Παύλος Καρρέρ

Ο Παύλος Καρρέρ ή Καρρέρης, [Paolo Carrer], Έλληνας συνθέτης σκηνικής, φωνητικής και οργανικής μουσικής που συνέθεσε κυρίως όπερες, με καταγωγή από τα Επτάνησα, από τους σημαντικότερους Επτανήσιους συνθέτες του 19ου αιώνα, μία πολύ σπουδαία μουσική προσωπικότητα που χαρακτηρίστηκε ως «Ο συνθέτης της Επαναστάσεως του 1821» και «Ο Πρόδρομος της εθνικής μας μουσικής», γεννήθηκε το μεσημέρι της Κυριακής 12 Μαΐου 1829 και πέθανε στις 7 Ιουνίου 1896 στη Ζάκυνθο, μετά από μακρά ασθένεια.

Στις 5 Μαρτίου 1859 παντρεύτηκε στη Ζάκυνθο με την υψίφωνο Ισαβέλλα Ιατρά ή Γιατρά, κόρη του λόγιου, ζωγράφου και εργολάβου Κωνσταντίνου Ιατρά και της Σάρας Χάρδιγκ, πρωταγωνίστρια και ερμηνεύτρια των μουσικών του έργων, με την οποία εγκαταστάθηκαν στο Ζαχαράδο Ζακύνθου. Από το γάμο τους γεννήθηκε ένας γιος, που πέθανε ανήλικος στις 8 Ιουλίου 1866 και δύο κόρες, μια από τις οποίες ήταν η Μαρία που πήρε το όνομα της πρώτης δασκάλας του πατέρα της στο πιάνο.

Παύλος Καρρέρ

Βιογραφία

Οι Καρρέρ είναι ιστορική οικογένεια της Ζακύνθου. Το όνομα της οικογένειας αναφέρεται και ως Καρρέρης, αλλά σπανίως κάποιο μέλος της υπέγραφε μ' αυτό τον τρόπο. Η οικογένεια Καρρέρ μέσω γάμων είχε αποκτήσει συγγενικές σχέσεις με τις βασιλικές οικογένειες των Παλαιολόγων και Λασκάρεων.

Οικογένεια Καρρέρ

Γενάρχης της οικογένειας αναφέρεται ο Ιωάννης-Μαρία, που κατέφυγε στην Ζάκυνθο από την Κύπρο ή τη Μάλτα. Από άλλη πηγή αναφέρεται ότι γενάρχης είναι ο γιος του Λουκάς, που είχε καταγωγή από αριστοκρατική οικογένεια της Βενετίας και έλαβε φέουδο στην Κρήτη, αλλά μετά την κατάκτηση της από τους Οθωμανούς κατέφυγε στην Ζάκυνθο. Κλάδος της οικογένειας υπήρχε για μικρό διάστημα στην Αίγυπτο και σήμερα στην Αθήνα.

Τα σημαντικότερα μέλη της οικογένειας είναι οι:

• Ιωάννης, γενάρχης της οικογένειας στην Ζάκυνθο γεννήθηκε στην Κύπρο το 1560, σύζυγός του η Λουδοβίκη Λάσκαρη του αυτοκρατορικού οίκου της Νίκαιας. Ο πρώτος που έφερε τον τίτλο του Βαρόνου.

• Αναστάσιος, γιος του Ιωάννη είχε τον τίτλο του Βαρόνου.
• Λουκάς, γιος του Ιωάννη και ιππότης του Αγίου Μάρκου.

• Φίλιππος Αντώνιος, έφερε τον τίτλο του "εκλαμπρότατου".
• Θωμάς, επί ενετοκρατίας μέλος του μεγάλου συμβουλίου της Ζακύνθου.
• Αναστάσιος, επί ενετοκρατίας μέλος του μεγάλου συμβουλίου της Ζακύνθου. Είχε υπογράψει το προσωρινό σύνταγμα της Ιονίου πολιτείας το 1799.
• Νικόλαος, επί ενετοκρατίας μέλος του μεγάλου συμβουλίου της Ζακύνθου.
• Ιωάννης Μαρία, επί ενετοκρατίας μέλος του μεγάλου συμβουλίου της Ζακύνθου.

