Τάκης Κανδηλώρος

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Τάκης Χαρ. Κανδηλώρος, ποιητής, λαογράφος, δημοσιογράφος, ιστορικός συγγραφέας και ιστοριοδίφης, γεννήθηκε το 1874 στη Δημητσάνα και πέθανε το 1934 στην Αθήνα.

Τάκης Κανδηλώρος

Βιογραφία

Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και τον Ιούνιο του 1894 ανακηρύχθηκε διδάκτορας της Νομικής. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στον Πύργο Ηλείας, όπου μετά την ολοκλήρωση της ασκήσεως του εργάστηκε ως δικηγόρος, ενώ ταυτόχρονα δημοσιογραφούσε στην Εφημερίδα των Συζητήσεων του Δεληγιώργη και σε τοπικά φύλλα. Την Άνοιξη και το καλοκαίρι του 1895 ασχολήθηκε με λαογραφικές μελέτες στη Γορτυνία και τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου διορίστηκε ως ανώτερος υπάλληλος στο Υπουργείο Οικονομικών και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Ασχολήθηκε κυρίως με την ιστορική και λαογραφική έρευνα και δημοσίευσε τα ιστορικά πορίσματα του σε περιοδικά της εποχής του. Το 1916 διώχθηκε για εσχάτη προδοσία και απομακρύνθηκε από τη υπηρεσία, όπως συνέβη και την 1η Νοεμβρίου 1920 αλλά και το 1922, σε περιόδους πολιτικών ανωμαλιών.

Το 1920 με αφορμή την κατάληψη της Αδριανουπόλεως, σύστησε με δικές του δαπάνες το «Κανδηλώρειο διαγώνισμα» στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, με σκοπό να βραβεύει έργα σχετικά με τον Ελληνικό πολιτισμό και ιστορικές μελέτες Ελλήνων συγγραφέων. Πρώτοι αποδέκτες και τιμηθέντες με το σχετικό βραβείο που συνοδεύονταν από χρηματικό έπαθλο πέντε χιλιάδων δραχμών ήταν οι μετέπειτα ακαδημαϊκοί που διατέλεσαν και πρόεδροι της Ακαδημίας Αθηνών, Σωκράτης Κουγέας [1] και Κωνσταντίνος Άμαντος [2]. Το βραβείο αργότερα συμπτύχθηκε ανά διετία και το χρηματικό έπαθλο μετατράπηκε σε δέκα χιλιάδες δραχμές. Το 1930 σύστησε μαθητικό ετήσιο διαγωνισμό με βραβείο χιλίων και πεντακοσίων δραχμών στο Γυμνάσιο της Δημητσάνας το οποίο απονεμήθηκε δύο φορές και ταυτόχρονα μόνιμο βραβείο στην Ακαδημία Αθηνών, το οποίο απονέμονταν κάθε διετία και συνοδεύονταν από χρηματικό ποσό εικοσιπέντε χιλιάδων δραχμών. Η Ακαδημία αποδέχθηκε το βραβείο το 1930 και το χαρακτήρισε «μεγαλεπήβολον».

Εργογραφία

Ήταν πρωτοπόρος στην έρευνα της ιστορίας της Δημητσάνας, της Γορτυνίας και γενικότερα της Πελοποννήσου, ενώ αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στη μελέτη και την ταξινόμηση των αρχείων της επαναστάσεως του 1821. Προκειμένου να συγκεντρώσει υλικό για τις μελέτες και τα ιστορικά του έργα ταξίδεψε σε όλη σχεδόν την ελεύθερη και κατεχόμενη Ελλάδα, καθώς και σε πολλές πόλεις και χώρες στο εξωτερικό, μεταξύ τους η Ιταλία, η Ρουμανία, η Γαλλία, η Αγγλία, η Αυστρία, η Αίγυπτος και η Ελβετία.

Έγραψε τα έργα:

  • «Η Δημητσάνα: Ιστορική μονογραφία μετά βιογραφιών του Πατριάρχου και του Γερμανού»,
  • «Η Γορτυνία: Ιστορία από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των καθ' ημάς»,
  • «Ιστορία του Εθνομάρτυρος Γρηγορίου του Ε'»,
  • «Δίκη του Κολοκοτρώνη»,
  • «Αρματωλισμός της Πελοποννήσου». Στις 6 Μαρτίου 1926 ο Παύλος Κουντουριώτης, τότε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, τον συνεχάρη με επιστολή του για το έργο του [3].
  • «Εις την Σιών»,
  • «Οι Δουζίναι»,

καθώς και άλλα ιστορικά αλλά και λαογραφικά βιβλία. Το 1903 εξέδωσε την

  • «Αρκαδική επετηρίδα», σε 2 τόμους, [1903 και 1906], στην οποία δημοσίευσε το 1906, τη διαθήκη που συνέταξε το Μάιο του 1841 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Το 1904 συγκέντρωσε και εξέδωσε βιβλίο τη μουσική από 300 χορευτικά τραγούδια και το 1905 βραβεύτηκε για τη μελέτη του.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές