Κωνσταντίνος Λούρος

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Κώστας Λούρος, Έλληνας συντηρητικός και παραδοσιοκράτης, υποστηρικτής του θεσμού της βασιλείας, γιατρός-μαιευτήρας γυναικολόγος, συγγραφέας και πολιτικός που διατέλεσε βουλευτής και Υπουργός γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1863 [1] στη Ναύπακτο και πέθανε [2] μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 19ης Απριλίου 1957 στην Αθήνα. Η νεκρώσιμη ακολουθία του τελέστηκε στις 11:00' το πρωί της 20 Απριλίου στον Ιερό ναό του Α' Νεκροταφείου και ακολούθησε η ταφή του στον οικογενειακό τάφο στο χώρο του εκεί νεκροταφείου.

Γιος του ήταν ήταν ο καθηγητής της Ιατρικής του πανεπιστημίου Αθηνών και μετέπειτα υπουργός Παιδείας Νικόλαος Λούρος.

Συνοπτικές πληροφορίες
Κωνσταντίνος Λούρος
Κωνσταντίνος Λούρος.JPG
Γέννηση: 15 Οκτωβρίου 1863
Τόπος: Ναύπακτος (Ελλάδα)
Υπηκοότητα: Ελληνική
Ασχολία: Ιατρός Μαιευτήρας Γυναικολόγος,
Πολιτικός
Θάνατος: 19 Απριλίου 1957
Τόπος: Αθήνα (Ελλάδα)

Βιογραφία

Γονείς του Κωνσταντίνου ήταν ο Νικόλαος Λούρος από την Αράχοβα Ναυπακτίας, όπου στο νεκροταφείο του Αγίου Νικολάου, είναι θαμμένοι οι πρόγονοι του, με μακρινή καταγωγή από την Ήπειρο, και η Ουρανία, μοναχοκόρη του κτηματία Ιωάννη Ζυγουράκη από τη Ναύπακτο. Είχε μία αδελφή, την Ελένη και έξι ακόμη αδελφούς. Έζησε τα παιδικά του χρόνια και παρακολούθησε μαθήματα βασικής και μέσης εκπαιδεύσεως. στη γενέτειρα του στο αλληλοδιδακτικό σχολείο μέχρι το 1873, και στην Κέρκυρα. Στις 15 Ιανουαρίου 1887 όταν προετοιμάζονταν για τις διδακτορικές του εξετάσεις, επέστρεψε στη Ναύπακτο. Ήταν θείος της Μαρίας Καλογεροπούλου ή Κάλλας, από την πλευρά της μητέρας της, της Ευαγγελίας (Λίτσας) Δημητριάδη.

Σπουδές

Φοίτησε από το 1883 έως το 1887 στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου ανακηρύχθηκε διδάκτορας. Στο έργο του «Περασμένα Χρόνια» διηγείται:

«Η Ιατρική Σχολή εκείνα τα χρόνια ήταν πτωχή. Δεν είχε Κλινικάς. Το Δημοτικό μονάχα Νοσοκομείο «Ελπίς» φιλοξενούσε τας τρεις Πανεπιστημιακάς Κλινικάς της εποχής εκείνης, τας δύο δηλαδή Παθολογικάς και την Χειρουργική με καμιά 25αριά κρεββάτια στην κάθε μία, που ήταν εντελώς ανεπαρκείς για την κλινική διδασκαλία και άσκησι των φοιτητών. Παιδιατρική Κλινική δεν υπήρχε και ο καθηγητής Ζίννης εδίδασκε τα παιδικά νοσήματα στο Βρεφοκομείον θεωρητικώς, επιδεικνύων πότε πότε κανένα άρρωστο βρέφος.
Τα

Περασμένα Χρόνια

αφροδίσια νοσήματα εδιδάσκοντο μέσα σε άθλιες παράγκες, κάτω στη συνοικία Ρουφ, όπου ενοσηλεύοντο κοινές γυναίκες...Ανατομείον δεν υπήρχε και η Ανατομική του ανθρώπου εδιδάσκετο απάνω σε πίνακες και σκελετούς... Όλα τα μαθήματα, κι αυτά τα Εργαστήρια Φυσιολογίας, Φαρμακολογίας, Ιατροδικαστικής, Εγχειρητικής, Γενικής Παθολογίας, Υγιεινής και Μικροβιολογίας, εδιδάσκοντο θεωρητικώς». ...[...]...
«Αλλά ούτε και συγγράμματα των καθηγητών υπήρχαν, ώστε οι φοιτηταί μελετούσαν μόνον από τις σημειώσεις των διδασκομένων μαθημάτων. Κι απ’ αυτές τις σημειώσεις –αλλοίμονο– μάθαιναν την ιατρική επιστήμη. Ολίγοι φοιτηταί εκείνα τα χρόνια ήξεραν ξένες γλώσσες για να διαβάζουν ξένα τουλάχιστον συγγράμματα. Μεταξύ αυτών των ολίγων συμπεριλαμβανόμουν κ’ εγώ, που ευτύχησα να μάθω στην Κέρκυρα γαλλικά. Αγόρασα λοιπόν το σύγγραμμα της Παθολογίας του φημισμένου τότε Γάλλου καθηγητού Dieulafoy. Κι απ’ αυτό το σύγγραμμα μπόρεσα να καταρτισθώ θεωρητικώς αρκετά καλά, ώστε να περάσω στις διδακτορικές εξετάσεις με τον βαθμό «Άριστα», που εδίδετο τότε σπάνια».

