Η νίκη του Ιουδαϊσμού επί του Γερμανισμού
«Η νίκη του Ιουδαϊσμού επί του Γερμανισμού εξεταζόμενη από μη θρησκευτική άποψη» - (Der Sieg des Judenthums über das Germanenthum – Vom nichtconfessionellen Standpunkt aus betrachtet) είναι δοκίμιο του γερμανού πολιτικού και δημοσιογράφου Βίλχελμ Μαρ, που πρωτο-εκδόθηκε στη Βέρνη, τον Μάρτιο του 1879. Το δοκίμιο έγινε αμέσως μεγάλη εκδοτική επιτυχία, κάνοντας μάλιστα 12 επανεκδόσεις μέσα στον ίδιο χρόνο. Σήμερα, είναι ιδιαίτερα σπάνιο, αφού υπάρχουν μόνο 29 αντίτυπα, παγκοσμίως.
Το δοκίμιο αυτό κατέχει μια σημαντική θέση στην ιστορία του αντισημιτισμού και της συζήτησης για το εβραϊκό ζήτημα, καθώς ο Μαρ πραγματεύεται για πρώτη φορά, την εχθρότητα απέναντι στους Εβραίους, με όρους κοινωνικο-πολιτικούς και όχι θρησκευτικούς.
Ο Μαρ εισήγαγε την ιδέα ότι οι Γερμανοί και οι Εβραίοι ήταν εγκλωβισμένοι σε μια μακροχρόνια σύγκρουση, την προέλευση της οποίας απέδιδε στις φυλετικές διαφορές - μια σύγκρουση στην οποία κερδισμένοι βγήκαν οι Εβραίοι. Υποστήριξε ότι η εβραϊκή χειραφέτηση που προέκυψε από τον γερμανικό φιλελευθερισμό επέτρεψε στους Εβραίους να ελέγξουν τη γερμανική οικονομία και βιομηχανία. Επιπλέον, δεδομένου ότι η σύγκρουση αυτή βασιζόταν στη γενετική ασυμβατότητα της εβραϊκής και της γερμανικής φυλής, δεν μπορούσε να επιλυθεί ούτε με την πλήρη αφομοίωση του εβραϊκού πληθυσμού. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο αγώνας μεταξύ Εβραίων και Γερμανών θα επιλυόταν μόνο με τη νίκη του ενός και τον τελικό θάνατο του άλλου. Μια εβραϊκή νίκη, κατέληξε, θα οδηγούσε στο Finis Germaniae (το τέλος του γερμανικού λαού). [1]
Σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό Kevin MacDonald ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το βιβλιαράκι του Μαρ περιέχει ορισμένες ιδέες που συμφωνούν με τις σύγχρονες θεωρίες και τις έρευνες των κοινωνικών επιστημών σχετικά με τους Εβραίους, καθώς και ορισμένες ιδέες που υποστηρίζονται λιγότερο, αλλά είναι παρόλα αυτά ενδιαφέρουσες. Οι προβλέψεις του σχετικά με τα μελλοντικά γεγονότα φαίνεται ότι επιβεβαιώθηκαν πλήρως. [2]
Κεντρική ιδέα
Το γεγονός της ακράδαντης πίστης των Εβραίων ότι αποτελεί τον Εκλεκτό λαό, το γεγονός ότι μας μισεί ή μας θεωρεί ως απλά αντικείμενα προς εκμετάλλευση προκύπτει τόσο από τη φύση της φυλής αυτής και από την ιστορία της σε όλους τους προηγούμενους χιλιάδες αιώνες. Είναι κατανοητό ότι δεν μπορεί να μας αντιμετωπίζει με καλοσύνη, δεδομένης της υποδοχής που έτυχε στην Δύση. Αποφασισμένος να μην αφομοιωθεί διάλεξε να πολεμήσει.
Μετά την πρώτη αποφασιστική νίκη του 1848 έπρεπε -- είτε το ήθελε είτε όχι -- να συνεχίσει την επιτυχημένη πορεία του και να προσπαθήσει να καταστρέψει όχι μόνο πλέον τον γερμανικό αλλά ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Η καταστροφική αποστολή του Ιουδαϊσμού θα σταματήσει μόνο όταν φτάσει στο αποκορύφωμά της, δηλαδή στην εγκατάσταση του εβραϊκού Καισαρισμού.
