την Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών τον Φεβρουάριο του 1932, με τον βαθμό «άριστα» και εξειδικεύτηκε στην Ορθοδοντική ακολουθώντας μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι. Το 1933 εξελέγη ειδικός καθηγητής της Οδοντιατρικής Σχολής Αθηνών στη νεοϊδρυθείσα έδρα της Ορθοδοντικής. Το 1935 απολύθηκε από τη θέση, όμως επανήλθε το 1936 και παρέμεινε έως το 1952 [7], ενώ υπήρξε από τους θεμελιωτές της Οδοντιατρικής επιστήμης στην Ελλάδα και από τους πρώτους καθηγητές του Οδοντιατρικού σχολείου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στις παραδόσεις του συνήθιζε να κάνει αναφορές στους αρχαίους συγγραφείς, Έλληνες και Λατίνους. Τη διετία 1939-1940 ίδρυσε και διεύθυνε το επιστημονικό ιατρικό περιοδικό «Ήρα». Το 1946 τιμήθηκε για το παιδικό-συγγραφικό έργο του με το Αργυρό μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ από τις 22 Οκτωβρίου 1958, διατέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών [Ε.Ε.Ι.Λ.] [8], θέση στην οποία διαδέχθηκε τον Άγγελο Τάναγρα και παρέμεινε έως το θάνατο του. Σύμφωνα με δημοσίευμα της αθηναϊκής εφημερίδας [9], το οποίο στηρίζεται στην ιστοσελίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος, το όνομα του περιλαμβάνεται μεταξύ εκείνων των επιφανών Ελλήνων Τεκτόνων [10].

Ένωσις & Εθνική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών

Στις 28 Νοεμβρίου 1929, μαζί με μια σειρά από λογοτέχνες, ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών, ήταν ιδρυτικό μέλος του σωματείου «Ένωσις Ελλήνων Λογοτεχνών». Το 1934 η επωνυμία της άλλαξε σε «Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών» [11]. Το 1946 ήταν μεταξύ των ιδρυτικών μελών της «Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών» [12]

Εργογραφία

Ο Σπεράντζας εμφανίσθηκε στα γράμματα ως έφηβος, γράφοντας στίχους και δημοσιεύοντας χρονογραφήματα στις εφημερίδες «Αρμονία» και «Νέα Σμύρνη» της Σμύρνης. Το 1901 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή και τον ίδιο χρόνο κέρδισε τον πανελλήνιο διαγωνισμό για τη συγγραφή του ύμνου του νεοσύστατου «Πανιώνιου» Γυμναστικού Συλλόγου, τους οποίους έγραψε σε ηλικία μόλις 14 ετών, όταν συμμετείχε σε ποιητικό διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «Απηλιώτης», και οι στίχοι μελοποιήθηκαν από τον μουσικό Δημοσθένη Μιλανάκη. Ο διαγωνισμός προκηρύχθηκε το 1900, για να τιμηθούν τα δεκάχρονα της λειτουργίας του συλλόγου «Πανιώνιος» Γ.Σ., με τίτλο «Α΄ Πανιώνιος Ποιητικός Διαγωνισμός», και βασικό όρο της προκηρύξεως «..ο ύμνος να γραφεί στην αρχαΐζουσα» [13]. Την επιτροπή επιλογής αποτελούσαν ο Πανεπιστημιακός καθηγητής Γεώργιος Μιστριώτης και οι Νικόλαος Καζάζης και Αριστομένης Προβελέγγιος. Το 1931, με αφορμή τον εορτασμό των 40 ετών από την ίδρυση του συλλόγου, δημιουργήθηκε ο δεύτερος ύμνος του Πανιωνίου, σε στίχους και πάλι του Σπεράντζα. Τη μουσική του ύμνου έγραψε ο Αλ. Παναγιωτόπουλος αλλά την τελική μουσική φόρμα έδωσε ο διάσημος Σμυρνιός μουσουργός Διονύσιος Λαυράγκας, ο οποίος έδωσε στο νέο ύμνο τον τίτλο «Θούριον Πανιωνίου» [14].

