Ιωάννης Καποδίστριας

Από Metapedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, [Iταλικά: Giovanni Capo d' Istria, Conte Capo d' Istria, Ρωσικά: граф Иоанн Каподистрия-Ioann Kapodistria], Έλληνας κορυφαίος διπλωμάτης στην υπηρεσία της Ρωσικής αυτοκρατορίας, μετέπειτα πρώτος Κυβερνήτης και ως την δολοφονία του απόλυτος άρχοντας του νεοσύστατου ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους, γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1776 στην Κέρκυρα και δολοφονήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου [9 Οκτωβρίου] 1831, όντας Κυβερνήτης, στο Ναύπλιο.

Ήταν άγαμος και δεν άφησε απογόνους.

Ιωάννης Καποδίστριας
Συνοπτικές πληροφορίες
Γέννηση: 11 Φεβρουαρίου 1776
Τόπος: Κέρκυρα, Ιόνια νησιά
(Ελλάδα)
Υπηκοότητα: Ελληνική, Ρωσική
Ασχολία: Διπλωμάτης, πολιτικός
1ος Κυβερνήτης της Ελλάδος
Δολοφονία: 27 Σεπτεμβρίου -[9 Οκτωβρίου]- 1831
Τόπος: Νάυπλιο, Πελοπόννησος
Ελλάδα
Συνοπτικές πληροφορίες αξιώματος
* 1ος Κυβερνήτης *
Έναρξη Θητείας : 18 Ιανουαρίου 1828
Λήξη θητείας : 27 Σεπτεμβρίου 1831
Προκάτοχος
Διάδοχος

Βιογραφία

Ο Ιωάννης ήταν το έκτο παιδί του δικηγόρου και πολιτικού Αντώνιου Καποδίστρια, με καταγωγή από την πόλη Ιστρία της Δαλματίας (Capo d'Istria), το σημερινό λιμάνι Koper στη Σλοβενία στην Αδριατική θάλασσα και της Διαμαντίνας Γονέμη. Ανάδοχος του ήταν ο Κώστας Αδάμης. Αδελφός του ήταν, ο μετά τη δολοφονία του κυβερνήτης της Ελλάδος, Αυγουστίνος Καποδίστριας. Τα μέλη της οικογενείας Καποδίστρια έφεραν τον τίτλο του Κόμη (comte) που φέρεται να τους είχε παραχωρηθεί από τον Δούκα της Σαβοΐας Κάρολο Εμμανουήλ ΙΙ (Charles Emmanuel II) και με τον τίτλο αυτό είναι καταχωρημένος ο Ιωάννης στη Χρυσή Βίβλο (Libro d' Oro) της Κέρκυρας το 1679, στην οποία ήταν εγγεγραμμένοι από το 1606 και οι Γονέμοι, η οικογένεια του από την πλευρά της μητέρας του.

Ο Ιωάννης έμαθε τα πρώτα γράμματα στην Κέρκυρα, στο μοναστήρι της Αγίας Ιουστίνης, όπου παρακολούθησε Λατινικά, Ιταλικά, Γαλλικά και σπούδασε|ιατρική, φιλοσοφία και ακολούθως σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα στην Ιταλία. Το 1797 επέστρεψε στη γενέτειρα του όπου εργάστηκε ως ιατρός και το 1799, όταν η Ρωσία παρέλαβε τα Επτάνησα από την Γαλλία, του ανατέθηκε η διοίκηση του στρατιωτικού νοσοκομείου της πόλεως, ενώ το 1802 φέρεται να ήταν από τους ιδρυτές της «Φιλικής Εταιρείας» και της «Εθνικής Ιατρικής Εταιρείας». Τον Ιούνιο του 1802 ίδρυσε μαζί με άλλους τον Εθνικό Ιατρικό Σύλλογο, στον οποίο εξελέγη γραμματέας και το 1815 ίδρυσε τη Φιλόμουσο εταιρεία μαζί με τον Μητροπολίτη Ιγνάτιο, τον Άνθιμο Γαζή, τον Στούρτζα κ.α., σκοπός της οποίας ήταν να βοηθήσει νεαρούς Έλληνες να σπουδάσουν.

