Αλεξάντερ Πάρβους

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Αλεξάντερ Πάρβους [1], [ρωσικά: Алекса́ндр Льво́вич Па́рвус, Αγγλικά: Alexander Lvovich Parvus], που το πραγματικό του όνομα ήταν Ισραέλ Λαζάρεβιτς Χέλφαντ ή ή Γκέλφαντ, [Israel Lazarevich Helphand ή Gelfand], Ρώσος Εβραϊκής καταγωγής, γλωσσομαθής επιχειρηματίας, θεωρητικός του μαρξισμού, επαναστάτης και αμφιλεγόμενος ακτιβιστής με το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, ο οποίος χαρακτηρίζεται από τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Σπύρο Χατζάρα ως ο πατέρας της Οκτωβριανής Επαναστάσεως και του Τούρκικου Εθνικισμού, πρωταγωνιστής στο Κίνημα των Νεοτούρκων, και στην εμφάνιση του «εργατικού» κινήματος στα Βαλκάνια, στενός φίλος, οικονομικός υποστηρικτής, συμπαραστάτης και καθοδηγητής του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιανώφ ή Βλαντιμίρ Λένιν, που χαρακτηρίστηκε «....το πιο δυνατό μυαλό της Δεύτερης Διεθνούς», γεννήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1867 στο εβραϊκό στέτλ [shtetl] [2] στην πόλη του Μπρεζίνο [Berazino] της τότε Ρωσικής Αυτοκρατορίας, που σήμερα ανήκει στην Λευκορωσία και πέθανε στις 12 Δεκεμβρίου 1924 στο Βερολίνο της τότε Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το σώμα του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες του τάφηκαν σε νεκροταφείο του Βερολίνου.

Ο Πάρβους ήταν παντρεμένος. Δύο από τους επιζήσαντες γιους του αναδείχθηκαν διπλωμάτες της Ενώσεως Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.

Ισραέλ Λαζάρεβιτς Χέλφαντ (Πάρβους)

Βιογραφία

Ο Πάρβους είχε εβραϊκή καταγωγή και από τους δυο γονείς του. Η οικογένεια του ήταν μεσοαστική και ο πατέρας του ήταν τεχνίτης, πιθανότατα κλειδαράς ή σιδεράς. Όταν ο Αλεξάντερ ήταν σε νεαρή ηλικία το σπίτι της οικογένειας το Berazino καταστράφηκε από φωτιά, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα η οικογένεια να μετακομίσει στην Οδησσό, όπου έμειναν κοντά στον παππού του, τον πατέρα του πατέρα του. Ο Αλεξάντερ παρακολούθησε τα μαθήματα του Γυμνασίου στην Οδησσό και διδάχθηκε ιδιωτικά ανθρωπιστικές επιστήμες. Εντρύφησε στο έργο του Ουκρανού ποιητή Τάρας Σεφτσένκο, του δημοσιογράφου Νικολάι Μιχαηλόφσκι και τον πολιτικού σατυρικού σχολιαστή Μιχαήλ Σαλτυκόφ-Σχερντίν, που οδήγησαν τον νεαρό Αλεξάντερ στην αμφισβήτηση του τσαρικού καθεστώτος, ενώ μετά τον διωγμό του 1881-2, εντάχθηκε στην εβραϊκή επαναστατική οργάνωση της Οδησσού, την «Bund». Το 1886 ο Πάρβους ταξίδεψε για πρώτη φορά στη Βασιλεία της Ελβετίας, όπου μελέτησε τα γραπτά του Alexander Herzen, έγινε μέλος στην ομάδα «Απελευθέρωση της Εργασίας» του Πλεχάνοφ και εντάχθηκε στους μαρξιστικούς κύκλους. Παράλληλα ο Πάρβους έγινε μέλος της εβραϊκής στοάς «B’nai B’rith», την οποία υποστήριζε οικονομικά ο Jacob Schiff, πρόεδρος της Τράπεζας «Kuhn, Loeb & Co.» συμφερόντων της οικογένειας Ρότσιλντ.

Ένα χρόνο αργότερα επέστρεψε στην Ρωσία, όπου αποτέλεσε στόχο εξονυχιστικών ελέγχων από την Τσαρική μυστική αστυνομία και για λόγους ασφαλείας οι γονείς του τον απομάκρυναν από τη χώρα και επέστρεψε στην Ελβετία. Το Φθινόπωρο του 1888 ο Πάρβους γράφηκε στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας και παρακολούθησε σπουδές πολιτικής οικονομίας επί τρία χρόνια. Τον Ιούλιο του 1891 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο και του απονεμήθηκε ο τίτλος του Διδάκτορα. Μετακόμισε στην Γερμανία, όπου εντάχθηκε στην αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και έγινε στενός φίλος της Ρόζας Λούξεμπουργκ, και του Βίλεμ Λίμπχνετ. Ο Πάρβους ασπάστηκε τις σοσιαλιστικές ιδέες της Β' κομμουνιστικής Διεθνούς, ενώ παράλληλα ανέπτυξε εμπορική και πολιτική δράση σε πολλά επίπεδα. Ζούσε σε συνθήκες επιδεικτικής πολυτέλειας η οποία άγγιζε τα όρια της χλιδής. Προσπάθησε να ξεκινήσει πολιτική καριέρα και προσχώρησε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Το 1893, απελαύνεται από τη Γερμανία, ενώ τον επόμενο χρόνο υπογράφει ως «Πάρβους» ένα από τα άρθρα του στην «Die Neue Zeit». Το 1897 έγινε αρχισυντάκτης της εφημερίδας της Δρέσδης «Sächsische Arbeiter Zeitung». Γίνεται ευρέως γνωστός από τη διαμάχη του με τον Μπερνστάιν, ενώ το 1898 εκδιώκεται από τη Σαξονία και αφήνει αντικαταστάτρια στην εφημερίδα τη Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Το 1900 συναντήθηκε στο Μόναχο, για πρώτη φορά, με τον Βλαντιμίρ Λένιν τον οποίο ενεθάρρυνε να ξεκινήσει την έκδοση της επαναστατικής εφημερίδος «Iskra». Ο Λένιν τον επισκέπτεται συχνά και χρησιμοποιεί τα βιβλία της προσωπικής του βιβλιοθήκης, ενώ ο Πάρβους τον φέρνει σε επαφή με πολλούς εξέχοντες επαναστάτες. Ο Λεόν Τρότσκι, γνωρίζεται με τον Πάρβους στη σύνταξη της «Ίσκρα». Το 1903 Ο Πάρβους συντάσσεται με τους μενσεβίκους, αλλά σύντομα απομακρύνεται και συνδέεται με τον Τρότσκι, τον οποίο από το Φθινόπωρο του 1904 φιλοξενεί στο σπίτι του [3] ενώ τον καθιστά κοινωνό στη θεωρία του για τη «διαρκή επανάσταση». Σύμφωνα με αυτήν το προλεταριάτο δεν μπορεί να κάνει μόνιμη συμμαχία με την αστική τάξη της Ρωσίας, και ούτε να στηριχθεί στα αγροτικά στρώματα. Αντιθέτως, καθώς ενοποιείται η παγκόσμια αγορά πρέπει κατακτώντας την εξουσία να προκαλέσει σειρά εργατικών επαναστάσεων στη Δύση, που ήταν πιο ώριμη για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, και η Δύση πλέον θα βοηθούσε και τη Ρωσία για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Ο Πάρβους διαγράφηκε και από τα δύο κόμματα. Ο Πάρβους στα άρθρα του πρόβλεψε την ήττα της Ρωσίας στον Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεμο, ήττα που σύμφωνα με την εκτίμηση του θα προκαλούσε αρχικά εσωτερικές ταραχές και στη συνέχεια επανάσταση. Η επιβεβαίωση της προβλέψεως του αύξησε το κύρος του Πάρβους ανάμεσα στους Γερμανούς σοσιαλιστές και κομουνιστές, όμως προκάλεσε και το ενδιαφέρον των Γερμανικών Μυστικών Υπηρεσιών οι οποίες εκτίμησαν ότι ο Πάρβους θα ήταν χρήσιμος στις απόπειρες τους εναντίον της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Όλα αυτά τα χρόνια, ο Ισραέλ Λαζάρεβιτς Χέλιφαντ-Πάρβους, προσπαθούσε ανεπιτυχώς, είτε να πάρει την γερμανική υπηκοότητα, είτε να μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ο Τρότσκι ενώ τον χαρακτηρίζει ως «μια εξαιρετική μαρξιστική φιγούρα», αργότερα θυμόταν ότι από πολύ νωρίς ο Πάρβους «είχε καταληφθεί, φαινομενικά απροσδόκητα από το όνειρο του πλουτισμού»

