Βασίλειος Αβδελάς
Ο Βασίλειος Αβδελάς Έλληνας εθνικιστής, ανώτερος αξιωματικός του Πυροβολικού με τον βαθμό του Αντισυνταγματάρχου, αγωνιστής της Π.Α.Ο. [1] στη διάρκεια της Αντιστάσεως κατά των κατακτητών του Άξονα, γεννήθηκε το 1897 στην πόλη Στρώμνιτσα [2] και κατακρεουργήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1944 στο χωριό Ροδολίβος στα νοτιοανατολικά του νομού Σερρών, κοντά στη Δράμα, από τις συμμορίες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος. Τάφηκε στο Κοιμητήριο της Παναγίας Ευαγγελίστριας στη Θεσσαλονίκη.
Βιογραφία
Ο Βασίλειος Αβδελάς όταν ήταν μαθητής της Αστικής Σχολής, ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του αείμνηστου στρατηγού Τσιρογιάννη που ήταν απεσταλμένος από τό Υπουργείο Στρατιωτικών της Ελλάδος στην Στρώμνιτσα την εποχή του Μακεδονικού αγώνα σε μυστική αποστολή και ρώτησε τον Αβδελά: «...Θέλεις να βοηθήσεις την Ελλάδα; Θέλεις να βοηθήσεις τον αγώνα;». Ο Αβδελάς απάντησε με ενθουσιασμό, «Ναι» και ο στρατηγός Τσιρογιάννης τον όρισε σύνδεσμο του πρώτου δρομολογίου, Στρώμνιτσα–Θεσσαλονίκη-Προξενείο και Στρώμνιτσα Μελένικο-Σέρρες.
Ο Αβδελάς παρακολούθησε τις Εγκύκλιες σπουδές στη γενέτειρα του και αποφοίτησε από Γυμνάσιο της Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια κατόπιν εξετάσεων εισήχθη και ξεκίνησε τη φοίτηση του σττη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Το 1914 μαζί με άλλους Ευέλπιδες εγκατέλειψε τη Σχολή, επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη και πολέμησε ως εθελοντής για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, ενώ στη συνέχεια επέστρεψε στη Στρατιωτική Σχολή από την οποία αποφοίτησε το 1918, με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού του Πυροβολικού. Συμμετείχε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940, καθώς και στον Ελληνογερμανικό πόλεμο ως τον Απρίλιο του 1941, ως Διοικητής του Πυροβολικού της ΧV Μεραρχίας, ενώ έζησε την κατάρρευση του Μετώπου και την οπισθοχώρηση του Ελληνικού στρατού.
Κατοχή της Ελλάδος
Στην διάρκεια της Κατοχής ο συνταγματάρχης Αβδελάς, εντάχθηκε στις εθνικές ομάδες αντιστάσεως της «Π.Α.Ο. [«Πανελλήνιος Απελευθερωτική Οργάνωσις»] και αρχικά υπήρξε μέλος της διοικούσης επιτροπής της Οργανώσεως. Ανέλαβε στρατιωτικός διοικητής των Εθνικών Απελευθερωτικών Ομάδων με γενικό αρχηγό τον Αντώνη Φωστερίδη, [Αντών Τσαούς], στα Μακεδονικά βουνά. Στις 25 Οκτωβρίου του 1943, παρότι διευθυντής επιχειρήσεων αντιστάσεως της Οργανώσεως είναι τυπικώς ο Ιωάννης Παπαθανασίου, που υποστηρίζει την συνεννόηση με τους κομμουνιστοσυμμορίτες, τις διαταγές τις δίνει ο Αβδελάς, ο οποίος είχε αναλάβει πλέον τα ηνία της Οργανώσεως, αναλαμβάνοντας καθήκοντα Επιτελάρχου στην Π.Α.Ο. στη θέση του Αργυρόπουλου που είχε μεταβεί στη Μέση Ανατολή. Ο Αβδελάς έδωσε τον τελικό προσανατολισμό στην Οργάνωση απαντώντας αρνητικά στις προτάσεις του Ε.Α.Μ., [Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο], το οποίο είχε γνωστοποιήσει πως δέχεται να υπογράψει συμφωνία ανακωχής μόνο με το «Σώμα αξιωματικών της Π.Α.Ο.» και όχι με την οργάνωση καθαυτή.
