Σωτήρης Σταυριανάκος

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Σωτήριος Σταυριανάκος Έλληνας εθνικιστής, εθνικός ήρωας, αξιωματικός του Μηχανικού [Αριθμός Μητρώου: 326619] στον Ελληνικό Στρατό Ξηράς με το βαθμό του Αντιστρατήγου ε.α., ο «Λεωνίδας της Κύπρου», γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1941 στο χωριό Σκουτάρι, στην περιοχή της Ανατολικής Κάτω Μάνης στο νομό Λακωνίας και σκοτώθηκε στις 10:00 το πρωί της 16ης Αυγούστου 1974, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος», στη διάρκεια της μάχης του στρατοπέδου των Ελληνικών Δυνάμεων Κύπρου [ΕΛ.ΔΥ.Κ.], στο ύψωμα Β' στην περίμετρο του παλαιού στρατοπέδου της ΕΛ.ΔΥ.Κ. στο Γερόλακκο Λευκωσίας, πολεμώντας τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής στην Κύπρο. Η σορός του τάφηκε στον «Τύμβο της Μακεδονίτισσας» στο Στρατιωτικό κοιμητήριο Λακατάμειας Κύπρου, δίπλα στον Υποδιοικητή του 70ου Τάγματος Μηχανικού Λοχαγό Ανδρέα Αρέστη. Τα οστά του Σταυριανάκου επαναπατρίστηκαν την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα μετά από απόφαση της οικογενείας του.

Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Στρατάκου, η οποία πέθανε το 2009, και κατοικούσαν στην περιοχή της Αγίας Βαρβάρας στην Αττική, Από το γάμο τους γεννήθηκαν δύο κόρες, η Χρυσάνθη και η Σωτηρία.

Σωτήρης Σταυριανάκος
Συνοπτικές πληροφορίες
Γέννηση: 11 Ιανουαρίου 1941
Τόπος: Σκουτάρι, Μάνη, Λακωνία (Ελλάδα)
Θάνατος: 16 Αυγούστου 1974
Τόπος: Στρατόπεδο ΕΛ.ΔΥ.Κ., Γερόλακκος,
Λευκωσία (Κύπρος)
Υπηκοότητα: Ελληνική
Ασχολία: Αντιστράτηγος ΜΧ (ε.α.)
Εθνικός ήρωας

Βιογραφία

Πατέρας του Σωτήρη ήταν ο αγρότης και κτηνοτρόφος Μιχαήλ Σταυριανάκος. Ο Σωτήρης, ο οποίος είχε ένα μεγαλύτερο αδελφό τον Λοχαγό ΤΧ Ηλία Σταυριανάκο που έχασε τη ζωή του εν ενεργεία και εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία, αποφοίτησε από το Δημοτικό σχολείο της γενέτειρας του [1] και συμπλήρωσε τα μαθήματα της εγκυκλίου εκπαιδεύσεως στο Γύθειο.

Στρατιωτική σταδιοδρομία

Μετά από επιτυχείς κατατακτήριες εξετάσεις ο Σωτήρης εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων στις 30 Σεπτεμβρίου 1961, στην οποία φοίτησε επί τετραετία. Αποφοίτησε στις 27 Ιουλίου 1965 με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού Μηχανικού. Χαρακτηρίζεται από τον τότε ανώτερο του Ταγματάρχη του Μηχανικού στη Σ.Σ.Ε. Βασίλειο Κασταμονίτη, ως ένας χαρισματικός αξιωματικός με εξαιρετικές επιδόσεις κατά την φοίτηση του στη σχολή αλλά και με προοπτικές εξελίξεως μετά την έξοδό του από αυτή. Με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού υπηρέτησε ως Διμοιρίτης στο Λόχο Διοικήσεως και στις κινήσεις εφοδιασμού στο 712 Τάγμα Μηχανικού στην Αλεξανδρούπολη.

Προήχθη στον βαθμό του Υπολοχαγού στις 17 Αυγούστου 1968 και το 1969 λαμβάνει τα εύσημα και πολύ καλές κριτικές από τον Υποστράτηγο Βασίλειο Γεωργουλάκο για τα πεπραγμένα του στις θέσεις του Διευθυντή του Τοπογραφικού τμήματος στη Σχολή Τοπογραφίας της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού και του Αξιωματικού Υποδιευθύνσεως Τοπογραφίας. Με το αξίωμα του Υπολοχαγού κατά τα έτη 1969-1972 υπηρέτησε ως Διμοιρίτης Αξιωματικός Εφοδιασμού, Διοικητής Λόχου Αξιωματικών των Μηχανημάτων, Διοικητής Λόχου Διοικήσεως και Διευθυντής 4ου Γραφείου στο 709 Τάγμα Μηχανικού στη Πτολεμαΐδα, όπου βαθμολογήθηκε εξαιρετικά σύμφωνα με την αναφορά του τότε Ταγματάρχη Μηχανικού Δομένικου Ευστρατίου. Ο Σταυριανάκος προήχθη στο βαθμό του Λοχαγού την 30η Αυγούστου 1972, έχοντας αποφοιτήσει, στο μεσοδιάστημα, με επιτυχία από όλα τα προβλεπόμενα στρατιωτικά σχολεία.

ΕΛ.ΔΥ.Κ.

Στις 6 Αυγούστου 1972 ο Σταυριανάκος μετατέθηκε στις Ελληνικές Δυνάμεις Κύπρου, όπου εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένεια του. Υπηρέτησε μέχρι 16 Αυγούστου 1974, ως Διμοιρίτης Διμοιρίας Μηχανικού του Λόχου Διοικήσεως έως και το 1973. Σε αυτή θέση βαθμολογείται από τον διοικητή του στρατοπέδου ταξίαρχο Ιωάννη Παπούτσα με άριστες επιδόσεις.

Η σύζυγος και τα παιδιά του αναχώρησαν από την Κύπρο στις 8 Ιουλίου 1974, κατόπιν κοινοποιήσεως της μεταθέσεως του Σταυριανάκου στην Κοζάνη. Ο ίδιος αρνήθηκε να εγκαταλείψει την Κύπρο, λέγοντας στην σύζυγο του, «Δεν μπορώ να φύγω και να αφήσω τα παιδιά μου...». Στα μέσα του Ιουλίου 1974 ο Λοχαγός Σταυριανάκος ορίστηκε και συντόνιζε τη εκφόρτωση πυρομαχικών από το αρματαγωγό που είχε μεταφέρει Έλληνες στρατιώτες στην Κύπρο. Στις 22 Ιουλίου πήρε μέρος στην προσπάθεια αποκρούσεως των τουρκικών δυνάμεων που επιτέθηκαν στο στρατόπεδο των Ελληνικών Δυνάμεων Κύπρου [ΕΛ.ΔΥ.Κ.], που τότε βρισκόταν κοντά στο Διεθνές Αεροδρόμιο Λευκωσίας, όταν τα Τουρκικά στρατεύματα παραβίασαν την κατάπαυση του πυρός βρισκόταν σε ισχύ. Στη δεύτερη φάση της εισβολής, συμμετείχε στην υπεράσπιση του στρατοπέδου των ΕΛ.ΔΥ.Κ., το οποίο προσβλήθηκε στις 14 Αυγούστου 1974 από τουρκικές δυνάμεις και βρίσκονταν ανάμεσα στους τελευταίους υπερασπιστές του Στρατοπέδου. Τη δεύτερη ημέρα των μαχών επικεφαλής 33 οπλιτών, συμμετείχε σε σφοδρή αντεπίθεση που προκάλεσε την προσωρινή οπισθοχώρηση των αντιπάλων.

