Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας, Έλληνας παραδοσιοκράτης, νομικός, δημοσιογράφος και λογοτέχνης γνωστός με το φιλολογικό ψευδώνυμο Γεώργιος Αθάνας, πολιτικός, που διετέλεσε πρωθυπουργός καθώς και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1893 στη Ναύπακτο [1], όπου πέθανε και τάφηκε στις 10 Αυγούστου 1987.

Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας

Ήταν παντρεμένος με την Μαρίκα Bvlgari, κόρη του μεγάλου ευεργέτη Σωτηρίου Βούλγαρη, ιδρυτή του διεθνούς οίκου κοσμημάτων «Bvlgari», με την οποία δεν είχαν αποκτήσει κληρονόμους, λόγος για τον οποίο υιοθέτησαν τον Αριστείδη Αθανασιάδη-Σισμάνη, ιατρό, καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και διευθυντή της Ωτορινολαρυγγολογικής Κλινικής του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου.

Συνοπτικές πληροφορίες αξιώματος
Έναρξη Θητείας : 15 Ιουλίου 1965
Λήξη θητείας : 20 Αυγούστου 1965
Προκάτοχος
Διάδοχος

Βιογραφία

Ο Παναγιώτης Νόβας, προπάππος του Αθανασιάδη-Νόβα, κατάγονταν από το χωριό Κάτω Βίτσα της Ηπείρου [2] και η προγιαγιά του Χρυσή κατάγονταν από το Μονοδέντρι και ήταν συγγενής της οικογένειας Εθνικών ευεργετών Ριζάρη. Ο Παναγιώτης Νόβας και ο αδερφός του Αλέξης εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία, την εποχή του Αλή Πασά και ασχολήθηκαν με το εμπόριο. Το 1829 επέστρεψαν στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στην Ναύπακτο, όπου ο Γεώργιος Αθανασιάδης, παππούς του Αθανασιάδη-Νόβα, που κατάγονταν από το χωριό Λεφτοκαρυά Ζαγορίου, παντρεύτηκε τη Βασιλική μοναχοκόρη του Παναγιώτη Νόβα, και μπήκε σώγαμπρος στην οικογένεια Νόβα.

Από το γάμο τους γεννήθηκε ο Θεμιστοκλής, πατέρας του Γεωργίου και του Θεμιστοκλή Αθανασιάδη-Νόβα, ο οποίος πέθανε όταν ο γεννήθηκε ο δεύτερος γιος του. Μητέρα του ήταν η Ευδοκία Σισμάνη, απόγονος παλιάς αρματολικής και πολιτικής οικογένειας από την Αράχωβα Ναυπακτίας, που πολλά μέλη της είχαν εκλεγεί βουλευτές και δήμαρχοι. Αδελφός του ήταν ο Θεμιστοκλής Αθανασιάδης, επίσης δημοσιογράφος, λογοτέχνης και κριτικός λογοτεχνίας. Αποφοίτησε από το Β' Γυμνάσιο Πατρών και σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Μιλούσε άριστα τα Ιταλικά.

Στους Βαλκανικούς πολέμους υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, πολέμησε ως Λοχίας των Ευζώνων και γραφέας στο Επιτελείο του Β Σώματος Στρατού στη Γουμένισσα [3] του νομού Κιλκίς, ενώ ήταν ανταποκριτής της εφημερίδας «Ακρόπολις» του Βλάση Γαβριηλίδη. Στη Μικρασιατική καταστροφή διατέλεσε ανταποκριτής της εφημερίδας «Πολιτεία» του Θεολόγου Νικολούδη, ενώ στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία για εικοσιπέντε χρόνια, ως συνεργάτης των εφημερίδων «Αθηναϊκή» και «Νέος Κόσμος», στην οποία ήταν συνιδρυτής και συνδιευθυντής με τον Αντώνη Νικολόπουλο. Το 1926 ήταν μεταξύ των ιδρυτικών μελών της Ενώσεως Συντακτών Αθηνών, ενώ διετέλεσε και αντιπρόεδρος της.