Πολιτική δράση

Ιόνιος Πολιτεία

Παρά την ευγενή καταγωγή του, η εκπαίδευση και η παιδεία του του οδήγησαν, αρχικά, τον Καποδίστρια σε φιλελεύθερες και δημοκρατικές, για τα μέτρα της εποχής, απόψεις. Τον Οκτώβριο του 1802, στάλθηκε από τους Ρώσους, στην Κεφαλλονιά για να επιβάλλει την τάξη και το 1803 έγινε ο ένας από τους δύο διοικητές της Ιονίου Πολιτείας και χάρη στην οξυδέρκειά του αποτράπηκε η εξέγερση της Κεφαλλονιάς, όπου παρέμεινε μαζί με τον Νικόλαο Σιγούρο από τον Μάιο έως το Σεπτέμβριο. Έδειξε ευαισθησία και προσοχή στις ανησυχίες των κατοίκων, πήρε πρωτοβουλίες για την αναθεώρηση του συντάγματος της Ιόνιας Πολιτείας, το λεγόμενο «Βυζαντινό Σύνταγμα» που επέβαλαν η Ρωσία και η Τουρκία και για την αναθεώρηση του οποίου η Μεγάλη Βρετανία, όρισε ως εκπρόσωπό της τον George Motsenigo και πέτυχε την ψήφιση ενός πιο φιλελεύθερου και δημοκρατικού συντάγματος.

Από το 1803 έως το 1807 διατέλεσε γραμματέας της Ιονίου Πολιτείας ενώ διορίστηκε ομόφωνα από την Γερουσία, Κυβερνήτης της. Τον Μάιο του 1805, ύστερα από πρόταση του Ρώσου πληρεξούσιου, συμπεριλαμβάνονταν στη 10μελή επιτροπή, που εξέλεξε η Γερουσία, με σκοπό να συντάξει έκθεση με τις διατάξεις του συντάγματος που θα έπρεπε να αναθεωρηθούν. Η έκθεση παραδόθηκε τον επόμενο χρόνο και οι μεταρρυθμίσεις εγκρίθηκαν λίγους μήνες αργότερα. Τον Μάιο του 1806 έληξε η θητεία του ως γραμματέας του κράτους και τον επόμενο μήνα ανέλαβε τη διεύθυνση της δημόσιας σχολής της Δημοκρατίας, που είχε ιδρυθεί με δική του πρωτοβουλία. Στις εκλογές του 1806, εξελέγη όγδοος σε ψήφους στην Κέρκυρα. Στις 2 Ιουνίου 1807 η γερουσία τον διόρισε έκτακτο επίτροπο στην Αγία Μαύρα, τη σημερινή Λευκάδα, ώστε να οργανώσει την άμυνα του νησιού από τους Οθωμανούς. Μαζί του είχε 300 Ρώσους στρατιώτες και το μητροπολίτη Άρτας Ιγνάτιο. Συνεργάστηκε με τους αρματολούς οργανώνοντας μυστική συνέλευση, που συμμετείχαν όλοι οι οπλαρχηγοί που είχαν καταφύγει στη Λευκάδα, ανάμεσα τους ο Βαρνακιώτης, ο Μπουκουβάλας και ο Μάρκος Μπότσαρης, ενώ αναγνώρισε τον Αντώνη Κατσαντώνη ως γενικό αρχηγό των κλεφτών στη Δυτική Ελλάδα.