Ο Σπεράντζας καθιερώθηκε σχεδόν αποκλειστικά για την προσφορά του στο παιδί. Έγραψε τραγούδια, πεζογραφήματα, σκηνικά έργα και το έργο του είναι σημαντικό σε έκταση. Διακρίθηκε και βραβεύθηκε σε δώδεκα ποιητικούς διαγωνισμούς και κατόρθωσε να «παντρέψει» τις δυο μεγάλες του αγάπες, την ιατρική και τη λογοτεχνία. Δημοσίευσε πλήθος ποικίλης συνεργασίας σε περιοδικά και εφημερίδες, μα κύρια διακρίθηκε στην παιδική ποίηση, ποιητικές συλλογές, πεζογραφήματα και μονόπρακτα θεατρικά. Η ποίηση του αντλεί από ποικίλες περιοχές. Τραγουδά το ερωτικό, οικογενειακό, κοινωνικό, Ορθόδοξο θρησκευτικό και έντονο πατριωτικό συναίσθημα, και ιδιαίτερα το τελευταίο. Ο λυρισμός του είναι πλούσιος και πηγαίος, η τεχνική του σωστά επεξεργασμένη. Ευχαριστεί και συγκινεί γενικά, γιατί είναι αυθόρμητη και απροσποίητη, χωρίς εντυπωσιακά τεχνάσματα και τολμήματα επιδεικτικά. Είναι παραδοσιακός στους στίχους του, συναισθηματικός, ιδιαίτερα ευαίσθητος σε πατριωτικά θέματα και υπήρξε θερμός φίλος των παιδιών, στα οποία αφιέρωσε μεγάλο μέρος του έργου του.

Ιατρικά συγγράμματα

Ο Σπεράντσας έγραψε πληθώρα συγγραμμάτων σχετικά με την ακτινολογία και την οδοντιατρική, όπως τα:

  • «Αι ακτίνες Ραίντγκεν εν τη διαγνώσει της σκωληκοειδίτιδος»,
  • «Υπόμνημα προς την Κοινωνίαν των Εθνών επί τη λήψει νομοθετικών μέτρων διά την προφύλαξιν εκ των κινδύνων Χ και του Ραδίου»,
  • «Οδοντιατρικά ανάλεκτα»,
  • «Τα πνευμονικά σπήλαια δια των ακτίνων X ερευνώμενα»,
  • «Η σημασία των κυνοδόντων εν τω ανθρωπίνω φραγμώ»,
  • «Η φυματίωσις»,
  • «Στοματολογία τού ανθρώπου»,
  • «Στοιχεία γενικής βιολογίας»,
  • «Η επιμετάλλωσις τού οργανισμού έν τή οδοντολογία», το 1930,
  • «Γιά τήν υγεία μας» (μελέτη εκλαϊκευμένης υγιεινής, το 1931,
  • «Η σημασία τής ακτινολογικής ερεύνης τού οδοντογναθικού συστήματος», το 1931,
  • «Ορθοδοντικά μελετήματα», το 1933
  • «Ορθοδοντική», το 1944

έργο που αποτελείται από 453 σελίδες και περιέχει 566 εικόνες και σχήματα. Στο πρώτο μέρος του συγγράμματος αναλύεται η μορφολογία και η φυσιολογία του κανονικού τύπου, στο δεύτερο μέρος η διάγνωση, στο τρίτο μέρος η θεραπεία, στο τέταρτο μέρος τα μηχανήματα και στο πέμπτο μέρος η συγκράτηση με φυσικά μέσα, με μηχανικά μέσα και η συγκράτηση στην πράξη.

Λογοτεχνία

Έγραψε αναγνωστικά βιβλία για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο και εξέδωσε ποιητικές συλλογές, παιδικά βιβλία, συλλογές ομιλιών και εντυπώσεων, ενώ βραβεύτηκε για το έργο του. Έγραψε λιμπρέτα για μελοδράματα, όπως τα

Ποιητικές συλλογές

Έγραψε τις συλλογές:

  • «Ιάδες Αύραι», το 1901, ποιητική συλλογή, η οποία υπήρξε το πρώτο του έργο.
  • «Συμφωνίες», το 1905,
  • «Ορφικός λόγος»,
  • «Λάλον ύδωρ»,
  • «Ψηφιδωτά»,
  • «Όταν φεύγουν οι ώρες»,
  • «Γαλάζιες ρίμες».

