Τραχειοτομία
Η τραχειοτομία, [ουσιαστικό, ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ: Αντιδάνεια λέξη, γαλλική λέξη tracheotomie <τραχεία+ -τομία <-τόμος < τόμος < τέμνω], ή τραχειοτομή ή τραχειοστομία, [ουσιαστικό, ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ:τραχεία-στομ(στόμιο) -ία], που στην αγγλική γλώσσα αναφέρεται ως pharyngotomy, laryngotomy, είναι η δημιουργία μιας τομής στην πρόσθια πλευρά του λαιμού και η διάνοιξη της τραχείας με εγχείριση, δηλαδή η δημιουργία ενός αεραγωγού μεταξύ του λάρυγγα και των βρόγχων, καθώς και η εισαγωγή ειδικού σωλήνα για παράκαμψη της στενώσεως ή της αποφράξεως του λάρυγγα, αλλά και σε περιπτώσεις που απαιτούν παρατεταμένη σύνδεση με συσκευή τεχνητής αναπνοής και αναρρόφηση των τραχειοβρογχικών εκκρίσεων. Η πρώτη τραχειοτομία στη σύγχρονη Ελλάδα έγινε το 1864 από το γιατρό Αρεταίο
Γενικά στοιχεία
Πρόκειται για εξαιρετικά επείγουσα και σχετικά απλή χειρουργική επέμβαση για την αντιμετώπιση του αποκλεισμού της αναπνευστικής οδού από διάφορα αίτια και ενδείκνυται κυρίως σε σοβαρές παθήσεις του λάρυγγα, ενώ γίνεται μόνιμη σε περιπτώσεις αφαιρέσεως του. Στη διάρκεια της διανοίγεται η τραχεία επάνω, κάτω ή στον ισθμό του θυρεοειδούς αδένα και διασωληνώνεται το δημιουργούμενο στόμιο. Σε περιπτώσεις κατά τις οποίες δεν είναι δυνατός ο αυτόματος αερισμός των πνευμόνων, ο σωλήνας συνδέεται με μηχάνημα τεχνητής αναπνοής, που αποστέλλει με ρυθμική πίεση τον αναγκαίο για την αναπνοή του αρρώστου αέρα. Η τραχειοτομία μειώνει τον τραυματισμό του λάρυγγα, βελτιώνει την επικοινωνία του ασθενούς, επιτρέπει τη σίτιση από το στόμα και την απεμπλοκή του από τη μηχανική υποστήριξη της αναπνοής, ενώ μειώνει τον κίνδυνο των λοιμώξεων, καθώς δίνει την ευχέρεια αναρροφήσεως των εκκριμάτων από τους βρόγχους.
Ιστορική αναδρομή
Είναι ιατρική πράξη γνωστή από τα αρχαία χρόνια, οι πρώτες τραχειοτομίες ανάγονται περί το 3600 π.Χ. και περιγράφονται σε Αιγυπτιακά κείμενα, ενώ και οι αρχαίοι Έλληνες τη χρησιμοποιούσαν συχνά και ο Ιπποκράτης περιγράφει τη διαδικασία της καθώς και τους κινδύνους που εγκυμονεί από πιθανό τραυματισμό της καρωτίδος. Ο Ασκληπιάδης, ο πρώτος ιατρός που διαχώρισε τις ασθένειες σε οξείες και χρόνιες, ήταν ο πρώτος χειρουργός που πραγματοποίησε μια επιλεκτική μη επείγουσα τραχειοτομή και ο πρώτος Έλληνας που καθιέρωσε την Ιατρική στη Ρώμη [1]. Το 1862 ο Συμβουλίδης, Έλληνας με καταγωγή από την Τραπεζούντα του Πόντου και αρχίατρος του Ρωσικού Στρατού, έστειλε εργασία, γραμμένη στα Γαλλικά, προς την Ιατρική Εταιρεία, η οποία έφερε τον τίτλο, «Τρείς περιπτώσεις λαρυγγικής διφθερίτιδος προς θεραπείαν της οποίας εφηρμόσθη η τραχειοτομία», στην οποία γράφει, «….Η νόσος Kroup μαστίζει βεβαίως και τα εν Ελλάδι παιδία, ως και ενταύθα και αλλαχού, αλλά αγνοώ αν πράττεται και παρ' υμίν η τραχειοτομία. Εν πάσει περιπτώσει κρίνω ωφέλιμον την δημοσίευσιν του ιστορικού των επισυναπτομένων τριών τραχειοτομιών, διότι πιθανόν έτι και αυτόθι και ενταύθα να ευρίσκονται έτι συνάδελφοι διστάζοντες ή μη επιμένοντες παρά τοις γονεύσιν όπως τραχειοτομήσωσι τα εξ ασφυξίας επαπειλούμενα αυτών τέκνα. Η τραχειοτομία αφ' εαυτής αδυνατεί να επιφέρει κίνδυνον, πάντοτε δ' απαλλάττει της ασφυξίας τον πάσχοντα και πολλάκις σώζει την ζωήν αυτού εκ πραγματικού κινδύνου…» [2].
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- Τραχειοστομία
- Φροντίδα τραχειοστομίας
- Η ζωή με τραχειοστομία
- Τραχειοστομία
- Απαραίτητα σημεία φροντίδας ασθενών με τραχειοστομία
Παραπομπές
