Πως επινοήθηκαν οι Εβραίοι
Το Πως επινοήθηκαν οι Εβραίοι (πρωτότυπος τίτλος: מתי ואיך הומצא העם היהודי?, με λατινικούς χαρακτήρες: Matai ve’ech humtza ha’am hayehudi?, Πότε και Πως εφευρέθηκε ο Εβραϊκός λαός;) είναι μελέτη της εβραϊκής ιστοριογραφίας του Ισραηλινού ιστορικού Σλόμο Σαντ, που πρωτοεκδόθηκε στο Ισραήλ το 2008.
Το βιβλίο, στο οποίο αποδομούνται οι βασικοί εθνικοί μύθοι του Ισραήλ, προκάλεσε μεγάλες αντιπαραθέσεις και αντιμετώπισε έντονη κριτική, κυρίως από το ισραηλινό ιστοριογραφικό κατεστημένο. Παρόλα αυτά, το βιβλίο βρισκόταν στη λίστα των best-seller στο Ισραήλ για δεκαεννέα εβδομάδες. Η πρώτη μετάφραση του έργου έγινε στα αγγλικά από την Verso Books τον Οκτώβριο του 2009 ενώ στην Ελλάδα πρωτοεκδόθηκε το 2012 από τις εκδόσεις Pandora Books [1].
Το βιβλίο αυτό ακολούθησε το 2012 «Η εφεύρεση της Γης του Ισραήλ»
Περιεχόμενα
Περίληψη
Ο Σαντ, αμφισβητεί τη βιβλική και συμβατική ιστορία του εβραϊκού λαού. Προσπαθεί να αποδείξει ότι οι Ισραηλινοί Εβραίοι καθώς και εκείνοι οι Εβραίοι που είναι πολίτες άλλων κρατών δεν είναι οι άμεσοι απόγονοι του αρχαίου λαού που κατοικούσε στο Βασίλειο της Ιουδαίας κατά την περίοδο του Πρώτου και του Δεύτερου Ναού, αλλά περιλαμβάνουν λαούς που προσηλυτίστηκαν στον Ιουδαϊσμό κατά τη διάρκεια της πορείας της ιστορίας, κυρίως στη λεκάνη της Μεσογείου και την περιφέρειά της.
Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι Εβραίοι πρέπει να θεωρηθούν ως μια θρησκευτική κοινότητα που αποτελείται από ένα συνονθύλευμα ατόμων και ομάδων που είχαν προσηλυτιστεί στην αρχαία μονοθεϊστική θρησκεία αλλά δεν έχουν κανένα ιστορικό δικαίωμα να ιδρύσουν ένα ανεξάρτητο εβραϊκό κράτος στους Αγίους Τόπους. Εν ολίγοις, ο εβραϊκός λαός, σύμφωνα με τον Σαντ, δεν είναι πραγματικά «λαός» με την έννοια ότι έχει κοινή εθνική καταγωγή και εθνική κληρονομιά. Σίγουρα δεν πρέπει να έχουν πολιτική αξίωση για το έδαφος που σήμερα αποτελεί το Ισραήλ και τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ [2].
Ανάλυση
- Μυθιστορία: Εν αρχή, ο Θεός Δημιούργησε τον Λαό
Το δεύτερο κεφάλαιο εξιστορεί το πώς το κίνημα του Σιωνισμού, με καταβολές από τους εθνικισμούς της κεντρικής και της ανατολικής Ευρώπης, προσπάθησε να δημιουργήσει έναν λαό, από ένα θρήσκευμα. Βασίστηκε πάνω στο παραμύθι της εκδίωξης των Εβραίων και επινόησε τον λαό που εκτός από τις βλέψεις στην ιστορία των αρχαίων Εβραίων απαίτησε και τη γη που κατοίκησαν αυτοί. Υποστηρίζει ότι οι Εβραίοι ιστορικοί όπως ο Heinricht Graetz και ο Moses Hess, επηρεάστηκαν βαθιά από τις γερμανικές αντιλήψεις για το «Volk» πάνω στο οποίο οικοδομείται η ιδέα του σύγχρονου κράτους. Αυτός ο εθνικισμός οξύνθηκε από τον λόγο περί φυλής και ευγονικής που επικρατούσε τότε και αργότερα στην Ευρώπη, με τόσο καταστροφικά αποτελέσματα για τον Εβραϊσμό. Ο Σαντ παρακολουθεί τη γραμμή από τον Graetz στους Σιωνιστές ιστορικούς που χρησιμοποιούν τέτοιες βιοεθνικές έννοιες για να εφεύρουν μια φανταστική οντότητα, έναν φυλετικά συνεχή εβραϊκό λαό που εξορίστηκε από τη γη του, και επομένως αξίζει να επιστρέψει σε αυτήν 2.000 χρόνια αργότερα. Μια τέτοια συνέχεια, υποστηρίζει ο Σαντ, είναι μια μυθοπλασία και επομένως ο εβραϊκός λαός είναι μια «εφεύρεση». Υποστηρίζει ότι η ιστορία και η βιολογία επιστρατεύτηκαν «για να συνδέσουν την εύθραυστη κοσμική εβραϊκή ταυτότητα» [3].
