Ραλλού Μάνου
Η Ραλλού Μάνου, Ελληνίδα κορυφαία χορεύτρια, χορογράφος και καθηγήτρια χορού, γεννήθηκε στις 26 Ιουνίου του 1915 και πέθανε στις 15 Οκτωβρίου 1988 στην Αθήνα.
Ήταν παντρεμένη με τον αρχιτέκτονα, καθηγητή της Ρυθμολογίας στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, [Α.Σ.Κ.Τ.], του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, [Ε.Μ.Π.] από το 1956, και μετέπειτα ακαδημαϊκό Παύλο Μυλωνά [1] [2] και απέκτησαν δύο γιους, τον Κωνσταντίνο που γεννήθηκε το 1944 στην Αθήνα και τον Αλέξανδρο Μυλωνά, που γεννήθηκε στις Ηνωμένες πολιτείες της Αμερικής [3] [4].
| Συνοπτικές πληροφορίες |
|---|
| Ραλλού Πέτρ. Μάνου |
| Γέννηση: 26 Ιουνίου 1915 |
| Τόπος: Αθήνα (Ελλάδα) |
| Σύζυγος: Παύλος Μυλωνάς |
| Τόπος: Κωνσταντίνος, Αλέξανδρος |
| Υπηκοότητα: Ελληνική |
| Ασχολία: Χορεύτρια, χορογράφος, |
| Θάνατος: 15 Οκτωβρίου 1988 |
| Τόπος: Αθήνα (Ελλάδα) |
Περιεχόμενα
Βιογραφία
Η καταγωγή της Ραλλούς Μάνου ανάγεται στους Φαναριώτες Μάνους και Μαυροκορδάτους, ενώ από την πλευρά της μητέρας της στους φημισμένους Υδραίους καπεταναίους του ’21. Ήταν εγγονή του Θρασύβουλου Μάνου, ενώ από την πλευρά της μητέρας της κατάγεται από παραδοσιακή ναυτική οικογένεια της Ύδρας και ήταν δισεγγονή του Γεωργίου Τομπάζη, υποναυάρχου και υπουργού του Πέτρου Μαυρομιχάλη, βουλευτού, καθώς και του Δημητρίου Μαυροκορδάτου, νομικού και υπουργού Εξωτερικών.
Γονείς της Ραλλούς ήταν ο Μακεδονομάχος Πέτρος Θρασύβουλου Μάνος, ο οποίος είχε παντρευτεί σε δεύτερο γάμο την καλλονή μητέρα της Σοφία Τομπάζη το γένος Μαυροκορδάτου, ενώ από τον πρώτο γάμο του πατέρα της με τη Μαρία Αργυροπούλου, είχε δύο ετεροθαλείς αδελφές, την πριγκίπισσα Ασπασία Μάνου, σύζυγο του Βασιλιά Αλέξανδρου και τη Ρωξάνη Μάνου, σύζυγο του εθνικιστή λογοτέχνη Χρήστου Ζαλοκώστα. Αποφοίτησε το 1933, από τη Σχολή Ουρσουλίνων της Τήνου και ξεκίνησε σπουδές χορού κοντά στην Κούλα Πράτσικα.
Επαγγελματική δραστηριότητα
Η Ραλλού σπούδασε ρυθμική, χορό, γυμναστική και μουσική πρώτα κοντά στην Κούλα Πράτσικα και μετά πήγε στο Παρίσι, στο Μόναχο της Γερμανίας, όπου απέκτησε δίπλωμα χορού. Όταν επέστρεψε ξανά στην Αθήνα έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές της εργάσθηκε ως καθηγήτρια του επαγγελματικού τμήματος στην σχολή της Πράτσικα. Μετά από λίγο καιρό η Μάνου έφυγε για μεταπτυχιακές σπουδές στην Νέα Υόρκη. Στο ταξίδι αυτό, την περίοδο 1947-48, της δόθηκε η ευκαιρία να συνεργαστεί με την Μάρθα Γκράχαμ [Martha Graham] και να γνωρίσει το καινοτόμο σύστημα της. Η συνάντηση αυτή έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη και διαμόρφωση του χορευτικού της στυλ και αργότερα εισήγαγε το σύστημα της Aμερικανίδας χορεύτριας στην Eλλάδα, και στην Αγγλία. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, δίδαξε στο εργοστάσιο του Παπαστράτου και στη Σχολή Πράτσικα.
Το 1950 ίδρυσε τη σχολή «Pαλλούς Mάνου» για χορευτές και δασκάλους χορού. Τον Ιανουάριο του 1951 από κοινού με τους Μάνο Χατζηδάκι και Σπύρο Βασιλείου, δημιούργησε το «Ελληνικό χορόδραμα», την πρώτη μη κρατική επαγγελματική ομάδας χορού, η οποία έδινε παραστάσεις στην Αθήνα με μουσική από τους πιο αξιόλογους συνθέτες, όπως οι Μάνος Χατζηδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Αργύρης Κουνάδης και άλλων και σκηνικά των Γιάννη Μόραλη, Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα και Σπύρου Βασιλείου. Το 1960 συμμετείχε στη λειτουργία του πρώτου πειραματικού τηλεοπτικού σταθμού την Ελλάδα, στο πλαίσιο της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, ο οποίος λειτούργησε με επιτυχία για διάστημα τριών εβδομάδων, μαζί με τους Άλκη Στέα, Γιώργο Οικονομίδη, Μαίρη Λω, Νίκυ Γιάκοβλεφ και την ορχήστρα Λαβράνου.
Εργογραφία-Διακρίσεις
Η Ραλλού Μάνου που αντλούσε την έμπνευσή της από την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά και θέσπισε νέους τρόπους χορευτικής ανανεώνοντας το θέατρο. Έφερε στην προσωπικότητά της δύο γόνιμα συστατικά στοιχεία: εκλεπτισµό, καλλιέργεια από τη μια και βαθύτατη αίσθηση της ελληνικότητας από την άλλη, σεμνή και αποτελεσματική φιλοπατρία. Θεωρούσε ότι η Ελληνικότητα δεν είναι «...εξωτερικό γνώρισμα ούτε θέμα υπηκοότητας. Είναι κάτι που έχεις στο αίμα σου» και υποστήριζε ότι οι άνθρωποι πρέπει να μαθαίνουν χορό, «...για να εκφράζονται πιο άνετα, να απελευθερώνονται από διάφορα κόμπλεξ, να μπορούν να κινούνται πιο άνετα μέσα στην κοινωνία».
Oι πιο γνωστές χορογραφίες της είναι
- «Tο καταραμένο φίδι», εμπνευσμένο από το Θέατρο Σκιών του Καραγκιόζη,
- «Eξι λαϊκές ζωγραφιές», που βασίζονται στη λαϊκή μουσική του Τσιτσάνη και του Μητσάκη,
- «Πανδώρα»,
- «Ορφέας και Ευρυδίκη»,
- «Ερημιά»,
- «Tο τραγούδι του νεκρού αδερφού»,
- «Ερωφίλη», [σε συνεργασία με την Ντόρα Τσάτσου],
- «Μήδεια», [ένας από τους σημαντικότερους ρόλους που ερμήνευσε],
- «Πιθοπρακτά», [σημαίνει «πρακτά μέσα από πιθανότητες», έργο που βασίστηκε στη μουσική του Iάννη Ξενάκη,
- «Τριλογία του ήλιου», [το τελευταίο της έργο, εμπνευσμένο από την αρχαία ελληνική τραγωδία].
Έγραψε και δημοσίευσε κείμενα για τον χορό και τη χορογραφία καθώς και τα βιβλία
- «Tο Ελληνικό Χορόδραμα:1950-1960» το 1961, και
- «Xορός ου των ραδίων ούσαν την τέχνην» το 1987,
ενώ για το σύνολο της καλλιτεχνικής της προσφοράς τιμήθηκε με
- Χρυσό Σταυρό Ευποιίας,
- Χρυσό Σταυρό Αγίου Μάρκου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας,
- Χάλκινο μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών.
Βιβλιογραφία
- «Aρχείο Pαλλούς Mάνου: H ζωή και το έργο της», Xρυσοθέμιδα Σταματοπούλου-Bασιλάκου, εκδόσεις «Έφεσος».
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- Ραλλού Μάνου, Ελληνικό Χορόδραμα Εκπομπή «Παρασκήνιο», Ταινιοθήκη τηλεόρασης, Ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ
- εκπομπή Παρασκήνιο-Ραλλού Μάνου Ελληνικό Χορόδραμα
- Ο Ελληνικός χορούς Χθες και σήμερα Ταινιοθήκη τηλεόρασης, Ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ
- Σχολή χορού Ραλλούς Μάνου
Παραπομπές
- ↑ [Ο Παύλος Μυλωνάς, μεταξύ άλλων, ήταν υπεύθυνος για την αναστήλωση του ναού της Αναστάσεως και του Παναγίου Τάφου στα Ιεροσόλυμα, ενώ σημαντικό μέρος του θεωρητικού του έργου καταλαμβάνει η έρευνά του για το Άγιον Όρος και για την νεοκλασική αρχιτεκτονική του 19ου αιώνα στην Αθήνα.]
- ↑ [Αρχεία νεοελληνικής αρχιτεκτονικής Μουσείο Μπενάκη]
- ↑ [Κωνσταντίνος Μυλωνάς]
- ↑ [Οικογένεια Μαυρομιχάλη]
