Αλέν Ντελόν

Ο Αλαίν Φαμπιάν Μορίς Μαρσέλ Ντελόν [Alain Fabien Maurice Marcel Delon] Γάλλος εθνικιστής με Ελβετική υπηκοότητα ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς του γαλλικού και παγκόσμιου κινηματογράφου και ανδρικό πρότυπο ομορφιάς στην Ευρώπη από τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, σκηνοθέτης καθώς και επιχειρηματίας, γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1935 στην περιοχή Sceaux (Σω), σήμερα Hauts-de-Seine, (Ω-ντε-Σεν), του Ιλ-ντε-Φρανς, ένα ακριβό προάστιο επτά χιλιόμετρα νότια του Παρισιού στη Γαλλία και πέθανε το πρωί της Κυριακής 18 Αυγούστου 2024 στο σπίτι του στο Douchy, μια κοινότητα στο διαμέρισμα του Λουαρέ, 135 χιλιόμετρα νότια του Παρισιού, της κεντρικής Γαλλίας.

Αλέν Ντελόν
Γέννηση: 8 Νοεμβρίου 1935
Τόπος: Sceaux (Hauts-de-Seine) Παρίσι (Γαλλία)
Σύζυγος: Nathalie Barthélemy Rosalie van Breemen (γάμος)
Τέκνα: Κριστιάν Ααρόν Μπουλόν (Αρί Μπουλόν) Anthony, Alain-Fabien Jr, Anouchka
Υπηκοότητα: Γαλλική, Ολλανδική, Ελβετική
Ασχολία: Ηθοποιός, Σκηνοθέτης Επιχειρηματίας
Θάνατος: 18 Αυγούστου 2024
Τόπος: Douchy, Λουαρέ (Γαλλία)

Η νεκρώσιμη ακολουθία του τελέστηκε το απόγευμα του Σαββάτου 24 Αυγούστου 2024 στο κτήμα της οικογένειας Ντελόν, στο La Brûlerie, παρουσία μόνο 40 ατόμων που προσκάλεσε η οικογένειά του.

Στις 13 Αυγούστου 1964 ο Ντελόν παντρεύτηκε σε γάμο που διάρκεσε έως τις 14 Φεβρουαρίου 1969 με τη Nathalie Barthélemy-Delon, κατά κόσμον Francine Canovas, με την οποία απέκτησαν ένα γιο, τον ηθοποιό Anthony Delon που έχει συμμετάσχει σε αρκετές ταινίες και από τη σχέση του, που διάρκεσε από το 1987 έως τον Οκτώβριο του 2002, με το μοντέλο, την Ολλανδικής καταγωγής Ροζαλί Βαν Μπρέμεν [Rosalie van Breemen] απέκτησαν ένα γιο, τον Alain-Fabien Jr και μία κόρη, την Ανούσκα, [Anouchka] από τα οποία έγινε παππούς τριών εγγονών. Γιος του τον οποίο δεν αναγνώρισε ποτέ, ήταν ο Άρι Μπουλόν, καρπός του έρωτά του με την Γερμανίδα τραγουδίστρια και ηθοποιό Nico, που γεννήθηκε το 1962 και πέθανε το 2023.

Βιογραφία

Πατέρας του Αλέν ήταν ο, μηχανικός προβολής και κατόπιν ιδιοκτήτης κινηματογράφου, Fabien Delon (1904-1977), Γάλλος που γεννήθηκε στο νησί της Κορσικής κι είχε Ιταλική καταγωγή από την πλευρά της μητέρας του που κατάγονταν από το Προυνέλι ντι Φιουμόρμπο, ενώ μητέρα του ήταν η, βοηθός φαρμακείου, Edith Arnold (1911-1995), γαλλικής και γερμανικής καταγωγής. Οι γονείς του χώρισαν όταν ο Αλαίν ήταν μόλις 4 χρονών και η Εdith ξαναπαντρεύτηκε τον Paul Boulogne, έναν κληρονόμο τεράστιας επιχειρήσεως αλλαντοποιίας, κι εμπιστεύτηκε το παιδί σε παραμάνες. Ο άντρας της παραμάνας του Αlain δούλευε στη φυλακή της Μπουρ-λα-Ρεν, στο Fresnes πόλη με τη δεύτερη μεγαλύτερη φυλακή στη Γαλλία, έτσι ο Αλαίν μεγάλωσε -ουσιαστικά- σε θετή οικογένεια. Ο ηθοποιός θυμάται πως μεγάλωσε στο προαύλιο της φυλακής, παίζοντας με τα παιδιά των δεσμοφυλάκων. Από τους νέους γάμους των βιολογικών γονεών του ο Αλαίν απέκτησε μια ετεροθαλή αδελφή και δύο ετεροθαλείς αδελφούς.

Σπουδές & Στρατιωτική θητεία

Από τα οκτώ ως τα δεκατέσσερα χρόνια του, ο Ντελόν άλλαξε έξι οικοτροφεία. Μέτριος μαθητής, ατίθασος έφηβος -ένας αληθινός «διάβολος», σύμφωνα με τις μαρτυρίες των δασκάλων του- αποβλήθηκε από όλα τα οικοτροφεία, καθώς και από τα περισσότερα δημόσια σχολεία της περιοχής στην οποία κατοικούσε. Οι δάσκαλοι του διέκριναν μια κλίση στα θρησκευτικής φύσεως μαθήματα και τον παρότρυναν να γίνει ιερέας, όμως σύμφωνα με τη μητέρα του αγαπούσε μόνο τη γυμναστική και στις βαθμολογίες ήταν ο 43ος στους 44 μαθητές της τάξης του.

Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών παράτησε το σχολείο με σκοπό να μεταναστεύσει στο Σικάγο, όμως η απόπειρα του ολοκληρώθηκε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, λίγα χιλιόμετρα από το σπίτι του Στη συνέχεια εργάστηκε στην επιχείρηση αλλαντικών του πατριού του. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 κατατάχθηκε στο Γαλλικό ναυτικό. Υπηρέτησε ως αλεξιπτωτιστής στη δύναμη των Γάλλων πεζοναυτών στο Πολεμικό Ναυτικό και ξεμπάρκαρε ως ασυρματιστής στη Σαϊγκόν, στην καρδιά της φλεγόμενης Ινδοκίνας, όπου οι πληθυσμοί των ιθαγενών είχαν ξεσηκωθεί αμφισβητώντας τη γαλλική κυριαρχία. Η στρατιωτική του θητεία διάρκεσε τέσσερα χρόνια, συνολικά, και στη διάρκεια της ο Ντελόν έμεινε ένα χρόνο στη φυλακή λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς.

Επιστροφή στη Γαλλία

Στα μέσα της δεκαετίας του '50 ο Ντελόν εγκατέλειψε το στρατό και σύντομα βρέθηκε στην κακόφημη περιοχή της Πλας Πιγκάλ στο Παρίσι, «από τη μια ζούγκλα στην άλλη» όπως έλεγε ο ίδιος, δίχως χρήματα, κάνοντας ό,τι δουλειά μπορούσε να βρει, ζώντας παρέα με τα κλεφτρόνια και τις πόρνες της πλατείας Pigale ενώ εργάστηκε ευκαιριακά ως σερβιτόρος και πωλητής. Στο μεταξύ οι θετοί του γονείς πέθαναν και η κηδεμονία επέστρεψε στους φυσικούς γονείς. Όταν εργάζονταν ως πορτιέρης στην αίθουσα «Les Halles», γνώρισε ορισμένους νεαρούς ηθοποιούς. Έκανε την εμφάνιση του στους κινηματογραφικούς κύκλους όταν γνώρισε την ηθοποιό Μπριζίτ Ομπέρ [Brigitte Auber], που τον πήρε μαζί της στις Κάννες. Εκεί τον εντόπισε ένας ανιχνευτής ταλέντων που λειτουργούσε για λογαριασμό του Αμερικανού κινηματογραφικού παραγωγού Ντέιβιντ Ο. Σέλτζνικ, ο οποίος του πρόσφερε συμβόλαιο μετά από διάφορα τεστ και με την προϋπόθεση να μάθει αγγλικά. Παράλληλα, η Μπριζίτ Ομπέρ τον γνώρισε στη Michèle Cordoue, και κείνη - γοητευμένη - τον σύστησε, με τη σειρά της, στον σύζυγό της, τον σκηνοθέτη Yves Allégret, που του άνοιξε την πόρτα του σινεμά.

Κινηματογραφική καριέρα

Το 1957 ο σκηνοθέτης Yves Allegret [Υβ Αλεγκρέ] έδωσε στον Ντελόν ένα μικρό ρολό στην ταινία «Quand La Femme S'en Mele», η οποία με τον τίτλο «Faibles femmes» προβλήθηκε με μεγάλη επιτυχία το 1959 στην Αμερική, κάνοντας το όνομά του Ντελόν γνωστό στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, από τα πρώτα του βήματα. Το 1958 ήταν που πήρε τον πρώτο αξιόλογο ρόλο στην ταινία «Christine» του σκηνοθέτη Πιέρ-Γκασπάρ Ουίτ, μετά από την επιλογή του από την Romy Schneider με την οποία έζησαν αρραβωνιασμένοι για πέντε χρόνια και διατήρησαν στενή φιλική σχέση ως το τέλος της ζωής της. Το 1964 ίδρυσε δική του εταιρεία παραγωγής, την «Delbeau Productions» με την οποία δημιούργησε μια ταινία μικρού μήκους σε σκηνοθεσία του Guy Gilles.

Στις Η.Π.Α.

Ελάχιστο καιρό μετά την περιπέτεια εποχής «Μαύρη τουλίπα» που γυρίστηκε στην Ισπανία ο Ντελόν εγκαταστάθηκε το Χόλιγουντ όπου τον υποδέχθηκαν ως «Γάλλο Τζέιμς Ντιν». Στην πρωτεύουσα του παγκόσμιου κινηματογράφου γύρισε ελάχιστες ταινίες που πέρασαν απαρατήρητες, αν και κάποιες, όπως ο «Κλέφτης», μια γκανγκστερική ταινία του Ραλφ Νέλσον, άξιζαν μεγαλύτερη προσοχή όπως και το γουέστερν «Οι αετοί του Τέξας» δίπλα στον Ντιν Μάρτιν. Η καριέρα του στο Χόλιγουντ δε σημείωσε ανάλογη επιτυχία όσο στη Γαλλία. Τα περισσότερα από τα πρότζεκτ και τις ταινίες που είχε σχεδιάσει κατέρρευσαν κάτι που τον οδήγησε να τερματίσει το συμβόλαιό του με την MGM.

Επιστροφή στη Γαλλία

Μετά από επτά χρόνια παραμονής στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής με τη σύζυγο και τον γιο του, ο Ντελόν επέστρεψε στην πατρίδα του. Τον Οκτώβριο του 1968 κατηγορήθηκε ως συνεργός στη δολοφονία του πρώην σωματοφύλακά του Στεφάν Μάρκοβιτς , γνωστή και ως «υπόθεση Μάρκοβιτς», καθώς και για χρήση ναρκωτικών και σκάνδαλο σεξ, στο οποίο εμπλέκονταν γνωστοί Γάλλοι πολιτικοί και και προσωπικότητες του χώρου του θεάματος, όμως αν και ανακρίθηκε κατ' επανάληψη, απαλλάχθηκε από όλες τις κατηγορίες καθώς δεν προέκυψαν ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος του. Η έρευνα της αστυνομίας αποκάλυψε στο παρασκήνιο της δολοφονίας ένα γαϊτανάκι από παράνομες δραστηριότητες, όπως εμπόριο ναρκωτικών και πορνογραφικού υλικού, στις οποίες φέρονταν αναμεμειγμένοι πολλοί «ευυπόληπτοι» πολίτες, μεταξύ τους και η σύζυγος του μετέπειτα προέδρου της Γαλλίας Ζωρζ Πομπιντού.

Περίπου την ίδια περίοδο ίδρυσε την «Adel Productions», εταιρεία κινηματογραφικών παραγωγών. Στις 23 Σεπτεμβρίου 1999 απέκτησε και την ελβετική υπηκοότητα, ενώ η εταιρεία που διαχειρίζεται τα προϊόντα με το όνομα του εδρεύει στην Γενεύη και ο Ντελόν είναι πολίτης της κοινότητας Chêne-Bougeries, που ανήκει στο καντόνι της Γενεύης. Κατά καιρούς συνδέθηκε και διατηρούσε ερωτικές συντροφικές σχέσεις με συναδέλφους του ηθοποιούς, μεταξύ τους η Ρόμι Σνάιντερ , για την οποία ο Ντελόν έχει δηλώσει ότι λυπάται «..γιατί δεν παντρεύτηκα αυτή την γυναίκα...», καθώς κι ότι «...αποφεύγει να βλέπει τις ταινίες που γύρισαν μαζί..», η Μιρέιγ Νταρκ και η Ανν Παριγιό.

Κινηματογραφικές ταινίες

Ο Ντελόν αναδείχθηκε σε μύθο της μεγάλης οθόνης και του Παγκόσμιου κινηματογράφου, υπήρξε ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς του 20ου αιώνα και πρωταγωνίστησε σε μια σειρά κινηματογραφικών επιτυχιών στις οποίες επέλεγε να ενσαρκώνει σταθερά το ρόλο του κακού. Πήρε μέρος σε περισσότερες από ενενήντα κινηματογραφικές ταινίες ενώ η πρώτη συμμετοχή του σε κινηματογραφική παραγωγή σημειώθηκε το 1960, με την ταινία «Plein Soleil». Πρωταγωνίστησε, επίσης, σε Αμερικανικές αλλά και Βρετανικές παραγωγές.

Πρωταγωνίστησε σε σημαντικές κινηματογραφικές ταινίες μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται:

• «Yellow Rolls-Royce»,
• «Comme Un Boomerang»,
• «Le Gang»,
• «Quand La Femme S'en Mele», το 1957,
• «Christine» το 1958, με σκηνοθέτη τον Πιέρ-Γκασπάρ Ουίτ,
• «Plein Soleil», [«Γυμνοί στον ήλιο»] το 1960, σε σκηνοθεσία του Ρενέ Κλεμέντ, βασισμένο στο μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ «O ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ», ερμηνεύοντας τον πρωταγωνιστή, Τομ Ρίπλεϊ, τον οποίο γνωρίζουμε και το 1999 από τον Ματ Ντέιμον, και λαμβάνοντας καλές κριτικές.
• «Ο Ρόκκο και τα Αδέλφια του» [«Rocco e suoi fratelli»], το 1960, σε σκηνοθεσία του Λουκίνο Βισκόντι [Luchino Viscont]. Στην ταινία συμμετείχε συμμετείχε και η Ελληνίδα ηθοποιός Κατίνα Παξινού.
• «Purple Noon» το 1960, σε σκηνοθεσία του Rene Clement,
• «Η μεγάλη ληστεία του καζίνο», το 1963, παραγωγή του Ζακ Μπαρ με πρωταγωνιστή τον Ζαν Γκαμπέν και με την υποστήριξη της MGM.

Η ταινία για την οποία ο Ντελόν πήρε τα δικαιώματα διανομής της σε ορισμένες χώρες αντί για έναν απλό μισθό, σημείωσε τεράστια επιτυχία. Επειδή ο τρόπος πληρωμής δεν είχε γίνει ποτέ πριν στη Γαλλία, έγινε γνωστή ως «μέθοδος του Ντελόν». Ο Γκαμπέν ισχυρίστηκε αργότερα ότι ο Ντελόν κέρδισε 10 φορές περισσότερα χρήματα από ό,τι είχε ως αμοιβή. Το 1965, ο Ντελόν είπε ότι «κανείς άλλος δεν το έχει δοκιμάσει από τότε και έχει βγάλει χρήματα».

• «Ο Γατόπαρδος» [«Il Gattopardo»], το 1963,
• «Once a Thief», το 1965,
• «Texas Across the River», το 1966,
• «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» [«Le Samourai»], το 1967,
• «Η πισίνα» [«La piscine»], το 1969,
• «Η Συμμορία των Σικελών» [«The Sicilian Clan»], το 1969,
• «Μπορσαλίνο» [«Borsalino»], το 1970,
• «Ο Κόκκινος Κύκλος» [«Le cercle rouge»], το 1970,
• «Ο Μπάτσος» [«Un flic»], το 1972,
• «Δύο ξένοι στην ίδια πόλη» [«Deux hommes dans la ville»], το 1973,
• «Tόνυ Αρζέντα-Ο Αρχιγκάνγκστερ» [«Tony Arzenta»], το 1973,
• «O Σκορπιός» [«Scorpio»], το 1973,
• «H ιστορία ενός μπάτσου» [«Flic Story»], το 1975,
• «Ο Αδίστακτος Χρυσοδάκτυλος» [«L'homme pressé»], το 1977,
• «Πτήση Κονκόρντ-Απειλή στα 20.000 μέτρα» [«The Concorde... Airport '79»], το 1979,
• «Τεχεράνη 43» [«Teheran 43»], το 1981,
• «Για το τομάρι ενός μπάτσου» [«Pour Le Peau D'Un Flic»], το 1981, ταινία την οποία σκηνοθέτησε και ήταν η πρώτη στην οποία ανέλαβε αυτό το ρόλο.
• «Le Choc»,
• «Le Battant»,
• «Ο Λόγος του μπάτσου» [«Parole De Flic»], το 1985,
• «Ανάμεσα σε δυο μπαμπάδες» [«Un change sur deux»], το 1998,
• «Fabio Montale», τηλεοπτική σειρά που αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία, το 2002,
• «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες» [«Asterix Jeux Aux Olympiques»], το 2008.

Στη διάρκεια της καριέρας του, ο Ντελόν συνεργάστηκε με πολλούς γνωστούς σκηνοθέτες, συμπεριλαμβανομένων των Λουκίνο Βισκόντι, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Ζαν-Πιέρ Μελβίλ, Μικελάντζελο Αντονιόνι και Λουί Μαλ. Η τελευταία μεγάλου μήκους ταινία με τον Αλέν Ντελόν στο ρόλο του Ιουλίου Καίσαρα ήταν το 2008 με τον «Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες» των Φρεντερίκ Φορεστιέ και Τομά Λανγκμάν. Στο θέατρο έπαιξε τελευταία το 2011 και τελευταία φορά το 2013.

Διακρίσεις

Ο Ντελόν τιμήθηκε το 1995 με τη Χρυσή Άρκτο στο 45ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου για τη συνολική προσφορά του στον Κινηματογράφο, ενώ μνημειώδης είναι η κόντρα του με το Φεστιβάλ των Κανών, καθώς το 1984 κατηγόρησε το Φεστιβάλ αλλά και τον Γάλλο Υπουργό Πολιτισμού, ότι σκόπιμα άφησαν εκτός την ταινία του «Notre Histoire», εξαιτίας των εθνικιστικών του πεποιθήσεων και απόψεων. Έχει αναγορευθεί Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής και ονομάστηκε Commander of the Order of Ouissam Alaouite. Επίσης, το 2019 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών, έλαβε τον τιμητικό Χρυσό Φοίνικα για τη συνολική προσφορά του στην έβδομη τέχνη. Ο ίδιος σχολίασε ότι αυτή η βράβευση ήταν για εκείνον «ένα μεταθανάτιο αφιέρωμα που του αποδόθηκε εν ζωή».

Ο στενός του φίλος Φιλίπ Μπαρμπιέ, έγραψε και δημοσίευσε το βιβλίο «Les femmes de ma vie» [«Οι γυναίκες της ζωής μου»], στον πρόλογο του οποίου η Μπριζίτ Μπαρντό, στενή φίλη του Ντελόν και ίσως ερωμένη του για κάποιο διάστημα γράφει, «...Ο Αλέν Ντελόν είναι ένα υπέροχο θηρίο, ένα από αυτά που βρίσκονται υπό εξαφάνιση. Το χαμόγελό του σαρκοβόρο και γήινο, όπως και το διαπεραστικό μπλε του βλέμματός του, μαγεύει και σαγηνεύει. Αυτός είναι ο Αλέν...». «Τα μυστήρια Ντελόν» είναι ο τίτλος του έργου του Μπερνάρ Βιολέ, μίας ακόμη βιογραφίας του Ντελόν, η οποία πριν εκδοθεί, είχε απαγορευθεί η κυκλοφορία της από Γαλλικό δικαστήριο και κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο «Flammarion» έπειτα από απόφαση Εφετείου του Παρισιού, βάσει της οποίας ανεστάλη η προσωρινή απαγόρευση της εκδόσεως. Πριν ο Ντελόν προχωρήσει σε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, ο εκδοτικός οίκος που δεν ενημέρωσε κανέναν για την απόφαση άρσεως της απαγορεύσεως, προχώρησε στην έκδοση του βιβλίου.

Αποχώρηση από τα πλατό

Το 1997, σε ηλικία 62 ετών, ο Ντελόν ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ηθοποιία, λέγοντας ότι «...πρέπει να ξέρει κανείς να αποσύρεται την κατάλληλη στιγμή», αν και δεν το τήρησε απολύτως καθώς επανεμφανίστηκε σποραδικά. Το 2013 αντιμετώπισε προβλήματα υγείας και νοσηλεύτηκε εξαιτίας καρδιακών αρρυθμιών, ενώ τον Αύγουστο του 2015 ένιωσε έντονους πόνους στην πλάτη και εισήχθη εσπευσμένα στην νευροχειρουργική πτέρυγα του νοσοκομείου Lariboisiere όπου και χειρουργήθηκε.

Ιδεολογικές απόψεις

Lepen-Delon

Ο Ντελόν, τη δεκαετία του '70 αγόρασε έναντι 300.000 φράγκων το χειρόγραφο του διάσημου λόγου που απηύθηνε ο Στρατηγός Σαρλ Ντε Γκολ στους Γάλλους για να τους ενθαρρύνει στον αγώνα τους κατά των Γερμανών, το οποίο δώρισε αργότερα στη Γαλλική Κυβέρνηση. Ο Ντελόν τάχθηκε εναντίον της Μουσουλμανικής εισβολής στην Ευρώπη, όπως και η Γαλλίδα εθνικίστρια ηθοποιός Μπριζίτ Μπαρντό, πολιτική θέση η οποία τον καθιστά πολέμιο των μεταναστών καθώς όπως έχει δηλώσει με νόημα ««Η Γαλλία δεν μπορεί να γίνει «μουσουλμάνα». Παράλληλα έχει διαδηλώσει δημόσια την υποστήριξή του στο Ζαν Μαρί Λεπέν, αρχηγό του εθνικιστικού «Font National» της Γαλλίας, αλλά και στη διάδοχό του Μαρίν Λεπέν . Τον Ιούλιο του 2012 είχε παραχωρήσει συνέντευξη στο ένθετο περιοδικό της εφημερίδας «Le Figaro», στην οποία υποστήριξε ότι

«...Λυπάμαι πολύ, αλλά δεν υπάρχουν πια διαφορές, δεν υπάρχει πια σεβασμός. Δεν έχω κάτι με τους γκέι που τα βρίσκουν, όμως, εμείς οι άνδρες είμαστε φτιαγμένοι για να αγαπούμε τις γυναίκες...υπήρχε ο καιρός που ξεχώριζες τους άνδρες από τις γυναίκες..» και πως «..σήμερα αυτό έχει αλλάξει ριζικά, καθώς οι ρόλοι είναι πλέον δυσδιάκριτοι και πολλές φορές αντεστραμμένοι...». 

Σε συνέντευξη του είχε τονίσει:

«Ο Ζαν-Μαρί Λε Πεν είναι φίλος. Είναι επικίνδυνος για την πολιτική σκηνή γιατί είναι ο μόνος που είναι ειλικρινής. Λέει έξω από τα δόντια αυτά που πολλοί άνθρωποι έχουν στο μυαλό τους και αυτά που οι πολιτικοί αποφεύγουν να πουν γιατί είναι είτε δημαγωγοί είτε δειλοί. Ο Λε Πεν, με όλες τις αδυναμίες και τα καλά του, είναι ίσως ο μόνος που βάζει το συμφέρον της Γαλλίας πριν από το δικό του.»

Σε άλλη συνέντευξη του, στη βελγική εφημερίδα «Le Matin», δήλωσε ότι εγκρίνει την άνοδο του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας λέγοντας,

«...Το Εθνικό Μέτωπο είναι απολύτως σταθερό στις θέσεις του. Ο κόσμος δεν αντέχει πια τα παλιά κόμματα και τον τρόπο που μιλάνε και αντιμετωπίζουν τα προβλήματα. Θέλουν δράση, θέλουν κάτι άλλο. Ο κόσμος γνώρισε μία Γαλλία διαφορετική επί Ντε Γκολ και Μιτεράν. Για αυτό το Εθνικό Μέτωπο, όπως το M.C.G. στη Γενεύη, καταλαμβάνουν μία σημαντική θέση, για αυτό το εγκρίνω, το προωθώ και το κατανοώ καλά». Όταν ρωτήθηκε αν πιστεύει πως η Μαρίν Λε Πεν θα κάνει πράξη τα όσα διατείνεται, ο Ντελόν διατράνωσε την πεποίθησή του ότι θα  τα καταφέρουν αρκεί να έχουν πίσω τους ένα σταθερό εκλογικό σώμα  λέγοντας, «..Δεν θα τα καταφέρουμε χωρίς την στήριξη του λαού. Εδώ και χρόνια οι Λε Πεν, πατέρας και κόρη, αγωνίζονται, αλλά αγωνίζονται μόνοι. Τώρα, για πρώτη φορά, δεν είναι πια μόνοι. Έχουν τους Γάλλους μαζί τους. Και αυτό είναι σημαντικό..».

Σε άλλη του συνέντευξη στο τηλεοπτικό κανάλι «France 5», ο Ντελόν δήλωσε αντίθετος στους γάμους ομόφυλων ζευγαριών, ότι αδιαφορεί παντελώς για τους ομοφυλόφιλους και συμπλήρωσε πως αρνείται πεισματικά να δεχθεί την εποχή που πάει κόντρα στη φύση.

«...Η ομοφυλοφιλία πάει κόντρα στη φύση. Οι άνδρες είμαστε φτιαγμένοι να αγαπάμε τις γυναίκες, να τις φλερτάρουμε. Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε καμάκι σε άλλους άνδρες ή να δεχόμαστε το καμάκι που μας κάνει ένας άλλος άνδρας...», 

δήλωση ανάλογη με αυτή της Γιέλενα Ισινμπάγιεβα, της Ρωσίδας πρωταθλήτριας του άλματος επί κοντώ. Όταν η παρουσιάστρια Αν-Σοφί Λαπί της εκπομπής «C à vous» του επισήμανε ότι οι δηλώσεις του είναι προκλητικές και θα σοκάρουν, ο Ντελόν πρόσθεσε ότι είναι και κατά της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια λέγοντας:

«...Αυτό που πάνω απ’ όλα δεν επιθυμώ είναι να υιοθετούν παιδιά. Δεν θα το συζητήσουμε όμως εδώ γιατί θα έπρεπε να γίνει μια νέα εκπομπή αποκλειστικά για το θέμα αυτό...».

Ύστερα χρόνια

Το 1971 ο Ντελόν αγόρασε το εξοχικό του στην πόλη όπου απεβίωσε, ένα πρώην κέντρο διακοπών για τα παιδιά των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους, μέσα σε περίπου 300 στρέμματα δασικής εκτάσεως. Εκεί, πίσω από τον πέτρινο τοίχο του κτήματος του, το οποίο εκτείνεται για 2,3 χιλιόμετρα κατά μήκος του δρόμου προς το χωριό Douchy-Montcorbon και είναι γνωστό ως La Brûlerie, ο ηθοποιός έζησε σε απομόνωση τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Τον Ιανουάριο του 2018 παραχώρησε μια συνέντευξη-απολογισμό ζωής στο περιοδικό «Paris Match». Σε αφιέρωμα της η Γαλλική εφημερίδα «Le Figaro» αποκαλεί τον Ντελόν «.. τελευταίο Σαμουράι του γαλλικού κινηματογράφου...», εξαιτίας της ταινίας «Le Samurai», στην οποία πρωταγωνίστησε. Μετά την αποχώρηση του από τα κινηματογραφικά πλατώ ο Ντελόν έζησε απομονωμένος στο σπίτι του στην πόλη Λουαρέ, εκατό χιλιόμετρα από το Παρίσι, με παρέα τα σκυλιά του, ενώ όπως δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων [A.F.P.] η ηθοποιός Μιρέιγ Νταρκ, που επί δεκαπέντε χρόνια υπήρξε σύντροφός του,

«...τον ρώτησα αν ήθελε να οργανώσουμε κάτι για τα [ογδοηκοστά] γενέθλιά του, μου απάντησε όχι, είναι ένας άντρας μόνος, αλλά δεν παραπονιέται, είναι επιλογή του, έτσι επιθυμεί να ζει...».

Το 2019, ενώ έπασχε ήδη από λέμφωμα τύπου Β' έναν καρκίνο του λεμφικού συστήματος, υπέστη διπλό εγκεφαλικό επεισόδιο ακολουθούμενο από οξύ υποσκληρίδιο αιμάτωμα. Χειρουργήθηκε στο νοσοκομείο Pitié-Salpêtrière στο Παρίσι και πέρασε τρεις εβδομάδες στην εντατική πριν φύγει για να ξεκουραστεί σε κλινική της Ελβετίας. Σταδιακά επανήλθε και έκτοτε περπατούσε με τη βοήθεια μπαστουνιού όμως ενημέρωσε δεν έχει ιδιαίτερη θέληση για να ζήσει. Mια από τις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του ήταν το 2022, όταν πήρε τηλεοπτική συνέντευξη από τον πρόεδρο της Ουκρανίας Βολόντιμιρ Ζελένσκι. Το ίδιο έτος ο Αλέν Ντελόν ζήτησε από τον γιο του, Άντονι να τον βοηθήσει να τερματίσει τη ζωή του με υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Παράλληλα, σε συνέντευξη που παραχώρησε ξεκαθάρισε ότι επί χρόνια υπήρξε υπέρμαχος της απόψεως ότι στα ανθρώπινα δικαιώματα ανήκει και αυτό της απόφασης της εθελούσιας εξόδου από τη ζωή, της ευθανασίας.

«Έχουμε το δικαίωμα να φύγουμε αθόρυβα από αυτόν τον κόσμο, χωρίς την στήριξη από νοσοκομείο ή μηχανήματα υποστήριξης της ζωής. Τα γεράματα είναι αηδιαστικά. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Χάνουμε το πρόσωπο μας, την όραση μας. Ξυπνάμε και πονούν οι αστράγαλοι μας. Από μια ηλικία και μετά η υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι το πιο λογικό και φυσικό πράγμα -κατ’ εμέ...».

Τον Ιούλιο του 2023, τα τρία παιδιά του στράφηκαν νομικά εναντίον της Γιαπωνέζας σύντροφου του πατέρα τους, της 66χρονης ηθοποιού Χιρόμι Ρόλιν, καταγγέλλοντάς την για «ψυχολογική παρενόχληση, απόκρυψη αλληλογραφίας και κακοποίηση ζώων» καθώς και με την υποψία της κατάχρησης της αδυναμίας του. Ο ηθοποιός είχε ήδη τεθεί σε καθεστώς δικαστικής προστασίας και η Γαλλική δικαιοσύνη είχε ορίσει έναν δικαστικό εκπρόσωπο με σκοπό να είναι επιφορτισμένος να τον βοηθά κατά την ιατρική παρακολούθησή του.

Τα Χριστούγεννα του 2023, ο Αλέν Φαμπιάν Ντελόν δημοσίευσε μια οικογενειακή φωτογραφία, δείχνοντας την εικόνα του πατέρα του στο χριστουγεννιάτικο δείπνο, μαζί με τον αδελφό του, Άντονι Ντελόν και τις δύο ανιψιές του, κόρες του Άντονι Ντελον, την 28χρονη Λου και την 23χρονη Λιβ. Τελευταία φορά που ο Ντελόν απασχόλησε τη δημοσιότητα ήταν τον Φεβρουάριο του 2024 όταν στη διάρκεια έρευνας στην οικία του, εντοπίστηκαν και κατασχέθησαν 72 πυροβόλα όπλα και περισσότερες από 3.000 σφαίρες, γεγονός που προκάλεσε εισαγγελική παραγγελία έρευνας για παράνομη οπλοκατοχή. Σύμφωνα με το αρχικό ρεπορτάζ της εφημερίδος Le Parisian, ο Ντελόν κατείχε νομίμως τα όπλα, έχοντας φροντίσει να εκδώσει όλες τις σχετικές άδειες, ενώ εντός των ορίων του κτήματός του υπάρχει πεδίο βολής για εξάσκηση, υπό απολύτως ασφαλείς συνθήκες. Ο Ντελόν φέρεται να είχε πουλήσει τη συλλογή όπλων του σε δημοπρασία το 2014. Σύμφωνα με τον εισαγγελέα που ασχολήθηκε με την υπόθεση ο Ντελόν δεν «είχε άδεια που να του επιτρέπει την κατοχή όπλου». Τον Απρίλιο του 2024 Γάλλος δικαστής έθεσε τον Ντελόν υπό «ενισχυμένη επιτροπεία» και έκτοτε δεν είχε πλήρη ελευθερία στη διαχείριση των περιουσιακών του στοιχείων. Στις 13 Ιουλίου 2024, μόλις ένα μήνα πριν το θάνατο του, η κόρη του Ανούσκα δημοσιοποίησε δύο φωτογραφίες του πατέρα της στον λογαριασμό της σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης.

Θάνατος Αλαίν Ντελόν

Ο θάνατος του Ντελόν, που επήλθε στις 03:00 μετά τα μεσάνυκτα του Σαββάτου προς το ξημέρωμα της Κυριακής 18 Αυγούστου 2024, σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής για τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Σχετικό κοινό δελτίου τύπου εξέδωσαν τα τρία παιδιά του μέσω εκπροσώπου τους στο Γαλλικό Πρακτορείο. Το δελτίο αναφέρει:

«Ο Alain Fabien, η Anouchka, ο Anthony και (ο σκύλος του) Loubo, με βαθιά θλίψη ανακοινώνουν τον θάνατο του πατέρα τους. Έφυγε ειρηνικά από τη ζωή στο σπίτι του στο Douchy, περιτριγυρισμένος από τα τρία του παιδιά και την οικογένειά του. Η οικογένειά του σας ζητά να σεβαστείτε την ιδιωτική του ζωή σε αυτή την εξαιρετικά οδυνηρή στιγμή του πένθους».

Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εφημερίδος Le Monde, ο Ντελόν συνέταξε τη διαθήκη του αφήνοντας στη μοναχοκόρη του το ήμισυ της περιουσίας του και το άλλο μισό στους δύο γιους του, οι οποίοι είχαν δύσκολες σχέσεις με τον πατέρα τους και περιπέτειες με ναρκωτικά, όπλα αλλά και τη Δικαιοσύνη.

Μνήμη Αλαίν Ντελόν

Ο Ντελόν, τεράστιας εμβέλειας προσωπικότητα, εθνικιστής λόγων και έργων ταγμένος στη Γαλλία και την Ευρώπη, απροκάλυπτος φασίστας –κατά δική του ομολογία-, υποστηρικτής της θανατικής ποινής και αντίθετος με κάθε μορφής ομοφυλόφιλη σχέση, υπήρξε ένας από μεγαλύτερους πρωταγωνιστές του ευρωπαϊκού κινηματογράφου αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου. Μανιώδης συλλέκτης, παθιασμένος συλλέκτης όπλων αλλά και οξυδερκής επιχειρηματίας, παραχώρησε την υπογραφή του σε παντός είδους προϊόντα – αρώματα, δερμάτινα είδη, τσιγάρα, κρασιά, γυαλιά ηλίου - και εξαργύρωσε τη φήμη του ιδίως στην ασιατική αγορά, όπου επικράτησε αληθινή ψύχωση για την ταινία Σαμουράι.

Έζησε γεμάτη και «απίθανη» ζωή, «...τόσο απίθανη, ώστε κανένας δημοσιογράφος δε θα ήταν ικανός να τη γράψει», όπως είχε πει ο ίδιος. Διέθετε τρεις υπηκοότητες, τη Γαλλική, από τη γέννηση του, την Ολλανδική, λόγω του γάμου του και των δύο από τα τρία παιδιά του, και την Ελβετική, την οποία απέκτησε το 1999, όπως επέλεξε ο ίδιος μετά τη δικαστική αντιπαράθεση του με τις Γαλλικές φορολογικές αρχές. ο νόθος γιος του, ο Κριστιάν Ααρόν Μπουλόν, υιοθετήθηκε από τη μητέρα του ηθοποιού, Εντίθ η οποία το μεγάλωσε, ωστόσο, ο Ντελόν δεν τον αναγνώρισε ποτέ, ούτε όταν ο Κριστιάν πέθανε σε ηλικία 62 ετών. Ο Αλέν έζησε συναρπαστικά και συχνά αμφιλεγόμενα αρχίζοντας από τις σχέσεις του με μερικές από τις πιο επιθυμητές γυναίκες του κόσμου μέχρι την εμπλοκή του στην πολιτική και τη διατράνωση των εθνικιστικών ιδεολογικών πεποιθήσεων του.

Ήδη από τη δεκαετία του ‘60 αναδείχθηκε σε ανδρικό ισοδύναμο της Μπριζίτ Μπαρντό και αποτέλεσε αντικείμενο του πόθου για τον γυναικόκοσμο καθώς εντυπωσίαζε με την αρρενωπότητα του, παράλληλα με τα υποκριτικά του προσόντα. Το 1960, όταν ερμήνευσε τον ομώνυμο ρόλο στην ταινία του Λουκίνο Βισκόντι, Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του, ο κριτικός κινηματογράφου Μπόσλεϊ Κράουδερ της εφημεςρίδος New York Times έγραψε ότι η ερμηνεία του Ντελόν ήταν «συγκινητικά εύκαμπτη και εκφραστική». Ο Ανρί Λανγκλουά, γνωστός κριτικός κινηματογράφου, αναγνώρισε τον Αλέν Ντελόν ως τον κορυφαίο νεαρό Γάλλο ηθοποιό που ήταν αφοσιωμένος στην παραγωγή ποιοτικού κινηματογράφου. Ο Ντελόν δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα τον σύγχρονο κινηματογράφο και είχε παραδεχτεί ότι δεν τον συναρπάζει, καθώς το περιεχόμενο του είναι ρηχό και αφορά περισσότερο το χρήμα παρά το ταλέντο. Βαθιά συναισθηματικός, είχε επιβεβαιώσει ότι δεν παρακολουθεί πλέον τις παλιές του ταινίες, επειδή οι περισσότεροι συνάδελφοί του έχουν πεθάνει. Με αφορμή το θάνατο του η Le Monde σημειώνει ότι ο Ντελόν ενσάρκωσε την τελειότητα ως ηθοποιός, βιώνοντας την τέχνη του με απαράμιλλη ένταση ενώ η Liberation τονίζει ότι έφερε επανάσταση στη γαλλική κομψότητα τη δεκαετία του 1960 και τον χαρακτηρίζει ως το «αρσενικό αντίστοιχο της Μπριζίτ Μπαρντό».

Ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμανουέλ Μακρόν απέτισε φόρο τιμής στον Αλέν Ντελόν, τον οποίο χαρακτήρισε «μνημείο της Γαλλίας» και χαιρέτισε τους «μυθικούς ρόλους» ενός ηθοποιού που «έκανε τον κόσμο να ονειρεύεται».

«Κύριος Κλάιν ή Ρόκο, ο Γατόπαρδος ή ο Δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο, ο Αλέν Ντελόν ενσάρκωσε μυθικούς ρόλους και έκανε τον κόσμο να ονειρεύεται. Δίνοντας το αξέχαστο πρόσωπό του για να αναστατώσει τις ζωές μας. «Μελαγχολικός, δημοφιλής, κρυφός, ήταν περισσότερο από ένας σταρ: ένα μνημείο της Γαλλίας» .

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• [Alain Delon]
• [Αλέν Ντελόν (Alain Delon)]
• [Ταινίες Αλαίν Ντελόν]
• [Alain Delon]
• [ALAIN DELON, A UNIQUE PORTRAIT, 2015]

Εσωτερική αρθρογραφία

• Φιλίπ Πεταίν
• Σαρλ Μωρράς
• Μορίς Μπαρές
• Μορίς Μπαρντές
• Ρομπέρ Μπραζιγιάκ
• Εντίθ Πιάφ
• Ζαν Ζιλ Μαλλιαράκης
• Αντώνιος Μαλλιαράκης

Παραπομπές

ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ: η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια

Έκδοση της Metapedia.org