Γεώργιος Κοτζιάς

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Γεώργιος Κωνσταντίνου Κοτζιάς, Έλληνας παγκοσμίου φήμης κλινικός γιατρός και διάσημος ερευνητής, πρωτοπόρος στη μελέτη της νευροφυσιολογίας και νευροχημείας του εγκεφάλου, που αναφέρεται μεταξύ των εκατό κορυφαίων γιατρών όλων των εποχών κι έχει τιμηθεί με το βραβείο Λάσκερ, ενώ έγινε διεθνώς γνωστός με την ανακάλυψη του φαρμάκου L-Dopa για την καταπολέμηση της νόσου Πάρκινσον και τα τελευταία χρόνια της ζωής του με τις έρευνες για την καταπολέμηση του καρκίνου, γεννήθηκε στις 16 Ιουνίου 1918 στα Χανιά της Κρήτης και πέθανε στις στις 13 Ιουνίου 1977 στη Νέα Υόρκη των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, από καρκίνο των πνευμόνων.

Το 1951 παντρεύτηκαν με την Μπέτυ Γκίνου, που τότε εργαζόταν στη μόνιμη Ελληνική αντιπροσωπεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών [Ο.Η.Ε] στη Νέα Υόρκη, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Κωνσταντίνο Κοτζιά.

Γεώργιος Κοτζιάς

Βιογραφία

Παππούς ήταν ο Γεώργιος Κοτζιάς, χαρτέμπορος, ένας από τους ιδρυτές και πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών την περίοδο 1904-05 [1] [2], ενώ πατέρας του ήταν ο εθνικιστής Κωνσταντίνος Κοτζιάς, δύο φορές εκλεγμένος Δήμαρχος Αθηναίων και υπουργός Διοικήσεως Πρωτευούσης του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά και μητέρα του η Αικατερίνη Στρουμπούλη από το Αίγιο. Ο Γεώργιος που είχε δύο μικρότερα αδέλφια, την Ιωάννα, μετέπειτα σύζυγο του Γεωργίου Μάρκου Δρακόπουλου, και τον Παναγιώτη Κοτζιά, γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης, όπου ήταν εξόριστος, ο Βασιλόφρονας πατέρας του και η μητέρα του από το καθεστώς του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Σπουδές

Παρακολούθησε τα μαθήματα της Βασικής και Μέσης εκπαιδεύσεως σε ιδιωτικά σχολεία των Αθηνών και το 1935 αποφοίτησε από το «Λύκειο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου», όπου είχε ως καθηγητή τον Ιωάννη Παναγιωτόπουλο. Το Σεπτέμβριο του 1935 γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και τον Απρίλιο του 1941 ήταν φοιτητής του 5ου έτους, όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής εισέβαλαν στην Ελλάδα. Μετά την κατάληψη της Αθήνας, ακολούθησε την οικογένεια του και διέφυγε στην Τουρκία και στη συνέχεια μέσω Αιγύπτου έφτασαν στη Νέα Υόρκη, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, τον Αύγουστο του 1941 -ύστερα από ένα τετράμηνο περιπετειώδες ταξίδι- όπου και εγκαταστάθηκαν.

Έξι μήνες μετά την άφιξη του υπέβαλε αιτήσεις σε διάφορες Ιατρικές σχολές επιθυμώντας να ολοκληρώσει τις σπουδές του, όμως απορρίφθηκε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Cornell καθώς κρίθηκε ανεπαρκές το επίπεδο των γνώσεων του στην Αγγλική γλώσσα, παράλληλα με την ανεπάρκεια της εκπαιδεύσεως του στους τομείς της βασικής βιοχημείας, της φαρμακολογίας και της φυσιολογίας. Ανάλογη τύχη είχαν οι αιτήσεις που υπέβαλλε στις Ιατρικές Σχολές του Columbia, του New York University, του Johns Hopkins και της Pensylvania. Στη συνέχεια, τους πρώτους μήνες του 1942, υπέβαλλε αίτηση στη Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ [ Harvard] και ο γερμανοαμερικανός καθηγητής Soma Weiss μετά από διεξοδική συζήτηση στα γερμανικά, τα οποία ο Κοτζιάς μιλούσε με ευχέρεια, του πρότεινε να παρακολουθήσει υπό όρους στο τρίτο έτος σπουδών της Ιατρικής Σχολής, από την οποία αποφοίτησε το καλοκαίρι του 1943, με το πτυχίο «Cum laude».

