Γκαμπριέλε Αντινόλφι
Ο Γκαμπριέλε Αντινόλφι, [ιταλικά Gabriele Adinolfi], Ιταλός εθνικιστής διανοούμενος, φιλόσοφος, συγγραφέας, πολιτικός ακτιβιστής, ιδρυτής του σχηματισμού «Τρίτη Θέση» και άλλων εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεως της Ριζοσπαστικής Δεξιάς, ένας από τους κύριους ιδεολόγους του νεοφασισμού, ιδρυτής του κέντρου μελετών «Polaris», ιδεολογικός ηγέτης του Ιταλικού εθνικιστικού κινήματος «Casa Pound» το όνομα του οποίου αναφέρεται στον Αμερικανό εθνικιστή διανοούμενο Ezra Pound, γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1954 στη Ρώμη.
| Συνοπτικές πληροφορίες |
|---|
| Γέννηση: 3 Ιανουαρίου 1954 |
| Τόπος: Ρώμη (Ιταλία) |
| Υπηκοότητα: Ιταλική |
| Ασχολία: Διανοούμενος, φιλόσοφος, |
| Θάνατος: |
| Τόπος: |
Περιεχόμενα
Βιογραφία
Ο Αντινόλφι άρχισε την ενασχόληση του με την πολιτική σε ηλικία 15 ετών το 1968, μέσα από τις τάξεις του εθνικιστικού σχηματισμού «Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα», [«Movimento Sociale Italiano, M.S.I.»], του Τζόρτζιο Αλμιράντε, από το οποίο αποχώρησε το 1970. Στη συνέχεια συμμετείχε και υπήρξε στέλεχος Ιταλικών εθνικιστικών εξωκοινοβουλευτικών κινημάτων όπως «Φοιτητικό Μέτωπο», [«Fronte Studentesco»], «Εθνική Πρωτοπορία», [«Avanguardia Nazionale»], «Λαϊκός Αγώνας», [«Lotta di Popolo»] και «Φοιτητική Εναλλακτική», [«Alternativa Studentesca»]. Το 1969, όταν ο Γάλλος εθνικιστής Ροζέ Ολέντρ ίδρυσε το κόμμα Νέοι Πατριώτες Σοσιαλιστές [Jeunesses Patriotes et Sociales (J.P.S.)] και εξέδωσε το το περιοδικό Αντίδοτο, ο Αντινόλφι γνωρίστηκε με τον Ολέντρ που διατηρούσε ένα εστιατόριο στο Παρίσι το οποίο έγινε στέκι των Εθνικιστών κάθε τάσεως, καθώς και με τον φιλόσοφο Ζαν Ζιλ Μαλλιαράκης, τον Ελληνικής καταγωγής θεωρητικό της Τρίτης Θέσεως.
Το 1976 ο Αντινόλφι, από κοινού με τους Τζιουζέπε (Πέπε), Ντιμίτρι και Ρομπέρτο Φιόρε, το σημερινό αρχηγό του εθνικιστικού κόμματος «Forza Nuova», ίδρυσαν το εθνικιστικό κίνημα «Φοιτητικός Αγώνας», [«Lotta Studentesca»] το οποίο μετονόμασαν το 1977 σε «Τρίτη Θέση», [«Terza Posizione»] [1]. Η «Τρίτη Θέση» έδρασε κυρίως από το 1978 έως το 1982 οπότε και τέθηκε εκτός νόμου. Στις 28 Αυγούστου του 1980 εκδόθηκε ένταλμα συλλήψεως για τους Αντινόλφι, Φιόρε και άλλους 26 Ιταλούς εθνικιστές στο πλαίσιο έρευνας για το βομβιστικό χτύπημα στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια, στις 2 Αυγούστου του 1980, που το Ιταλικό καθεστώς με την συγχορδία των αριστεροκρατούμενων Μέσων Μαζικής Ενημερώσεως απέδωσαν αναπόδεικτα στους Ιταλούς εθνικιστές. Την ίδια εποχή δεκάδες Ιταλοί εθνικιστές οδηγήθηκαν στις φυλακές, όμως ο Αντιονόλφι και ο Φιόρε, μαζί τους και άλλοι συναγωνιστές τους, διέφυγαν στο εξωτερικό. Ο Φιόρε κατέφυγε στην Μεγάλη Βρετανία και ο Αντινόλφι στη Γαλλία. Πολλοί εθνικιστές παρέμειναν στις φυλακές για τέσσερα και κάποιοι κρατήθηκαν για έξι χρόνια, όμως στο τέλος όλοι αθωώθηκαν.