Στη Γερμανία

Ο Πάρβους δικάστηκε και καταδικάστηκε σε εξορία τριών ετών στη Σιβηρία, απ' όπου δραπέτευσε και εγκαταστάθηκε στη Γερμανία. Εκεί το 1902 ο Πάρβους ήρθε σε συμφωνία με τον Ρώσο συγγραφέα Μαξίμ Γκόρκι και ανέλαβε λογοτεχνικός ατζέντης του, ενώ ήταν παραγωγός στο έργο του «Στο Βυθό». Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας, Η συμφωνία προέβλεπε μέρος των εσόδων να καρπώνεται ο Πάρβους, ένα άλλο ο Γκόρκι και ένα τρίτο το κόμμα. Αν και το έργο πραγματοποίησε περισσότερες από 500 παραστάσεις ο Γκόρκι κατηγόρησε τον Πάρβους ότι κανείς άλλος εκτός από αυτόν δεν πήρε χρήματα κατηγορώντας τον ότι υπεξαίρεσε περισσότερα από 130.000 χρυσά Γερμανικά μάρκα. Εξοργισμένος ο Γκόρκι τον απείλησε με μήνυση, όμως η Ρόζα Λούξεμπουργκ έπεισε τον Γκόρκι να μείνει τη διαμάχη μέσα στους τοίχους του κόμματος. Το 1908 συστάθηκε ένα διαιτητικό δικαστήριο, από τους Άουγκουστ Μπέμπελ, Καρλ Κάουτσκι και Κλάρα Τσέτκιν, που καταδίκασε τον Πάρβους, προκαλώντας ανεπανόρθωτο πλήγμα στη φήμη, την εικόνα και την καλή του πίστη στους κομματικούς κύκλους.