Έργα του είναι τα ποιήματα

  • «Η Σημαία» [15].
  • «25η Μαρτίου 1821» [16].
  • «Πίνδος», ποίημα για την 28η Οκτωβρίου 1940 [17].

Ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί και τραγουδήθηκαν από γνωστούς καλλιτέχνες, μεταξύ τους και ο «Ύμνος στην Α.Β.Υ. τον διάδοχον Κωνσταντίνον» [18].

Παιδική ποίηση

Είναι καλός κάτοχος του παραδοσιακού στίχου. Διαθέτει λυρική ευαισθησία και απλότητα στην έκφραση. Όλες του οι συλλογές διακρίνονται από ένα βαθύ αίσθημα ευθύνης και αγάπης για τα παιδιά και την ποίηση. Χαρακτηριστικά του είναι ο ήρεμος τόνος, η διαφάνεια ελληνικής ποιήσεως, το ανάλαφρο, λυρικό και παιχνιδιάρικο ύφος.

Έγραψε τις συλλογές

  • «Σαν τα πουλιά», το 1925,
  • «Παιδικές ψυχές», το 1928,
  • «Ακακίες», το 1928,
  • «Τραγουδιστής των παιδιών», το 1931, εκδόσεις «Δημητράκος». Τιμήθηκε με το βραβείο του Φιλαδέλφειου Διαγωνισμού τον ίδιο χρόνο.
  • «Ίκαρος»,
  • «Το βιβλίο που τραγουδάει», το 1949,
  • «Μικρές Φωνές. Ποιήματα για μικρά παιδιά», το 1953,
  • «Όμορφοι Κόσμοι. Παιδικά ποιήματα», το 1956. Στη συλλογή διακρίνεται μια ζωγραφική διάθεση και ένας έντονος νατουραλισμός.

Έργα του είναι το ποιήματα

  • «Χριστούγεννα»,
  • «Χιόνια στο καμπαναριό» [19]
  • «Η μανούλα» [20].

Δημοσίευσε το πεζά παιδικά έργα,

  • «Ταξιδεύοντας με τον Κοντορεβιθούλη», το 1951.

Θεατρικά

Έγραψε τα θεατρικά έργα

  • «Μαύρη Πεταλούδα»,
  • «Κασσιανή»,
  • «Κρίνο στ’ ακρογιάλι»,
  • «Αμφιτρύων»,
  • «Του φεγγαριού λουλούδια»,
  • «Άσμα Ασμάτων».
Παιδικό θέατρο

Τα κυριότερα χαρακτηριστικά των έργων του είναι ο εθνικός χαρακτήρας και ο θρησκευτικός προσανατολισμός τους που συντείνουν στην καλλιέργεια του σεβασμού προς την ιδέα της πατρίδας και της θρησκείας, που αποτελούν τους δύο κεντρικούς άξονες της θεατρικής παραγωγής του.

  • «Ίκαρος», Παιδικό δραματικό όνειρο σε μια πράξη, το 1926,
  • «Η σκηνούλα μας», το 1948 ο 1ος τόμος. Κυκλοφόρησε σε έξι τεύχη με τον γενικό τίτλο «Η σκηνούλα μας» και δημοσιεύτηκαν στην περίοδο από το 1948 έως το 1961. Περιλαμβάνει τα έργα:
«Ο όρκος του Φιλικού»,
«Ο Χαλασμένος Μύλος»,
«Δεν μπορώ ν’ αφήσω την Ελλάδα»,
«Η δόξα των Ψαρρών»,
«Το Κρυφό Σχολειό»,
«Ο Χορός του Ζαλόγγου»,
«Οι Ομογάλακτοι» και
«Το Θολό Νερό», που αντλούν το θέμα τους από την ιστορική περίοδο της Επανάστασης του 1821, καθώς και άλλα που δραματοποιούν σκηνές από την εποποιία του 1940, όπως
«Τ’ άρματα»,
«Ατσαλένιες Γυναίκες»,
«Ήρωες»,
«Ένας ακόμη στρατιώτης»,
«Τα δυο επισκεπτήρια».
  • «Η νύχτα της Βηθλεέμ»,
  • «Καλλικάντζαροι»,
  • «Γράμμα στον Άη Βασίλη»,
  • «Η πράσινη μάσκα»,
  • «Στη χώρα του καλού άρχοντα», παραμυθόδραμα που προβάλλει τη μεγαλοψυχία και τη δύναμη της αγάπης, καθώς και ορισμένα έργα από τη συλλογή «Ακακίες» του 1928, τα οποία είναι γραμμένα σε διαλογική μορφή.

