Νικόλαος - Ιωσήφ Μαιζών

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Νικολά-Ζοζέφ Μαιζόν (Nicolas-Joseph Maison), Γάλλος εθελοντής στρατιώτης, στρατηλάτης, στρατάρχης και πολιτικός, σπουδαίος φιλέλληνας που είναι γνωστός με το εξελληνισμένο Νικόλαος-Ιωσήφ Μαιζών, κόμης και μετέπειτα μαρκήσιος που συμμετείχε στην Ελληνική εθνεγερσία του 1821 ως επικεφαλής του Εκστρατευτικού Σώματος στην Πελοπόννησο, απελευθέρωσε την Πάτρα από τον Ιμπραήμ, το 1828 και «έθεσε τον τελευταίον της Ελληνικής ανεξαρτησίας λίθον» [1], γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1771 στο Επιναί-συρ-Σεν (Épinay-sur-Seine), κοινότητα στο νομό της Σεν-Σαιν-Ντενί στη διοικητική περιοχή της Ιλ-ντε-Φρανς, και πέθανε στις 13 Φεβρουαρίου του 1840 στο Παρίσι. Τάφηκε στο κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ στη Γαλλική πρωτεύουσα.

Βιογραφία

Η οικογένεια Μαιζών έζησε και συνδέθηκε με την γενέθλια πόλη του Νικολά από το 1770. Ο παππούς του Νικολά ήταν καλλιεργητής γης με καταγωγή από τη Σαβοΐα. Στο Επινέ, ως τα τα μέσα του 19ου αιώνος, φτάνοντας στην πόλη από το Σαιντ-Ντενί (Saint-Denis) στα μισά του κεντρικού δρόμου, σώζονταν ένα μικρό και ταπεινό σπίτι με ένα μόνο παράθυρο που ανήκε στον Ζοζέφ Μαιζών, τον πατέρα του Νικολά, ο οποίος γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1731, γύρω στα μεσάνυχτα, στο Ζαρσύ (Jarsy) αλλά από κληρονομιά που του άφησε ο χρηματιστής μαρκήσιος ντι Τεράιλ (du Terrail), του οποίου ήταν προστατευόμενος βρέθηκε κάτοχος μιας οικίας στο Επινέ-συρ-Σέν.

Ο Νικολά διακρίθηκε στις μάχες του Αούστερλιτς, της Ιεμένης και άλλες. Διετέλεσε υπουργός των Εξωτερικών στην Κυβέρνηση Λαφαγέτ, πρεσβευτής στην Πετρούπολη το 1833 και υπουργός των Στρατιωτικών το 1835.

Εκστρατεία στην Πελοπόννησο

Η εκστρατεία του Μοριά [γαλλικά: Expédition de Morée] ονομάζεται η αποστολή Γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στην Πελοπόννησο, μεταξύ των ετών 1828 και 1833, με σκοπό να απελευθερωθεί η περιοχή από τις τουρκικές-αιγυπτιακές κατοχικές δυνάμεις.

Πρωτόκολλο Λονδίνου

Τον Οκτώβριο του 1827 διεξήχθη η Ναυμαχία στο Ναυαρίνο και στις 7/19 Ιουλίου του επόμενο έτους υπογράφτηκε το Πρωτόκολλο του Λονδίνου. Η πρόταση για την αποστολή Γαλλικού στρατού στην Πελοπόννησο ήλθε σαν επακόλουθο της κηρύξεως του Ρωσοτουρκικού Πόλεμου. Ο εκπρόσωπος της Γαλλίας στη Διάσκεψη του Λονδίνου, το καλοκαίρι 1828, ο πρίγκιπας Ζιλ ντε Πολινιάκ (Jules de Polignac), εισηγήθηκε την αποστολή Αγγλικών και Γαλλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Ο Ιωάννης Καποδίστριας, τον Ιούνιο του 1828, με υπόμνημά του αποδέχθηκε την αποστολή συμμαχικού στρατού και τη συνεργασία του με τις Ελληνικές δυνάμεις για την εκδίωξη των Τούρκων όμως οι Άγγλοι δε δέχθηκαν να στείλουν δικό τους στρατό και οι Ρώσοι συναίνεσαν. Οι τρεις δυνάμεις, πολεμικά πλοία των οποίων συμμετείχαν στην ναυμαχία, δηλαδή η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και η Ρωσία, αποφάσισαν από κοινού να στηρίξουν την Ελληνική Εθνεγερσία και, ως εκ τούτου, την αξίωση των Ελλήνων για την ίδρυση ανεξάρτητου κράτους. Με το πρωτόκολλο στο Λονδίνο η Γαλλία θα πραγματοποιούσε εξ ονόματος των άλλων δύο δυνάμεων τη στρατιωτική αποστολή. Στο πλαίσιο αυτό της ανατέθηκε να συγκροτήσει εκστρατευτικό σώμα το οποίο είχε ως σκοπό την απομάκρυνση των δυνάμεων του Ιμπραήμ πασά, 18.000 στρατός και πολεμικά πλοία, από την Πελοπόννησο και την απελευθέρωση της.

