Καρλ Ντένιτς
Ο Καρλ Ντένιτς (Karl Dönitz) ( 16 Σεπτεμβρίου 1891 Γκρύναου (Grünau) Βερολίνου - 24 Δεκεμβρίου 1980 Αουμίλε (Aumühle) Αμβούργου) ήταν Γερμανός αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού - (από το 1943 Μέγας Ναύαρχος) - και αρχιστράτηγος του Kriegsmarine στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Από τις 30 Απριλίου 1945 μέχρι την παράνομη σύλληψή του στις 23 Μαΐου 1945 από τα βρετανικά στρατεύματα κατοχής, διετέλεσε αρχηγός του Γερμανικού Ράιχ (Πρόεδρος του Ράιχ) και αρχιστράτηγος της Βέρμαχτ.
Ο Ντένιτς παραπέμφθηκε στη Δίκη της Νυρεμβέργης. Το Δικαστήριο, κατά πολλούς εξαντλώντας την αυστηρότητά του, τον καταδίκασε σε 10ετή κάθειρξη για εγκλήματα κατά της ειρήνηςα, ποινή που εξέτισε στη φυλακή του Σπάνταου στο Βερολίνο. Αφέθηκε ελεύθερος την 1η Οκτωβρίου 1956 και αποσύρθηκε στο χωριό Αουμίλε (Aumühle) του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν στη βορειοδυτική Γερμανία. Τα μεγαλύτερα επιτεύγματά του ήταν η διάσωση περίπου 2.000.000 γερμανών αμάχων από τις ανατολικές περιοχές του Ράιχ καθώς και η de jure διάσωση του Γερμανικού Ράιχ.
Ο τελευταίος Γερμανός αξιωματικός με το βαθμό του στρατάρχη πέθανε σε ηλικία 89 ετών στις 24 Δεκεμβρίου 1980 και κηδεύτηκε στις 6 Ιανουαρίου 1981 στο νεκροταφείο του Aumühle δίπλα στη σύζυγό του. Η κυβέρνηση της Βόννης απαγόρευσε στα μέλη των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων να αποτίσουν φόρο τιμής στον τελευταίο Πρόεδρο του γερμανικού Ράιχ.
Στις 27 Μαΐου 1916, παντρεύτηκε τη νοσοκόμα Ingeborg Weber (1893-1962), και απέκτησε τρία παιδιά. : την Ούρσουλα (1917-1990) και τους Κλάους (1920-1944) και Πέτερ (1922-1943). Και οι δύο γιοι του Ντένιτς σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. [1]
Περιεχόμενα
Καριέρα στο Πολεμικό Ναυτικό
Στις 4 Απριλίου 1910 κατατάχθηκε στη Ναυτική Ακαδημία του Αυτοκρατορικού Ναυτικού (Kaiserliche Marine) ως ναυτικός δόκιμος (Seekadett) και ένα χρόνο αργότερα έλαβε το βαθμό του Σημαιοφόρου (Fähnrich zur See).
Το 1913 προήχθη σε Aνθυποπλοίαρχο (Leutnant zur See) και, με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου τοποθετήθηκε στο ελαφρύ καταδρομικό "Μπρεσλάου" (SMS Breslau), το οποίο βρισκόταν τότε στη Μεσόγειο. Τον Μάρτιο του 1916, συνεχίζοντας υπηρεσία επί του Μπρεσλάου προήχθη στον βαθμό του Yποπλοιάρχου (Oberleutnant zur See). Λίγο καιρό αργότερα το πλοίο (που μετονομάσθηκε σε "Μιντιλλί", Μυτιλήνη) επανήλθε στη Κωνσταντινούπολη για επισκευές και ο Ντένιτς τοποθετείται προσωρινά ως Διοικητής στο μικρό αεροδρόμιο των Δαρδανελλίων. Από εκεί κάνει αίτηση για να μετατεθεί στις γερμανικές υποβρύχιες ναυτικές δυνάμεις και η αίτησή του ικανοποιείται τον Οκτώβριο του ίδιου έτους (1916).
