Εθνικομπολσεβικισμός

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Εθνικομπολσεβικισμός είναι πολιτική τάση που συνδυάζει στοιχεία ριζοσπαστικού εθνικισμού και μπολσεβικισμού, μία ιδεολογική τάση στο χώρο του «αριστερού» εθνικοσοσιαλισμού που είχε ισχυρές ρίζες τόσο στην πάλαι ποτέ κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση όσο και στην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, που έχει αντικαπιταλιστική τάση και συμπάθεια προς ορισμένες εθνικιστικές μορφές σοσιαλισμού. Πρόκειται για μια ενιαία, κοινή μεταϊδεολογία, που υπερβαίνει όχι μόνο τις ιστορικοπολιτικές εφαρμογές του Μπολσεβικισμού και του Φασισμού, αλλά ακόμη και τις πολιτικές τους ιδεολογίες. Κύριος στόχος της τάσεως ήταν -κι εξακολουθεί να είναι σήμερα πολύ περισσότερο- η δημιουργία μίας ευρω-ασιατικής αυτοκρατορίας, με καρδιά της την Ρωσία και ισχυρό της βραχίονα την Γερμανία. Στη σύγχρονη εποχή μία ακόμη πτυχή του δόγματος Πούτιν -σε γεωπολιτικό επίπεδο- είναι η προώθηση του εθνικομπολσεβικισμού στην βαλκανική Ευρώπη, με αιχμή του δόρατος την Ελλάδα και την Σερβία. Ο εθνικομπολσεβικισμός αποδέχεται την αρμονική συμβίωση της ορθοδόξου και της ισλαμικής κουλτούρας, δεδομένου πως θεωρεί ότι είναι εναντίον του ιουδαϊσμού και του καθολικισμού. Ως θεωρία χαρακτηρίζεται από τα έντονα ρατσιστικά χαρακτηριστικά, μεγάλες δόσεις αντισημιτισμού και μίσος προς κάθε φιλελεύθερη αντίληψη, και κατά τους θεωρητικούς του, φιλοδοξεί «να κατατροπώσει τον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση».

Εθνικομπολσεβικισμός

Απαρχές / Θεωρητικοί

Κορυφαίοι θεωρητικοί του εθνικομπολσεβικισμού (και του ευρωασιατισμού) υπήρξαν ο Νικόλαος Ντανιλέφσκι [1] [2], ο εξόριστος από τον Λένιν πρίγκιπας Νικόλαος Τρουμπεσκόϊ (1890-1938) [3], ο γεωγράφος Πιότρ Σαβίτσκι (1895-1968), ο εθνογράφος Λιεφ Γκουμιλιόφ κι ακόμη οι, Έρνστ Νήκις, Ουστριάλωφ, Ζαν Τιριάρ, που όλοι τους είχαν διαισθητικά προσεγγίσει αυτό το σύνολο, όμως ο μεν Νήκις αντιμετώπιζε θετικά την τεχνολογία και την πρόοδο, ο δε Ουστριάλωφ φλέρταρε με τη ΝΕΠ και δεν αντελήφθη τον εσωτερισμό και τη θρησκεία, παραμένοντας υλιστής και πραγματιστής. Κορυφαίος της τάσεως του Εθνικομπολσεβικισμού στον 21ο αιώνα είναι ο καθηγητής Αλεξάντρ Ντούγκιν.

Η γέννηση της θεωρίας του εθνικομπολσεβικισμού άγεται στη Γερμανία της δεκαετίας του 1920, ως παράλληλο εναλλακτικό κίνημα με τον ρωσικό ευρασιανισμό, που εξέφραζαν έως τότε οι θεωρητικοί του κινήματος. Ο όρος δημιουργήθηκε μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο για να προσδιορίσει την -προσωρινή τότε- συμμαχία ανάμεσα στα παραδοσιακά στελέχη της Γερμανικής διπλωματίας, που αγωνίζονταν να απελευθερώσουν το ηττημένο το 1918 Ράιχ από την Δυτική κυριαρχία και τα ηγετικά στελέχη του Γερμανικού κομμουνισμού, που αγωνίζονταν να βρουν έναν ισχυρό σύμμαχο στην Δύση για την νεογέννητη Ε.Σ.Σ.Δ. Με τον Έρνστ Νήκις –στέλεχος του Συμβουλίου της Δημοκρατίας του Μονάχου, που συνετρίβη από τα εθνικιστικά Freicorps και τις εντολές της σοσιαλδημοκρατικής δύναμης του Gustav Noske– ο εθνικομπολσεβικισμός θεωρείται τότε μία περισσότερο πολιτική απόχρωση, αλλά πάντως στις πλείστες των περιπτώσεων ως αυτοπροσδιορισμό του επιλέγει την έκφραση «εθνικο-επαναστατικός». Ο Εθνικομπολσεβικισμός δεν αναφέρεται σε καμία οικονομική θεωρία ή κάποιο κοινωνικό σύστημα. Η έννοια του εθνικο-μπολσεβικισμού μετατρέπεται σε πολεμική έννοια, χρησιμοποιούμενη από τους δημοσιογράφους για να εκφράσουν την συμμαχία μεταξύ των ακραίων πτερύγων της πολιτικής σκακιέρας.