Μετεκπαιδεύτηκε από το 1891 έως το 1896, στη Γερμανία στις πανεπιστημιακές κλινικές του Βερολίνου και του Μονάχου, στην Αυστρία στην πανεπιστημιακή κλινική της Βιέννης, του Λονδίνου και του Εδιμβούργου στη Γαλλία. Ειδικεύτηκε στο Δουβλίνο, στη Μαιευτική και Γυναικολογία και μετά από εξετάσεις έλαβε το δίπλωμα της Μαιευτικής. Το 1893, μετά από βασιλική πρόσκληση επέστρεψε στην Αθήνα για να αναλάβει τον τοκετό της πριγκίπισσας Σοφίας και έκτοτε μέχρι το 1936, παρέμεινε στην υπηρεσία τής βασιλικής οικογένειας.

Ιατρική καριέρα

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, αναγορεύτηκε υφηγητής της Μαιευτικής και Γυναικολογίας το 1897 και καθηγητής το 1898, ενώ το 1924 εκλέχτηκε επίτιμο μέλος της Γυναικολογικής και Mαιευτικής Eταιρείας του Bερολίνου. Από το 1910 ίδρυσε στην Αθήνα, ιδιωτική μαιευτική κλινική, την οποία λειτούργησε ως το 1929, οπότε και ανέλαβε τη διεύθυνσή της ο γιος του Νικόλαος Λούρος. Ήταν παρών στις 8 Δεκεμβρίου 1927 στην πρώτη συνάντηση των ιδρυτικών μελών [3] της Ελληνικής Χειρουργικής Εταιρείας, και διατέλεσε Κοσμήτορας, Πρύτανης, Αντιπρύτανης της ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, από το οποίο αποχώρησε το 1934 με τον τίτλο του ομότιμου καθηγητή.

Πολιτική δράση

Το 1932 πολιτεύτηκε με το Λαϊκό κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη και εκλέχτηκε

Υπηρέτησε από τις 10 Οκτωβρίου 1935 έως τις 30 Νοεμβρίου,

  • ως υφυπουργός Κρατικής Υγιεινής και Αντιλήψεως στην Κυβέρνηση του Γεωργίου Κονδύλη.

Ήταν πρωταγωνιστής στην ίδρυση

  • του «Ταμείου Οδοποιίας Αιτωλοακαρνανίας», και
  • παραρτήματος του «ταμείου θυμάτων πολέμου», στη Ναύπακτο.

Εργάστηκε και πέτυχε

  • την τηλεφωνική σύνδεση Ναυπάκτου-Αθηνών, μέσω Πατρών,
  • τη δημιουργία Δημοτικών σχολείων στα χωριά Αγία Τριάδα και Λιβαδάκι, καθώς και
  • την ίδρυση μονομελούς Πλημμελειοδικείου στον Πλάτανο.

Προτομή του από ορείχαλκο σε λιθόκτιστο βάθρο, είχε κτιστεί με δαπάνη του Νίκου Α. Παπανικολάου, μπροστά από το Δημοτικό κατάστημα του πρώην δήμου Πλατάνου Ναυπακτίας [4]. Τα αποκαλυπτήρια της είχαν γίνει στις 23 Αυγούστου 1976, από το γιο του Νίκο Λούρο, καθηγητή Γυναικολογίας και τότε υπουργό Παιδείας. Η προτομή κλάπηκε από αγνώστους και στη θέση της τοποθετήθηκε γλυπτό αετού. Στην εφημερίδα «Εμπρός» στις 26 Νοεμβρίου 2004, είναι δημοσιευμένη έκκληση του δωρητή για την επιστροφή της προτομής.

Επιστημονικό έργο

Ανέπτυξε πλούσια συγγραφική δραστηριότητα, με περισσότερες από 20 επιστημονικές εργασίες και οι δημοσιεύσεις του αποτέλεσαν πολύτιμα εργαλεία σε θέματα μαιευτικής και γυναικολογίας.

Έγραψε τα έργα

  • «Mαιευτική»,
  • «Φυσιολογία και Παθολογία της Λοχείας», το 1902,
  • «Περασμένα Χρόνια», [Αθήνα, το 1958, αυτοβιογραφία με στοιχεία για την ιστορία της Ναυπάκτου].

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές