Ιωάννης Κωνσταντίνου
Ο Ιωάννης Κωνσταντίνου Έλληνας ανώτατος αξιωματικός του Πεζικού με το βαθμό του Υποστρατήγου ε.α., γεννήθηκε το 1874 στο χωριό Γρανίτσα του νομού Ευρυτανίας και πέθανε το 1939 στην Αθήνα.
| Συνοπτικές πληροφορίες |
|---|
| Γέννηση: 1874 |
| Τόπος: Γρανίτσα Ευρυτανίας (Ελλάδα) |
| Θάνατος: 1939 |
| Τόπος: Αθήνα (Ελλάδα) |
| Σύζυγος: |
| Τέκνα: |
| Υπηκοότητα: Ελληνική |
| Ασχολία: Υποστράτηγος ε.α. (ΠΖ) |
Περιεχόμενα
Βιογραφία
Γονείς του ήταν οι αγροτοκτηνοτρόφοι Ανδρέας και Γιαννούλα Κωνσταντίνου. Ο Ιωάννης παρακολούθησε τα μαθήματα της Βασικής εκπαιδεύσεως στη γενέτειρα του. Περί το 1890 κατατάχθηκε ως εθελοντής στο Στρατό και το 1907 αποφοίτησε από τη Σχολή Υπαξιωματικών του Στρατού με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού του Πεζικού. Συμμετείχε στους Βαλκανικούς πολέμους της περιόδου 1912-13, στη διάρκεια των οποίων πολέμησε στο Μακεδονικό και το Ηπειρωτικό μέτωπο, στην εκστρατεία στην Ουκρανία, όπου πολέμησε εναντίον του νεοσύστατου κράτους των μπολσεβίκων και ακολούθως στη Μικρασιατική εκστρατεία.
Μικρασιατική εκστρατεία
Στην Μικρασιατική εκστρατεία, ο Κωνσταντίνου υπηρέτησε ως διοικητής Συντάγματος Πεζικού. Στις 18 Αυγούστου 1922, η Ανεξάρτητη Μεραρχία [1] στην οποία ανήκε το 51ο Σύνταγμα Πεζικού -όπου υπηρετούσε ως Διοικητής ο Κωνσταντίνου, ενώ βρισκόταν σε πορεία, υπέστη επίθεση κοντά στην Κιουτάχεια από την 1η Τουρκική Μεραρχία. Ύστερα από 12ωρο σκληρό αγώνα ανέτρεψε τους τούρκους και συνέχισε την πορεία της προς Τσεντίζ. Στις 20 Αυγούστου έλαβε ερματισμένο φάκελο, που της έριξε ο αεροπόρος λοχαγός Γ. Ξηρός. Ο φάκελος περιείχε ειδοποίηση της Στρατιάς, που κατατόπιζε για τις εξελίξεις στο νότιο συγκρότημα και εξουσιοδοτούσε την Μεραρχία να διασωθεί όπως μπορούσε. Ο διοικητής Δημήτριος Θεοτόκης, οι διοικητές των συνταγμάτων της Ιωάννης Κωνσταντίνου, Ν. Σκύρος και Νικόλαος Τσίπουρας αλλά και οι άλλοι αξιωματικοί πέτυχαν, διανύοντας επί 17 μέρες 630 χιλιόμετρα με συνεχείς προσβολές του Τουρκικού ιππικού και των Τούρκων κατοίκων.
Απόσπασμα του ΙΙ/53ου Τάγματος με έναν ουλαμό ορεινού πυροβολικού, υπό την διοίκηση του Νικολάου Τσίπουρα, προηγήθηκε και ανακατέλαβε το Δεκελί από ομάδα Τσετών και προετοίμασε το έδαφος για την άφιξη της Μεραρχίας. Στο Δεκελί η κατάσταση ήταν αρκετά κακή, αφού τα τμήματα των Τούρκων ατάκτων είχαν λεηλατήσει την κωμόπολη. Αφού έγινε η ανακατάληψη της και η αποκατάσταση της τάξεως, το απόσπασμα πέρασε στην Λέσβο, όπου επίταξε τα ατμόπλοια «Ιωνία» και «Αιτωλία», με τα οποία διέφυγε η Μεραρχία μαζί με 3.000 πρόσφυγες στην Ελλάδα. Καθ’ όλη την διάρκεια της αποχωρήσεως από την κωμόπολη, τμήματα τακτικού ιππικού και ατάκτων Τσετών έβαλαν κατά της οπισθοφυλακής που είχε αναλάβει το δύσκολο έργο της άμυνας της περιοχής μέχρι να ολοκληρωθεί η μετάβαση τόσο της μεραρχίας όσο και των προσφύγων στην Λέσβο. Τελευταίοι επιβιβάστηκαν οι διοικητές των Συνταγμάτων Ιωάννης Κωνσταντίνου και Νικόλαος Τσίπουρας, ο Επιτελάρχης της Μεραρχίας Αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Μομφεράτος, ο διοικητής της οπισθοφυλακής Ταγματάρχης Α. Μπουντούρογλου και ο διορισμένος φρούραρχος του Δεκελί Αντισυνταγματάρχης Σ. Μαυρογένους την 30η Σεπτεμβρίου του 1922, σώζοντας και τους Έλληνες και τους Αρμένιους κατοίκους [2].
