Τσαρλς Μπουκόφσκι

Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, [Heinrich Karl [Henry] Charles Bukowski], Γερμανικής και Πολωνικής καταγωγής Αμερικανός συγγραφέας, ποιητής και μυθιστοριογράφος, μελετητής του έργου του Γερμανού εθνικιστή φιλόσοφου και συγγραφέα Όσβαλντ Σπένγκλερ, γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου 1920 στην πόλη Άντερναχ, [Andernach], της Γερμανίας και πέθανε στις 9 Μαρτίου 1994 από λευχαιμία στο Σαν Πέδρο, [San Pedro], παραλιακό προάστιο στα νότια του Λος Άντζελες στην πολιτεία της Καλιφόρνιας.

Το 1954 παντρεύτηκε με την Barbara Frye, εκδότρια ενός μικρού περιοδικού με την οποία χώρισαν το 1957 και το 1985 παντρεύτηκε τη Linda Lee Beighle, με την οποία έζησαν μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1964 απέκτησε την κόρη του Marina Luise, καρπό εξωσυζυγικής του σχέσεως με τη θαυμάστρια του Frances Smith.

Τσαρλς Μπουκόφσκι

Βιογραφία

Ο πατέρας του Henry Bukowski, ήταν Αμερικανός με Πολωνική καταγωγή, ενώ η μητέρα του Katharina Fett ήταν Γερμανίδα και είχε παντρευτεί τον πατέρα του στη Γερμανία, όπου υπηρετούσε ως στρατιώτης Αμερικανικών δυνάμεων στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε το 1922 στο Λος Άντζελες και ο πατέρας του δεν είχε σταθερή δουλειά την περίοδο της οικονομικής ύφεσης και τον ταλαιπώρησε καθώς ήταν βίαιος, αυστηρός και απόλυτα νομοταγής, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι η μητέρα του όταν ανακάλυψε κάποια γραπτά του που πρόδιδαν την επιθυμία του να ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων, τα κατέστρεψε με τη μηχανή κουρέματος του γκαζόν. Οι συνομήλικοί του τον κορόιδευαν για την γερμανική προφορά και το ντύσιμό του, ενώ οι δάσκαλοί του πίστευαν ότι έπασχε από δυσλεξία. Σε νεαρή ηλικία το πρόσωπό του παραμορφώθηκε από μια επώδυνη μορφή ακμής, ενώ παράλληλα εγκατέλειψε το πατρικό του σπίτι και στη συνέχεια περιπλανήθηκε, μένοντας είτε σε παράγκες, είτε ενοικίαζε φτηνά δωμάτια ή ακόμη ζώντας ως άστεγος.

Αφού αποφοίτησε από το γυμνάσιο, παρακολούθησε μαθήματα δημοσιογραφίας και λογοτεχνίας στο Los Angeles City College από το 1939 έως το 1941 όταν και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για να γίνει συγγραφέας, όπου δημοσίευσε ανεπιτυχώς, την πρώτη του ιστορία το 1944 και επέστρεψε στο Λος Άντζελες. Εκεί γνώρισε την Janet Baker, αλκοολική, όπως και ο ίδιος, και δέκα χρόνια μεγαλύτερή του με την οποία έζησε τα επόμενα χρόνια. Περιπλανήθηκε για πολλά χρόνια και εργάστηκε ως οδηγός φορτηγού, χειριστής ασανσέρ, σε εργοστάσιο παρασκευής σκυλοτροφών, εξασφαλίζοντας τα προς το ζην και το αλκοόλ που του ήταν απολύτως απαραίτητο, ενώ δημοσίευσε τα ποιήματά του σε ένα μικρό περιοδικό ποίησης, με τίτλο Harlequin. Απέκτησε τα πρώτα του χρήματα ως συντάκτης περιθωριακών περιοδικών και εντύπων, ενώ από το 1958 εργάστηκε ως ταμίας στο Ταχυδρομείο του Λος Άντζελες. Τον ίδιο χρόνο η δανειστική βιβλιοθήκη του Nijmegen, μιας ολλανδικής κοινότητας στα σύνορα με τη Γερμανία, αποφάσισε να αποσύρει από τα ράφια της το βιβλίο του «Ερωτικές Ιστορίες Καθημερινής Τρέλας», ύστερα από την αποστολή γράμματος από αναγνώστη. Η αιτιολόγηση της αποφάσεως ανέφερε ότι το βιβλίο είναι «…πολύ σαδιστικό, κατά τόπους φασιστικό και μεροληπτικό εναντίον ορισμένων ομάδων (όπως ομοφυλόφιλων)». Σε ερώτηση του δημοσιογράφου Hans van den Broek στον Μπουκόφσκι, αυτός απάντησε με επιστολή που είναι δημοσιευμένη στο site «Letters of Note» , ενώ η αυθεντική επιστολή βρίσκεται στο κινητό βιβλιοπωλείο «Open Dicht Bus» που σταθμεύει στην Eindhoven.

Το 1969 παραιτήθηκε από το Ταχυδρομείο και αφοσιώθηκε στο γράψιμο, λέγοντας «…Έχω δύο επιλογές. Να παραμείνω στο ταχυδρομείο και να τρελαθώ. Ή να μείνω εκεί έξω και να πεθάνω της πείνας. Αποφάσισα να πεθάνω της πείνας». Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Λος Άντζελες, περιοχή στην οποία έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια αν και γενικά δεν συμπαθούσε την Αμερική και τους Αμερικανούς για τους οποίους έλεγε, «..Το πρόβλημα με αυτούς τους ανθρώπους είναι ότι κανείς δεν έχει βομβαρδίσει τις πόλεις τους και κανείς δεν έχει πει στις μανάδες τους να σκάσουν». Το 1955 έγραψε για πρώτη φορά ποίηση, ενώ είχε προηγηθεί μια περιπέτεια της υγείας του, εισήχθη με αιμορραγία στο νοσοκομείο απόρων με έλκος στο στομάχι, που παρά λίγο να αποβεί μοιραία για τη ζωή του, ενώ έγινε γνωστός στους ποιητικούς κύκλους ως «...ο βασιλιάς των μικρών εντύπων». Ως συγγραφέας έγινε ευρύτερα γνωστός το 1967, με τη στήλη «Σημειώσεις ενός πορνόγερου» στην εφημερίδα Open City, τίτλος που αργότερα έγινε βιβλίο. Το 1969, ο εκδότης John Martin ίδρυσε τον εκδοτικό οίκο «Black Sparrow Press», με βασικό συγγραφέα του τον Μπουκόφσκι, ενώ από το 1970, του προσέφερε μισθό 100 δολάρια για το υπόλοιπο της ζωής του και έκτοτε αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη συγγραφή. Έγραψε το τελευταίο του ποίημα στις 18 Φεβρουαρίου 1994 και ήταν το πρώτο για το οποίο χρησιμοποίησε την τεχνολογία Fax για να το στείλει στον εκδότη του. Στον τάφο του είναι γραμμένη η φράση «Μην προσπαθείς».

Το τέλος του

Το 2010 η σύζυγός του Λίντα, με αφορμή την έκθεση που διοργανώθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2011 στο Μουσείο Χάντιγκτον του Σαν Μαρίνο, στα βόρεια του Λος Άντζελες, είπε , «...Δε σταματούσε ποτέ να εργάζεται, σκεπτόταν διαρκώς.... Ορισμένες φορές, του ερχόταν η έμπνευση να γράψει ένα ποίημα στη μέση της νύκτας. Έπινε ένα ποτήρι και μου το διάβαζε. Αλλά αυτό συνέβαινε μία φορά τον χρόνο. Σε γενικές γραμμές δεν έδειχνε τι έγραφε σε κανέναν, τα έστελνε άμεσα στον εκδότη του». Παράλληλα αποκάλυψε ότι το γεγονός ότι αναφέρονταν προσωπικές της στιγμές σε κάποιο διήγημα, ή ποίημα, καταντούσε ενοχλητικό, λέγοντας, «....Αυτό όμως είναι το τίμημα του να ζεις με έναν συγγραφέα. Πάντοτε έγραφε για τα πρόσωπα με τα οποία συμβίωνε, με όσους τον περιέβαλλαν, για την οικογένειά του, τους φίλους του. Το γνώριζα πως μία των ημερών θα κατέληγα σε κάποιο έργο του....» . Ανέφερε επίσης ότι ο «Χανκ», όπως τον αποκαλούσε, παραμένει ζωντανός στη μνήμη της, καθώς από την ημέρα που πέθανε, δεν άλλαξε τίποτε στο σπίτι όπου έμειναν, «....Είναι σα να ζω πραγματικά με ένα φάντασμα. Το σπίτι είναι απαράλλαχτο. Δεν έχω αλλάξει τίποτα, το γραφείο του είναι ακριβώς όπως το άφησε…., με τα ρούχα του να βρίσκονται παντού. Είναι σα να ζω σε ένα μουσείο, γιατί τα πάντα βρίσκονται εδώ, ...{...}... Το βράδυ, κάποιες φορές μπαίνω μέσα στο γραφείο του και συχνά, ξέρετε, αισθάνομαι ακόμη τη μυρωδιά του Χανκ».

Φιλοσοφία ζωής

Η επιτύμβια πλάκα στον τάφο Μπουκόφσκι

Εξηγώντας το 1963, τη φράση «Don't Try» που είναι γραμμένη στον τάφο του είπε, «Με ρώτησαν
-"Τι κάνεις όταν δημιουργείς; Πώς γράφεις;"
και τους είπα
-"Δεν προσπαθείς. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, μην προσπαθείς, είτε για τις Κάντιλακ, είτε για να βρεις έμπνευση, είτε για την αθανασία. Περιμένεις και αν δεν γίνει τίποτα, περιμένεις λίγο ακόμα. Είναι σαν ένα ζωύφιο που εντοπίζεις ψηλά στον τοίχο. Περιμένεις να έρθει σε σένα. Όταν φτάσει αρκετά κοντά, τότε το σκοτώνεις"».

Η φιλοσοφία του για τη ζωή, την κοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις συνοψίστηκε στη φράση, «..Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους και τα ρεμάλια. …{…}… Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια, με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί με ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και ‘γω αλήτης είμαι. Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες. Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της. …{…}…».

Κριτική

Στην Ευρώπη και ιδίως σε χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία απέκτησε μεγάλη φήμη και ήταν πολύ αγαπητός, όμως δεν έγινε αποδεκτός στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Αλκοολικός από τα 13 του, κατέγραψε στα βιβλία του προκλητικούς χαρακτήρες του υποκόσμου, φτάνοντας πολλές φορές στα όρια της χυδαιότητας, ενώ είχε παράλληλα κυριευθεί και από το πάθος του ιπποδρόμου. Προσωπικότητες όπως ο Ζαν Πολ Σαρτρ και ο Ζενέ τον χαρακτήρισαν ως τον «...μεγαλύτερο ποιητή της Αμερικής» και το περιοδικό «Τime», «..δαφνοστεφανωμένο ποιητή της αμερικανικής χαμοζωής». Ο ίδιος εκτιμούσε τους καλλιτέχνες πολύ περισσότερο από τους διανοούμενους, λέγοντας ότι, «…Διανοούμενος είναι αυτός που ένα απλό πράγμα το λέει με δύσκολο τρόπο. Καλλιτέχνης είναι αυτός που ένα δύσκολο πράγμα το λέει απλά».

Έγινε γνωστός για τον κυνισμό του, τις απόψεις του για τις γυναίκες, το μηδενισμό των έργων του, την αμεσότητα στη σκέψη και στα γραπτά του, αλλά και την αγάπη του για τη μποέμικη ζωή και το πιοτό. Στα έργα του αποτυπώνει τον μανιακό εργένη, τον αντικοινωνικό, άντρα που ήταν ή ένιωθε εντελώς ελεύθερος. Ο ήρωας του ο Χένρι Τσινάσκι, αποτέλεσε το alter ego του και ήταν ο πρωταγωνιστής των βιβλίων του που, κάνοντας διάφορες δουλειές, αναζητά τα πραγματικά του ενδιαφέροντα, όπως το αλκοόλ, τις γυναίκες και το γράψιμο. Έγραφε σχεδόν πάντα σε πρώτο πρόσωπο και ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι είναι ο συγγραφέας που μιλάει και για το λόγο αυτό όμως, αν και έγινε πλούσιος και διάσημος, δεν έγινε αποδεκτός από το ακαδημαϊκό κατεστημένο, γιατί όλοι καταλάβαιναν ότι η σκέψη και η συμπεριφορά των ηρώων του ήταν η δική του.

Εργογραφία

Έγραψε περισσότερα από 50 βιβλία, πολλά έχουν μεταφραστεί και στα Ελληνικά, με ήρωες κυρίως πόρνες, αλκοολικούς, άστεγους και κοινωνικά απόκληρους, μεταξύ τους τα

• «Aftermath of a Lengthy Rejection Slip», δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Story Magazine, σε ηλικία 24 ετών, στη διάρκεια της παραμονής του στη Νέα Υόρκη,
• «Σημειώσεις ενός Πορνόγερου»,
• «Ανθρωπος για όλες τις δουλειές»,
• «Υπεραστικό μεθύσι»,
• «Να περιφέρεσαι στην τρέλα»,
• «Αναμνήσεις ενός γερο-βρομιάρη» νουβέλες, το 1969,
• «Post Office» το 1971
• «Ο έρωτας είναι ένας σκύλος της κόλασης» το 1977,
• «Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας» το 1976.

Όταν ο εκδότης John Martin τον επισκέφτηκε για πρώτη φορά στο σπίτι του και τον ρώτησε αν έχει έτοιμα γραπτά να του δείξει, ο Μπουκόφσκι πίνοντας, του είπε να κοιτάξει σ' ένα συρτάρι και να διαλέξει ό,τι θέλει. Ο ποιητής έμαθε λίγο καιρό αργότερα ποια επέλεξε ο εκδότης του, όταν αυτά δημοσιεύθηκαν σε βιβλίο. Μετά το θάνατό του πολλά ανέκδοτα έργα του βρέθηκαν στα χέρια του εκδότη, τα οποία δημοσιεύθηκαν σταδιακά, ενώ σύμφωνα με το σχεδιασμό του εκδοτικού οίκου επρόκειτο να κυκλοφορήσουν πέντε τόμοι με ποιήματα. Έως σήμερα [2013], έχουν κυκλοφορήσει δύο τόμοι, ο πρώτος με τίτλο

• «Sifting through the madness for the word , the line , the way», το 2003,

που περιέχει πολλά αδύνατα και προχειρογραμμένα ποιήματα, ανάμικτα με καλά, και ο δεύτερος με τίτλο,

• «The flash of lighting behind the mountain», το 2012,

που περιλαμβάνει και μια ενότητα με τα τελευταία ποιήματα που έγραψε ο Μπουκόφσκι, άρρωστος, την εποχή που επισκέπτονταν συχνά το νοσοκομείο για θεραπεία.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Ιστότοπος για τον Μπουκόφσκι (στα Αγγλικά)
• Διασχίζοντας τον Άδη Εφημερίδα «Το Βήμα», 12 Δεκεμβρίου 1999
• Απόσπασμα από συνέντευξη του Τσαρλς Μπουκόφσκι
• Τσαρλς Μπουκόφσκι

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org