Μελέτες

  • «Ο Λόρδος Μπάυρον: η ζωή και το έργο του», μελέτη με ιστορικό χαρακτήρα,
  • «Στο δρόμο του στοχασμού», το 1958, συλλογή δοκιμίων,
  • «Έλληνες γιατροί-λογοτέχνες από την Άλωση της Πόλεως ως σήμερα», το 1961, το οποίο αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της λογοτεχνικής του διαδρομής.

Το βιβλίο αρχίζει με αναφορά σε Αρχαίους Έλληνες ποιητές που ήταν και γιατροί. Συνεχίζει με αναφορές στον Ελληνισμό της Ρώμης, το Βυζάντιο, την Τουρκοκρατία αλλά και μέχρι το 1961, περιόδους που ταξινομεί τους γιατρούς, δημοσιεύοντας μικρό βιογραφικό και πληροφορίες για το λογοτεχνικό τους έργο. Όπως αναφέρει ο συγγραφέας στον πρόλογο του βιβλίου:

«...Εκοπιάσαμε πολύ ανασκαλεύοντας συγγράμματα, μελέτες, μονογραφίες, περιοδικά κλπ, για ν’ ανεύρομε τα ονόματα των γιατρών που μνημονεύει το βιβλίο τούτο και να τους βιογραφήσουμε παραθέτοντας και όσες εικόνες μπορούσαμε. Διαφορετικά ίσως πολλών τα ονόματα θα τα έσβηνε από τη μνήμη μας ο χρόνος...».

Σχολικά εγχειρίδια

  • «Αναγνωστικό Γ' δημοτικού», συλλογικό έργο,
  • «Νεοελληνικά αναγνώσματα Α' γυμνασίου», συλλογικό έργο,
  • «Νεοελληνικά αναγνώσματα Β' γυμνασίου», το 1962, έκδοση «Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων»,
  • «Στοιχεία γενικής βιολογίας: δια την Δ΄ τάξιν των Γυμνασίων», το 1963, έκδοση «Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων»,
  • «Σωματολογία του ανθρώπου: μετά στοιχείων υγιεινής: δια την Ε΄ Τάξιν των Γυμνασίων», το 1963, έκδοση «Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων».

Μνήμη Στέλιου Σπεράντζα

Η προτομή του Σπεράντζα, που τοποθετήθηκε το 1970, βρίσκεται στη Πλατεία Χρυσοστόμου- Άλσος Μνημοσύνης στη Νέα Σμύρνη και είναι έργο του γλύπτη Νικόλα. Ο Σπεράντζας απεικονίζεται σε μεγάλη ηλικία, χαμογελαστός, με ελάχιστα μαλλιά και μουστάκι. Φοράει σακάκι, πουκάμισο και γραβάτα. Στην πρόσοψη της βάσης αναγράφονται τα λόγια, «ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΠΕΡΑΝΤΣΑΣ, 1888-1962» και από κάτω είναι χαραγμένοι οι δικοί του στίχοι: «μια χούφτα χώμα/να γενώ όσο χρειάζεται φτωχό/ ένα ανθάκι να φυτρώση.»

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Βιβλιογραφία

  • [«Στέλιος Σπεράντσας, ο ποιητής, ο επιστήμονας, ο άνθρωπος», Ελένη Α. Σόφρα, Έκδοση «Εστίας Νέας Σμύρνης», Αθήνα 1980.

