Κώστας Ταχτσής

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Κωνσταντίνος Ταχτσής, Έλληνας ποιητής και πεζογράφος, γεννήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1927 στη Θεσσαλονίκη και δολοφονήθηκε, από άγνωστο εφήμερο ομόφυλο εραστή του, το ξημέρωμα της 26ης Αυγούστου 1988, στο σπίτι του στη συνοικία Κολωνός στην Αθήνα.

Κώστας Ταχτσής

Βιογραφία

Γονείς του ήταν ο Γρηγόρης Ταχτσής και η Έλλη Ζάχου, που κατάγονταν κατάγονταν από την Ανατολική Ρωμυλία και χώρισαν όταν ο γιος τους ήταν επτά ετών, ενώ είχε μία αδελφή, την Ελπίδα Ταχτσή-Αρτέμη. Έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια αρχικά στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια στο Βόλο και την Αθήνα κοντά στη γιαγιά του, από την πλευρά της μητέρας του [1].

Τελειώνοντας το εξατάξιο Γυμνάσιο, απορρίφθηκε καθώς δεν παρέστη στις εξετάσεις στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων λόγω ασθενείας, όμως τον επόμενο χρόνο εισήλθε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου φοίτησε για δύο χρόνια. Υπηρέτησε τη θητεία του στο στρατό την περίοδο από το 1947 έως το 1949 και απολύθηκε με το βαθμό του ανθυπολοχαγού. Το 1951 και για κάποια χρόνια εργάστηκε ως γραμματέας του αμερικανού επόπτη στο υδροηλεκτρικό έργο του Λούρου στο νομό Πρέβεζας.

Στην αρχή του 1954 και για σχεδόν μια ολόκληρη δεκαετία, έζησε σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, αλλά και στην Αφρική, την Αυστραλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, και εργάστηκε σε διάφορα αντιφατικά για την ιδιοσυγκρασία του επαγγέλματα, όπως ναύτης σε δανέζικο φορτηγό πλοίο προς τη Γερμανία ή βοηθός μάνατζερ κουζίνας σε εστιατόρια. Εργάστηκε επίσης ως βοηθός σκηνοθέτη στα γυρίσματα της ταινίας «Το παιδί και το δελφίνι» ως μάνατζερ του πιανίστα Τόνι Γεωργίου στην περιοδεία του στην Αμερική, ως υπάλληλος εμπορικού καταστήματος στην Αφρική και ως υπάλληλος σιδηροδρόμου στην Αυστραλία, ενώ επιστρέφοντας στην Ελλάδα εργάστηκε ως ξεναγός και μεταφραστής, πριν ασχοληθεί αποκλειστικά με τη συγγραφή

Το τέλος

Στις σεξουαλικές του επιλογές ήταν αμφιφυλόφιλος, όμως αν και απεχθανόταν την ομοφυλοφιλία, έγινε ευρύτερα γνωστός ως δεδηλωμένος ομοφυλόφιλος και τραβεστί, γεγονός που αποδέχονταν και παράλληλα το θεωρούσε ως μόνιμη κατάρα. Η ομοφυλοφιλία αποτέλεσε το λόγο για τον οποίο το 1962, αρχικά φυλακίστηκε και στη συνέχεια απελάθηκε από την Αυστραλία [2]. Είχε συλληφθεί από την Ελληνική Αστυνομία σε πιάτσες αγοραίου έρωτα, με γυναικεία ένδυση και αναλάμβανε σταθερά ρόλους υπερασπιστικούς [3] των σεξουαλικών του προτιμήσεων που συχνά τον έφεραν σε έντονες αντιπαραθέσεις [4] με άλλους ομοφυλόφιλους. Στις 27 Αυγούστου 1988, τον βρήκε η αδελφή του, δολοφονημένο στο σπίτι του, στην οδό Τυρνάβου στον Κολωνό, ενώ το το έγκλημα δεν διελευκάνθηκε. Η εξέταση του ιατροδικαστή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο θάνατος του επήλθε από στραγγαλισμό, περί τα δύο εικοσιτετράωρα νωρίτερα και εικάζεται ότι έπεσε θύμα του τελευταίου εραστή-πελάτη του [5].

Εργογραφία

Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα ο 1951, ως ποιητής. Ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Πάλι» μαζί με τους Νάνο Βαλαωρίτη, Μαντώ Αραβαντινού και Γιώργο Μακρή. Συνυπέγραψε το 1969, τη «Δήλωση των 18» κατά του στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Συνδέονταν φιλικά με λογοτέχνες όπως οι Οδυσσέας Ελύτης, Νίκος Γκάτσος, Ανδρέας Εμπειρίκος και Νάνος Βαλαωρίτης. Μετέφρασε τις κωμωδίες «Λυσιστράτη», «Βάτραχοι» και «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη, αλλά και ξένης λογοτεχνίας όπως το θεατρικό έργο του Ντε Φίλιππο «Φιλουμένα Μαρτουράνο».

Ποιητικές συλλογές

  • «Ποιήματα», το 1951,
  • «Μικρά ποιήματα» το 1952,
  • «Περί ώραν δωδεκάτην», το 1953,
  • «Η συμφωνία του Μπραζίλιαν» το 1954,
  • «Καφενείον το Βυζάντιον».

Μυθιστορήματα

  • «Το τρίτο στεφάνι», το 1962, ιδιωτική έκδοση σε 3.500 αντίτυπα, για την οποία εκποίησε ακίνητη περιουσία του στη συνοικία Πλάκα της Αθήνας. Ο ίδιος θεωρούσε το έργο εφάμιλλο, αν όχι καλύτερο, από τα «Εκατό χρόνια μοναξιάς» [6]

Το έργο δραματοποιήθηκε το 1979 σε παραγωγή του Γιώργου Παυριανού, από το Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, με πρωταγωνίστριες την Σμάρω Στεφανίδου στο ρόλο της Εκάβης και τη Ρένα Βλαχοπούλου, στο ρόλο της Νίνας, ρόλοι που ρόλοι αρχικά είχαν είχαν προταθεί στη Μελίνα Μερκούρη και τη Δέσπω Διαμαντίδου, που αρνήθηκαν.

  • «Τα ρέστα», το 1972,
  • «Η γιαγιά μου η Αθήνα», το 1979,
  • «Ένας Έλληνας δράκος»,
  • «Το φοβερό βήμα»,
  • «Από τη χαμηλή σκοπιά»,
  • «Συγγνώμην, εσείς δεν είσθε ο κύριος Tαχτσής;»

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές

  1. ↑ [«Μεγάλωσα στην Αθήνα με μια βασανισμένη, μισότρελη γιαγιά, που διαμόρφωσε καθοριστικά τον ψυχισμό μου», έλεγε στις συνεντεύξεις του.]
  2. ↑ «Ήμουν ερωτευμένη με τον Ταχτσή...»
  3. ↑ O Κώστας Ταχτσής προς τον Γιώργο Γεννηματά
  4. ↑ [...Στο “Φοβερό Βήμα”, το μεταθανάτιο βιβλίο του που επιμελήθηκε ο Θανάσης Νιάρχος, μας σέρνει τα εξ αμάξης εμένα και του Βελισσαρόπουλου, ενώ παράλληλα, παρ' όλο που ήταν τραβεστί κι ο ίδιος, δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί τους άλλους τραβεστί που έβγαζαν το ψωμί τους εκδιδόμενοι. Σχετικά μ' αυτό το τελευταίο, υπάρχουν άτομα που γνώριζαν τον Ταχτσή και που ισχυρίζονται ότι δεν έκανε πορνεία, απλά το έκανε για το κέφι του, ενώ άλλοι ισχυρίζονται ότι ζούσε απ' αυτό. .... Ο Ταχτσής έκανε πεζοδρόμιο για να βρίσκει ευκολότερα ερωτικούς συντρόφους και φυσικά για να μην πληρώνει. Από την άλλη μεριά το γεγονός ότι πληρωνόταν ο ίδιος μ' αυτό που έκανε, του έδινε τρομερή αυτοπεποίθηση.... ] Συνέντευξη του Λουκά Θεοδωρακόπουλου
  5. ↑ Ο τελευταίος πελάτης
  6. ↑ «Και τι παραπάνω κάνει ο Γκαρσία Μάρκες; Ιστορίες της γιαγιάς του λέει, ιστορίες της γιαγιάς μου λέω κι εγώ».






Ανακτήθηκε από «http://el.metapedia.org/m/index.php?title=Κώστας_Ταχτσής&oldid=126388»