Ισραήλ

Το κράτος του Ισραήλ, πολιτική οντότητα που ιδρύθηκε επίσημα την 14η Μαΐου 1948 στο έδαφος της Παλαιστίνης, βρίσκεται στη Μέση Ανατολή στο νοτιοανατολικό άκρο της Μεσογείου θαλάσσης. Συνορεύει στο βορρά με τον Λίβανο, στα ανατολικά με τη Συρία και την Ιορδανία, στα νοτιοανατολικά με τα λεγόμενο Κράτος της Παλαιστίνης (Αυτόνομα Παλαιστινιακά Εδάφη) και στα νοτιοδυτικά με την Αίγυπτο.

Το κράτος του Ισραήλ δεν έχει αναγνωριστεί από 31 κράτη .

Δημιουργία Ισραηλινού κράτους

Το κράτος του Ισραήλ δημιουργήθηκε μετά τον διαρκή και έντονο εποικισμό του από τους Εβραίους της Διασποράς. Ο εποικισμός πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του Σιωνιστικού κινήματος, το οποίο οργάνωσε όλες τις πλευρές (πολιτικές, οικονομικές, θεολογικές) για τη νομιμοποίηση και επιτυχία του εγχειρήματος. Ο εποικισμός πραγματοποιήθηκε εις βάρος των Παλαιστινίων και άλλων αραβικών κυρίως φυλών που ζούσαν για χιλιάδες χρόνια σε εκείνα τα εδάφη. Για να μπορέσει να υπάρξει μια κυρίαρχη πλειοψηφία Εβραίων στην περιοχή, οι Σιωνιστές προχώρησαν σε γενοκτονικές πρακτικές έναντι των αυτοχθόνων Αράβων. Το Ισραήλ θεωρείται από τη συντριπτική πλειοψηφία των αραβικών και μουσουλμανικών κρατών ως κράτος – παρίας, ενώ αντίθετα υποστηρίζεται άκριτα τόσο από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής όσο και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η σύνδεσή του δε με τις ΗΠΑ, στις οποίες εξάλλου υπάρχει η μεγαλύτερη εβραϊκή μειονότητα σήμερα, υπολογίζεται περί τα 5.800.000 είναι τόσο στενή , που πολλοί χαρακτηρίζουν το Ισραήλ ως κράτος-μαριονέτα των ΗΠΑ, και άλλοι τις ΗΠΑ ως κράτος-μαριονέτα του Ισραήλ .

Ιστορική επισκόπηση

Παλαιότερα

Η περιοχή που καταλαμβάνει σήμερα το Ισραήλ θεωρείται από τις παλαιότερες κατοικημένες περιοχές της Γης. Πριν από 1.500.000 χρόνια εντοπίζονται οι πρώτες ενδείξεις ανθρώπινης παρουσίας. Σημιτικές νομαδικές φυλές θεωρούνται γηγενείς πληθυσμοί, ωστόσο η φυλή με το όνομα Εβραίοι, συναντάται πρώτη φορά σε αιγυπτιακή επιγραφή το 1200 π.Χ.. Εκείνη την περίοδο εγκαθίστανται στην νότια παραλιακή ζώνη, και οι Φιλισταίοι, λαός που πιστεύεται ότι ήρθε από τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους.
Οι Ρωμαίοι υπέταξαν το βασίλειο της Ιουδαίας και έπειτα από μια σειρά πολέμων και επαναστάσεων, διέλυσαν την Ιερουσαλήμ και κατέστρεψαν τον ναό του Σολομώντος. Η μεγάλη μάζα των Εβραίων έφυγε από την περιοχή ενώ απέμεινε μόνο μια μικρή εβραϊκή κοινότητα στην περιοχή της Γαλιλαίας και στους λόφους της Χεβρώνας.