Στη διάρκεια της κατοχής αποσύρθηκε και έζησε στη Ναύπακτο, όπου συνεργάστηκε με την αντιστασιακή οργάνωση «Όμηρος». Αρνήθηκε να πάρει μέρος ως υπουργός Παιδείας, στις κατοχικές κυβερνήσεις Γεωργίου Τσολάκογλου και Ιωάννη Ράλλη, ενώ αρνητική ήταν η απάντησή του σε πρόταση συνεργασίας του Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος επιτέθηκε στη Ναύπακτο, πυρπόλησε το πατρικό σπίτι του Αθανασιάδη, καταστρέφοντας τη βιβλιοθήκη του και την ανέκδοτη λογοτεχνική του εργασία. Με τη δική του παρέμβαση στους Ιταλούς στρατοδίκες, αποτράπηκε στη διάρκεια της περιόδου 1941-44, η καταδίκη σε θάνατο των Θεόδωρου Παύλ. Κουντουριώτη και Αλέξανδρου Ζάννα, τότε πρόεδρου του Ερυθρού Σταυρού, τους οποίους είχε κατονομάσει ως συνδέσμους του Άγγλος αξιωματικός που συνέλαβαν, οι Γερμανοί, στην Αντίπαρο. Στη συνάντησή του με έναν από τους Ιταλούς στρατοδίκες του είπε, «….οι Έλληνες είμαστε δεμένοι με την ιστορία μας και αυτά τα δύο ονόματα ανήκουν σε οικογένειες που είναι δεμένες με την ελληνική ιστορία. Η εκτέλεση τους θα έχει τέτοια αντίδραση απ' τον λαό που είναι αδύνατον να προβλέψετε τις συνέπειες».

Πολιτική δράση

Πρωτοεμφανίστηκε στην πολιτική το 1926 και αρχικά εκλέχθηκε πρώτος βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας, έλαβε 3.662 ψήφους, με το «Κόμμα Ελευθεροφρόνων» του Ιωάννη Μεταξά, όμως διαφώνησε με τη συντηρητική γραμμή του κόμματος και τo 1932 μεταπήδησε στο «Προοδευτικό Κόμμα» του Γεωργίου Καφαντάρη, με τον οποίο παρέμεινε φίλος και στενός συνεργάτης μέχρι το τέλος της ζωής του και εκλέχθηκε βουλευτής το 1932 και το 1936, ενώ όταν ο Μεταξάς επέβαλε το καθεστώς της 4ης Αυγούστου 1936 και ζήτησε τη συνεργασία και τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση, ο Γεώργιος Αθανασιάδης αρνήθηκε.

Μετά την απελευθέρωση αρνήθηκε πρόταση του Γεωργίου Παπανδρέου να αναλάβει το υφυπουργείο Τύπου και Πληροφοριών. Στις εκλογές του 1946 ακολούθησε τη γραμμή αποχής που είχε κηρύξει το κόμμα του Καφαντάρη και αναχώρησε για το εξωτερικό όπου και έμεινε τέσσερα χρόνια. Επέστρεψε στην Ελλάδα μετά το θάνατο του Καφαντάρη, και τις παραμονές των εκλογών του 1950, εντάχθηκε στο κόμμα των Φιλελευθέρων του Σοφοκλή Βενιζέλου και εκλέχθηκε πρώτος βουλευτής στην Αιτωλοακαρνανία, τον Μάρτιο του 1950 και το Σεπτέμβριο του 1951, ενώ το 1956 εκλέχθηκε με το κεντρώο κόμμα «Δημοκρατική Ένωση». Τον Σεπτέμβριο του 1961 βοήθησε στον σχηματισμό του κόμματος «Ένωσις Κέντρου», με την οποία εκλέχθηκε το 1961 και το 1963, βουλευτής.

Υπουργός

Διατέλεσε υπουργός

  • Εσωτερικών, στις 7 Μαρτίου 1945 έως τις 8 Απριλίου 1945, στην κυβέρνηση του Νικολάου Πλαστήρα,
  • Παιδείας στις κυβερνήσεις Σοφοκλή Βενιζέλου, την περίοδο 1945-46, και Νικολάου Πλαστήρα, το 1950,
  • Βιομηχανίας, το 1951, κατάρτισε το νόμο περί επαρχιακής βιομηχανίας,
  • Υφυπουργός παρά τον Πρωθυπουργό το 1951,
  • Προεδρίας, ο πρώτος υπουργός μετά τη σύστασή του υπουργείου, ενώ έγινε ακόμη, τρεις φορές υπουργός Προεδρίας στις κυβερνήσεις Σοφοκλή Βενιζέλου, Νικολάου Πλαστήρα και Γεωργίου Παπανδρέου,
  • Δικαιοσύνης και Κοινωνικής Πρόνοιας, στην κυβέρνηση του Στέφανου Στεφανόπουλου.