Παραπομπές

  1. {Η σωστή γραφή του επωνύμου του ιατρού και λογοτέχνη είναι Σπεράντσας. Το Σπεράντζας είναι παραφθορά.]
  2. [Απέθανε χθες ο ποιητής Σπεράντζας. Εφημερίδα «Ελευθερία», 7 Ιουνίου 1962, σελίδα 2η.]
  3. [Απεβίωσεν ο ποιητής Στέλιος Σπεράντζας. Εφημερίδα «Μακεδονία», 7 Ιουνίου 1962, σελίδα 1η.]
  4. [Κηδεία Εφημερίδα «Ελευθερία», Πέμπτη 7 Ιουνίου 1962, σελίδα 7η.]
  5. [Στην παράσταση συμμετείχαν μόνο άρρενες μαθητές. Διακρίθηκαν οι Ανδρέας Σταματιάδης («Μήδεια») μετέπειτα δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας, Δημήτρης Γληνός («Κρέων») μετέπειτα εκπαιδευτικός, Στέλιος Σπεράντσας, μετέπειτα γιατρός και λογοτέχνης και Νίκος Ευσταθίου.] Εφημερίδα «Νέα Σμύρνη», αριθμός φύλλου 5978, 17 Απριλίου 1898, αριθμός φύλλου 5979, 18 Απριλίου 1898, αριθμός φύλλου 5982, 24 Απριλίου 1898.
  6. [Η Λιβερά, το πιο ιστορικό κεφαλοχώρι της Ματσούκας, κατοικούνταν εκείνα τα χρόνια από 260 οικογένειες, στη συντριπτική πλειοψηφία φανερούς χριστιανούς και τέσσερις ή πέντε οικογένειες εξισλαμισμένων Ελλήνων. Ήταν χωρισμένη σε τρεις συνοικισμούς-ενορίες, τη Φάλενα, του Σαγκσενού και την κυρίως Λιβερά, που είχε έξι γειτονιές. Στηn κωμόπολη, που ήταν πατρίδα της Μαρίας-Γκιούλ μπαχάρ, γυναίκας του σουλτάνου Βαγιαζήτ και μητέρας του σουλτάνου Σελίμ του Α', εκτός από το μητροπολιτικό ναό του Αγίου Γεωργίου λειτουργούσε και η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. H Λιβερά υπήρξε η έδρα της μητροπόλεως Ροδοπόλεως, για όσο διάστημα λειτούργησε το 19ο και τον 20ο αιώνα. Μετά την Ανταλλαγή οι κάτοικοι της εγκαταστάθηκαν στον Τετράλοφο Κοζάνης, στο Ροδοχώρι Νάουσας, στην Ασβεστόπετρα Πτολεμαΐδας, στην Καστανιά και Λιβερά στο Νομό Λακωνίας.]
  7. [Καθηγητές-Σπεράντσας Στέλιος Μουσείο Τμήματος Οδοντιατρικής Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.]
  8. Η Ελληνική Εταιρεία Ιατρών Λογοτεχνών (Ε.Ε.Ι.Λ.) Διατελέσαντες πρόεδροι.
  9. [«Η λίστα των μασόνων» Εφημερίδα «Το Βήμα», 19 Μαρτίου 2006.]
  10. [Σπεράντζας Στέλιος Μεγάλη Στοά της Ελλάδος.]
  11. [Σήμερον την 29 Ιουνίου 1934, παρόντων των κάτωθι μελών της Επιτροπής, προέβημεν εις τον έλεγχον των προσόντων των Ιδρυτών της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, συμφώνως προς το από 19 Μαΐου 1934 πρακτικόν της Γεν. Συνελεύσεως.
    Μετά την εξέτασιν των στοιχείων, εκρίθησαν ως έχοντες τα προσόντα του σχετικού άρθρου του καταστατικού άπαντες οι ιδρυταί, κατά τον ως Έπεται κατάλογον:
