Ρόμπερτ Χάουαρντ
Ο Ρόμπερτ Έρβιν Χάουαρντ, [Robert Ervin Howard], Αμερικανός συγγραφέας Ιρλανδικής καταγωγής, γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1906 στην πόλη Peaster στην πολιτεία του Τέξας στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και πέθανε στις 11 Ιουνίου 1936.
Βιογραφία
Ο πατέρας και η μητέρα του είχαν γεννηθεί στην Ιρλανδία και η μητέρα του τον μύησε στην επική ποίηση και στους θρύλους της γης των προγόνων της, ενώ το δεύτερο όνομα του συγγραφέα Erwin είναι το επίθετο της μητέρας του. Έζησε στη μικρή πόλη Cross Plains και στα δεκαοκτώ του χρόνια πρωτοεμφανίστηκε ως επαγγελματίας συγγραφέας γράφοντας σε λαϊκά περιοδικά περιπετειώδη διηγήματα, τα λεγόμενα «pulps». Ευγενικός, φιλόζωος, μελετά και γράφει πολύ. Έφτασε να γράψει σε περίπου 12 χρόνια πάνω από πεντακόσια έργα μαζί μ’ εκείνα που έμειναν ατελείωτα. Ασχολείται όμως και με την πυγμαχία και την ιππασία, ταξιδεύει στις περιοχές των ινδιάνων, έχει μια συχνή αλληλογραφία με τον Χάουαρντ Φ. Λάβκραφτ και επηρεάζεται από τα θέματα των διηγημάτων του.
Το έργο του
«Ο τελευταίος βάρδος» –όπως τον χαρακτήρισαν– θεωρείται συγγραφέας αρχέγονων αβυσσαλεοτήτων και μαχών και κυκλικών χρονικά καταστροφών, προγενέστερων της εμφάνισης των «Αρίων Γιων», των λευκών σπορέων του πολιτισμού μας. Κατά τον Howard, υπήρξε ένα μεσοδιάστημα συγκρούσεων ανάμεσα στις σκοτεινές δυνάμεις του κακού και της μαγείας και μια σειρά από βάρβαρους ήρωες που μάχονταν ενάντια στους δαίμονες του χάους. Ο συγγραφέας διακρίνει επιβιώσαντα στοιχεία του πανθέου του κακού, των «μεγάλων παλαιών» του «Σεθ» και του αρχαίου Όφεως να προεκτείνονται ιστορικά και να συγκρούονται με τα πιστεύω των περισσότερων ηρώων του. Ο ήρωάς του είναι σχεδόν πάντα λευκός, κέλτικης καταγωγής και Άριος στο πνεύμα. Με το Άριος στο πνεύμα, ο Howard εννοεί τον αιώνιο πολεμιστή, την Άρια αντιιστορική και μυθική θεώρηση του κόσμου και του σύμπαντος και την ιδέα – έννοια του αγώνα και της νίκης.
Η σύντομη ζωή του φαίνεται πυρετώδης, καταδιωκόμενη από το πάθος της μνήμης του αίματος του Κέλτη πολεμιστή, που απλώνεται στη λογοτεχνική του δημιουργία. Η καταγραφή της «φυλετικής μνήμης» του Howard αναπτύσσεται διαμέσου μιας διαδοχής από επιστροφές ενός αρχαϊκού τύπου ηθικά και σωματικά Αρίου, που μάχεται στην αυγή των κόσμων εναντίον προανθρωπίνων και υπανθρωπίνων μορφών ζωής, πρωτόγονων φυλών, συμβόλων υλικής και ζωώδους αγριότητας όπως πιθηκοειδή όντα ή ενσαρκώσεις του Σεθ του θεού – Όφεως, εχθρού του ανθρώπου. Στην ιεραρχία των σχέσεων ανάμεσα σε φυλετικές μορφές και πνευματικότητα, ο Howard θέτει στην κορυφή τον Άριο ήρωα χαρακτηριζόμενο από υψηλή ηθική καθαρότητα και από αδάμαστη ανδρεία. Στους μελαμψούς σημίτες ο συγγραφέας διακρίνει τον τύπο του ανατολίτη, τον ραδιούργο και προδότη, τον αφιερωμένο σε απαγορευμένες λατρείες. Αντίθετα οι νέγροι για τον Howard είναι υπηρέτες του Σεθ και των «μεγάλων παλαιών» (βλέπε τη μυθολογία του Lovecraft). Αυτοί συνεχίζουν την από μέρους τους λατρεία του Όφεως και της μαύρης μαγείας, ενώ ο αγώνας τους εναντίον των λευκών τείνει στη μεταφυσική παλινόρθωση του κακού.
Στο «Skull face», ένα διαφορετικό διήγημά του, ο Howard διηγείται την προσπάθεια κίτρινων και μαύρων υπό την ηγεσία ενός ιερέα μαύρης μαγείας της Ατλαντίδος, να διαφθείρουν τους λευκούς με τη διάδοση των ναρκωτικών (προφητικός ο Howard), νικώντας τους μετά διαμέσου μιας βιαίας εξεγέρσεως των μαύρων. Η προσπάθεια όμως αυτή θα αποτύχει χάρη στον Stephen Costigan αποτοξινωμένο πρώην ναρκομανή, σ’ ένα Λονδίνο που σημαδεύεται από την αλαζονεία των βιομηχανιών και απ’ τους εργατικούς αγώνες. Το πνεύμα ενάντια στον σύγχρονο κόσμο είναι αυτό που διαπνέει τους άνδρες της φυλής που περιγράφει. Αρνείται την έννοια της προόδου και δέχεται την ιδέα της ιστορίας σαν κυκλικής διαγραφής του εαυτού της, σε διαδοχικά κύματα τελικών καταστροφών και αρχικών γεννήσεων. Η βαρβαρότητα –ο τρόπος υπάρξεως, η ηθική του βαρβάρου– είναι για τον Howard έκφραση της χρυσής αρχέγονης εποχής της καθαρότητας, της αρχής του κόσμου. Στην αρχή κάθε ιστορικού κύκλου, είναι οι βάρβαροι κατά τον Howard που δημιουργούν την ιστορία. Ο δε ηρωικός άνθρωπος διαμορφώνεται απ’ τις απλές δυνάμεις που ο βάρβαρος φυλάει στην ψυχή του. Αλλά και στο τέλος του κύκλου του χρόνου, πάλι οι βάρβαροι είναι αυτοί που προκαλούν την αντεξέλιξη και βοηθούν με την «ήττα» της ιστορίας, την επιστροφή στη μυθική εποχή του επόμενου κύκλου. Όλες οι εποχές διαγράφουν κλείνοντας, τον ζωτικό τους κύκλο. Όπως η εποχή του Κόναν, του γνωστότερου ήρωα που αναδείχθηκε μέσα από τις ιστορίες του, όπως η προηγούμενη της Ατλαντίδος ή η αρχαϊκή της Λεμουρίας. Μόνον η μυθική μορφή του πολεμιστή δεν διαλύεται και ούτε διασπάται.