Θεωρία διαρκούς επαναστάσεως

Ο Πάρβους βρισκόταν στην Φιλανδία από τον Μάιο του 1905 και στα τέλη Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου έφθασε στην Αγία Πετρούπολη, με πλαστό Αυστροουγγρικό διαβατήριο σαν Αλεξάντερ Πάρβους, μαζί με τον Λέοντα Τρότσκι. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Πάρβους διατύπωσε την ιδέα της χρήσεως ένας εξωτερικού πολέμου για την πρόκληση εξεγέρσεως στο εσωτερικό μιας χώρας κι αναβίωσε, μετά τον Καρλ Μαρξ, την ιδέα και την στρατηγική της «διαρκούς επαναστάσεως» [4], ιδέα που γνωστοποίησε στον Λέοντα Τρότσκι. Με Γερμανικά κεφάλαια οι Πάρβους και Τρότσκι αγόρασαν στην Αγία Πετρούπολη, την εφημερίδα «Rossiiskaya Gazeta», την οποία τύπωναν σε 500.000 φύλλα, και εξέδωσαν και το περιοδικό «Nachalο», θέτοντας σε εφαρμογή τις επαναστατικές ιδέες του Πάρβους. Το 1905 ο Πάρβους έφθασε στην Αγία Πετρούπολη με πλαστά αυστροουγγρικά έγγραφα, απεσταλμένος της Γερμανικής μυστικής υπηρεσίας. Ταυτοχρόνως ο Πάρβους, που εκείνη την εποχή θεωρούταν αυθεντία στα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα ανάμεσα στους μαρξιστές, δημοσίευσε ένα σκοπούμενο άρθρο στην «Rossiiskaya Gazeta» τον Δεκέμβριο εκείνου του χρόνου με τίτλο «Το Οικονομικό Μανιφέστο», εκ μέρους του Σοβιέτ της Αγίας Πετρούπολης «October», με το οποίο περιγράφει τη Ρωσική οικονομία να βρίσκεται στα πρόθυρα της καταρρεύσεως. Παράλληλα με τη δημοσίευση του άρθρου ο Πάρβους συντόνισε τη δημιουργία αναταραχής στους ντόπιους με ανθρώπους του που διέσπειραν τον πανικό στόμα με στόμα και καλούσαν τον κόσμο να πάει στις τράπεζες με σκοπό την μαζική ανάληψη χρημάτων. Η δημοσίευση του άρθρου κι όσα ακολούθησαν προκάλεσε την οργή του Ρώσου πρωθυπουργού Σεργκέι Βίττε [Sergei Witte], όμως δεν προκάλεσε οικονομική κατάρρευση όπως προσδοκούσε ο Πάρβους. Με αφορμή την εμπλοκή του στην διοργάνωση αντικυβερνητικών εκδηλώσεων στη διάρκεια της επαναστάσεως του 1905, ο Πάρβους και μαζί του ο Λέων Τρότσκι, συνελήφθη από τη ρωσική αστυνομία και φυλακίστηκε, ενώ όσο παρέμεινε στη φυλακή τον επισκέφθηκε η Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Στην Κωνσταντινούπολη

To 1909 o Πάρβους μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη όπου ίδρυσε εταιρεία εμπορίας όπλων, κάρβουνου και σιτηρών. Το 1910 εμφανίζονταν ως ανταποκριτής της εφημερίδος «Κίεφσκι Μισλ» κι έστελνε επίσης άρθρα για την «Ανατολή» και τα «Βαλκάνια» στην «Die Neue Zeit», των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών, ενώ ήλθε σε επαφή με τον «αδελφό» και «σύντροφο» Ρακόφσκι και γιόρτασαν μαζί την Πρωτομαγιά του 1910, στην Κωνσταντινούπολη. Οι Πάρβους, Χαίμ Ράκοβερ-Ρακόφσκι που υποστήριξε την εθνικιστική εξέγερση του Ίλιντεν και ανέλαβε την καθοδήγηση των μαρξιστών σε Βουλγαρία-Ρουμανία καθώς και ο Αβραάμ Μπεναρόγια προώθησαν την ιδέα της «Βαλκανικής Ομοσπονδίας» το 1909 στην αποκαλούμενη «Σοσιαλιστική Συνδιάσκεψη του Βελιγραδίου». Ο Πάρβους σταδιακά αναδείχθηκε σε οικονομικό και πολιτικό σύμβουλο του Κινήματος των Νεότουρκων [5] και συνεργάστηκε στενά με τους «Τρεις Πασάδες», τους Ενβέρ, Μεχμέτ Ταλλάτ και Τζεμάλ, την Τριανδρία των Ντονμέδων, αλλά και με τον Εβραϊκής καταγωγής υπουργό Οικονομικών, τον Djavid Bey. Παράλληλα ήταν ο οικονομικός υποστηρικτής της «Φεντερασιόν» του Αβραάμ Μπεναρόγια στη Θεσσαλονίκη.

Το 1912 ο Πάρβους, που η εταιρεία του εμπορίας όπλων, είχε τεράστια κέρδη κατά τη διάρκεια του Βαλκανικών Πολέμων, έγινε συντάκτης και αρθρογράφος της καθημερινής τους εφημερίδος, της «Turk Yurdu». Την ίδια εποχή η εταιρεία του ανέλαβε την τροφοδοσία του Τουρκικού στρατού, αναμίχθηκε στην προμήθεια όπλων και πολεμοφοδίων για τον Τουρκικό Στρατό και με την προμήθεια ανταλλακτικών για τους Τουρκικούς σιδηροδρόμους κι έγινε συνέταιρος της Krupp, της Vickers Limited, επιβεβαιώνοντας τις φήμες ότι ήταν πράκτορας και των Άγγλων, καθώς και του Έλληνα (;) εμπόρου όπλων Μπαζίλ Ζαχάρωφ. Στην Τουρκία ο Πάρβους γνωρίστηκε κι έγινε φίλος με τον Γερμανό πρεσβευτή Βαρόνο Hans Freiherr von Wangenheim ο οποίος ήταν ένθερμος υποστηρικτής της θεωρίας των επαναστατικών «πέμπτων φαλαγγών» ανάμεσα στους συμμάχους. Ο Πάρβους, μέσω του Βαρόνου von Wangenheim, πρότεινε στο Γερμανικό Γενικό Επιτελείο, την εφαρμογή ενός σχεδίου το οποίο πρόβλεπε την παράλυση της Ρωσίας μέσω μιας γενικής απεργίας, που θα χρηματοδοτούσε η Γερμανική κυβέρνηση, που βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ρωσία και τους συμμάχους της. Ο Γερμανός πρέσβης έστειλε τον Πάρβους στο Βερολίνο, όπου έφθασε στις 6 Μαρτίου 1915 και παρουσίασε στην Γερμανική κυβέρνηση ένα σχέδιο 20 σελίδων με τίτλο «Προετοιμασία μαζικών πολιτικών απεργιών στη Ρωσία». Σ' αυτό ο Πάρβους πρότεινε τον διαμελισμό της Ρωσίας, με ταυτόχρονη χρηματοδότηση της μπολσεβίκικης φατρίας του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος, την ενθάρρυνση των εθνικιστικών τάσεων στις Ρωσικές περιφέρειες και την υποστήριξη σε συγγραφείς, οι οποίοι ασκούσαν κριτική στην Τσαρική διακυβέρνηση. Στηριγμένος στις εμπειρίες του της αποτυχημένης επαναστάσεως του 1905, ο Πάρβους θεωρούσε ότι ο διαμελισμός της Ρωσίας και η ήττα της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ο ιδανικός τρόπος για να προκληθεί σοσιαλιστική επανάσταση.

Χρηματοδότηση των μπολσεβίκων

Αν και κάποιοι από τους βιογράφους του Πάρβους υποστηρίζουν ότι χρηματικά «...κεφάλαια ..{..}.. δεν έφτασαν στα χέρια του Λένιν», η αλήθεια είναι ότι ο Πάρβους πόνταρε στον Λένιν, καθώς ήταν πρόθυμος να δεχθεί κάθε βοήθεια από την Γερμανία που βρίσκονταν σε πόλεμο με την Ρωσία. Τον Μάιο του 1915 οι Λένιν και Πάρβους συναντήθηκαν στη Βέρνη και συμφώνησαν να συνεργαστούν μέσω των οργανώσεών τους, αν και ο Λένιν απέφευγε να κυκλοφορεί δημόσια με τον Πάρβους. Η γερμανική υπηρεσία πληροφοριών δημιούργησε το χρηματοπιστωτικό δίκτυο του Πάρβους μέσω υπεράκτιων επιχειρήσεων στην Κοπεγχάγη, προκειμένου να φτάσουν τα γερμανικά χρήματα στη Ρωσία μέσω εικονικών συναλλαγών μεταξύ οργανώσεων-βιτρίνα. Την ίδια εποχή οι Βρετανική Μυστική Υπηρεσία έθεσε υπό παρακολούθηση τον Yakov Ganetsky, τον κορυφαίο Σοβιετικό τραπεζίτη μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων, και μέσω αυτού έφτασε στον Πάρβους και στη συνέχεια Βαρόνο von Wangenheim. Ο Ganetsky αποχώρησε από τη Δανία, ενώ οι Βρετανοί και οι Ρώσοι επιδόθηκαν σε αγώνα να καταστρέψουν το οικονομικό δίκτυο των Μπολσεβίκων στην Τουρκία. Τον χειμώνα του 1916, απέτυχε η προσπάθεια του Πάρβους να προκαλέσει οικονομική καταστροφή στην Αγία Πετρούπολη, προσπάθεια ανάλογη με την επίθεση του εναντίον των ρωσικών τραπεζών το 1905 και η χρηματοδότηση των επιχειρήσεων του Πάρβους πάγωσε, με αποτέλεσμα αυτός να εργαστεί για λίγο καιρό ως σύμβουλος στο Γερμανικό Επιτελείο Ναυτικού. Αυτό το διάστημα ο Πάρβους κατάφερε να αποτρέψει τον Ρώσο ναυάρχο Αλεξάντρ Κολτσάκ να πραγματοποιήσει επίθεση εναντίον του Τουρκογερμανικού στόλου στον Βόσπορο και τα Δαρδανέλια.