Μνήμη Στρατηγού Κωνσταντίνου
Ως άνθρωπος ο Κωνσταντίνου ήταν αυστηρός, δίκαιος, ολιγόλογος, απέφευγε τις κολακείες και την αυτοπροβολή, αλλά και άριστος ψυχολόγος. Ο Δημοσθένης Γούλας στο βιβλίο του με τίτλο «Ο Στρατηγός Ιωάννης Κωνσταντίνου», γράφει: «….Ήταν ειλικρινής και με τον εαυτό του και με τους άλλους. Η ειλικρίνειά του σημάδευε τον άρτιο άνθρωπο. Προχωρούσε ως εκεί που έπρεπε, ως εκεί που μπορούσε να προχωρήσει. Ο λόγος του ήταν καυτός, οι λέξεις του χωρίς λογοτεχνικό ένδυμα. Η νοοτροπία του θύμιζε την απλοϊκή νοοτροπία των αγωνιστών του ΄21 που ενέπνεαν το θαυμασμό και την αγάπη….».
Για τον Στρατηγό Κωνσταντίνου έχουν μιλήσει με θαυμασμό πολλοί στρατιωτικοί καθώς και άνθρωποι των γραμμάτων. Μεταξύ αυτών ο πρωθυπουργός και Ακαδημαϊκός Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας, ο Στρατηγός και Υπουργός Λεωνίδας Σπαής, ο Ταξίαρχος Παναγιώτης Βέϊμος, ο Αντιστράτηγος Μιχαήλ Μάντζος, που γράφει: «… Εάν είχαμε στη Μικρά Ασία άλλους δέκα (10) Κωνσταντίνου, δεν θα παθαίναμε τη Μικρασιατική Καταστροφή…», ο Σπύρος Πανταζής και ο Στρατηγός Θωμάς Πετζόπουλος. Ο Γιώργος Αθανασιάς, σε ημερίδα που διοργανώθηκε την 1η Αυγούστου 2009 στη Γρανίτσα, είπε για τον στρατηγό Κωνσταντίνου: ..Άνθρωπος απλός, επιβλητικός σαν την πανσέληνο… σταθερός σαν τη γη … καλοσυνάτος σαν τα λουλούδια τ' Απριλιού, αλλά σκληρός σαν τα στουρνάρια του Καλόγερου, άτεγκτος σαν το διαμάντι κι αλύγιστος σαν το καλοβαμμένο ατσάλι..».
Η Αδελφότητα Γρανιτσιωτών του νομού Ευρυτανίας, έστησε με δαπάνες της ανδριάντα προς τιμήν του στρατηγού Κωνσταντίνου, στην κεντρική πλατεία της Γρανίτσας, δίπλα απ' αυτές του Στέφανου Γρανίτσα και του Ζαχαρία Παπαντωνίου.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- Στρατηγός Ιωάννης Ανδρέα Κωνσταντίνου engranitsi.gr, (ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2021, 13:44').
- «Ο Στρατηγός Ιωάννης Κωνσταντίνου-Μια ζωή αφιερωμένη στην Πατρίδα» Δημοσθένης Γούλας, Αθήνα 1971.
Παραπομπές
- ↑ [Διοικητής της Ανεξάρτητης Μεραρχίας ήταν ο Συνταγματάρχης Δημήτριος Θεοτόκης, Επιτελάρχης ο Συνταγματάρχης Γεωργιος Μομφεράτος, Διοικητής του 51ου Συντάγματος Πεζικού [Σ.Π] ο Αντισυνταγματάρχης Ιωάννης Κωνσταντίνου και του 53ου Σ.Π. ο Αντισυνταγματάρχης Νικόλαος Τσίπουρας, Διοικητής Μοίρας Ορειβατικού Πυροβολικού ο Ταγματάρχης Νικόλαος Κολομβότσος και της Μοίρας Σκόντα ο Ταγματάρχης Κωνσταντίνος Τότσιος. Η δύναμη της Μεραρχίας ανερχόταν σε 244 Αξιωματικούς και 7.400 Οπλίτες. Ήταν ο μοναδικός σχηματισμός της Μικράς Ασίας που δεν διαλύθηκε και δεν παραδόθηκε στους Τούρκους.]
- ↑ [Μικρασία 1922 (Η περιπέτεια) Η σκόνη της Ιστορίας.]
