Αλαίν ντε Μπενουά
Ο Αλαίν ντε Μπενουά, [Γαλλικά: Alain de Benoist], Γάλλος εθνικιστής, φιλόσοφος και ακαδημαϊκός, Διδάκτορας φιλοσοφίας, καθηγητής, ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές και φιλοσόφους της σύγχρονης εποχής, επικεφαλής της Γαλλικής δεξαμενής σκέψεως [«think tank»] «G.R.E.C.E.», [«Ένωση Έρευνας και Μελέτης του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, Ελλάδα στα γαλλικά], στην οποία οφείλεται η ανανέωση της Δεξιάς Σκέψεως στην Ευρώπη και η διάσπαση του μονοπωλίου της Αριστεράς, ένας από τους ιδρυτές του κινήματος της «Νέας Δεξιάς», [«Nouvelle Droite»], δημοσιογράφος, αρθρογράφος, θεωρητικός και ακτιβιστής, επικριτής του νεοφιλελευθερισμού, των ελεύθερων αγορών, της δημοκρατίας και της ισότητος [1], γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1943 στο Σεν Σιμφοριέν.
Είναι παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών.
Περιεχόμενα
Βιογραφία
Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης, νομικά, φιλοσοφία, κοινωνιολογία και ιστορία των θρησκειών. Εντάχθηκε στον εθνικιστικό χώρο μετά τη συνάντηση του με τον Ανρί Κοστόν, έναν στενό φίλο του πατέρα του και μέχρι το 1960 διατηρούσε στενές σχέσεις με τους εθνικιστές του φιλομοναρχικού κινήματος «Action Francaise».
Στο διάστημα από το 1967 μέχρι το 1967 ήρθε σε επαφή με όλες σχεδόν τις Γαλλικές εθνικιστικές οργανώσεις και αρθρογράφησε με ψευδώνυμα στα έντυπα τους. Το 1961 εντάχθηκε στην «Ομοσπονδία Εθνικιστών Φοιτητών», [«F.E.N.»], και συμμετείχε στη συντακτική επιτροπή του μηνιαίου οργάνου της «Manifeste», με το ψευδώνυμο «Φαμπρίς Λαρός». Το πρώτο του άρθρο με φιλοσοφικό προβληματισμό έχει τίτλο «Για ένα εθνικιστικό ήθος». Από το 1963 έως το 1967 συνεργάστηκε με τη μηνιαία επιθεώρηση «Europe-Action» στην οποία ανέπτυξε τη θεωρία του «ευρωπαϊκού εθνικισμού», ενώ απο κοινού με την ομώνυμη πολιτική ομάδα υποστήριξε τις απόψεις του βιολογικού φυλετισμού και υπερασπίστηκε τους λευκούς λαούς απέναντι στους βαρβάρους του Τρίτου Κόσμου. Το ίδιο διάστημα συνεργάστηκε με το εθνικιστικό περιοδικό «Defence de l’Orient» του Μορίς Μπαρντές και δημοσίευσε άρθρα σε εθνικιστικά έντυπα, όπως στο ιταλικό «Ordine Nuovo» και στο αμερικάνικο «Western Destiny».
Το 1974 ο Μπενουά πήρε θέση «εναντίον όλων των ρατσισμών» [2], ανέδειξε τις «διαφορές», τις «επιδεξιότητες» και τις «ικανότητες» των ατόμων και των λαών, διατήρησε ίσες αποστάσεις από τον βιολογικό φυλετισμό και τον αντιρατσισμό και διατύπωσε τη θεωρία της απόλυτης πολιτισμικής διαφοράς. Σταδιακά η G.R.E.C.E. ανέπτυξε έναν ριζοσπαστικό αντιαμερικανισμό, καθώς θεωρεί τις Η.Π.Α. πηγή της καταστροφικής παγκοσμιοποιήσεως. Το 1975 ο Μπενουά περιλαμβάνεται μεταξύ των 92 προσωπικοτήτων του Εθνικισμού και της Δεξιάς, μεταξύ τους και ο Ζαν-Μαρί Λε Πεν, που υπέγραψαν κοινή δήλωση και εξέφρασαν τη θλίψη τους για την κατάληψη της Πνομ Πένχ και της Σαϊγκόν που έπεσαν «στα χέρια των κομμουνιστών» αλλά και για την «ήττα της Δύσεως». Το 1978 το βιβλίο του Μπενουά «Από τη σκοπιά της Δεξιάς» βραβεύτηκε από τη Γαλλική Ακαδημία Επιστημών. Το καλοκαίρι του 1979 εκδηλώθηκε στοχευμένη επίθεση μέρους του Γαλλικού τύπου, ιδίως της «Monde» και του «Nouvel Observateur», με στόχο να αποδοθεί στον Μπενουά η ιδιότητα του καμουφλαρισμένου ναζί. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1988, ο Μπενουά ίδρυσε το περιοδικό «Krisis», ενώ το 1990 συνυπέγραψε με αριστερούς αντιαμερικανούς μια δήλωση εναντίον της επεμβάσεως των Η.Π.Α. στον Περσικό Κόλπο.