Μέσω του Πάρβους ο Λένιν συμφώνησε με τους Γερμανούς, οι οποίοι του προμήθευσαν το αποκαλούμενο «σφραγισμένο, θωρακισμένο τραίνο» ή το «σφραγισμένο τρένο του Κάιζερ» με το οποίο ο Λένιν, η Κρούπτσκαγια και μερικοί άλλοι στενοί του συνεργάτες μεταφέρθηκαν από τη Ζυρίχη στην Αγία Πετρούπολη μέσω Βερολίνου. Τον Μάρτιο του 1917, οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες εφαρμόζοντας στρατηγικό σχέδιο του Πάρβους απέστειλαν στην Ρωσία τον Βλαντιμίρ Λένιν και μια ομάδα 30 κομμουνιστών συνεργατών του υπό την επίβλεψη του Ελβετού σοσιαλιστή Fritz Platten. Η πράξη αυτή του Πάρβους επέφερε ρήξη στις σχέσεις του με την Ρόζα Λούξεμπουργκ αλλά και με άλλους Γερμανούς κομμουνιστές που ήταν ταγμένοι στην ιδέα της ανατροπής της Γερμανικής εξουσίας. Ο Πάρβους και ο Λένιν συναντήθηκαν στις 13 Απριλίου 1917 κατά τη διάρκεια της διελεύσεως του Λένιν από την Στοκχόλμη. Σύμφωνα με τον συγγραφέα-ερευνητή Γεώργιο Κουρκούτα [6]: «...η κινητήρια δύναμη που έφερε τον Λένιν και τους μπολσεβίκους στην εξουσία στη Ρωσία ήταν τα χρήματα που αφειδώς έδινε η Γερμανία (η πολεμική αντίπαλος της Ρωσίας κατά το διάστημα 1914-1918) μέσω του Αλεξάντερ Πάρβους, με άμεση επιδίωξη την εσωτερική επανάσταση στη Ρωσία, τη συνακόλουθη εσωτερική κατάρρευση της ρωσικής πολεμικής μηχανής και το κλείσιμο του πολεμικού μετώπου Γερμανίας-Ρωσίας, του Ανατολικού Μετώπου του Α' Παγκοσμίου Πολέμου».

Το τέλος του

Ο Πάρβους ίδρυσε στην Κοπεγχάγη το «Ίδρυμα για τη μελέτη των κοινωνικών επιπτώσεων του πολέμου», το οποίο επρόκειτο να αναλάβει ο Μπουχάριν, αλλά τελικά το ανέλαβαν οι πιστοί του Λένιν Yakov Ganetsky και Karl Radek. Τον συντονισμό των ταχυδρόμων με τη Ρωσία ανέλαβε ο Moisei Uritsky. Με τη λήξη του Α' παγκοσμίου πολέμου, ο Πάρβους αρνήθηκε να βοηθήσει τις Γερμανικές αρχές να συντρίψουν την εξέγερση των Σπαρτακιστών κι αποσύρθηκε στο νησί του Παγωνιού κοντά στο Βερολίνο, όπου κατοικούσε σε ένα σπίτι 32 δωματίων. Εκεί έγραψε κι αργότερα δημοσίευσε τα απομνημονεύματά του .