Το 1981 ο Αντινόλφι ήταν από τους ιδρυτές του εκδοτικού οίκου «Barbarossa» στο Saluzzo, ενώ στο Μιλάνο άνοιξε το βιβλιοπωλείο «La Bottega del Fantastico», [«Το μαγαζί του Φανταστικού»], το οποίο ασχολείται με βιβλία πολιτικής, ιστορίας, φιλοσοφίας, οικολογίας καθώς και βιβλία φανταστικής λογοτεχνίας, ενώ το 1982, στο Παρίσι, ο Adinolfi μαζί με άλλους αυτοεξόριστους Ιταλούς συναγωνιστές εξέδωσαν τα περιοδικά «Τρίτη Θέση» και «Dixie». To 1983 ο Adinolfi και ο Walter Spedicato, ίδρυσαν στο Παρίσι το «Κέντρο Μελετών Προσανατολισμοί και Έρευνα», [«Centro Studi e Ricerca Orientamenti»], μέσω του οποίου ανέπτυξαν πλήθος πολιτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων, το οποίο ανέστειλε τις δραστηριότητες του το 1995. Ενδιαμέσως, το 1984, μαζί με τους Marco Battarra και Maurizio Murelli εξέδωσαν το μηνιαίο περιοδικό «Orion», στο οποίο ο Αντινόλφι εργάστηκε ως αρχισυντάκτης, που ασχολούνταν με θέματα ιδεολογίας, πολιτικής, γεωπολιτικής, οικονομίας, οικολογίας και φανταστικής λογοτεχνίας. Το «Orion» ήταν από τα πρώτα πολιτικά περιοδικά που επισήμαναν τους κινδύνους από την αποδόμηση των εθνών της Ευρώπης μέσω της ανεξέλεγκτης λαθρομεταναστεύσεως.
Τον Μάρτιο του 2000, ο Αντινόλφι επέστρεψε στην Ιταλία. Στην πατρίδα του επιδόθηκε στη συγγραφή βιβλίων, ενώ δημοσίευσε άρθρα και αρθρογραφεί στις εφημερίδες και περιοδικά «Rinascita», «Contropotere», «Giornale d’ Italia», «Rivarol» και άλλα. Το 2000 συμμετείχε ως διδάσκων στο Θερινό Πανεπιστήμιο, «Università d' Estate» στην επαρχία Βαρέζε, το οποίο και διηύθυνε μέχρι το 2005. Έκτοτε εργάζεται ως δοκιμιογράφος, πολιτικός αναλυτής, σχολιαστής, συμμετέχει σε διαλέξεις,σεμινάρια και συζητήσεις με θέματα την γεωπολιτική, την παγκοσμιοποίηση, την λαθρομετανάστευση, τον ιμπεριαλισμό και τη δυνατότητα της ευρωπαϊκής αναγεννήσεως. Το 2004 ίδρυσε το Κέντρο Μελετών «Polaris», μια «δεξαμενή σκέψεως», [think tank], που λειτουργεί ως οργανισμός παροχής υπηρεσιών για πολιτικά, οικονομικά και νομικά ζητήματα, προβαίνει σε αναλύσεις και προτείνει στρατηγικές και λύσεις προς όφελος της εθνικής κοινότητας. Το Κέντρο οργανώνει εθνικές συναντήσεις, σεμινάρια και θεματικά συνέδρια, εκδίδει βιβλία και φυλλάδια, καθώς και ένα τριμηνιαίο περιοδικό. Αναρτά άρθρα ποικίλης φύσεως στο διαδίκτυο, παράγει DVD με πολιτικά, οικονομικά, ιστορικά θέματα, ενώ συνεργάζεται με ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και με διπλωματικούς κύκλους. Τον ίδιο χρόνο δημιούργησε την ενημερωτική-ιδεολογική ιστοσελίδα noreporter.org [2]. Από το 2010 είναι εκδότης του τριμηνιαίου περιοδικού του «Centro Studi Polaris», ενώ τo 2014 δημιούργησε τον ιστότοπο lanzichenecchi.eu που περιέχει μεγάλη ποικιλία θεμάτων και από το 2016 είναι υπεύθυνος για το Ευρωπαϊκό Κέντρο Μελετών «EurHope» το οποίο έχει έδρα τις Βρυξέλλες.
