Έφιππη Τοξοβολία

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Η Έφιππη Τοξοβολία είναι η τέχνη του να τοξεύεις από ένα άλογο που κινείται, κυρίως σε καλπασμό, ενώ εφιπποτοξότης αποκαλείται ο ιππέας που οπλισμένος με τόξο είναι ικανός να πολεμά και στη διάρκεια του καλπασμού. Αποτελούσε κυρίαρχο και καθοριστικής συμβολής χαρακτηριστικό της καθημερινότητος των Ευρωπαίων Νομάδων κατά την Αρχαιότητα και το Μεσαίωνα, καθώς και των Σκύθων, των Ινδών στην αρχαιότητα, των Μογγόλων και των Τούρκικων φυλών κατά το Μεσαίωνα. Με την εξάπλωση των φυλών αυτών αλλά και των Ούνων, η πρακτική της Έφιππης Τοξοβολίας μεταφέρθηκε και έγινε γνωστή στην Ανατολική Ευρώπη αλλα και στην Ανατολική Ασία. Στην Ανατολική Ασία τιμήθηκε και εξασκήθηκε ιδιαιτέρως απο τους Ιάπωνες Σαμουράι, οι οποίοι την αποκαλούν "Yabusame". Αναπτύχθηκε διαφορετικά ανάμεσα στους κατοίκους της Βόρείου και της Νοτίου Αμερικής, με τους ιθανεγείς Comanche να είναι ιδιαίτερα ικανοί. Αποτελεί την πρώτη μορφή "πύρ και κίνησης" των σημερινών μηχανοκίνητων μονάδων.

1.jpg

Κύρια χαρακτηριστικά

Οι ιθαγενείς των μεγάλων βοσκοτόπων της Βορείου Αμερικής, ανέπτυξαν την Έφιππη Τοξοβολία για κυνήγι και πόλεμο. Το κυνήγι βούβαλων των βορειοαμερικάνων συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πιο εντυπωσιακά καταγεγραμένα παραδείγματα κυνηγετικής έφιππης τοξοβολίας. Απαιτεί, ο ιππέας, να έχει εξαιρετικές ιππευτικές ικανότητες, λόγω του ότι ιππεύει σε μεγάλες ταχύτητες χωρίς να κρατά ηνίες, για να μπορεί να τοξεύσει. Οι εφιπποτοξότες μπορούσαν να ανήκουν σε ελαφρύ ιππικό, όπως το Σκυθικό, το Ούνικο, το Παρθικό, το Κουμάνικο κ.α, ή σε βαρύ ιππικό όπως οι Βυζαντινοί Καβαλλάριοι και οι Ιάπωνες Σαμουράι.Κάποια έθνη το μεσαίωνα, όπως οι Μογγόλοι και οι Ούγγροι, είχαν και των δύο τύπων ιππικό.Κάποιοι στρατοί όμως όπως οι Πάρθιοι, οι Τεύτονες Ιππότες ή οι Παλμύριοι συνδιάζαν το ιππικό τους ανάμικτα με υπέρβαρους κατάφρακτους ιππότες και υπέρελαφρύ ιππικό. Στη μάχη, το ελαφρύ ιππικό τοξοτών ήταν περισσότερο για αψιμαχίες. Κινούταν γρήγορα, αποφεύγοντας μάχη σώμα με σώμα, για να καταφέρουν πλήγμα στα μετόπισθεν του εχθρού. Η τακτική των Παρθίων εφιπποτοξοτών ήταν να οπισθοχωρούν ενώ τόξευαν προς τον εχθρό γυρίζοντας τον κορμό τους ανάποδα. Εξ ού και η παρθία στάση στην τοξοβολία. Λόγω της ταχύτητας των εφιπποτοξοτών, τα εχθρικά στρατεύματα ήταν αδύναμα να απαντήσουν στην απειλή αν δεν είχαν εκηβόλα όπλα. Αυτή η συνεχής όχληση των εφιπποτοξοτών, επέφερε στον εχθρό απώλειες έμψυχου υλικού, καταράκωση ηθικού και διάσπαση σχηματισμού. Κάθε απόπειρα επίθεσης στους εφιπποτοξότες θα καθυστερούσε επίσης όλο το στράτευμα. Εφιπποτοξότες βαρέου τύπου, όπως οι Βυζαντινοί Καβαλλάριοι, οι Τούρκοι Τιμαριώτες ή οι Ιάπωνες Σαμουράι, μάχονταν ως πειθαρχημένη μονάδα. Αντί να παρενοχλούν δίχως μάχη σώμα με σώμα, τόξευαν, αποδυνάμωναν τον εχθρό και έπειτα του επιτίθονταν. Εκτός του τόξου κουβαλούσαν λόγχες και σπαθιά.

4.jpg

Ιστορική Αναδρομή

Η έφιππη τοξοβολία εμφανίστηκε την εποχή του σιδήρου, αντικαθιστώντας το άρμα της εποχής του χαλκού. Αποτελεί τη πλέον αρχέγονη πρακτική συνεφαρμογή των δύο αειχρόνων βασικών συνιστωσών του Πολέμου που είναι το «πυρ» και η «κίνηση». Εν προκειμένω, το «πυρ» υλοποιείται από την τόξευση του βέλους του αρχαιότατου και πρώτου εκηβόλου όπλου, του, τόξου, ενώ η κίνηση από τον εκάστοτε βηματισμό του Ίππου και δη τον καλπασμό του. Κατά την Έφιππη Τοξοβολία ο Εφιπποτοξότης (ή Ιπποτοξότης όπως, αδοκίμως, απεκαλείτο στην αρχαιότητα) θα έπρεπε να καρφώσει το βέλος του στο στόχο του κατά την διάρκεια ενός εκ των καλπαστικών χρόνων κατά τον οποίο και τα τέσσερα πόδια του Ίππου του βρίσκονται στον αέρα προς αποφυγή των κραδασμών της επαφής των πελμάτων με το έδαφος κι έτσι, του αποτελεσματικότερου στοχασμού. Και όπως ακριβώς η Έφιππη Τοξοβολία εξετελείτο στο παρελθόν, το ίδιο εκτελείται και σήμερα. Οι πρώτες αποικονίσεις εφιπποτοξοτών βρέθηκαν σε καλλιτεχνικές δημιουργίες της Νεο-Ασσυριακής Αυτοκρατορίας, τον 9ο περίπου π.Χ Αιώνα. Πρώιμες Ασσυριακές απεικονίσεις εφιπποτοξοτών, αποκαλύπτουν ότι καλπάζαν σε δυάδες, ο ένας ιππέας έλεγχε και τα δύο άλογα, ενώ ο έτερος, τόξευε.

Αρχαίοι χρόνοι

Καλά οργανωμένοι Ρωμαικοί στρατοί, νίκησαν τους Πάρθιους και κατέκτησαν και την πρωτεύουσα τους τρείς φορές. Εν αντιθέσει με τις ήττες αυτές των εφιπποτοξοτικών στρατών, η μεσαιωνική μάχη της Legnica στην Πολωνία το 1241 μ.Χ, δείχνει την προσφορά του εφιπποτοξότη στην αποτελεσματική έκβαση μιας μάχης, εναντίον οργανωμένου και πάνοπλου στρατού. Οι αψιμαχίες, στις οποίες ειδικεύονταν οι εφιπποτοξότες, απαιτούσαν μεγάλα και ανοιχτά πεδία μάχης για ελιγμούς και οπισθοχώρηση. Αν δεν υπήρχε, ήταν πολύ εύκολο το ελαφρύ ιππικό να αποδυναμωθεί, καθώς αποτελούσαν εύκολο στόχο για τους αντίπαλους τοξότες, λόγω του μεγαλύτερου όγκου τους. Οι μεγάλοι στρατοί λοιπόν, σπάνια βασίζονταν αποκλειστικά στους εφιπποτοξότες. Οι εφιπποτοξότες "βαρέου τύπου" εμφανίστηκαν στον Ασσυριακό στρατό, τον 7ο αιώνα πΧ, αφού εγκαταλείφθηκε η μάχη με άρματα και συνδιάστηκε το ελαφρύ ιππικό, με το κατάφρακτο και πλήρως εξοπλισμένο. Αυτοί χρησιμοποιούσαν αλυσιδωτό θώρακα ή δερμάτινες φολιδωτές πανοπλίες και ανάλογου τύπου κράνη. Ακόμα και τα άλογά τους είχαν τη δική τους θωράκιση. Το βαρύ ιππικό, εν αντιθέσει με το ελαφρύ και άτακτο, σχημάτιζε οργανωμένες μονάδες. Η τακτική τους ήταν αρχικά να τοξεύουν συντεταγμένα πέντε με έξι βέλη ο καθένας με σκοπό να αποδυναμωθεί και να σκορπίσει ο εχθρός και έπειτα να εφορμούν. Συχνά εκτός του τόξου, είχαν και λόγχες για μάχη εκ του συστάδην. Οι Μογγόλικοι στρατοί, αλλά και κάποιοι άλλοι χρησιμποιούσαν βαρύ ιππικό μαζί με ελαφρύ.Το βαρύ ιππικό, μπορούσε εύκολα να νικήσει το αντίπαλο, ελαφρύ ιππικό, λόγω της θωράκισής του. Το Ρώσσικο ιππικό χρησιμοποιούσε βαριά θωράκιση εναντίον του ελαφρού ιππικού των Τατάρων, όπως και οι Τούρκοι Τιμαριώτες ήταν συχνά εξοπλισμένοι σαν Δυτικοί Ιππότες, για να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις Ούγγρων, Αλβανών και Μογγόλων. Οι Γερμανικές και Σκανδιναυικές φυλές χρησιμοποίησαν εκτενώς έφιππους τοξότες με βαλίστρα. Εκτός απο αψιμαχίες ή αναγνώριση, χρησίμευαν και σαν οπισθοφυλακή των Ιπποτών ή να καταδιώκουν αντίπαλους εφιπποτοξότες. Όταν η μάχη ήταν στο ζενίθ, εφορμούσαν στα μετώπισθεν του εχθρού και εξ-επαφής τόξευαν ένα βέλος και χωρίς να επανοπλίσουν, μάχονταν με σπαθί.

6.jpg

Σταδιακή εξαφάνιση της Έφιππης Τοξοβολίας

Με την εμφάνιση των πυροβόλων όπλων, απο τον 16ο αιώνα μΧ, το τόξο σταδιακά αντικαταστάθηκε. Χρησιμοποιούταν όμως παράλληλα με το πιστόλι, μέχρι και τον 17ο αιώνα μΧ, απο Ανατολικοευρωπαικούς στρατούς, όπως τους Μοσκοβίτες, τους Οθωμανούς και τους Κοζάκους.

Τεχνολογία

Οι Ευρωπαίοι και Ασιάτες εφιπποτοξότες χρησιμοποιούσαν τόξα φτιαγμένα απο τρία στρώματα, διαφόρων υλικών, τα οποία ήταν κανονικού ή μεσαίου μεγέθους, με καλό δραστικό βεληνεκές, ενώ οι ιθαγενείς της Βορείου Αμερικής, κατασκεύαζαν μικρά τόξα από ξύλο που συχνά τα ενίσχυαν με τένοντα.

Σύγχρονη Αναβίωση

Φημισμένους Εφιπποτοξότες ανέδειξε η μεγάλη Μογγολική Αυτοκρατορία του Τσίγκις Κχάαν και, γενικώς, οι ιππικοί λαοί της Ιαπωνίας, της Κίνας αλλά και της Ευρασίας. Η Έφιππη Τοξοβολία, αναβίωσε στη Μογγολία, μετά την ανεξαρτησία της το 1921 και εξασκείται σε διάφορα φεστιβάλ, ειδικά στο Naadam. Παρόλο που η Μογγολία ήταν παραδοσιακά, μια χώρα με μεγάλη ιστορία στην Έφιππη Τοξοβολία, η τέχνη αυτή δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη. Συχνά, ασκούν ξεχωριστά την Ιπασσία και την Τοξοβολία. Τα τελευταία πέντε χρόνια μόνο, με την ίδρυση της Μογγόλικης Ομοσπονδίας Έφιππης Τοξοβολίας, διακρίνεται μια διάθεση αναβίωσης της Τέχνης αυτής. Η Έφιππη Τοξοβολία, επίσης, έχει αναβιώσει και απο τον Ούγγρο Kassai Lajos, αλλά και άλλους ομοεθνείς του. Η "Ευρωπαική" Έφιππη Τοξοβολία σαν σπόρ αλλα και σαν ιππική ικανότητα, στηρίζεται στο Ούγγρικο σύστημα.