Με την αλλαγή πολιτεύματος, ο Ντένιτς συνέχισε την καριέρα στο ναυτικό σκέλος των ενόπλων δυνάμεων της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Στις 10 Ιανουαρίου 1921 έγινε υποπλοίαρχος στο νέο γερμανικό ναυτικό (Vorläufige Reichsmarine), που όμως υπόκειται και αυτό στους όρους που υπαγορεύει η βαρύτατη Συνθήκη των Βερσαλλιών.
Τα υποβρύχια, ουσιαστικά απαγορεύονται και ο Ντένιτς τοποθετείται Κυβερνήτης σε τορπιλοβόλα μέχρι το 1928, οπότε και προάγεται σε Πλωτάρχη (Korvettenkapitän).
Το 1933 προάγεται σε Αντιπλοίαρχο (Fregattenkapitän) και του ανατίθεται η διοίκηση του εκπαιδευτικού καταδρομικού "Έμντεν" (Emden), το οποίο είχε ως αποστολή την εκπαίδευση χαμηλόβαθμων αξιωματικών του Ναυτικού.
Την 1η Σεπτεμβρίου 1933 ονομάζεται Πλοίαρχος (Kapitän zur See) και τοποθετείται επικεφαλής του 1ου υποβρυχιακού στολίσκου (ο οποίος, τότε, διέθετε μόνο τρία πολύ μικρά σκάφη, τα U-7, U-8 και U-9).
Το 1935 το Ναυτικό μετονομάζεται από Reichsmarine σε Kriegsmarine και το νεοπαγές Ναζιστικό καθεστώς αγνοεί όλες τις απαγορεύσεις της Συνθήκης των Βερσαλλιών, αρχίζοντας το ναυτικό εξοπλιστικό πρόγραμμα από τα υποβρύχια. Το 1936 ο Ντένιτς τοποθετείται Επικεφαλής του Στόλου των Υποβρυχίων (Führer der Unterseeboote, FdU).
Λόγω της μεγάλης επιτυχίας των υποβρυχίων, ο Dönitz προήχθη σε Αντιναύαρχο (Konteradmiral) την 1η Σεπτεμβρίου 1940 και σε Ναύαρχο στις 14 Μαρτίου 1942.
Στις 31 Ιανουαρίου 1943, ο Ντένιτς διορίστηκε Μέγας Ναύαρχος (Großadmiral) και Αρχιστράτηγος του Γερμανικού Ναυτικού (Oberbefehlshaber der Kriegsmarine). Στις 30 Ιανουαρίου 1944 έλαβε από τον Αδόλφο Χίτλερ το Χρυσό Σήμα του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, και έγινε επίτιμο μέλος.[2]
Στις 21 Ιανουαρίου 1945, ο Μέγας Ναύαρχος ξεκίνησε την επιχείρηση διάσωσης των γερμανών προσφύγων από τη Βαλτική Θάλασσα, τη λεγόμενη "Επιχείρηση: Χάνιμπαλ", κατά την οποία οργανώθηκε με όλα τα διαθέσιμα πλοία η εκκένωση περίπου δύο εκατομμυρίων ανθρώπων από την Ανατολική Πρωσία μέσω της Βαλτικής Θάλασσας, οι οποίοι διέφευγαν από τον προελαύνοντα Κόκκινο Στρατό. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη επιχείρηση εκκένωσης στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Πρόεδρος του Ράιχ
Ο Αδόλφος Χίτλερ, στην τελευταία διαθήκη που άφησε, γραμμένη τα ξημερώματα τις 29ης Απριλίου 1945, ορίζει ως διάδοχό του στην ηγεσία του Γερμανικού Τρίτου Ράιχ, τον Μέγα Ναύαρχο, Καρλ Ντένιτς.β
Όπως αναφέρει στη διαθήκη του,
(...)Παρακαλώ τους επικεφαλής του Στρατού, του Ναυτικού και της Αεροπορίας να ενισχύσουν με κάθε δυνατό μέσο το πνεύμα αντίστασης των στρατιωτών μας με την εθνικοσοσιαλιστική έννοια ... το καθήκον μας, αυτό της συνέχισης της οικοδόμησης του εθνικοσοσιαλιστικού κράτους, αντιπροσωπεύει το έργο των επόμενων αιώνων, και θέτει κάθε άτομο υπό την υποχρέωση να υπηρετεί το κοινό συμφέρον και να υποτάσσει το δικό του όφελος σε αυτό το σκοπό. Απαιτώ από όλους τους Γερμανούς, όλους τους εθνικοσοσιαλιστές, άνδρες, γυναίκες και όλους τους άνδρες των Ενόπλων Δυνάμεων, να είναι πιστοί και υπάκουοι μέχρι θανάτου στη νέα κυβέρνηση και τον Πρόεδρό της. (...)» [3]
Ο Ντένιτς, που ήδη από τα μέσα Απριλίου είχε εγκατασταθεί μαζί με την οικογένειά του και το επιτελείο του, στους στρατώνες της Βέρμαχτ στο Πλον (Ploen), προκειμένου να μην κυκλωθεί από τα προελαύνοντα ρωσικά στρατεύματα, έλαβε στις 6 το απόγευμα της 30ης Απριλίου το παρακάτω μήνυμα:
«Ο Φύρερ σας διόρισε, κύριε Ναύαρχε, διάδοχό του στη θέση του Στρατάρχη του Ράιχ, Χέρμαν Γκαίρινγκ. Ακολουθεί γραπτή επιβεβαίωση. Εξουσιοδοτηθήκατε να λάβετε όλα τα μέτρα που απαιτεί η κατάσταση. - Μπόρμαν.»
Όπως περιγράφει στα Απομνημονεύματά του,
«(...) Αυτό με εξέπληξε εντελώς. Από τις 20 Ιουλίου 1944 δεν είχα μιλήσει καθόλου με τον Χίτλερ, παρά μόνο σε κάποια μεγάλη συγκέντρωση. (...) Ποτέ δεν είχα λάβει καμία ένδειξη για την πιθανότητα αυτή (...) Υπέθεσα ότι ο Χίτλερ με είχε διορίσει επειδή ήθελε να ανοίξει το δρόμο για να μπορέσει ένας αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων να θέσει τέρμα στον πόλεμο. Ότι αυτή η υπόθεση ήταν λανθασμένη δεν το έμαθα παρά μόνο το χειμώνα του 1945-46 στη Νυρεμβέργη, όταν για πρώτη φορά άκουσα το περιεχόμενο της διαθήκης του Χίτλερ (...) Όταν διάβασα το σήμα, δεν αμφέβαλα ούτε στιγμή ότι ήταν καθήκον μου να αποδεχθώ την επιυμία του Χίτλερ (...) ήταν ο μόνιμος φόβος μου ότι η απουσία οποιασδήποτε κεντρικής εξουσίας θα οδηγούσε σε χάος και στην παράλογη και άσκοπη θυσία εκατοντάδων χιλιάδων ζωών( ...). Η πολιτική μου ήταν απλή - να προσπαθήσω να σώσω όσες περισσότερες ζωές μπορούσα (...)» [4]
Ο Ντένιτς που δεν ήξερε ακόμη ότι ο Χίτλερ είχε αυτοκτονήσει, του απάντησε:
«Φύρερ μου
Η αφοσίωσή μου σε σας είναι άνευ όρων. Θα κάνω τα πάντα για να σας ανακουφίσω στο Βερολίνο. Αν η μοίρα με αναγκάσει ωστόσο να κυβερνήσω το Ράιχ ως ο διορισμένος διάδοχός σας, θα συνεχίσω αυτόν τον πόλεμο μέχρι ένα τέλους αντάξιου του μοναδικού, ηρωικού αγώνα του γερμανικού λαού.»
Ο Γιόζεφ Γκαίμπελς ήταν αυτός που ξεκαθάρισε το θέμα (χωρίς ωστόσο να αναφέρει τον τρόπο θανάτου του Χίτλερ) :
«Ο Φύρερ πέθανε χθες στις 15:30. Η διαθήκη της 29ης Απριλίου σας διορίζει Πρόεδρο του Ράιχ, τον Υπουργό του Ράιχ Δρ. Γκέμπελς ως Καγκελάριο, τον Reichsleiter Bormann ως Υπουργό του Κόμματος, τον Υπουργό του Ράιχ Seyss-Inquart ως Υπουργό Εξωτερικών. Με διαταγή του Φύρερ, η Διαθήκη έχει αποσταλεί από το Βερολίνο σε εσάς, στον Στρατάρχη Schoerner, για επιβεβαίωση κια φύλαξη. Ο Reichsleiter Bormann σκοπεύει να μεταβεί σήμερα σε εσάς και να σας ενημερώσει για την κατάσταση. Ο χρόνος και η μορφή της ανακοίνωσης στον Τύπο και στα στρατεύματα επαφίεται σε εσάς. Επιβεβαιώστε την παραλαβή.»
Στις 21:30 της 1ης Μαΐου 1945, ο ραδιοφωνικός σταθμός του Αμβούργου (Reichssender Hamburg) μετέδωσε την είδηση του θανάτου του Χίτλερ :
«Από το Αρχηγείο του Φύρερ, έγινε γνωστό, ότι ο Φύρερ μας, Αδόλφος Χίτλερ, έπεσε το απόγευμα μαχόμενος στην Καγκελαρία του Ράιχ, πολεμώντας μέχρι την τελευταία ανάσα του υπέρ της πατρίδας και ενάντια στον Μπολσεβικισμό. Στις 30 Απριλίου, ο Φύρερ, διόρισε τον Μέγα Ναύαρχο Ντένιτς ως διάδοχό του.» Ο Ντένιτς θέλοντας να κρατήσει υψηλό το ηθικό των Γερμανών και να αποτρέψει τον πολλαπλασιασμό των διαλυτικών τάσεων που εμφανίζονταν στον γερμανικό στρατό, δεν ανέφερε τον τρόπο θανάτου του Φύρερ.
Αμέσως μετά ο Ντένιτς διακήρυξε μεταξύ άλλων:
«(...) Ο Φύρερ με όρισε ως διάδοχό του. Με πλήρη συνείδηση των ευθυνών μου αναλαμβάνω την ηγεσία του γερμανικού λαού σε αυτή τη μοιραία ώρα. Το πρώτο μου καθήκον είναι να σώσω τους Γερμανούς άνδρες και γυναίκες από την καταστροφή από τον προελαύνοντα μπολσεβίκικο εχθρό. Για να εξυπηρετηθεί αυτός και μόνο ο σκοπός συνεχίζεται ο στρατιωτικός αγώνας. Όσο οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί συνεχίζουν να εμποδίζουν την εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος, πρέπει επίσης να συνεχίσουμε να πολεμάμε και να υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας εναντίον τους. Οι Αγγλοαμερικανοί θα συνεχίσουν τον πόλεμο όχι πια για τους δικούς τους λαούς, αλλά μόνο για την εξάπλωση του Μπολσεβικισμού στην Ευρώπη.(...) Την επόμενη ώρα της ανάγκης του λαού μας, θα προσπαθήσω να δημιουργήσω ανεκτές συνθήκες διαβίωσης για τις γενναίες γυναίκες, τους άνδρες και τα παιδιά μας, όσο αυτό είναι στο χέρι μου. Για όλα αυτά χρειάζομαι τη βοήθειά σας. Δώστε μου την εμπιστοσύνη σας, γιατί ο δικός σας δρόμος είναι και δικός μου δρόμος! Διατηρήστε την τάξη και την πειθαρχία στην πόλη και τη χώρα! Ας κάνει ο καθένας το καθήκον του στη θέση του. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να απαλύνουμε τα βάσανα που θα φέρει ο επόμενος καιρός στον καθένα μας και να αποτρέψουμε την κατάρρευση. Αν κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, ούτε ο Κύριος και Θεός μας θα μας εγκαταλείψει μετά από τόσα βάσανα και θυσίες.» [5]
Μερικές ώρες αργότερα εξέδωσε και την ημερήσια διαταγή του, στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, επιμένοντας στα θέματα πειθαρχίας:
«(...) Περιμένω πειθαρχία και υπακοή. Το χάος και η καταστροφή μπορούν να αποτραπούν μόνο με την ταχεία και ανεπιφύλακτη εκτέλεση των διαταγών μου. Όποιος σε αυτή τη συγκυρία δεν εκπληρώνει το καθήκον του και καταδικάζει τα γερμανικά γυναικόπαιδα σε σκλαβιά και θάνατο είναι προδότης και δειλός. Ο όρκος υποταγής που δώσατε στον Φύρερ δεσμεύει τώρα τον καθένα από εσάς σε μένα, τον οποίο ο ίδιος όρισε ως διάδοχό του.» [6]
Η κυβέρνηση Ντένιτς στο Φλένσμπουργκ
Κύριο λήμμα: Κυβέρνηση Ντένιτς
Ο νέος Πρόεδρος και η κυβέρνησή του, εγκαταστάθηκαν από τις πρώτες πρωινές ώρες της 3ης Μαΐου στο Φλένσμπουργκ του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν . Επεδίωξε μια ξεχωριστή ειρήνη με τους Δυτικούς Συμμάχους, προκειμένου να απωθήσουν τον Κόκκινο Στρατό από τη Γερμανία. Κάτι τέτοιο όμως δεν κατέστη δυνατό: ήδη από την Συμμαχική Διάσκεψη της Καζαμπλάνκα το 1943 είχε αποφασιστεί κατόπιν αιτήματος του Αμερικανού προέδρου Ρούσβελτ η άνευ όρων παράδοση του εχθρού. Περαιτέρω, οι σύμμαχοι αρνήθηκαν το αίτημα της μερικής συνθηκολόγησης (μόνο με τους Δυτικούς), καθώς έκριναν ότι ήταν αντίθετο προς τα συμφέροντα εκείνης της στιγμής. Μάλιστα, απείλησαν ότι σε περίπτωση άρνησης των Γερμανών, θα επαναλάμβαναν την εκστρατεία αεροπορικών βομβαρδισμών των γερμανικών πόλεων που είχαν αναστείλει από τα μέσα Απριλίου.
Στις 7 Μαΐου, στις 2:41 π.μ., ο Αρχηγός του Επιτελείου Διοίκησης των Ενόπλων Δυνάμεων, Συνταγματάρχης Alfred Jodl, εξουσιοδοτημένος από τον Ντένιτς, υπέγραψε στη Reims την άνευ όρων παράδοση των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων. Η πράξη παράδοσης επρόκειτο να επικυρωθεί μία ημέρα αργότερα από την Ανώτατη Διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων και τους Αρχηγούς του Στρατού, της Αεροπορίας και του Ναυτικού. Τη νύχτα της 8ης προς 9η Μαΐου, ο Στρατάρχης Βίλχελμ Κάιτελ, ο Στρατηγός Ναύαρχος φον Φρίντεμπεργκ και ο Συνταγματάρχης Στουμπφ, οι οποίοι είχαν εξουσιοδοτηθεί από τον Ντένιτς, υπέγραψαν άλλη μια πράξη συνθηκολόγησης, αυτή τη φορά στο σοβιετικό αρχηγείο κοντά στο Βερολίνο.
Η νομιμότητα της Κυβέρνησης
Στις 23 Μαΐου 1945, ο Ντένιτς και τα μέλη της εκτελεστικής κυβέρνησης του Ράιχ και της ανώτατης διοίκησης των ενόπλων δυνάμεων συνελήφθησαν - κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και με εξαιρετικά ατιμωτικό τρόπο - από τα βρετανικά στρατεύματα κατοχής. Ο Πρόεδρος του Ράιχ έγραψε από το στρατόπεδο του Bad Mondorf όπου κρατούνταν ως αιχμάλωτος πολέμου, τον Ιούλιο του 1945:
Στις 7 Ιουλίου, ο διοικητής του στρατοπέδου στο οποίο κρατούμαι ως αιχμάλωτος πολέμου διάβασε μια διαταγή αποτελούμενη από τρεις παραγράφους, η οποία περιείχε, μεταξύ άλλων, τη δήλωση ότι το γερμανικό κράτος έπαψε να υφίσταται. Σε απάντηση της ένστασής μου, η φράση διορθώθηκε στη συνέχεια, με την έννοια ότι έπρεπε να ειπωθεί ότι η γερμανική κυβέρνηση είχε πάψει να υπάρχει.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων σχετικά με τη θέση μου, προβαίνω στις ακόλουθες διευκρινίσεις:[7]
1. Η συνθηκολόγηση συνήφθη από τους αντιπροσώπους μου με βάση ένα γραπτό πληρεξούσιο, στο οποίο υπέγραφα ως αρχηγός του κράτους του Γερμανικού Ράιχ και ως εκ τούτου ως ανώτατος διοικητής των ενόπλων δυνάμεων, και το οποίο ζητήθηκε και αναγνωρίστηκε με αυτή τη μορφή από τους πληρεξουσίους αντιπροσώπους των συμμαχικών δυνάμεων. Ως αποτέλεσμα, οι Σύμμαχοι με αναγνώρισαν ως αρχηγό του κράτους του Γερμανικού Ράιχ.
2. Η άνευ όρων παράδοση των τριών κλάδων των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων, η οποία συνήφθη με τη δική μου εξουσιοδότηση στις 9 Μαΐου 1945, δεν σήμαινε ότι το Γερμανικό Ράιχ έπαψε να υφίσταται, ούτε ότι έληξε το αξίωμά μου ως αρχηγού κράτους. Η υπηρεσιακή κυβέρνηση που διόρισα παρέμεινε επίσης στο αξίωμά της- η Συμμαχική Επιτροπή Παρακολούθησης στο Φλένσμπουργκ συνεργαζόταν μαζί της μέχρι τις 23 Μαΐου 1945.
3. Η πλήρης κατοχή του εδάφους του Γερμανικού Ράιχ μετά τη συνθηκολόγηση δεν άλλαξε αυτή τη νομική κατάσταση. Στην πραγματικότητα εμπόδισε μόνο εμένα και την κυβέρνησή μου να εκτελέσουμε κυβερνητικές ενέργειες στη Γερμανία.
4. Ούτε η φυλάκιση του εαυτού μου και της κυβέρνησής μου θα μπορούσε να επηρεάσει τη νομική θέση που διατυπώθηκε. Είχε μόνο ως αποτέλεσμα να σταματήσει εντελώς κάθε πραγματική επίσημη δραστηριότητα για μένα και την κυβέρνησή μου.
5. Με βάση τις παραπάνω απόψεις σχετικά με τις νομικές συνέπειες των προαναφερόμενων στρατιωτικών επιχειρήσεων, είμαι σύμφωνος με τις γενικά αποδεκτές αρχές του διεθνούς δικαίου.
Σύλληψη και Δίκη της Νυρεμβέργης
Τον Οκτώβριο του 1945 παραπέμφθηκε κατηγορούμενος για: α) Συνωμοσία για εγκλήματα κατά της ειρήνης, εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, β) Εγκλήματα κατά της ειρήνης, δηλαδή σχεδιασμός, προπαρασκευή και τέλεση επιθετικού πολέμου, γ) Εγκλήματα πολέμου, δηλαδή παραβιάσεις των «νόμων και των εθίμων του πολέμου», όπως η θανάτωση και η κακοποίηση άμαχου πληθυσμού και αιχμαλώτων, τα καταναγκαστικά έργα, η λεηλασία και η καταστροφή πόλεων και χωριών.
Ο συνήγορος υπεράσπισής του, ο πλοίαρχος Dr. Otto Kranzbühler, κατέρριψε την κατηγορία για δήθεν βύθιση εχθρικών εμπορικών πλοίων χωρίς προειδοποίηση εναντίον του ίδιου και του μεγάλου ναυάρχου Ρέντερ, γεγονός που έσωσε τους δύο ναυάρχους από τη θανατική ποινή. Πάνω σε αυτό, η γραπτή κατάθεση του Αρχηγού του Αμερικανικού Στόλου του Ειρηνικού, Ναυάρχου Chester W. Nimitz, στην οποία δήλωσε ότι οι διαταγές του Αμερικανικού Ναυτικού σε θέματα υποβρυχίου πολέμου δεν διέφεραν ουσιαστικά από εκείνες του Γερμανικού Ναυτικού, μείωσαν την ποινή του, σε 10 χρόνια φυλάκισης. [8]
Μετά τη φυλακή
Ο Ντένιτς αποφυλακίστηκε την 1η Οκτωβρίου 1956 και αποσύρθηκε στο μικρό χωριό Aumühle στο Schleswig-Holstein της βόρειας Δυτικής Γερμανίας. Τα απομνημονεύματά του, κυκλοφόρησαν στη Γερμανία το 1958. Το βιβλίο αυτό εξιστορούσε τις εμπειρίες του Dönitz ως διοικητής υποβρυχίων (10 χρόνια) και ως πρόεδρος της Γερμανίας (20 ημέρες).
Το δεύτερο βιβλίο του, "Mein wechselvolles Leben" («Η ζωή μου που αλλάζει συνεχώς») είναι λιγότερο γνωστό, ίσως επειδή ασχολείται με τα γεγονότα της ζωής του πριν από το 1934. Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1968 και μια νέα έκδοση κυκλοφόρησε το 1998 με τον αναθεωρημένο τίτλο "Mein soldatisches Leben" («Η πολεμική μου ζωή»).
Το 1973, εμφανίστηκε στην τηλεοπτική παραγωγή της Thames Television "The World at War", σε μια από τις λίγες τηλεοπτικές του εμφανίσεις.
Σημειώσεις
- ^α Στην δίκη της Νυρεμβέργης πραγματοποιήθηκε ένα πρωτοφανές νομικό πραξικόπημα: παραβίαση των αρχών του Διεθνούς Δικαίου που έχει ως αρχή το "Nullum crimen sine lege". Η φράση αντικατοπτρίζει την αρχή του ποινικού δικαίου και του διεθνούς ποινικού δικαίου ότι ένα πρόσωπο δεν μπορεί ή δεν πρέπει να αντιμετωπίζει ποινική τιμωρία παρά μόνο για μια πράξη που είχε ποινικοποιηθεί από τον νόμο πριν από την τέλεσή της.[9]
- ^β Ο Ντένιτς διαδέχτηκε τον Αδόλφο Χίτλερ, όχι στο αξίωμα του Führer, αλλά στα αξιώματα του «Πρόεδρου του Ράιχ» και του «Ανώτατου Διοικητή των Ενόπλων Δυνάμεων».
Παραπομπές
- ↑ Miller, David (2000). "U-Boats: The Illustrated History of the Raiders of the Deep", σελ. 145
- ↑ https://www.usni.org/magazines/proceedings/1954/may/last-fuehrer
- ↑ Louis L. Snyder: "Encyclopedia of the Third Reich" (New York: McGraw-Hill, 1967), pp. 165-66
- ↑ Karl Doenitz, Memoirs (London: Weidenfeld & Nicolson, 1959), p. 441.
- ↑ Statements by Karl Dönitz about Hitler's death and the German capitulation (01/08 Mai 1945)
- ↑ Grand Admiral Karl Doenitz: Last President of a United Germany
- ↑ Dönitz-Erklärung Juli 1945 („Bad Mondorfer Erklärung“) in: Manfred Roeder: „Ein Kampf um's Reich“, 1979, S. 30; ebenfalls zitiert in: „Nacht“ von Holger Fröhner, S. 64 (eingeschränkte Voransicht auf Google-Bücher), Walter Lüdde-Neurath: „Regierung Dönitz, die letzten Tage des Dritten Reiches“, S. 166; Herbert Grundmann: Handbuch der deutschen Geschichte, Band 2, Klett-Cotta, 1976, S. 609; Andreas Kruber: „Erwachsen werden schwer gemacht: Alte Seelen in einer neuen Zeit“, S. 320 (eingeschränkte Voransicht auf Google-Bücher)
- ↑ David T. Zabecki. :"Dönitz: A Defense". Merriam Press Military Monograph Series, (2007) σελ.14-17
- ↑ https://www.law.cornell.edu/wex/nullum_crimen_sine_lege