    Κωστής Παλαμάς, Ν. Καζαντζάκης, Αν. Τραυλαντώνης, Γαλ. Καζαντζάκη, Άγγελος Σημηριώτης, Κώστας Ουρανής, Στρ. Μυριβήλης, Αρ. Καμπάνης, Π. Νιρβάνας, Κ. Βάρναλης, Ρήγας Γκόλφης, Νικόλαος Πετιμεζάς-Λαύρας, Θράσος Καστανάκης, Σωτ. Σκίπης, Κ.Καρθαίος, Όμηρος Μπεκές, Β. Δασκαλάκης, Φ. Κόντογλου, Αντ. Γιαλούρης, Άλκης Θρύλος, Ειρήνη Δημητρακοπούλου, Μυρτιώτισσα, Αθηνά Ταρσούλη, Δημ. Βουτυράς, Ν. Ποριώτης, Ηλ. Βουτιερίδης, Γ. Βλαχογιάννης, Ζαχ. Παπαντωνίου, Σπ. Μελάς, Φώτος Πολίτης, Γ. Δροσίνης, Απ. Μαμμέλης, Αγγ. Σικελιανός, Γ. Δελης, Γ. Αθανασιάδης Νόβας, Τ. Μωραϊτίνης, Π. Χορν, Μ. Σιγούρος, Αλ. Πάλλης, Πετρ. Βλαστός, Άγγ. Τερζάκης, Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, Κ. Μπαστιάς, Στ. Δάφνης, Αιμ. Δάφνη, Κ. Εμμανουήλ, Κ. Παράσχος, Μ. Αυγέρης, Έλλη Δασκαλάκη, Αν. Δρίβας, Μελής Νικολαΐδης, Γ. Κ Σταμπολής, Αθ. Σαραντίδη, Ν. Μπουφίδης, Γιώργος Ροντάκης, Στρατής Δούκας, Χρ. Λεβάντας, Πέτρος Χάρης, Λιλίκα Νάκου, Ηλίας Βενέζης, Κώστας Αθανασιάδης, Τάκης Μπαρλάς, Γ. Οικονομίδης, Τέλλος Άγρας, Β. Φρέρης, Θρ. Σταύρου, Γ. Θεοτοκάς, Τάκης Παπατσώνης, Λ. Καρζής, Στ. Σπεράντζας, Μ. Στασινόπουλος, Ιουλία Περσάκη, Μ. Κουντουράς, Λιλή Ίακωβίδη, Λ. Κουκούλας. Έφ' ώ υπογράφομεν το παρόν Γρ. Ξενόπουλος, Ι. Γρυπάρης, Μιχ.Αργυρόπουλος, Μ. Τσιριμώκος, Απ. Μελαχρινός.]
  12. «Εθνική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών»-Ιδρυτικά μέλη.
  13. [«Φαιδραὶ διαλάμπουν καὶ αὖθις ἡμέραι,/Εἰκόνες τῶν πάλαι ποτὲ ἡμερῶν,/Τὸ μῆκος παρῆλθε τῶν χαύνων αἰώνων,/Παρῆλθον τὰ σκότη νυκτῶν παγερῶν./... ... ... ... ... ... ... ... .../Ευσταλής και θερμή συνελθούσα εις αμίλλης τον θείον βρασμόν,/ομοφρόνως στερρόν καταρτίζει/Πανιώνιον αύθις δεσμόν.»]
  14. [«Άσμα κλειδοκύμβαλον/Εμπρός κι ο Στίβος άνθισε/τη νιότη ολογυρά μας./Μια φλόγα είν' η καρδιά μας/κι ορμή μας είναι μια.»]
  15. [«Μέσα μας βαθιά για σένα/μια λαχτάρα πάντα ζει./Σύμβολο είσαι της πατρίδας/και της λευτεριάς μαζί./Γαλανόλευκη η θωριά σου,/και φαντάζεις μες στο νου/σαν το κύμα, σαν το γέλιο/του πελάου και τ’ ουρανού./Της τιμής και της ανδρείας/την αστείρευτη πηγήτου λευκού σταυρού σου η χάρη/δυναμώνει κι ευλογεί./Κι όσοι χάνονται για σένα/σπώντας σίδερα βαριά/ξεψυχούν και τραγουδάνε:/«Χαίρε, ω, χαίρε, Λευτεριά./Tην πατρίδα συμβολίζεις και τη λευτεριά μαζί/Γαλανόλευκη η θωριά σου και φαντάζεις μες στο νου/σαν το κύμα, σαν το γέλιο του πελάου και τ' ουρανού./Της τιμής και της ανδρείας την αστείρευτη πηγή/του λευκού σταυρού σου η χάρη δυναμώνει κι ευλογεί./Κι όσοι χάνονται για σένα σπώντας σίδερα βαριά/ξεψυχούν και τραγουδάνε χαίρε ω χαίρ' ελευθεριά.»]