Ο Νίκις, κατά τους χρόνους που αυτός θεωρούνταν ως η ηγετική φιγούρα του εθνικομπολσεβικισμού, ουσιαστικά δεν ήταν πλέον πολιτικά ενεργός. Ήταν ο εκδότης εφημερίδων που απευθύνονταν στο φάσμα των εθνικών και κομμουνιστικών ακραίων χώρων (στις ακρότητες του πολιτικού «πετάλου» όπως είχε πει ο Jean-Pierre Faye, συγγραφέας του βιβλίου «Les Langages Totalitaires»-Ολοκληρωτικές Γλώσσες-). Επίσης ο όρος «Τρίτος Δρόμος» έκανε την εμφάνισή του μέσα από αυτά τα έντυπα. Είχε διαφορετικές εμπνεύσεις, ουσιαστικά αναμιγνύοντας τον εθνικισμό με τον κομμουνισμό, ή κάποια φιλελεύθερα στοιχεία του εθνικισμού των νεολαίων του κινήματος Wandervogel με κάποιες κομμουνιστικές πτυχές ανεπτυγμένες από την αριστερά, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του αναρχικού Gustav Landauer. Αυτές οι ιδεολογικές αναμίξεις αναπτύχθηκαν αρχικά εντός της εσωτερικής διαλεκτικής των τότε υπαρχόντων εθνικο-επαναστατικών φραξιών. Κατόπιν, αναπτύχθηκαν μετά το 1945, όπου υπήρχε ελπίδα ότι κάποιος τρίτος δρόμος θα γινόταν ο δρόμος της Γερμανίας, ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, και όπου τότε μια τέτοια Γερμανία δεν θα ήταν πια ο χώρος της Ευρωπαϊκής διαίρεσης, αλλά αντιθέτως η γέφυρα μεταξύ των δύο κόσμων, κυβερνώμενη από ένα πολιτικό μοντέλο που θα συνδύαζε τις καλύτερες ποιότητες των δύο συστημάτων, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα ελευθερία και λαϊκή δικαιοσύνη.

Βασικά στοιχεία

Τα βασικά στοιχεία της Εθνικομπολσεβίκικης μεταϊδεολογίας είναι:

  • Η εσχατολογική αντίληψη, ξεκάθαρη κατανόηση του γεγονότος ότι πλησιάζει το τέλος του σύγχρονου πολιτισμού. Αυτό οδηγεί στην ιδέα της εσχατολογικής επανορθώσεως. Τίθεται το ζήτημα της χρήσεως και πολιτικών μέσων, προκειμένου να επιτευχθεί η επανόρθωση της Χρυσής Εποχής.
  • Πίστη ότι οι θρησκευτικοί θεσμοί είναι ανεπαρκείς για την επίτευξη ριζοσπαστικών, εσχατολογικών σκοπών -οι παραδοσιακές δυτικές θρησκείες πάσχουν από κρυμμένο αντιριζοσπαστικό πνεύμα και φαρισαϊσμό. Μεταρρυθμιστικό πνεύμα και πνεύμα «νέας πνευματικότητας» που εκφράζεται από τον μυστικισμό, το γνωστικισμό και τον παγανισμό.
  • Μίσος για τον Δυτικό πολιτισμό που προέρχεται από τον Διαφωτισμό, ταύτιση του κοσμοπολίτικου, ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού με το απόλυτο παγκόσμιο Κακό και απέχθεια προς τον Αστό.
  • Ενδιαφέρον για την Ανατολή και αντιπάθεια προς τη Δύση, παράλληλα με γεωπολιτικό προσανατολισμό στην ιδέα της Ευρασίας.
  • Σπαρτιατικός (Πρωσσικός) ασκητισμός, λατρεία για την Εργασία και τον Εργάτη, πίστη ότι η Πρωταρχική Πνευματική Αρχή βρίσκεται στις λαϊκές τάξεις, στα κατώτερα στρώματα, που διασώθηκαν από την εξαχρείωση των τελευταίων αιώνων, σε αντίθεση με τις παρηκμασμένες ελίτ των παλαιών καθεστώτων καθώς κι ότι η Αρχή μιας «νέας αριστοκρατίας» θα ανέλθει από τις μάζες.
  • Πίστη ότι ο λαός και η κοινωνία είναι μια οργανική, αδελφική συλλογικότητα, που στηρίζεται στην ηθική και πνευματική αλληλεγγύη, απόλυτη άρνηση του ατομικισμού, του καταναλωτισμού και της εκμεταλλεύσεως με προσπάθεια να έλθουν οι λαοί στην κατάσταση της «Χρυσής Εποχής».
  • Αντιπάθεια προς τις Σημιτικές αντιλήψεις για την κουλτούρα, τη θρησκεία και την οικονομία, καταπολέμηση τους μέσω των Ινδοευρωπαϊκών παραδόσεων, που δεν αναγνωρίζουν ούτε κοινωνική τάξη ούτε νοοτροπία «εμπόρου», ετοιμότητα για αυτοθυσία προς όφελος αυτού του ιδανικού, μίσος προς τη μετριότητα και τον μικροαστισμό και ξεκάθαρα επαναστατικό πνεύμα.