Χρημάτισε για ένα διάστημα κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της «Νέας Πολιτικής Κινήσεως» και πέτυχε τελικά να είναι ο συντάκτης και ο διεκπεραιωτής του πρωτοκόλλου συνεργασίας Σοφοκλή Βενιζέλου και Γεωργίου Παπανδρέου που οδήγησε στη νίκη το κόμμα «Ένωσις Κέντρου» και το 1963, στη διάρκεια των κυβερνήσεων που σχηματίστηκαν. Το 1936 εξελέγη αντιπρόεδρος και στις 19 Μαρτίου 1963 εκλέχθηκε πρόεδρος της Βουλής στη δεύτερη ψηφοφορία, καθώς στην πρώτη υπήρξε αντίθετη ψήφος 33 βουλευτών της Ενώσεως Κέντρου, ενώ σε 30 από τα ψηφοδέλτια είχε γραφεί η λέξη «Δημοκρατία». Ως υποκινητές της κινήσεως διαγράφηκαν πρόσκαιρα, οι Ηλίας Τσιριμώκος και Σωτήρης Παπαπολίτης. Τη θητεία του ως προέδρου της Βουλής αναφέρεται ότι τη χαρακτήριζε υπερβολική τυπολατρεία και ακραίος συντηρητισμός [4].

Πρωθυπουργός

Το 1965, ως πρόεδρος της Βουλής [5], διαφώνησε με τον Γεώργιο Παπανδρέου, που αποφάσισε να παραιτηθεί διαφωνώντας στην επιλογή του υπουργού Εθνικής Αμύνης και επέμενε να αναλάβει προσωπικά το υπουργείο Άμυνας, την ίδια περίοδο που ο γιος του Ανδρέας Παπανδρέου, φέρονταν αναμεμιγμένος στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, χωρίς να περιμένει την ολοκλήρωση της έρευνας. Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, στις 14 Ιουλίου 1965 14μελής αντιπροσωπεία της Ελληνικής Βουλής με επικεφαλής τον πρόεδρο της Γεώργιο Αθανασιάδη–Νόβα επρόκειτο να επισκεφθεί το Δυτικό Βερολίνο, για να συμμετάσχει στις συνεδριάσεις της επιτροπής σύνδεσης Ελλάδας – ΕΟΚ. Όμως την επόμενη ημέρα 15 Ιουλίου, τα δημοσιεύματα ανέφεραν ότι, «….Των συνεδριάσεων, αι οποίαι θα αρχίσουν σήμερον εις Κογκρές Χαλλέ του Βερολίνου και θα διαρκέσουν μέχρι του προσεχούς Σαββάτου, θα προεδρεύσει ο αντιπρόεδρος της ελληνικής επιτροπής τέως υπουργός κ. Μελάς. Ο πρόεδρος της Βουλής κ. Νόβας δεν αφίχθη εις Βερολίνον».

Το μεσημέρι της 15ης Ιουλίου το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, στο οποίο ήταν υπουργός ο Πολυχρόνης Πολυχρονίδης, πολιτικός αντίπαλος στα Χανιά του Κωνσταντίνου Μηστοτάκη, γνωστοποίησε ότι, «…συνελήφθησαν την νύκτα οι Δημήτριος Ν. Δημόπουλος, ετών 21, και Χαράλαμπος Ι. Τσακίρογλου, ετών 17, αναγράφοντες εις τους τοίχους οικιών της περιοχής Πατησίων συνθήματα: «Κάτω ο Βασιλεύς, ΚΚΕ, Κάτω η Αυλή». Ούτοι ωμολόγησαν ότι ανήκουν εις την Νεολαίαν της ΕΡΕ και εξετέλουν εντολάς. Μετ’ αυτών υπήρχε και τρίτος ο οποίος διέφυγε την σύλληψιν και καταζητείται. Οι συλληφθέντες επρόκειτο να παραπεμφθούν εντός της πρωίας εις τον Εισαγγελέα διά τα περαιτέρω».

Στις 7 το απόγευμα της Πέμπτης 15 Ιουλίου 1965 τελείωσε η συνάντηση του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου με τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, ο οποίος δήλωσε στους εκπροσώπους του Τύπου, «…Επήλθε διαφωνία. Αύριον θα υποβάλω την παραίτησιν της κυβερνήσεως». Μετά την παραίτηση του Παπανδρέου αποδέχτηκε την πρόταση του βασιλιά Κωνσταντίνου, που είχε σχετική εισήγηση από τον Χρήστο Σγουρίτσα, καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και στις 15 Ιουλίου 1965 σχημάτισε κυβέρνηση [6]. Στις 8.10 το βράδυ της 15ης Ιουλίου, έφτασε στα Ανάκτορα ο βουλευτής της Ενώσεως Κέντρου Ιωάννης Τούμπας και πέντε λεπτά αργότερα ο υπουργός Εξωτερικών Σταύρος Κωστόπουλος, οι οποίοι μαζί με τον Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόωβα, ορκίστηκαν στις 8.25 ενώπιον του βασιλέως από τον αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο, ο Κωστόπουλος ως υπουργός Εθνικής Αμύνης, ενώ ο Τούμπας ανέλαβε το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως. Την επομένη ημέρα η κυβέρνηση συμπληρώθηκε με τους Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, Παπασπύρου, Αλαμανή, Μπακατσέλο, Ρουσόπουλο, Κωστή, Βασματζίδη, Βερνίκο, Αποστολάκο, Διαμαντόπουλο, Αβραμίδη, Πιτούλη και Δενδρινό, ενώ στις 20 Ιουλίου ορκίστηκαν και οι Μελάς, Λουλακάκης, Στεφανάκης, Ηγουμενάκης και Τσουδερός.

Στις 21 Ιουλίου στις 10 το βράδυ, στη συμβολή των οδών Σταδίου και Χρήστου Λαδά, σκοτώθηκε από αστυνομικούς ο 22χρονος Σωτήρης Πέτρουλας, φοιτητής της Ανωτάτης Εμπορικής, μετέπειτα ΑΣΟΕΕ και σήμερα Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Λίγο μετά τα μεσάνυκτα της 4ης Αυγούστου η κυβέρνηση του καταψηφίστηκε, συγκέντρωσε 167 όχι και μόλις 131 ναι. Υπέρ της κυβερνήσεως Νόβα ψήφισαν τα 21 μέλη της, οι βουλευτές της Ενώσεως Κέντρου, Δρούλιας, Λώρας και Ρέντης, ο Πέτρος Γαρουφαλιάς, 98 βουλευτές της ΕΡΕ και οι 8 του Κόμματος Προοδευτικών του Σπύρου Μαρκεζίνη, κατά 145 βουλευτές της Ενώσεως Κέντρου και οι 22 της ΕΔΑ, ενώ απόντες ήταν οι βουλευτές Ψαρρός της Ενώσεως Κέντρου και Σπύρου της ΕΡΕ, που με τηλεγραφήματά τους έλεγαν ότι αν ήταν παρόντες, θα ψήφιζαν «ναι».

Στην ψηφοφορία ο Γεώργιος Παπανδρέου, που είχε κρατήσει την έδρα του στο νομό Θεσσαλονίκης, ψηφίζει όρθιος σηκώνοντας το χέρι και φωνάζοντας δύο φορές «όχι» και αποχωρεί δίχως να καθίσει. Την ίδια ώρα οι βουλευτές Γιάννης Χαραλαμπόπουλος της Ενώσεως Κέντρου, μετέπειτα αντιπρόεδρος κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου, και Γεώργιος Σταμάτης της Ε.Ρ.Ε., έρχονται στα χέρια και χωρίζουν με την παρέμβαση των Γιάννη Βαρβιτσιώτη και Τάσου Κολοκυθά. Παρά την καταψήφιση του, παρέμεινε στη θέση του και παραιτήθηκε στις 20 Αυγούστου 1965, παραδίδοντας στον Ηλία Τσιριμώκο, που τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία. Βοήθησε τον Ηλία Τσιριμώκο, στο σχηματισμό κυβερνήσεως, όπως και τον Στέφανο Στεφανόπουλο, που πήρε τελικά ψήφο εμπιστοσύνης στις 17 Σεπτεμβρίου 1965 και συμμετείχε, την περίοδο 1965-66 και μέχρι την παραίτησή της, στην κυβέρνηση του, ως αντιπρόεδρος.

Ψευδολογίες

Η απόφασή του να σχηματίσει την πρώτη κυβέρνηση, που χαρακτηρίστηκε ως των «αποστατών», τον κατέστησε αντικείμενο αδίκων επιθέσεων και εξευτελιστικών χλευασμών και είναι χαρακτηριστικό ότι του αποδόθηκε το προσωνύμιο «Γαργάλατας», καθώς υποτίθεται ότι ήταν ο συντάκτης ποιήματος που περιλάμβανε το δίστιχο
«...Ήταν τα στήθια σου άσπρα σαν τα γάλατα
και μούλεγες γαργάλατα...».