  16. [«Ακρίτα στης Ευρώπης τους πυλώνες/η Μοίρα σ' έχει τάξει, Μάννα Ελλάδα,/τη λευτεριά να διαφεντεύης στους αιώνες./Χαρά σου, όταν Φειδίες με λαμπεράδα/στη γή σου πελεκούνε Παρθενώνες/κι Αισχύλοι ανάβουν θεία ανέσπερη λαμπάδα./Μα ο πόνος σου βαθύς, όταν βαραίνει/τυράννων μαύρη σκιά τ' άγιο σου χώμα/και της ελπίδας τους ανθούς αργομαραίνη./Κακό όμοιο εκράτει κάποτε -κι ακόμα/πιο ασήκωτο- την όψη σου θλιμμένη/Κι ήταν πικρόχολο, που σώπαινε το στόμα./Μια αυγή όμως -της φυλής την αμαρτία/το πλήρωμα του χρόνου είχε ξεπλύνει-/το βλέμμα ρίχνοντας στην που έσβηνεν εστία./Τινάχτης, Κι ήταν Μάρτης, οι άσπροι κρίνοι/ευώδιαζαν. Τινάχτης την αιτία/για να μετρήσης του κακού, που φρένα λύνει./Κι ως στάθηκες ψηλά στο μετερίζι,/με ορμή, που ξεπερνούσε και του ανέμου,/το κοφτερό έσυρες σπαθί σου, που σπιθίζει./Και φώναξες τρανά «Καιρός πολέμου./Με ανθούς του ονείρου η γη ξαναγεμίζει./Ανάστα τώρα με την άνοιξη, λαέ μου.»]
  17. [«ΠΙΝΔΟΣ/Των προγόνων βλαστοί, μ' ατσαλένια κορμιά/του πολέμου περνώντας τη φρίκη/της καρδιάς μας τη φλόγα τη φέραμε/μια, ως εκεί, που μας πρόσμενε η Νίκη./Με τη λόγχη χαράξαμε αδρό στα βουνά/- τ' όνομά μας γαλάζιο λουλούδι -/να το πάρη ως τα πέρατα ο θρύλος ξανά,/στους λαούς να το κάνη τραγούδι./Προσταγή στη φυλή μας, σα νόμος βαρειά,/το παλιό ν' αναστήσουμε θάμα./Νάναι αιώνια σε τούτη τη γη η Λευτεριά/κάποιας μοίρας ορίζει το τάμα./Μάννα Ελλάδα, δική σου μια σάλπιγγα ηχεί,/λες κι ακόμα στης Πίνδου μια κώχη/στους λαούς να θυμίζης γεμάτο ψυχή,/το τρανό που ξεστόμισες "Όχι".»]
  18. Ύμνος στην Α.Β.Υ. τον διάδοχον Κωνσταντίνον
  19. :[ «Χιόνια στο καμπαναριό» Μουσική Ευάγγελος Καραηλίας.]
  20. [«Η μανούλα»/Ποιός την κούνια μας κουνάει,/ όταν είμαστε μικράκια;/Ποιός χαμογελά στο πλάι/και γλυκά μας λέει λογάκια/και τον ύπνο προσκαλεί;/Η μαμά μας η καλή!/Τα μαλλιά μας ποιός χτενίζει;/Ποιός μας καμαρώνει, αλήθεια;/Ποιός παιχνίδια μας χαρίζει;/Ποιός μας λέει τα παραμύθια/στη φωτίτσα μας σιμά;/Η γλυκιά μας η μαμά!/Κι όταν κάποτε ένα στόμα/κάτι με θυμό μας λέει,/κι όταν παρακούμε ακόμα,/ποιός πονεί και σιγοκλαίει/κι έχει πίκρα στην καρδιά;/Πάντα η μάννα μας, παιδιά!]