Νεώτεροι χρόνοι

Τη δεκαετία του 1880 όταν θα πραγματοποιηθεί η πρώτη αλιγιά (ανάβαση στην Ιερουσαλήμ), οι έποικοι θα συναντήσουν στην Παλαιστίνη μια κοινότητα 15.000 Εβραίων ανάμεσα σε 40.000 χριστιανούς και 300.000 μουσουλμάνους Το πρώτο κύμα εποικισμού, των χρόνων 1882 ώς 1902, (35.000 άνθρωποι) αποτελούνταν από Εβραίους της Ρουμανίας και της Ρωσίας, πληθυσμοί με χαμηλό μορφωτικό και βιοτικό επίπεδο που χάρη στην υποστήριξη του βαρόνου Έντμοντ Τζέιμς ντε Ρότσιλντ (Edmund de Rothschild}, απέκτησαν γη -σε περιοχές εξαιρετικά άγνωστες και γεωργικά δυσμενείς για τους Εβραίους- και έθεσαν τα θεμέλια για τη μελλοντική μετανάστευση περισσότερων Εβραίων.

Ο δεύτερος εποικισμός (1904 - 1914) έφερε 35.000 ακόμα Εβραίους στην Παλαιστίνη. Η δεύτερη αλιγιά αποτελούνταν κυρίως από Εβραίους που εμπνέονταν από τον σοσιαλισμό. Αυτή η λεγόμενη και «γενιά των πρωτοπόρων» ανάμεσα στους οποίους επιφανέστερος εκπρόσωπός της ήταν ο Νταβίντ μπεν Γκουριόν δημιούργησαν συνεταιριστικά οργανωμένους γεωργικούς οικισμούς (κιμπούτζιμ). Το δε 1909 ίδρυσαν και την πρώτη αστυνομία, την Hashomer (Οι Φρουροί), η οποία είχε ως αποστολή τη φύλαξη αυτών των οικισμών. Το 1914, συνολικά 82.000 Εβραίοι ζούσαν στην Παλαιστίνη, εκ των οποίων περίπου 45.000 ζούσαν στην Ιερουσαλήμ, 10.000 στη Γιάφα, 7.000 στο Σαφάντ, 5.000 στην Τιβεριάδα, 3.000 στη Χάιφα και 12.000 σε αγροτικές αποικίες.
Τα πρώτα βίαια επεισόδια σχέσεις Εβραίων και Αράβων εμφανίζονται το 1913 όταν ο καυγάς δυο χωρικών σε έναν αμπελώνα στη Ρεχοβότ θα καταλήξει στο θάνατο ενός Άραβα αγρότη και ενός Εβραίου Hashomer.

Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η βρετανική κυβέρνηση, απελπισμένη για πολεμικά δάνεια από τις αμερικανικές τράπεζες στις οποίες κυριαρχούσαν οι Εβραίοι, συμφώνησε ότι αν έδιωχνε τους Τούρκους από την Παλαιστίνη, θα υπήρχε πρόβλεψη σε αυτά τα εδάφη για μια εθνική πατρίδα για τον εβραϊκό λαό. Αυτό αποκαλείται και ως «Διακήρυξη Μπάλφουρ», αλλά στην πραγματικότητα είναι μια προσωπική επιστολή του Νοέμβρη του 1917 από τον Άρθουρ Μπάλφουρ, βουλευτή, προς τον επικεφαλής των Σιωνιστών, Λάιονελ, Λόρδο Ρότσιλντ, τραπεζίτη.

Ενώ οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι ζούσαν σχετικά ειρηνικά μεταξύ τους πριν από τον σιωνιστικό εποικισμό, η μονομερής πολιτική εποικισμού οδήγησε σε αυξανόμενες αραβικές διαμαρτυρίες από την αρχή της, που εκφυλίστηκαν σε επιθέσεις, ταραχές και οδομαχίες από τους Παλαιστίνιους εναντίον των Εβραίων εποίκων και αφύπνισε τον παλαιστινιακό εθνικισμό που είχε αναπτυχθεί από το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Από το 1919 ήδη, η αγγλοαμερικανική Επιτροπή "King Crane" διαπίστωσε ότι ο μη εβραϊκός πληθυσμός (σχεδόν τα εννέα δέκατα του συνολικού πληθυσμού) απέρριπτε πλήρως το σιωνιστικό σχέδιο.