• Διονύσιος Καρρέρ, γιος του Ιωάννη και αδελφός του Κωνσταντίνου
• Κωνσταντίνος Καρρέρ, γιος του Διονυσίου και σύζυγος της Πηγής Χαριάτη.

• Παύλος, μουσικοσυνθέτης, γιος του Κωνσταντίνου και της Πηγής Χαριάτη, καθώς και σύζυγος της σοπράνο Ισαβέλλας Ιατρά.
• Φρειδερίκος, πολιτικός και πεζογράφος, γιος του Κωνσταντίνου και της Πηγής Χαριάτη, αδελφός του Παύλου, καθώς και σύζυγος της Αναστασίας Αδάμ.
• Ιωάννα Καρρέρ, κόρη του Κωνσταντίνου και της Πηγής Χαριάτη, αδελφή του Παύλου και του Φρειδερίκου,

• Λουκάς, πολιτικός.

• Φίλιππος, γιος του Λουκά και πολιτικός.
• Σπυρίδων, γιος του Λουκά και πολιτικός.

• Γεώργιος Καρρέρ, ιατρός.

• Διονύσιος, γιος του Γεωργίου και πολιτικός.
• Λουκάς, γιος του Γεωργίου και πολιτικός.

• Αλέξης, δημοσιογράφος και συγγραφέας.

Οικογένεια Παύλου Καρρέρ

Οι οικογενειακές ρίζες του Παύλου Καρρέρ χάνονται στην Κύπρο και τη Μάλτα αν και σύμφωνα με τον Διονύσιο Ρώμα καταγόταν από τον κλάδο των βαρώνων Μεγαδούκα-Λάσκαρη. Γονείς του ήταν ο γαιοκτήμονας Κωνσταντίνος Καρρέρ και η Πηγή Χαριάτη και αδέλφια του η Ιωάννα και ο Φρειδερίκος, πολιτικός και λογοτέχνης. Ο Παύλος παρακολούθησε εγκύκλια μαθήματα στην ιδιαίτερη πατρίδα του ως το 1840, όταν στάλθηκε στην Κέρκυρα όπου παρακολούθησε μαθήματα στο «Ιόνιο Γυμνάσιο», υπό τη διεύθυνση του Φραγκίσκου Οριόλη. Το αρχοντικό της οικογένειας Καρρέρ σχεδιασμένο από τον Τσίλερ, σώζονταν στη Ζάκυνθο μέχρι το σεισμό του 1953.

Μουσικές σπουδές

Τον Ιούνιο του 1842, πριν εγκαταλείψει την Ελλάδα προκειμένου να σπουδάσει, ο Παύλος επισκέφθηκε με το θείο του Κωνσταντίνο Ρώμα, την Πάτρα και το Μεσολόγγι όπου παραβρέθηκαν σε ένα πανηγύρι στο ξωκκλήσι του Αγίου Ιωάννη και οι εικόνες απ' αυτό το πανηγύρι χαράχθηκαν στη θύμηση του και αργότερα γέννησαν το έργο «Μάρκος Μπότσαρης». Στη συνέχεια μέσω Τεργέστης, Βενετίας, έφτασε στο Παρίσι, για να παρακολουθήσει μαθήματα στο Λύκειο «Ερρίκος Δ'». Λόγω των πολιτικών ανωμαλιών της εποχής, κατέφυγε αρχικά στο Λονδίνο και στη συνέχεια στην κωμόπολη Woodside στα περίχωρα του Λίβερπουλ, όπου ο Τζαίημς Σπενς, [James Spence], ένας Άγγλος ευπατρίδης τον έθεσε υπό την προστασία του, ενώ η ανιψιά του Μαρία Μακ Ναμπ, τον δίδαξε στοιχεία μουσικής και πιάνο.