Την τρίτη ημέρα ο Λοχίας Διονύσιος Πλέσσιας, πυροβολητής του Λόχου Διοικήσεως, βλέποντας τις συνεχείς επιθέσεις του τουρκικού στρατού και τη συντριπτική υπεροχή των Τούρκων με άρματα και πολυάριθμο πεζικό, απευθύνεται στο Λοχαγό Σταυριανάκο με τον οποίο -σύμφωνα με αφήγηση του Πλέσσα- έχει τη παρακάτω στιχομυθία: «Δε μου λες, κύριε Λοχαγέ εμείς εδώ οι λίγοι, τι κάνουμε; Τι παριστάνουμε; Τους 300 του Λεωνίδα; Γιατί όσο και να αντέξουμε, όσο και να κρατήσουμε, σε κάποια στιγμή θα πέσουμε».Και o Σταυριανάκος του απάντησε:«Άκουσε να σου πω Λοχία. Είμαστε Έλληνες Στρατιώτες, εδώ είναι Ελλάδα και είμαστε υποχρεωμένοι να πέσουμε μέχρι ενός. Τα άρματα θα περάσουν από πάνω μας». Το στρατόπεδο προσέβαλαν αεροσκάφη, πυροβόλα, όλμοι, ενώ μέσα σ' αυτό τα πάντα μεταβλήθηκαν σε σωρούς ερειπίων.

Στις 16 Αυγούστου, κατά την διάρκεια της 3ης ημέρας [2] των εχθροπραξιών ο Σταυριανάκος και οι Διμοιρία του είχαν αναλάβει όλο το βάρος της άμυνας του υψώματος «Β» δυτικά του στρατοπέδου. Ξημερώνοντας αυτή τη μέρα, οι Τούρκοι εξαπέλυσαν αεροπορική επίθεση, ακολούθησαν όλμοι και όπλα υποστηρίξεως και τέλος τα άρματα με το πεζικό, ενώ οι στρατιώτες των ΕΛ.ΔΥ.Κ. ήταν λίγοι. Οι Τούρκοι προωθήθηκαν στη Σχολή Γρηγορίου από την περιοχή Γερόλακκο και μόνο ένα τμήμα της περιοχής του δρόμου Λευκωσίας-Γερόλακκου παρέμεινε ακάλυπτο.

Ο θάνατος του Σταυριανάκου

Η τελική επίθεση των Τούρκων ξεκίνησε στις 11.30. Μαζί με τα πεζοπόρο τμήματα εμφανίστηκαν και άρματα που κινούνταν σε σχηματισμό λαβίδας, με σκοπό να αποκλείσουν εντός της τους Έλληνες υπερασπιστές και να τους αποδεκατίσουν. Αντιαρματικά δεν υπήρχαν και οι Έλληνες στρατιώτες προσπαθούσαν να ανακόψουν την πορεία τους με τα ελαφρά τυφέκια Μ1. Ο Λοχαγός Σταυριανάκος επιτέθηκε στα τουρκικά στρατεύματα τραγουδώντας το «Σκέπασε μάνα σκέπασε γαλανομάτα κόρη καθώς εσκέπασες και μας και τα άλλα τα παιδιά σου» κι έπεσε νεκρός [3] [4]. Ο Σταυριανάκος αποκεφαλίστηκε από βολή πυροβόλου άρματος την οποία δέχθηκε από μικρή απόσταση, τη στιγμή που είχε εξέλθει από το όρυγμα αμύνης και προσπαθούσε να αναχαιτίσει το εχθρικό άρμα είτε ρίχνοντας χειροβομβίδα, είτε προσπαθώντας να φονεύσει με το πιστόλι τον αρχηγό του πληρώματος, ο οποίος βρίσκονταν στον πύργο ενός άρματος Μ-47.