Για να ιδρυθεί το «Μεγάλο Ισραήλ», ο ντόπιος πληθυσμός έπρεπε να εμπλακεί σε έναν επερχόμενο πόλεμο, ο οποίος σχεδιάστηκε συνειδητά τόσο από δεξιούς όσο και από αριστερούς Σιωνιστές.

«...Ο σιωνιστικός εποικισμός πρέπει είτε να σταματήσει είτε να πραγματοποιηθεί ενάντια στη θέληση του ντόπιου πληθυσμού. [Χρειάζεται] ένα σιδερένιο τείχος [...] για να αντισταθεί στην πίεση του ντόπιου πληθυσμού [...] Η ειρηνική συμφιλίωση με τους Άραβες αποκλείεται [...] γιατί χωρίς ένοπλες δυνάμεις [...] ο εποικισμός είναι αδύνατος [...] Ο Σιωνισμός είναι μια αποικιοκρατική περιπέτεια. [...] Είναι σημαντικό να μιλάς εβραϊκά, αλλά είναι ακόμα πιο σημαντικό να μπορείς να πυροβολείς. [...] Ο εποικισμός είναι αυτονόητος και αυτό που σημαίνει είναι κατανοητό από κάθε λογικό Εβραίο και κάθε Άραβα. Ο εποικισμός μπορεί να έχει μόνο έναν σκοπό. Για τους Άραβες της χώρας, αυτός ο σκοπός είναι θεμελιωδώς απαράδεκτος. Είναι μια φυσική αντίδραση και δεν μπορεί να αλλάξει.» 

Μεταξύ 1932 και 1936, ο εβραϊκός πληθυσμός στην Παλαιστίνη διπλασιάστηκε σε 400.000, που ήταν το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Μόνο ένας στους πέντε Εβραίους μετανάστες μετακόμισε στην ύπαιθρο. Έλαβαν τη γη από το Εβραϊκό Εθνικό Ταμείο, η οποία αγοράστηκε κυρίως από μεγάλους γαιοκτήμονες με χρήματα από εβραϊκές δωρεές. Χιλιάδες μη Εβραίοι αγρότες που είχαν μισθώσει τη γη εκδιώχθηκαν μαζί με τις οικογένειές τους και αναγκάστηκαν να μετακομίσουν σε παραγκουπόλεις.

Σύγχρονη εποχή

Προπαγανδιστική αφίσα της τρομοκρατικής οργάνωσης «Ιργκούν» (1931-1949) με τον χάρτη του «Μεγάλου Ισραήλ»

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Αμερικανοί, με το ισχυρό εβραϊκό λόμπι τους, αφού μετέφεραν την Κοινωνία των Εθνών από τη Γενεύη στη Νέα Υόρκη και τη μετονόμασαν σε Ηνωμένα Έθνη, ζήτησαν τον τερματισμό της βρετανικής εντολής και ενέκριναν το διαμελισμό της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, ένα για τους Εβραίους και ένα για τους Άραβες. (Ο Αραβικός Σύνδεσμος φυσικά απέρριψε το σχέδιο.) Αγνοώντας όλες τις διαμαρτυρίες του ντόπιου πληθυσμού, στις 14 Μαΐου 1948, το Ισραήλ, σίγουρο για την υποστήριξη των ΗΠΑ, ανακήρυξε την ανεξαρτησία του. Χρησιμοποιώντας την τακτική της δολοφονικής τρομοκρατίας που είχε χρησιμοποιήσει εναντίον της απερχόμενης βρετανικής διοίκησης, το Ισραήλ κατάφερε να επεκτείνει συνεχώς τα σύνορά του πέρα από αυτά που προέβλεπε το σχέδιο διαμελισμού του ΟΗΕ. Έκτοτε, το Ισραήλ βρίσκεται σε σύγκρουση με τον γηγενή αραβικό πληθυσμό και όλες τις γειτονικές αραβικές χώρες, με αποτέλεσμα αρκετούς μεγάλους πολέμους και δεκαετίες βίας. Καθ' όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης, τα σιωνιστικά σύνορα ήταν αντικείμενο αμφισβήτησης.

Πολιτική

Εξωτερική πολιτική

Ισραήλ - ΗΠΑ

Η εξωτερική πολιτική του Ισραήλ συνίσταται στην προστασία του σιωνιστικού κράτους μέσω της πολιτικής αποσταθεροποίησης των γειτονικών αραβικών κρατών – ώστε διασπασμένα να μην μπορούν να αποτελέσουν κίνδυνο για το κράτος του Ισραήλ. Για να εφαρμόσει αυτή την πολιτική, καταφεύγει σε παραβιάσεις του Διεθνού Δικαίου, υποστηριζόμενο από τις εκάστοτε κυβέρνησεις των ΗΠΑ και των ευρωπαϊκών κρατών. Σύμφωνα δε, με τον Ισραηλινό διπλωμάτη και πρώην πρέσβη την πρώην Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Avi Primor, «το Ισραήλ εξαρτάται απόλυτα από τους Αμερικανούς σε κάθε τομέα, είτε στρατιωτικά, είτε οικονομικά, είτε επιστημονικά, είτε διπλωματικά» Όταν, για παράδειγμα, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κήρυξε το τείχος στη Δυτική Όχθη παράνομο, σύμφωνα με την τέταρτη Σύμβαση της Γενεύης, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποίησαν επανειλημμένα το δικαίωμα βέτο τους για να αντιταχθούν στα αιτούμενα ψηφίσματα του ΟΗΕ και να μην επιβληθούν στο Ισραήλ κυρώσεις. Το ζήτημα των σιωνιστικών επιρροών στην αμερικανική πολιτική απασχολεί όλο και περισσότερους αναλυτές ενώ έχει περιγραφεί αναλυτικά στη μελέτη «Το λόμπι του Ισραήλ και η αμερικανική εξωτερική πολιτική».

Ο πρώην Αμερικανός Πρόεδρος, Τζίμι Κάρτερ περιέγραψε την υποταγή των Αμερικανών πολιτών στο ισραηλινό λόμπι λέγοντας :

«(...)Τα τελευταία τριάντα χρόνια έχω δει και βιώσει τους περιορισμούς στην ελεύθερη και ισορροπημένη συζήτηση των γεγονότων. Αυτή η απροθυμία να ασκηθεί κριτική στις πολιτικές της ισραηλινής κυβέρνησης οφείλεται στην εξαιρετική άσκηση πίεσης από την Αμερικανοϊσραηλινή Επιτροπή Πολιτικής Δράσης και στην απουσία σημαντικών αντίθετων φωνών. Θα ήταν σχεδόν πολιτική αυτοκτονία για τα μέλη του Κογκρέσου να πάρουν μια ισορροπημένη θέση μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, να προτείνουν ότι το Ισραήλ πρέπει να αποδεχθεί το διεθνές δίκαιο ή να υπερασπιστούν τη δικαιοσύνη ή τα ανθρώπινα δικαιώματα των Παλαιστινίων.(...)» 