Το Μάρτιο του 1843 επέστρεψε στη Ζάκυνθο, όπου την περίοδο 1946-1847 παρακολούθησε σχεδόν όλες τις παραστάσεις όπερας που δίνονταν. Παράλληλα συνέθετε μελωδίες στο πιάνο, και παρακολουθούσε μαθήματα με τους Ιταλούς μαέστρους Τζουζέππε Κρίκα [Giuseppe Cricca] και Φραντσέσκο Μιρανγκίνι, [Francesco Mirangini ή Maragoni] αρχιμουσικούς της Φιλαρμονικής Ζακύνθου, ενώ μελετούσε φιλολογία και ιστορία με την εποπτεία του καθηγητή Ιγνάτιου Μαρτζώκη και του ιερομονάχου Στρατούλη, μετέπειτα Επισκόπου Κυθήρων. Από το Σπύρο Μοτσενίγο μαρτυρείται, δίχως όμως επαρκή τεκμηρίωση, ότι το 1848 και για κάποιο διάστημα μαθήτευσε στην Κέρκυρα, κοντά στον Νικόλαο Μάντζαρο, με τον οποίο, από το ίδιο χρόνο, διατηρούσαν φιλικές σχέσεις.

Το 1850 ανακοίνωσε στους οικείους του την πρόθεσή του να ακολουθήσει καριέρα μουσικού. Αν και αρχικά αντιμετώπισε την αντίδραση του οικογενειακού κύκλου του, τελικά με τη συναίνεση των γονέων του και την οικονομική στήριξη του θείου του Διονυσίου Καρρέρ, για έναν διετή κύκλο σπουδών, αναχώρησε στις 10 Μαΐου 1850, για ανώτερες μουσικές σπουδές στο Μιλάνο, όπου έφτασε στις 25 του ίδιου μήνα. Παρακολούθησε μαθήματα ανώτερων θεωρητικών από τους Ραϊμόντο Μποσσερόνε [Bosserone], Βίντερ [Winter], Τασσίστρι [Tassistri] και άρχισε να συνθέτει τις πρώτες του όπερες. Δεν κατάφερε να παρακολουθήσει μαθήματα στο Ωδείο του Μιλάνου καθώς η φοίτηση ήταν υποχρεωτικά επταετής και απαιτείτο η ύπαρξη εγγυητού. Τον Απρίλιο και Μάιο του 1857 συνέθεσε για τους εκδότες Τζιοβάννι Κάντι και Ρικόρντι χορούς για πιάνο και φωνητικές ασκήσεις για τη Σχολή τραγουδιού των Βασιλικών Θεάτρων. Την ίδια περίπου εποχή, λόγω της αδυναμίας του να παρουσιάσει έργα του στη Σκάλα του Μιλάνου, καθώς οι εργολάβοι απαιτούσαν υπέρογκα ποσά για την παράσταση, ο φίλος του Ιταλός φιλόλογος Ροβάνι του υπέβαλε την ιδέα του επαναπατρισμού και της σύνθεσης μελοδραμάτων και τραγουδιών σχετικών με την Ελληνική ιστορία. Στο Μιλάνο ο Καρρέρ συνέθεσε και παρουσίασε τα μπαλέτα

• «Βianca di Belmonte»
• «Cadet il barbiere», και τις όπερες
• «Dante e Bice»,
• «Isabella D’Aspeno», καθώς και την opera seria
• «La Rediviva», που είχε και τη μεγαλύτερη επιτυχία.

Στο Μιλάνο επίσης συνέθεσε μουσική για σαλόνια, πιανιστικά έργα, μαζούρκες, πόλκες, καντρίλιες, εμπνεόμενος από θέματα μελοδραμάτων κυρίως του Τζουζέπε Βέρντι. Στην Ιταλία συναντήθηκε με τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Τζουζέπε Ροβάνι που του έδωσε την ιδέα να συνθέσει όπερα με θέμα την ηρωική μορφή του Μάρκου Μπότσαρη, και με τον μεγάλο Ιταλό ρομαντικό ποιητή Αλεσάντρο Μαντσόνι, στον οποίο κατέφυγε για ιστορικές διευκρινίσεις στο λιμπρέτο της όπερας

• «Marco Botzaris».