Περιεχόμενο
Ο Μαρ ξεκινάει το δοκίμιο του από τη θέση, ότι όταν ένας λαός κατακτά έναν άλλο, δύο πράγματα μπορεί να συμβούν:
ή ο κατακτητής συγχωνεύεται στον πολιτισμό του κατακτημένου και χάνει έτσι την ιδιαίτερη ταυτότητά του, (όπως συνέβη στους Τατάρους, οι οποίοι υπό τον Τζέγκις Χαν κατέκτησαν μεν την Κίνα αλλά στη συνέχεια αφομοιώθηκαν από την κινεζική κουλτούρα αλλά και στους Λογγοβάρδους των οποίων ο γερμανισμός κατέληξε να ιταλοποιηθεί)
ή ο κατακτητής καταφέρνει με τον ανώτερο πολιτισμό του να απορροφήσει τους κατακτημένους λαούς (όπως συνέβη με την αγγλοσαξονική φυλή στη Βόρεια Αμερική και την αγγλική επιρροή στην Κεντρική και Νότια Αμερική).
Με τους Εβραίους όμως έχουμε να κάνουμε με μια εντελώς άλλη πορεία.
Ο Τίτος έκανε την μεγαλύτερη ανοησία στη παγκόσμια ιστορία, διευκολύντας την μετακίνηση των Εβραίων προς τη Δύση.
Με τους Εβραίους, οι Ρωμαίοι επέβαλαν μια φυλή στη Δύση, η οποία όπως δείχνει η ιστορία της, ήταν απόλυτα μισητή από όλους τους λαούς της Ανατολής. Όλα τα έθνη της αρχαιότητας, συμπεριλαμβανομένων και των εμπορικών λαών όπως οι Φοίνικες ή οι Καρχηδόνιοι, δεν έβλεπαν με καλό μάτι την εμπλοκή σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε κερδοσκοπία και τοκογλυφία. Ο απομονωτισμός των Εβραίων σε συνδυασμό με τις κερδοσκοπικές και τοκογλυφικές τους δραστηριότητες τους έκανε απεχθείς σε όλο τον αρχαίο κόσμο και όχι μόνο.
Οι Εβραίοι χρησιμοποιήθηκαν αλλά περιφρονήθηκαν. Αυτή η στάση είναι παρόμοια με τη σύγχρονη μορφή της, στην οποία οι προδότες αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση, ενώ η προδοσία τους μπορεί να είναι ευπρόσδεκτη.
Οι καιροί και οι περιστάσεις απέδειξαν ευνοϊκή για την ανάπτυξη και τον πολλαπλασιασμό του Ιουδαϊσμού. Αυτό, φυσικά, προκάλεσε φθόνο στους λαούς της Δύσης και δεδομένου ότι ο όχλος πάντα προτιμούσε να χρησιμοποιεί τη θρησκεία ως κάλυψη για τους σκοπούς του, έτσι η εξάπλωση του Χριστιανισμού συνοδεύτηκε από την εξάπλωση μιας (προφανές) θρησκευτικό μίσος για τους Εβραίους στην Δύση.
Ωστόσο οι Εβραίοι δεν ήρθαν οικειοθελώς ούτε ως κατακτητές με το σπαθί στο χέρι. Οι Ρωμαίοι τους "εγκατέστησαν" στην Δύση και το έκαναν αυτό με άδικο τρόπο περιορίζοντας και ελέγχοντάς τη μετακίνησή τους (γκέτο).
Τίποτα δεν είναι πιο φυσικό από το μίσος που πρέπει να ένιωθαν οι Εβραίοι για τους εκείνους που τους υποδούλωσαν και τους απήγαγαν από την πατρίδα τους.
Τίποτα δεν είναι πιο φυσικό από το ότι αυτό το μίσος αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια των καταπιέσεων και των διώξεων που υπέστησαν τόσους αιώνες στη Δύση.
Τίποτα δεν είναι πιο φυσικό από το να εξελίξουν σε όλη τη δυναμική τους τα φυσικά χαρίσματά τους, όπως η εξυπνάδα, η ευρηματικότητα και η επιμονή και να δημιουργήσουν ένα δικό τους κράτος μέσα στο κράτος, μια κοινωνία μέσα σε μια κοινωνία.
