Μιχαήλ Καλάσνικοφ

Ο Μιχαήλ Τιμοφέγεβιτς Καλάσνικοφ, [Mikhail Timofeyevich Kalashnikov, ρωσικά: Михаил Тимофеевич Калашников], Ρώσος εφευρέτης και κατασκευαστής του αυτόματου πυροβόλου όπλου AK-47, γνωστού ως «καλάσνικοφ», γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1919 στο χωριό Κούρια στην περιφέρεια Αλτάι της Σιβηρίας και πέθανε τη Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013, στην πόλη Ιζβέσκ στην επαρχία Ουντμουρτία, κοντά στα Ουράλια Όρη, κοντά στα σύνορα με τη Μογγολία.

Παντρεύτηκε με την Ekaterina Viktorovna Moiseyeva, που ήταν επίσης μηχανικός και δημιουργούσε τεχνικά σχέδια για το σύζυγό της, η οποία πέθανε το 1977. Είχαν αποκτήσει τέσσερα παιδιά, το Victor, που γεννήθηκε το 1942 και έγινε γνωστός σχεδιαστής όπλων, τη Nelly, που γεννήθηκε το 1942, την Elena, που γεννήθηκε το 1948 και τη Natasha, που γεννήθηκε το 1953.

Μιχαήλ Καλάσνικοφ

Βιογραφία

Κατάγονταν από οικογένεια Κοζάκων εύπορων αγροτών, μητέρα του ήταν η Aleksandra Frolovna Kalashnikova και πατέρας του ο Timofey Aleksandrovich Kalashnikov, οι οποίοι εξορίστηκαν το 1930 στη Σιβηρία, όταν στα πλαίσια της κολεκτιβοποιήσεως του Ιωσήφ Στάλιν, τότε που οι ιδιοκτήτες γης υποχρεώθηκαν να αποδώσουν τις περιουσίες τους στο κράτος, κατηγορήθηκε ως κουλάκος και έχασαν όλη τους την περιουσία. Ένας από τους αδελφούς του φυλακίστηκε στα γκουλάγκ και ακόμη δύο από τα αδέλφια του, σκοτώθηκαν στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μετά την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών, εργάστηκε ως τεχνικός στους σιδηροδρόμους Τουρκεστάν-Σιβηρίας, και απέκτησε σημαντικές τεχνικές γνώσεις. Το 1938 κατατάχθηκε στο Ρωσικό Στρατό, συγκεκριμένα στη στρατιωτική ακαδημία τεχνικών αρμάτων του Κιέβου, όπου συμπλήρωσε τις τεχνικές του γνώσεις και αποφοίτησε με την ειδικότητα του μηχανικού τεθωρακισμένων, ενώ πραγματοποίησε εφευρέσεις για τα άρματα μάχης καθώς και για το πιστόλι ΤΤ. Τον Ιούνιο του 1941, μετά από διαταγή του στρατηγού Ζούκοφ, μετατέθηκε στο Λένινγκραντ, όπου κλήθηκε να εργαστεί στην αξιοποίηση των εφευρέσεων του, όμως λόγω της γερμανικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση, στρατεύτηκε και υπηρέτησε ως λοχίας τεθωρακισμένων, αρχηγός πληρώματος σε άρμα μάχης. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου τραυματίστηκε σοβαρά στη μάχη του Μπριάνσκ και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο. Για την προσφορά του παρασημοφορήθηκε πολλές φορές, και το 1969 του απονεμήθηκε ο βαθμός του συνταγματάρχη. Συνέχισε να εργάζεται ακόμη και μετά τη συνταξιοδότηση του, στο εργοστάσιο Ijmach, στο Ιζέσκ στα Ουράλια και διασκέδαζε με τις εκδρομές στο δάσος και το ψάρεμα. Δεν αποκόμισε κανένα οικονομικό όφελος από την εφεύρεση του πολεμικού όπλου που πήρε το όνομα του και χρησιμοποιείται από τους στρατούς περισσοτέρων από 80 χωρών σε όλο τον κόσμο, καθώς η Ρωσία δεν του αναγνώρισε πνευματικά δικαιώματα.