Ο στρατοπεδάρχης των Ελληνικών Δυνάμεων Κύπρου, ο Παναγιώτης Σταυρουλόπουλος, αφηγήθηκε [5] χρόνια αργότερα: «...έχασα των ΗΡΩΑ –και γράψτε με κεφαλαία γράμματα αυτή την λέξη- λοχαγό μου, επικεφαλής της διμοιρίας μηχανικού, Σωτήρη Σταυριανάκο. Ο Σταυριανάκος βλέποντας τα άρματα να έχουν φτάσει μπροστά τους, βγαίνει από το όρυγμα του και επιτίθεται τρέχοντας στο πιο κοντινό άρμα με σκοπό να σκοτώσει με πιστόλι τον οδηγό του, πυροβολώντας από τη θυρίδα. Βλέποντας τον έτσι ακάλυπτο να τρέχει, το πλήρωμα από ένα άλλο τουρκικό άρμα κάνει βολή και τον πετυχαίνει πριν ολοκληρώσει τον σκοπό του και τον στέλνει στο Πάνθεον των Αθανάτων». Οι στρατιώτες του καταφέρνουν μαχόμενοι να πάρουν το σώμα του Σταυριανάκου.

Στην έκθεση πολεμικής δράσεως της 13ης Νοεμβρίου 1975, του Γενικού Επιτελείου Στρατού [Γ.Ε.Σ.], την οποία ζήτησε η σύζυγος του Μαρία Σταυριανάκου, αναφέρεται ότι, «Έχομεν την τιμήν να γνωρίσωμεν υμίν είς απάντησιν της 17-9-75 αιτήσεως σας, ότι ως προκύπτει έκ των ατομικών Εγγράφων του έν Κύπρω πεσόντος συζύγου σας Ταγματάρχου (μετά τον θάνατο του έδωσαν τιμητικά βαθμό) (ΜΧ) Σταυριανάκου Σωτηρίου, ως και της διενεργηθείσης Ενόρκου Προανακρίσεως, ο σύζυγός σας έπεσεν επί του πεδίου Μάχης την 16ην Αυγούστου 1974, μαχόμενος μετά πρωτοφανούς ηρωισμού, θάρρους και αυταπαρνήσεως, εναντίον υπέρτερων Τουρκικών Δυνάμεων και αφού απέκρουσε λυσσαλέας Τουρκικάς επιθέσεις από 14 έως 16 Αυγούστου 1974, επί των δυτικώς του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ υψωμάτων.»

Μεταθανάτιες τιμές

Ο Σταυριανάκος αν και αξιωματικός του Μηχανικού πολέμησε ηρωικά ως πεζός. Μετά το θάνατο του, συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 1975, με Προεδρικό διάταγμα του απονεμήθηκε τιμητικά ο βαθμός του Ταγματάρχη, ως πεσόντα στο πεδίο της μάχης, ενώ μετά από διαδοχικές μετά θάνατο προαγωγές του απονεμήθηκε ο βαθμός του Αντιστρατήγου. Του απονεμήθηκε μεταθανατίως το Αργυρούν Αριστείον Ανδρείας. Το όνομα του Αντιστρατήγου Σταυριανάκου έχει δοθεί στο σημερινό στρατόπεδο του Συντάγματος των Ελληνικών Δυνάμεων Κύπρου [ΕΛ.ΔΥ.Κ.], στη Μαλούντα της Κύπρου, περίπου τριάντα χιλιόμετρα από την Λευκωσία. Στο στρατόπεδο υπάρχει προτομή του Σταυριανάκου, η οποία βρίσκεται τοποθετημένη κοντά στο διοικητήριο του στρατοπέδου.