Σύμφωνα με μαρτυρία του Λευτέρη Παπαδόπουλου [7] [8], στιχουργού και δημοσιογράφου για δεκαετίες στην εφημερίδα «Τα Νέα», ο πραγματικός συντάκτης που δίστιχου που αποδόθηκε στον Αθανασιάδη, ήταν ο δημοσιογράφος Κώστας Σταματίου, κινηματογραφικός κριτικός και συντάκτης της στήλης «Αδιακρισίες», που δημοσιεύονταν στη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας, με χιουμοριστικά σχόλια από την πολιτική επικαιρότητα. Σύμφωνα με τον Παπαδόπουλο, «...ο Σταματίου έλεγε σε όλους πως το «Γαργάλατα» ήταν όντως «έργο» του Νόβα, αλλά επρόκειτο για ψεύδος....». Το δίστιχο δημοσιεύθηκε στις 29 Ιουλίου 1965 στη στήλη «Αδιακρισίες», πριν την έναρξη της συζητήσεως στη Βουλή, μέσα σε πλαίσιο, ενώ στις 31 Ιουλίου δημοσιεύθηκε γελοιογραφία του Φωκίωνα Δημητριάδη και στο χρονογράφημα της ημέρας ο Δημήτριος Ψαθάς σημείωνε, «...Δεν μπορεί ένας χριστιανός που έχει γράψει τα γάλατα και τα γαργάλατα να γίνει κυβερνήτης μιας χώρας κι ενός ολόκληρου λαού....».

Το τέλος του

Εμφανίστηκε δημόσια για τελευταία φορά το βράδυ της 23ης Ιουλίου 1974 στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών [9] στο προεδρικό μέγαρο, το βράδυ της πτώσεως του στρατιωτικού καθεστώτος. Έκτοτε αποσύρθηκε, ως το θάνατό του, στη γενέτειρά του, όπου την Κυριακή 29 Ιουλίου 2012, στο χώρο της Παπαχαραλαμπείου Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ναυπάκτου, έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του [10] που είναι έργο του γλύπτη Ηλία Βαγγέλη, ενώ λειτουργεί το ίδρυμα Γεωργίου και Μαρίας Αθανασιάδη-Νόβα.

Κληροδοτήματα

Μαζί με τη σύζυγό του αναδείχθηκαν σε μεγάλους δωρητές και ευεργέτες της Ναυπάκτου, στην οποία κατέλειπαν τις πηγές Νόβα και το περιβόλι Νόβα στο Γρίμποβο, ενώ δημιούργησαν το Ίδρυμα Γεωργίου και Μαρίας Αθανασιάδη-Νόβα. Η δωρεά του δεν εκτιμήθηκε από το Ελληνικό κράτος και στα εγκαίνια του ξενοδοχείου «Ξενία», αντιμετωπίστηκε με αχαρακτήριστο τρόπο από τον Αγαμέμνονα Κουτσόγιωργα, τότε υπουργό της κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος αρνήθηκε να τον χαιρετίσει. Η ενέργεια αυτή σε συνδυασμό με την μη αξιοποίηση των κληροδοτημάτων του από το Δήμο Ναυπάκτου, τον οδήγησαν στην ανάκληση της αρχικής του κληροδοσίας, που πρόβλεπε να περιέλθει στο δήμο και η οικία Νόβα, αρχοντικό και θαυμάσιο Μουσείο, με πλούσιες βιβλιοθήκες, ανεκτίμητα έργα τέχνης και χειρόγραφα.

