Ζοντερκομάντο

Ο όρος Ζοντερκομάντο (γερμ.: Sonderkommando) είναι γερμανικός και σημαίνει «ειδική μονάδα». Μεταξύ άλλων χρήσεων, χρησιμοποιήθηκε στα SS και τη Βέρμαχτ κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου για να προσδιορίσει ορισμένες μονάδες συγκεκριμένων καθηκόντων.

Από το 1938 και καθ' όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα SS θέσπισαν μια διαδικασία σύμφωνα με την οποία τα γραφεία και οι μονάδες των SS μπορούσαν να σχηματίζουν μικρότερες υπομονάδες, γνωστές ως SS-Sonderkommandos, για την εκτέλεση ειδικών, συγκεκριμένων και χρονικά περιορισμένων καθηκόντων. Η χρήση των SS-Sonderkommandos ήταν ευρέως διαδεδομένη. Σύμφωνα με τον πρώην SS-Sturmbannführer Wilhelm Höttl, ούτε καν η ηγεσία των SS δεν γνώριζε πόσες SS-Sonderkommandos σχηματίζονταν, διαλύονταν και αναμορφώνονταν συνεχώς για διάφορες αποστολές, ειδικά στο Ανατολικό Μέτωπο.
Ευρύτερα γνωστά είναι τα Sonderkommandos των Einsatzgruppen των οποίων και αυτών η δράση σχετίζεται με το Ολοκαύτωμα, και τα Sonderkommando Elbe, μονάδα της Λουφτβάφφε που είχε ως αποστολή την ρίψη (σύγκρουση) του αεροπλάνου εν ώρα πτήσης στο εχθρικό βομβαριστικό.

Η πιο γνωστή χρήση του όρου ωστόσο είναι σε σχέση με το Ολοκαύτωμα και τους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς.
Σύμφωνα με την κυρίαρχη ιστοριογραφία αυτές οι μονάδες που απαρτίζονταν από Εβραίους κρατουμένους ήταν υπεύθυνες για την διαδικασία αποτέφρωσης των δολοφονημένων στους θαλάμους αερίων, καθώς και για οποιαδήποτε διαδικασία αφορούσε τα πτώματα αυτών (απογύμνωση, αφαίρεση χρυσών δοντιών, αφαίρεση μαλλιών, κ.α.). Ως εκ τούτου, ήταν από τις ομάδες που θεμελίωσαν -μέσω μαρτυριών – την αφήγηση περί Ολοκαυτώματος και μάλιστα στο πιο ευαίσθητο σημείο της, την λεγόμενη «ειδική μεταχείριση» (Sonderbehandlung), δηλαδή τις μαζικές δολοφονίες Εβραίων στους θαλάμους αερίων.

Ζοντερκομάντο Άουσβιτς

κυρίαρχη άποψη

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των επιζησάντων, το σώμα των Εβραίων κρατουμένων στο στρατόπεδο Μπιρκενάου του Άουσβιτς που δούλευε στα κρεματόρια και στους θαλάμους αερίων των στρατοπέδων ονομάζονταν Ζοντερκομάντο. Η κύρια αποστολή των Ζοντερκομάντο ήταν να οδηγήσουν τους κρατούμενους στους θαλάμους αερίων, να κλείσουν τις πόρτες και να περιμένουν τον θάνατό τους από τα σφαιρίδια του παρασιτοκτόνου «Zyklon B» που έπεφταν από τρύπες της οροφής. Μετά την θανάτωση, έμπαιναν στον θάλαμο, αέριζαν το δωμάτιο, ξεμπέρδευαν τα σώματα και το καθάριζαν. Στη συνέχεια, ξύριζαν τα μαλλιά των θυμάτων και έψαχναν τα πτώματα για κρυμμένα τιμαλφή, μεταξύ των οποίων και χρυσά δόντια, τα οποία αφαιρούνταν και παραδίδονταν στα SS. Τέλος, οι Εβραίοι Ζοντερκομάντο πραγματοποιούσαν το κάψιμο των σορών στους φούρνους ή σε εξωτερικούς λάκκους και απέρριπταν τη στάχτη.

Επειδή τα Ζοντερκομάντο ήταν αυτόπτες μάρτυρες της πραγματοποίησης της γενοκτονίας των Εβραίων, θεωρήθηκαν Geheimnisträger -(φορείς μυστικών) και σαν συνέπεια δολοφονούνταν σε τακτά χρονικά διαστήματα και αντικαθίσταντο από νέους κρατουμένους. Ένας από τους σημαντικότερους μάρτυρες του Άουσβιτς, ο Ούγγρος Εβραίος Miklos Nyiszli, είχε καταθέσει σχετικά: «(...) Μετά από τέσσερις μήνες, όταν έχουν δει πάρα πολλά, τους εξοντώνουν. Από την ίδρυση του στρατοπέδου, κάθε Sonderkommando είχε αυτή τη μοίρα(...)». . Η πληροφορία αυτή έχει αναπαραχθεί από τότε τόσες φορές που έχει γίνει πλέον η επίσημη αλήθεια. Η επιβίωση πολλών, υπολογίζονται γύρω στους 60, Ζοντερομκάντο, έχει αποδοθει είτε στις συγκυρίες και την τύχη είτε στις εξειδικευμένες και αναντικατάστατες ιδιότητες που είχαν.

αναθεωρητική άποψη

Σύμφωνα με τους αναθεωρητές ιστορικούς, το μεγαλύτερο πρόβλημα της παραπάνω αφήγησης,είναι ότι δεν τεκμηριώνεται παρά μόνο από επιζήσαντες μάρτυρες. Όσα γερμανικά έγγραφα έχουν διασωθεί δεν κάνουν λόγο για κανένα από τα παραπάνω καθήκοντα.
Αντίθετα, αναφέρουν την ομάδα των Ζοντερκομμάντο, που απαρτίζεται κατά μέσο όρο από 200 περίπου άτομα, ως ανειδίκευτο προσωπικό που δούλευαν ως θερμαστές στα κρεματόρια, μαζί με 2 ή 3 ειδικευμένους τεχνικούς.

Σύμφωνα με τον Κάρλο Ματόνιο (Carlo Matogno) που έχει ερευνήσει το θέμα εξαντλητικά, δημοσιεύοντας 2 σχετικά βιβλία, το ζήτημα των θαλάμων αερίων του Άουσβιτς γεννήθηκε μέσα στο στρατόπεδο κατά τα έτη 1942-1944 και απαρτιζόταν από φήμες, εικασίες, και παράλογες ιστορίες που κυκλοφορούσαν μεταξύ των κρατουμένων, λίγο ή πολύ αποκύημα του φόβου και της αγωνίας τους.
Με την απελευθέρωση του Άουσβιτς από τους Σοβιετικούς αναλήφθηκε η προσπάθεια μιας επίσημης εκδοχής. Η εκδοχή αυτή παρουσιάστηκε στο «Ανακοινωθέν της της Έκτακτης Κρατικής Επιτροπής για την Έρευνα και την Εξερεύνηση του εγκλημάτων των Γερμανοφασιστών εισβολέων και των συνεργών τους», το οποίο δημοσιεύθηκε στην Πράβντα στις 7 Μαΐου 1945.

Το ανακοινωθέν έγινε δεκτό από το «Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο της Νυρεμβέργης» (IMT) ως έγγραφο 008-USSR, και αποτέλεσε το αρχέτυπο όλης της μετέπειτα ιστοριογραφίας. Το ανακοινωθέν αυτό που αναφέρει για πρώτη φορά την ύπαρξη και τα καθήκοντα των Ζοντερκομάντο βασίστηκε στις καταθέσεις δύο αυτοαποκαλούμενων μελών του σώματος αυτού, των Πολωνοεβραίων Henryk Tauber (Henryk (Tauber) Fuchsbrunner) και Szlama Dragon.

Σύμφωνα με τον Γκέρμαρ Ρούντολφ το κρίσιμο στοιχείο των καταθέσεών τους είναι ότι και οι δύο προσανατολίστηκαν σε όσα είχαν να πουν προς τον στόχο της επιβεβαίωσης της σοβιετικής προπαγάνδας για 4 εκατομμύρια δολοφονημένους κρατούμενους του Άουσβιτς. Για να το επιτύχουν αυτό, και οι δύο μάρτυρες έκαναν δηλώσεις που είναι τεχνικά και φυσικά αδύνατες και μερικές φορές εντελώς παράλογες. Όταν διατυπώνουν συγκεκριμένους ισχυρισμούς σχετικά με υποτιθέμενα γεγονότα στο στρατόπεδο, πολλοί από τους ισχυρισμούς τους καταρρίπτονται από άλλα τεκμηριωμένα γεγονότα. Ο Κάρλο Ματόνιο αποφαίνεται ότι «και οι δύο ήταν απλές μαριονέτες στο σοβιετικό μεταπολεμικό σχέδιο της παρουσίασης μιας ψευδούς αφήγησης φρικαλεότητας γύρω από το Άουσβιτς για τον αιώνιο εξευγενισμό της σοβιετικής νίκης και την αιώνια ντροπή όσων υπέστησαν ήττα.»

Ο δε ισχυρισμός περί εξολόθρευσης όλων των Ζοντερκομάντο ως φορείς μυστικών, έχει καταρριφθεί τόσο από την αναθεωρητική ιστοριογραφία όσο και (πολύ πρόσφατα) από ιστορικούς της κυριάρχης άποψης. Συγκεκριμένα, ο ιστορικός Igor Bartosik στο πολύ πρόσφατο (2022) βιβλίο του, “Witnesses from the Pit of Hell: History of the Auschwitz Sonderkommando” αναφέρει ότι ότι Όχι μόνο δεν γίνονταν τακτικές «εξολοθρεύσεις» των ομάδων Sonderkommando, αλλά ένα «μεγάλο ποσοστό» επιζώντων μελών Sonderkommando εντάχθηκε στη μονάδα ήδη από τα τέλη του 1942.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Ελβετο-εβραίος ιστορικός Raphael Ben Nescher στο βιβλίο του Holocaust-Revisionismus: Ideologie oder Wissenschaft? αναρωτιέται πως είναι δυνατόν τουλάχιστον 77 από τα μέλη των Ζοντερκομάντο να επέζησαν του πολέμου:

[...]«Πρέπει να αναρωτηθεί κανείς γιατί από όλους τους ανθρώπους τα μέλη της Sonderkommando επέζησαν, αν και είναι οι καλύτεροι μάρτυρες των ναζιστικών θηριωδιών. [...] Γιατί οι Εβραίοι που συμμετείχαν στις εκτελέσεις αερίων δεν εκκαθαρίστηκαν; Αφού είχαν δολοφονηθεί έξι εκατομμύρια Εβραίοι, μερικές εκατοντάδες ακόμη δεν θα είχαν καμία διαφορά.»[...]

Περαιτέρω ανάγνωση

• Carlo Mattogno: Sonderkommando Auschwitz III—They Wept Crocodile Tears. A Critical Analysis of Late Witness Testimonies
• Carlo Mattogno: Sonderkommando Auschwitz II—The False Testimonies by Henryk Tauber and Szlama Dragon
• The “Eyewitnesses”

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org