Το εβραϊκό "κράτος εν κράτει" χρησιμοποίησε δόλο για να συνεχίσει τον πόλεμό του στην Δύση, όταν στην Ανατολή χρησιμοποιούσε τα όπλα εναντίον των αντιπάλων του. Αυτό ήταν απλά ένα φυσικό δικαίωμα για τους Εβραίους. Δεν πρέπει να περιμένουμε ταπεινοφροσύνη αντί για προκλητικότητα από τους καταπιεσμένους και σίγουρα δεν μπορούμε να περιμένουμε πραότητα από έναν λαό ο οποίος δεν ξέρει να στρέψει και το άλλο μάγουλο. «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος», λέει ο Ιουδαϊσμός.
Με την εδραίωση του Ρωμαιοκαθολικισμού και του Παπισμού, οι Εβραίοι υποχωρούν μπροστά στον θρησκόληπτο χριστιανικό φανατισμό. Μεταναστεύουν μαζικά σε χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία καθώς και στις σλαβικές χώρες. Από εκεί στη συνέχεια μετανάστευσαν σε μεγάλους αριθμούς μέσω της Ολλανδίας στη Γερμανία. Δίπλα στον σλαβισμό, ο γερμανισμός ήταν λιγότερο προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει τους ξένους. Η αίσθηση της γερμανικής εθνικότητας, για να μη μιλήσουμε για τη γερμανική εθνική υπερηφάνεια, δεν υπήρχε στα γερμανικά εδάφη. Και ήταν ακριβώς γι' αυτό λόγο που ο Ιουδαϊσμός βρήκε ευκολότερο να επεκτείνει τις ρίζες του στη Γερμανία απ' ό,τι στα άλλα μέρη.
Αλλά ακόμη και εδώ ο ιδιαίτερος χαρακτήρας των ξένων από την Ανατολή προκάλεσε αντιδράσεις. Μέσα στις γεωργικές γερμανικές χώρες οι σημιτική πονηριά και η επιχειρηματικότητα του παζαρέματος προκάλεσαν αντίδραση. Αυτή η ξένη φυλή και ο καιροσκοπισμός της ερχόταν σε μεγάλη αντίθεση με τον βασικό χαρακτήρα του γερμανισμού. Οι κανόνες της, τα άρθρα της πίστης της που επέτρεπαν να θεωρεί όλους τους μη Εβραίους ως "ακάθαρτους", προκάλεσε την οργή του λαού. Η τακτική των Εβραίων να αναζητήσουν καταφύγιο στους ευγενείς και την αριστοκρατία, με αντάλλαγμα την παροχή πιστώσεων, τους αποξένωσε ακόμα περισσότερο από τη μεγάλη γερμανική μάζα.
Εξαιρετικά προικισμένοι, με μεγάλο ταλέντο για δραστηριότητες όπως αυτές, οι Εβραίοι κυριάρχησαν ήδη από τον πρώιμο Μεσαίωνα στο λιανικό και χονδρικό εμπόριο. Όταν επρόκειτο για τέτοια συσσώρευση πλούτου ήταν έτοιμοι να ανεχθούν την καταπίεση. Ανοιχτά καταπιεσμένοι από πάνω, αυτοί ήταν σε θέση να επωφεληθούν από τους παρακάτω. Ο απλός λαός δεν είχε την δυνατότητα να αντιδράσει στην εκμετάλλευση που υφίσταντο από τους ευγενείς τους, ωστόσο τους παραχωρήθηκε η ευκαιρία να αντιδράσουν στους μεσίτες τους - τους Εβραίους. Η θρησκεία ήταν απλά το πρόσχημα. Ο Θεός και η θρησκεία έπρεπε να υπηρετούνται σε κάθε διωγμό των Εβραίων, ενώ στην πραγματικότητα αυτά τα γεγονότα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο αγώνας των εθνών και η αντίδρασή τους στην την ιουδαιοποίηση της κοινωνίας, δηλαδή σε μια μάχη για την επιβίωση.
Για εκείνους που βρίσκονταν στην κορυφή της κοινωνίας αυτές οι περιστασιακές διώξεις των Εβραίων δεν ήταν ανεπιθύμητες. Είχαν ως αποτέλεσμα τη διατήρηση της εξάρτησης των Εβραίων, πρόθυμοι να συνεχίσουν ως μεσίτες και να μη διανοηθούν να απαιτήσουν χειραφέτηση. Δεσποτικοί πρίγκιπες σε διαρκή αγώνα με έναν δεσποτικό και ληστρικό αφέντη, αγρότες που ελάχιστα διέφεραν από τους μαύρους σκλάβους της Αμερικής, μια μεσαία τάξη που βαθιά μέσα στην εποχή των σταυροφοριών ήταν ανεπαρκώς ανεπτυγμένη και δεν είχε αυτοπεποίθηση, αυτό ήταν η γερμανική κοινωνία, όταν στην Ιταλία, τη Γαλλία και την Ισπανία άνθιζε ο πολιτισμός.
Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το προσανατολισμένο στο χρήμα και στο παζάρεμα μυαλό των Εβραίων έχει συμβάλει πολύ στην άνθηση του εμπορίου και της βιομηχανίας στη Γερμανία. Είναι τα κέρδη και όχι τα ιδανικά που χτίζουν ένα κράτος και οι Εβραίοι συνέβαλαν σε αυτό.
Αυτή η φυλή που κατέχεται σε όλη την ιστορία της από έναν θεοκρατικό φανατισμό που δεν συναντάται σε κανέναν άλλο λαό και του οποίου ο θεοκρατικός κώδικας συμπεριφοράς τόσο στον πόλεμο όσο και στην ειρήνη είναι αμείλικτος, έστρεψε όλο το δυναμικό της στην προσπάθεια να κατακτήσει τη Δύση χωρίς φωτιά και σπαθί. Δεν είναι η δύναμη του Ιουδαϊσμού. Ο Εβραίος δεν έχει πραγματική θρησκεία, έχει ένα επιχειρηματικό συμβόλαιο με τον Ιεχωβά. Η σχέση μεταξύ των Εβραίων και του Ιεχωβά ήταν πτωχή, πεζή, άκαρδη, σκληρή, συμβατική, άκαμπτα τυπολατρική και επιχειρηματική (δούναι και λαβείν). Ωστόσο έχουν αυτό που εμείς οι Γερμανοί δεν έχουμε: δυναμισμό και ορμή. Λόγω της φυλετικής μας οργάνωσης δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αποκτήσουμε μια τέτοια ορμή και επειδή η πολιτιστική εξέλιξη δεν γνωρίζει παύσεις, δεν θα αργήσει η εποχή που εμείς οι Γερμανοί θα ζούμε ως σκλάβοι κάτω από τη νομική και πολιτική φεουδαρχία του Ιουδαϊσμού.
Αυτό που η Εβραϊκότητα είχε εξασφαλίσει εδώ και καιρό, την κυριαρχία του εβραϊκού ρεαλισμού εις βάρος κάθε ιδεαλισμού, έπρεπε τώρα όχι μόνο να διαφυλαχθεί αλλά και να επεκταθεί πέρα από κάθε όριο. Για το σκοπό αυτό ο εβραϊσμός χρειαζόταν ίσα δικαιώματα στο να δημιουργεί νόμους και να διοικεί το κράτος. Αυτό και τίποτε άλλο είναι το βασικό περιεχόμενο της εβραϊκής χειραφέτησης, μόλις αφαιρεθούν όλες οι πιασάρικες φράσεις. Η εβραϊκή ξένη κυριαρχία εισήλθε στη σφαίρα της γερμανικού κράτους με απόλυτο τρόπο. Χρησιμοποιώ επανειλημμένα τη λέξη "ξένη κυριαρχία". Αλλά ένας λαός, ο οποίος κάθε χρόνο επαναλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την τελετουργική, ανόητη φράση: "Τα λέμε του χρόνου στο Ιερουσαλήμ!" δεν είναι ένας ξένος λαός ; Επιβεβαιώνει ευθέως τον ξένο χαρακτήρα της, για να μη μιλήσουμε για τα έθιμά της και τα επίμονα φυλετικά χαρακτηριστικά της, τα οποία --- ούτε στο πνεύμα ούτε στην ουσία --- έχουν, εκτός από τις πιο εξαιρετικές και σπάνιες περιπτώσεις, έχουν αφομοιωθεί --- με αναπόσπαστο τρόπο --- στον Γερμανισμό.