45877.jpg

Υπάρχουν πολλοί διεθνείς αγώνες, με τους παρισσότερους απο αυτούς να διοργανώνονται σε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, τον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και στη Νότιο Κορέα. Πολλοί ελπίζουν κάποια μέρα, η Έφιππη Τοξοβολία να γίνει Ολυμπιακό Άθλημα.

5.jpg

Ουγγρική Τεχνική

Οι Σκύθες, οι Μογγόλοι και οι Οθωμανοί, χρησιμοποιούσαν ένα δαχτυλίδι στον αντίχειρα και απελευθέρωναν το βέλος από την "εσωτερική" πλευρά του. Για παράδειγμα, ένας δεξιόχειρας, κρατά το τόξο με το αριστερό του χέρι. Το βέλος λοιπόν, τοποθετείται στη δεξιά πλευρά του τόξου, πάνω στον αντίχειρα του τοξότη. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής Kassai Lajos δεν χρησιμοποιεί δακτύλιο αλλά τοξεύει με την μέθοδο των τριών δακτύλων, τοποθετώντας το βέλος στην αριστερή πλευρά του τόξου και τοξεύοντας με τρία δάχτυλα, τον δείκτη, μέσο και παράμεσο.

547.jpg

Τα τόξα έχουν διάφορες απαιτήσεις δυνάμεως «ανοίγματος» της χορδής, αναλόγως της σωματοδομής του χρήστη. Αφού εκτοξεύσει το βέλος, ο εφιπποτοξότης εκτείνει το χέρι που απελευθερώνει την χορδή για να ισορροπήσει καλύτερα και να «διώξει» την ένταση από τη δύναμη που κατέβαλε. Για μεγαλύτερη ταχυβολία, ο εφιπποτοξότης μπορεί να κρατά τα βέλη στο ίδιο χέρι που κρατάει και το τόξο. Ο Kassai Lajos δίνει μεγάλη έμφαση στην ιππική δεινότητα του εφιπποτοξότη. Ο υποψήφιος εφιπποτοξότης πρέπει πρώτα να μάθει να ιππεύει χωρίς σέλα, για να αποκτήσει καλή ισορροπία. Όταν το κατακτήσει αυτό, περνάει στη χρήση ειδικής σέλας, σχεδιασμένης ειδικά για Έφιππη Τοξοβολία. Η άφεση της χορδής επιδιώκεται κατά την στιγμή της αιωρήσεως στον καλπασμό όταν και τα τέσσερα πόδια του αλόγου βρίσκονται πάνω από το έδαφος, ώστε να αποφεύγονται οι κατά την επαφή των ποδιών με το έδαφος, κραδασμοί.

9.jpg

Παραδοσιακή Κορεάτικη Σχολή

Η Κορέα έχει μακρά παράδοση στη Έφιππη Τοξοβολία και από το 2007 η κυβέρνηση νομοθέτησε για την προστασία και διάδοση των κορεάτικων πολεμικών τεχνών, συμπεριλαμβανομένης και της Έφιππης Τοξοβολίας. Στην Κορεάτικη τοξοβολία, υπάρχουν πέντε αρχές που πρέπει να πληρούνται ξεχωριστά. Η κύρια διαφορά με την ευρωπαική Έφιππη Τοξοβολία, είναι ότι τα βέλη πρέπει να βρίσκονται σε θήκη και όχι στο χέρι του εφιπποτοξότη. Η πρώτη αγωνιστική διαδρομή περιλαμβάνει μια ευθεία των 90 μέτρων, με έναν μόνο στόχο 5-10 μέτρα μακριά από αυτήν. Στο στόχο υπάρχουν πέντε ομόκεντρα τετράγωνα, με αύξουσα διαβάθμιση από το εξωτερικό προς το εσωτερικό. Το εσωτερικό, που πολλές φορές έχει το κεφάλι μιας τίγρης, αξίζει τους περισσότερους πόντους (πέντε) και ο διαγωνιζόμενος κάνει δύο διαδρομές, τοξεύοντας από ένα βέλος τη φορά, σε λιγότερο από 16 δευτερόλεπτα. Η δεύτερη διαδρομή, γνωστή ως "διπλή βολή", έχει ένα στόχο στα πρώτα 30 μέτρα με ελαφριά κλίση προς τον εφιπποτοξότη και έναν δεύτερο στα τελευταία 30 μέτρα, με αντίθετη κλίση. Η τελευταία διαδρομή, ή "συνεχόμενες βολές", περιέχει πέντε στόχους, έναν ανά είκοσι μέτρα, σε διαδρομή των 110 μέτρων.

145.jpg

Μια άλλη διαφορά του Κορεάτικου τρόπου, είναι το Mogu, ή αλλιώς, αγώνισμα κινούμενου στόχου. Σε αυτό, ένας ιππέας σέρνει ένα μεγάλο μπαλόνι από μπαμπού και βαμβάκι, ενώ ένας εφιπποτοξότης προσπαθεί να το πετύχει όσες φορές μπορεί με ειδικά διαμορφωμένα βέλη που αντί για αιχμή, έχουν υλικό βουτηγμένο σε χρώμα. Μια παραλλαγή του Mogu, είναι οι εφιπποτοξότες να είναι δύο.

3.jpg

Παραδοσιακή Ιαπωνέζικη έφιππη τοξοβολία

Η ιστορία της Ιαπωνέζικης Έφιππης Τοξοβολίας ξεκινάει τον 4ο αιώνα μΧ. Ο Αυτοκράτορας έκρινε ότι ο λαός δεν ήταν άξιος για αυτή την ιερή και τελετουργική Τέχνη και έτσι απαγόρευσε τις δημόσιες επιδείξεις το 698 μΧ. Η Έφιππη Τοξοβολία ήταν διαδεδομένη απο το 794 μΧ έως τις αρχές του 17ου αιώνος. Ο Nasu no Yoichi είναι ο πιο διάσημος Ιάπωνας Εφιπποτοξότης. Τρία είναι τα είδη Ιαπωνέζικης Έφιππης Τοξοβολίας (Kasagake, Yabusame και Inuoumono). Όταν τον 16ο αιώνα, παρουσιάστηκαν στην Ιαπωνία τα πρώτα πυροβόλα όπλα, το τόξο αποσύρθηκε. Ο Tokugawa Yoshimune, 8ος Tokugawa Shogun, για να συντηρήσει την παράδοση της Έφιππης Τοξοβολίας, διέταξε την οικογένεια Ogasawara να ιδρύσει μια σχολή, η οποία μέχρι σήμερα κρατάει ζωντανή αυτή την Τέχνη. Παραδοσιακά, οι γυναίκες απείχαν απο την Έφιππη Τοξοβολία, μέχρι το 1963, όπου και για πρώτη φορά διαγωνίστηκαν στο Yabusame.

2.jpg

Ελλάδα

Η πρωταγωνιστικότητα στην Έφιππη Τοξοβολία του τόξου, ενός όπλου το οποίο δεν ευρίσκετο στο επίκεντρο της εκτιμήσεως του ηρωικώς σκεπτομένου αρχαίου Ελληνικού Κόσμου, αλλά και της δυνατότητος φυγής δεν επέτρεψαν την ευρεία διάδοση της Έφιππης Τοξοβολίας στην αρχαία Ελλάδα. Παρά ταύτα την διακρίνουμε και στους αρχαίους Θράκες, Κρήτες αλλά και στο στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο οποίος παρέταξε Εφιπποτοξότες στη Μάχη του Υδάσπη (326 π.χ.χ.) κατανικώντας τον ινδό βασιλέα Πουρουβάασα (Πώρο) του σημερινού κράτους υπό το όνομα «Παντζάμπ». Έτσι φαίνεται ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν ένας απο τους πρώτους στρατηγούς που κέρδισε μάχη εναντίον στρατού με μεγάλο πλήθος εφιπποτοξοτών. Σύμφωνα όμως με τον Ηρόδοτο, ο Πέρσης στρατηγός Μαρδόνιος, χρησιμοποίησε εφιπποτοξότες στη μάχη των Πλαταιών το 479 π.Χ, οι οποίοι κατατροπώθηκαν απο τους Έλληνες. Ο Μέγας Αλέξανδρος νίκησε τους Σκύθες το 329 π.Χ στη μάχη του Ιαξάρτη ποταμού. Ο πατέρας του, Βασιλιάς Φίλιππος των Μακεδόνων, είχε κατατροπώσει τους Σκύθες κατοίκους βόρεια του Δούναβη, με μια επική νίκη, σκοτώνοντας τον Βασιλιά τους και καταστρέφοντας το Βασίλειό τους. Κατά τους νεώτερους χρόνους οι Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως, οι προπομποί της μεγάλης Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 περί των οποίων έχει αναφερθεί εκτενώς ο ιστοριοδίφης-μεσαιωνολόγος Κωνσταντίνος Σάθας, ήσαν και Εφιπποτοξότες και η Ομάδα των «Ελλήνων Κενταύρων», η οποία ιδρύθηκε το 2008, αναβιώνει στην Ελλάδα την εποποιία εκείνων των γενναίων Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως με την εκπαίδευση και τις τακτικές τους.

Έφιππη Τοξοβολία στην Ελλάδα

15.jpg

Στον Eλληνικό χώρο στους νεώτερους χρόνους την αναβιώνουν οι Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως πολεμώντας γενναία την κραταιά Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στη σημερινή Ελλάδα, η Έφιππη Τοξοβολία εισήχθη το 2005 από τον Αριστοτέλη Ηρ. Καλέντζη [1], πρώτο Έλληνα μαθητή του Ούγγρου παγκόσμιου πρωταθλητή της Έφιππης Τοξοβολίας Kassai Lajos, το 2005. Ο Έλληνας μαθητής του μεγάλου Ούγγρου δασκάλου εκπροσώπησε τον διεθνή Οργανισμό “KASSAI” στην Ελλάδα, εντάσσοντας σ’ αυτόν τη χώρα μας ως μία από τις 12 χώρες οι οποίες παγκοσμίως τον αποτελούσαν. Από τότε στην Ελλάδα και μέσα στους κόλπους της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ», λειτουργεί συνεχώς η Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ που εκπροσώπησε διεθνώς την χώρα κατακτώντας δύο παγκόσμια βραβεία σε διεθνείς αγώνες (2010, στην Ν. Κορέα και 2012 στην Κίνα) ενώ σημαντικές διακρίσεις κατέκτησε και στους διεθνείς αγώνες της Κωνσταντινουπόλεως το 2012. Ακόμα, έλαβε μέρος με επιτυχία στους διεθνείς αγώνες EOCHA 2013, στο Usak της Τουρκίας. Από το 2013, οι Έλληνες Κένταυροι είναι μέλος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Έφιππης Τοξοβολίας. Στις 2 Μαρτίου 2016 ιδρύεται το παράρτημα των Ελλήνων Κενταύρων στην Καλαμάτα. Με πρωτοβουλία του επικεφαλής των Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας, Αθανασίου Ψωρομύτη, ξεκινά η μύηση τυφλών στης Ενστικτώδη Τοξοβολία. Την 15η Μαΐου, στην πρεμιέρα του ιστορικού ντοκιμαντέρ «ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ» στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, ο ιδρυτής των Ελλήνων Κενταύρων, Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης ανακοινώνει δημόσια την έναρξη της λειτουργίας της Σχολής Τυφλών Τοξοτών και Ιππέων από το παράρτημα των Ελλήνων Κενταύρων στην Καλαμάτα. Η εκπαίδευση τυφλών τοξοτών αποτελεί παγκόσμια πρωτοπορία καθώς οι Έλληνες Κένταυροι είναι η μόνη ομάδα που την εξασκεί, με απόλυτη επιτυχία και με μηδενικό δείκτη ατυχημάτων.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές

  1. Αρ. Καλέντζης: Από βομβιστής έφιππος τοξοβόλος Εφημερίδα «Το Βήμα», 10 Φεβρουαρίου 2013.