Αποστολή στην Ελλάδα

Η Γαλλική Βουλή των Αντιπροσώπων ενέκρινε δάνειο ύψους 80 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων για να σταθεί ικανή η Γαλλική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της. Επικεφαλής των Γαλλικών δυνάμεων, με απόφαση του βασιλιά Καρόλου Ι' της Γαλλίας, τέθηκε ο στρατάρχης Νικόλαος-Ιωσήφ Μαιζόν, βετεράνος των Ναπολεόντειων πολέμων, μαζί με τους στρατηγούς Τιμπύρς Σεμπαστιανί, ο Βίρτζιλ Σνάιντερ και ο Φίλιπ Ιγκονέ, τον οποίο αναφέρει μόνο ο Σπυρίδων Τρικούπης. Ο στρατάρχης είχε υπό την εποπτεία του τρεις μοίρες, οι οποίες στις 24 Ιουλίου 1827, συγκεντρώθηκαν στην Τουλόν, δύναμη 13.000 ανδρών, όπως αναφέρει ο Σπυρίδων Τρικούπης, 14.000 έως 16.000 άνδρες, όπως συμφωνούν οι περισσότεροι ιστορικοί, ή ακόμη και 18.000 άνδρες, όπως αναφέρει ο Σπηλιάδης. Στον λόγο του προς τους στρατιώτες ο Maison, μεταξύ άλλων, είπε: «Μεγάλο και ευγενικό έργο σας αναθέτει ο βασιλιάς. Σας στέλνει να απαλλάξετε από την συμφορά έναν ενδοξότατο λαό. Το έργο αυτό τιμά την Γαλλία» [2]. Οι μοίρες των Μαιζόν και του Σεμπαστιανί έφθασαν στην Πελοπόννησο στις 17/29 Αυγούστου 1828, μία μοίρα αποβιβάστηκε στο Πεταλίδι Μεσσηνίας ενώ η άλλη στην Κορώνη. Τέσσερις ημέρες αργότερα έφτασε στο Πεταλίδι και η Γ' Μοίρα υπό τον Σνάιντερ. Τον Γάλλο στρατάρχη ακολούθησαν στρατιωτικοί, επιστήμονες, περιηγητές, φιλέλληνες αλλά και τυχοδιώκτες.

Εκδίωξη Ιμπραήμ πασά

Τον Σεπτέμβριο ο Μαιζόν συναντήθηκε με τον Ιμπραήμ στον οποίο εξήγησε πως η άφιξή του στη Μεσσηνία είχε σκοπό την επίβλεψη της εκκενώσεως των φρουρίων και της απομακρύνσεως του του Αιγυπτιακού στρατού και στόλου από την Πελοπόννησο και παράλληλα απαγόρευσε σον Αιγύπτιο πασά να πάρει μαζί του Έλληνες αιχμαλώτους πολέμου, ακόμη κι εκείνους που είχαν εκφράσει σχετική επιθυμία για τους οποίους ο Μαιζών είπε ότι η επιθυμία τους δεν ήταν αποτέλεσμα της ελεύθερης βουλήσεως τους αλλά απόρροια εκβιασμού και εξαναγκασμού. Ο Ιμπραήμ από την πλευρά του αντέταξε ότι η κατάσχεση των τροφίμων και η παράδοση των φρουρίων Μεθώνης, Κορώνης, Νεοκάστρου, Πατρών, Ρίου και Χλεμουτσίου, όπως του ζήτησε ο Μαιζών, ήταν αντίθετες με τους όρους της Συνθήκης της Αλεξάνδρειας, υπογρἀφηκε στις 6 Αυγούστου 1828 μεταξύ του Αντιβασιλέα της Αιγύπτου Μεχμέτ Αλή και του Βρετανού Ναύαρχου Έντουαρντ Κόδριγκτον (Edward Codrington), η οποία υπαγόρευε την παραμονή 1.200 ανδρών παράλληλα με τις τουρκικές δυνάμεις, μέχρι τη λήξη των διαπραγματεύσεων μεταξύ της Υψηλής Πύλης και των κυβερνήσεων των Μεγάλων Δυνάμεων. Οι όροι της συμφωνίας στην οποία αναφέρονταν ο Ιμπραήμ και ήταν αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων του Άγγλου λόρδου Κόδρινγκτον, όχι μόνο δεν αναγνωρίστηκαν από τους Γάλλους αλλά χαρακτηρίστηκαν «αυθαίρετες». Ο Ιμπραήμ από την πλευρά του αρνήθηκε να τηρήσει τη συμφωνία που είχε επιτευχθεί, συνεχίζοντας να ελέγχει διάφορες ελληνικές περιφέρειες: τη Μεσσηνία, το Ναβαρίνο, την Πάτρα και πολλά άλλα οχυρά ενώ είχε διατάξει τη συστηματική καταστροφή της Τριπολιτσάς.

Απελευθέρωση της Πελοποννήσου

Οι εχθροπραξίες μεταξύ των δύο πλευρών ξεκίνησαν άμεσα, όταν οι Γαλλικές δυνάμεις επιτέθηκαν στα τουρκικά φρούρια Μεθώνης, Κορώνης, Νεοκάστρου και Πατρών. Ο Ιμπραήμ, υπό την πίεση των Γαλλικών δυνάμεων, εγκατέλειψε τις Τουρκικές φρουρές και αποχώρησε τμηματικά από την Πελοπόννησο, στις 4/16 Σεπτεμβρίου, όταν αποχώρησαν 5.000-6.000 άνδρες, στις 20 Σεπτεμβρίου/2 Οκτωβρίου και στις 22 Σεπτεμβρίου/4 Οκτωβρίου, ενώ ο ίδιος επιβιβάστηκε στο τελευταίο πλοίο, με προορισμό το λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Οι δυνάμεις που υπεράσπιζαν τα Τουρκικά φρούρια αναγκάστηκαν να παραδοθούν αμαχητί, μέχρι τις 9 Οκτωβρίου, όταν παραδόθηκαν τα κάστρα του Ναβαρίνου, της Κορώνης και της Μεθώνης. Όταν, στις 3 Οκτωβρίου του 1828, ο Γαλλικός στόλος προσέδεσε στο λιμάνι της Πάτρας «...το θέμα της ερήμου και της κατεστραμμένης υπαίθρου περιγράφεται υπό των Γάλλων στρατιωτικών ως συγκινητικόν» [3]. Τα φρούρια της Πάτρας και του Ρίου πρόβαλλαν υποτυπώδη αντίσταση. Αρχικά, ο φρούραρχος Χατζή Αβδούλ συμφώνησε να τα παραδώσει στις 7 Οκτωβρίου, όμως οι 800 Τούρκοι υπερασπιστές του Ρίου, αποφάσισαν να αντισταθούν αλλά σύντομα κατέθεσαν τα όπλα όταν κατέφτασαν Γαλλικές ενισχύσεις, του Μαιζόν από τη θάλασσα και του Ιγκονέ από ξηράς, και τελικά υποτάχθηκαν στις Γαλλικές δυνάμεις που διοικούσε ο στρατηγός Σνάιντερ. Το Ρίο παραδόθηκε στις 18 Οκτωβρίου. Οι Γαλλικές απώλειες ανήλθαν στις 25 ανθρώπινες ψυχές, ενώ οι 2.800 πολιορκημένοι μεταφέρθηκαν στην Αίγυπτο.

Στις 5 Νοεμβρίου 1828, οι τελευταίοι Τούρκοι και Αιγύπτιοι είχαν εκκενώσει οριστικά την Πελοπόννησο. Αυτοί οι 2.500 Τούρκοι και οι οικογένειές τους επιβιβάστηκαν στα γαλλικά πλοία με προορισμό τη Σμύρνη. Συνεπώς 26 έως 27.000 άνδρες συνολικά αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα και τα οχυρά σε λίγες μέρες. Η σύλληψη όλων των οχυρών του Μοριά από τη γαλλική εκστρατευτική δύναμη είχε πραγματοποιηθεί σε μόλις ένα μήνα. Η πολύμηνη παρουσία των Γάλλων στρατιωτών στην περιοχή των Πατρών υπήρξε πληθωρική. Ο συνταγματάρχης Μαξίμ Ρεμπώ εξέδωσε στην πόλη τη γαλλόφωνη εφημερίδα «Le Courrier d' Orient», οι χοροί των Γάλλων στρατιωτών θεωρούνται από πολλούς ως οι πρώτες εκδηλώσεις του πατρινού καρναβαλιού, ενώ δεν έλειψαν και παραφωνίες, όπως οι φωτιές σε καλύβες Ελλήνων από αποτσίγαρα που πετούσαν Γάλλοι στρατιώτες, όταν οι Ελληνίδες της εποχής εκδήλωναν απροθυμία να ικανοποιήσουν τις ερωτικές τους επιθυμίες ή ανάγκες. Επίσης, κάποια αρχαία κειμήλια, που έκλεψαν Γάλλοι στρατιωτικοί, σήμερα εκτίθενται στο Μουσείο του Λούβρου.

Αποχώρηση του Μαιζών από την Ελλάδα

Ο Μαιζών αποχώρησε από την Ελλάδα στις 22 Μαΐου του 1829, λαμβάνοντας από τον Εθνικό κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, ως αναμνηστικό ένα βυζαντινό σπαθί και ένα που άνηκε στον Γεώργιο Καραϊσκάκη. Επιστρέφοντας στην Γαλλία συνέχισε να ενδιαφέρεται για την Ελλάδα kai aσχολήθηκε προσωπικά, ώστε να εγκριθεί δάνειο 4.500.000 φράγκων αλλά και για να συνεχιστεί η βοήθεια για την συντήρηση του στρατού της Ελλάδoς. Από την αλληλογραφία του με τον Καποδίστρια διασώθηκαν περισσότερες από 70 επιστολές. Αν και σε αρκετές περιπτώσεις φέρθηκε σαν κατακτητής εκτελώντας εντολές της χώρας του καθώς ως επαγγελματίας στρατιωτικός υπήρξε πιστός προασπιστής των συμφερόντων της πατρίδος του, ο Γάλλος στρατάρχης, ζώντας από κοντά τον αγώνα των Ελλήνων, κατέληξε φιλέλληνας και άνθρωπος που δήλωσε: «Οι πόθοι µου είναι σύμφωνοι µε αυτούς των Ελλήνων». Υπήρξε μαχητικός υπερασπιστής των Ελληνικών συμφερόντων για τα οποία υπέδειξε, έχοντας αηδιάσει από τη συμπεριφορά των ξένων: «... Άσχετα του τι θα είναι καλό για τη Γαλλία, την Αγγλία και τη Ρωσία {...} κοιτάξτε τα συμφέροντα της Ελλάδος» [4]. Παράλληλα, ως στρατιωτικός υπέδειξε ότι: «Προέχει η δημιουργία τακτικών σωμάτων µε συγκεκριμένη οργάνωση και ένα σίγουρο στρατολογικό σύστημα».

Τιμητικές διακρίσεις

Ο Μαιζών έλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις. Ανακηρύχθηκε Στρατάρχης, Μαρεσάλος, Μαρκίων Πατρίκιος της Γαλλίας, ενώ ο Μεγάλος Ναπολέοντας, τον έστεψε αξιωματικό της Λεγεώνας της Τιμής και αργότερα ταξίαρχο και επικεφαλής της αυτοκρατορικής φρουράς. Τιμήθηκε επίσης με τον μεγαλόσταυρο της Ενώσεως. Το όνομά του είναι χαραγμένο στην αψίδα του Θριάμβου (Ανατολικός πυλώνας, στήλη 14η) και το πορτραίτο του βρίσκεται στο Μουσείο των Invalides, των απόμαχων πολέμου.