Ρωσία

Εθνικό Μπολσεβικικό Κόμμα (Ρωσία)

Η ιδεολογία του Εθνικομπολσεβικισμού δεν είναι κάτι νέο στο Ρωσικό πολιτικό σκηνικό. Προϋπήρχε πριν καταρρεύσει το κομμουνιστικό σύστημα, αλλά ενδυναμώθηκε την περίοδο της ηγεσίας του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, με την σύγκλιση Ρώσων εθνικιστών και αμετανόητων σταλινικών, μια τάση που σταδιακά έπαψε να υπάρχει. Ο Εθνικομπολσεβικισμός στην Σοβιετική Ρωσία αναπτύχθηκε ως ένα διαφορετικό φαινόμενο, που συνδύαζε αρχικά τον Ρωσικό εθνικισμό, την εναντίωση στον φιλελευθερισμό και τον καπιταλισμό και έναν μπολσεβικισμό με πιο φασιστικό χαρακτήρα. Οι διάφορες ομάδες εθνικομπολσεβίκων συνέχισαν πολύ δυνατότερες μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Από οικονομική άποψη, οι εθνικομπολσεβίκοι υποστήριξαν μία Νέα Οικονομική Πολιτική, μείγμα του Βλαντιμίρ Λένιν και του φασιστικού κορπορατισμού. Ανάμεσα στους κορυφαίους πολιτικούς και θεωρητικούς του Εθνικομπολσεβικισμού είναι ο Αλεξάντρ Ντούγκιν και ο Έντουαρντ Λιμόνωφ [4] [5], ο οποίος ηγήθηκε του Εθνικού Μπολσεβικικού Μετώπου στην Ρωσία, που ιδρύθηκε το 1992 με την ένωση έξι οργανώσεων. Ο Αλεξάντρ Ντούγκιν εξέφραζε μία ιδεολογία πιο κοντά στην εσωτερική Παράδοση, στον Πλατωνισμό και στην γεωπολιτική της Ευρασίας [6].