Στη γενέτειρά του, διοργανώνονται ετήσιες τελετές μνήμης, ενώ με πρωτοβουλία του Συλλόγου «Η Βορδώνα» συγκεντρώθηκαν τα απαιτούμενα χρήματα και κατασκευάστηκε προτομή του Σταυριανάκου -έργο του Μανιάτη γλύπτη Πέτρου Γεωργαρίου- η οποία βρίσκεται τοποθετημένη στην πλατεία του χωριού. «Σωτήρη καλώς όρισες ξανά στο χωριό σου» είπε, μεταξύ άλλων, στην ομιλία του o στρατηγός Ζαφείρης Δεμέστιχας, στη διάρκεια ειδικής εκδηλώσεως που έγινε εκεί τον Αύγουστο του 2002. Παρόντες στην εκδήλωση ήταν πλήθος κόσμου, οι αρχές του νομού Λακωνίας, των Δήμων Γυθείου και Σπάρτης, η σύζυγός και οι δυο θυγατέρες του Σταυριανάκου, καθώς και ο συναγωνιστής και συμπολεμιστής του Αντώνιος Δούλας [6]. Στη μνήμη του Λοχαγού Σταυριανάκου ο Κύπριος Κώστας Σωκράτους, έγραψε ποίημα [7] που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 15 Απριλίου 1976 με τίτλο «Η Μάχη της ΕΛ.ΔΥ.Κ.» . Στίχους αφιερωμένους στη μνήμη του Σταυριανάκου με τον τίτλο «Θυσία για την Κύπρο μας» έγραψε και η Στέλλα-Σοφία Ζυγούρη [8].

Μνήμη Σταυριανάκου

Ο Σωτήρης Σταυριανάκος διακρίνονταν για το ζήλο, την όρεξη και την φιλοπατρία του από νεαρός Εύελπις μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής του. Υπεύθυνος, πειθαρχημένος, ευθύς, τίμιος, ειλικρινής, δίκαιος, αμερόληπτος, προσηλωμένος στο καθήκον του προς την πατρίδα είναι τα χαρακτηριστικά που αναφέρονται στις εκθέσεις ικανότητας του ατομικού του φακέλου. Στις 16 Αυγούστου 1974 ο Σταυριανάκος σκοτώθηκε, μετά από τρεις ημέρες σκληρών μαζών, έχοντας διασώσει πολλούς στρατιώτες του από βέβαιη αιχμαλωσία και σφαγή, όπως αναφέρει ο Ταγματάρχης (ΠΖ) Σπυρίδων Δελλής σε αναφορά του [9]. Στο πιστοποιητικό θανάτου του Αρχηγείου Στρατού του 1ου Επιτελικού Γραφείου, αναφέρεται πως ο Λοχαγός Σταυριανάκος φονεύθηκε από πυροβόλο όπλο τουρκικού άρματος ενώ ταυτόχρονα ήταν ο επικεφαλής του αμυνόμενου τμήματος του στρατοπέδου. Ο Σταυριανάκος προήχθη αυθημερόν στο βαθμό του Ταγματάρχου [10].

Ο Συνταγματάρχης (ΠΖ) Νικόλαος Νικολαΐδης διοικητής του στρατοπέδου ΕΛΔΥΚ χαρακτηρίζει τον Σταυριανάκο «ως θρύλο για την ηρωική του διαγωγή επί το πεδίο της μάχης... δείχνοντας θάρρος, ανδρεία και αποφασιστικότητα να πολεμήσει για την πατρίδα του». Ο ίδιος ο Νικολαΐδης διαμνημονεύει ως τον Σταυριανάκο στις 23 Σεπτεμβρίου 1974 για την τριήμερη αντίσταση του και προτείνει να του απονεμηθεί Αργυρό Αριστείο Ανδρείας. Το Δελτίο Στρατιωτικής Ταυτότητος και κάποια ατομικά έγγραφα του Σταυριανάκου καταστράφηκαν κατά τον βομβαρδισμό του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ στην διάρκεια των μαχών.