Πόλεμος στο Ιράκ

Ωστόσο, το εβραϊκό λόμπι διαδραμάτισε καίριο ρόλο στον πόλεμο του 2003 στο Ιράκ, που διεξήχθη με την ψευδή κατηγορία ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν κατείχε όπλα μαζικής καταστροφής Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος αυτός διεξήχθη για να ενισχύσει την πολιτική του Ισραήλ να αποσταθεροποιήσει μόνιμα το Ιράκ ως δυνητική απειλή. Ήδη από το 1996, μια ισραηλινή δεξαμενή σκέψης εξέδωσε ένα έγγραφο με τον τίτλο "A Clean Cut: A New Strategy to Protect the Empire", το οποίο συνιστούσε την «απομάκρυνση του Σαντάμ Χουσεΐν και της εξουσίας του από το Ιράκ» ως «σημαντικό στρατηγικό στόχο του Ισραήλ - ως μέσο αποτροπής των περιφερειακών φιλοδοξιών της Συρίας». Στους συντάκτες αυτού του κειμένου περιλαμβάνονται ο Richard Perle (πρώην πρόεδρος της Συμβουλευτικής Επιτροπής Αμυντικής Πολιτικής του George Bush), ο Douglas Feith (υφυπουργός Άμυνας και σύμβουλος πολιτικής του Πενταγώνου) και ο David Wurmser (κύριος σύμβουλος Μέσης Ανατολής του αντιπροέδρου Dick Cheney). Συνολικά, η κυβέρνηση Μπους ήταν σε μεγάλο βαθμό επηρεασμένη από Εβραίους νεοσυντηρητικούς.

Ο γερουσιαστής Ernest Hollings δήλωσε τον Μάιο του 2003 ότι η ΗΠΑ εισέβάλλν στο Ιράκ για να εξασφαλίσουν το Ισραήλ. Επεσήμανε επίσης την απροθυμία των συναδέλφων του στο Κογκρέσο να αναγνωρίσουν τον εβραϊκό ρόλο στον πόλεμο, λέγοντας ότι «κανείς [...] δεν είναι πρόθυμος να σηκωθεί και να πει τι συμβαίνει εδώ» Λόγω της πολιτικής πίεσης, λέει, «τα μέλη του Κογκρέσου υποστηρίζουν άκριτα το Ισραήλ και τις πολιτικές του».

Τον Αύγουστο του 2002, ο στρατηγός εν αποστρατεία και πρώην ανώτατος διοικητής του ΝΑΤΟ Wesley Clark αποκάλυψε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Guardian του Λονδίνου:

«Εκείνοι που υποστηρίζουν αυτήν [την επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράκ] θα σας πουν τώρα ειλικρινά και εμπιστευτικά ότι είναι πιθανώς αλήθεια ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν δεν ήταν πραγματική απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά ανησυχούν ότι κάποια στιγμή θα αποφασίσει να χρησιμοποιήσει ένα πυρηνικό όπλο εναντίον του Ισραήλ, αν το έχει. Αν η εβραϊκή κοινότητα δεν ήταν υπέρ αυτού του πολέμου εναντίον του Ιράκ, δεν θα τον κάναμε». 

Ο Βρετανός πρώην υπουργός Οικονομικών Τζακ Στρο, υποστήριξε ότι τα ισραηλινά χρήματα ήταν ένα σημαντικό εμπόδιο στο δρόμο για μια ειρηνική διευθέτηση στη Μέση Ανατολή και δήλωσε ότι οι απεριόριστοι οικονομικοί πόροι που διαθέτει το ισραηλινό λόμπι στην ΗΠΑ χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο της αμερικανικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή.

Πολιτική έναντι του Ιράν

Οι λόγοι για μια αντι-ιρανική αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι επίσης εντελώς αβάσιμοι και μπορούν να εξηγηθούν μόνο από την ισχυρή επιρροή του εβραϊκού λόμπι.

Μια απλή σύγκριση των δικαιολογιών των ΗΠΑ για την αντι-ιρανική τους πολιτική, θα έπρεπε να οδηγήσει είτε σε μια πιο σκληρή είτε τουλάχιστον την ίδια εξωτερική πολιτική και έναντι του Ισραήλ αφού:

• Το Ισραήλ, σε αντίθεση με το Ιράν, δεν έχει υπογράψει τη «Συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων».
• Σε αντίθεση με το Ισραήλ, το Ιράν παραιτείται από τα πυρηνικά όπλα και επιτρέπει διεθνείς επιθεωρήσεις.
• Σύμφωνα με τον ΙΑΕΑ (Διεθνής Οργανισμός Ατομικής Ενέργειας), δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι το Ιράν επιδιώκει την κατοχή πυρηνικών όπλων.
• Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες επιβεβαίωσαν ότι το Ιράν δεν διαθέτει πρόγραμμα πυρηνικών όπλων.
• Σε αντίθεση με το Ιράν, το Ισραήλ διαθέτει όπλα μαζικής καταστροφής και μάλιστα τα έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθόν (βόμβες διασποράς και βόμβες λευκού φωσφόρου κατά αμάχων).