Σε μια συνέντευξή του το 2000 στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, είχε δηλώσει ότι τον επηρέασε βαθιά η διάλυση της Σοβιετικής Ενώσεως και ότι δεν θα δίσταζε να υπερασπιστεί το κομμουνιστικό καθεστώς και την ιδεολογία του καθώς, «...δεν ήταν όλα τόσο άσχημα...». Το 2009 δήλωσε στο Αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο C.N.N. ότι οι βασικές αρετές του όπλου του είναι η απλότητα και η αξιοπιστία, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι, «...Είναι χίλιες φορές δυσκολότερο να κάνεις απλά πράγματα απ' όσο περίπλοκα....ένας στρατιώτης δεν έχει πτυχίο πανεπιστημίου. Χρειάζεται ένα απλό και αξιόπιστο όπλο. Όπως ακριβώς και ένας ακαδημαϊκός, αν βρίσκεται στη μάχη. Δεν έχει χρόνο να σκεφτεί πώς θα χρησιμοποιήσει ένα περίπλοκο όπλο και να πατάει πολλά κουμπιά όταν ο εχθρός προελαύνει εναντίον του...» . Δήλωσε ακόμη ότι, «...σχεδίασα όπλα με σκοπό να υπερασπιστώ την κοινωνία μας.....το κατασκεύασα για να προστατέψω την μητέρα πατρίδα. Δεν το μετανιώνω και δεν φέρω ευθύνη για το πώς το χρησιμοποίησαν οι πολιτικοί...», ενώ παραδέχθηκε πως «...δεν είναι ευχάριστο να βλέπω κάθε είδους εγκληματία να πυροβολεί με τα όπλα μου.... Ασφαλώς και έχω μετανιώσει για κάποια πράγματα, όπως άλλωστε όλοι.... Όμως ένα πράγμα μπορώ να σας πω: αν μπορούσα να ξεκινήσω από την αρχή, δεν θα ζούσα διαφορετικά...». Το 2009 τιμήθηκε, με αφορμή τα 90ά γενέθλια του, από τον Ρώσο πρόεδρο Ντμίτρι Μεντβέντεφ και ονομάστηκε «Ήρωας της Ρωσικής Ομοσπονδίας» για «...το προϊόν για το οποίο κάθε Ρώσος νιώθει υπερήφανος». Στις 19 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνου εορτάζεται στη Ρωσία η «Ημέρα του Οπλουργού», την πρωτοβουλία για τον εορτασμό της οποίας είχε ο Καλάσνικοφ.

Το τέλος του

Από το 2012 είχε σταματήσει να εργάζεται, ενώ τα τελευταία χρόνια πριν το θάνατο του είχε νοσηλευθεί αρκετές φορές σε νοσοκομεία καθώς αντιμετώπιζε καρδιακά προβλήματα. Την Κυριακή 23 Ιουνίου 2013 , με ειδικά διαμορφωμένο αεροσκάφος που διέθεσε το ρωσικό υπουργείο Εκτάκτων Αναγκών και ήταν εφοδιασμένο με όλο τον απαραίτητο ιατρικό εξοπλισμό και ειδικά εκπαιδευμένους γιατρούς, μεταφέρθηκε για νοσηλεία στη Μόσχα, όπου νοσηλεύτηκε σε μονάδα εντατικής θεραπείας και υποβλήθηκε σε θεραπεία. Στις 17 Νοεμβρίου 2013 εισήχθη σε νοσοκομείο στη γενέτειρα του , έχοντας διαγνωστεί με γαστρική αιμορραγία και στη συνέχεια υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση, σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού Υγείας της Ουντμουρτίας, Βλαντίμιρ Μουζλόφ, ενώ παρέμεινε νοσηλευόμενος ως το τέλος της ζωής του. Η ανακοίνωση του θανάτου του έγινε από τον εκπρόσωπο της Προεδρίας της επαρχίας, μέσω του ρωσικού κρατικού πρακτορείου ειδήσεων «Itar-Tass», [«ИТАР-ТАСС»], και η είδηση αναμεταδόθηκε από το διεθνές πρακτορείο «Reuters».