Στις 26 Μαρτίου του 1986 εξαφανίστηκε η προτομή του Αβδελά που ήταν τοποθετημένη σε δημόσιο χώρο στη Δράμα και την ευθύνη ανέλαβε η κομμουνιστική οργάνωση με την ονομασία «Νέες Ταξιαρχίες» [3].
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παραπομπές
- ↑ [Η Πανελλήνιος Απελευθερωτική Οργάνωση [ΠΑΟ] είναι χρονολογικά, η πρώτη Εθνική Αντιστασιακή Οργάνωση. Ιδρύθηκε στις 10 Ιουλίου 1941 στη Θεσαλονίκη [αρχικά, ως Υ.Β.Ε.], από εθνικιστές αξιωματικούς. Είναι η πλέον άγρια χτυπημένη απο τους κομμουνιστικές συμμορίες Αντιστασιακή Οργάνωση, με περισσότερα από 1.300 άγρια δολοφονημένα μέλη της.]
- ↑ [H Στρώμνιτσα είναι είναι πόλη στη Νοτιοανατολική περιφέρεια και μεγαλύτερη πόλη της Ανατολικής Ρωμυλίας, κοντά στη μεθοριακή διάβαση Νόβο Σέλο-Πετρίτσι προς τη Βουλγαρία. Τη διαρρέει ο ποταμός Στρωμνιτσιώτης ή Πόντος, σήμερα Στρουμίτσα, παραπόταμος του Στρυμώνα. Στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο το 1912 οι Τούρκοι νικήθηκαν και εκδιώχθηκαν από τη Μακεδονία με την κοινή προσπάθεια Ελλάδος,Σερβίας, Βουλγαρίας και Μαυροβουνίου, όμως η Βουλγαρία προσάρτησε την πόλη της Στρώμνιτσας. Στο Β' Βαλκανικό Πόλεμο, το 1913, κατά της Βουλγαρίας, η τελευταία ηττήθηκε, όμως με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου που υπογράφηκε 28 Ιουλίου 1913 η Στρώμνιτσα παρέμεινε υπό Βουλγαρική κυριαρχία. Οι κάτοικοι της Στρώμνιτσας επαναστάτησαν από την απόφαση για την απόσυρση του Ελληνικού στρατού που βρίσκονταν στην πόλη, και έβαλαν φωτιά στην πόλη, που καιγόταν από τις 8 μέχρι τις 15 Αυγούστου 1913. Στη διάρκεια της καταστράφηκεν περισσότερα από 1.900 δημόσια κτίρια και ιδιωτικές κατοικίες. Από το 1913 έως το 1919 οι περισσότεροι Έλληνες μετακινήθηκαν εντός των ορίων του Ελληνικού κράτους και εγκαταστάθηκαν στο Κιλκίς και τη Θεσσαλονίκη. Η Στρώμνιτσα παρέμεινε υπό Βουλγαρική κυριαρχία μέχρι το 1919 παρόλο που απελευθερώθηκε για δεύτερη φορά από τον Ελληνικό στρατό, όταν παραχωρήθηκε το 1919, στο Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων το μετά τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Από το 1929 ως το 1941 η Στρώμνιτσα ανήκε στη Μπανόβινα του Βαρδάρη του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας. Στις 6 Απριλίου 1941 η Στρώμνιτσα καταλήφθηκε από το Γερμανικό Στρατό και στις 18 Απριλίου πέρασε στη κατοχή των Βουλγαρικών στρατευμάτων. Από το 1941 ως το 1944 η Στρώμνιτσα, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής, που ονομάστηκε από τους Γερμανούς Διοίκηση της Μακεδονίας του Βαρδάρη, προσαρτήθηκε από το Βασίλειο της Βουλγαρίας. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1944 ο βουλγαρικός στρατός αποσύρθηκε από τη Στρώμνιτσα και στις 5 Νοεμβρίου 1944 έφυγε και ο γερμανικός στρατός. Μετά τον πόλεμο η πόλη έγινε τμήμα της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της «Μακεδονίας», η οποία με το δημοψήφισμα της 8ης Σεπτεμβρίου 1991, έγινε ανεξάρτητη χώρα.]
- ↑ [Π.Ι.Παπαθανασίου «Για τον Ελληνικό βορρά», Αθήνα 1990, σελίδα 704.]
