Κυριάκος Ταβουλάρης

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Κυριάκος Ταβουλάρης Έλληνας εθνικιστής, Μακεδονομάχος και ανώτατος αξιωματικός του Πυροβολικού με το βαθμό του Αντιστρατήγου, γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 1879 ή σύμφωνα με άλλη πηγή το 1880 στο χωριό Κάτω Καρέα, επτά χιλιόμετρα από την πόλη του Οιτύλου της Μάνης στο νομό Λακωνίας και πέθανε τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 1963 στην Αθήνα. Η κηδεία του έγινε [1] στις 3:30 το απόγευμα της Τρίτης 19 Νοεμβρίου στον Ιερό Ναό του Α' Νεκροταφείου Αθηνών, όπου και ετάφη [2].

Ήταν παντρεμένος με την Εστέρ, Γαλλίδα με εβραϊκή καταγωγή, και από το γάμο τους γεννήθηκαν τρία παιδιά, ο Μιχάλης, που απεβίωσε σε ηλικία 18 ετών από ανίατη νόσο, η Μάρθα σύζυγος Γεωργίου Κουμανταράκη και η Έλσα σύζυγος Γεωργίου Σκορδιάκου.

Κυριάκος Ταβουλάρης

Βιογραφία

Γενάρχης της οικογένειας Ταβουλάρη της Μάνης είναι ο Νικόλας Ταβουλάρης, που αποβιβάστηκε το 1770 στο λιμάνι της Καρδαμύλης, μαζί με δύο από τους δύο αδελφούς του. Η καταγωγή τους είναι, πιθανόν, από τον Πόντο της Μικράς Ασίας και σύμφωνα με κάποιους από τους απογόνους της οικογένειας το επίθετο τους ήταν Ταβουλαρίδης και μεταλλάχτηκε σε Ταβουλάρης [3], όταν εγκαταστάθηκαν στη Μάνη.

Οικογένεια Ταβουλάρη

Ο Νικόλας εγκαταστάθηκε στο Οίτυλο και έγινε βοηθός στο γαιοκτήμονα Τσιμπιδάρο, ο οποιος διέθετε ιδιοκτησίες στη σημερινή Άνω Καρέα, που εκτεινόταν μέχρι την Κάτω Καρέα. Ο Τσιμπιδάρος πάντρεψε τον Νικόλα, που απέκτησε στην Καρέα πέντε γιους, το Γιάννη, το Λεωνίδα, το Γιώργη, τον Πιέρρο και το Γρηγόρη. Ο Γιάννης έκανε το Χρήστο, τον Κυριακούλη, τον Κωνσταντή και τον Γιώργη. Ο Κωνσταντής απέκτησε το Μιχάλη, το Γεωργιλή και το Γιάννη. Παππούς του Κυριάκου ήταν ο Κωνσταντής και πατέρας του ο Μιχάλης Ταβουλάρης. Ήταν ο τρίτος στη σειρά από τα πέντε παιδιά της οικογένειας και αδέλφια του ήταν ο Μήτσος, ο Βασίλης, ο Κώστας και η Δήμητρα, μετέπειτα σύζυγος Γεωργίου Τζεφεράκου. Ο Κυριάκος Ταβουλάρης παρακολούθησε τα μαθήματα της εγκύκλιας εκπαιδεύσεως στη γενέτειρα του.

Στρατιωτική δράση

Την 1 Ιανουαρίου 1898 κατατάχθηκε ως εθελοντής στις τάξεις του Ελληνικού στρατού. Με το βαθμό του ανθυπασπιστή Πυροβολικού υπηρέτησε [4] [5] ως υπάλληλος -ειδικός γραφέας [6]- στο Ελληνικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης από το Μάρτιο του 1906 έως το 1909, με το ψευδώνυμο «Κατσανός». Σύμφωνα με το Ανέκδοτο Μητρώο Μαχητών του Μακεδονικού Αγώνα, «...κατ’ άρχάς προσελήφθη είς τήν υπηρεσίαν του προ­ξενείου Θεσσαλονίκης καί κατόπιν είργάσθη ώς πράκτωρ Α' τάξεως προσενεγκών ύπηρεσίας ύψίστης σημασίας προς άρτιωτέραν όργάνωσιν του Μακεδονικοϋ Άγωνος..». Ήταν άριστος γνώστης της Γαλλικής γλώσσας, γεγονός που του επέτρεψε να αποκτήσει την εκτίμηση του Λάμπρου Κορομηλά, προξένου και μετέπειτα Γενικού Επιθεωρητή των Ελληνικών Προξενείων της περιοχής. Ο Ταβουλάρης συνεργάστηκε και δημιούργησε φιλικές σχέσεις με την οικογένεια του Δημητρίου Ζάννα, γιατρού της Θεσσαλονίκης και υποστηρικτή του Μακεδονικού Αγώνα.