Εγκατάσταση στη Ζάκυνθο

Ο Καρρέρ στις 29 Ιουλίου 1857 αναχώρησε από το Μιλάνο και τον Αύγουστο του ίδιου έτους επέστρεψε στη Ζάκυνθο, περισσότερο λόγω οικονομικών και όχι καλλιτεχνικών προβλημάτων. Στις 14 Απριλίου 1858, με προτροπή του διευθυντή της Ιταλικής βιβλιοθήκης Braindese, επισκέφθηκε το παλάτι και συναντήθηκε με τους βασιλείς Όθωνα και Αμαλία, που όταν άκουσαν αποσπάσματα του έργου του «Μάρκος Μπότσαρης», προσφέρθηκαν να φροντίσουν για την παράσταση του στην Αθήνα, όμως η προσπάθειά τους συνάντησε αντιδράσεις και ματαιώθηκε. Τελικά η παράσταση του έργου δόθηκε στις 30 Απριλίου 1861 στην Πάτρα] Το 1871, με πρωτοβουλία του δημάρχου Ζακύνθου Φραγκίσκου Τζουλάτη συστάθηκε Επιτροπή Φιλαρμονικής Εταιρείας, με πρόεδρο τον Παύλο Καρρέρ και αρχιμουσικούς τους Ιταλούς Francesco de Luigi και Anselmi, ενώ σχηματίστηκε μπάντα που, στις 17 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου, πραγματοποίησε εμφάνιση στην Πλατεία Γεωργίου, τη σημερινή πλατεία Διονυσίου Σολωμού, όπου βρίσκεται η προτομή του Καρρέρ.

Ο Καρρέρ που την περίοδο από το 1871 έως το 1872 διατέλεσε πρόεδρος της Φιλαρμονικής Ζακύνθου, υπέβαλε τον Απρίλιο του 1875, τα τραγούδια «Νανούρισμα», «Οι σύντροφοι», «Το ορφανό», «Το φίλημα», «Ο ψαλμός», «Επιθυμία», «Ο ψωμοζήτης», «Πολεμικόν», στον «Ολυμπιακό Μουσικό Αγώνα» του Ζαππείου Κληροδοτήματος. Διατέλεσε εταίρος και επίτιμο μέλος της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κέρκυρας. Στη διάρκεια του βίου του εργάστηκε ως μουσικοδιδάσκαλος, διευθυντής ορχήστρας και συμβασιούχος ιμπρεσάριος. Η ιστορική κωμωδία «Το ζαμπελάκι» του Διονυσίου Ρώμα, είναι βασισμένη στη ζωή του Παύλο Καρρέρ και της Ισαβέλλας Γιατρά και περιγράφει με ρομαντικό τρόπο το ειδύλλιο τους.

Μουσικά έργα

Ο Καρρέρ δέχτηκε την επίδραση της ιταλικής μουσικής, ιδιαίτερα του Ντονιτζέτι, του Μπελλίνι και του εθνικιστή Τζουζέπε Βέρντι, ενώ μερικοί ξεχωρίζουν στα έργα του και κάποιο μακρινό απόηχο του Βέμπερ. Ο Καρρέρ ήταν ο πρώτος Έλληνας μουσουργός, ο οποίος παρουσίασε μία ολοκληρωμένη συλλογή από φωνητικά έργα με εθνικά θέματα, ελληνόγλωσσα λιμπρέτα και στίχους, καθώς και μελωδίες εμπνευσμένες από τη δημοτική παράδοση, αλλά και τη νεότερη δημιουργία της Ελλάδος. Υπήρξε ίσως το πολυγραφότερο μέλος της Β' Επτανησιακής σχολής και κυρίως συνθέτης του λυρικού θεάτρου. Διέθετε ευρεία μουσική παιδεία, ήταν πολυταξιδεμένος και πολυγραφότατος.