Διαβάστε τα λήμματα

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές

  1. Δήμος Γυθείου-Σκουτάρι.
  2. [Στη τριήμερη μάχη, οι απώλειες της ΕΛ.ΔΥ.Κ. ανήλθαν σε 83 νεκρούς και αγνοούμενους, μεταξύ τους και ο επίσης λοχαγός, Βασίλειος Σταμπουλής.]
  3. [Το πιστοποιητικό θανάτου του Γενικού Επιτελείου Στρατού [Γ.Ε.Σ.] για τον Αντιστράτηγο Σταυριανάκο, γράφει:«...Ο Σταυριανάκος Σωτήριος του Μιχ. εκ Σκουταρίου Λακωνίας, υπηρετών ως Λ/γος (ΜΧ) στην ΕΛ ΔΥΚ/Λ.Δ, εφονεύθει την 16ην Αυγούστου 74 και ώρα 11.00. αποκοπείσης της κεφαλής του, ότε εβλήθη δια πυροβόλου όπλου τουρκικού άρματος μάχης κατά την Τουρκική επίθεσιν εναντίον των θέσεων μάχης των ανδρών της ΕΛΔΥΚ, διατελών εν διατεταγμένη υπηρεσία και ένεκεν ταύτης (Ετύγχανεν επικεφαλής αμυνόμενου τμήματος)».] Πιστοποιητικό Γενικού Επιτελείου στρατού της 15ης Νοεμβρίου 1974.
  4. [...Στις 16 Αυγούστου η εχθρική πίεση κατέστη πλέον αφόρητη. Τους ηρωϊκούς άνδρες της ΕΛΔΥΚ προσέβαλαν αεροσκάφη, πυροβόλα, όλμοι. Μέσα στο στρατόπεδο τα πάντα μεταβλήθηκαν σε σωρούς ερειπίων. Οι Τούρκοι κινήθηκαν σε δύο μεικτούς σχηματισμούς σε σύζευξη αρμάτων και πεζικού. Προωθήθηκαν αργά και προσεκτικά. Ο ένας σχηματισμός επιτέθηκε από βόρεια (Κιόνελι) και ο άλλος από δυτικά (Γερόλακκος), με εμφανή σκοπό την κύκλωση του στρατοπέδου και την πλήρη εξόντωση των μαχητών της ΕΛ.ΔΥ.Κ. Στις 11.00, οι Τούρκοι προσέγγισαν επικίνδυνα τις θέσεις των αμυνόμενων, παρά τις μεγάλες τους απώλειες. Τότε, και ενώ τα άρματα των Τούρκων απείχαν λίγα μόλις μέτρα, έπεσε ηρωικά ο λοχαγός Σωτήρης Σταυριανάκος. Σύμφωνα με μαρτυρίες ανδρών του, όπως του στρατιώτη Μάριου Βολακάκη που κι αυτός σκοτώθηκε λίγο μετά, ο λοχαγός Σταυριανάκος, μόνος, εξήλθε από το όρυγμα του για να αντιμετωπίσει το προπορευόμενο άρμα μάχης. Προφανώς υπολόγισε ότι αναχαιτίζοντας το εχθρικό άρμα, είτε με χειροβομβίδα είτε φονεύοντας με το ατομικό του πιστόλι τον αρχηγό πληρώματος ο οποίος βρισκόταν στον πυργίσκο, θα ανέκοπτε την τουρκική επίθεση. Υπήρχε και το προηγούμενο, μία ημέρα πριν, όταν καταστράφηκε το προπορευόμενο άρμα από βολή πυροβόλου και οι Τούρκοι οπισθοχώρησαν. Πριν όμως προλάβει να υλοποιήσει το σχέδιό του, ο ηρωικός λοχαγός φονεύθηκε από τα πυρά του άρματος.] Απόσπασμα από το βιβλίο-ντοκουμέντο: «Η μάχη της Κύπρου-Οι προδομένοι ήρωες αντιμετωπίζουν τον Αττίλα», του ιστορικού-συγγραφέα Σταύρου Καρκαλέτση, εκδόσεις «Περισκόπιο».