Διπλωματική δράση

Τσαρική Ρωσία

Το 1807 τα Γαλλικά στρατεύματα με του Μεγάλου Ναπολέοντα κυρίευσαν για δεύτερη φορά τα Επτάνησα. Το Μάιο του 1808, ο Κόμης Νικόλαος Πέτροβιτς Ρουμιάντσεφ, επικεφαλής του υπουργείου εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, έστειλε επιστολή στον Καποδίστρια με την οποία του ανακοίνωνε ότι τιμήθηκε με τον τίτλο του Ιππότη Β' Τάξεως του τάγματος της Αγίας Άννας και τον προσκαλούσε στην Αγία Πετρούπολη, όπου έφτασε τον Ιανουάριο του 1909 και από το 1809 υπηρετεί ως διπλωμάτης τον Τσάρο Αλέξανδρο Ι'. Το 1811 διορίστηκε γραμματέας της ρωσικής πρεσβείας στη Βιέννη και το 1812 ο τσάρος τον έκανε σύμβουλο του κράτους, αξίωμα με το οποίο πήρε μέρος, μαζί με τον υπουργό των Εξωτερικών Νέσελροντ, στις διασκέψεις του Παρισιού και της Βιέννης, ύστερα από την πτώση του Ναπολέοντα. Το 1813 διορίστηκε αντιπρόσωπος της Ρωσίας στην Ελβετία, συνεισέφερε στην απαλλαγή της από τη Γαλλική επιρροή, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ενότητα της καθώς συμφιλίωσε τα αντιμαχόμενα καντόνια και εφάρμοσε το ομοσπονδιακό σύστημα, το οποίο ισχύει μέχρι σήμερα και η ελβετική πολιτεία, για τις υπηρεσίες του, τον ανακήρυξε επίτιμο πολίτη.

Το 1814 συνόδευσε τον αυτοκράτορα της Ρωσίας και συμμετείχε στο Συνέδριο της Βιέννης σαν μέλος της ρωσικής αντιπροσωπίας. Στη διάρκεια του συνεδρίου είχε έντονους διαξιφισμούς με τον Μέτερνιχ που του είπε: «Κύριε Κόμη! Η Ευρώπη δε γνωρίζει Έλληνας, γνωρίζει την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν υπό της οποίας την εξουσίαν είναι οι Έλληνες. Δεν θα επιτύχεις τις ελπίδες σου περί τούτων», όμως ο Καποδίστριας απάντησε: «Ελληνικόν Έθνος υπήρχε και υπάρχει και δεν κατέπεσε ποτέ!». Το 1815 ο Καποδίστριας συμμετείχε στη Συνδιάσκεψη των Παρισίων, όπου πέτυχε την εξουδετέρωση της αυστριακής επιρροής στην Ευρώπη, την ακεραιότητα της Γαλλίας υπό Βουρβόνο μονάρχη καθώς και το σεβασμό της ουδετερότητας της Ελβετίας. Διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής αυτοκρατορίας από το 1816 έως το 1822, ως συνυπουργός με τον Καρλ Ρόμπερτ Νέσελροντ (Karl Robert Nesselrode), λόγω της ισχυρής αντιδράσεως κύκλων της Ιερής Συμμαχίας, και το 1819 βρέθηκε στο Λονδίνο για να συζητήσει τις τριβές μεταξύ της Ιονίου πολιτείας και της Μεγάλης Βρετανίας. Το ενδιαφέρον του για την προετοιμαζόμενη ελληνική εξέγερση, έφερε σε δύσκολη θέση τον τσάρο και όταν μετά την έκρηξη της επανάστασης κατάλαβε τη δυσπιστία του, παραιτήθηκε και στις 19 Αυγούστου 1822 αναχώρησε από την Αγία Πετρούπολη και εγκαταστάθηκε στη Γενεύη.

Η θέση του για την επανάσταση

Ο Καποδίστριας υποστήριζε με κάθε τρόπο το υπόδουλο ελληνικό γένος, όμως θεωρούσε την κήρυξη της επαναστάσεως πρόωρη και τις συνθήκες δυσμενείς και όταν του πρότειναν να αναλάβει την αρχηγία της Φιλικής Εταιρείας, αρνήθηκε καθώς πίστευε, όπως και ο Αδαμάντιος Κοραής, ότι η ύπαρξη της πανίσχυρης Ιεράς Συμμαχίας, καταδίκαζε εκ προοιμίου σε αποτυχία κάθε απόπειρα Ελληνικής εξεγέρσεως. Ακόμη και το 1820, ήταν υπουργός Εξωτερικών, όταν τον επισκέφτηκαν στην Πετρούπολη ο Ξάνθος και ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, για να του προτείνουν την αρχηγία της επαναστάσεως, αρνήθηκε εκ νέου. Με την κήρυξη της, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και παρακάλεσε τον τσάρο να βοηθήσει τους ορθόδοξους της Ανατολής, που υπέφεραν κάτω από τον οθωμανικό ζυγό.