- Η Επινόηση της Εξορίας: Προσηλυτισμός και Μεταστροφή
Στο τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου πραγματεύεται το μύθο της «εξορίας» του Εβραϊκού λαού. Ο μύθος ξεκίνησε από τους Χριστιανούς ζηλωτές που υποστήριξαν ότι οι Εβραίοι καταράστηκαν από τον Θεό να τριγυρνούν ανά τον κόσμο ως πλανόδιοι και απάτριδες γιατί σταύρωσαν τον Χριστό. Τον μύθο αυτό άρχισαν να τον πιστεύουν και όσοι είχαν προσηλυτιστεί στον Εβραϊσμό τους αιώνες της επέκτασής του, δηλαδή στην ελληνιστική εποχή
Οι Εβραίοι της Δύσης, οι σκουρόχρωμοι Σεφαραδίτες, προσηλυτίστηκαν μάλλον στη Βόρεια Αφρική και ήταν Βερβερικής καταγωγής. Ακολούθησαν τους Άραβες κατακτητές, με τους οποίους κάποτε τα πήγαιναν εξαιρετικά καλά, και έφτασαν στην Ισπανία περνώντας από το Γιβραλτάρ. Ήταν πολιτικοί και οικονομικοί αρωγοί της Αραβικής κατάκτησης της Ιβηρικής. Αυτούς, και τους προστάτες τους Άραβες μουσουλμάνους σταμάτησε στο Πουατιέ ο Κάρολος Μαρτέλος το 732 μ.Χ.
Οι Εβραίοι της Ανατολής, οι ανοιχτόχρωμοι Ασκενάζι, το 90% των σημερινών Εβραίων, έχουν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα ιστορία. Η μεγάλη τους μάζα ταυτίζεται με την ξεχασμένη ιστορία του βασιλείου της Χαζαρίας. Οι Χάζαροι ένας λαός τουρανικής καταγωγής βασίλεψε στα εδάφη που περνούσαν οι ποταμοί Βόλγας και Δνείπερος, ανάμεσα στους Ρως και στους Άραβες που είχαν επικρατήσει στην αρχαία Περσία. Απέφυγαν να προσηλυτιστούν στον Χριστιανισμό ή στον Ισλαμισμό για να μην αφομοιωθούν από τους ισχυρούς γείτονές τους. Προσηλυτίστηκαν λοιπόν στον ακέφαλο πολιτικά Ιουδαϊσμό.
Η διάλυση της αυτοκρατορίας τους και η επικράτηση των Ρως στα εδάφη βόρεια του Καυκάσου και τους Εύξεινου Πόντου τους διασκόρπισαν στην αχανή νέα αυτοκρατορία και ανάμεσα στους σλαβικούς και γερμανικούς πληθυσμούς. Με διακριτό χαρακτηριστικό τους τη θρησκεία επέζησαν μέχρι την εποχή του Χίτλερ και το Ολοκαύτωμα. Στα κρεματόρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης πολλοί από αυτούς χάθηκαν. Όσοι επιβίωσαν κατέφυγαν στην ελεύθερη Ευρώπη και κυρίως στις Η.Π.Α. Όταν οι τελευταίες μείωσαν την ροή των μεταναστών προέκυψε πιο δυνατό από ποτέ το αίτημα της δημιουργίας ενός κράτους των Εβραίων.
- Βασίλεια της Σιωπής: Αναζητώντας τον Χαμένο (Εβραϊκό) Χρόνο
Αυτή η ενότητα του βιβλίου είναι αφιερωμενη στα διάφορα διάσπαρτα εβραϊκά βασίλεια της αρχαιότητας. Βασίλεια στην Αραβία, τη Βόρεια Αφρική, την Ιβηρία και στην Ανατολική Ευρώπη/Ρωσία, τα λεγόμεα «Βασίλεια της Σιωπής» που δεν εγγράφονται στη νεοδημιουργηθείσα σιωνιστική ιστορία.