Όπλα Καλάσνικοφ

Στη διάρκεια της νοσηλείας του, συνέλαβε την ιδέα κατασκευής ενός υποπολυβόλου, που θα ήταν εύκολο στη χρήση. Σχεδίασε το ΑΚ-47 στο νοσοκομείο και το κατασκεύασε στη βάση του Ματάι, με τη βοήθεια του τεχνικού προσωπικού. Το όπλο πήρε το όνομα του, από τον συνδυασμό του έτους της πρώτης παραγωγής του και τα αρχικά των ρωσικών λέξεων «Avtomat Kalashnikova», δηλαδή «το αυτόματο του Καλάσνικοφ». Σχεδιάστηκε και παρουσιάστηκε στο Ινστιτούτο Αεροπλοίας της Μόσχας. Έγινε διάσημο για την απλότητα και την αξιοπιστία του, είναι ελαφρύ, έχει τη δυνατότητα να ρίχνει μέχρι και 600 βολές το λεπτό και δεν επηρεάζεται από τις καιρικές συνθήκες. Η μαζική του παραγωγή του άρχισε το 1947, όμως υιοθετήθηκε επισήμως από το Σοβιετικό στρατό το 1949 και έκτοτε υπολογίζεται ότι σε κάθε γωνιά της γης, βρίσκονται περισσότερα από 100 εκατομμύρια όπλα, ενώ αποτελεί το σύμβολο του ένοπλου αγώνα για την ανεξαρτησία πολλών χωρών και κοσμεί διάφορες σημαίες, όπως της Μοζαμβίκης και της σιιτικής οργανώσεως «Χεζμπολάχ».

Σύμφωνα με τον Κρίστοφερ Σι Τζέι Τσίβερς, Αμερικανό πρώην πεζοναύτη και βραβευμένο με Πούλιτζερ ανταποκριτή των «Νew Υork Τimes», συγγραφέα του έργου «Το τουφέκι», [«Τhe Gun: Τhe ΑΚ-47 and the Εvolution of War»], στο οποίο ανιχνεύει την πορεία του αυτόματου πυροβόλου, αντιστοιχεί ένα Καλάσνικοφ ανά 70 ανθρώπους, και «....περισσότερες από έξι δεκαετίες μετά το σχεδιασμό του και την κατασκευή του, οι στρατοί περισσότερων από 50 χωρών είναι εξοπλισμένοι με Καλάσνικοφ, όπως και διάφορες αστυνομικές μονάδες, υπηρεσίες πληροφοριών και ασφάλειας...». Κυρίως το Καλάσνικοφ είναι «...όπλο επιλογής...» για «...τους αντάρτες, τους τρομοκράτες, τα παιδιά-στρατιώτες, τους δικτάτορες και τους εγκληματίες...», συμπληρώνει ο συγγραφέας. Ο Τσίβερς υποστηρίζει ότι «....πραγματικός πατέρας του όπλου είναι ο ίδιος ο Στάλιν. Γιατί πήρε ένα τουφέκι του πεζικού και το μετέτρεψε σε τουφέκι του χωρικού...», ενώ η πανίσχυρη σοβιετική πολεμική βιομηχανία πήρε το σχέδιο του Καλάσνικοφ και το εξέλιξε.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• [Χρόνια πολλά κύριε Καλάσνικοφ Εκπομπή «Μηχανή του Χρόνου»]
• [Επίσκεψη στον θρύλο του Καλάσνικοφ «Η Ρωσία τώρα», 20 Νοεμβρίου 2012

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org