Μεταπολιτική

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Η μεταπολιτική -η θεωρητική πολιτική μελέτης ή η πολιτική της πολιτικής- είναι η φιλοσοφική μελέτη της πολιτειακής συνθέσεως των κοινωνιών και γενικότερα η θεωρητική πολιτική μελέτη, αλλά και μέθοδος που αναλύει τις πολιτικές ιδεολογίες στη δομική τους μορφή. Η έννοια αναφέρεται σε μορφές μη πολιτικών δραστηριοτήτων, οι οποίες λειτουργούν προς την κατεύθυνση της διαδόσεως ορισμένων ιδεών και αξιών, που συνθέτουν μία «κοσμοθεωρία». Επηρεάζει την πολιτική και τους ανθρώπους όχι μέσα από την πολιτική δραστηριότητα, δηλαδή τα κόμματα, τις πολιτικές εκστρατείες και τις εκλογές, καθώς συνδέεται με την πνευματική και φιλοσοφική θεώρηση και δραστηριότητα που υποστηρίζει μία ιδεολογία ή κοσμοθεωρία. Περιλαμβάνει επιπλέον, τη διάδοση των ιδεών και των αξιών με μέσα, όπως η δημοσιογραφία, οι ομιλίες, τα τηλεοπτικά προγράμματα, τα προγράμματα εργασίας και διάφορες μορφές προπαγάνδας.

Περιοδικό μεταπολιτικής από το γερμανικό σύνδεσμο Thule Seminar.

Ορισμός

Σύμφωνα με τον Michael O'Meara, Αμερικανό συγγραφέα και διανοητή της Νέας Δεξιάς, «...Η μεταπολιτική είναι για την πολιτική ό,τι είναι η μεταφυσική για τη φυσική. (...) Όπως η μεταφυσική αφορά αυτό που είναι πέρα από τη φυσική και έχει να κάνει με την απόλυτη πραγματικότητα (εάν υπάρχει τέτοια) στην οποία στηρίζεται ο κόσμος της ενέργειας και της ύλης, (...) η μεταπολιτική είναι αυτή που αντιμετωπίζει όλα αυτά που κάνουν δυνατή την πολιτική. Για παράδειγμα, μπορεί να αναφέρεται στην ιδεολογία, στον πολιτισμό, στα επικρατούντα εννοιολογικά παραδείγματα, στις κοινωνικές ηγεμονίες που διαμορφώνουν το πολιτικό πεδίο και στον τρόπο με τον οποίο το προσεγγίζουμε, ακόμα και στις παράλογες και υποσυνείδητες δυνάμεις που επηρεάζουν τη δημόσια συμπεριφορά...».

Χρονικό

Αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως τεχνικός και απόκρυφος όρος των μεταμαρξιστών και των νοσταλγών της σοσιαλδημοκρατίας. Στις μέρες μας η μεταπολιτική αποτελεί το σημείο «συμπυκνώσεως» και «συντήξεως» της παθολογίας των δημοκρατιών της Δύσεως. Κατονομάζει και καταγγέλλει καθεστώτα που διατηρούν τύποις, το κέλυφος των «φιλελεύθερων» και δήθεν «δημοκρατικών» θεσμών, την ίδια στιγμή που η κοινωνική επιρροή στην εξουσία φθίνει σταθερά, όπως και η συμμετοχή στην πολιτική των κομμάτων, στις μαζικές κινητοποιήσεις και τα συνδικάτα. Τα κόμματα της αριστεράς και της «δεξιάς» έπαψαν να εμφανίζουν ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές και συγκλίνουν στα ίδια, αντεθνικά και διαπλεκόμενα, οικονομικά συμφέροντα, έπαψε να υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αριστερά και τη «δεξιά», ενώ κάθε ημέρα αυξάνεται ο παρεμβατικός ρόλος των ξενοκινήτων και απολίτικων, δήθεν ειδικών, στην πολιτική και οικονομική διακυβέρνηση. Η επιβολή της οικονομίας στην πολιτική οδήγησε στην εμπορευματοποίηση της εκλογικής διαδικασίας, αύξησε σε κατακόρυφα τις δαπάνες των κομμάτων και των πολιτικών προσώπων εξαρτώντας τους πλήρως από τη χρηματοδότηση των επιχειρηματιών καθώς και από τον χώρο έμμεσης ή άμεσης διαφημίσεως, καθιστώντας τον πολιτικό ανταγωνισμό ανισότιμο και ως εκ τούτου ολοκληρωτικό.

Στη μεταπολιτική, πέραν πάσης λογικής και ηθικής, καθοριστικές και κρίσιμες αποφάσεις που αφορούν την οικονομία και την πολιτική έπαψαν να αποτελούν προϊόντα της λαϊκής βουλήσεως, η διακυβέρνηση έχει αφεθεί στα χέρια τεχνοκρατών που διοικούν τις κοινωνίες με νοοτροπία και αντίληψη διαχειριστών πολυεθνικών εταιρειών. Οι πολιτικές διαμάχες μετατράπηκαν σε ένα αγώνα εξουσίας, στην ουσία θέαμα για τις τηλεοπτικές ανάγκες, μεταξύ αντιπάλων δίχως ουσιαστικές διαφορές στην πολιτική τους και οι πολιτικές διαμάχες μετετράπησαν σε εξουσιαστικούς αγώνες «επαγγελματικής πάλης». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της μορφής εξουσίας αποτέλεσε η επιλογή του Λουκά Παπαδήμου, ως «σωτήρα», ενός πρωθυπουργού που δεν είχαν εκλέξει οι Έλληνες πολίτες, αλλά οι «αγορές» που τον στήριξαν με κάθε τρόπο, θέτοντας στην υπηρεσία του τεράστια εκδοτικά και οικονομικά συγκροτήματα. Η επιβολή της οικονομίας επί της πολιτικής, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του μαρξισμού στην Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών οδήγησε σε αθλία εμπορευματοποίηση της εκλογικής διαδικασίας, αύξησε τις δαπάνες των κυρίαρψων κομμάτων και των πολιτικών προσώπων, που εξαρτώνται απόλυτα από την χρηματοδότηση των επιχειρηματιών καθώς και από την διαφήμιση.

Μέσο για την άσκηση της μεταπολιτικής είναι ο πολιτισμός. Η προσπάθεια αλλαγής του «Zeitgeist» του «Εποχιακού Πνεύματος», δηλαδή του γενικού πολιτιστικού, πνευματικού, ηθικού ή και πολιτικού κλίματος εντός του Έθνους ή ακόμη και εντός συγκεκριμένων ομάδων, παραλλήλως προς την γενική ατμόσφαιρα, τα ήθη, την κοινωνικοπολιτιστική κατεύθυνση, φαίνεται σαν την προσπάθεια που καταβάλλει κάποιος να αλλάξει τον καιρό ή να αντιστρέψει την παλίρροια. Η μεταπολιτική παρουσιάζεται με όρους μεγαλοπρεπείς και ασαφείς. Προκειμένου να καταστεί ορατή, αξιόπιστη και πρακτική, είναι αναγκαίο να την παρουσιάσουμε με όρους που μπορούν να την προσεγγίσουν οι άνθρωποι. Η μεταπολιτική παρουσιάζεται με όρους λογίους, λογοτεχνικούς και αφηρημένους. Φαίνεται ότι στερείται καθορισμένου σκοπού ή κατευθύνσεως, ασχολείται με τις ιδέες ως να είναι επαρκείς από μόνες τους και αντιμετωπίζει τις ιδέες ως παιχνίδια και όχι ως εργαλεία. Η μεταπολιτική πρέπει να ασχολείται με τις σπουδαίες ιδέες και να τις καθιστά σπουδαίες, αυξάνοντας την επιρροή τους. Ο συντηρητικός Αμερικανός ιστορικός και πολιτικός φιλόσοφος Ρίτσαρντ Μάλκολμ Γουήβερ, οπαδός του Νοτίου «κοινοτικού ατομισμού», διατύπωσε τη φράση: «οι πραγματικές ιδέες έχουν συνέπειες», ενώ ο επίσης συντηρητικός φυλετιστής, Αμερικανός ιστορικός και δημοσιογράφος Σάμιουελ Τοντ Φράνσις είπε ότι: «μερικές ιδέες είναι σπουδαιότερες από άλλες». Η μεταπολιτική παρουσιάζεται με όρους που υποδηλώνουν ότι είναι ανεξάρτητη από τις άλλες μορφές ακτιβισμού ή ακόμη και εχθρική προς αυτές, έτσι πρέπει να θεωρηθεί μέρος της πολιτικής που το «Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα» της Γερμανίας (N.P.D.) αποκαλεί «Στρατηγική Τριών Επιπέδων», δηλαδή του πολιτιστικού, του κοινοτικού και του εκλογικού ακτιβισμού, όπου κάθε μορφή συμπληρώνει και ενισχύει τις άλλες, συνεπώς αποτελεί αντικείμενο των αρίστων χειριστών του λόγου. Παράλληλα, η μεταπολιτική περιλαμβάνει τον αγώνα για την πολιτιστική ηγεμονία και διενεργείται ταυτόχρονα σε πολλούς τομείς και επίπεδα.

Μεταπολιτική & Εθνικισμός

Η μεταπολιτική πρέπει ν' απευθύνεται τους Εθνικιστές και να εξασκείται από Εθνικιστές, ακόμη κι αν αυτοί δεν είναι επαγγελματίες του λόγου. Επιβάλλεται η άμεση δημιουργία «Δεξαμενών Σκέψεως» ή «Ομάδων Προβληματισμού» ή «Εργοταξίων Σκέψεως», που θ' ασχολούνται με την ανάπτυξη και προώθηση των εθνικιστικών ιδεών σε υψηλό επίπεδο. Υπάρχει επίσης ανάλογος ανάγκη για συμπληρωματικά «Συστήματα Πνευματικής Αρδεύσεως», που αφορούν στην εκλαΐκευση και διασπορά των εθνικιστικών ιδεών. Η μεταπολιτική πρέπει να εξοπλίζει τους Εθνικιστές με «ισχυρό οπλοστάσιο πνευματικών πυρομαχικών», όπως έγραψε ο Αμερικανός φυλετιστής, φιλόσοφος, δημοσιογράφος εκδότης και σχολιαστής Γκρεγκ Τζόνσον [1]. Η μεταπολιτική οφείλει ν' αναφέρεται στη δογματική και πρακτική συγκρότηση των «μέσων Εθνικιστών» οι οποίοι επιβάλλεται γνωρίζουν τους λόγους και τους τρόπους που αγωνίζονται. Παράλληλα να βοηθήσει την ικανότητα τους να διαμορφώνουν και να παρουσιάζουν τις ιδέες τους στην «σφαίρα επιρροής» τους. Επίσης, να περιλαμβάνει την ανάπτυξη και καλλιέργεια του εθνικιστικού λόγου, ώστε να είναι εμφανής, πειστικός και ευπαρουσίαστος, έργο που χρήζει προσεκτικής επιλογής και διαμόρφωση των ιδεών, των επιχειρημάτων, των παραδειγμάτων, της γλώσσης, των εικόνων, του τόνου και του ύφους του εθνικιστικού λόγου.

Ο Αμερικανός συντηρητικός και φυλετιστής συγγραφέας Γουέντελ Έρντμαν Μπέρρυ [2] παρατηρεί: «Οι πολιτιστικές λύσεις είναι οργανισμοί, δεν είναι μηχανές και δεν μπορούν να εφευρεθούν σκοπίμως ή να επιβληθούν με μία συνταγή». Είναι αναγκαίος κανόνας η εκδήλωση της εναλλακτικής μεταπολιτικής να μην περιλαμβάνει συμβατικές τάσεις ή δημοφιλείς συρμούς του καθεστωτικού ρεύματος και οι Εθνικιστές πρέπει να έχουν τις ιδέες και τις δεξιότητες που θα τους επιτρέψουν να παραμείνουν αυτοτελώς ορθοί, όπως περιγράφει ο Ιταλός εθνικιστής φιλόσοφος Ιούλιος Έβολα [3], σχετικά με τον απλοϊκά χαρούμενο, επιπόλαιο και αισθαντικό, γήινο «Μεσογειακό» χαρακτήρα σε αντίθεση με τον πειθαρχημένο, βαθυστόχαστο καρτερικό, ηλιακό «Ρωμαϊκό» χαρακτήρα.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές

  1. [Ο Αμερικανός φυλετιστής φιλόσοφος, δημοσιογράφος εκδότης και σχολιαστής Γκρεγκ Τζόνσον συνελήφθη και απελάθηκε το Νοέμβριο του 2019 από τη Νορβηγία πριν την έναρξη διεθνούς εθνικιστικού συνεδρίου στο Όσλο.]
  2. [Ο Γουέντελ Έρντμαν Μπέρρυ γεννήθηκε το 1934. Είναι Αμερικανός μυθιστοριογράφος, ποιητής, δοκιμιογράφος, περιβαλλοντικός ακτιβιστής, πολιτιστικός κριτικός και αγρότης, εκλεγμένο μέλος της «Αδελφότητος των Νοτίων συγγραφέων».]
  3. [ Ιούλιος Έβολα, «Άνθρωποι ανάμεσα στα ερείπια», Κεφάλαιο 14ο, «Λατινικός χαρακτήρ-Ρωμαϊκός κόσμος-Μεσογειακή ψυχή»]