Το 1908 προήχθη στο βαθμό του Ανθυπολοχαγού. Συμμετείχε στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 και ιδιαιτέρως στην νικηφόρα μάχη του Μπιζανίου από τις 4 έως τις 6 Μαρτίου, τη σημαντικότερη του 1ου Βαλκανικού Πολέμου, ως διοικητής Ουλαμού Πυροβολικού και Πυροβολαρχίας. Στις 20 Φεβρουαρίου 1913 η εφημερίδα «Εστία» δημοσίευσε άρθρο [7] με τίτλο «Το κανόνι του Ταβουλάρη», στο οποίο ο αρθρογράφος αναφέρει ότι, «...Οι γιγαντομάχοι Ευζώνοι σκιρτούν εξ ενθουσιασμού. Η ξεχωριστή, στολισμένη ήδη με το ματωμένο κλωνάρι της δάφνης μορφή, είναι του Ταβουλάρη. Το όνομα αυτό εκεί πάνω, στην πρώτη γραμμή και στο μέτωπο όλου του στρατοπέδου, συμβολίζει τον όλεθρο..», ενώ για τα κατορθώματα του, η λαϊκή μούσα στη Μάνη του αφιέρωσε το τετράστιχο
Ποτέ στόχο δεν έχασες ανδρείο παλικάρι
της Λακωνίας γέννημα, της Μάνης το βλαστάρι.
Εύγε σου Ταβουλάρη μου που φόρεσες γαλόνι
και το Μπιζάνι ερήμαξες όλο με το κανόνι.

Το 1917 προήχθη σε Ταγματάρχη του Πυροβολικού και το 1918 στο Μακεδονικό μέτωπο, διοικούσε Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού της Μεραρχίας Κρήτης, με την οποία στις 5/18 Σεπτεμβρίου 1918, συμμετείχε στη μάχη της Δοϊράνης [8], μία από τις πλέον πολύνεκρες μάχες του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου στα Βαλκάνια. Στην επίθεση της Μεραρχίας για την κατάληψη της τοποθεσίας Μπλάνγκα Πλάνινα, βουνό βόρεια της λίμνης Δοϊράνης στο οποίο είχε στηθεί η κύρια αμυντική γραμμή των Βουλγάρων, τραυματίστηκε. στη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας ήταν αρχηγός Πυροβολικού της Πέμπτης Μεραρχίας, και στην υποχώρηση ήταν Στρατιωτικός Διοικητής Πανόρμου. Το 1923 προήχθη σε Αντισυνταγματάρχη και διετέλεσε Αρχηγός Πυροβολικού Σώματος Στρατού καθώς και Διοικητής Μεραρχίας. Το 1929 δημοσιεύτηκε άρθρο του με τίτλο «Ο Μακεδονικός Αγών και τα αποτελέσματα του» στο περιοδικό «Μακεδονικός Αγών. Περιοδικόν εικονογραφημένον». Αποστρατεύθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1929, με το βαθμό του Υποστρατήγου.

Ύστερα χρόνια

Το 1937 δημοσιεύτηκε το ιστορικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα «Στα μυστικά του Βάλτου», στο οποίο αναφέρεται ως «Κατσανός», όπως ήταν το ψευδώνυμο του στο Μακεδονικό Αγώνα, πληροφορίες που είχε αποκομίσει η Δέλτα από τη συγγενική της σχέση με την οικογένεια Ζάννα. Ο Ταβουλάρης ανακλήθηκε στο στράτευμα στις παραμονές της κηρύξεως του Ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940 και αποστρατεύτηκε μετά τη λήξη του με το βαθμό του Αντιστρατήγου. Μετά την αποστρατεία του διετέλεσε διοικητής των Ελληνικών Σιδηροδρόμων.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές

  1. Απέθανε και εκηδεύθη ο στρατηγός Ταβουλάρης Εφημερίδα «Μακεδονία», 20 Νοεμβρίου 1963, σελίδα 7
  2. Αγγελτήριο κηδείας Κυριάκου Ταβουλάρη Εφημερίδα «Ελευθερία», 19 Νοεμβρίου 1963, σελίδα 6.
  3. [Οι Ταβουλάριοι ή νοτάριοι αναφέρονται στις συντεχνίες της Κωνσταντινουπόλεως το δέκατο αιώνα. Έτσι ονομάζονταν οι συμβολαιογράφοι, αυτοί που συνέτασσαν τα συμβόλαια, τις διαθήκες και γενικώς δικαιοπρακτικά έγγραφα, ο γραμματοφύλακας, ο αρχειοφύλακας. Ταβουλάριος επίσης ονομαζόταν τα ίδια χρόνια και ο καλόγερος που ήταν υπεύθυνος για το δείπνο, ο τραπεζοκόμος.]
  4. Συλλογή Φωτογραφιών Ίδρυμα Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα
  5. Συμμετοχή Μανιατών στο Μακεδονικό αγώνα
  6. Συλλογή Φωτογραφιών Ίδρυμα Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα
  7. [Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην «Εστία» στις 20 Φεβρουαρίου 1913 κι είναι γραμμένο από το δημοσιογράφο Νίκο Καρβούνη, ο οποίος υπογράφει με το όνομα «Εθελοντής». Αναφέρει μεταξύ άλλων, «...Εκεί πάνω στους βράχους της αετοράχης, στα χιόνια του Ξηροβουνιού, στις χαράδρες των Πεστών, στους λόφους των Λεσσανών, κάποιος παλμός κεραυνού, κάποια βροντή σμερδαλέα {σ.σ. σμερδαλέος=ο φοβερός, ο απαίσιος, ο δεινός}, εγέννησε τη δυνατή, την μορφή ενός ιδανικού ήρωα που στο όνομα του και στην φλογερή μουσική του ορειβατικού κανονιού του, οι γιγαντομάχοι Ευζώνοι, σκιρτούν εξ ενθουσιασμού. Η ξεχωριστή, η στολισμένη ήδη με το ματωμένο κλωνάρι της δάφνης μορφή, είναι του Ταβουλάρη. Το όνομα αυτό εκεί πάνω, στην πρώτη γραμμή και στο μέτωπο όλου του στρατοπέδου, συμβολίζει τον όλεθρο...».]
  8. Η μάχη της Δοϊρανης 5-18 Σεπτεμβρίου 1918