Σιωνισμός
Ο Σιωνισμός (από το εβραϊκό Σιών, ένα από τα βιβλικά ονόματα της Ιερουσαλήμ), είναι πολιτικό κίνημα και ιδεολογία με σκοπό, σήμερα, την υπεράσπιση των εβραϊκών συμφερόντων κάθε είδους, είτε εθνικιστικών είτε οικονομικών είτε πολιτικώv. Εμφανίστηκε ως κίνημα, στις αρχές του 20ου αιώνα, που προωθούσε την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους στα εδάφη της Παλαιστίνης. Με τη βοήθεια των Μεγάλων Δυνάμεων, της Βρετανικής Αυτοκρατορίας πρώτα, των Ηνωμένων Πολιτειών κατόπιν, οι σιωνιστές κατάφεραν - εις βάρος του αραβικού πληθυσμού της περιοχής - να ιδρύσουν το 1948 το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ.
Στις μέρες μας, στο εσωτερικό του Ισραήλ, ο Σιωνισμός εκφράζεται, κυρίως, μέσα από τα υπερ-εθνικιστικά μέλη και οπαδούς του κόμματος Λικούντ (συμπεριλαμβανομένης της κυβερνήσεως του Νετανιάχου), του Ισραηλινού στρατού και της Μοσάντ. Οι Σιωνιστές, εκφραστές της εβραϊκής υπεροχής, ασπάζονται το όραμα του «Μεγαλύτερου Ισραήλ», δηλαδή ενός κράτους που θα εκτείνεται από τον Νείλο ως τον Ευφράτη. Για τον σκοπό αυτό, προσπαθούν να αποδυναμώσουν τα γειτονικά αραβικά κράτη με όλους τους τρόπους ωσότου πετύχουν την διάλυσή τους σε μικρότερα, ανίσχυρα κρατίδια α [1] Στο δε εξωτερικό, έχουν την αμέριστη υποστήριξη των ΗΠΑ όπως εκφράζεται κυρίως μέσα από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και τον Χριστιανικό Σιωνισμό [2].
Περιεχόμενα
Ορισμός / Γενικά στοιχεία
Σύμφωνα με τον καθηγητή Νικόλαο Λάο:
«(...)ο Σιωνισμός αποτελεί έναν συγκερασμό μεταξύ του Ιουδαϊσμού και των νεωτερικών Δυτικών παραδόσεων του εθνικισμού, του ιμπεριαλισμού και της εκκοσμίκευσης (όπως αυτή διαμορφώθηκε από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό). Ο Σιωνισμός αφενός επιχειρεί να δημιουργήσει ένα ιδιαίτερο ιουδαϊκό πολιτικό υποκείμενο διακριτό από όλα τα έθνη‐κράτη, ώστε να θεμελιώσει το αίτημα της δημιουργίας ιουδαϊκού έθνους‐κράτους, αφετέρου προτείνει την (πολιτιστική) αφομοίωση των Ιουδαίων/Ισραηλιτών μέσα στο πνεύμα και τον τρόπο ζωής της νεωτερικότητας: και ως προς τα δύο αυτά αιτήματα, ο Σιωνισμός είναι αντίθετος προς τον Ορθόδοξο Ιουδαϊσμό, ο οποίος βασίζεται στη θεονομία και στην ιερή ιουδαϊκή γραμματεία. Επίσης, ο Σιωνισμός καλλιεργεί στους Εβραίους οπαδούς του ένα μείγμα έντονης γεωπολιτικής ανασφάλειας και φιλοδοξίας, το οποίο είναι άσχετο προς την παραδοσιακή ιουδαϊκή κουλτούρα. (...)» [3].
Ιστορική αναδρομή
Ο όρος Σιωνισμός καταγράφηκε πρώτη φορά το 1890 στο περιοδικό "Selbstemanzipation" (Αυτοχειραφέτηση) του αυστροεβραίου δημοσιογράφου και συγγραφέα Νάθαν Μπιρνμπάουμ ([Nathan Birnbaum]), για να προσδιορίσει το κίνημα της πολιτικής οργάνωσης των Εβραίων για την επίτευξη των εθνικιστικών τους στόχων β.
Το 1896, έτος ορόσημο για τη γέννηση του Σιωνισμού, ο Ουγγροεβραίος συγγραφέας και δημοσιογράφος [Τέοντορ Χερτσλ] δημοσίευσε το δοκίμιό του, «Το Eβραϊκό Κράτος -πρόταση για μια σύγχρονη λύση στο Εβραϊκό ζήτημα» (τίτλος πρωτοτ.:"Der Judenstaat -Versuch einer modernen Lösung der Judenfrage"). Το δοκίμιο που είναι ίσως το επιδραστικό έργο στην ανάπτυξη του Σιωνισμού είχε σημαντική επιτυχία τόσο εκτός όσο και εντός εβραϊσμού, και το 1897 ο Χερτσλ πρωτοστάτησε στην πραγματοποίηση του Πρώτου Παγκόσμιου Σιωνιστικού Συνεδρίου στη Βασιλεία της Ελβετίας.
Πρόγραμμα της Βασιλείας
Στο λεγόμενο «Πρόγραμμα της Βασιλείας» διακηρύχθηκε ο στόχος:
Ο Σιωνισμός επιδιώκει να δημιουργήσει μια πατρίδα στην Παλαιστίνη για τον εβραϊκό λαό, στηριζόμενη το δημόσιο δίκαιο [4], αλλά και ο τρόπος για την επίτευξη του στόχου.:
- Η σκόπιμη προώθηση της εγκατάστασης Εβραίων γεωργών, τεχνιτών και επιχειρηματιών στην Παλαιστίνη.
- Η οργάνωση και η συγκέντρωση όλων των Εβραίων μέσω τοπικών και γενικών εκδηλώσεων, σύμφωνα με τους νόμους των διαφόρων χωρών.
- Η ενίσχυση του εβραϊκού αισθήματος και της εθνικής συνείδησης.
- Τα προπαρασκευαστικά βήματα για την απόκτηση της έγκρισης των κυβερνήσεων που είναι απαραίτητη για την επίτευξη του σιωνιστικού σκοπού.
Τα επόμενα χρόνια, οι πρώτοι Σιωνιστές ηγέτες προσπάθησαν να οικοδομήσουν σχέσεις εντός και εκτός των εβραϊκών κοινοτήτων και ιδιαίτερα με διάφορους Ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες, με στόχο να συγκεντρώσουν αρκετή υποστήριξη για να πραγματοποιήσουν τον στόχο τους.΄
Υλοποίηση του Προγράμματος
Την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ακολούθησε η διαμέλισή της και ο διαμοιρασμός ανάμεσα στην Γαλλία και την Βρετανική Αυτοκρατορία. Συγκεκριμένα, η Γαλλία κατέλαβε την Συρία και τον Λίβανο και η Βρετανική Αυτοκρατορία την Παλαιστίνη και την Ιορδανία. Οι Βρετανοί μπήκαν στην Ιερουσαλήμ το 1917 και η Παλαιστίνη τέθηκε επίσημα υπό βρετανική εντολή (κατοχή) το 1922.
Εν μέσω πολέμου ο Βρετανός Υπουργός των Εξωτερικών, Άρθρουρ Μπάλφουρ, απέστειλε στις 2 Νοεμβρίου του 1917 μια επιστολή στον Λόρδο Λάιονελ Γουόλτερ Ρότσιλντ, - η επιστολή έμεινε στην ιστορία ως «Διακήρυξη Μπάλφουρ» – όπου του δηλώνει την βρετανική συμπάθεια και υποστήριξη στην δημιουργία εβραϊκού κράτους στην περιοχή [5].
Με απλά λόγια μία ξένη ως προς τα εδάφη της Παλαιστίνης αυτοκρατορία (Μεγάλη Βρετανία) υποσχέθηκε εν μέσω Παγκοσμίου Πολέμου σ΄ έναν ιδιώτη και σε μία οργάνωση να προωθήσει τη διάσπαση μίας άλλης αυτοκρατορίας (Οθωμανική) στα εδάφη της οποίας θα εγκαθιστούνταν οι Εβραίοι που δεν ζούσαν εκεί, ενώ εκεί ήδη ζούσαν οι Παλαιστίνιοι.
Σύμφωνα με τον παλαιστινιακό ιστότοπο, "Decolonize Palestine", η βρετανική υποστήριξη του Σιωνισμού δεν υποκινήθηκε από φιλικά αισθήματα προς τους Εβραίους αλλά ως αντίβαρο στην εμφάνιση του Μπολσεβικισμού. Αυτήν την αντιμετώπιση περιγράφει και ο Γουίνστον Τσώρτσιλ στο άρθρο του «Σιωνισμός εναντίον Μπολσεβικισμού» (8 Φεβρουαρίου 1920) [6]:
«(...)αν, όπως μπορεί να συμβεί, στη ζωή μας δημιουργηθεί από τις όχθες του Ιορδάνη ένα εβραϊκό κράτος υπό την προστασία του βρετανικού στέμματος, το οποίο θα μπορούσε να περιλαμβάνει τρία ή τέσσερα εκατομμύρια Εβραίους, ένα γεγονός θα είχε συνέβη στην ιστορία του κόσμου που θα ήταν, από κάθε άποψη, ωφέλιμο και θα ήταν ιδιαίτερα σε αρμονία με τα πιο αληθινά συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας».
Σύμφωνα με τη λογική του Τσώρτσιλ, οι σιωνιστές Εβραίοι είναι οι «καλοί Εβραίοι» που αντιτίθενται στους «κακούς, διεθνιστές μαρξιστές Εβραίους» που προσπαθούν να καταστρέψουν τον δυτικό χριστιανικό πολιτισμό.
Το 1923 το δοκίμιο του Zeev Jabotinsky θα ξεδιπλώσει τον σιωνιστικό τρόπο σκέψης και θα επηρεάσει τους μελλοντικούς Ισραηλινούς ηγέτες στην πρακτική πολιτική : Ο Γιαμποτίνσκι υποστήριξε ότι οι Παλαιστίνιοι Άραβες δεν θα συμφωνούσαν ποτέ σε μια εβραϊκή πλειοψηφία στην Παλαιστίνη:
«(...) Δεν μπορεί να υπάρξει εθελοντική συμφωνία μεταξύ μας και των Παλαιστινίων Αράβων. Ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον. Το λέω με τέτοια πεποίθηση, όχι επειδή θέλω να πληγώσω τους μετριοπαθείς Σιωνιστές. Εκτός από αυτούς που γεννήθηκαν τυφλοί, όλοι έχουν συνειδητοποιήσει εδώ και πολύ καιρό ότι είναι εντελώς αδύνατο να λάβουν την εθελοντική συναίνεση των Παλαιστινίων Αράβων για τη μετατροπή της «Παλαιστίνης» από μια αραβική χώρα σε μια χώρα με εβραϊκή πλειοψηφία.(...) ».
Επομένως:
«...ο σιωνιστικός εποικισμός πρέπει είτε να σταματήσει, είτε να προχωρήσει ανεξάρτητα από τον ντόπιο πληθυσμό. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να προχωρήσει και να αναπτυχθεί μόνο υπό την προστασία μιας δύναμης που είναι ανεξάρτητη από τον ντόπιο πληθυσμό - πίσω από ένα σιδερένιο τείχος, το οποίο ο ντόπιος πληθυσμός δεν θα μπορεί να παραβιάσει» [7].
Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν η υποστήριξη στο σιωνιστικό σχέδιο θα μεγαλώσει, ενώ η περίοδος του Τρίτου Ράιχ στη Γερμανία, θα αυξήσει τη εποικισμό της Παλαιστίνης. Όπως έγραψε ο Ρασίντ Χαλίντι (Rashid Khalidi), στο βιβλίο του «Τα εκατό χρόνια πολέμου στην Παλαιστίνη» ("The One Hundred Years War on Palestine"):
«Η άνοδος του Χίτλερ αποδείχθηκε ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στις σύγχρονες ιστορίες τόσο της Παλαιστίνης όσο και του Σιωνισμού. Μόνο το 1935, περισσότεροι από εξήντα χιλιάδες Εβραίοι μετανάστες ήρθαν στην Παλαιστίνη, αριθμός μεγαλύτερος από ολόκληρο τον εβραϊκό πληθυσμό της χώρας το 1917».
Αλλά και πριν από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως υποδεικνύει ο Χαλίντι:
«το Σιωνιστικό κίνημα είχε κινητοποιήσει πολλούς Αμερικανούς πολιτικούς και μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης γύρω από αυτόν τον στόχο. Αυτό ήταν αποτέλεσμα τόσο των αδιάκοπων και αποτελεσματικών προσπαθειών δημοσίων σχέσεων αυτού του κινήματος, τις οποίες οι Παλαιστίνιοι και τα νεοσύστατα αραβικά κράτη δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν, όσο και της εκτεταμένης φρίκης για την αποκάλυψη της καταστροφής των περισσότερων Ευρωπαίων Εβραίων από τους Ναζί στο Ολοκαύτωμα. Αφού ο Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν ενέκρινε τον στόχο ενός εβραϊκού κράτους στην πλειονότητα των αραβικών χωρών στα μεταπολεμικά χρόνια, ο Σιωνισμός, κάποτε αποικιακό σχέδιο που υποστηρίχθηκε από την παρακμάζουσα Βρετανική Αυτοκρατορία, έγινε μέρος της αναδυόμενης αμερικανικής ηγεμονίας στη Μέση Ανατολή.» [5].
Όπως είπε κάποτε ο πρώην γενικός στρατηγός των ΗΠΑ και Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ υπό τον πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον, Αλεξάντερ Χέιγκ:
«Το Ισραήλ είναι το μεγαλύτερο αμερικανικό αεροπλανοφόρο στον κόσμο που δεν μπορεί να βυθιστεί, δεν μεταφέρει ούτε έναν Αμερικανό στρατιώτη και βρίσκεται σε κρίσιμη περιοχή για την αμερικανική εθνική ασφάλεια».
Σημειώσεις
- ^α Το σχέδιο της αποσταθεροποίησης της Μέσης Ανατολής και όχι μόνο, έγινε γνωστό ως «Σχέδιο Γινόν» ή «Στρατηγική Γινόν» από το όνομα του συντάκτη του, Οντέτ Γινόν. Ο Γινόν, στενός συνεργάτης του Αριέλ Σαρόν, δημοσίευσε το δοκίμιό του το 1982 στο σιωνιστικό περιοδικό "Kivunim". Το σχέδιο και η ανάλυσή του παρουσιάζονται εδώ: Η “Στρατηγική Γινόν” για το Ισραήλ και γιατί μας ενδιαφέρει από τον Σάββα Καλεντερίδη.
- ^β Ο Μπιρνμπάουμ θα αποκηρύξει εν τέλει τον σιωνισμό, και την εθνικιστική – κοσμική του προσέγγιση για να ασπαστεί τον ορθόδοξο Ιουδαϊσμό και τα διδάγματα της Τορά [8]
Δείτε επίσης
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- Zionist Extremism as Outcome of the Internal Dynamics of Judaism, Part 1 of5
- Zionist Extremism as Product of the Internal Dynamics of Judaism, Part 2: Hasidic Origins, and the Rise of Racial Zionism
- Zionist Extremism as Product of the Internal Dynamics of Judaism, Part 3: A Risky Strategy Becomes Mainstream
- Zionist Extremism as Product of the Internal Dynamics of Judaism, Part 4: Toward a “Greater Israel”
- Zionist Extremism as Product of the Internal Dynamics of Judaism: Conclusion
Παραπομπές
- ↑ [The Zionist Plan for the Greater Israel by dividing Middle East: Oded Yinon Plan]
- ↑ [It’s the Republicans, not the Democrats, who are radical on Israel "The Washington Post"]
- ↑ [Τι είναι όμως ο Σιωνισμός και πώς συνδέθηκε με τον Ναζισμό του Χίτλερ;
- ↑ [Zionisten-Congress in Basel, Officielles Protocoll, 1898, pages 114–119.]
- ↑ 5,0 5,1 [What is Zionism?]
- ↑ [Zionism Vs Bolshevism (ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου).]
- ↑ [Ze'ev: "The Iron Wall"']
- ↑ [Nathan Birnbaum]