Κατά τη διάρκεια του πρώιμου Μεσαίωνα, τρία ξεχωριστά εβραϊκά βασίλεια επικράτησαν στις παρυφές του Χριστιανικού κόσμου, και τα τρία γεννήθηκαν από προσηλυτισμό, και στα οποία σχεδόν όλες οι εβραϊκές κοινότητες των τελευταίων χιλίων ετών μπορούν να εντοπιστούν. Τα δύο πρώτα ήταν το Χιμύαρ της Υεμένης και το Καχίνα των Βερβερίνων της Βόρειας Αφρικής. Και τα δύο διαλύθηκαν κατά την μουσουλμανική κατάκτηση μέχρι το τέλος του έβδομου αιώνα, αλλά οι Εβραίοι εκπροσωπούνταν τότε καλά στους μουσουλμανικούς στρατούς που κατέκτησαν την Παλαιστίνη και την Ιβηρία αντίστοιχα. Από τους Χιμυάρ προέρχονταν οι Υεμενίτες Εβραίοι καθώς και οι Εβραίοι της Αιθιοπίας τους οποίους προσηλυτίσανε στο αντίπαλο χριστιανικό βασίλειο του Αξούμ στην Ερυθρά Θάλασσα. Και από τους Βέρβερους της Βόρειας Αφρικής προήλθαν οι Σεφαραδίτες Εβραίοι που άκμασαν στην Ισπανία και τελικά διασκορπίστηκαν στη Δυτική Ευρώπη, την Αμερική και την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Στη συνέχεια, επικεντρώνει την προσοχή του στην Χαζαρία, αυτή την «Παράξενη Αυτοκρατορία» που άκμασε στην περιοχή της Κασπίας μεταξύ του έβδομου και του δέκατου αιώνα μ.Χ. Μέχρι τον όγδοο αιώνα οι Χάζαροι είχαν υιοθετήσει τα Εβραϊκά ως την ιερή και γραπτή τους γλώσσα και «σε κάποιο στάδιο μεταξύ των μέσων του όγδοου και του 9ου αιώνα, υιοθέτησαν και τον Εβραϊκό μονοθεϊσμό». Ο Σαντ εικάζει ότι αυτή η μεταστροφή έγινε για να τους σώσει από την αφομοίωση είτε στη Ρωμαϊκή είτε στην Ισλαμική αυτοκρατορία. Οι Χαζάροι, υποστηρίζει, δημιούργησαν εκείνους τους Ασκεναζι Εβραίους της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που αργότερα θα εφεύρουν τους μύθους του Σιωνισμού για να δικαιολογήσουν τον αποικισμό τους στην Παλαιστίνη. [4]. Οι Χάζαροι είχαν μεταξύ αυτών των εβραϊκών βασιλείων τον ισχυρότερο δεσμό με τους αρχαίους Ιουδαίους, έχοντας επηρεαστεί από την αρχική μεγάλη μάζα των Περσών Εβραίων που χρονολογούνταν από την προελληνική εποχή, η οποία άφησε επίσης κατάλοιπα στην Ελλάδα, το Ιράν και την Ινδία. Ενώ οι Σεφαραδίτες και οι Εβραίοι της Υεμένης προέκυψαν κυρίως μέσω προσηλυτισμού.
- Η Διάκριση: Πολιτική Ταυτοτήτων στο Ισραήλ
Στο τελευταίο τμήμα του έργου εξετάζει την τρέχουσα κατάσταση στο Ισραήλ, το «εβραϊκό δημοκρατικό κράτος».
Με βάση το κατασκευασμένο παρελθόν τα ίδια επιχειρήματα επανέρχονται συνέχεια μέσω της ρατσιστικής ψευδοβιολογίας, της ευγονικής των αρχών του εικοστού αιώνα, του προσδιορισμού μιας καθαρής εβραϊκής βιολογίας προκειμένου «να υπηρετηθεί το σχέδιο της εθνοτικής εθνικιστικής εδραίωσης στην κατάληψη μιας φανταστικής αρχαίας πατρίδας». Συνεχίζεται στο σύγχρονο κάλεσμα της «εβραϊκής γενετικής» που «συνέδεε τακτικά την ιστορική μυθολογία και τις κοινωνιολογικές υποθέσεις με αμφίβολα και λιγοστά γενετικά ευρήματα». Καταλήγοντας ότι «καμία έρευνα δεν είχε βρει μοναδικά και ενοποιητικά χαρακτηριστικά της εβραϊκής κληρονομικότητας με βάση μια τυχαία δειγματοληψία γενετικού υλικού του οποίου η εθνική προέλευση δεν είναι γνωστή εκ των προτέρων ... μετά από πολλές δαπανηρές «επιστημονικές» προσπάθειες, συμπεραίνει ότι το εβραϊκό άτομο δεν μπορεί να οριστεί με κανένα βιολογικό κριτήριο».
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παραπομπές