Εργογραφία

Τον Απρίλιο του 1955 εκλέχθηκε με 22 ψήφους έναντι 10 του Στρατή Μυριβήλη, μέλος [11] της Ακαδημίας Αθηνών και το 1965 διατέλεσε πρόεδρος της [12]. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία, και δημοσίευσε κυρίως ποιήματα, κυρίως με το ψευδώνυμο «Γεώργιος Αθάνας». Το ποιητικό του έργο εμφορείται από μία «πρωτογενή» απλότητα και ομορφιά, και από μια πνοή ρουμελιώτικης λεβεντιάς. Μέσα από το έργο του σκιαγραφείται η χωριάτικη ζωή, τα επαρχιώτικα ήθη και ζωντανεύει το ελληνικό τοπίο, η ελληνική φύση. Το έργο του είναι μεγάλο και διακρίνεται για τον τεράστιο και αρμονικό γλωσσολογικό του πλούτο. Ασχολήθηκε με την πεζογραφία, την ποίηση και το δοκίμιο, ενώ η ελευθερία, η ειρήνη, η ήσυχη και ειρηνική ζωή του χωριού, καθώς και η χριστιανική αγάπη είναι τα θέματα της ποιήσεως του, ενώ πολλά από τα ποιήματα του μελοποιήθηκαν [13]. Χαρακτηρίσθηκε «άξιος συνεχιστής, της νεοελληνικής λογοτεχνικής παράδοσης, του οποίου η αφηγηματική τέχνη αποπνέει ένα άρωμα φινέτσας και ευγένειας». Το όνομα «Γιώργος Αθάνας» έχει δοθεί σε βραβείο το οποίο απονέμει η Ακαδημία Αθηνών, για το οποίο ο Αθανασιάδης κληροδότησε μέρος της περιουσίας του και περιλαμβάνεται μεταξύ των ευεργετών της [14].

Ποιητικές συλλογές

Η πρώτη του ποιητική συλλογή

  • «Πρωινό ξεκίνημα», το 1919, εκδόσεις «Ι.Ν.Σιδέρης», υμνεί την ομορφιά της ελληνικής φύσης και την αγνή και άδολη καρδιά του Έλληνα που ζει στην επαρχία. Η «Διάπλασις των Παίδων» έγραψε, «…Ο κ. Αθάνας είναι αληθινός και ειλικρινής. Μας παρουσιάζει όλο του το φως, χωρίς να τον μέλη αν δεν είναι ήλιος... υπόσχεται πως θα ξετυλιχθή σε λαμπρό ποιητή..» [15].

Ακολούθησαν τα ποιητικά έργα

  • «Αγάπη στον Έπαχτο-Τραγούδια 1918- 1921», το 1922, συνολικά 111 ποιήματα, εκδόσεις «Ι.Ν.Σιδέρης», αφιερωμέμη στον αδελφό του Θεμιστοκλή,
  • «Καιρός Πολέμου», το 1924, εκδόσεις «Ι.Ν.Σιδέρης», συλλογή από ποιήματα της περιόδου 1918-19, που βραβεύτηκε στο Φιλαδέλφειο διαγωνισμό, η συλλογή είναι αφιερωμένη στη μητέρα του,
  • «Ειρμός», το 1929, εκδόσεις «Πυρσός»,
  • «Δέκα έρωτες», το 1931,
  • «Απλοϊκές Ψυχές», το 1931,
  • «Δροσεροί Καϋμοί», το 1938, σάτιρα των κοσμικών Αθηναίων,
  • «Τραγούδια των Βουνών», το 1953, εκδόσεις «Άλφα»,
  • «Ευδοκία», το 1955, εκδόσεις «Άλφα» Ι. Μ. Σκαζίκη, η συλλογή είναι αφιερωμένη στη σύζυγό του Μαρία,
  • «Βαθιές Ρίζες», το 1968,
  • «Τίμια Δώρα», το 1969, εκδόσεις «Εστία»,
  • «Αστέγνωτο Δάκρυ», το 1971, εκδόσεις «Εστία»,
  • «Ανώνυμου Δοκίμια», το 1971,
  • «Αίνος και θρήνος-Αφιέρωμα στα πενήντα χρόνια του ξεριζωμού», το 1972, έκδοση «Βιβλιοπωλείο της Εστίας»,
  • «Μονοκοντυλιές» το 1975,
  • «Τραγούδια των Βουνών» 2η σειρά, το 1980, εκδόσεις «Ι.Ν.Σιδέρης»,
  • «Ανά τον θερισμένον αγρόν» το 1982, εκδόσεις «Πιτσιλός»,
  • Μυθογραφήματα του καιρού μας», το 1987, εκδόσεις «Πιτσιλός»,
  • «Quadretti Italiani», [Ιταλικές μακέτες].

Διηγήματα

Δημοσίευσε τα έργα

  • «Το πράσινο καπέλο», το 1918, εκδόσεις «Ι.Ν.Σιδέρης», ηθογραφικό έργο,
  • «10 έρωτες» το 1925, εκδόσεις «Ι.Ν.Σιδέρης»,
  • «Απλοϊκές Ψυχές», το 1932, εκδόσεις «Ι.Ν.Σιδέρης», για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο «Δημήτριος Βικέλας» της Ακαδημίας Αθηνών,
  • «Βαθιές Ρίζες», το 1968.

