Αλαίν Ντελόν

Ο Αλαίν Φαμπιάν Μορίς Μαρσέλ Ντελόν [Alain Fabien Maurice Marcel Delon] Γάλλος εθνικιστής με Ελβετική υπηκοότητα ένας από τους πιο εξέχοντες ηθοποιούς και σύμβολα του σεξ στην Ευρώπη από τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, σκηνοθέτης καθώς και επιχειρηματίας, γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1935 στην περιοχή Sceaux, σήμερα Hauts-de-Seine, στα νότια προάστια του Παρισιού στη Γαλλία.

Στις 13 Αυγούστου 1964 ο Ντελόν παντρεύτηκε σε γάμο που διάρκεσε έως τις 14 Φεβρουαρίου 1969 με τη Nathalie Barthélemy-Delon με την οποία απέκτησαν ένα γιο, τον ηθοποιό Anthony Delon που έχει συμμετάσχει σε αρκετές ταινίες και από το δεύτερο γάμο του, που διάρκεσε από το 1987 έως τον Οκτώβριο του 2002, με το μοντέλο, την Ολλανδικής καταγωγής Ροζαλί Βαν Μπρέμεν [Rosalie van Breemen] απέκτησαν ένα γιο, τον Alain-Fabien Jr και μία κόρη, την Ανούσκα, [Anouchka] από τα οποία έγινε παππούς τριών εγγονών.

Αλαίν Ντελόν
Συνοπτικές πληροφορίες
Γέννηση: 8 Νοεμβρίου 1935
Τόπος: Sceaux (Hauts-de-Seine) Παρίσι (Γαλλία)
Σύζυγος: Nathalie Barthélemy (α' γάμος) Rosalie van Breemen (β' γάμος)
Τέκνα: Anthony, Alain-Fabien Jr, Anouchka
Υπηκοότητα: Γαλλική, Ελβετική
Ασχολία: Ηθοποιός, Σκηνοθέτης Επιχειρηματίας
Θάνατος:
Τόπος:

Βιογραφία

Πατέρας του Αλαίν ήταν ο Fabien Delon, Γάλλος που γεννήθηκε στο νησί της Κορσικής κι είχε Ιταλική καταγωγή, ενώ μητέρα του ήταν η Edith Arnold, γαλλικής και γερμανικής καταγωγής. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν ακόμη 4 χρονών και η Εdith ξαναπαντρεύτηκε τον Paul Boulogne, έναν αλλαντοποιό, κι εμπιστεύτηκε το παιδί σε παραμάνες. Ο άντρας της παραμάνας του Αlain δούλευε στη φυλακή της Μπουρ-λα-Ρεν, έτσι ο Αλαίν μεγάλωσε -ουσιαστικά- σε θετή οικογένεια. Ο ηθοποιός θυμάται πως μεγάλωσε στο προαύλιο της φυλακής, παίζοντας με τα παιδιά των δεσμοφυλάκων.

Σπουδές

Από τα 8 ως τα 14 του, ο Ντελόν άλλαξε 6 οικοτροφεία. Μέτριος μαθητής, ατίθασος έφηβος -ένας αληθινός «διάβολος», σύμφωνα με τις μαρτυρίες των δασκάλων του- αποβλήθηκε από όλα τα οικοτροφεία, καθώς και από τα περισσότερα δημόσια σχολεία της περιοχής. Οι δάσκαλοι του διέκριναν μια κλίση στα θρησκευτικής φύσεως μαθήματα και τον παρότρυναν να γίνει ιερέας. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών παράτησε το σχολείο με σκοπό να μεταναστεύσει στο Σικάγο, όμως η απόπειρα του ολοκληρώθηκε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, λίγα χιλιόμετρα από το σπίτι του και στη συνέχεια εργάστηκε στο κρεοπωλείο του πατριού του.

Κινηματογραφική καρριέρα

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 κατατάχθηκε στο Γαλλικό ναυτικό και υπηρέτησε ως αλεξιπτωτιστής στη δύναμη των Γάλλων πεζοναυτών στο Πολεμικό Ναυτικό και ξεμπάρκαρε ως ασυρματιστής στη Σαϊγκόν, στην καρδιά της φλεγόμενης Ινδοκίνας συμμετέχοντας στις τελευταίες επιχειρήσεις του πολέμου. Η στρατιωτική του θητεία διάρκεσε τέσσερα χρόνια και στη διάρκεια της ο Ντελόν έμεινε ένα χρόνο στη φυλακή λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς. Στα μέσα της ίδιας δεκαετίας παράτησε το στρατό και βρέθηκε στο Παρίσι, άφραγκος, κάνοντας ό,τι δουλειά μπορούσε να βρει, ζώντας παρέα με τα κλεφτρόνια και τις πόρνες της πλατείας Pigale ενώ εργάστηκε ευκαιριακά ως σερβιτόρος, πωλητής και πορτιέρης στην αίθουσα «Les Halles», όπου γνώρισε ορισμένους νεαρούς ηθοποιούς και μπήκε στους κινηματογραφικούς κύκλους όταν γνώρισε την ηθοποιό Μπριζίτ Ομπέρ [Brigitte Auber], που τον πήρε μαζί της στις Κάννες. Εκείνη τον γνώρισε στην Michèle Cordoue, και η -γοητευμένη- Cordoue, με τη σειρά της, στον σύζυγό της, τον σκηνοθέτη Yves Allégret, που του άνοιξε την πόρτα του σινεμά. Παράλληλα ο Ντέιβιντ Σέλτζνικ, κυνηγός ταλέντων, του πρόσφερε συμβόλαιο μετά από διάφορα τεστ και με την προϋπόθεση να μάθει αγγλικά.

Το 1957 ο σκηνοθέτης Yves Allegret [Υβ Αλεγκρέ]του έδωσε ένα μικρό ρολό στην ταινία «Quand La Femme S'en Mele», η οποία με τον τίτλο «Faibles femmes» προβλήθηκε με μεγάλη επιτυχία το 1959 στην Αμερική, κάνοντας το όνομά του Ντελόν γνωστό στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, από τα πρώτα του βήματα. Το 1958 ήταν που πήρε τον πρώτο αξιόλογο ρόλο στην ταινία «Christine» του σκηνοθέτη Πιέρ-Γκασπάρ Ουίτ, μετά από την επιλογή του από την Romy Schneider με την οποία έζησαν αρραβωνιασμένοι για πέντε χρόνια και διατήρησαν στενή φιλική σχέση ως το τέλος της ζωής της. Το 1964 ίδρυσε δική του εταιρεία παραγωγής, την «Delbeau Productions» με την οποία δημιούργησε μια ταινία μικρού μήκους σε σκηνοθεσία του Guy Gilles.

Τον Οκτώβριο του 1968 κατηγορήθηκε ως συνεργός στη δολοφονία του πρώην σωματοφύλακά του Στεφάν Μάρκοβιτς , γνωστή και ως «υπόθεση Μάρκοβιτς», καθώς και για χρήση ναρκωτικών και σκάνδαλο σεξ, στο οποίο εμπλέκονταν γνωστοί Γάλλοι πολιτικοί και και προσωπικότητες του χώρου του θεάματος, όμως αν και ανακρίθηκε κατ' επανάληψη, απαλλάχθηκε από όλες τις κατηγορίες καθώς δεν προέκυψαν ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος του. Η έρευνα της αστυνομίας αποκάλυψε στο παρασκήνιο της δολοφονίας ένα γαϊτανάκι από παράνομες δραστηριότητες, όπως εμπόριο ναρκωτικών και πορνογραφικού υλικού, στις οποίες φέρονταν αναμεμειγμένοι πολλοί «ευυπόληπτοι» πολίτες, μεταξύ τους και η σύζυγος του μετέπειτα προέδρου της Γαλλίας Ζωρζ Πομπιντού.

Περίπου την ίδια περίοδο ίδρυσε την «Adel Productions», εταιρεία κινηματογραφικών παραγωγών. Στις 23 Σεπτεμβρίου 1999 απέκτησε και την ελβετική υπηκοότητα, ενώ η εταιρεία που διαχειρίζεται τα προϊόντα με το όνομα του εδρεύει στην Γενεύη και ο Ντελόν είναι πολίτης της κοινότητας Chêne-Bougeries, που ανήκει στο καντόνι της Γενεύης. Κατά καιρούς συνδέθηκε και διατηρούσε ερωτικές συντροφικές σχέσεις με συναδέλφους του ηθοποιούς, μεταξύ τους η Ρόμι Σνάιντερ , για την οποία ο Ντελόν έχει δηλώσει ότι λυπάται «..γιατί δεν παντρεύτηκα αυτή την γυναίκα...», καθώς κι ότι «...αποφεύγει να βλέπει τις ταινίες που γύρισαν μαζί..», η Μιρέιγ Νταρκ και η Ανν Παριγιό.

Αποχώρηση από τα πλατό

Το 2001 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ηθοποιία, λέγοντας ότι «...πρέπει να ξέρει κανείς να αποσύρεται την κατάλληλη στιγμή». Το 2013 αντιμετώπισε προβλήματα υγείας και νοσηλεύτηκε εξαιτίας καρδιακών αρρυθμιών, ενώ τον Αύγουστο του 2015 ένιωσε έντονους πόνους στην πλάτη και εισήχθη εσπευσμένα στην νευροχειρουργική πτέρυγα του νοσοκομείου Lariboisiere όπου και χειρουργήθηκε.

Σε αφιέρωμα της η Γαλλική εφημερίδα «Le Figaro» τον αποκαλεί «..ο τελευταίος Σαμουράι του γαλλικού κινηματογράφου...», εξαιτίας της ταινίας «Le Samurai», στην οποία πρωταγωνίστησε. Σήμερα ζει απομονωμένος στο σπίτι του στην πόλη Λουαρέ, εκατό χιλιόμετρα από το Παρίσι, με παρέα τα σκυλιά του, ενώ όπως δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων [A.F.P.] η ηθοποιός Μιρέιγ Νταρκ, που επί δεκαπέντε χρόνια υπήρξε σύντροφός του, «...τον ρώτησα αν ήθελε να οργανώσουμε κάτι για τα [ογδοηκοστά] γενέθλιά του, μου απάντησε όχι, είναι ένας άντρας μόνος, αλλά δεν παραπονιέται, είναι επιλογή του, έτσι επιθυμεί να ζει...».

Διακρίσεις

Ο Ντελόν τιμήθηκε το 1995 με τη Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου για την συνολική προσφορά του στον Κινηματογράφο, ενώ μνημειώδης είναι η κόντρα του με το Φεστιβάλ των Κανών, καθώς το 1984 κατηγόρησε το Φεστιβάλ αλλά και τον Γάλλο Υπουργό Πολιτισμού, ότι σκόπιμα άφησαν εκτός την ταινία του «Notre Histoire», εξαιτίας των εθνικιστικών του πεποιθήσεων και απόψεων. Έχει αναγορευθεί Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής και ονομάστηκε Commander of the Order of Ouissam Alaouite.

Ο στενός του φίλος Φιλίπ Μπαρμπιέ, έγραψε και δημοσίευσε το βιβλίο «Les femmes de ma vie» [«Οι γυναίκες της ζωής μου»], στον πρόλογο του οποίου η Μπριζίτ Μπαρντό, στενή φίλη του Ντελόν και ίσως ερωμένη του για κάποιο διάστημα γράφει, «...Ο Αλέν Ντελόν είναι ένα υπέροχο θηρίο, ένα από αυτά που βρίσκονται υπό εξαφάνιση. Το χαμόγελό του σαρκοβόρο και γήινο, όπως και το διαπεραστικό μπλε του βλέμματός του, μαγεύει και σαγηνεύει. Αυτός είναι ο Αλέν...». «Τα μυστήρια Ντελόν» είναι ο τίτλος του έργου του Μπερνάρ Βιολέ, μίας ακόμη βιογραφίας του Ντελόν, η οποία πριν εκδοθεί, είχε απαγορευθεί η κυκλοφορία της από Γαλλικό δικαστήριο και κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο «Flammarion» έπειτα από απόφαση Εφετείου του Παρισιού, βάσει της οποίας ανεστάλη η προσωρινή απαγόρευση της εκδόσεως. Πριν ο Ντελόν προχωρήσει σε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, ο εκδοτικός οίκος που δεν ενημέρωσε κανέναν για την απόφαση άρσεως της απαγορεύσεως, προχώρησε στην έκδοση του βιβλίου.

Ιδεολογικές απόψεις

Lepen-Delon

Ο Ντελόν τάχθηκε εναντίον της Μουσουλμανικής εισβολής στην Ευρώπη, όπως και η Γαλλίδα ηθοποιός Μπριζίτ Μπαρντό, πολιτική θέση η οποία τον καθιστά πολέμιο των μεταναστών καθώς όπως έχει δηλώσει με νόημα ««Η Γαλλία δεν μπορεί να γίνει «μουσουλμάνα». Παράλληλα έχει διαδηλώσει δημόσια την υποστήριξή του στο Ζαν Μαρί Λεπέν, αρχηγό του εθνικιστικού «Font National» της Γαλλίας, αλλά και στη διάδοχό του Μαρίν Λεπέν . Τον Ιούλιο του 2012 είχε παραχωρήσει συνέντευξη στο ένθετο περιοδικό της εφημερίδας «Le Figaro», στην οποία υποστήριξε ότι «...Λυπάμαι πολύ, αλλά δεν υπάρχουν πια διαφορές, δεν υπάρχει πια σεβασμός. Δεν έχω κάτι με τους γκέι που τα βρίσκουν, όμως, εμείς οι άνδρες είμαστε φτιαγμένοι για να αγαπούμε τις γυναίκες...υπήρχε ο καιρός που ξεχώριζες τους άνδρες από τις γυναίκες..» και πως «..σήμερα αυτό έχει αλλάξει ριζικά, καθώς οι ρόλοι είναι πλέον δυσδιάκριτοι και πολλές φορές αντεστραμμένοι...».

Σε συνέντευξη του στη βελγική εφημερίδα «Le Matin», δήλωσε ότι εγκρίνει την άνοδο του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας λέγοντας, «...Το Εθνικό Μέτωπο είναι απολύτως σταθερό στις θέσεις του. Ο κόσμος δεν αντέχει πια τα παλιά κόμματα και τον τρόπο που μιλάνε και αντιμετωπίζουν τα προβλήματα. Θέλουν δράση, θέλουν κάτι άλλο. Ο κόσμος γνώρισε μία Γαλλία διαφορετική επί Ντε Γκολ και Μιτεράν. Για αυτό το Εθνικό Μέτωπο, όπως το M.C.G. στη Γενεύη, καταλαμβάνουν μία σημαντική θέση, για αυτό το εγκρίνω, το προωθώ και το κατανοώ καλά». Όταν ρωτήθηκε αν πιστεύει πως η Μαρίν Λε Πεν θα κάνει πράξη τα όσα διατείνεται, ο Ντελόν διατράνωσε την πεποίθησή του ότι θα τα καταφέρουν αρκεί να έχουν πίσω τους ένα σταθερό εκλογικό σώμα λέγοντας, «..Δεν θα τα καταφέρουμε χωρίς την στήριξη του λαού. Εδώ και χρόνια οι Λε Πεν, πατέρας και κόρη, αγωνίζονται, αλλά αγωνίζονται μόνοι. Τώρα, για πρώτη φορά, δεν είναι πια μόνοι. Έχουν τους Γάλλους μαζί τους. Και αυτό είναι σημαντικό..».

Σε άλλη του συνέντευξη στο τηλεοπτικό κανάλι «France 5», ο Ντελόν είπε, «...Η ομοφυλοφιλία πάει κόντρα στη φύση. Οι άνδρες είμαστε φτιαγμένοι να αγαπάμε τις γυναίκες, να τις φλερτάρουμε. Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε καμάκι σε άλλους άνδρες ή να δεχόμαστε το καμάκι που μας κάνει ένας άλλος άνδρας...», ανάλογη δήλωση με της Γιέλενας Ισινμπάγιεβα, της Ρωσίδας πρωταθλήτριας του άλματος επί κοντώ. Όταν η παρουσιάστρια Αν-Σοφί Λαπί της εκπομπής «C à vous» του επισήμανε ότι οι δηλώσεις του είναι προκλητικές και θα σοκάρουν, ο Ντελόν πρόσθεσε ότι είναι και κατά της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια λέγοντας, «...Αυτό που πάνω απ’ όλα δεν επιθυμώ είναι να υιοθετούν παιδιά. Δεν θα το συζητήσουμε όμως εδώ γιατί θα έπρεπε να γίνει μια νέα εκπομπή αποκλειστικά για το θέμα αυτό...». Δήλωσε αντίθετος στους γάμους ομόφυλων ζευγαριών, ότι αδιαφορεί παντελώς για τους ομοφυλόφιλους και συμπλήρωσε πως αρνείται πεισματικά να δεχθεί την εποχή που πάει κόντρα στη φύση.

Κινηματογραφικές ταινίες

Ο Ντελόν αναδείχθηκε σε μύθο της μεγάλης οθόνης και του Παγκόσμιου κινηματογράφου, υπήρξε ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς του 20ου αιώνα και πρωταγωνίστησε σε μια σειρά κινηματογραφικών επιτυχιών στις οποίες επέλεγε να ενσαρκώνει σταθερά το ρόλο του κακού. Η πρώτη του πετυχημένη συμμετοχή σε κινηματογραφική παραγωγή σημειώθηκε το 1960, με την ταινία «Plein Soleil», ενώ πρωταγωνίστησε σε Αμερικανικές αλλά και Βρετανικές παραγωγές.

Πρωταγωνίστησε σε σημαντικές κινηματογραφικές ταινίες μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται:

• «Yellow Rolls-Royce»,
• «Comme Un Boomerang»,
• «Le Gang»,
• «Quand La Femme S'en Mele», το 1957,
• «Christine» το 1958, με σκηνοθέτη τον Πιέρ-Γκασπάρ Ουίτ,
• «Plein Soleil», [«Γυμνοί στον ήλιο»] το 1960, σε σκηνοθεσία του Ρενέ Κλεμέντ, βασισμένο στο μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ «O ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ», ερμηνεύοντας τον πρωταγωνιστή, Τομ Ρίπλεϊ, τον οποίο γνωρίζουμε και το 1999 από τον Ματ Ντέιμον, και λαμβάνοντας καλές κριτικές.
• «Ο Ρόκκο και τα Αδέλφια του» [«Rocco e suoi fratelli»], το 1960, σε σκηνοθεσία του Λουκίνο Βισκόντι [Luchino Viscont]. Στην ταινία συμμετείχε συμμετείχε και η Ελληνίδα ηθοποιός Κατίνα Παξινού.
• «Purple Noon» το 1960, σε σκηνοθεσία του Rene Clement,
• «Ο Γατόπαρδος» [«Il Gattopardo»], το 1963,
• «Once a Thief», το 1965,
• «Texas Across the River», το 1966,
• «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» [«Le Samourai»], το 1967,
• «Η πισίνα» [«La piscine»], το 1969,
• «Η Συμμορία των Σικελών» [«The Sicilian Clan»], το 1969,
• «Μπορσαλίνο» [«Borsalino»], το 1970,
• «Ο Κόκκινος Κύκλος» [«Le cercle rouge»], το 1970,
• «Ο Μπάτσος» [«Un flic»], το 1972,
• «Δύο ξένοι στην ίδια πόλη» [«Deux hommes dans la ville»], το 1973,
• «Tόνυ Αρζέντα-Ο Αρχιγκάνγκστερ» [«Tony Arzenta»], το 1973,
• «O Σκορπιός» [«Scorpio»], το 1973,
• «H ιστορία ενός μπάτσου» [«Flic Story»], το 1975,
• «Ο Αδίστακτος Χρυσοδάκτυλος» [«L'homme pressé»], το 1977,
• «Πτήση Κονκόρντ-Απειλή στα 20.000 μέτρα» [«The Concorde... Airport '79»], το 1979,
• «Τεχεράνη 43» [«Teheran 43»], το 1981,
• «Για το τομάρι ενός μπάτσου» [«Pour Le Peau D'Un Flic»], το 1981, ταινία την οποία σκηνοθέτησε και ήταν η πρώτη στην οποία ανέλαβε αυτό το ρόλο.
• «Le Choc»,
• «Le Battant»,
• «Ο Λόγος του μπάτσου» [«Parole De Flic»], το 1985,
• «Ανάμεσα σε δυο μπαμπάδες» [«Un change sur deux»], το 1998,
• «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες» [«Asterix Jeux Aux Olympiques»], το 2008.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• [Alain Delon]
• [Αλέν Ντελόν (Alain Delon)]
• [Ταινίες Αλαίν Ντελόν]
• [Alain Delon]
• [ALAIN DELON, A UNIQUE PORTRAIT, 2015]

Εσωτερική αρθρογραφία

• Φιλίπ Πεταίν
• Σαρλ Μωρράς
• Μορίς Μπαρές
• Μορίς Μπαρντές
• Ρομπέρ Μπραζιγιάκ
• Εντίθ Πιάφ
• Ζαν Ζιλ Μαλλιαράκης
• Αντώνιος Μαλλιαράκης

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org