Επαγγελματική δραστηριότητα

Υπηρέτησε από το 1944 έως το 1946, ως βοηθός-ιατρός και μετά ως επιμελητής στα Νευρολογικά, Παθολογοανατομικά και Κλινικά Τμήματα των των δύο μεγαλύτερων Νοσοκομειακών Κέντρων της Βοστόνης, μεταξύ τους το Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης. Εργάστηκε ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Rockefeller από το 1946 έως το 1950, και στο Εθνικό Συμβούλιο Ερευνών του Brookhaven, όπου διετέλεσε Διευθυντής του Ερευνητικού Κέντρου από το 1951 έως το 1952, και πραγματοποιήθηκε μια από τις σημαντικότερες θεραπευτικές επινοήσεις, τη διερεύνηση του ρόλου και η χορήγηση της ουσίας λεβοντόπα [L-Dopa ή L-dihydroxyphenylalanine], ενός μορίου που βοηθά [3] τον οργανισμό να συνθέσει την ντοπαμίνη που του λείπει κι είναι απαραίτητη για τη θεραπεία εξωπυραμιδικών διαταραχών και την καταπολέμηση της νόσου του Parkinson.

Άρχισε τις πειραματικές μελέτες του το 1946, στην ερευνητική ομάδα του κλινικού χημικού Donald Van Slyke, θεμελιωτή της Κλινικής Χημείας, στο Ινστιτούτο Ροκφέλερ [Rockefeller Hospital], όπου μελέτησε κυρίως το μεταβολισμό των αμινών στους ιστούς και εργάστηκε σε διάφορα φημισμένα πειραματικά κέντρα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Υπήρξε από τους ερευνητές που προέβλεψαν την τεράστια κλινικοερευνητική σημασία των λεγόμενων νευρομεταβιβαστών και των νευροπεπτιδίων, μελετώντας το μεταβολισμό διαφόρων βιογενών αμινών και αμινοξέων. Η εξακρίβωση του τρόπου δράσεως της L-Dopa, εργασία που δημοσιεύθηκε στο Ιατρικό περιοδικό «New England Journal of Medicine» με τίτλο «Η L-Dopa στον Παρκινσονισμό», προκάλεσε διθυραμβικές κριτικές κι άνοιξε νέους ορίζοντες στην καταπολέμηση της νόσου του Πάρκινσον, γιατί μετά τις πρωτοποριακές δημοσιεύσεις του άρχισε να χρησιμοποιείται στη θεραπευτική ένα πλήθος από άλλες παρεμφερείς ουσίες που μιμούνται τη δράση της ντοπαμίνης.

Τιμήθηκε με τους πανεπιστημιακούς τίτλους, του καθηγητή της Iατρικής του Πανεπιστημίου της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, καθηγητή της Nευρολογίας στην Ιατρική Σχολή του Όρους Σινά [Mount Sinai], καθηγητή της Νευρολογίας στο Ιατρικό Κολέγιο Cornell και του καθηγητή της Ιατρικής του Πανεπιστημίου Ροκφέλερ. Διατέλεσε ειδικός σύμβουλος-συνεργάτης του Καρκινολογικού Κέντρου Memorial Sloan-Kettering, το οποίο αδελφοποίησε με το Ελληνικό Αντικαρκινικό Ινστιτούτο, καθώς και σύμβουλος-ερευνητής και διευθυντής του ιατρικού τμήματος και του ερευνητικού κέντρου του Brookhaven. Δίδαξε ως καθηγητής Νευροφυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια [Columbia]. Στις 10 Αυγούστου 1966 έδωσε διάλεξη στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» στην Αθήνα, με θέμα, «Τα ιχνομέταλλα εις την ρευματοειδή αρθρίτιδα και τον Παρκινσονισμόν» [4].

