Ρεξισμός
Ο Ρεξισμός είναι εθνικιστικό ιδεολογικό και πολιτικό κίνημα που εμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο του Βελγίου το 1935, τα τελευταία χρόνια του Μεσοπολέμου, με ηγέτη τον Λεόν Ντεγκρέλ και προπαγανδιστικό όργανο την εφημερίδα «Η πραγματική χώρα», το οποίο υπερασπίζεται τις πολιτικές θέσεις τού Καθολικισμού, μέσα από την οργάνωση σωματειακού πολιτικού συστήματος φασιστικού τύπου. Η επιρροή του υπήρξε καταλυτική στις γαλλόφωνες νότιες επαρχίες του Βελγίου, κυρίως στη Βαλλονία, απ' όπου προερχόταν και η πλειοψηφία των τότε στελεχών του, ενώ στον ολλανδόφωνο βορρά, δηλαδή στη Φλάνδρα, η εθνικιστική Δεξιά εκφραζόταν από την εθνικοσοσιαλιστική «Εθνική Ένωση».
Περιεχόμενα
Βασικές αρχές
Ο ρεξισμός μορφοποιήθηκε ως κίνημα στις αρχές της δεκαετίας του 1930, με επίκεντρο το θεωρητικό έργο του Ζαν Ντενί και τον εκδοτικό οίκο «Rex», ο οποίος διευθυνόταν από τον Λεόν Ντεγκρέλ.
Τις συνεκτικές αρχές του Ρεξισμού αποτελούν:
- Ο καθολικισμός, υπό την έννοια ότι το «διεφθαρμένο κράτος» πρέπει να αναδομηθεί βάσει αυστηρών καθολικών αξιών, λόγος για τον οποίο το κίνημα βοηθήθηκε σημαντικά από επισκόπους της Καθολικής Εκκλησίας, στα πρώτα χρόνια του.
- Η κοινωνική ισότητα, όχι όμως με την έννοια της καταργήσεως των τάξεων, αλλά στο πλαίσιο της κορπορατιστικής αντιλήψεως ότι οι κοινωνικές τάξεις πρέπει να έχουν αυστηρά καθορισμένους ρόλους.
- Η απέχθεια τόσο προς τον φιλελευθερισμό, όσο και προς τον κομμουνισμό.
Εκλογική παρουσία
Οι «ρεξιστές», συμμετείχαν στο κυβερνητικό φιλομοναρχικό κόμμα «Καθολική Ένωση» και αποτελούσαν στην συντηρητική τάση του, όμως το 1935 κατήγγειλαν την ηγεσία της Ενώσεως ότι προχωρούσε σε υπερβολικές παραχωρήσεις προς τον κοινοβουλευτισμό και ίδρυσαν δικό τους πολιτικό φορέα, με την ονομασία «Christus Rex» [«Χριστός Βασιλεύς»]. Αρχηγός του κινήματος ανέλαβε ο Λεόν Ντεγκρέλ και το κίνημα ήταν ιδεολογικά κοντά στον Ιταλικό φασισμό του Μπενίτο Μουσολίνι και τους Ισπανούς φαλαγγίτες του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, ενώ βρισκόταν σε σχέση αλληλοτροφοδοτήσεως με τη γαλλική εθνικιστική οργάνωση «Action Francaise» του Σαρλ Μωρράς. Η πρώτη εμφάνιση του «Christus Rex» σε εκλογές έγινε το 1936, όταν στις εκλογές εκείνου του έτους, συγκέντρωσε ποσοστά, 15,16% στη Βαλλονία, 18,50% στις Βρυξέλλες, 7,01% στη Φλάνδρα και 26,44% στη Γερμανόφωνη Κοινότητα του Νοτιοανατολικού Βελγίου, ποσοστό 12,5% σε εθνικό επίπεδο και εξέλεξε 21 βουλευτές και 12 γερουσιαστές. Όμως στη συνέχεια η πολιτική στροφή που επιχείρησε ο Λεόν Ντεγκρέλ, ο οποίος άρχισε να αποκόπτει το κίνημα από τις καθολικές-μοναρχικές ρίζες του και να το στρέφει στην υιοθέτηση εθνικοσοσιαλιστικών αρχών, επέφερε την πολιτική περιθωριοποίησή του από τις καθολικές μάζες και προκάλεσε καθίζηση στις εθνικές εκλογές του 1939, όταν το κίνημα μόλις και ξεπέρασε το 4% σε παμβελγικό επίπεδο.
Β' Παγκόσμιος πόλεμος
Το καλοκαίρι του 1940 κι ενώ το Βέλγιο είχε ήδη καταληφθεί από τους Γερμανούς το κίνημα «Christus Rex» υιοθέτησε τακτική συνεργασίας με τις Γερμανικές αρχές. Η κομματική εφημερίδα «Le Pays Réel» αποτέλεσε το αποκλειστικό γαλλόφωνο έντυπο των Γερμανικών δυνάμεων κατοχής και ο εκδότης της Βικτόρ Ματίς διορίστηκε σε επιτελική θέση στο μηχανισμό της γερμανικής προπαγάνδας και ο Ζαν Ντενί ανέλαβε την ιδεολογική υποστήριξη των θέσεων του κινήματος, μέσα από τα άρθρα του στην εφημερίδα. Ο Λεόν Ντεγκρέλ και χιλιάδες κομματικά μέλη κατατάχθηκαν εθελοντικά στα Ες-Ες, κι εκατοντάδες απ' αυτούς εντάχθηκαν ως μέλη της «CLégion Wallonie» [Λεγεώνα Βαλλονία] που πολέμησε αρχικά στην Πολωνία και κατόπιν στο Ανατολικό Μέτωπο. Το 1944 ο Ντεγκρέλ παρασημοφορήθηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ με το Σταυρό των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού και έφτασε ως το βαθμό του αντισυνταγματάρχη του Γερμανικού στρατού. Στον αντίποδα, στελέχη του κινήματος προερχόμενα κυρίως από τον πολιτικό καθολικισμό, προτίμησαν να παραμείνουν ουδέτεροι και αρκετοί εντάχθηκαν στις ομάδες αντιστάσεως.
Μεταπολεμικώς
Το 1944 μετά την απελευθέρωση του Βελγίου από τις Συμμαχικές Δυνάμεις, η Βελγική κυβέρνηση έθεσε το κίνημα σε καθεστώς απαγορεύσεως. Πολλά μέλη του ή και απλοί συμπαθούντες συνελήφθησαν με την κατηγορία του δοσιλογισμού, μεταξύ τους και ο εθνικιστής μετέπειτα διάσημος κομίστας Ερζέ [1], δημιουργός του Τεν-Τεν. Ο Ματίς καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε το 1947, o Ντενί, που δεν είχε εμπλακεί άμεσα σε στρατιωτικές ενέργειες, φυλακίστηκε μέχρι το 1951 και κατόπιν αποσύρθηκε από το πολιτικό προσκήνιο, ενώ ο Λεόν Ντεγκρέλ καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο, καθώς είχε καταφύγει μέσω Νορβηγίας στην Ισπανία, κοντά στον Ισπανό εθνικιστή Φρανθίσκο Φράνκο, όπου του δόθηκε διπλωματικό διαβατήριο με το όνομα Χοσέ Ρέινα.
Διαβάστε τα λήμματα
Παραπομπές
- ↑ [Το πραγματικό όνομα του Hergé (Ερζέ), ήταν Georges Prosper Remi, (Ζωρζ Προσπέρ Ρεμί). Το Ερζέ είναι αναγραμματισμός των αρχικών του Georges Remi.]