Σχέση με την Ελλάδα
Στις 28 Φεβρουαρίου 2016 ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος, τότε στέλεχος του εθνικιστικού κινήματος «Χρυσή Αυγή», υποψήφιος βουλευτής και Ευρωβουλευτής και συνεργάτης στα γραφεία του κινήματος στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, καταχώρησε σε ιστότοπο κοινωνικής δικτυώσεως το κείμενο του προλόγου που δημοσίευσε σε βιβλίο του για τη ζωή του Μίκη Μάντακα. Το κείμενο είναι γραμμένο από τον Αντινόλφι και υπό τον τίτλο «Οι συμμαχίες και τα κέντρα», αναφέρει:
«...Οι πολυεθνικές, οι τράπεζες, και οι κομμουνιστές οποιουδήποτε χρώματος είχαν έναν κοινό σκοπό: να διαλύσουν τα κράτη, να σβήσουν τις ταυτότητες των λαών και των εθνών, να ανακατέψουν τις οικογένειες, τον πολιτισμό, την κουλτούρα, το ηθικό, τα ήθη και τα έθιμα. Μια διαρκή επανάσταση που προβλέπει την χρήση φυσικής και πνευματικής βίας.
Έτσι την δεκαετία του '50 δημιουργήθηκαν κάποιες οργανώσεις φαντάσματα που ποτέ δεν αμφισβητήθηκαν από κανέναν διότι καλυπτόταν από τις κυβερνήσεις των Η.Π.Α. και ΕΣΣΔ. Η πιο χαρακτηριστική ήταν στο Παρίσι όπου ο Reseau Curiel συγκέντρωσε στο ίδιο στρατόπεδο χέρι με χέρι, χριστιανούς αριστερούς, εθνικιστές αριστερούς, διεθνιστές, τροτσκιστές και φιλοκινέζους κομμουνιστές. Άφηνε να ενεργούν πότε ο ένας και πότε ο άλλος ανάλογα με τις ανάγκες που έπρεπε να πράξει.
Πάντα στο Παρίσι 20 χρόνια μετά, δημιουργήθηκε το κέντρο της διεθνούς τρομοκρατίας που θα συντόνιζε τις βασικές ενέργειες των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Στη πραγματικότητα ήταν μια σχολή για ξένες γλώσσες, η Hyperion, και διοικούνταν από τροτσκιστές Ιταλούς με την συνεργασία αξιωματούχων του Ν.Α.Τ.Ο., Ισραηλινούς πράκτορες και πράκτορες από διάφορα κομμουνιστικά κράτη και όλα αυτά με την κάλυψη της Γαλλικής κυβερνήσεως αλλά κυρίως της Τριμερούς Επιτροπής, η οποία σχεδίαζε και ήθελε να υλοποιήσει τα διάφορα σενάρια για την ανατροπή των στρατιωτικών κυβερνήσεων της Ελλάδος και της Πορτογαλίας καθώς και του Αραβικού λαϊκισμού.
Καθοδηγούμενη λοιπόν υπό τον Κίσινγκερ και έχοντας στην διάθεση της την αμερικανική κάλυψη και την γαλλική συμμαχία -πάντα με το Ισραήλ- η επιτροπή αυτή βοήθησε την ανάπτυξη της τρομοκρατίας και των πολιτικών δολοφονιών.
Στην Ιταλία τα πράγματα ήταν ιδιαίτερα διότι:
- το Κ.Κ.Ι. (Κομουνιστικό Ιταλικό κόμμα) ήταν το πιο ισχυρό της Δύσεως.
- Υπήρχε έντονη παρουσία κομισάριων σοβιέτ μέσα στα δικαστήρια.
- Η ύπαρξη ομάδων παρτιζάνων του του πολέμου που ποτέ δεν διαλύθηκαν.
Όλο αυτό ερχόταν να προσθέσει με τα παραπάνω που είπαμε και έτσι δημιουργούσε μια επικίνδυνη μίξη μοναδική στο είδος της. Πρέπει όμως να δούμε πως λειτουργούσε.
-Υπήρχε μια ομάδα αξιωματούχων παρτιζάνων η οποία επηρέαζε τις ηγεσίες των στρατιωτικών οργανώσεων (Brigate Rosse, Prima Linea) και των παραστρατιωτικών (Potere Operaio, Lotta Continua, Autonomia Operaia).