Τα κινήματα των εθνικομπολσεβίκων επηρεάστηκαν καθοριστικά από την Ευρασιατική γεωπολιτική θεωρία, υπερασπίζοντας έτσι την συνέχεια της Σοβιετικής αυτοκρατορίας και αργότερα, την ενότητα της Ρωσίας με την Ευρώπη σε μία ενιαία αυτοκρατορία που αποκαλείται Ευρασία. Ο Έντουαρντ Λιμόνωφ είχε πιο ταξικές και ριζοσπαστικές κομμουνιστικές ιδέες, δημιουργώντας παράλληλα και ένα καλλιτεχνικό ρεύμα που προσέδωσε έντονα ναζιστική αισθητική στο Εθνικό Μπολσεβικικό Κόμμα. Είχε έρθει μάλιστα σε δημόσια σύγκρουση με τον Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, ο οποίος ήταν συντηρητικός, κατά της Σοβιετικής Ενώσεως και υπέρ της Ορθόδοξης πολιτιστικής ταυτότητος της Ρωσίας. Ο Σολζενίτσιν είχε αποκαλέσει τον Λιμόνωφ ένα «έντομο που παράγει πορνογραφία», ενώ ο Λιμόνωφ αποκαλούσε τον Σολζενίτσιν προδότη της πατρίδας του και συνυπεύθυνο για την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Το Εθνικό Μπολσεβικικό Κόμμα [NBP, Ρωσικά: Национал-большевистская партия, НБП] με αρχηγό πάντα τον Λιμόνωφ, ποτέ δεν κατάφερε να γίνει επίσημα κόμμα στην Ρωσία, ενώ ο Αλεξάντρ Ντούγκιν και πολλά άλλα στελέχη αργότερα αποχώρησαν από τις τάξεις του. Εξέδιδε την εφημερίδα «Λιμόνκα» και είχε πολύ δυναμική δράση, κυρίως κατά της Δύσεως. Αρκετά μέλη του είχαν συλληφθεί με όπλα και χειροβομβίδες. Η οργάνωση το 2007, ετέθη εκτός νόμου και ο Λιμόνωφ ίδρυσε το 2010 την διάδοχη πολιτική οργάνωση «Η άλλη Ρωσία» με σύμβολο μία χειροβομβίδα. Και αυτή ποτέ δεν κατάφερε να γίνει επίσημα κόμμα, ενώ οι συνεργασίες με άλλες οργανώσεις ακόμη και φιλελεύθερες, με στόχο ένα κοινό μέτωπο κατά του Βλαντιμίρ Πούτιν, οδήγησαν πολλά στελέχη στην αποχώρηση. Τις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνος στο μέτρο που η Ρωσική εξωτερική πολιτική συμπλέει με το Ιράν των μουλάδων και την Τουρκία του Ερντογάν, οι εθνικομπολσεβίκοι της Ρωσίας πιστεύουν ότι μπορούν να εξυπηρετήσουν τα ευρασιατικά τους «οράματα» με τον παντουρκισμό και τον ισλαμισμό.

Ευρώπη

Στην Ευρώπη ο Εθνικομπολσεβικισμός είναι ένας όρος που έχει χρησιμοποιηθεί για πολλές τάσεις και με διάφορα περιεχόμενα. Υπήρχε συχνά μία ταύτιση των ιδεών του Αδόλφου Χίτλερ και Σταλινισμού, ενώ υπάρχουν κινήματα που έχουν επηρεαστεί από τον Στρασερισμό, μια ταξική-αντικαπιταλιστική απόκλιση του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού που εκφράστηκε από τον Όττο Στράσσερ [7], απόκλιση που καταδικάστηκε καθώς ο Εθνικομπολσεβικισμός θεωρείται παρέκκλιση της αρίας θεωρίας και ως εκ τούτου εχθρός του Αριανισμού. Στην Ιταλία υπήρξαν προσωπικότητες οι οποίες εξέφρασαν μία ταύτιση Κομμουνισμού, Φασισμού και εθνικισμού, όπως Νικόλα Μπομπάτσι που προερχόταν από το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ στο γαλλικό Βέλγιο υφίσταται το Εθνικό Ευρωπαϊκό Κοινοτιστικό Κόμμα, [Parti Communautaire National-Européen] του Λυκ Μισέλ που υποστηρίζει μία Ευρασιατική αυτοκρατορία και είναι επηρεασμένο και από τις ιδέες του Ζαν Θιριάρ. Στο Βέλγιο επίσης ο Ρομπέρ Στικέρ ίδρυσε την ομάδα «Synergies Européennes» -σαν διάσπαση της ομάδας GRECE- με έναν αριστερό εθνικιστικό χαρακτήρα και ιδέες περί Ευρασιατικής ενότητας. Με το φαινόμενο του εθνικομπολσεβικισμού στα Βαλκάνια, έχει ασχοληθεί ο καθηγητής Δημήτριος Κιτσίκης μέσα από το βιβλίο του

Σύμφωνα με την άποψη του θεωρητικού του Εθνικομπολσεβικισμού στην Δύση, του καθηγητή Δημήτρη Κιτσίκη, η συνάντηση του εθνικομπολσεβικισμού και της τρομοκρατίας μέσω του Διαδικτύου (κυβερνοτρομοκρατία ή πληροφορική τρομοκρατία, όπως την έχουν αποκαλέσει, προορισμένη «να καταστρέψει τα πληροφοριακά συστήματα με σκοπό να αποσταθεροποιήσει μια κυβέρνηση»), παρουσιάζονται ως η απάντηση του μέλλοντος στην παγκοσμιοποίηση, με στόχο την αποσταθεροποίηση της Ευρώπης και την πιθανή συμμαχία με το ακραίο Ισλάμ.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές

  1. ↑ [Ο Νικόλαος Ντανιλέφσκι (1834-1906) είναι ο συγγραφέας του βιβλίου
    • «Ρωσία και Ευρώπη: έρευνα των πολιτιστικών και πολιτικών σχέσεων των Σλαύων με τον γερμανολατινικό κόσμο». Έγραψε επίσης το έργο
    • «Ρωσία και Ευρώπη» που εξεδόθη το 1869, όπου εξηγεί τις ρίζες της Ρωσικής ευρωφοβίας και παραθέτει τα κατά την γνώμη του ισχυρά στοιχεία της περί την Ευρασία θεωρίας.]
  2. ↑ Εθνικομπολσεβικισμός και Ευρασιανισμός: Η νέα Ρωσική επανάσταση; Ησαΐας Κωνσταντινίδης.
  3. ↑ [Ο Νικόλαος Τρουμπετσκόι ήταν απολύτως πεπεισμένος ότι η Ρωσία δεν αποτελεί μέρος της Δύσεως και, το κυριότερο, ουδέποτε θα μπορέσει να γίνει. Θεωρούσε πως ειδικά η τάση της Ρωσίας να προσχωρήσει στην Ευρώπη, αποτελεί μιμητισμό χαμηλού επιπέδου, «πιθηκισμό» στα μάτια των Δυτικών.]
  4. ↑ [Ο Edward Limonov, ένας από τους πιο χαρισματικούς ηγέτες του νέου κύματος ρωσικού εθνικισμού, στην διάρκεια επισκέψεως του στην Σερβία, λίγο μετά την κήρυξη του Εμφυλίου πολέμου, φόρεσε στρατιωτική στολή και εντάχθηκε σε μια ομάδα ελεύθερων σκοπευτών που ήταν κρυμμένη στους λόφους της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Τηλεοπτικές κάμερες κατέγραφαν την έκφραση του καθώς σημάδεψε και πίεσε τη σκανδάλη για μια ριπή πυρών πολυβόλου με κατεύθυνση χαμηλά προς τη πόλη του Σεράγεβο. Ο Ρωσικός τύπος έγραψε πως η κυβέρνηση της Βοσνίας τον είχε επικηρύξει με 500.000$ -μια ιστορία που ενίσχυσε τη θέση του ως λαϊκού ήρωα στη Ρωσία. «Οι Σέρβοι και οι Ρώσοι είναι αδέρφια εξ αίματος», φώναζε ο Limonov, ένας μεταξύ των περισσότερων από χίλιους εθελοντές από τη Ρωσία που συγκεντρώθηκαν στη Γιουγκοσλαβία. Ενωμένοι από εθνικούς δεσμούς, ένα κοινό κυριλλικό αλφάβητο, και την ορθόδοξη χριστιανική πίστη, διακεκριμένες ρωσικές εθνικιστικές αποστολές είχαν πάει για να πολεμήσουν για τη Σερβία, το παραδοσιακό στρατιωτικό σύμμαχο της Ρωσίας -μια κίνηση που τους έφερε αντιμέτωπους με τους Γερμανούς μισθοφόρους που τάχθηκαν με τη Κροατία. Καθοδόν προς ένα Σέρβικο θύλακα στη Βοσνία για να ενταχθεί σε ένα τάγμα Τσέτνικ, ο Limonov τιμήθηκε από το Σέρβο πρόεδρο Slobodan Milosevic.]
  5. ↑ Οι Εθνικομπολσεβίκοι, Μέρος 3o.
  6. ↑ [Ο Ντούγκιν, που ασκεί ιδιαίτερη επιρροή στον Πούτιν, έχει αρκετούς οπαδούς στην Ελλάδα τον Μάρτιο του 2018 επισκέφθηκε τα Σκόπια προσκεκλημένος του αποκαλούμενου κόμματος «Μοναδική Μακεδονία» με σύμβολο τον ήλιο της Βεργίνας και είπε: «Εάν θεωρείτε ότι πρέπει η χώρα σας να ονομάζεται Μακεδονία, είναι δικαίωμά σας. Είναι το όνομά σας, η ταυτότητά σας».]
  7. ↑ Στρασσερισμός= Εθνικομπολσεβικισμός= Εβραϊκός μπολσεβικισμός.





Ανακτήθηκε από «http://el.metapedia.org/m/index.php?title=Εθνικομπολσεβικισμός&oldid=96871»