Αρνήθηκε σθεναρά τον τεχνοκρατικό γιγαντισμό της Ιατρικής και την απομάκρυνση της από την ανθρωποκεντρική αποστολή της και τάχθηκε υπέρ της ενδιάμεσης τεχνολογίας. Θεωρούσε ότι «Η κλινική εφαρμογή ανακουφίζει τους αρρώστους και αναπτερώνει τις ελπίδες των. Η χρησιμότητα της είναι άμεσα εφαρμόσιμη εδώ και τώρα». Παρά την τεχνοκρατική του παιδεία ήταν αφοσιωμένος στην ανθρωπιστική αποστολή της Ιατρικής, είχε άμεση επικοινωνία με τους αρρώστους, κατανοούσε τα άγχη τους και επεσήμανε τη θεραπευτική σημασία που έχει η ελπίδα και η πίστη στο Θεό.

Διακρίσεις

Το αμερικανικό ιατρικό περιοδικό «Family Health», τον κατέταξε μεταξύ των πρώτων στον κατάλογο των 100 διασημότερων ηγετών στον κόσμο της παγκόσμιας υγείας. Μαζί με τον Γεώργιο Παπανικολάου, ιατρό-θεμελιωτή του κλάδου της αποφολιδωτικής κυτταρολογίας είναι ο πλέον πολυβραβευμένος Έλληνας ερευνητής του 20ου αιώνα έχοντας τιμηθεί με 22 διακρίσεις, μεταξύ τους

  • το Albert Lasker Award το 1969, η σπουδαιότερη επιστημονική τιμητική διάκριση μετά το βραβείο Nobel,
  • το έπαθλο Borden,
  • το Harvey Society Award και
  • το American Medical College Award,
  • ο Μεγαλόσταυρος του Ταξιάρχη του Φοίνικος, το 1977,

καθώς και οι δύο αναγορεύσεις του

  • ως επίτιμου διδάκτορα του Καθολικού Πανεπιστημίου του Santiago της Χιλής,

ύστερα από πρόταση του καθηγητή Ismael Mena, για τις αφιλοκερδείς του έρευνες γύρω από τη διερεύνηση και την ανακάλυψη του αιτίου που προκαλούσε μυϊκή αδυναμία και αναπηρίες σε Χιλιανούς εργάτες, το οποίο, όπως κατέδειξε, ήταν το ιχνοστοιχείο μαγγάνιο, και

  • της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1976, όπου αν και σοβαρά άρρωστος ανέπτυξε σε έκταση το θέμα «Μακροζωία, εγκεφαλικαί εκφυλίσεις και αμίναι».

Οι ασθενείς της νόσου του Πάρκινσον του Νέου Κόσμου τον τίμησαν με τον τίτλο του «ανθρωπιστή-ευεργέτη της ανθρωπότητας». Εκλέχθηκε μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Επιστημών και το 1971 Αντεπιστέλλον µέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ στις 25 Απριλίου 2007 τιμήθηκε από τα Ελληνικά Ταχυδρομεία με την έκδοση αναμνηστικού γραμματοσήμου [5] με τη μορφή του.

Συγγραφικό έργο

Το πρωτότυπο συγγραφικό έργο του αποτελείται από 200 επιστημονικές δημοσιεύσεις, οι περισσότερες από τις οποίες είναι πειραματικές κι έχουν δημοσιευτεί στα μεγαλύτερα βιοϊατρικά περιοδικά του κόσμου, ενώ το ερευνητικό του έργο έχει αναγνωρισθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οι πρώτες μελέτες του με θέμα τη φυσιοπαθολογία του νεφρού και την υπέρταση δημοσιεύτηκαν στα εγκυρότερα ιατρικά περιοδικά της Σκανδιναβίας και των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Σημαντική είναι η μελέτη του με τη συνεργασία του Καθολικού Πανεπιστημίου στο Santiago της Χιλής, με σκοπό τη διερεύνηση της νευρολογικής συμπτωματολογίας που εκδηλώνεται στους εργάτες των μεταλλωρυχείων κατά τη χρονία δηλητηρίαση τους με μαγγάνιο. Βάσει της συνολικής αποτιμήσεως της εργογραφίας του ανήκει στη γενιά των πρωτοπόρων νευροφυσιολόγων που χάραξαν νέους δρόμους στη νευροχημεία του εγκεφάλου και προέβλεψαν τη διαγραφόμενη νευροβιολογική επανάσταση της εποχής μας.