Χασμπάρα (Hasbara)

Η λέξη «Χασμπάρα», στα Εβραϊκά σημαίνει «Εξήγηση», ωστόσο χρησιμοποιείται κυρίως σαν ευφημισμός της λέξης «Προπαγάνδα». Κατά τις ισραηλινές κυβερνητικές αρχές, το κράτος προσπαθεί «να εξηγήσει» στην παγκόσμια κοινότητα, τις πολιτικές του και να προωθήσει τα συμφέροντά του. Ένας διακεκριμένος οργανισμός που ασκεί «Χασμπάρα» είναι και η Wikipedia.

Ο όρος «προπαγάνδα» απέκτησε υποτιμητική έννοια κατά το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Από τότε οι προπαγανδιστές χρησιμοποιούν άλλες- πιο ουδέτερες έννοιες - για να περιγράψουν το ρόλο τους. Στην αγγλική χρησιμοποιείται ο όρος πληροφορίες, πληροφόρηση, ενώ στο Ισραήλ προτιμάται αντί του όρου προπαγάνδα (ta'amula στα εβραϊκά), ο πιο ήπιος εξήγηση (hasbara). Η λέξη προπαγάνδα επιφυλάσσεται κυρίως για αυτό που κάνουν οι αντίπαλοι.

Κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Ιντιφάντα (περίπου 2000 - 2005) χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον η Χασμπάρα με τρόπους που περιλάμβαναν γεύματα και δωρεάν ταξίδια για δημοσιογράφους με επιρροή, σεμινάρια για Εβραίους φοιτητές πανεπιστημίου, προσκλήσεις σε βουλευτές, φυλλάδια και δωρεές χρημάτων για προεκλογικές εκστρατείες, να λένε σε φωτογράφους και συγγραφείς τι να φωτογραφίσουν ή να γράψουν, περιοδείες διαλέξεων και συναυλιών από επιφανείς Ισραηλινούς, συχνές αναφορές στο Ολοκαύτωμα, διαφημίσεις στις εφημερίδες που επιτίθενται στους Άραβες και επαινούν το Ισραήλ.

Η οργάνωση "Hasbara Fellowships" είναι ένας οργανισμός που φέρνει φοιτητές στο Ισραήλ και τους εκπαιδεύει ώστε να γίνουν αποτελεσματικοί φιλοϊσραηλινοί ακτιβιστές στις αμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις. Με έδρα τη Νέα Υόρκη, ξεκίνησε το 2001 σε συνεργασία με το Υπουργείο Εξωτερικών του Ισραήλ και σήμερα δραστηριοπείται σε 95 πανεπιστήμια. Οι φοιτητές του προγράμματος έχουν την ευκαιρία να συναντήσουν υψηλόβαθμους Ισραηλινούς αξιωματούχους. Ένα ενδεικτικό πρόγραμμα που προσφέρει η οργάνωση περιλαμβάνει συναντήσεις στην Ιερουσαλήμ με τον σύμβουλο ξένου Τύπου του πρωθυπουργού του Ισραήλ, τον δήμαρχο μιας ισραηλινής πόλης, ένα μέλος της Κνέσετ και τον υπουργό Εξωτερικών του Ισραήλ.
Τον φοιτητικό ακτιβισμό ενθαρρύνει και η οργάνωση "Israel on Campus Coalition", μια φιλοϊσραηλινή οργάνωση-ομπρέλα που ιδρύθηκε το 2002 υπό την αιγίδα του Ιδρύματος "Charles and Lynn Schusterman Family Foundation". Ο οργανισμός δημιουργήθηκε με σκοπό να αξιολογήσει την ανησυχητική αύξηση των αντι-ισραηλινών δραστηριοτήτων στις πανεπιστημιουπόλεις σε όλη τη Βόρεια Αμερική και να χρησιμεύσει ως το κεντρικό συντονιστικό και στρατηγικό όργανο για την προώθηση μιας ενεργητικής, φιλο-ισραηλινής ατζέντας .
Ένα άρθρο του βραβευμένου δημοσιογράφου Τζόναθαν Κουκ, του 2015 ανέφερε ότι το υπουργείο Παιδείας έχει ξεκινήσει ένα υποχρεωτικό μάθημα Χασμπάρα για Ισραηλινούς φοιτητές που ταξιδεύουν στο εξωτερικό. «...Όλες οι αντιπροσωπείες νέων πρέπει τώρα να μάθουν πώς να δικαιολογούν σε ξένους τις πολιτικές του Ισραήλ στα κατεχόμενα εδάφη.» Σύμφωνα με αξιωματούχους, οι μαθητές πρέπει να αμφισβητήσουν αυτές που «επιδιώκουν να απονομιμοποιήσουν το Ισραήλ» Επίσης, μια στρατηγική Χασμπάρα στοχεύει ήδη τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ενώ πολιτιστικές εκδηλώσεις από εκθέσεις τροφίμων έως ισραηλινές συμμετοχές στα κινηματογραφικά φεστιβάλ έχουν σχεδιαστεί για να αποδείξουν ότι το Ισραήλ έχει μια άλλη, κρυφή πλευρά. Για χρόνια η ισραηλινή κυβέρνηση βασιζόταν σε αμειβόμενους εργάτες –και χιλιάδες εθελοντές στο Ισραήλ και στο εξωτερικό– για να σερφάρει στο διαδίκτυο δημοσιεύοντας σχόλια υπέρ του Ισραήλ. Στο διεθνές αεροδρόμιο του Ισραήλ, στους Ισραηλινούς παραθεριστές προσφέρονται μπροσούρες που εξηγούν τη σημασία του να πείσουν αυτούς που συναντούν ότι το Ισραήλ παρεξηγείται. Οι συμβουλές προτείνουν να δοθεί έμφαση σε επιτυχίες όπως η εφεύρεση του Ισραήλ για στάγδην άρδευση και οι δημοφιλείς ποικιλίες ντομάτας.

Εσωτερική πολιτική

Η εφημερίδα Haaretz συνοψίζει το ποιοί και πως μπορούν να παντρευτούν στο Ισραήλ

Γάμοι

Στο Ισραήλ απαγορεύονται εντελώς οι μεικτοί γάμοι (μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων). Ακόμα περισσότερο, κάθε γάμος ελέγχεται πριν, από τον ραβίνο της κοινότητας για να διασφαλιστεί ακόμα και με τεστ DNA αν χρειαστεί η εβραϊκή καταγωγή των μελλονύμφων. Ο ραβίνος Ναφτάλι Σράιμπερ εξηγεί τη διαδικασία ως εξής: ...[για να εξακριβώσουμε την εβραϊκότητα του ατόμου] βασιζόμαστε στα έγγραφα που μας προσκομίζουν, αφού πιστοποιήσουμε πρώτα την αυθεντικότητα των εγγράφων. Για την πιστοποίηση τους χρησιμοποιούμε τεχνικές της Εγκληματολογίας. Επίσης παίρνουμε προσωπικές συνεντεύξεις από τα άτομα όπου ακούμε και διασταυρώνουμε τις ιστορίες τους. Έχουμε την δυνατότητα – σε περίπτωση αμφιβολιών – να ανατρέξουμε σε αρχεία ξένων χωρών και μερικές φορές, με την σύμφωνη γνώμη των αιτούντων, προχωράμε σε τεστ DNA.

Ο Haim Cohen, πρώην δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ισραήλ, εξέφρασε τη λύπη του για

«... την πικρή ειρωνεία της μοίρας που οδήγησε στο να χρησιμεύουν ως βάση για τον ορισμό της εβραϊκότητας στο κράτος του Ισραήλ οι ίδιοι βιολογικοί και ρατσιστικοί νόμοι που προπαγάνδιζαν οι Ναζί και στους οποίους βασίστηκαν οι διαβόητοι νόμοι της Νυρεμβέργης» 

Αξίζει εδώ να γίνει μια παρένθεση για να καταδειχτεί ότι οι Σιωνιστές δεν ήταν καθόλου αντίθετοι με τους Νόμους της Νυρεμβέργης, που καταδικάστηκαν ως ρατσιστικοί. Αυτό ο ρατσισμός εξυπηρετούσε τα σιωνιστικά σχέδια, αφού με τους νόμους της Νυρεμβέργης οι Εβραίοι για πρώτη φορά αναγνώριστηκαν επίσημα από το κράτος ως εθνική μειονότητα. Όπως δήλωσε ο σιωνιστής ηγέτης Georg Kareski στην βερολινέζικη εφημερίδα της εποχής "Der Angriff", τον Δεκέμβριο του 1935 : «...εδώ και πολλά χρόνια θεωρούσα τον πλήρη διαχωρισμό της κουλτούρας Εβραίων και Γερμανών ως απαραίτητη προϋπόθεση για μια ομαλή συμβίωση. [...] Οι Νόμοι της Νυρεμβέργης, μου φαίνονται -εκτός των νομικών διατάξεων – να υποστηρίζουν απολύτως την ξεχωριστή διαβίωση στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού. Οπωσδήποτε θα βάλουν ένα τέλος στη διάλυση των εβραϊκών κοινοτήτων που λάμβανε χώρα μέσω των μεικτών γάμων. Από την εβραϊκή σκοπιά λοιπόν, είναι καλοδεχούμενοι.(...)»

Στο Ισραήλ τόσο ο πολιτικός γάμος όσο και ο γάμος μεταξύ ομοφύλων δεν είναι νόμιμοι.

Σημειώσεις

^α "Το A Clean Break: A New Strategy for Securing the Realm" είναι μια έκθεση πολιτικής στρατηγικής που εκπονήθηκε το 1996 από μια ομάδα μελέτης με επικεφαλής τον Richard Perle για τον Μπένιαμιν Νετανιάχου, πρωθυπουργό του Ισραήλ. Η έκθεση εξηγούσε μια νέα προσέγγιση για την επίλυση των προβλημάτων ασφάλειας του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή με έμφαση στις «δυτικές αξίες». Έκτοτε έχει επικριθεί επειδή υποστήριξε μια νέα επιθετική πολιτική, συμπεριλαμβανομένης της απομάκρυνσης του Σαντάμ Χουσεΐν από την εξουσία στο Ιράκ και του περιορισμού της Συρίας με τη συμμετοχή του σε πόλεμο δι΄ αντιπροσώπων (proxy war) και την ανάδειξη της κατοχής «όπλων μαζικής καταστροφής». ^β Τα κράτη που δεν έχουν αναγνωρίσει το Ισραήλ είναι: Κούβα, Βόρεια Κορέα, Βενεζουέλα. Αφγανιστάν, Αλγερία, Μπαγκλαντές, Μπρουνέι, Κομόρες, Ντζιμπουτί, Ινδονησία, Ιράν, Ιράκ, Κουβέιτ, Λίβανος, Λιβύη, Μαλαισία, Μαλδίβες, Μάλι, Μαυριτανία, Νίγηρας, Ομάν, Πακιστάν, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Συρία, Τυνησία, Υεμένη.

Δείτε επίσης

• Συμφωνία της Μεταφοράς
• Νεοσυντηρητισμός
• Το λόμπι του Ισραήλ και η αμερικανική εξωτερική πολιτική

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org