Τίτλοι ευγένειας

Ανακηρύχθηκε και του απονεμήθηκαν οι τίτλοι ευγενείας, τα παράσημα και τα αξιώματα της Γαλλίας:

  • Βαρόνος της Γαλλικής Αυτοκρατορίας, στις 2 Ιουλίου 1808,
  • Ταξιάρχης του Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής, στις 22 Νοεμβρίου 1808,
  • Κόμης της Γαλλικής Αυτοκρατορίας, στις 14 Αυγούστου 1813,
  • Ανώτερος Ταξιάρχης του Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής στις 28 Σεπτεμβρίου 1813,
  • Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Συνάντησης στις 19 Νοεμβρίου 1813,
  • Μεγαλόσταυρος του Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής, στις 22 Ιουλίου 1814,
  • Ομότιμος της Γαλλίας, στις 4 Ιουνίου 1817,
  • Μαρκήσιος στις 31 Ιουλίου 1817,
  • Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Αγίου Λουδοβίκου στις 30 Σεπτεμβρίου 1818,
  • Στρατάρχης της Γαλλίας, στις 22 Φεβρουαρίου 1829.

Βραβεύσεις Ευρωπαϊκών χωρών

  • Ιππότης του Στρατιωτικού Τάγματος του Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού Α' Ιωσήφ της Βαυαρίας (1806).
  • Ιππότης Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Βασιλιά Καρόλου Γ' της Ισπανίας το 1835,
  • Μεγάλο Κορδόνι του Τάγματος του Βασιλιά Λεοπόλδου του Βελγίου το 1836.

Ελληνικές διακρίσεις

Το 1834 ο βασιλιάς Όθωνας, σε αναγνώριση των υπηρεσιών του στην Ελλάδα, του απένειμε τον Μεγαλόσταυρο του Βασιλικού Τάγματος του Σωτήρος. Το όνομα του φέρουν πολλοί δρόμοι σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος, όπως στην Αθήνα, η οποία αρχίζει από την πλατεία «Βάθης» και τελειώνει στην οδός Θ. Δεληγιάννη, την Πάτρα, µε μήκος 2.800 μέτρων, είναι από τους μεγαλύτερους, γνωστότερους και πιο πολυσύχναστους δρόμους της Πάτρας που διασχίζει το κέντρο της πόλεως, και την Καλαμάτα. Ο πίνακας [5] διαστάσεων 3.40Χ2.70, του Μαιζών, που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην απελευθέρωση των Πατρών το 1828, τοποθετήθηκε σε τοίχο κτιρίου επί της οδού Μαιζώνος και Μιαούλη.

Μνήμη Νικολάου Μαιζών

Ο Μαιζών που ξεκίνησε την στρατιωτική σταδιοδρομία του από εθελοντής στρατιώτης εξελίχθηκε σε ισότιμος συνομιλητή του Μεγάλου Ναπολέοντα, του Λουδοβίκου, του Καρόλου, του Φιλίππου, του Μέτερνιχ και του τσάρου Νικόλαου.

Προσφορά στην Ελληνική Εθνεγερσία

Για τους Έλληνες, ίσως και εκείνης της εποχής, υπήρξε ένας μαλθακός αριστοκράτης όμως, στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στρατιωτικές φυσιογνωμίες του 19ου αιώνα αν και τα κατάφερε εξ ίσου τόσο στη διπλωματία όσο και στην πολιτική. Η Στρατιά του, που υπήρξε το μοναδικό επίσημο ευρωπαϊκό στρατιωτικό σώμα ξηράς στον ελλαδικό χώρο, ολοκλήρωσε την απελευθέρωση της Ελλάδος και δημιούργησε τις συνθήκες για την ανεμπόδιστη δημιουργία του Ελληνικού κράτους. Η Ελλάδα του οφείλει, πιθανόν, όσα σε κανέναν άλλο πολιτικό ή στρατιωτικό παράγοντα οποιασδήποτε χώρας διαχρονικώς καθώς διέσωσε οριστικά την Ελληνική Εθνεγερσία την ώρα που απειλούνταν δραματικά από αφανισμό, καθώς παρά την ήττα στο Ναυαρίνο, ο Ιμπραήμ συνέχιζε να σφάζει και να καίει μήνες μετά αφότου ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε αναλάβει την εξουσία στην Ελλάδα ως πρώτος κυβερνήτης. Μπορούμε να υποστηρίξουμε, μετά βεβαιότητος, ότι δίχως τον Μαιζών και τον επίλεκτο στρατό του, ο Ιμπραήμ θα είχε καταπνίξει στο αίμα την πολύχρονη και κουρασμένη, και από τις εσωτερικές διαμάχες και εμφύλιες διαμάχες αλλά και ένοπλες συγκρούσεις, Εθνεγερσία.