Η εκλογή του

Το 1824, ο μετέπειτα εθνικός ευεργέτης Ιωάννης Βαρβάκης, μαζί με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, πρότειναν να δοθεί στον Καποδίστρια η διακυβέρνηση του Ελληνικού κράτους, όμως η πρόταση τους απορρίφθηκε. Μετά τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους, με το ΣΤ' ψήφισμά της η Γ' Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας αποφασίζει στις 2 Απριλίου 1827 να του αναθέσει το ρόλο του κυβερνήτη με επταετή θητεία. Στις 13 Ιανουαρίου 1828 έφτασε με τη συνοδεία ενός ρωσικού κι ενός Γαλλικού πολεμικού πλοίου, και αποβιβάστηκε στο Ναύπλιο, την πρώτη πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους, όπου οι κάτοικοι τον υποδέχτηκαν με τιμές και ενθουσιασμό. Νωρίτερα από το Παρίσι που βρισκόταν επισκέφτηκε την Πετρούπολη, το Βερολίνο, το Λονδίνο, το Τορίνο και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, για να αποσπάσει οικονομική βοήθεια, αναγκαία για το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος.

Κυβερνητικό έργο

Η πρώτη επαφή του Καποδίστρια με την Ελλάδα υπήρξε αποκαρδιωτική. Η χώρα βρισκόταν σε αποδιοργάνωση και αναρχία, οι αντιπαλότητες μεταξύ των φατριών δεν είχαν κοπάσει, ο τόπος είχε ερειπωθεί και η οικονομία τελούσε σε πτώχευση. Προκειμένου να αντιμετωπίσει την κατάσταση ίδρυσε το «Πανελλήνιο», γνωμοδοτικό σώμα που αποτελούνταν από 27 μέλη, συγκέντρωσε στα χέρια του όλη την εξουσία, καθυστέρησε την προκήρυξη εκλογών για την ανάδειξη νέας Συνελεύσεως που θα αποφάσιζε για τη μορφή του πολιτεύματος αλλά και όταν οι εκλογές έγιναν κάθε άλλο παρά αδιάβλητες ήταν. Με διάταγμα του στις 8 Φεβρουαρίου 1828, καθορίστηκαν οι ισοτιμίες των ξένων νομισμάτων με το γρόσι, το οποίο αποτελούσε το νόμισμα συναλλαγών στην Ελλάδα, με την ισοτιμία του να αναλογεί 73 γρόσια με 1 λίρα στερλίνα ή 13,30 γρόσια με 1 γαλλικό πεντόφραγκο.

Στις 21 Οκτωβρίου 1829, ίδρυσε στην Αίγινα το πρώτο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου συγκεντρώθηκαν αρχαία έργα τέχνης. Ο ιερέας Οικονόμος Λεβαντής από τα Θερμιά της Κύθνου, έγραψε [1] τότε στον κυβερνήτη, «...προσφέρω και αφιερώ εις το Μουσείον τούτο τα δύο αγάλματα, τα οποία, αναμοχλεύσας το έδαφος της νήσου μου και ανακαλύψας, μετεκόμισα εις τον οίκον μου, και τα διεφύλαττον όχι μόνον ως κόρην οφθαλμού, αλλά από ενθουσιασμόν και τα εθυμιάτιζον. {...} Πολλοί κατά καιρόν διαβάντες από την νήσον περιηγηταί με εζήτησαν επιμόνως προσφέροντές μου ικανήν ποσότητα χρημάτων και υποσχόμενοι να εξαποστείλωσιν ένα των υιών μου εις την Ευρώπην να σπουδάση με ιδικά των έξοδα, αλλά ποσώς δεν υπέμεινα να αποξενώσω τα μόνα κειμήλια και ως αληθώς αγάλματα και εγκαλλωπίσματα της οικίας μου.»