  5. Έλυσε τη σιωπή του ο τελευταίος στρατοπεδάρχης της ΕΛ.ΔΥ.Κ. Παναγιώτης Σαββίδης. Εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», 3 Μαρτίου 2016.
  6. Ένας βετεράνος της Κύπρου θυμάται και δηλώνει προδομένος.
  7. [«Μπόρα βαρεία και όλεθρος και σίφουνας και σκόνη/ και αντηχάει και βροντά το τούρκικο κανόνι/ και εσύ αητός ακοίμητος εις τα στενά κει κάτου/ ακούεις τα πατήματα του φοβερού θανάτου,/ κι όμως πατάεις δεν δειλιάς, κι έχεις στον κόρφο Ελλάδα/ κι έχεις της Μάνης τη φωνή ορθόστητη λαμπάδα.
    «Δεν θα περάσουν!» αντηχεί φωνή αντρειωμένη/ και βάζεις βουνό τα στήθια σου και σ' ανεμίζει η χλαίνη./ Κοχλάζει αφρός το αίμα σου και η ψυχή σου φλόγα/ βγαίνει ψηλά στον ουρανό της Λευτεριάς μας ρόγα/ να πιουν εδώ θείο κρασί όσοι διψάν Πατρίδα/ όσοι διψάν στην σκοτεινιά τη λαμπερή λιαχτίδα.
    Πόσο το σίδερο βαστά εις το γυμνό το χέρι/ πόσο η σάρκα σου κρατά κι αντέχει το μαχαίρι/ κι εσύ ο λιονταρόψυχος δεν τον δειλιάς τον δράκο/ δεν τον δειλιάς του χάροντα τον ανοιγμένο λάκκο,/ κι ας καίουν γύρω οι φωτιές και τα αστραποβρόντια,/ θάλασσα οι Τούρκοι χύνονται κι αστράφτουν γύρω οι λόφοι/ βαριαστενάζουν τα βουνά του χάροντα συντρόφοι/ και συ Ακρίτας στέκεσαι και λες «δεν θα περάσουν»/ και η Κύπρος η αιματόβρεκτος στέκει κι αυτή κοντά σου.
    Δεν θα περάσουν, χάνονται, μάρχονται κι άλλοι/ έρχονται πλήθος άμετρο βροντή κι ανεμοζάλη./ Δεν θα περάσουν, να, βαστά το χέρι του τη δάδα/ και την καρφώνεις στα βουνά να μας φωτά Ελλάδα./ Σωτήρη, ακρίτα λευτεριάς, θάρθει εκείνη ώρα/ το φως σου το ανέσπερο να μας φωτά τη χώρα.
    Θάρθει η ώρα η τρανή όλοι εκεί στο μνήμα/ να βγήτε στρατός ανίκητος μ' ανδρειωμένο βήμα/ να πάρετε πάλι τα βουνά βήμα το βήμα ως πέρα/ φωνή τρανή της Λευτεριάς να σμίξη στον αγέρα.
    Εμπρός, εμπρός στα χέρια σας πάρτε ξανά τη νιότη/ να δη το φως τ' ανέσπερο η ψεύτρα Ανθρωπότη./ Εμπρός, εμπρός τα στήθια σας σηκώστε ως τα άστρα/ να γίνουν φωτιά και σίδερο και ατσαλένια κάστρα./ Εμπρός, εμπρός το δρόμο σας ας πάρει η πατρίδα/ τώρα που εσάς τ' αδέλφια μου νεκρούς εδώ σας είδα!»]
  8. «Θυσία για την Κύπρο μας». greekstixoi.gr
  9. [Σπυρίδων Δελλής, «Η αυτοθυσία της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου (ΕΛΔΥΚ)», σελίδα 144η.]
  10. [Εγκύκλιος υπ' αριθμόν 6/Γ.Ε.Σ., 15η Ιανουαρίου 1975.]