Χωρίς ούτε ένα χτύπημα του ξίφους, ειρηνικά και σε πείσμα της πολιτικής καταδίωξης εκατοντάδων ετών, ο Ιουδαϊσμός είναι σήμερα, ο απόλυτος πολιτικο-κοινωνικός δικτάτωρ της Γερμανίας. Ο Εβραϊσμός πολεμά την Δύση εδώ και 1800 χρόνια. Την έχει κατακτήσει και την έχει υποτάξει . Είμαστε οι ηττημένοι και ο νικητής φωνάζει: Vae victis!
Μεταξύ όλων των ευρωπαϊκών κρατών μόνο η Ρωσία έχει απομείνει να αντιστέκεται ακόμη στην ξένη εισβολή. Ωστόσο τα γεγονότα και οι περιστάσεις δείχνουν ότι η τελική παράδοση και της Ρωσίας είναι ζήτημα χρόνου.
Σε αυτό το τεράστιο κράτος ο Εβραϊσμός αργά ή γρήγορα θα βρει το πιο ευάλωτο σημείο του, για να το αποσταθεροποιήσει πλήρως. Οι Εβραίοι θα καταφέρουν να καταστρέψουν τη Ρωσία με μια επανάσταση που ο κόσμος ίσως δεν θα έχει ξαναδεί. Ο κοινωνικός μηδενισμός και ο αφηρημένος ατομικισμός θα εμφανιστούν ως δια μαγείας και με με τέτοιο τρόπο, ώστε η πολιτισμένη Τσαρική Αυτοκρατορία δεν θα μπορέσει να αντισταθεί.
Απλά κοιτάξτε την πολυεθνική Αυστρία για να δούμε πόσο σταθερά και αμετάκλητα βρίσκεται σήμερα σε εβραϊκά χέρια!!!
Με τη Ρωσία, ο Εβραϊσμός θα έχει καταλάβει την τελευταία στρατηγική θέση. Αφού θα έχει εισχωρήσει στη ρωσική γραφειοκρατία και διοίκηση με τον ίδιο τρόπο όπως και σε εμάς , τότε η κατάρρευση της δυτικής κοινωνίας είναι ζήτημα χρόνου.
Η "τελευταία ώρα" της καταδικασμένης Ευρώπης θα χτυπήσει το αργότερο σε 100 έως 150 χρόνια, δεδομένου ότι τα γεγονότα εξελίσσονται σήμερα ταχύτερα απ' ό,τι τους προηγούμενους αιώνες.
Έχουμε υποδουλωθεί τόσο βαθιά στον ιουδαϊσμό, που τίποτα δεν θα μπορέσει να μας σώσει. Ακόμα και μια βίαιη αντιεβραϊκή έκρηξη θα καθυστερήσει, αλλά δεν θα διακόψει την μεγάλη εβραϊκή αποστολή.
Από την αρχή δεν ήταν ένας θρησκευτικός πόλεμος, ήταν μια μάχη για επιβίωση ενάντια στην ξένη κυριαρχία του Ιουδαϊσμού, του οποίου το χαρακτήρα μόνο τώρα έχουμε αποκτήσει σαφή επίγνωση. Είναι πολύ αργά. Έχουμε βυθιστεί τόσο βαθιά στον Ιουδαϊσμό, που όλη η σύγχρονη κοινωνία θα έπρεπε να τεθεί υπό αμφισβήτηση, αν θέλαμε να αναδυθούν ξανά οι ευρωπαϊκές αξίες.
Ας αποδεχτούμε το απαράδεκτο αφού τελικά δεν μπορούμε να το αλλάξουμε: Finis Germaniae
Παραπομπές
- ↑ https://www.kestenbaum.net/auction/lot/auction-60/060-053/
- ↑ https://www.theoccidentalobserver.net/2023/01/04/173286/ Know the History: Classic Essays on the Jewish Question: 1850–1945
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