Προσφορά στον Ελληνικό πολιτισμό

Μια επιστημονική επιτροπή, η «Επιστημονική Αποστολή του Μοριά» [Mission Scientifique de Morée] συνόδευε τα στρατεύματα. Συμμετείχαν 19 επιστήμονες, τους είχε επιλέξει η Γαλλική Ακαδημία το σημαντικότερο πνευματικό ίδρυμα στον κόσμο, οι οποίοι αποτέλεσαν την πρώτη ξένη επιστημονική αποστολή στον ελληνικό χώρο. Αναφέρονταν σε διάφορες ειδικότητες, φυσική ιστορία, αρχαιολογία και αρχιτεκτονική-γλυπτική, με επικεφαλής τον φυσιοδίφη και γεωγράφο Ζαν-Μπατίστ Μπορύ ντε Σεν-Βενσάν (Jean-Baptiste Bory de Saint-Vincent). Αποβιβάστηκαν στην Πελοπόννησο τον Μάρτιο του 1829. Το έργο τους αποδείχθηκε ιδιαίτερα κρίσιμο για την τρέχουσα ανάπτυξη του νέου Ελληνικού Κράτους και, γενικότερα, σηματοδότησε ένα σημαντικό ορόσημο στην ιστορία της σύγχρονης αρχαιολογίας, της χαρτογραφίας και των φυσικών επιστημών, καθώς και στη μελέτη της Ελλάδος. Ο Edgar Quinet, μέλος της επιστημονικής αποστολής του Μωριά, ιστορικός και συγγραφέας, γράφει για την Ελληνική Εθνεγερσία:

«..Η απαρχή της εθνικής ζωής των Ελλήνων αποδίδεται συχνά στην ευεργετική πρωτοβουλία των ξένων. Η αλήθεια είναι πως οι Έλληνες οφείλουν την εθνική απελευθέρωσή τους στους εαυτούς τους. Είναι έργο των χεριών τους. Η Ευρώπη αποφάσισε την επέμβαση, ύστερα από επτά χρόνια, αφού χόρτασε το θέαμα της σφαγής. Αυτή η αργόσυρτη εξόντωση δίνει δικαιώματα σε κείνους που κατόρθωσαν να επιβιώσουν».

Ο Μαιζών έθεσε τις βάσεις για τη διεύρυνση του ευρωπαϊκού κλασικισμού από ένα μεγάλο πνευματικό κίνημα και σε μία έμπρακτη διαδικασία συστηματικής αναδείξεως του πλούτου που έκρυβε η Ελληνική γη. Παράλληλα, η χλωρίδα και η πανίδα της Ελλάδος μελετήθηκαν για πρώτη φορά από τους 19 Γάλλους επιστήμονες. Η Γαλλική Επιστημονική Αποστολή διέσωσε καίριες πληροφορίες για τις καθημερινές συνθήκες ζωής, την κοινωνία της εποχής, τη διαχείριση των αρχαιοελληνικών μνημείων και του ελληνικού πολιτισμικού πλούτου, αλλά και την τύχη τους. Xαρτογράφησαν τις περιοχές που επισκέφθηκαν , κατέγραψαν και ανέδειξαν αρχαία μνημεία και γενικά πρόσφεραν κάθε λογής τεχνογνωσία στους ντόπιους. Πραγματοποίησαν τις πρώτες ανασκαφές, ενδεικτικά στη Μεσσήνη, στην Πύλο και αλλού, όπου πιστοποίησαν και απέδειξαν τη σύνδεση αρχαίου και νέου ελληνικού κόσμου. Μετά την επιστροφή τους στη Γαλλία δημιούργησαν και την πρώτη επιστημονική βιβλιογραφία πάνω στα τεκμήρια του ελλαδικού χώρου.