Δοκίμιο

  • «Η ναυμαχία της Ναυπάκτου».

Συγκεντρωτικές εκδόσεις

  • «Ιστορικά μελετήματα», το 1998, Επιμέλεια–Εισαγωγή Θανάση Παπαθανασόπουλου, Ναύπακτος, έκδοση Ιδρύματος Γ. & Μ. Αθανασιάδη–Νόβα,
  • «Φιλολογικά μελετήματα», το 1998, Φιλολογική επιμέλεια–Εισαγωγή Θανάση Παπαθανασόπουλου. Αθήνα, έκδοση ιδρύματος Γ. & Μ. Αθανασιάδη–Νόβα.

Εσωτερική αρθρογραφία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές

  1. Η Ναύπακτος τιμά τον Γεώργιο Αθάνα Εφημερίδα «Εμπρός» Ναυπάκτου, 10 Αυγούστου 2012
  2. Γεώργιος Αθάνας Κάτω Βίτσα Ζαγορίου
  3. Γεώργιος Αθάνας
  4. Η Αποστασία, ο Τέως και ο Μητσοτάκης. Εφημερίδα «Το Βήμα», 25 Μαΐου 2008
  5. Έναρξη των εργασιών της Β΄ Τακτικής Συνόδου της Βουλής των Ελλήνων και εκλογή Προέδρου του σώματος «Ελληνικά Επίκαιρα», Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο
  6. Κυβέρνησις ΝΟΒΑ-ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ
  7. [Εφημερίδα «Τα Νέα», Μαρτυρία-Ο αληθινός δημιουργός του θρυλικού «Γαργάλατα»-Του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου, αρ.φύλ. 17902, 30 Μαρτίου 2004]
  8. Γράμματα στις Ματιές, «Γαργάλατα», Εφημερίδα «Τα Νέα», Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012. Η εφημερίδα έχει κλειδώσει την πρόσβαση στο αρχείο της και το κείμενο είναι διαθέσιμο μόνο σε ιστολόγια
  9. Σύσκεψη της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας υπό την προεδρία του Προέδρου της Δημοκρατίας Στρατηγού Φαίδωνα Γκιζίκη Ελληνικά Επίκαιρα, διάρκεια 02:41-03:11΄΄, Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο
  10. Αποκαλυπτήρια τού ποιητού καί πολιτικού Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
  11. Τακτικά μέλη της Ακαδημίας Αθηνών κατά σειρά εκλογής
  12. Πρόεδροι της Ακαδημίας Αθηνών κατά σειρά εκλογής
  13. Γιώργος Αθάνας (Στιχουργός)
  14. Ακαδημία Αθηνών-Ευεργέτες
  15. Ιστορικό αρχείο Ελληνικής Νεολαίαςσελ. 60-61




Κατάλογος Πρωθυπουργών της Ελλάδος
Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος | Κανακάρης Αθανάσιος | Μαυρομιχάλης Πετρόμπεης | Κουντουριώτης Γεώργιος | Ζαΐμης Ανδρέας| Μαυρομιχάλης Γεώργιος | Καποδίστριας Ιωάννης | Καποδίστριας Αυγουστίνος | Κολοκοτρώνης Θεόδωρος | Τρικούπης Σπυρίδων  | Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος | Κωλέττης Ιωάννης | Κόμης Josef Ludwig von Armansperg | Ignaz von Rundhart| Όθων της Ελλάδος| Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος | Όθων της Ελλάδος | Μεταξάς Ανδρέας | Κανάρης Κωνσταντίνος | Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος | Κωλέττης Ιωάννης | Τζαβέλας Κίτσος | Κουντουριώτης Γεώργιος | Κανάρης Κωνσταντίνος | Κριεζής Αντώνιος | Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος | Βούλγαρης Δημήτριος | Μιαούλης Αθανάσιος | Κολοκοτρώνης (Γενναίος) Ιωάννης | Βούλγαρης Δημήτριος | Μωραϊτίνης Αριστείδης | Βάλβης Ζηνόβιος | Κυριακός Διομήδης | Ρούφος Μπενιζέλος | Ρούφος Μπενιζέλος | Βούλγαρης Δημήτριος | Κανάρης Κωνσταντίνος | Βάλβης Ζηνόβιος | Κανάρης Κωνσταντίνος | Κουμουνδούρος Αλέξανδρος | Δεληγεώργης Επαμεινώνδας | Ρούφος Μπενιζέλος | Βούλγαρης Δημήτριος | Ζαΐμης Θρασύβουλος | Τρικούπης Χαρίλαος  | Δηλιγιάννης Θεόδωρος  | Βάλβης Δημήτριος | Κωνσταντόπουλος Κωνσταντίνος | Σωτηρόπουλος Σωτήριος | Δηλιγιάννης Νικόλαος | Ράλλης Δημήτριος | Ζαΐμης Αλέξανδρος | Θεοτόκης Γεώργιος | Μαυρομιχάλης Κυριακούλης | Δραγούμης Στέφανος | Βενιζέλος Ελευθέριος  | Γούναρης Δημήτριος | Σκουλούδης Στέφανος | Καλογερόπουλος Νικόλαος | Λάμπρος Σπυρίδων | Νικόλαος Στράτος | Πρωτοπαπαδάκης Πέτρος | Τριανταφυλλάκος Νικόλαος | Χαραλάμπης Αναστάσιος | Κροκιδάς Σωτήριος | Γονατάς Στυλιανός | Καφαντάρης Γεώργιος | Παπαναστασίου Αλέξανδρος | Σοφούλης Θεμιστοκλής | Μιχαλακόπουλος Ανδρέας | Πάγκαλος Δ. Θεόδωρος  | Ευταξίας Αθανάσιος | Κονδύλης Γεώργιος | Τσαλδάρης Παναγιώτης | Οθωναίος Αλέξανδρος | Δεμερτζής Κωνσταντίνος | Μεταξάς Ιωάννης | Κορυζής Αλέξανδρος | Ταμπακόπουλος Άγις | Σακελλαρίου Αλέξανδρος | Βασιλεύς Γεώργιος Α' | Τσουδερός Εμμανουήλ | Τσολάκοκλου Γεώργιος | Λογοθετόπουλος Κωνσταντίνος | Ράλλης Ιωάννης  | Παπανδρέου Γεώργιος | Βούλγαρης Πέτρος | Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός | Κανελλόπουλος Παναγιώτης | Σοφούλης Θεμιστοκλής | Πουλίτσας Παναγιώτης | Τσαλδάρης Κωνσταντίνος | Τσαλδάρης Κωνσταντίνος | Μάξιμος Δημήτριος | Τσαλδάρης Κωνσταντίνος | Σοφούλης Θεμιστοκλής | Διομήδης Αλέξανδρος | Θεοτόκης Ιωάννης |  Βενιζέλος Σοφοκλής | Πλαστήρας Νικόλαος | Βενιζέλος Σοφοκλής | Πλαστήρας Νικόλαος | Κιουσόπουλος Δημήτριος | Παπάγος Αλέξανδρος  | Καραμανλής Κωνσταντίνος | Γεωργακόπουλος Κωνσταντίνος | Καραμανλής Κωνσταντίνος | Δόβας Κωνσταντίνος | Καραμανλής Κωνσταντίνος | Πιπινέλης Παναγιώτης | Μαυρομιχάλης Στυλιανός | Παπανδρέου Γεώργιος | Παρασκευόπουλος Ιωάννης | Παπανδρέου Γεώργιος | Αθανασιάδης-Νόβας Γεώργιος | Τσιριμώκος Ηλίας | Στεφανόπουλος Στέφανος | Παρασκευόπουλος Ιωάννης | Κανελλόπουλος Παναγιώτης | Κόλλιας Κωνσταντίνος | Παπαδόπουλος Γεώργιος | Μαρκεζίνης Σπυρίδων | Ανδρουτσόπουλος Αδαμάντιος | Καραμανλής Κωνσταντίνος | Ράλλης Γεώργιος | Παπανδρέου Ανδρέας  | Τζαννετάκης Τζαννής | Γρίβας Ιωάννης | Ζολώτας Ξενοφών | Μητσοτάκης Κωνσταντίνος | Παπανδρέου Ανδρέας | Σημίτης Κωνσταντίνος | Καραμανλής Αλ. Κωνσταντίνος | Παπανδρέου Α. Γεώργιος | Παπαδήμος Λουκάς | Πικραμμένος Παναγιώτης  | Σαμαράς Αντώνιος | Τσίπρας Αλέξης | Βασιλική Θάνου | Τσίπρας Αλέξης | Μητσοτάκης Κυριάκος | Σαρμάς Ιωάννης | Μητσοτάκης Κυριάκος




,