Δίπλα σε αυτούς βρισκόταν πάντα καλλιτέχνες, φιλόσοφοι, συγγραφείς, σκηνοθέτες, μουσικοί οι οποίοι ανέμιζαν τις ιδέες αυτών και έδειχναν την αλληλεγγύη τους, όπως ο Dario Fo, σε τρομοκράτες που πήγαιναν φυλακή. Μάλιστα κάποιοι άλλοι, όπως ο Ουμπέρτο Έκο, υπέγραψαν και το μανιφέστο για ένοπλη πάλη ή ακόμη ήτανε και μέλη των Ερυθρών Ταξιαρχών, όπως ο Igor Marchevits.
Σε κάλυψη είχαν πρώτα τους κόκκινους δικαστές, μέσα στην αστυνομία δικούς τους ανθρώπους που φρόντιζαν να διορθώνουν κάποια λάθη που τυχόν θα συνέβαιναν, την στήριξη των μυστικών υπηρεσιών Ανατολής και Δύσεως καθώς και διάφορα μέρη που μπορούσαν να τους προσφέρουν άσυλο ανενόχλητους στην Γαλλία, Ισραήλ, Βραζιλία, Σουηδία.
Οι αριστεροί τρομοκράτες σκότωναν τους εθνικιστές για να κινητοποιήσουν και να στρατικoποιήσουν τις μάζες τους και να σιγουρευτούν για την στήριξή τους. Σκότωναν όμως και βιομηχάνους, πολιτικούς και στρατιωτικούς με την δικαιολογία της πάλης των τάξεων αλλά συνήθως επρόκειτο για άτομα που είχαν μια πολιτική φιλοεθνική και αντίθετη με τα συμφέροντα του διεθνούς κεφαλαίου και των τραπεζών.
Επίσης πραγματοποιούσαν σφαγές με βομβιστικές ενέργειες σε δημόσιους χώρους, για τις οποίες πάντα κατηγορούνταν οι εθνικιστές. Αλλά οι πραγματικοί δράστες άνηκαν μια ειδική ομάδα στο κλειστό πυρήνα των Ερυθρών Ταξιάρχων που δρούσε σε στενή συνεργασία με το Κ.Κ.Ι. και την ΜΟΣΣΑΝΤ και η οποία καθοδηγούνταν από την σχολή Hyperion του Παρισιού.
Το στοιχείο της μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας για την εξόντωση ενός εθνικιστή ήταν πέρα από την κοινή λογική. Το να σκοτώσεις έναν φασίστα δεν ήταν και πολύ σοβαρό και να τον φυλακίσεις για τις ιδέες του ήταν πάντα καθήκον. Για να γίνει -όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα– ρόλο έπαιζαν οι δημοσιογράφοι και οι τηλεοράσεις. Ένας εθνικιστής είναι πάντα ένας άρρωστος στο μυαλό, ένα υποκείμενο επικίνδυνο για την κοινωνία σχεδόν ένας παιδόφιλος. Δεν ήταν καλό να τον σκοτώνεις αλλά αν συνέβαινε θα το καταλάβαινε η κοινωνία.
Μετά ήρθαν οι βόμβες. Αυτές άρχισαν να γίνονται πιο συχνές με την επιτάχυνση της στρατηγικής της εντάσεως που καλλιεργήθηκε από την Τριμερή Επιτροπή, με την είσοδο των κομμουνιστών στην συμμαχία της κυβερνήσεως και στο διπλωματικό θάνατο της ενεργειακής πολιτικής της Ιταλίας καθώς και της ιδιωτικοποίησεως της Τράπεζας της Ιταλίας. Οι πραγματικοί βομβιστές ήταν πολύ καλά προστατευμένοι ενώ οι κατηγορίες ήταν πάντα για τους εθνικιστές. Ποιοι τροφοδοτούσαν με ανθρώπινο δυναμικό την ένοπλη πάλη; Στην αρχή από τα μέλη του Κ.Κ.Ι. μετά οι φοιτητές (και οι κλασικοί και οι προοδευτικοί), καθώς και το εργατικό κίνημα (τροτσκιστικού τύπου). Οι αναρχικοί ήταν αδύνατοι στην αρχή αλλά μετά (1969-1971) που έγιναν πιο ισχυροί, χρησιμοποιήθηκαν και αυτοί στην λογική της εντάσεως που μετά θα οδηγούσε την ένοπλη πάλη.