Το ερευνητικό έργο του επικεντρώνεται σε πέντε ερευνητικές ενότητες

  • Εξακρίβωση της βιολογικής σημασίας των ιχνοστοιχείων και ιδιαίτερα του ψευδαργύρου, του καδμίου και του μαγγανίου.
  • Μελέτη του μεταβολισμού του νευρικού συστήματος.
  • Χρήση των ραδιοϊσοτόπων στην κλινική ιατρική,
  • Παθογένεια της νεφρικής πρωτεϊνουρίας, και
  • Πειραματική και κλινική έρευνα της θεραπείας της νόσου του Parkinson (L-DOPA) που άνοιξε νέους ορίζοντες στη νευροφυσιολογία και τη νευροχημεία του εγκεφάλου, νευροδιαβιβαστές και νευροπεπτίδια.

Το τέλος του

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αφοσιώθηκε στην έρευνα για την καταπολέμηση του καρκίνου. Υπήρξε μανιώδης καπνιστής και πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα, όμως μάχονταν με αξιοπρέπεια και θαυμαστή γενναιότητα την ασθένεια του και έγραψε, «...Είμαι ένας άνθρωπος που μάχεται ως το τέλος. Για να δοθεί, όμως, η μάχη με την αρρώστια χρειάζεται πίστη. Αντλώ κουράγιο από την πίστη μου στη ζωή...» και επικαλούνταν τη φράση του Αλσατού ιεραπόστολου Albert Schweitzer, όπως εκείνος τη διατύπωσε στις αναμνήσεις του με τίτλο «Η ζωή μου και η σκέψη μου», «..Όποιος έχει αποφασίσει να κάνει στη ζωή του το καλό, ας μην περιμένει ότι οι άνθρωποι θα απομακρύνουν από το δρόμο του τα εμπόδια! Πρέπει μοιραία να περιμένει ότι, αντίθετα, θα του προσθέσουν κι άλλα και ότι μόνο με τη δύναμη και την πίστη μπορεί να τα παραμερίσει ...».

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές

  1. ↑ Γεώργιος Κοτζιάς Διατελέσαντες πρόεδροι του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών
  2. ↑ Γεώργιος Κοτζιάς-Προσωπογραφίες «Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών (1902-2002). Ιστορική Αναδρομή στη συλλογική συνείδηση των εμπόρων», Εκδόσεις «Κέρκυρα», Αθήνα 2002
  3. ↑ [Ο Κοτζιάς χορήγησε πρώτος τη λεβοντόπα στην Αμερική σε ασθενείς με νόσο του Πάρκινσον, που μετατρέπεται στον ανθρώπινο οργανισμό σε ντοπαμίνη, αλλάζοντας για πάντα την ζωή των ανθρώπων που έπασχαν από τη νόσο. Η ουσία βελτιώνει γρήγορα και θεαματικά όλα τα συμπτώματα της νόσου, σε σημείο που ορισμένοι ασθενείς επιστρέφουν σχεδόν στην προηγούμενη λειτουργική τους κατάσταση. Δυστυχώς όμως, έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα λήψης του φαρμάκου που μπορεί να είναι και λιγότερο από δύο χρόνια, η θεραπεία αρχίζει να εμφανίζει ορισμένα προβλήματα, το κυριότερο από τα οποία είναι ότι εξασθενεί η δράση της, γεγονός που εκδηλώνεται κυρίως με συντόμευση της διάρκειάς της. Έτσι, τρεις έως τέσσερις ώρες έπειτα από τη λήψη του φαρμάκου ο ασθενής αρχίζει να αντιλαμβάνεται την επανεμφάνιση ορισμένων συμπτωμάτων της νόσου. Σε πολλές περιπτώσεις τα συμπτώματα αυτά δεν είναι ξεκάθαρα κινητικά, αλλά μπορεί να είναι ένα ακαθόριστο αίσθημα άγχους, σφίξιμο στο στήθος, φούσκωμα και πόνος στην κοιλιά, πόνος στις αρθρώσεις και στη μέση, εφίδρωση, καταθλιπτική διάθεση, πανικός, και άλλα.]
  4. ↑ 49 χρόνια πρίν... 7-VIIΙ-1966 Εφημερίδα «Η Καθημερινή», 8 Αυγούστου 2015
  5. ↑ 30 Years since the death of Georgios Kotzias


Ανακτήθηκε από «http://el.metapedia.org/m/index.php?title=Γεώργιος_Κοτζιάς&oldid=127850»