Συγγραφικό έργο

Ο Πάρβους έγραψε και δημοσίευσε τα έργα:

  • «Στη Ρωσική Βαστίλη κατά τη διάρκεια της Επαναστάσεως», στο οποίο περιγράφει την εμπειρία του από την παραμονή του στις ρωσικές φυλακές.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Πηγές

  • «Οκτώβριος 1917. 100 χρόνια μετά, Η επανάσταση της Βίας και των Ψευδαισθήσεων», Γεώργιος Κουρκούτας, εκδόσεις: «Πελασγός», Αθήνα 2017.

Παραπομπές

  1. ↑ [Η λατινική λέξη Parvus, την οποία επέλεξε ως ψευδώνυμο ο Ισραέλ Λαζάρεβιτς Χέλφαντ ή ή Γκέλφαντ, σημαίνει: μικρός, ασήμαντος.]
  2. ↑ [Τα στέτλ ήταν μικρές πόλεις με αμιγώς εβραϊκούς πληθυσμούς στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.]
  3. ↑ [Τόνι Κλιφ, «Τρότσκι 1879-1917, Προς τον Οκτώβρη», σελίδα 103η κ.ε.]
  4. ↑ [Η θεωρία της διαρκούς επαναστάσεως αναπτύχθηκε στον απόηχο της Ρώσικης εξεγέρσεως του 1905. Εκφράζει τη θέση ότι θα ήταν δυνατόν να προχωρήσει κανείς από το αστικό στο προλεταριακό στάδιο με μια συνεχή και χωρίς τερματισμό διαδικασία. Πριν το 1917 μέσα στο Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα διεξήχθησαν εξαντλητικές συζητήσεις και αναλύσεις για το ζήτημα της «διαρκούς επαναστάσεως». Η άποψη του Πάρβους για την διαρκή επανάσταση υιοθετήθηκε από τον Λένιν και τους Μπολσεβίκους στις «Θέσεις του Λένιν», τον Απρίλιο του 1917.]
  5. ↑ [Την ενσωμάτωση του Πάρβους στο κύκλωμα των Νεοτούρκων, ανέλαβε ο Εβραίος δικηγόρος, τραπεζίτης και έμπορος σιτηρών Εμμανουέλ Καράσσο, ο πραγματικός ηγέτης του κινήματος των Νεοτούρκων, ηγετικό στέλεχος της ιταλικής μασονικής Στοάς στη Θεσσαλονίκη «Macedonia Risorta», που είχε ιδρυθεί από τον Τζιουζέπε Ματσίνι. Ο Καράσσο ήταν επικεφαλής των βαλκανικών δραστηριοτήτων των μυστικών υπηρεσιών των Νεότουρκων και χρησιμοποιούσε το δίκτυο των Στοών αλλά και των «σοσιαλιστών». Μαζί με τον Ρακόφσκι δημιούργησαν τα βαλκανικά σοσιαλιστικά κόμματα μεταξύ των οποίων η Φεντερασιόν, που ιδρύθηκε στην Θεσσαλονίκη, το 1909, ενώ στην Κωνσταντινούπολη με χρηματοδότηση του Καράσσο μια ομάδα «Ελλήνων» εργατών, έβγαλε τον Μάιο του 1909 την εφημεριδούλα «Εργάτης»,από τον κύκλο της οποίας προήλθαν οι «σοσιαλιστές εργάτες» του Πειραιώς.]
  6. ↑ [«Οκτώβριος 1917. 100 χρόνια μετά, Η επανάσταση της Βίας και των Ψευδαισθήσεων», Γεώργιος Κουρκούτας, εκδόσεις: «Πελασγός», Αθήνα 2017, σελίδα 11η.]



Ανακτήθηκε από «http://el.metapedia.org/m/index.php?title=Αλεξάντερ_Πάρβους&oldid=140523»