Έγραψε 14 όπερες, συνέθεσε πλήθος τραγουδιών, λειτουργική και οργανική μουσική, όμως τα χειρόγραφα ορισμένων μελοδραματικών του έργων θεωρούνται χαμένα από τους σεισμούς του 1953 και την μεγάλη πυρκαγιά που ακολούθησε στη συνέχεια. Τα περισσότερα φυλάσσονται σε βιβλιοθήκες της Ελλάδας ή της Ιταλίας, ενώ υπάρχουν και σε ιδιωτικές συλλογές. Συνέθεσε όπερες, χορούς, πόλκες και μεμονωμένα τραγούδια, ενώ έγραψε το δημοφιλέστερο ελληνικό κομμάτι του 19ου αιώνος, τον «Γέρο Δήμο». Μαζί με το Διονύση Λαυράγκα, ήταν αυτοί που έγραψαν τις πρώτες καντάδες. Η μουσική του επηρέασε μουσουργούς όπως ο Μανώλης Καλομοίρης και ο Νικόλαος Σκαλκώτας, οι οποίοι επέκτειναν τα Εθνικά στοιχεία του έργου του.

Ιταλική περίοδος

Στη διάρκεια της παραμονής του στην Ιταλία ο Καρρέρ έγραψε και παρουσίασε σε θέατρα του Μιλάνου, που τότε ήταν υπό την κατοχή της Αυστρίας, τα σκηνικά έργα,

• «Bianca di Belmonte» [Μπιάνκα του Μπελμόντε],
• «Azione coreografica divisa in cinque atti» (Teatro alla Canobbiana) το 1850,
• «Dante e Bice» [Δάντης και Βεατρίκη], σε κείμενο Σεραφίνο Τορέλλι και τρεις πράξεις'

Το έργο, το οποίo προκάλεσε την αυστριακή αστυνομία με τις πολιτικές του αιχμές, αναφέρεται στον Ιταλό εθνικό ποιητή Δάντη Αλιγκέρι, τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για τη Βεατρίκη Πορτινάρι, την πολιτική του δράση και τη συγγραφή της «Θείας Κωμωδίας».

• «Melodramma storico-fantastico in tre atti» (Teatro Carcano) το 1852,
• «Cadet Barbiere» [Κάντετ, ο μπαρμπέρης],
• «Balletto comico in tre atti» (Teatro allaCanobbiana) το 1853,
• «Isabella d’Aspeno» [Ισαβέλλα του Άσπεν], παραστάθηκε το 1853 στην Κέρκυρα κι υπήρξε ένα από τα κύρια δραματουργικά πρότυπα του «Χορού των μεταμφιεσμένων» του Τζουζέπε Βέρντι.
• «Melodrammatragico in quattro parti diviso in tre atti» (Teatro Carcano) το 1854,
• «La Rediviva» [Η Νεκραναστημένη], παραστάθηκε στην Κέρκυρα,
• «Tragedia lirica in un prologo e tre atti» (Teatro Carcano) το 1856.

Όπερες

• «Ο Προσκυνητής της Καστίλλης», μικρή όπερα για υψίφωνο, χορωδία και ορχήστρα,
• «Η Αναζήσασα», το 1854, της οποίας σώζεται το λιμπρέτο, πρώτη παράσταση στην Ελλάδα στις 25 Δεκεμβρίου 1857, στην Κέρκυρα,
• «Μάρκος Μπότσαρης» , μελόδραμα με λιμπρέττο του Ιταλού ποιητή Τζοβάνι Κατσαλούπι και μετάφραση του Ιωσήφ Σαπίου, που προκάλεσε πανελλήνια φρενίτιδα πατριωτικού ενθουσιασμού.