Το 1992 πραγματοποίησε επίσκεψη στη Ρωσία και είχε επαφές και οι επαφές του με το ρεύμα των λεγόμενων «εθνικό-κομμουνιστών», απόφαση που προκάλεσε μια θύελλα επικρίσεων σε βάρος του. Ο Μπενουά, αν και διαχώρισε τη θέση του από το Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας του Ζαν Μαρί Λεπέν, το 1993 έγινε εκ νέου στόχος επιθέσεως από μέρους του Γαλλικού Τύπου. Το 1999 διαμαρτυρήθηκε για την επέμβαση του Ν.Α.Τ.Ο. στη Γιουγκοσλαβία. Είναι θαυμαστής του Πανευρωπαϊκού εθνικισμού και του νεοπαγανισμού. Σύμφωνα με τον Μπενουά, η επιστροφή των μεταναστών στην πατρίδα τους επιβάλλεται στο όνομα «του δικαιώματος στη διαφορά» και του σεβασμού της πολιτισμικής τους ταυτότητας. Η απαίτηση του αποκλεισμού των ξένων, εφόσον θεωρούνται «μη αφομοιώσιμοι», είναι η λογική συνέπεια του απόλυτου χαρακτήρα που αποδίδεται στις πολιτισμικές διαφορές καθώς «η πολυφυλετική κοινωνία είναι το λίπασμα του ρατσισμού». Κατά συνέπεια: «Για να φτάσουμε ως το τέλος το δικαίωμα στη διαφορά οφείλουμε να αρνηθούμε την πολυφυλετική κοινωνία και για τους μετανάστες να φροντίσουμε την επιστροφή τους στην πατρίδα τους.» [3]. Ο Μπενουά θεωρεί πως «...κάθε δικτατορία είναι απεχθής, αλλά κάθε παρακμή είναι απεχθέστερη. Η δικτατορία μπορεί αύριο να μας εξοντώσει ατομικώς. Η παρακμή όμως εκμηδενίζει τις πιθανότητες μας να επιζήσουμε ως λαός» και ακόμη ότι η Ευρώπη είναι έννοια αντίθετη της Δύσεως [4].
«G.R.E.C.E.»
Η «Groupement de reserche et d' etudes pour la civilisation europeenne» / «Ένωση έρευνας και μελέτης για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό», O.E.M.E.Π. ή G.R.E.C.E.– Ελλάδα στα γαλλικά, [«G.R.E.C.E.»], ο γαλλικός όμιλος μελέτης δημιουργήθηκε τον Ιανουάριο του 1968 στη Νίκαια της Γαλλίας ως μια λέσχη προβληματισμού. Η αρχική διακήρυξη της ήταν να επεξεργαστεί ένα νέο δόγμα για την δεξιά με στόχο να της επιτρέψει να ανακτήσει από την αριστερά την χαμένη της πολιτισμική ηγεμονία από το 1968 και μετά. Βασικός εμπνευστής και φορέας της προσπάθειας ήταν ο Αλαίν ντε Μπενουά, βραβευμένος το 1977 από την Γαλλική ακαδημία για το έργο του «Από την σκοπιά της Δεξιάς».
Είχε προηγηθεί η αποτυχία της οργανώσεως «Μυστικός Στρατός» [«Organisation Armée Secrète», «Ο.Α.S.»], που ήταν μια απόπειρα, δίχως τελική επιτυχία, να οργανωθεί ένα μαζικό πολιτικό κίνημα. Ο Αλαίν ντε Μπενουά συγκαταλέγεται μεταξύ κάποιων εθνικιστών φοιτητών αλλά και των παλαιών Φασιστών, όπως οι Σεν Λου, Μπουκέ και Πλονκάρ ντ’ Aσάκ που προσπάθησαν να αναγεννήσουν τη Γαλλική δεξιά σε πολιτισμικό επίπεδο. Αυτή θεωρούσαν ως αναγκαία και ικανή συνθήκη για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την αυθεντική δεξιά, αυτό που αργότερα ο ίδιος ο Αλαίν ντε Μπενουά ονόμασε «δεξιό γκραμσισμό». Πρόκειται για την αφετηρία του ταυτοτισμού [5] από τον Μπενουά, ο οποίος εφάρμοσε την έννοια περί «πολιτιστικής ηγεμονίας» [6] [7] του θεωρητικού της Αριστεράς Αντόνιο Γκράμσι, με στόχο τη μύηση της γαλλικής νεολαίας στην εθνικιστική ιδεολογία ως προϋπόθεση για την επιβολή ενός εθνικού καθεστώτος στη Γαλλία.
Βασική θεωρητική αναφορά της αποτέλεσε η μερίδα φιλοσόφων που ανήκουν στο λεγόμενο ρεύμα του αντι-Διαφωτισμού, όπως ο Φυλετιστής Γκουστάβ Λε Μπον, συγγραφέας του έργου «Η Ψυχολογία των Μαζών» και ο Χέρμπερτ Σπένσερ, τα γραπτά του οποίου περί κοινωνικού δαρβινισμού συνάντησαν ιδιαίτερη απήχηση στην Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα. Το 1977, η εφημερίδα «Le Figaro», προσέλαβε τον δεξιό θεωρητικό Λουί Ποέλς [Louis Pauwels] για την έκδοση του περιοδικού «Le Figaro magazine» κι εκείνος ανέθεσε σε μια ομάδα της «G.R.E.C.E.» τη διαμόρφωση του νέου πλαισίου του εντύπου, γεγονός που επέτρεψε στην οργάνωση να αποκτήσει πανεθνικό και πανευρωπαϊκό ακροατήριο. Το καλοκαίρι του 1979, η «G.R.E.C.E.» έγινε για πρώτη φορά στόχος συκοφαντικής εκστρατείας από γαλλικές αριστερές οργανώσεις και δημοσιογράφους.
Η «G.R.E.C.E.» εξέδωσε δύο περιοδικά, το «Nouvelle École» [«Νέα Σχολή»] και τo Σεπτέμβριο του 1968 το «Éléments» [«Στοιχεία»], το εσωτερικό της δελτίο το οποίο από το 1973 το περιοδικό πήρε τη θέση του κεντρικού οργάνου της ομάδος, ως χώρους συναντήσεων και συζητήσεων, πραγματικά «ιδεολογικά εργαστήρια», ενώ τη δεκαετία του 1970, προστέθηκε και ο εκδοτικός οίκος «Copernic» [«Κοπέρνικος»]. Σκοπός και στόχος τους ήταν η πνευματική ζωή της Γαλλίας που περιελάμβανε συνταντήσεις, διαλέξεις, συνέδρια, τα οποία προσέλκυσαν όλους τους ριζοσπάστες δεξιούς στοχαστές της γαλλικής αλλά και της δυτικοευρωπαϊκής διανοήσεως. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 η ομάδα έθεσε ως καθήκον της την «πάλη εναντίον της ιδεολογικής τρομοκρατίας», δηλαδή την επιχείρηση ανασυστάσεως μιας δεξιάς ιδεολογίας απέναντι στην ηγεμονία της αριστεράς, ενώ ο Μπενουά ανέπτυξε τις θέσεις του κατά του «ιουδαιοχριστιανισμού», θεωρώντας τον μονοθεϊσμό ως ξένο προς τις «ευρωπαϊκές παραδόσεις». Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η ομάδα ανέλαβε ένα μέρος των εκδόσεων «Ηersant». Η GRECE αναδείχθηκε σε εργαστήριο ιδεολογικής ανασυνθέσεως της γαλλικής και ευρωπαϊκής δεξιάς, ενώ η πολιτική κίνηση πήρε το όνομα «Νέα Δεξιά».
«Νέα Δεξιά»
Η «Νέα Δεξιά» ένα εθνικιστικό πολιτικό κίνημα, γεννήθηκε στις ταραχές της περιόδου του Μαΐου 1968, όταν οι νεολαίοι της γαλλικής Δεξιάς, με την ευρωπαϊκή έννοια του όρου δηλαδή οι Εθνικιστές, φλέρταραν με την επανάσταση, μια επανάσταση ενάντια στην ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, καθώς η ρήξη με την ιδεολογικο-πολιτική ακινησία του γαλλικού εθνικιστικού [«Δεξιού»] χώρου της εποχής προέβαλε επιτακτική. Αυτή την εποχή ο Codreanu, o Jose Antonio, οι λογοτέχνες του εθνικιστικού «ρομαντικού» ρεύματος όπως ο Drieu la Rochelle, o Celine και πολλοί άλλοι, άρχιζαν να αποτελούν τους οδοδείκτες της εξόδου των Γάλλων Εθνικιστών από τον ιδεολογικο-πολιτικό λήθαργο στον οποίον είχε περιπέσει ο εθνικιστικός «χώρος», αδρανοποιητικά επαναπαυμένος στο νανούρισμα των αναμνήσεων, των καταστάσεων και των προσώπων του γαλλικού εθνικισμού της εποχής του μεσοπολέμου. Η «Νέα Δεξιά» είναι ένα «κίνημα ιδεών εθνικιστικής ανατροπής». Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 μέχρι και τις ημέρες μας, απετέλεσε μία ιδεολογική ασφυξιογόνο μάσκα για το ευρύτερο πατριωτικό κίνημα. Με τις ιδέες της, την πολεμική της, τα επιχειρήματά της, έδωσε νέα ώθηση στον ιδεολογικό πόλεμο.
Σύμφωνα με την άποψη κάποιων φασιστών διανοούμενων, η βασική ιδέα της «Νέας Δεξιάς» αφορά την επαναδιατύπωση του αυτοπροσδιορισμού της έξω από τους παραδοσιακούς όρους δεξιά και αριστερά, επανακαθορισμός που χρειάστηκε να γίνει και ενάντια στο παρελθόν των δεξιών παραδόσεων. Δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα της είναι η αναφορά σε κοινωνικά αιτήματα αριστερής προελεύσεως, τα οποία προσεγγίζει με αναλύσεις εθνικών απόψεων. Αυτό που έχει κωδικοποιηθεί ως «...εθνικά δεξιός και στα κοινωνικά αριστερός...», φράση που ακούστηκε δημόσια για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1977 στη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα του κόμματος «Νέα Δημοκρατία» από τον τότε αρχηγό της Ευάγγελο Αβέρωφ. Κύριο αντίπαλο της «Νέας Δεξιάς» ο Μπενουά θεωρεί «τον αστικό φιλελευθερισμό και τη Δύση του αμερικάνο-ατλαντισμού.» Σύμφωνα με τον Μπενουά «...Ποτέ μέσα στην ιστορία τους η Γαλλία και η Ευρώπη δεν διατέλεσαν κάτω από τόσο βαθιά κατοχή, όσο σήμερα. Η κατοχή δεν συνοδεύεται πλέον κατανάγκην από το θόρυβο της μπότας. Η κατοχή δεν είναι πλέον μόνο εδαφική και στρατιωτική. Μπορεί να είναι επίσης οικονομική, πολιτισμική, ιδεολογική, πνευματική και ψυχική. Είναι δυνατόν να ασκείται με όρους επίδρασης στην κοινωνική δομή, με ποικίλους εξαναγκασμούς και εξαρτήσεις. Ναι, ποτέ άλλοτε η Γαλλία δεν υπήρξε τόσο λίγο γαλλική. Ποτέ η Ευρώπη δεν υπήρξε τόσο λίγο ευρωπαϊκή....».
Συγγραφικό έργο
Είναι συγγραφέας πολλών δοκιμίων και βιβλίων. Το έργο του αγγίζει ποικιλία θεμάτων όπως την αρχαία θρησκεία, τη μετανάστευση, τις φυλές και τις ταυτότητες, τον Αμερικανισμό, τη ευρωπαϊκή ένωση ή την πάλη ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Έχει δημοσιεύσει με τα ψευδώνυμα «Robert Herte» και «Fabrice Laroche».
Στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν τα έργα του:
- «Οι ιδέες στα ορθά», το 1980, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις», μετάφραση Ανδρέας Δενδρινός,
- «Η γενεαλογία της ηθικής του Νίτσε», το 1981, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις», μετάφραση Ανδρέας Δενδρινός,
- «Η θρησκεία της Ευρώπης», το 1982, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις»,
- «Ατενίζοντας την Γερμανία»,
- «Τρομοκρατία: Γιατί το αληθινό πρόβλημα δεν ετέθη ποτέ», το 1987, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις»,
- «Δημοκρατία: Τρόπος χρήσεως», το 1987, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις»,
- «Ευρώπη: 51η πολιτεία της Αμερικής;», το 1987, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις»,
- «Ο προσδιορισμός του κυριώτερου εχθρού», το 1987, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις», μετάφραση Φώτης Ν. Παπαθανασίου, μετέπειτα αντιδήμαρχος Αθηναίων επί δημαρχίας Δημήτρη Αβραμόπουλου,
- «Φιλελευθερισμός. Εχθρός των λαών», το 1990, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις», μετάφραση Μάκης Βορίδης,
- «Κόνραντ Λόρεντζ και η ηθολογία», το 1990, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις»,
- Η ιδεολογία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και το δικαίωμα των ανθρώπων» εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις»,
- «Παγκόσμιος Εβραϊσμός και Ισραήλ», το 1992, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις», μετάφραση Ανδρέας Δενδρινός.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- Ο ιστότοπος των φίλων του Αλαίν ντε Μπενουά
- Είκοσι πέντε αρχές «ηθικής»-Κείμενο που γράφτηκε τον Ιούλιο του 1977 από τον Αλαίν ντε Μπενουά.
- Ο Αλαίν ντε Μπενουά για την κρίση και την παγκοσμιοποίηση Συζήτηση με την Φωτεινή Μαστρογιάννη.
- «Βρισκόμαστε στο τέλος από κάτι» Συζήτηση με τον Αλαίν Ντε Μπενουά.
- Ο Αλαίν ντε Μπενουά για τις εξελίξεις στην Ουκρανία
Παραπομπές
- ↑ [Χαρακτηριστικά ο Αλαίν ντε Μπενουά αναφέρει ότι: «....Κατ’ εμέ ο εχθρός δεν είναι η Αριστερά ή ο κομμουνισμός ή ακόμη η ανατροπή, αλλά ακριβώς αυτή η ιδεολογία της ισότητας, της οποίας οι διατυπώσεις, θρησκευτικές ή κοσμικές, μεταφυσικές ή δήθεν επιστημονικές, δεν έπαψαν να ανθούν εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια...».]
- ↑ [«....Είμαι εναντίον των διακρίσεων, υποστηρίζω την αποαποικιοποίηση, και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών. Όμως υπό έναν όρο: ότι σ’ αυτό τον κανόνα δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Αν είναι κανείς εναντίον της αποικιοκρατίας, τότε πρέπει να υποστηρίζει την αμοιβαία αποαποικιοποίηση, δηλαδή να είναι εναντίον όλων των μορφών αποικιοκρατίας: τη στρατηγική, την οικονομική, την πολιτισμική, την καλλιτεχνική, κλπ. Αναγνωρίζω το δικαίωμα κάποιου να υποστηρίζει την Black Power, υπό τον όρο όμως να αναγνωρίζει και την White Power, τη Yellow Power και τη Red Power. Πάνω απ’ όλα είμαι δύσπιστος απέναντι σε κάθε μονόπλευρη στάση: πρόκειται για το υπ. αριθμόν 1 σημάδι του στρατευμένου πνεύματος, με τη χειρότερη έννοια του όρου. Διότι σήμερα αντιμετωπίζουμε ορισμένες παράδοξες καταστάσεις. Βλέπουμε ιδεολόγους να υποστηρίζουν το σεβασμό όλων των φυλών. Εκτός από μιας: της δικής μας (η οποία, επί τη ευκαιρία, είναι και δική τους). Αναφέρθηκα πιο πάνω στην αλλοφυλοφοβία. Εδώ πρέπει να μιλήσουμε για την αλλοφυλομανία: πρόκειται για μια ακόμα παθολογική παρέκκλιση, με χαρακτήρα λίγο ως πολύ μαζοχιστικό. Όπως γράφει ο κ. Ρεϊμόν Ριγιέ, εφόσον καταγγέλλουμε -και δικαίως- τις εθνοκτονίες των πρωτογόνων από τους Ευρωπαίους, δεν πρέπει να απαγορεύουμε στους Ευρωπαίους να διατηρήσουν τις δικές τους εθνότητες. Από την πλευρά τους, οι ηγέτες των εβραϊκών κοινοτήτων δεν παύουν να επαναλαμβάνουν ότι δύο κίνδυνοι τους απειλούσαν σε όλη την ιστορία τους: τα πογκρόμ και η αφομοίωση. Η προειδοποίησή τους αξίζει να εισακουστεί. Την τρέφει μια σοφία που έρχεται από μακριά. Ας διακηρύξουμε λοιπόν το δικαίωμα των λαών να είναι ο εαυτός τους, να αγγίζουν την πληρότητά τους, εναντίον κάθε παγκοσμιότητας και κάθε ρατσισμού....».] Αλαίν ντε Μπενουά, «Εναντίον όλων των ρατσισμών» από τη συλλογική έκδοση της GRECE «Δέκα χρόνια πολιτισμικού αγώνα για μια αναγέννηση», Παρίσι 1977.
- ↑ [Περιοδικό «Éléments», Χειμώνας 1983-84.
- ↑ [«...Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει πλέον τέτοιο πράγμα όπως αυτό που αποκαλούμε ενιαία “Δύση”, όπως ακριβώς δεν υπάρχει ομοιογενής "Ανατολή". Όσο για την έννοια της “χριστιανικής Δύσης”, αυτή έχει χάσει κάθε νόημα από τότε που η Ευρώπη βυθίστηκε στην αδιαφορία και στον “πρακτικό υλισμό” και λαμβάνοντας υπ’ όψιν το γεγονός ότι η θρησκεία έχει γίνει προσωπική υπόθεση. Η Ευρώπη και η Δύση έχουν γίνει έννοιες εντελώς ασύνδετες μεταξύ τους, σε σημείο που το να υπερασπίζεται κανείς την Ευρώπη σημαίνει συνήθως να αγωνίζεται εναντίον της Δύσης. Δεν υπάρχει πλέον καμία σύνδεση με οποιαδήποτε γεωγραφική περιοχή, πόσο μάλλον πολιτιστικά, η λέξη “Δύση” θα πρέπει να ξεχαστεί για τα καλά..».]
- ↑ [Ο όρος παράχθηκε από τη γαλλική λέξη «Identitè». Παραπέμπει στην απόφαση όσων επιθυμούν να διατηρήσουν με κάθε μέσο την ταυτότητά τους για την οποία τονίζουν ότι «...δεν έχει σχέση με φυλή και ράτσα, αλλά μόνο με εθνότητα και πολιτισμό». Οι οπαδοί του ταυτοτισμού θεωρούν απαράδεκτη κάθε επιμειξία των ταυτοτήτων και διαχωρίζουν τη θέση τους από τους εθνικοσοσιαλιστές στο θέμα του φυλετισμού, όπως και του πολιτειακού καθεστώτος. Οι ταυτοτιστές δηλώνουν επίσημα οπαδοί του δημοκρατικού πολιτεύματος.]
- ↑ [Ο Αντόνιο Γκράμσι υποστήριξε ότι προκειμένου να ηγεμονεύσει ένας ιδεολογικός-πολιτικός χώρος στην κοινωνία απαραιτήτως απαιτείται η πολιτιστική του επικράτηση.]
- ↑ Νέα Δεξιά: από τη φυλή στον πολιτισμό.