Σήμερα σε Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία όλες οι τρομοκρατικές πράξεις και ενέργειες είναι έργο των αναρχικών ομάδων που πραγματικά είναι πολύ καλά συντονισμένες μεταξύ τους. Οι προηγούμενες περιπτώσεις της Ιταλίας και Γαλλίας στα θέματα της κόκκινης τρομοκρατίας και στα θέματα οργανώσεως δείχνουν ότι δεν είναι καθόλου τυχαία και πρόχειρη η αναρχική προέλευση των σημερινών τρομοκρατών, οι οποίοι σε έναν διεθνή οργανισμό τρομοκρατών που συντονίζονται από πρώην κομμουνιστές και φιλελεύθερους καπιταλιστές του διεθνούς κεφαλαίου. Και μην ξεχνάμε ότι οι σχέσεις μεταξύ αναρχικών και τροτσκιστών ήταν ανέκαθεν πολύ καλές.
Επίσης οι σχέσεις μεταξύ των Ιταλών και Ελλήνων αναρχικών ομάδων είναι αποδεδειγμένες καθώς και μεταξύ των Ισπανών και Ιταλών. Βλέποντας λοιπόν τις επιχειρησιακές αναλογίες καθώς και τις ονομασίες των διαφόρων ομάδων που κάνουν τις τρομοκρατικές ενέργειες, και λαμβάνοντας υπόψιν τον διεθνή ρόλο των ομάδων αυτών, δεν αποκλείεται το γεγονός να υπάρχει και πρακτική και θεωρητική συμμετοχή Ιταλών σε ελληνικές τρομοκρατικές πράξεις. Ειδικά η τελευταία τρομοκρατική πράξη με την δολοφονία των Γιώργου και Μανώλη, οι δράστες είναι αριστεροί με συστηματική καθοδήγηση..».
Εργογραφία
Μερικά από τα βιβλία που έγραψε και δημοσίευσε είναι:
- «Le api e i fiori», [«Oι μέλισσες και τα λουλούδια»], το 1999,
- «Nuovo Ordine Mondiale tra imperialismo e Impero», [«Νέα Τάξη μεταξύ ιμπεριαλισμού και Αυτοκρατορίας»], το 2002,
- «Noi Terza Posizione», [«Εμείς η Τρίτη Θέση»], το 2000, μαζί με με τον Ρομπέρτο Φιόρε,
- «Nos belles années de plomb», [«Τα όμορφα μολυβένια χρόνια μας»], το 2004,
- «Quel Domani che ci appartenne», [«Εκείνο το Αύριο που μας ανήκε»], το 2005,
- «Tortuga, l’ isola che non c'è», [«Tortuga, το νησί που δεν υπάρχει»], το 2008,
- «Sorpasso neuronico», [«Νευρωνική προσπέραση»], το 2008,
- «Pensées Corsaires: Abécédaire de lutte et de victoire», [«Σκέψεις Πειρατές: Το αλφαβητάρι του αγώνα και της νίκης»], το 2009,
- «Vademecum», [«Εγκόλπιο»], το 2011,
- «Aggiornamenti», [«Ενημερώσεις»], το 2012,
- «Orchestre Rouge», [«Κόκκινη Ορχήστρα»], το 2013,
- «Cosa resta dallo tsunami», [«Αυτό που απομένει από το τσουνάμι»], το 2013,
- «I rossi, i neri e la morte», [«Οι κόκκινοι, οι μαύροι και ο θάνατος»], το 2014,
- «La Terza Posizione», [«Η Τρίτη Θέση»], το 2014,
- «Il Fascismo», [«Ο Φασισμός»], το 2014,
- «Années de plomb et semelles de vent», [«Μολυβένια χρόνια και πέλματα του ανέμου»], το 2014,
- «Il terrorismo», [«Η τρομοκρατία»], το 2015,
- «L' Europa», [«Η Ευρώπη»], το 2015,
- «Io fascista ricercato», [«Εγώ ο καταζητούμενος φασίστας»], το 2015,
- «Imperium», [«Αυτοκρατορία»], το 2016.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
- [Sito ufficiale-Home]
- [LA GILDA E' QUALCOSA PIU' DI UN CLUB]
- [gabrieleadinolfi.it]
- [Ύμνος Τρίτης Θέσης-Inno Terza Posizione]
- [Ένας Ιταλός φιλόσοφος και ακτιβιστής στο πλευρό της Χρυσής Αυγής. xryshaygh.com (ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2022, 07:00')]
- [Για μια ειρήνη των καλών ανθρώπων: για την διαμάχη στην Ουκρανία. mavroskrinos.blogspot.com, άρθρο του Gabriele Adinolfi (μετάφραση Κων/νος Μποβιάτσος)]
Διαβάστε τα λήμματα
Παραπομπές