Πρόκειται για μια μυθιστορηματική αφήγηση της δράσεως του στρατηγού Μάρκου Μπότσαρη στη διάρκεια της πολιορκίας του Μεσολογγίου και μέχρι και τον ηρωικό του θάνατο στη Μάχη του Κεφαλόβρυσου. Θεωρείται η μεγαλύτερη ελληνική μελοδραματική επιτυχία και η δημοφιλέστερη ελληνική όπερα του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα που γνώρισε περισσότερες από 45 σκηνικές διδασκαλίες. Το 1858 ο Καρρέρ παρουσίασε αποσπάσματα από την όπερά του αυτή στην Αθήνα ενώπιον του βασιλιά Όθωνα. Οι αγγλικές αρχές κατοχής τού απαγόρευσαν το ανέβασμα του έργου στη Ζάκυνθο, επειδή, λόγω του θέματός του, φοβήθηκαν φιλελληνικές εκδηλώσεις στα Επτάνησα, όπου παραστάθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1864, μετά την Ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, το έργο παραστάθηκε στην Ζάκυνθο.

Το έργο στην ολοκληρωμένη μορφή του έκανε πρεμιέρα στις 30 Απριλίου 1861 στην Πάτρα. Στην Αθήνα το έργο παραστάθηκε το 1875 στο θέατρο «Απόλλων», ένα από τα «παριλίσια» θέατρα, αυτά που βρίσκονταν κοντά στις όχθες του Ιλισού. Σύμφωνα με την «Παλιγγενεσία», εφημερίδα της εποχής, «...Ηυδόκησε τέλος να αναβιβασθεί επί σκηνής έργον Έλληνος μουσουογού επί εθνικής υποθέσεως». Ανάμεσα στο κοινό της πρεμιέρας ήταν οι τελευταίοι απόγονοι και συγγενείς του Μάρκου Μπότσαρη. Σύμφωνα με την «Παλιγγενεσία», «...τον Μάρκον Μπότσαρην υπεδύθη ο τενόρος Πέτροβιτς...». Μέχρι το 1939 ολόκληρη η όπερα είχε ανέβει σε πολλά θέατρα και στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, σε πόλεις όπως η Αλεξάνδρεια, το Κάιρο, η Μασσαλία, η Τεργέστη, το Σικάγο, η Σιένα, η Οδησσός, το Βουκουρέστι, η Βράιλα και άλλες.

• «Fior di Maria», το 1867, παρουσιάστηκε στην Κέρκυρα το 1868,
• «Κυρά Φροσύνη», τετράπρακτη όπερα, το 1869 και θεωρείται σήμερα χαμένη, μια και η τελευταία παρτιτούρα, πουλήθηκε στην Αμερική, Παραστάθηκε το 1872 στην Πάτρα και στις 12 Ιουλίου 1875 στο θέατρο «Απόλλων» στην Αθήνα.

Η ιστορία της ενέπνευσε τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, ο οποίος έγραψε το 1859 ένα ποίημα αφιερωμένο σε αυτήν, επί του οποίου και βασίσθηκε ο Καρρέρ και έγραψε ομώνυμη όπερα.

• «Μαρία Αντουανέττα»,
• «Ο κόντε Σπουργίτης» ή «Λιποθυμίαις και νευρικά»,
• «Δέσπω, η ηρωίς του Σουλίου» , μονόπρακτη, γράφηκε το 1875 και παραστάθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 1882, στην Πάτρα,
• «Μαραθών-Σαλαμίς», ολοκληρώθηκε το 1886 με σκοπό να εγκαινιάσει το Δημοτικό Θέατρο Αθηνών το 1888.

Πρωτοπαρουσιάστηκε από την Εθνική Λυρική Σκηνή στο Θέατρο «Ολύμπια» το 2003, δηλαδή 115 χρόνια μετά. Βασίζεται σε ιταλικό ποιητικό κείμενο του καθηγητή Μέμνονα Μαρτζώκη και η υπόθεση διαδραματίζεται το 480 π.Χ., πριν από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας.

Τραγούδια

Έγραψε τα τραγούδια,

• «Το αηδόνι», βαλς,
• «Κάρκανο»,
• «Έχετε γεια ψηλά βουνά»,
• «Ξύπνα, γλυκειά μου αγάπη»,
• «Ανθός και Αυγούλα»,
• «Το φεγγάρι»,
• «Γέρο Δήμος» , τον Αύγουστο του 1857, σε στίχους Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, το οποίο δημιουργήθηκε ως τραγούδι ανεξάρτητο και κατόπιν εντάχθηκε από τον συνθέτη ως άρια στην όπερα «Μάρκος Μπότσαρης» .

Ο Καρρέρ συνέθεσε το τραγούδι μετά τον οριστικό επαναπατρισμό του στη Ζάκυνθο και το αποκαλούσε «συνέχεια των Ελληνικών μελωδιών». Το τραγούδι αποτελεί την πλέον εμβληματική μελωδία όλης της ελληνικής μουσικής. Η δημοτικότητά του είναι τόσο μεγάλη ώστε έχει λησμονηθεί ο συνθέτης, και το έργο θεωρείται ως δημοτικό τραγούδι, γεγονός μοναδικό στα μουσικά χρονικά.

• «Το μοιρολόι του Σαραντάρα», σε στίχους του Διονυσίου Καρρέρ,
• «Ο Στρατιώτης»,
• «Τα άνθη»,
• «Φιορ ντι Μαρία», που αργότερα ενσωματώθηκε στην όπερα «Κυρα Φροσύνη».

Η τρίπρακτη όπερα βασίζεται σε ιταλικό λιμπρέτο του Τζοβάνι Κατσιαλούπι, αντλημένο από το δημοφιλές μυθιστόρημα του Εζέν Σίι (Eugène Sue, 1804-1857) «Τα μυστήρια των Παρισίων», γνωστό ελληνική μετάφραση στη Σμύρνη το 1854. Το έργο ανέβηκε μία φορά στην Κέρκυρα το 1868, και το πλήρες μουσικό υλικό του θεωρείται οριστικά χαμένο.

• «Η κουτσομπόλα», ποτ-πουρί και καντρίλιες σε μελωδίες από ιταλικές όπερες της εποχής,
• «Λεύκωμα στη Βασίλισσα Όλγα»,
• «Κωνσταντίνος-Σοφία» ,
• «Λάμπρος»,
• «Ντον Πίνια»,
• «Διατί, γλυκό φεγγάρι»,
• «Μόλις έφεγγε τ' αστέρι»,
• «Τα τραγούδια μου τά 'λεγες όλα»,
• «Την είδα την ξανθούλα»,
• «Το ρόδον της αγάπης»,
• «Νανούρισμα»,
• «Οι σύντροφοι»,
• «Το ορφανό»,
• «Το φίλημα» ή «Μια βοσκοπούλα αγάπησα», σε στίχους του εθνικού αγωνιστή και ποιητή Γεωργίου Ζαλοκώστα.
• «Ο ψαλμός»,
• «Η Επιθυμία»,
• «Ο ψωμοζήτης»,
• «Το Πολεμικόν».

Διακρίσεις

Η διωδία του «Ιουλία και Ρωμαίος» βραβεύτηκε το 1885, με τον Β' Έπαινο στον Μουσικό Διαγωνισμό της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κερκύρας. Η προτομή του στήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1952, έξω από το Δημοτικό Θέατρο της Ζακύνθου και καταστράφηκε το 1853 στους σεισμούς στα Ιόνια νησιά, στους οποίους χάθηκε και το μεγαλύτερο μέρος του αρχείου του, ενώ ότι διασώθηκε οφείλεται στον Νικόλαο Α.Βαρβιάτη.

Συγγραφικό έργο

Ο Καρρέρ έχει συγγράψει το έργο

• «Απομνημονεύματα του καλλιτεχνικού μου βίου», που έχουν δημοσιευθεί από το Ντίνο Κονόμο το 1962, στη «Φιλολογική Πρωτοχρονιά» και το 2003 κυκλοφόρησαν από το «Μουσείο Μπενάκη».

Από την αυτοβιογραφία του λείπει ένα σημαντικό μέρος της, εκείνο το οποίο περιείχε ενδιαφέρουσες πληροφορίες για προσωπικότητες της ιταλικής μουσικής ζωής των μέσων του 19ου αιώνος, που ο συνθέτης γνώρισε από κοντά, καθώς κάποιος, για άγνωστους λόγους, αφαίρεσε τα χειρόγραφα αυτής της περιόδου.

Μνήμη Παύλου Καρρέρ

Ο Παύλος Καρρέρ, ο πρώτος ελληνικής καταγωγής συνθέτης όπερας κι ένας από τους στυλοβάτες της επτανησιακής μουσικής, με ευρεία μουσική παιδεία, πολυταξιδεμένος και πολυγραφότατος, έχει καθιερωθεί ως ο δημιουργός εθνικής όπερας με ελληνικά θέματα, με λιμπρέτα στην ελληνική γλώσσα, με μελωδίες από τη δημοτική παράδοση της νεότερης Ελλάδος και υπήρξε ο δημοφιλέστερος Έλληνας μουσουργός του 19ου αιώνα, ενώ ανέπτυξε σημαντική σταδιοδρομία στην Ιταλία. Στη διάρκεια της καλλιτεχνικής του σταδιοδρομίας ο Καρρέρ εργάστηκε ως μουσικοδιδάσκαλος, διευθυντής ορχήστρας και συμβασιούχος ιμπρεσάριος. Παρακολουθούσε τις εξελίξεις στο πεδίο της ευρωπαϊκής όπερας, την καλλιτεχνική νεωτερικότητα και ανανέωνε τη συνθετική του πρακτική.

Στο συνθετικό του ύφος εντοπίζονται ιταλικές επιδράσεις, κυρίως από τον εθνικιστή Τζουζέπε Βέρντι αλλά και το όψιμο belcanto, όμως το μουσικό του ιδίωμα διακρίνεται για το ιδιαίτερο προσωπικό του στίγμα, καθώς και για την προσπάθειά του να προσδώσει εθνικό χρωματισμό στις δημιουργίες του. Ήταν ουσιαστικά ο πρώτος Έλληνας «εθνικός» μουσουργός, ο οποίος κατέθεσε μία ολοκληρωμένη συλλογή από φωνητικά έργα με εθνικά θέματα, ελληνόγλωσσα λιμπρέτα και στίχους και μελωδίες εμπνευσμένες από την Ελληνική δημώδη παράδοση, αλλά και τη νεώτερη αστικολαϊκή δημιουργία της Ελλάδος. Οι χαρακτηρισμοί που του έχουν αποδοθεί μέσα στα χρόνια είναι, μεταξύ άλλων, «Ο συνθέτης της Επαναστάσεως του 1821» και «Ο Πρόδρομος της Ελληνικής εθνικής μουσικής».

Εξωτερικές συνδέσεις

• Δισκογραφία Παύλου Καρρέρ (12.5.1829-1896)
• Ο Παύλος Καρρέρ και το μελοδραματικό του έργο Αύρα Ξεπαπαδάκου
• Η ζωή και το έργο του Παύλου Καρρέρ Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος
• Παύλος Καρρέρ Μουσείο Σολωμού & επιφανών Ζακυνθίων
• Παύλος Καρρέρ Σπυρίδων Δεβιάζης, Πλειάς. Περιοδικό του Συλλόγου των Κυριών, φυλλάδιον 21ον, σελίδες 113 & 114.
• Φωτογραφίες από την προτομή του Παύλου Καρρέρη στην Ζάκυνθο

Βιβλιογραφία

• «Παύλος Καρρέρης, ο Ζακυνθινός μουσουργός», Νικόλαος Βαρβιάνης, Ζάκυνθος 1975, Μουσείον Σολωμού και επιφανών Ζακυνθίων

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org