Ο Καποδίστριας έθεσε ως στόχο τον τερματισμό του εμφύλιου, πέτυχε σημαντικές μεταρρυθμίσεις που βοήθησαν στην ανόρθωση των μηχανισμών λειτουργίας του κράτους καθώς και την θέσπιση νομικού πλαισίου απαραίτητου για την εγκαθίδρυση της τάξεως. Αναδιοργάνωσε τις ένοπλες δυνάμεις υπό ενιαία διοίκηση πετυχαίνοντας να καταπολεμήσει την αντιπαλότητα των φατριών, να παρεμποδίσει την Τουρκική απειλή και να καταδιώξει τους πειρατές στο Αιγαίο. Φρόντισε να γίνει απογραφή πληθυσμού, να διαιρεί η Πελοπόννησος σε 9 τμήματα (νομούς) και να παραχωρηθεί το δικαίωμα ψήφου στους άνδρες πάνω από 25 χρόνων. Ασχολήθηκε ακόμη με την τοπική αυτοδιοίκηση, ίδρυσε το Εθνικό Νομισματοκοπείο, η κοπή νέου νομίσματος, οι «φοίνικες» είναι δικό του έργο, το πανεπιστήμιο των Αθηνών, φρόντισε για θέματα δικαιοσύνης με τη θέσπιση νόμων και πήρε μέτρα ενισχύσεως της γεωργίας και του εμπορίου. Εφάρμοσε την πρακτική της απομονώσεως, της καραντίνας όσων πλήττονταν από επιδημίες όπως ο τύφος και η ελονοσία, προσπάθησε να ανοικοδομήσει το εκπαιδευτικό σύστημα συγκροτώντας αλληλοδιδακτικά σχολεία, ίδρυσε μουσεία, βιβλιοθήκες, το Ορφανοτροφείο της Αίγινας, τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και τη Γεωργική Σχολή της Τίρυνθας.

Με δική του πρωτοβουλία έγινε η πρώτη καλλιέργεια πατάτας στην Ελλάδα. Ο τρόπος με τον οποίο πέτυχε να κεντρίσει το ενδιαφέρον των πολιτών για την την καλλιέργεια της είναι ενδεικτικός καθώς αρχικά διέταξε να προσφερθούν στους ενδιαφερόμενους. Η ανταπόκριση ήταν μηδενική και αποφάσισε τη δημόσια εκφόρτωση τους αλλά την επιδεικτικά αυστηρή τους φρούρηση, ώστε να θεωρηθούν μεγάλης χρησιμότητας. Ο τρόπος φρουρήσεως δημιούργησε έντονο ενδιαφέρον και προκάλεσε κλοπές, τις οποίες επέτρεπαν στην ουσία, οι φρουροί.

Μιλώντας στην Δ' Εθνοσυνέλευση έλεγε, «...Ελπίζω ότι όσοι εξ' υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ' εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμόν του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ' ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της» και « ...εφ' όσον τα ιδιαίτερά εισοδήματά μου αρκούν δια να ζήσω , αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν..». Με δική του απόφαση μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους από το Ναύπλιο στην Αίγινα, όμως λίγο καιρό αργότερα ανακάλεσε την απόφασή του. Στις 17 Ιουνίου 1831 ο Καποδίστριας υπέγραψε το διάταγμα για την εκτύπωση των πρώτων ελληνικών χαρτονομισμάτων και το πρώτο ελληνικό χαρτονόμισμα, οι «Φοίνικες», κυκλοφόρησαν στο Ναύπλιο στις 4/16 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου.

Η δολοφονία του

Ο ολοκληρωτικός τρόπος που ασκούσε διοίκηση ο Καποδίστριας δημιούργησε δυσαρέσκειες ανάμεσα στις πολιτικές παρατάξεις, που γιγαντώθηκαν από τη διπλωματία της Γαλλίας και της Αγγλίας, οι οποίες τον θεωρούσαν όργανο της Ρωσικής πολιτικής, ενώ η προσπάθεια του να εγκαθιδρύσει ανεξάρτητο και αυτοδύναμο κράτος τον έφερε αντιμέτωπο και αντίπαλο με συμφέροντα, ομάδες και φατρίες τις οποίες αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει. Οι δυσαρέσκειες σε βάρος του μετατράπηκαν σε αντιπαλότητες και αυτές οδήγησαν σε εξεγέρσεις πολλών αγωνιστών, όπως των Μαυρομιχαλαίων, των Κουντουριώτηδων, του Μιαούλη, του Καρατάσου και άλλων.

Η διαμάχη του Καποδίστρια με την οικογένεια Μαυρομιχάλη, ήταν και ο λόγος της δολοφονίας του, καθώς επεδίωξε την σύλληψη και φυλάκιση του Πέτρου Μαυρομιχάλη (Μπέη), λόγος που στάθηκε ικανός ώστε ο αδελφός του Γιώργος και ο γιος του Κωνσταντίνος να τον δολοφονήσουν στα σκαλιά της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο, όπου πήγαινε να εκκλησιαστεί, το πρωί της Κυριακής 27 Σεπτεμβρίου ή 9 Οκτωβρίου 1831, με το νέο ημερολόγιο. Ο πρώτος από τους δολοφόνους σκοτώθηκε αμέσως από το εξαγριωμένο πλήθος στο χώρο του εγκλήματος ενώ ο δεύτερος καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε αργότερα. Μετά τη δολοφονία του την διακυβέρνηση ανέλαβε τριμελής επιτροπή που την αποτελούσαν ο αδελφός του Αυγουστίνος Καποδίστριας, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Ιωάννης Κωλέττης.

Τιμές

Η ελληνική πολιτεία τίμησε τον Καποδίστρια δίνοντας το όνομα του σε δημόσιους χώρους και ιδρύματα όπως το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ η μορφή του απεικονίζεται στο κέρμα των 20 λεπτών της Ελληνικής εκδόσεως του ευρώ και το σχέδιο διοικητικής αναδιαρθρώσεως που εισηγήθηκε η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Σημίτη έλαβε το όνομα «Ιωάννης Καποδίστριας».

Μουσείο Καποδίστρια

Το 1981 ιδρύθηκε το Κέντρο Καποδιστριακών Μελετών-Μουσείου Καποδίστρια, στο χωριό Ευρωπούλοι, 3 χιλιόμετρα από την Κέρκυρα, στη θέση Κουκουρίτσα. Το μουσείο στεγάζεται σε κτήμα της οικογένειας Καποδίστρια και είναι δωρεά της πρώην δημάρχου Κερκυραίων από το 1956 μέχρι το 1959, Μαρίας Δεσύλλα-Καποδίστρια και στα εκθέματά του περιλαμβάνει προσωπικά αντικείμενα του Κυβερνήτη, έπιπλα εποχής και άλλα είδη.

Εξωτερικές συνδέσεις

Εσωτερική αρθρογραφία

Παραπομπές

  1. [Πηγή: «Ιστορία και Ποίηση», Εκδόσεις «Ερμής»] Μανόλης Ανδρόνικος




Κατάλογος Πρωθυπουργών της Ελλάδος
Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος | Κανακάρης Αθανάσιος | Μαυρομιχάλης Πετρόμπεης | Κουντουριώτης Γεώργιος | Ζαΐμης Ανδρέας| Μαυρομιχάλης Γεώργιος | Καποδίστριας Ιωάννης | Καποδίστριας Αυγουστίνος | Κολοκοτρώνης Θεόδωρος | Τρικούπης Σπυρίδων  | Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος | Κωλέττης Ιωάννης | Κόμης Josef Ludwig von Armansperg | Ignaz von Rundhart| Όθων της Ελλάδος| Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος | Όθων της Ελλάδος | Μεταξάς Ανδρέας | Κανάρης Κωνσταντίνος | Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος | Κωλέττης Ιωάννης | Τζαβέλας Κίτσος | Κουντουριώτης Γεώργιος | Κανάρης Κωνσταντίνος | Κριεζής Αντώνιος | Μαυροκορδάτος Αλέξανδρος | Βούλγαρης Δημήτριος | Μιαούλης Αθανάσιος | Κολοκοτρώνης (Γενναίος) Ιωάννης | Βούλγαρης Δημήτριος | Μωραϊτίνης Αριστείδης | Βάλβης Ζηνόβιος | Κυριακός Διομήδης | Ρούφος Μπενιζέλος | Ρούφος Μπενιζέλος | Βούλγαρης Δημήτριος | Κανάρης Κωνσταντίνος | Βάλβης Ζηνόβιος | Κανάρης Κωνσταντίνος | Κουμουνδούρος Αλέξανδρος | Δεληγεώργης Επαμεινώνδας | Ρούφος Μπενιζέλος | Βούλγαρης Δημήτριος | Ζαΐμης Θρασύβουλος | Τρικούπης Χαρίλαος  | Δηλιγιάννης Θεόδωρος  | Βάλβης Δημήτριος | Κωνσταντόπουλος Κωνσταντίνος | Σωτηρόπουλος Σωτήριος | Δηλιγιάννης Νικόλαος | Ράλλης Δημήτριος | Ζαΐμης Αλέξανδρος | Θεοτόκης Γεώργιος | Μαυρομιχάλης Κυριακούλης | Δραγούμης Στέφανος | Βενιζέλος Ελευθέριος  | Γούναρης Δημήτριος | Σκουλούδης Στέφανος | Καλογερόπουλος Νικόλαος | Λάμπρος Σπυρίδων | Νικόλαος Στράτος | Πρωτοπαπαδάκης Πέτρος | Τριανταφυλλάκος Νικόλαος | Χαραλάμπης Αναστάσιος | Κροκιδάς Σωτήριος | Γονατάς Στυλιανός | Καφαντάρης Γεώργιος | Παπαναστασίου Αλέξανδρος | Σοφούλης Θεμιστοκλής | Μιχαλακόπουλος Ανδρέας | Πάγκαλος Δ. Θεόδωρος  | Ευταξίας Αθανάσιος | Κονδύλης Γεώργιος | Τσαλδάρης Παναγιώτης | Οθωναίος Αλέξανδρος | Δεμερτζής Κωνσταντίνος | Μεταξάς Ιωάννης | Κορυζής Αλέξανδρος | Ταμπακόπουλος Άγις | Σακελλαρίου Αλέξανδρος | Βασιλεύς Γεώργιος Α' | Τσουδερός Εμμανουήλ | Τσολάκοκλου Γεώργιος | Λογοθετόπουλος Κωνσταντίνος | Ράλλης Ιωάννης  | Παπανδρέου Γεώργιος | Βούλγαρης Πέτρος | Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός | Κανελλόπουλος Παναγιώτης | Σοφούλης Θεμιστοκλής | Πουλίτσας Παναγιώτης | Τσαλδάρης Κωνσταντίνος | Τσαλδάρης Κωνσταντίνος | Μάξιμος Δημήτριος | Τσαλδάρης Κωνσταντίνος | Σοφούλης Θεμιστοκλής | Διομήδης Αλέξανδρος | Θεοτόκης Ιωάννης |  Βενιζέλος Σοφοκλής | Πλαστήρας Νικόλαος | Βενιζέλος Σοφοκλής | Πλαστήρας Νικόλαος | Κιουσόπουλος Δημήτριος | Παπάγος Αλέξανδρος  | Καραμανλής Κωνσταντίνος | Γεωργακόπουλος Κωνσταντίνος | Καραμανλής Κωνσταντίνος | Δόβας Κωνσταντίνος | Καραμανλής Κωνσταντίνος | Πιπινέλης Παναγιώτης | Μαυρομιχάλης Στυλιανός | Παπανδρέου Γεώργιος | Παρασκευόπουλος Ιωάννης | Παπανδρέου Γεώργιος | Αθανασιάδης-Νόβας Γεώργιος | Τσιριμώκος Ηλίας | Στεφανόπουλος Στέφανος | Παρασκευόπουλος Ιωάννης | Κανελλόπουλος Παναγιώτης | Κόλλιας Κωνσταντίνος | Παπαδόπουλος Γεώργιος | Μαρκεζίνης Σπυρίδων | Ανδρουτσόπουλος Αδαμάντιος | Καραμανλής Κωνσταντίνος | Ράλλης Γεώργιος | Παπανδρέου Ανδρέας  | Τζαννετάκης Τζαννής | Γρίβας Ιωάννης | Ζολώτας Ξενοφών | Μητσοτάκης Κωνσταντίνος | Παπανδρέου Ανδρέας | Σημίτης Κωνσταντίνος | Καραμανλής Αλ. Κωνσταντίνος | Παπανδρέου Α. Γεώργιος | Παπαδήμος Λουκάς | Πικραμμένος Παναγιώτης  | Σαμαράς Αντώνιος | Τσίπρας Αλέξης | Βασιλική Θάνου | Τσίπρας Αλέξης | Μητσοτάκης Κυριάκος | Σαρμάς Ιωάννης | Μητσοτάκης Κυριάκος