Κοινωνική προσφορά

Οι μηχανικοί της στρατιάς του Μαιζών, όλοι, όπως και ο ίδιος, προερχόμενοι από τη Στρατιά του Μεγάλου Ναπολέοντα, σχεδίαζαν και χάραζαν τους πρώτους δρόμους στην ελεύθερη Πελοπόννησο, όπου με το πέρας των στρατιωτικών επιχειρήσεων και μέχρι το 1833, ο Γαλλικός στρατός έθεσε τα θεμέλια του νέου Ελληνικού κράτους, προχωρώντας σε επιδιορθώσεις κάστρων, έργα οδοποιίας, ανακατασκευή λιμανιών και ανέγερση νοσοκομείων καθώς και άλλα έργα κάθε μορφής. Ο Γάλλος δεκανέας Ιάκωβος Mangeart α κληροδότησε ένα μοναδικό στο είδος του βιβλίο για τη ζωή των Ελλήνων της εποχής. Ο στρατηγός Higonet έσωσε τους Έλληνες της εποχής από την πανώλη, ενώ ο συνταγματάρχης Raybaud ήρθε πέντε φορές να πολεμήσει εθελοντικά στην Ελλάδα. Εκατοντάδες άνθρωποι της έχασαν τη ζωή τους από ελονοσία, ενώ συνολικά 1.600 Γάλλοι στρατιώτες βρήκαν τον θάνατο από τις κακουχίες. Τμήμα του Γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στρατοπέδευσε στην Καλαμάτα όπου παραχωρήθηκε ο ναός του Αγίου Νικολάου της συνοικίας Πενταχωρίου για την ικανοποίηση των θρησκευτικών αναγκών των καθολικών στρατιωτών ενώ ο παρακείμενος χώρος χρησιμοποιήθηκε και ως νεκροταφείο των Γάλλων. Από την επιγραφή παραπλεύρως του ναού, το προσωνύμιο «Φλάριος», (από τη γαλλική λέξη frère = αδερφός), ανάγεται στην εποχή εκείνη [6].

Σημείωση

Ο Ιάκωβος Μανζάρ, δεκανέας, τυπογράφος και συγγραφέας, γνώστης της ελληνικής ιστορίας, σε ηλικία 23 ετών θέλησε να γνωρίσει τη χώρα που θαύμαζε, συμμετέχοντας στο εκστρατευτικό σώμα. Γράφοντας για την Πάτρα της εποχής περιγράφει την πόλη και τις απίστευτες δυσκολίες των κατοίκων της. Υπήρξε ένας πραγματικός φιλέλληνας, δραστήριος δάσκαλος ελληνορωμαϊκής φιλοσοφίας και λάτρης του Ελληνικού πολιτισμού. Μετέφρασε αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και βοήθησε µε τη διδασκαλία του να γίνουν αναγνωρίσιμοι στην επαρχία της Valencienne όπου εργάστηκε.

Βιβλιογραφία

  • [«Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως», (Τόμος Δ'), Σπυρίδων Τρικούπης, εκδότης: «Taylor and Francis Group» (2η έκδοση) Λονδίνο, 1860]
  • [«Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως», (Τόμος ΣΤ'), Διονύσιος Κόκκινος, εκδότης: «Μέλισσα», (6η έκδοση) Αθήνα, 1974]
  • [«Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», (Τόμος ΙΒ'), εκδότης: «Εκδοτική Αθηνών», Συλλογικό έργο, Αθήνα, 1980]


Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Παραπομπές

  1. [Εφημερίδα «Αιών», φύλλο 6ης Μαρτίου 1840.]
  2. [«Η Γαλλική εκστρατεία του Μωριά και ο Στρατάρχης Μαιζών», Νίκος Τζανάκος, Αθήνα, 2017, σελίδα 88η.]
  3. [«Ιστορικό Λεξικό των Πατρών», Κώστας Τριανταφύλλου, βραβείο Ακαδημίας Αθηνών.]
  4. [Παρίσι, 28 Ιουλίου 1829, «Η Γαλλική εκστρατεία του Μωριά και ο Στρατάρχης Μαιζών», Νίκος Τζανάκος, Αθήνα, 2017,, σελίδα 18η.]
  5. [Ο πίνακας του Μαιζών που ζωντανεύει την ιστορία της Πάτρας pelop.gr]
  6. [Αναστασία Μηλίτση-Νίκα-Θεοφιλοπούλου-Στεφανούρη Χ., 2010, «Καλαμάτα-Οδοιπορικό σε πλατείες και δρόμους της πόλης μέσα από τα τεκμήρια δημοσίων και ιδιωτικών αρχείων 1830-1940», Καλαμάτα, ΓΑΚ Μεσσηνίας-ΥΠΕΠΘ, σελίδα 100η.]