Αρίστος Ασπιώτης

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Αριστείδης Α. Ασπιώτης, Έλληνας εθνικιστής, νευρολόγος-ψυχίατρος στο Αιγινήτειο και στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρείο, γεννήθηκε το 1910 στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας και πέθανε στις 24 Ιανουαρίου 1983 στην Αθήνα. Η νεκρώσιμη ακολουθία του τελέστηκε στις 25 Ιανουαρίου από τον Ιερό Ναό των Αγίων Θεοδώρων στο Α' Νεκροταφείου Αθηνών, όπου και τάφηκε.

Ήταν παντρεμένος με την Δέσποινα Τσιριντάνη-Ασπιώτη, αδελφή του εθνικιστή νομικού, φιλόσοφου-θεολόγου Αλέξανδρου Τσαιριντάνη, και από το γάμο τους έγιναν γονείς δύο παιδιών.

Αριστ. Ασπιώτης & Δεσπ. Τσιριντάνη
Συνοπτικές πληροφορίες
Γέννηση: 1910
Τόπος: Σμύρνη, Μικρά Ασία
(Μεγάλη Ελλάδα)
Σύζυγος: Δέσποινα Τσιριντάνη
Τέκνα: Δύο παιδιά
Υπηκοότητα: Τουρκική, Ελληνική
Ασχολία: Νευρολόγος, Ψυχίατρος
Θάνατος: 24 Ιανουαρίου 1983
Τόπος: Αθήνα (Ελλάδα)

Βιογραφία

Η οικογένεια Ασπιώτη εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Ο Αρίστος σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και ειδικεύτηκε στην νευρολογία και την ψυχιατρική. Υπηρέτησε στο Αιγινήτειο και στο Δρομοκαΐτιο Ψυχιατρείο.

Κοινωνική δράση

Ο Ασπιώτης εμφορούνταν από εθνικιστικές απόψεις και συνδεόταν με θρησκευτικές οργανώσεις όπως η Αδελφότης Θεολόγων «Η Ζωή». Την περίοδο μετά τον συμμοριτοπόλεμο ήταν ένα από τα επικεφαλής μέλη της Εκκλησιαστικής Αδελφότητος, την οποία ίδρυσε ο Αρχιμανδρίτης Ευσέβιος Ματθόπουλος, μαζί τον Αλέξανδρο Τσιριντάνη, τον Γεώργιο Ράμμο και τον Θεόδωρο Μερτικόπουλο. Ανήκε στην εκδοτική και συντακτική ομάδα του επιστημονικού περιοδικού «Ακτίνες» [1], το οποίο εκδίδονταν με την επιμέλεια της «Χριστιανικής Ενώσεως Επιστημόνων». Ήταν ιδρυτικό μέλος του συλλόγου «H Ελληνική Παιδεία» [2].

Το 1950 ο Ασπιώτης, ήδη μέλος της «Χριστιανικής Eνώσεως Επιστημόνων», ίδρυσε το «Κέντρο Κοινωνικής Μορφώσεως της Ελληνίδος». Στόχος του Κέντρου ήταν η επιμόρφωση και κατάρτιση των γυναικών, ώστε να είναι ικανές να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις και τις υποχρεώσεις της σύγχρονης ζωής. Η επιμόρφωση παρέχονταν με τη μορφή σεμιναριακών μαθημάτων και απευθύνονταν σε γυναίκες κάθε ηλικίας, μαθήτριες, φοιτήτριες, νεαρές ενήλικες, έγγαμες ή άγαμες, ακόμα και σε γυναίκες πιο προχωρημένης ηλικίας. Η παρακολούθηση των μαθημάτων απέβλεπε κυρίως στην εκπαίδευση στελεχών, κατάλληλων να διευθύνουν κύκλους γυναικείας αγωγής και μορφώσεως, και αν είναι δυνατόν, να μεταφυτεύσουν τις γνώσεις τους. Το «Κέντρο Κοινωνικής Μορφώσεως της Ελληνίδος», σε συνεργασία με τη γυναικεία αδελφότητα «Ευσέβεια», παρακλάδι της Αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», που είχε την ευθύνη όλων των δραστηριοτήτων των σχετικών με τη γυναίκα, προχώρησε στην έκδοση του μηνιαίου περιοδικού «Ο Κόσμος της Ελληνίδος», που από τον Νοέμβριο του 1953 κι έκτοτε έχει συνεχή παρουσία στον ελληνικό περιοδικό τύπο. Το 1951, με τη συνεργασία και άλλων επιστημόνων, ο Ασπιώτης ίδρυσε στην Αθήνα το «Ινστιτούτον Ιατρικής Ψυχολογίας και Ψυχικής Υγιεινής», που λειτουργούσε κι αυτό με τη μορφή σεμιναρίου και εξέδωσε πολυάριθμες μελέτες, συγγράμματα κυρίως του Ασπιώτη ή μεταφράσεις ξένων συγγραφέων στη σειρά «Ψυχολογία και Ζωή».

Το 1963 ο Ασπιώτης σε ιδιωτική συζήτηση εκμυστηρεύτηκε στον Χρήστο Γιανναρά σχετικά με τον Αλέξανδρο Τσιριντάνη ότι «......Είχε τρεις φορές την πρόταση να αναλάβει τον σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης με απεριόριστη θητεία, και αρνήθηκε...».

Συγγραφικό έργο

Ο Ασπιώτης έγραψε και δημοσίευσε σειρά σειρά άρθρων αλλά βιβλίων για θέματα ψυχολογίας, δοσμένα από τη χριστιανική οπτική, τα οποία προκάλεσαν έκρηξη της χριστιανικής ψυχολογίας. Κληροδότησε στις επόμενες γενιές ογκώδες συγγραφικό έργο γύρω από την ψυχική και σωματική υγεία του ανθρώπου. Ο Ασπιώτης αναφέρει ότι «...Η πίστις εις τον Θεόν είναι αναπόσπαστος από την αγάπην του Θεού και αυτή η τελευταία από την αγάπην του πλησίον. Αγάπη του πλησίον σημαίνει να επιθυμείς και να εργάζεσαι δια το καλόν του και ν’ αγωνίζεσαι κατά των δυνάμεων του κακού και της δυστυχίας, ώστε η δικαιοσύνη και η ειρήνη να βασιλεύουν εις τον κόσμον». Παράλληλα θεωρούσε πως «...Η ποινή έχει νόημα ως θεραπεία· η θεραπεία έχει νόημα ότι επαναφέρει στην υγεία. Μόνο προς αυτή την κατεύθυνση η ποινή και η τιμωρία είναι δικαιολογημένη. Εάν η τιμωρία δεν βοηθά εις την άνοδο ο σκοπός της απέτυχε.»

Μερικά από τα έργα του είναι:

  • «Ανθρωπολογικαί βάσεις αγωγής. Από τα ψυχολογικά προβλήματα του εφήβου», δεκαπεντάτομο έργο,
  • «Θέματα της σημερινής ψυχολογίας»,
  • «Η Υγεία, η ασθένεια και η ψυχή του εφήβου», το 1952,
  • «Ο Έφηβος και η παιδεία», το 1952,
  • «Ο Έφηβος και η οικογένεια», το 1952,
  • «Ο έφηβος και η κοινωνία», το 1952,
  • «Η γυναίκα και ο ψυχικός της κόσμος», το 1953,
  • «Εισαγωγή εις την σπουδήν της συγχρόνου ανθρωπολογίας», το 1955,
  • «Από τα ψυχολογικά προβλήματα του κοριτσιού», το 1955,
  • «Η συνάντησις με το άλλο φύλον», το 1956,
  • «Το παιδί και ο ψυχικός του κόσμος», το 1958,
  • «Το παιδί και η πειθαρχία»,
  • «Το παιδί και η οικογένεια», το 1959,
  • «Η ψυχική ωριμότης του ανθρώπου», το 1960,
  • «Το κορίτσι και η μορφωτική αγωγή του», το 1960,
  • «Το παιδί και το παιχνίδι»,
  • «Τα αισθήματα μειονεκτικότητας»,
  • «Η αγωγή και ο νέος άνθρωπος»,
  • «Το παιδί και η θρησκευτική διαπαιδαγώγησις», το 1962.

Στο έργο του σημειώνει ότι «...Η θρησκευτική αγωγή δεν είναι η προσθήκη άλλου σωρού από υλικά στο σπίτι που κτίζεται. Είναι μάλλον ολόκληρο το σχέδιο του οικοδομήματος και εκείνο που συνδέει τα οικοδομικά υλικά σε πραγματικό και στερεό οικοδόμημα. Δεν επιπροστίθεται στην ζωή, αλλά την διαποτίζει...».

  • Το παιδί και η σχολική του ζωή, το 1963,
  • «Η ψυχική υγιεινή του μαθητού», το 1964,
  • «Η σεξουαλική σφαίρα και ο νέος άνθρωπος», στο οποίο αναφερόμενος στο ζήτημα της ομοφυλοφιλίας γράφει [3] «...ή συνήθεια αυτού του ελαττώματος (της ομοφυλοφιλίας) αποκτάται εύκολα, και εάν αποχτηθεί, δύσκολα θεραπεύεται...» κι ότι «....όλες οι σεξουαλικές παρεκκλίσεις από το κανονικό είναι σχεδόν πάν­τοτε συμπτώματα διαταρα­χών προσωπικότητος..» [4].

Ο Ασπιώτης αναφερόμενος σε μια περίπτωση γράφει [5] «....Να μιά πραγματική Ιστο­ρία, ή οποία δείχνει κατά τρόπο εξαιρετικά καθαρό, τη γέννηση της ομοφυλοφιλικής στάσεως. Ένας άνδρας, ενήλικας σήμε­ρα, ήταν ένα μικρό αγόρι λεπτό και δειλό. Επήγαινε σ’ ένα μι­κτό σχολείο, όπου τ’ αγόρια και τα κορίτσια έπαιζαν χωριστά. Μέτριος στο παιχνίδι, ήταν το αντικείμενο σαρκασμών εκ μέ­ρους των φίλων του. Μιά μέρα σκέφθηκε πώς τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα, αν έπαιζε με τα κορίτσια, πράγμα πού έ­κανε. Ό διευθυντής του σχολεί­ου, αντελήφθη την κατάσταση και δυστυχώς την ανέχθηκε. Το μικρό αγόρι εξακολουθούσε νά παίζει το παιχνίδι της ζωής από το άλλο μέρος της όχθης και ό­ταν αργότερα ή σεξουαλικότητα αφυπνίσθηκε, εξέφρασε την δει­λία του έπ' αυτού του νέου πεδί­ου, με το νά γίνει ομοφυλόφιλος.»

  • «Μικρά και μεγάλα μυστικά: για κορίτσια από 16 ετών», το 1970.

Διαβάστε τα λήμματα

Παραπομπές

  1. ↑ Περιοδικὸ «Ἀκτῖνες». Χριστιανική Ένωση Επιστημόνων.
  2. ↑ Η ιστορία του Συλλόγου «H Ελληνική Παιδεία»
  3. ↑ [Αρίστος Ασπιώτης, «Η σεξουαλική σφαίρα και ο νέος άνθρωπος», σελίδες 37η-38η.]
  4. ↑ [Αρίστος Ασπιώτης, «Η σεξουαλική σφαίρα και ο νέος άνθρωπος», σελίδα 60η.]
  5. ↑ [Αρίστος Ασπιώτης, «Η σεξουαλική σφαίρα και ο νέος άνθρωπος», σελίδα 62η.]





Ανακτήθηκε από «http://el.metapedia.org/m/index.php?title=Αρίστος_Ασπιώτης&oldid=106582»